“กริ๊งงงงงง”
“กึก” เจ้าของเตียงใช้มือของเขาปิดนาฬิกาปลุก
เมื่อเสียงของนาฬิกาปลุกเงียบไป ชายผมสีแดงก็ลุกขึ้นมาจากเตียงของเขา ก่อนจะเหลือบไปมองนาฬิกาที่วางไว้ใกล้ๆกับเตียง หากมองเวลาตอนนี้นั้นถือว่าค่อนข้างเช้ามาก แต่ถึงกระนั้นชายผมแดงคนนี้ก็ลุกขึ้นมา เขาเหวี่ยงแขนขึ้นไปในอากาศเป็นการบิดขี้เกียจ ว่าแล้วเขาก็ลุกขึ้นมาจากเตียงของเขาก่อนจะตรงไปยังตู้เสื้อผ้า ในขณะที่เขาเดินในห้องของเขา ชายคนนี้ก็หันไปมองเหล่าโปสเตอร์ที่ถูกติดอยู่บนกำแพง โปสเตอร์เหล่านี้เป็นโปสเตอร์ของนักมวยปล้ำมากมายที่เขาชื่นชอบ ไม่ว่าจะเป็นทั้งนักมวยปล้ำชายและนักมวยปล้ำหญิง ไม่ว่าจะเป็นคนญี่ปุ่นเอง หรือเป็นชาวต่างชาติ จริงๆโปสเตอร์พวกนี้เป็นโปสเตอร์ของแท้ และมีราคาไม่น้อย ซึ่งกว่าที่เจ้าของห้องนี้จะซื้อโปสเตอร์พวกนี้ได้ ก็ต้องทำงานพิเศษอย่างหนักพอสมควรเลยทีเดียว
เขาเปิดตู้เสื้อผ้าของเขาก่อนจะหยิบชุดนักเรียนออกมา เขาถอดเสื้อยืดหรือชุดนอนเขาออก แต่ในขณะที่เขาถอดเสื้อนอนของเขา เขาก็เหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งที่ติดอยู่บนตู้เสื้อผ้าไม้ของเขา มันเป็นกระดาษแผ่นเล็กๆที่เขียนด้วยหมึกสีดำว่า
“เข้าฮิริวเพื่อชมรมวิจารณ์มวยปล้ำ”
เขายิ้มกับกระดาษแผ่นนี้ ใช่ เขาทำสำเร็จแล้ว ตอนนี้เขาสามารถพูดได้แล้วว่าเขาเป็นนักเรียนโรงเรียนเอกชนฮิริวได้อย่างเต็มปาก ไม่นานนักเขาก็หุบยิ้มก่อนจะสวมเครื่องแบบของเอกชนฮิริว เขามองตัวเองในกระจกก่อนจะตบแก้มของตัวเองพร้อมกับพูดของตัวเอง
“ไม่ต้องตื่นเต้นไปชินสุเกะไม่ต้องตื่นเต้น วันนี้จะไม่มีอะไร ทุกอย่างมันจะราบลื่น”
ชายที่เรียกตัวเองว่าชินสุเกะคว้ากระเป๋าของเขาก่อนจะเดินออกมาจากห้องของเขาและเดินลงบันได เขาลงมาก่อนจะเห็นแม่ของเขาที่ทำอาหารเช้าอยู่ ส่วนพ่อของเขานั้นไม่ได้อยู่ด้วย ดูเหมือนพ่อของเขาจะรีบออกไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้ว ผู้เป็นแม่เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้เป็นลูกแล้วก็หันมาก่อนจะเอ่ยปากถาม
“อ้าว ตื่นแล้ว ชินสุเกะ?”
