บทความนี้ ขอเป็นกำลังใจให้คนที่ยังขยันนะครับ

คือตัวผมก็ไม่ใช่คนดัง หรือคนที่ใครรู้จักมากหรอกครับ แล้วก็ไม่ได้ออกบทความบ่อยๆด้วย แต่ด้วยสภาพในช่วงนี้ที่เห็นว่า มันน่าจะถึงเวลาที่ต้องมาเปิดเผยเรื่องของตัวเอง เพื่อให้คนอื่นที่ยังมีไฟอยู่มีไฟต่อไปครับ

ผมเข้าใจดีครับว่า ตอนนี้เริ่มมีบางคนที่คิดในใจต่างๆนาๆ ว่า

"ทำไมคนต่อบทแพ้คนไม่ต่อบท"
"ต่อบทมั่วไม่ตรงตามกิมมิคแต่ทำไมบทถึงเทพ"
"อยู่ออนหน้าแชทมันตลอดแต่ก็ไม่ช่วยอะไรเลย"
"เป็นทีมงาน แต่บทโคตรอนาถ"(อันนี้สำหรับบางคนนะครับ)

และอื่นๆต่างๆนาๆ ที่หลายคนคิดซึ่งก็มีช่วงหนึ่งที่ผมคิดเช่นนี้เหมือนกัน และก็เกือบหมดไฟไปแล้วเพราะมันช่างหนักหนาเหลือเกิน แต่ยังมีสิ่งหนึ่งที่คอยยึดเหนี่ยวจิตใจผมไว้แล้วฝืนทนที่จะเล่น มปอล ต่อไปก็คือ

มิตรภาพ และ ความเชื่อมั่น

ในเรื่องของมิตรภาพผมจะไม่กล่าวถึงเพราะว่าท่าน Drama ได้กล่าวไว้ในบทความแรกหมดแล้ว ซึ่งที่ผมจะมากล่าวก็คือความเชื่อมั่นครับ

ในแรกเริ่มที่เรานั้นได้เข้ามาเล่นค่าย มปอล มันจะต้องมีความรู้สึกว่า แปลกใหม่ สนุกสุดยอดและต่างๆนาๆมากมาย แต่พอชีวิตมีขาขึ้นย่อมมีขาลงเช่นกัน ในเมื่อมีคนที่บทเทพก็ย่อมต้องมีคนที่บทตกต่ำเช่นกัน ซึ่งที่จะขอยกตัวอย่างนั้นก็คือตัวผม William Pegasus แห่ง SOTA ในสมัยที่บทของผมมันทำให้ความสนุกแรกเริ่มที่มีมานั้นหมดไป

พอผมได้เล่นค่าย มปอล ซักพักก็เกิดเรื่องที่ว่า บทนั้นไม่สม่ำเสมอทั้งๆที่ผมยังเฝ้าต่อบทอยู่ทุกวัน ออนแชทเข้ามาคุยก็ทุกวัน ซึ่งดูเหมือนว่า คนไม่ต่อบทนั้นกลับมีบทที่ดูสนุก เฮฮา และไม่เครียดต่างกับผม ซึ่งมันเหมือนกับว่าเอาตัวละครอันเป็นที่รักของเรานั้นมาทำให้ดูอนาถ โดยผ่านมาทั้งหมด 6PPV ผมไม่ชนะใครเลย และแพ้อนาถแทบทุกครั้ง ซึ่งนี่หรือคือสิ่งที่ควรจะได้รับ?

แต่สิ่งหนึ่งที่ผมยังคอยตั้งความเชื่อให้ตัวเองเสมอนั้นก็คือ เชื่อมั่นในตัวเองครับ

ผมจะบอกกับตัวเองเสมอว่า สักวันมันต้องเป็นของเรา หรือ สิ่งที่เราทำมานั้นสักวันจะต้องมีคนสังเกตุเห็นแน่นอน ซึ่ง ณ ปัจจุบันถึงแม้จะยังไม่ได้ประสบความสำเร็จอะไรมากมาย แต่สิ่งที่ผมเห็นว่าตัวละครผมนั้นเปลี่ยนไปบ้างก็คือ ผมไม่แพ้อนาถ หรือ หมดทางสู้ แล้วบทของผมก็ดูสนุกขึ้นมามั้ง

