10 วันต่อมา...‘สถานที่จัดงานออดิชั่นสาวสวย Akita Grand Prix ครั้งที่ 42’
ป้ายขนาดประมาณครึ่งตัวของฉันระบุเอาไว้แบบนั้น ตรงหน้าของฉันเป็นอาคารขนาดใหญ่ที่คับคั่งไปด้วยผู้คนทั้งชายและหญิง
10 วันที่ผ่านมาโองุริฝึกซ้อมฉันอย่างหนัก ทั้งการโพสท่า การฝึกสมดุลย์ การร้องเพลง เป็นการฝึกพิเศษที่เข้มข้นจริงๆอย่างที่เจ้าตัวบอก
ก็แอบสงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมหมอเจ้านี่ถึงมีความรู้เรื่องพวกนี้มากมายนัก
นี่ถ้าฉันไม่กลายมาเป็นผู้หญิงล่ะก็เรื่องพวกนี้ต่อให้ตายก็จะไม่ทำ...
“นี่ โองุริ ฉันมีอะไรแปลกหรอ คนจ้องฉันใหญ่เลยอ่ะ"
ฉันถามโองุริเมื่อรู้สึกได้ว่าผู้คนที่อยู่หน้างานต่างจ้องมองฉันเป็นตาเดียว แถมยังซุบซิบอะไรกันก็ไม่รู้
"เปล่าหรอก พวกนั้นจ้องเพราะเธอน่ารักสะดุดตาต่างหากล่ะ"
"ระ... หรอ"
"ใช่แล้วล่ะ เอ้า!! มีสมาธิเข้าไว้ ทำตามที่ซ้อมมานั่นแหละ มั่นใจในตัวเองหน่อย แล้วอย่าไปต่อยใครเข้าล่ะ"
"ระ... รู้แล้วน่า"
มั่นใจในตัวเองงั้นหรอ?? โอเค... ฉันโคตรน่ารัก... ฉันโคตรน่ารัก...
ต้องเปลี่ยนชุดก่อนสินะ... ฉันเดินเข้าไปในงาน ก่อนที่จะตรงไปที่ห้องแต่งตัว
เมื่อฉันเข้าไปก็พบกับสาวน้อยมากหน้าหลายตาอยู่ภายใน คนเยอะจัง... เป้าหมายของพวกเธอก็คงเหมือนกับฉันน่ะสินะ การเป็นไอดอล งั้นคนพวกนี้ก็เป็นคู่แข่งฉันน่ะสิ
"จินามิจัง? จินามิจังใช่ไหม?"
เสียงเรียกที่แสนจะคุ้นเคยดังขึ้น
"รุ่นพี่ยูอิกะ??"
"ไม่คิดว่าจะได้มาเจอกันที่นี่ ตกใจหมดเลย จินามิจังก็อยากเป็นไอดอลเหมือนกันหรอ?"
"คะ... ค่ะ รุ่นพี่ก็ด้วย?"
ได้เจอกับรุ่นพี่อีกแล้ว... จริงสิ สวยๆระดับรุ่นพี่ยูอิกะก็เหมาะสำหรับวงการไอดอลนี้อยู่แล้วนี่นะ
"ใช่แล้วล่ะ... ถ้างั้น เราก็เป็นคู่แข่งกันสินะ ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะบอกไว้เลย"
จากนั้นรุ่นพี่ยูอิกะก็เดินจากไป คู่แข่งงั้นหรอ? ถ้าเพื่อทำให้รุ่นพี่ยูอิกะหันมามองล่ะก็ ฉันก็ต้องเอาชนะรุ่นพี่ให้ได้สินะ
จากนั้นฉันก็แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่เตรียมมา เป็นชุดกระโปรงสีขาวสั้นประมาณต้นขา
เอ่อ... รู้สึกตัวอีกทีก็ชักจะตื่นเต้นขึ้นมาซะแล้วสิ
โองุริอุตส่าห์ฝึกซ้อมฉันอย่างหนัก เราต้องใจเย็นสิ เราต้อง...
"หมายเลข 30 ถึงหมายเลข 40 เชิญที่เวทีเลยครับ!!"
"เอ๊ะ!!"
เสียงโฆษกบนเวทีประกาศขึ้น นั่นมันคิวของฉันแล้วนี่?? ทำยังไงดีเรายังไม่พร้อมเลย ฉันลุกขึ้นยืนแบบเก้ๆกังๆ พยายามจะสงบจิตสงบใจ แต่เวลาทำใจมันไม่เหลือซะแล้ว
สุดท้ายฉันก็ถูกทีมงานแถวนั้นผลักให้ออกไปที่เวทีจนได้...