“ครับ” ชินสุเกะตอบ
“ข้าวเช้าอยู่บนโต๊ะแล้วนะ” ผู้เป็นแม่พูดในขณะที่กำลังล้างชามที่สามีตัวเองใช้ทานก่อนหน้านี้
“ขอบคุณมากครับ”
ชินสุเกะเดินไปยังโต๊ะ มื้อเช้าวันนี้ก็คือซุบมิโซะ ปลาซาบะและนัตโตะ (ถั่วหมัก) ซึ่งสำหรับนัตโตะที่หลายๆคนอี๋แล้ว มันเป็นหนึ่งในอาหารโปรดของชินสุเกะ เมื่อเขาทานเสร็จเขาก็เอ่ยขอบคุณสำหรับอาหารและก้าวเท้าออกจากบ้าน เขามุ่งตรงไปยังโรงเรียนของเขาโดยไม่โอ้เอ้ ไม่นานนักเขามาถึงโรงเรียนของเขา เขายืนมองอยู่หน้าประตูพร้อมกับยิ้มอ่อนๆ หลังจากที่เขาก้าวเท้าเข้าไปหลังประตูนี้ การผจญภัยบทใหม่ของเขาจะเริ่มขึ้น ชายผมแดงสูดหายใจลึกๆก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปในรั้วโรงเรียนแห่งนี้
ตลอดทางนั้นเต็มไปด้วยกลีบซากุระซึ่งเป็นสัญญาณบ่งบอกว่านี่คือเดือนห้าแล้ว เดือนแห่งการพบพานและเดือนแห่งการลาจาก หลายคนเรียนจบในเดือนนี้และหลายคนก็เริ่มต้นการศึกษาใหม่ในเดือนนี้ เขาเดินไปป้ายกระดานที่ประกาศว่าแต่ละคนอยู่ห้องไหน เพราะตอนนี้ค่อนข้างเช้าจึงไม่ค่อยมีคนมามุงเสียเท่าไหร่ เมื่อเขาเห็นชื่อของตัวเองก็มุ่งไปยังห้องเรียนของเขา ชินสุเกะเปิดประตูห้อง ห้องนั้นมีคนไม่มากเท่าไหร่ นับแล้วประมาณ 7-8 คนได้ละมั้ง แต่เชื่อเถอะ ถ้าหากเวลาเดินผ่านไปกว่านี้ คงมีคนมากันอย่างเต็มห้องแน่นอน
ชินสุเกะเลือกที่นั่งของเขา เขาวางกระเป๋าพิงกับโต๊ะ ตอนนี้ก็เหลือเวลาอีกมากก่อนที่คาบแรกจะเริ่มขึ้น ชินสุเกะจึงหยิบมือถือของเขาออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะนั่งดูข่าวสารเกี่ยวกับวงการมวยปล้ำ แม้ว่าสำหรับหลายคนมวยปล้ำอาจจะเป็นเพียงแค่ “งานอดิเรก” แต่สำหรับชายคนนี้แล้วมวยปล้ำเป็นเหมือนความทุ่มเทเสียมากกว่า เขาติดตามดูมวยปล้ำเกือบทุกที่บนโลก ไม่ว่าจะเป็นค่ายเล็กหรือค่ายใหญ่ และเขาก็รู้จักนักมวยปล้ำเกือบทุกคนบนโลกนี้ มีเพียงไม่กี่คนเท่าที่นั้นที่ชายผมสีแดงคนนี้ไม่คุ้นหู
“ครืด”
เสียงประตูถูกเลื่อนดังขึ้น ชินสุเกะหันไปทุกครั้งเมื่อเขาได้ยินเสียงใครบางคนเข้ามา จริงๆเขากำลังรอคอยคนๆหนึ่งอยู่ เขากำลังรอคอย “เพื่อน” ของเขาที่เขาเจอในวันสอบ แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องยาก ที่ชายคนนี้ก็ได้ภาวนาต่อพระเจ้าตลอดว่าเขาจะได้อยู่ห้องเดียวกันกับเพื่อนของเขา และดูเหมือนคราวนี้พระเจ้าจะตอบรับคำปรารถนาของเขา เสียงประตูถูกเลื่อนดังขึ้นอีกครั้ง ชินสุเกะหันไปดั่งเช่นทุกๆครั้งและคราวนี้เขาก็เห็นหญิงผมสีทรายเป็นผู้เปิดประตู บนศีรษะของเธอนั้นมีโบว์สีแดงผูกอยู่ด้วย เมื่อชินสุเกะเห็นหน้าคนนี้เขาแถมอยากจะกระโดดและเปล่งเสียงด้วยความดีใจ แต่น่าเสียดายว่าเขาทำไม่ได้ เขารีบรวบรวมสติก่อนจะพูดกับเธอ
“อ้าว? นางิสะจังนี่?”