ขอเป็นกำลังใจให้คนขยันเอาใจใส่ครับ(แต่ต้องขยันในทางที่ถูกด้วยนะ) ว่าสักวันจะต้องมีคนเห็นข้อดีที่คุณมีแต่คนอื่นไม่มีแน่ และ กล่าวเหมือน Drama ครับ อย่าสนใจในแชมป์มากเพราะไอ่ค่านิยมว่า เป็นแชมป์แล้วเทพน่ะ มันไม่มีหรอก แชมป์เป็นแค่เรื่องแสดงถึงว่าคุณนั้นแข็งแกร่งและมีความขยันมากกว่าผู้อื่น แค่นั้น ขอให้สนใจในมิตรภาพที่เรานั้นมีกันและ

เชื่อมั่นในตัวเองเสมอ

บทความอาจจะสั้นไปหน่อยแต่มันกลั่นออกมาจากใจผมทั้งหมด ถ้ามันมีประโยชน์ต่อหลายคนผมก็ดีใจครับ ขอบคุณครับ

Hextor Pegasus โอ

บทความดีๆอีกแล้ว รับทราบครับ^^ ผมเล่นเรื่อยๆแหละ เพราะยังไงผมก็อยากจะเล่นค่ายนี้มานานล่ะ
บทอะไรก็ไม่ว่ากัน อิอิ!!

สักวักวันมันจะเป็นของเรา ~

มีอยู่ช่วงนึงเหมือนกัน ที่ผมแพ้ราบคาบต่อๆกันหลายครั้ง บางทีบทหายก็มี 5555 ตอนเล่นแรกๆก็คิด

แต่พอคิดได้แล้วผมก็ไม่ค่อยแคร์หรอกครับ เพราะที่เข้ามาเล่นเพราะต้องการมิตรภาพมากกว่า เรื่องเเพ้ชนะมันเป็นเรื่องรอง ต่อบทเขียนแมตช์ ก็ไม่ได้หวังผลประโยชน์อะไร ทำเพราะว่ามันสนุกเท่านั้นเอง

คิดซะว่าคนที่ชนะเรากำลังถูกดันอยู่. ถือซะว่าไช้ตัวละครของเราไห้คนอื่นมีความสุข เผื่อวันหน้าเราจะได้บทดีๆบ้าง แล้วค่ายก็จะได้ไปต่อได้

ยังไงมิตรภาพ กับความสนุก ก็สำคัญกว่าเนอะ. ^^

ผมเล่นเพราะมีความสุขที่จะเล่น แพ้ชนะไม่สนใจหรอก แต่ชนะดีกว่านะ อิอิ

เป็นบทความที่ดีมากครับ สื่ออารมณ์ได้แบบสุดๆเลย

ผมในตอนนี้ซึ่งก็เหมือนจะกลายเป็นหูเป็นตาให้กับบรรดาเฮ้ดของทั้งสองค่ายก็กำลังมองใครหลายๆคนอยู่นะครับ ก็ขอให้ขยันและแสดงความสนอกสนใจกันต่อไป เชื่อเถอะครับ อนาคตไกลแน่นอน และก็อย่างที่พี่เอฟ The One ได้กล่าวมานั้น เป็นความจริงทั้งหมดครับ ในตอนแรกผมก็คิดเหมือนใครหลายๆคนนะครับ ว่าเอ้ะ ! คนแพ้คือไม่เก่งกับคนที่ชนะนี่เก่งโคตรๆ ซึ่งนั่นอาจเป็นเพียงแค่ค่านิยมที่ผิดๆครับ พอเล่นไปเล่นมาผมก็คิดที่จะหันมองรอบตัวเราครับ สิ่งที่ผมได้รับ ไม่ใช่ชัยชนะหรือแชมป์เลย หากแต่เป็นมิตรภาพ ความผูกพัน และสิ่งดีๆที่มีให้กันมากมายครับ ทุกวันนี้ผมมีเพื่อน มีพี่ มีน้อง ที่เล่น มปอล. ด้วยกันนี่เยอะมาก ซึ่งหลายๆคนก็เข้ามาทัก เข้ามาพูดคุยกับผมเยอะมาก ซึ่งผมว่ามันก็สนุกดีนะ บางทีอาจจะสนุกกว่าการที่เรามาต่อบทด้วยกันซะอีก (ฮา)

เหนือสิ่งอื่นใด ผมมองว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของวงการนี้ ไม่ใช่ความยิ่งใหญ่เฉกเช่นในฐานะแชมป์ เฮ้ด ทีมงาน หรือตำนาน บลาๆๆ ครับ หากแต่เป็นมิตรภาพและคำว่า "เพื่อน" มากกว่า สำหรับใครที่มีค่านิยมที่ผิดๆเกี่ยวกับวงการ มปอล. ผมก็อยากจะฝากให้ทุกคนกลับไปลองคิดใหม่ครับ ลองมองอีกแง่มุมของมัน ผมว่าบางที คุณอาจจะมีความสุขก็ได้ สุดท้ายแล้วก็อยากจะบอกว่า..