"อ๊ะ!!"
หวา... แสงสปอร์ตไลท์แสบตาจัง แถมคนก็เยอะด้วย บรรยากาศแบบนี้มัน...
“เอาล่ะครับ!!! ผู้เข้าสมัครหมายเลขสามสิบ!! เชิญแนะนำตัวเองภายในสามสิบวินาทีครับ!!”
ด้วยความตื่นเต้นทำให้แข้งขาของฉันพันกันไปหมด ฉันพยายามจะก้าวออกไปข้างหน้าแต่กลายเป็นก้าวผิดท่า ตัวของฉันแข้งทื่อเป็นท่อนไม้ การฝึกซ้อมอย่างหนักโดยโองุริไม่ได้ช่วยอะไรเลย
สายตาเหลือบไปเห็นโองุริคอยให้กำลังใจอยู่ไกลๆ โองุริช่วยด้วย!! พอไม่มีนายฉันทำอะไรไม่ได้เรื่องเลย!!
แย่แล้วทำยังไงดี!!
"อ๊า~!!!"
พรืด!!โครม!!!
"โอ๊ะ!!!!"
ฉันล้มหน้าคะมำที่กลางเวทีเข้าอย่างจังจนได้...
ยะ... แย่แล้ว แย่ที่สุด... ฉันพลาดจนได้ จบกัน... เส้นทางไอดอลของฉัน แถมยังร้องเสียงหลงเป็นกบอีก หมดหนทางชนะแล้ว
ขอโทษนะโองุริ นายอุตส่าห์ฝึกซ้อมอย่างเต็มที่เพื่อฉันแท้ๆ ฉันนี่มันแย่...
"อย่ายอมแพ้นะจินามิ!!!"
นั่นมัน... เสียงของโองุริ?? เสียงของเจ้าหมอนั่นมาพร้อมกับเสียงโวยวายของคนรอบข้าง
เมื่อฉันหันไปก็พบว่า...
อะ... ไอ้บ้าโองุริ!!!! แกจะแก้ผ้าโชว์ทำไมฟะ???
"จินามิ!!! นั่นไม่ใช่เรื่องน่าอายซะหน่อย!!! ใจเย็นๆอย่ายอมแพ้นะ!!!"
จากนั้นโองุริก็ถูกควบคุมตัวโดยเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ไอ้บ้าเอ้ย!! ชอบทำอะไรแปลกๆ...
เอ๊ะ... หรือว่าที่ทำแบบนั้นเพื่อให้เราใจเย็นลงงั้นหรอ??
จริงด้วย... ตอนนี้รู้สึกใจเย็นขึ้นมาก โองุริยอมแก้ผ้าต่อหน้าสาธารณชนเพื่อให้เราหายตื่นเต้น...
ขอบใจนะโองุริ ฉันน่ะ... จะแสดงความเป็นลูกผู้ชายตัวจริงให้ดูเอง!!!
"แหะๆ ขอโทษค่า~☆ หนูเผลอหกล้มซะแล้ว~♡"
บังเกิดเสียงฮือฮาขึ้นทั่วฮอล์โดยเฉพาะเหล่าคณะกรรมการที่ต่างมองฉันจนตาค้าง
นะ... นี่ตูพูดอะไรแบบนั้นออกไปได้ยังไงฟะ!! อายจนแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี!!!
แต่ก็พูดออกไปซะแล้ว...
ฉันเหลือบไปมองโองุริที่กำลังถูกควบคุมตัวอยู่อีกครั้ง เจ้าหมอนั่นส่งสายตาชื่นชมฉันอยู่ก่อนที่จะถูกนำตัวออกจากฮอล์
อะ... โองุริ ฉะ... ฉันทำได้แล้ว!!!
----------------------------------------------------
"และแล้วก็มาถึงรอบสุดท้ายกันแล้วนะครับ!!! กันแข่งขันในรอบสุดท้ายนี้จะเป็นการประกวดชุดว้ายน้ำ!!! จากผู้ที่ผ่านเข้ารอบสิบคนจะมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นที่จะเป็นผู้ชนะ!!"
