After X'Mas Blood
ในยามค่ำคืนหลังจากจบศึกX'Mas Blood....
รถตู้สีดำสุดหรูคันหนึ่งแล่นไปตามถนนในยานชานเมืองที่มีป่าเป็นบางส่วน ที่ในยามนี้ผู้คนเข้าบ้านนอนกันหมดแล้ว มีเพียงรถไม่กี่คันวิ่งสวนไปมาเท่านั้น
รถตู้สีดำแล่นไปอย่างไร้จุดหมาย ก่อนจะหักเลี้ยวเข้าไปในซอยเล็กซอยหนึ่งซึ่งอยู่ในระแวกป่าแถวนั้น
ถนนในซอยเป็นถนนแบบลูกรังที่ไม่ค่อยดีนักที่พบเห็นได้ในตามชนบท มีแสงไฟสลัวๆจากไฟเก่าข้างทาง มีบ้านปลูกอยู่ราวๆ10หลังเท่านั้น หลังจากเข้ามาในซอยราวๆเกือบ500เมตร
รถคันนั้นเลี้ยวเข้าไปในซอยที่เล็กแทบจะเป็นตรอก ซึ่งข้างหน้ากลับเขียนว่า "ซอยตัน"
เมื่อเลี้ยวเข้าไป ทัศนีย์ภาพรอบๆมีแต่่ต้นไม้และทุุ่งนาประปราย ไม่มีเสาไฟที่ให้แสงสว่างสักตน ยามนี้จึงมีเพียงแต่แสงสว่างจากไฟหน้ารถตู้คันนี้เท่านั้น
"ใกล้ถึงรึยัง..."
เสียงแหบพร่าของชายหนุ่มในเตียงพยาบาลที่อยู่บนรถเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบที่แสนอึดอัดในรถดังขึ้น
"ใกล้แล้ว..."
หญิงสาวใส่เสื้อสูธและกระโปรงสั้นเนือเขาสีดำที่นั่งอยู่ข้างๆคนขับ ตอบพลางมองกระจกหน้าคนขับเพื่อสังเกตอาการของชายหนุ่มที่ถูกปิดหน้าปิดตา และโดนให้น้ำเกลือและติดเครื่องวัดชีพจรอยู่บนเตียงพยาบาล
นอกจากชายหนุ่มที่ดูเหมือนผู้ป่วยอาการสาหัสนั้น ,หญิงสาว และคนขับรถ ยังมีชายใส่เสื้อสูธสีดำและแว่นตากันแดดอีกราวๆ 4 คนนั่งอยู่ในรถ และชายในชุดขาวเหมือนแพทย์อีก2 คนซึ่งกำลังจดบันทึกอะไรบางอย่างลงสมุด
รถแล่นเข้ามาในซอยได้ราวๆ300เมตร เลี้ยวตรงนั้น เลี้ยวตรงนี้ นิดหน่อย ก่อนจะขับมาจอดหน้าคฤหาสถ์เก่าหลังหนึ่งที่เต็มไปด้วยเหล่ามนุษย์ในชุดสีดำที่ล้อมด้วยป่าไม้
ประตูเหล็กข้างหน้าค่อยๆเปิดออกอย่างรู้หน้าที่ ก่อนที่รถตู้จะแล่นเข้าไปจอดอย่างเรียบร้อย มีเสียงตะโกนโหวกเหวกขึ้นจากข้างนอก พร้อมกับเสียงฝีเท้าจำนวยหนึ่งที่วิ่งเข้ามา
ประตูถูกเปิดขึ้นเองอย่างเร่งรีบจากคนข้างนอก หญิงสาวในชุดสูธเปิดประตูรถ และสั่งอะไรบางอย่างกับพวกชุดดำอย่างเป็นระเบียบ พลางสั่งให้พวกหมอในชุดขาวค่อยๆลากเตียงพยาบาลลงจากรถ ชายชุดดำราวๆ7คนวิ่งออกมาจากในบ้านอย่างเร่งรีบ ก่อนจะช่วยกันเข็นเตียงเข้าคฤหาสถ์ไป
"ไหวไหมคุณหัวตะปู.."