“ตายจริง ชินสุเกะคุง เราสองคนอยู่ห้องเดียวกันหรอเนี่ย? บังเอิญจังเลยนะ”
วินาทีนี้ชินสุเกะแทบจะบินขึ้นฟ้า เพราะเขาไม่คิดเลยว่าหญิงคนนี้จะจำชื่อเขาได้ ถ้าถามว่าทำไมดีใจขนาดนี้? เหตุผลง่ายๆและไม่ซับซ้อน ชินสุเกะชอบนางิสะ ก็แค่นั้นแหละ ไม่แปลกเท่าไหร่หรอกวาชินสุเกะจะชอบนางิสะ เพราะนางิสะเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักและร่าเริง ใครอยู่ใกล้หรือได้คุยก็น่าจะหลงรักเธอเกือบทั้งนั้น
“นายในชุดนักเรียนดูดีกว่าที่คิดนะ”
คำชมนี้ยิ่งทำให้ชินสุเกะมีความสุขยิ่งกว่าเดิม มันเป็นความรู้สึกดีสุดๆที่โดนหญิงที่เขาชอบชม
“ระ... หรอ? อะ... เอ่อ... เธอในชุดนักเรียนก็ดูดีเหมือนกันนะ” ชินสุเกะตอบกลับไป
“ขอบใจจ้า” เธอยิ้มตอบ
เสียงระฆังดังขึ้นเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าคาบเรียนได้เริ่มขึ้นแล้ว นางิสะเดินไปนั่งที่ของเธอ วันนี้เป็นวันแรกดังนั้นแล้วจึงไม่มีอะไรเป็นพิเศษนอกจากจะต้องยืนฟังครูใหญ่ในพิธีปฐมนิเทศแล้ว ก็ไม่มีอะไรเลวร้ายนักหรอก และแล้วช่วงเวลาที่ชินสุเกะรอคอยก็มาถึง นั่นก็คือพักกลางวัน ชมรมต่างเริ่มต่างหาสมาชิกใหม่ เหล่าสมาชิกชมรมต่างช่วยโฆษณากันยกใหญ่ หวังจะดึงสมาชิกหน้าใหม่มาให้ได้ ท่ามกลางความวุ่นวายชินสุเกะกับนางิสะก็เดินอยู่ท่ามกลางฝูงชน ชายผมสีแดงกวาดตาไปรอบๆหาสิ่งที่เขาตามหา
“ชินสุเกะคุงตัดสินใจได้หรือยังว่าจะเข้าชมรมอะไร?” นางิสะเอ่ยปากถาม
“เอ๋? เอ่อ... จริงๆก็มีเล็งไว้อยู่น่ะนะ” ผู้ถูกถามตอบ
“ดีจังเลยน้า”
ชินสุเกะตอบเสร็จก็มองหาชมรมที่ว่า ก่อนที่เขาจะเห็นเสื้อฮู้ดสีดำที่เขียนไว้ว่า “Bullet Club” มันทำให้เขารู้ทันทีว่านี่คือสิ่งที่เขากำลังตามหา
“ถ้างั้นฉันขอตัวไปดูชมรมที่ว่านั่นก่อนนะ” ชินสุเกะพูดพลางชี้ไปในทิศทางที่เขาจะไป