เสียงโฆษกบรรยายการประกวดไอดอลรอบสุดท้ายอย่างออกรส ไม่คิดเลยว่าฉันจะมาอยู่ถึงจุดนี้ได้ เส้นทางสู่ลูกผู้ชายตัวจริงอยู่ใกล้แค่เอื้อมเท่านั้น!!!
ฉันหันมอง 'คู่แข่ง' ที่ต่างผ่านเข้ารอบมาพร้อมกัน ฉันต้องเอาชนะคนพวกนี้ให้ได้!!
อ๊ะ... รุ่นพี่ยูอิกะก็ผ่านเข้ารอบมาได้ด้วย
ไม่แปลกหรอกก็รุ่นพี่ออกจะสวยขนาดนั้น
รุ่นพี่โบกมือพร้อมยิ้มให้ฉัน รอยยิ้มนั้นช่าง... แทบจะละลายเลยล่ะ อยากให้รุ่นพี่ยิ้มให้ฉันในฐานะผู้ชายจัง
"กรี๊ดดดด!!!!"
เสียงกรีดร้องดังขึ้นทั่วฮอล์ หรือว่าเจ้าโองุริจะแก้ผ้าเดินกลับมาฟะ??
ฉันหันไปดูสถานการณ์ ก็พบกับ...
ชายวัยประมาณกลางคน หัวล้าน หน้าตาอย่างกับโจรปล้นธนาคารอาละวาดพร้อมมีดในมือ ผู้คนที่อยู่รอบๆต่างถอยหลบหลังจากเจ้าบ้านั่นใช้มีดในมือกวัดแกว่งไปรอบๆอย่างน่าหวาดเสียว
"ไอ้งานประกวดงี่เง่า ข้าจะพังงานให้เละเลย บังอาจทำลูกสาวของข้าตกรอบ!!!"
ตาลุงหัวล้านนั่นตะโกนลั่น
"ลูกสาวข้าต้องผ่านเข้ารอบไม่ใช่เรอะ!! ไอ้กรรมการตาถั่วเอ้ย!!!
ตาลุงนั่นโวยวายไม่หยุดแล้วหยิบรูปถ่ายของลูกสาวของตัวเองขึ้นมา
หน้าตาแบบนี้ผ่านเข้ารอบบ้านเอ็งดิ!!! ถ้าผ่านตูคงตกใจมากกว่านี้อ่ะนะ...
โธ่เว้ย... อยากเข้าไปซัดซักเปรี้ยง แต่....
"ถ้าไม่ยกเลิกงานประกวดข้าจะเชือดนังนี่ทิ้งซะ!!!"
"อย่านะ!!!!!!"
รุ่นพี่ยูอิกะ!!!!
ตาลุงนั่นคว้าตัวรุ่นพี่ยูอิกะมาเป็นตัวประกัน ฉันกำหมัดแน่นทันทีเมื่อเห็นภาพนั้น ไม่ได้แล้วแบบนี้... ฉันต้องทำอะไรซักอย่าง!!!
"อย่าใช้กำลังนะจินามิ!!!! ไม่งั้นที่เธอทำมาทั้งหมดมันจะสูญเปล่านะ!!!! อย่าต่อยนะ!!!"
โองุริวิ่งกลับเข้ามาในฮอล์อีกครั้ง เจ้าหมอนั่นพยายามย้ำเตือนสติฉัน ฉันยังมีสติอยู่... แต่ว่า...
"ขอโทษนะโองุริ... ฉันอยู่เฉยๆไม่ได้หรอก ไม่งั้นฉันก็ไม่ใช่ลูกผู้ชายตัวจริงน่ะสิ"
เมื่อพูดแบบนั้นแล้ว ฉันก็พุ่งตัวเข้าไปหารุ่นพี่ยูอิกะที่ถูกจับตัวไว้อย่างรวดเร็ว
"เอามือออกไปจากรุ่นพี่นะเฟ้ยยยยยยย!!!!!!"
เปรี้ยง!!!!
"ไม่ต่อยแต่เตะงั้นเรอะ!!!!!!"
เจ้าโองุริตะโกนเสียงหลง ส่วนตาลุงนั่นถูกซัดจนกระเด็น ทำซะขนาดนี้คงหมดหวังแล้วสินะ...
ลาก่อนเส้นทางสู่ไอดอลของฉัน
ปึด!!"เอ๋???"
มารู้ตัวอีกทีก็พบว่าสายผูกกางเกงว่ายน้ำหลุด สงสัยคงเพราะเตะแรงไปหน่อย...
