เสียงของม้าสามตัวกำลังมุ่งไปยังแคว้นคากะ โดยเป็นเมโกะ , ยาโนะ และ ไทโซที่ขี่หลังม้าทั้งสามตัว ส่วนอากิระนั้นตัดสินใจไม่มาด้วย อันเนื่องด้วยว่าอากิระนั้นไม่รู้เพลงดาบอะไรเลย ไปสนามรบก็ไปเสี่ยงตายเปล่าๆ ระหว่างทางนั้นผู้ส่งสาสน์ของเรียวชินก็ได้รายงานว่าทัพของตระกูลโอนิสึกะต้องถอยทัพจากแคว้นฮิดะมาก่อนและยอมยกฮิดะให้กับตระกูลของยาชิโระ เมื่อทั้งสามาถึงปราสาทคากะก็มุ่งเข้าไปในปราสาท สิ่งแรกที่ทั้งสามเห็นคือเรียวชินที่ยืนมองหลุมศพของใครซักคน โดยหลุมศพนั้นมีดาบปักอยู่ เรียวชินได้แต่ยืนเงียบๆก่อนจะกำหมัดด้วยความแค้น สายตาของเรียวชินนั้นเต็มไปด้วยความอาฆาต
“ท่านพ่อ...” เมโกะเรียกบิดาของตัวเองเบาๆ
เรียวชินไม่หันมาแต่อย่างใด เขายังจับจ้องไปที่ที่ฝังศพลูกชายของเขา ไทโซกับยาโนะได้แต่มองหน้ากัน เมโกะเองก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ดูเหมือนท่านพ่อจะไม่มีอารมณ์พูดตอนนี้” เมโกะเอ่ย
“พวกท่านไปทำอย่างอื่นก่อนเถิด ถ้าหากท่านพ่อพร้อมคุยแล้วข้าจะเรียกพวกท่านเอง” เมโกะพูดกับผู้มาเยือน
ผู้มาเยือนทั้งสองพยักหน้าก่อนจะก้าวเท้าออกจากปราสาท ไทโซกับยาโนะคุยกันเล็กๆน้อยว่าจะทำไรต่อ ซึ่งไทโซแยกตัวไปฝึกดาบเพื่อเตรียมพร้อมกับสงครามที่จะเกิดขึ้นเร็วๆนี้ หากทว่ายาโนะที่ปกติขยันวันนี้กลับขี้เกียจและตัดสินใจจะพักผ่อน ทั้งคู่แยกกัน ชายหนุ่มหน้าหวานเดินไปเรื่อยๆในสภาพบ้านเมืองที่ดูสงบสุขดี ถ้าหากไม่รู้มาก่อนคงเดาไม่ได้ว่าแคว้นนี้กำลังจะเกิดสงครามในเร็วๆนี้ ยาโนะยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆก่อนจะเห็นหญิงผมดำพร้อมกับทรงผมทรงหางม้า เธอสวมชุดเกราะหนักสีน้ำเงิน เธอกำลังมองอะไรบางอย่างอยู่ ยาโนะหันไปมองในทิศเดียวกันกับเธอ ก่อนจะเห็นลูกสุนัขที่ขนมอมแมมนอนอยู่บนพื้น ยาโนะมองซ้ายมองขวา ก่อนจะเดินตรงไปที่ร้านขนมดังโงะ ยาโนะเดินกลับมาที่ลูกสุนัขตัวนี้
ยาโนะนั่งยองๆก่อนจะใช้มือดึงดังโงะออกมาจากไม้ และยื่นไปให้ลูกสุนัขตัวนั้น มันดมสิ่งที่ชายหน้าสวยยื่นมาหันให้ก่อนจะกัดดังโงะลูกนั้นช้าๆ เมื่อมันกัดจนหมด ยาโนะก็ดึงอีกลูกก่อนจะยื่นให้กับลูกสุนัขจรจัดอีกครั้ง มันกินขนมอย่างเอร็ดอร่อยจนหมดอย่างรวดเร็ว ยาโนะนั่งยิ้มมองอย่างมีความสุขก่อนจะหันไปมองหญิงผมดำ ยาโนะยื่นไม้ขนมที่เหลือดังโงะอีกลูกให้ก่อนจะเอ่ยปากถามพร้อมด้วยรอยยิ้ม
“สนใจจะป้อนไหมขอรับ?”