"ช่วยกันมาออนหน้าแชทหน่อยเถอะ !! ผมเหงานะเออ = w ="

บทความดีมากๆครับ ผมเล่นที่นี่มา 2 ปีกว่าๆเกือบจะครบ 3 ปีแล้ว มีช่วงนึงที่ผมท้อแท้กับบทใน BWO เหมือนกับว่าตัวเองถูกกดบทจาก Head ทั้งหลาย(อย่าว่ากันนะ ^^)แต่ผมก็ยังเล่นเพราะผมรู้สึกผูกพันกับที่นี่ บางทีผมยังคิดว่าในชีวิตจริงตัวเองคือ Harley Taker เลย 555+ ก็ขอให้คนที่มาอ่านต่อๆไปเชื่อมั่นกันนะครับ แล้วความสำเร็จจะหาเอง

ในมุมของคนเขียนบทบ้าง บทดีหรือไม่ดีนั้นก็อยู่ที่ตัวเอง อันนี้ปกติ ไม่มีทีมงานคนไหนที่อยากจะกดบทของสมาชิกคนไหนหรอกครับ คนที่ทำดีก็จะได้รับบทที่ดีตอบกลับไป ขึ้นอยู่กับว่า บทที่ดีที่ว่านั้นจะตอบสนองตอบโจทย์ของสมาชิกคนนั้นๆหรือไม่ แต่ไม่มีทีมงานคนไหนไม่มีเหตุผลครับ ทุกคนที่ก้าวขึ้นมาเป็นทีมงาน เขาจะมีเหตุผลของตนเองเสมอ แนะนำให้คนที่มีข้อสงสัยสามารถถามเฮ้ดได้ตลอดเวลาครับ เพื่อไม่เกิดความแคลงใจเกิดขึ้น




สำหรับบทความก็ค่อนข้างชัดเจนดีครับ ผมเชื่อว่าบทความบทนี้เป็นการเพิ่มกำลังใจให้กับสมาชิกหลายๆคนให้ดียิ่งขึ้น ต้องขอขอบคุณมากครับ สนับสนุนๆ

บางคนที่ดูเหมือนแพ้บ่อย ๆ จริง ๆ ถ้าเราทำผลงานมาดีก็ไม่ต้องกลัวหรอกครับ... บางทีเรากำลังจะดันท่านอยู่แล้ว...

แค่มันก็ต้องรอจังหวะกันด้วยคือเราไม่สามารถดันนักมวยปล้ำพร้อมกันทั้งสมาคมได้... และนั่นทำให้ต้องมีคนที่ทำหน้าที่เป็นผู้ผลักดันก่อน...

ซึ่งคนที่ขัยนมาตลอดผมก็รู้ครับ และก็ขอชื่นชมบุคคลเหล่านี้และก็ขอให้พวกเขาสู้ต่อไป เพราะเมื่อถึงวันของคุณแล้ว... มันจะเป็นวันของคุณอย่างแท้จริงแน่นอน!!!

จุดเริ่มต้นของแต่ละคนไม่เหมือนกันครับ สักวัน...มันเป็นวันของเราแน่นอน สู้ๆ

ชนะมันก็ดีกว่าจริงๆแหละ 555 แต่ก็นะไม่ว่าจะแพ้หรือชนะแค่คนเขียนบทมีบทสนุกให้เราอ่านก็พอล่ะ!!