หญิงสาวในชุดสูธช่วยเข็นเตียงของชายหนุ่มอย่างเร่งรีบพร้อมๆกับคนอื่นที่รับไม่แพ้กันไปที่ลิฟต์ด้านหนึ่งของคฤหาสถ์
"ไหวสิ....แต่หัวชั้นมีตะปูที่ไหนหล่ะ ฮ่ะๆ.."
ชายในรถเข็นเล่นมุขออกมาได้กริบสุดๆ เพราะคนอื่นๆไม่ขำด้วย นี่คือช่วงวินาทีเป็นตายของเขา
"ไอ้เจ้าแวมไพร์นั่น....เล่นซะอ่วมเลย หึหึหึ.."
ชายคนนั้นยังคนบ่นพึมพำกับตัวเองระหว่างโดนเข็นเข้าลิฟต์ในขณะที่หญิงสาวกดลิฟท์ลงไปชั้นใต้ดิน
"เงียบๆไป"
หญิงสาวไม่สนใจ มองประตูลิฟต์ที่กำลังลงจากใจจดใจจ่อ...
พริบตาที่ประตูเปิดขึ้น กลิ่นยาฆ่าเชื้อก็โพยพุ่งมาแตะจมูกของทุกคนที่อยู่ในลิฟต์ แต่กลับไม่มีใครสนใจ ลากเตียงพยาบาลออกมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับหญิงและชายชุดขาวใส่ผ้าปิดปากจำนวน10คนช่วยมาเข็น และจดบันทึกอะไรบางอย่าง
"ไปห้องผ่าตัด ด่วนที่สุด"
ทุกคนพยักหน้าคำสั่งของหญิงสาว ก่อนจะรีบวิ่งไปรถที่ห้องผ่าตัด
เหล่าชายชุดดำเข็นเตียงมาถึงห้องที่เขียนว่าห้องผ่าตัด ก่อนจะออกจากห้องอย่างรู้หน้าที่
ตอนนี้ในห้องสีขาวเหลือเพียงชายหญิงในชุดขาวราวๆ7 คนที่กำลังจะเตรียมการผ่าตัด หญิงสาวในชุดสูธซึ่งนำผ้าปิดปาก หมวก และชุดผ่าตัดมาสวมทับชุดสูธราคาแพงทั้งอย่างนั้น
ผ่านไปไม่ถึงนาทีทุกอย่างก็เข้าที่
ผ้าที่ผันใบหน้าของชายในรถเข็นทุกเปิดออก เผยให้เห็นศีรษะที่สะบักสะบอม ไร้รอยเลือดแล้ว แต่มีแผลจำนวนมาก และที่สำคัญ รอบหัวของเขามีรูเหมือนโดนตะปูตอก แต่ตะปูนั่นกลับหายไป จึงเหลือเพียงช่องโหว่เท่านั้น
สัญญาณชีพจรเริ่มไม่ดี แต่ชายคนนั้นกลับแสยะยิ้มอย่างอารมณ์ดี
"อึดอัดเป็นบ้า..โอ๊ยย!"
"นี่ไม่ใช้เวลามาอารมย์ดีค่ะ เอายาสลบม้าไปกินซะ"
หญิงสาวคนเดิมฉีดยาเข้าไปที่แขนของชายคนบนเตียงอย่างรวเเร็วโดยๆไม่สนใจชายหนุ่มที่จู่ๆก็สลบทันที
"เริ่มการผ่าตัดได้"
เธอบอก พลางหยิบถุงมือยางขึ้นมาใส่พร้อมๆเหล่าหมอ พยาบาลที่อยู่อยู่ในห้องนั้น
"Re Blackrose Project เริ่มได้"