เธอมองก่อนจะรับน้ำใจของชายหน้าสวย เธอคว้าไม้ก่อนจะนั่งยองๆข้างยาโนะ เธอทำแบบเดียวกันกับที่ยาโนะทำ สุนัขตัวนี้ดมมือของเธอ หากทว่าสิ่งที่มันทำกลับไม่ใช่แบบเดียวกันแต่มันกลับง้างปากและกัดลงไปที่มือของหญิงผมดำ เธอสะดุ้งก่อนจะดึงมือออกมา ยาโนะหัวเราะกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอหันมามองด้วยสายตาที่ไม่ค่อยพอใจนัก ยาโนะต้องเอ่ยปากขอโทษทันที
“จะว่าไปข้ามีนามว่ายาโนะแล้วท่านล่ะ” ยาโนะแนะนำตัวเอง
“ฮารุกะ...คือนามของข้า” เธอแนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“อย่าหาว่าข้ายุ่งเลย...แต่เพราะเหตุใดท่านจึงต้องใส่ชุดเกราะหนาขนาดนี้?” ยาโนะเอ่ยปากถาม
“ข้าเป็นนักล่าค่าหัว” ฮารุกะตอบสั้นๆ
ยาโนะพยักหน้ากับคำตอบของเธอ ฮารุกะมองมาที่ยาโนะเช่นกัน เธอเห็นดาบของยาโนะที่อยู่บนเอวของยาโนะ
“แล้วเจ้าล่ะ...ดาบเล่มนั้น เจ้าพกไว้ทำไม” ฮารุกะชี้พลางเอ่ยปากถาม
“ข้าต้องเตรียมพร้อมสำหรับศึกน่ะ...ในอีกไม่กี่วันคงจะมีศึกเกิดขึ้นที่นี่” ยาโนะตอบ
ยาโนะตอบเสร็จก็แหงนมองขึ้นฟ้า ท้องฟ้านั้นเป็นสีฟ้าคราม มีเหล่าวิหคบินเหินอยู่ทั่วท้องฟ้า ก้อนเมฆมากมายต่างล่องลอยอยู่บนท้องฟ้า มากพอที่จะบดบังดวงตะวันได้ ทำให้มีแสงเพียงเล็กน้อยลอดผ่านก้อนเมฆที่บดบังแสงอาทิตย์
“หากทว่าข้านั้นไม่ได้ชอบสงครามเลยแม้แต่น้อย และข้าอยากให้มันจบๆลง” ยาโนะพูดต่อ
“เพราะเหตุใด?” ฮารุกะเอ่ยปากถาม
“เพราะสงครามได้คร่าชีวิตคนมากมาย ครอบครัวของข้าก็เป็นเหยื่อของสงครามเหมือนกัน” ยาโนะพูด
“ไม่เว้นแต่ลูกชายของท่านเรียวชินที่เป็นเหยื่อของสงครามเหมือนกัน” ยาโนะพูดต่อ
“ผู้คนมากมายที่ต้องร่ำไห้กับความสูญเสีย ผู้คนมากมายต้องจากลาคนที่ตัวเองรัก ข้าเห็นแล้วก็อดเศร้าแทนไม่ได้”
ฮารุกะได้ยินก็เงียบ ยาโนะพูดจบก็หันมาถามสาวในชุดเกราะสีน้ำเงิน
“แล้วท่านล่ะ? คิดเช่นไร”
“ข้าเองก็คิดเหมือนท่าน...ข้าอยากจะให้สงครามนี้จบลง” ฮารุกะตอบ
“ตัวข้านั้นก็เสียครอบครัวไปจากสงครามเช่นกัน และข้าก็ไม่อยากให้มีคนที่ต้องสูญเสียแบบข้า” หญิงผมดำตอบพลางหลับตาลง
ยาโนะพยักหน้ากับความเห็นของฮารุกะ สิ้นเสียงของฮารุกะ ยาโนะก็ได้ยินเสียงอันคุ้นหูขึ้นมา ยาโนะหันกลับไปก่อนจะเห็นเมโกะเดินตรงมาหาเขาในชุดเกราะสีเงินของเธอ เมโกะหยุดลงหน้ายาโนะก่อนจะบอกกับชายหน้าสวยว่าพ่อของเธอนั้นพร้อมคุยกับยาโนะแล้ว ยาโนะพยักหน้าก่อนจะหันกลับไปเพื่อจะบอกลาเพื่อนใหม่ หากทว่าเพื่อนใหม่นั้นหายไปแล้ว ยาโนะก็ได้แต่ทำหน้างงๆว่าเกิดอะไรขึ้น
=====