แพ้ชนะไม่ใช่ปัญหาสำหรับผม ถ้ามีเหตุผล support.. เพราะผมไม่ใช่พ่อหมาจำเริญที่ยอมรับได้ทุกอย่าง
ผมจะยอมรับต่อเมื่อมันมีเหตุผลและยุติธรรมกับทั้งสองฝ่าย

ผมคงปฏิเสธไม่ได้ว่าถ้าผมแพ้ติดๆกันสักเดือนสองเดือน ผมต้องถามทีมงานว่ามันเพราะอะไร ? แล้วถ้าเหตุผลที่ได้มา
มันโอเคผมก็โอเคครับ นั่นหมายถึงมีการเตรียมการวางแผนเพื่อบทที่ออกมา ไม่ใช่สุ่มสี่สุ่มห้าจับผลแพ้ ชนะ
(ซึ่งผมเองก็ยังไม่เคยเจอจากที่นี่นะ แต่บางที่เป็นแบบนั้นคือสุ่มสี่สุ่มห้าให้ผล ส่วนบทค่อยคิดทีหลัง)


ตัวละครของผมที่เก่าแก่ที่สุดในคลัง คือ Savage_F ตอนนี้มันมีอายุปาไป 40 แล้ว อยู่ในวงการมาตั้งแต่ปี 2005
เคยเกรียนมาก่อน เคยยึดติดมากในแชมป์ แต่สมาคมแรกที่ผมอยู่ CWF สอนให้รู้ว่า
"สิ่งสำคัญของมวยปล้ำออนไลน์ ไม่ใช่แชมป์ แต่เป็นประสบการณ์"

มันหมายความเทียบได้กับ จำนวนปลาที่คุณจับได้ ไม่สำคัญเท่า วิธีการจับที่ถูกต้อง
เพราะหากคุณมีเทคนิคที่ดี มีวิธีที่ถูก อนาคตคุณอยากจะได้ปลากี่ตัวก็ย่อมได้



ผมได้แชมป์จาก CWF แค่ 3 เส้นครับคือ ระดับ 3 2 เส้น / ระดับ 2 อีกเส้น และไม่เคยชิงแชมป์โลกเลย
เป็นเวลา 3 ปีที่นั่น (หลายๆ คนเล่นยุคนี้ปีเดียวก็ได้แชมป์โลกแล้ว) ตอนนั้นผมว่ามันน้อยมากพอมาเทียบกับ
นักมวยปล้ำยุคใหม่ๆที่ผมเจอ บางคนล่อไป 10 เส้น แต่พอผมเริ่มเล่นๆไปก็เกิดการเปรียบเทียบไปเรื่อยๆ

แล้วก็คิดได้ว่า จำนวนที่น้อยๆตอนนั้นมันไม่สำคัญเลย หากเทียบกับประสบการณ์ที่ผมได้
มันเหมือนกับปลาที่ผมเคยตกได้ที่นั่นน้อยมาก แต่วิธีการเทคนิคที่ผมได้จากที่นั่น เรียกว่าล้นมือ
และสุดท้ายตอนนี้ก็ได้แชมป์มาหลายเส้นแล้ว



จำเอาไว้ว่า ความสำเร็จที่แท้จริง ไม่ได้มาจากจำนวนแชมป์ที่เยอะ แต่มาจากประสบการณ์ที่สั่งสม
และวิธีการเทคนิคที่คุณพัฒนาตัวเอง นั่นแหละสำคัญที่สุดและมันจะติดตัวคุณไปจนตายครับ

สำหรับผมก็เคยคิดนะ เล่นสมัยก่อนแพ้บ่อย บทไม่ค่อยดี
แต่ก็มาคิดได้ว่าเออมันก็เพราะตัวเราทำตัวเอง อะไรแบบนี้
ผมก็เปลี่ยนตัวเองใหม่กลับมาขยันขึ้นครับ

ก่อนอื่นต้องขอบคุณสำหรับเครดิตมากๆครับ น้อยคนที่จะเขียนบทความแล้วให้เครดิตคนนั้นคนนี้ ถึงบทความจะสั้นไปหน่อยก็จริง แต่จำไว้อย่างนึงว่าคุณมีคุณสมบัติของนักเขียนที่ดีติดตัวอยู่แล้วครับ ใช้มันให้เป็นประโยชน์ทั้งในบทและนอกบท ^^ และผมเชื่อว่าคุณจะกลายเป็นหนึ่งในบุคคลที่เขียนบทความให้กับวงการได้อย่างดีเยี่ยมแน่นอน


คือไม่ทราบว่าจะมีใครเคยได้ยินประโยคที่ว่า

แพ้อย่างคนชนะ รึเปล่า

ความหมายโดยนัยของมันก็คือ

เราจะชนะใจตัวเองที่บางครั้งคอยสั่งให้เราท้อแท้ได้หรือไม่

ถ้าทำได้ คุณก็คือผู้ชนะแล้วครับ ^^