"กะ... กรี๊ดดดดดดดดดด"
ฉันนั่งลงกอดเข่าตามสัญชาตญาณทันที
แปะ แปะ แปะ"โอ้วววววววว!!! สุดยอดไปเลยคร้าบบบบบ~♡!!!"
"เบอร์ 30 แจ่มมากเลยน้อง!!!"
ทั้งเสียงเชียร์ เสียงโห่ร้อง เสียงปรบมือ เสียงเป่าปากดังกระหึ่มไปทั่วทั้งฮอล์ ในระหว่างนั้นฉันก็รีบคว้ากางเกงว่ายน้ำกลับมาใส่เหมือนเดิมด้วยความอับอายสุดขีด
พอมารู้ตัวอีกทีฉันก็ยืนกอดป้ายรางวัลมูลค่า 3 แสนเยนซะแล้ว
"หมายเลข 30 คุณจินามิได้โชว์ความสามารถอันน่าทึ่งในการปราบผู้ร้าย!!! รับรางวัลขวัญใจกรรมการไปเลยครับ!!!"
เสียงปรบมือดังลั่นฮอล์อีกครั้ง
หะ... ห๊า!!!
นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!!
----------------------------------------------------
"ฮึก... แก้ผ้าต่อหน้ามวลมหาประชาชน ทั้งชีวิตไม่เคยอายขนาดนี้มาก่อนเลย"
"เอาน่า!! ได้รางวัลแล้วนิ"
รุ่นพี่ยูอิกะพยายามปลอบใจฉันที่ทรุดลงอย่างหมดแรงจากเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ ทั้งจับกบบนเวที... ไหนจะคำพูดน่าอายแบบนั้นอีก แล้วล่าสุด... ก็.... ฮึก!! ไม่อยากจะนึกถึงมันเลย!!
"ขอบคุณจินามิจังมากนะที่อุตส่าห์ช่วยฉัน ขอบคุณจริงๆนะ"
"รุ่นพี่..."
ลูกผู้ชายอย่างฉันน่ะ... ก็ต้องปกป้องผู้หญิงอยู่แล้ว
โดยเฉพาะรุ่นพี่ยูอิกะ
"แค่หนูเห็นรุ่นพี่ปลอดภัย แค่นั้นก็พอแล้วล่ะค่ะ"
"เอ๊ะ..."
ก็อย่างที่ฉันพูด แค่ขอให้รุ่นพี่ปลอดภัยฉันก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว
เหมือนฉันจะเห็นว่าจู่ๆรุ่นพี่ยูอิกะก็หน้าแดง แต่โองุริก็วิ่งเข้ามาหาฉันซะก่อน
"จินามิ!!!"
"อ๊ะ... โองุริ"
"สำเร็จแล้วนะ!!! ได้รางวัลขวัญใจกรรมการแบบนี้เตรียมเปิดตัวได้เลย!!!"
"อะ... อื้ม ก็เพราะนายนั่นแหละ ขอบคุณนะ"
"อะไรกัน!! ฉันไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย"
ไอ้ที่แกแก้ผ้านี่ไม่นับสินะ...
"เพราะความน่ารักกับความสามารถของเธอไม่ใช่เองหรอ??"
"เอ๋?? อะ... อื้ม ขอบคุณนะโองุริ"
แป๊ด...
เจ้าบ้าโองุริกล้าชมโต้งๆแบบนี้เลยหรอเนี่ย??
แล้วนี่ทำไมตูต้องหน้าแดงด้วยฟะ!!!!!
"หือ?? จินามิเป็นอะไรไป??"
"ปะ... เปล่านี่"
"งั้นก็ดีแล้ว เอาล่ะ!! เรามาร่วมเส้นทางสู่ไอดอลมืออาชีพด้วยกันเถอะ จินามิ!!"
อะไรเนี่ย?? ก็ผู้ชายเหมือนกันไม่ใช่หรอ?? แล้วเราจะเขินทำไม??
ไม่ดีแน่แบบนี้ ต้องรีบกลับเป็นผู้ชายอย่างด่วนไม่งั้นมีหวังได้เพี้ยนแหงๆ...
ฉันคือ จินามิ เอย์ตะ ยังเหลืออีกสองร้อยเก้าสิบเก้าล้านเจ็ดแสนเยนเพื่อเส้นทางสู่ลูกผู้ชายตัวจริง...