ณ ห้องของเรียวชิน ชายผมน้ำตาลนั่งอยู่บนเบาะด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยโกรธแค้น มือ ไทโซกับยาโนะนั่งตรงข้ามกับเรียวชิน โดยเบื้องหลังเรียวชินนั้นคือเมโกะ ผู้มาเยือนทั้งสองเงียบสนิทไม่รู้ว่าจะพูดอะไรก่อนดี ด้วยสภาพจิตใจของเรียวชินที่ไม่มั่นคง การพูดอะไรที่ไม่เข้าหูของเรียวชินอาจจะไม่ดีนัก ยาโนะเหลือบไปมองเมโกะที่ยืนจ้องพวกเขาอยู่เช่นกัน ราวกับส่งสัญญาณว่า “พูดอะไรซักอย่างซิ” แต่ก่อนที่ยาโนะจะเอ่ยปากพูดอะไร เรียวชินก็กลับเป็นคนแรกที่พูดขึ้นมา
“สิ่งที่ข้าต้องการนั้นมีเพียงอย่างเดียว...ไทโซ” เรียวชินพูดขึ้นมา
“แล้วท่านประสงค์สิ่งใด?” ไทโซเอ่ยปากถามเรียวชินที่นั่งตรงข้าม
“ข้าต้องการหัวของคนที่ฆ่าเรียวตะ...ไม่ว่ามันจะเป็นใคร ข้าต้องการหัวของมัน!!” เรียวชินตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอาฆาต
“แล้วท่านรู้ไหมว่าคนที่สังหารลูกชายของท่านคือใคร?” ไทโซเอ่ยปากถาม
“ข้าไม่รู้...ดังนั้นใครที่โผล่หน้ามาหาเจ้า เจ้าก็ฆ่ามันให้หมด อย่าให้เหลือ” ผู้ครองแคว้นตอบ
ยาโนะได้ฟังเช่นนั้นก็รู้สึกตกใจไม่น้อย แม้ว่ายาโนะจะไม่รู้จักเรียวชินดีเท่าไหร่นัก แต่เรียวชินที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขานั้นไม่ใช่เรียวชินที่เขาได้ร่วมต่อสู้ด้วยในสงครามที่ปราสาทฮิดะ เรียวชินคนนั้นไม่ใช่คนที่เต็มไปด้วยความอาฆาต ความเกลียดชัง รอยยิ้มที่ได้สนุกไปกับการต่อสู้ ได้สนุกกับความท้าทายของเรียวชินได้หายไปพร้อมๆกับชีวิตลูกชายที่เขารัก ไทโซได้ฟังเช่นนั้นก็อาจจะคิดแบบเดียวกัน แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรก่อนจะพยักหน้าและตอบเรียวชิน
“หากท่านต้องการเช่นนั้น ข้าก็จะทำให้”
“ดี...เจ้าต้องการอะไรเจ้าบอกข้ามาได้เลย เพื่อหัวของไอ้คนๆนั้นแล้ว ข้ายอมทำทุกอย่าง” เรียวชินพูดด้วยน้ำเสียงพอใจ
“ขอบคุณท่านมากและข้าจะทำให้ดีที่สุด” ไทโซโค้งเพื่อแสดงการขอบคุณ
สิ้นบทสนทนาทั้งสามก็แยกย้ายกัน ในขณะที่ยาโนะยืนบนระเบียงและมองออกไปข้างนอก ดวงตะวันที่กำลังจะลับจากขอบฟ้า ผืนนภาเปลี่ยนเป็นสีส้ม มันเป็นภาพที่งดงามมาก เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังเดินมาหาเขา ยาโนะหันไปก่อนจะเมโกะเดินตรงมาหาเขา สีหน้าของเมโกะนั้นดูไม่ดีเท่าไหร่ ชายหน้าหวานเห็นยาโนะเดินตรงมาที่ตนเองก็เอ่ยปากถามขึ้นมาว่า “ท่านมีอะไรงั้นหรือ?” เมื่อเมโกะได้ยินคำถามก็ตอบชายผู้ถามทันที
“นี่ไม่ใช่ท่านพ่อของข้า...ท่านพ่อของข้าไม่ใช่คนที่กระหายการฆ่าฟันขนาดนั้น” เมโกะพูด
“ท่านเรียวชินพึ่งเสียลูกชายไป ข้าก็พอเข้าใจว่าทำไมท่านเรียวชินถึงเป็นเช่นนั้น” ยาโนะตอบ
“จริงๆแล้ว...ข้ารู้ว่าใครเป็นคนฆ่าท่านพี่เรียวตะ” สตรีสีขาวพูดขึ้นมา
ยาโนะหันไปมองเมโกะหลังจากที่เธอพูดประโยคมะกี้
“แล้วทำไมท่านไม่บอกท่านเรียวชินล่ะ” ยาโนะถามด้วยสีหน้าสงสัย
“ข้ากลัวว่าพวกยาชิโระจะวางกับดักน่ะซิ...แบบพวกมันตั้งกับดักไว้ เมื่อท่านพ่อบุกมาจะแก้แค้น” เมโกะแถลงไข
“ท่านพอจะบอกข้าได้ไหมว่าคนที่ฆ่าเรียวตะหน้าตาเป็นเช่นไร”
“เธอสวมชุดเกราะสีน้ำเงิน พร้อมกับผมหางม้าสีดำ เธอใช้ดาบที่เปลี่ยนเป็นปืนได้” เมโกะอธิบายให้ฟัง
ยาโนะได้ฟังก็ยืนนึกอยู่เพียงชั่วเดียวก่อนที่ภาพของ “เพื่อนใหม่” จะไหลเข้ามาในหัวทันที ภาพของหญิงสาวในชุดเกราะสีน้ำเงินที่ถูกสุนัขกัดไปเมื่อตอนกลางวันไหลเข้ามาในสมองของยาโนะไม่มีหยุด ใช่...ลักษณะที่เมโกะพูดมาทั้งหมดนั้นตรงกับฮารุกะทั้งหมด ยาโนะได้แต่คิดว่า “บังเอิญ” มั้ง แต่ถ้าบังเอิญก็ดูจะเกินไปหน่อย ในหัวของยาโนะตอนนี้สับสนไปหมด คนที่เขาพึ่งเจอไปเมื่อตอนกลางวันนั้นคือศัตรูของเขาในวันพรุ่งนี้จริงๆหรือ? หรือแค่บังเอิญเท่านั้น? แต่ในใจของชายหนุ่มผู้นี้ได้แต่ภาวนาให้มันเป็นเรื่องบังเอิญ
=====
สาวผมสีดำในชุดเกราะหนักยืนอยู่ในบ้านที่เปลวเพลิงลุกท่วม บนพื้นนั้นมีร่างไร้วิญญาณมากมายนอนอยู่บนพื้น สีหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงกรีดร้องใกล้ๆ เธอรีบวิ่งตรงไปที่เสียงนั้นทันที ฮารุกะรีบเปิดประตูมาก่อนจะเห็นภาพของชายผมสีขาวดำสลับ ใต้ดวงตาของดำเคล้า ในมือของเขาถือดาบที่เปื้อนคาบเลือด ใกล้ๆมีร่างของชายวัยกลางคนนอนลงกับพื้น บนอกของเขาเป็นแผลที่ถูกเปิดออกมาจากดาบ สตรีที่ดูเหมือนจะเป็นภรรยาของผู้ตายร้องไห้ด้วยความอาลัย ใกล้ๆนั้นมีเด็กผู้หญิงผมดำตัวเล็ก ยืนกลัวอยู่ ร่างของเธอสั่นระลิกไปด้วยความสยองขวัญกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“แกมันไอ้ปีศาจ!!” หญิงวัยกลางคนตะโกนสาปแช่งฆาตกร
เขาเงียบก่อนจะใช้ดาบแทงเข้าไปที่กลางอกของเธอ เมื่อดาบนั้นแทงทะลุร่างของเธอ ชายที่เลือดเย็นคนนี้ก็ดึงดาบออกมา ร่างของเธอลงไปนอนกับพื้นข้างๆสามีของเธอ เด็กผมดำยืนสั่นด้วยความกลัว ชายคนนี้มองด้วยสายตาเย็นชา ฮารุกะที่ยืนอยู่ข้างหลังรีบยกดาบของเธอขึ้นมาก่อนจะฟันเข้าไปที่ร่างของชายผมดำ หากทว่าดาบของเธอนั้นมันผ่านร่างของชายคนนี้ไปเลย ฮารุกะหันกลับมาก่อนจะยกดาบขึ้นมาก่อนจะลั่นไกลยิงใส่ร่างของชายคนนี้ แต่ผลนั้นก็เช่นเดิม กระสุนทะลุร่างของอสูรกายตนนี้ไป
“หยุดนะ” ฮารุกะตะโกน
หากทว่าเสียงของฮารุกะนั้นเหมือนจะไม่มีผล ชายคนนี้ยังคงยกดาบขึ้นและฟันไปร่างของเด็กคนนี้ ฮารุกะได้แต่ยืนดูด้วยความตกใจ ก่อนที่ฮารุกะจะตื่นขึ้นมา เธอนอนอยู่บนกิ่งไม้ของต้นไม้ขนาดใหญ่ ใหญ่พอที่จะรับน้ำหนักของหญิงสาวคนนี้ได้ เธอลุกขึ้นมาก่อนจะหันไปมองเสียงอาชาที่มุ่งตรงมาทางเธอ ธงสัญลักษณ์ที่มีรูปกรงเล็บโบกสะบัดพลิ้วไหวไปตามสายลม
”ดูเหมือนสงครามจะเริ่มขึ้นแล้วซินะ”