ว่าแล้วเขาก็แหวกฝูงชนไป เขาเห็นโต๊ะไม่ใหญ่มาก ข้างหลังนั้นมีกระดานดำอยู่ ซึ่งกระดานดำนั้นเต็มไปด้วยรูปนักมวยปล้ำมากมาย แน่นอนเขารู้จักหมด และนอกจากโปสเตอร์แล้วก็มีเสื้อฮู้ดสีดำที่ว่าแขวนไว้อยู่ บนโต๊ะนั้นมีจอคอมพิวเตอร์ที่กำลังฉายแมทช์มวยปล้ำอยู่ด้วย ซึ่งดูเหมือนจะสามารถดึงดูดคนได้สี่ถึงห้าคน ชินสุเกะละสายตาจากจอโทรทัศน์ก่อนจะมองไปยังคนที่นั่งเฝ้าโต๊ะอยู่ เขาเห็นผู้ชาย...ไม่ซิ ผู้หญิง เพราะเธอสวมกระโปรงอยู่ เธอเป็นผู้หญิงผมสั้นเพียงแค่ประบ่า ผมของเธอนั้นเป็นสีดำ เมื่อเธอเห็นชินสุเกะยืนอยู่หน้าโต๊ะนั้นเธอก็ยืนขึ้นก่อนจะพูดผู้ที่ให้ความสนใจในชมรมนี้
“ยินดีต้อนรับสู่ชมรมวิจารณ์มวยปล้ำ ชั้นคิมูระ เคียว เป็นรองประธานของที่นี่” เธอพูดด้วยรอยยิ้ม
“เอ่อ ผมโทโมนาริ ชินสุเกะครับ สนใจจะเข้าชมรมน่ะครับ” ชายผมแดงพูดขึ้น
มันทำให้หญิงผมสั้นคนนี้ยิ้มก่อนจะยื่นปากกาให้กับชินสุเกะ เขารับไว้ก่อนจะก้มเขียนชื่อของตัวเอง เท่ากับว่าตอนนี้เขาก็เป็นสมาชิกของชมรมนี้อย่างเป็นทางการแล้ว
“นายเป็นคนแรกเลยนะ ที่มาลงชื่อตอนนี้” รองประธานกล่าว
“เอ๋…?!” ชินสุเกะทำหน้าตกใจเล็กน้อย
“แล้วแบบนี้จะไม่เป็นไรหรอครับ?” ชายผมแดงถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ต้องห่วง แค่สมาชิกสามคน ชมรมก็ไม่ถูกยุบแล้ว และนายก็เป็นคนที่สามพอดีด้วย” หญิงผมสั้นคนนี้กล่าวด้วยรอยยิ้ม
ฟังแล้วก็รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ แต่เอาเถอะ อย่างน้อยๆชมรมตอนนี้ก็ไม่ถูกยุบแล้ว
“แล้ว นายดูมวยปล้ำนานขนาดไหนแล้ว?” เคียวเอ่ยปากถาม
“น่าจะประมาณ 10 ปี ได้แล้วมั้งครับ” ชายผมแดงตอบพลางนับนิ้วไปด้วย
“โฮ่..แล้วนายดูสมาคมไหนบ้างล่ะ?” รองประธานถามต่อ
“นั่นซินะครับ ก็...NJPW , WWE , ROH , Noah , TNA , All Japan , PW-“
“เดี๋ยวๆ นายดูเยอะขนาดนี้เลยเรอะ?” เคียวตัดบท
“เอ่อครับ จะบอกว่างั้นก็พอได้” ชายผมสีแดงตอบ
“นายจะดูไปทำเยอะแยะละนั่น?” หญิงที่ดูทอมบอยเอ่ยปากถาม
“คือผมมีความฝันอยากจะเป็นบุ๊คเกอร์น่ะครับ” ชินสุเกะตอบกลับ
“โฮ่” เคียวทำหน้าประหลาดใจ
“นายนี่น่าสนใจไม่น้อยเลยนะ” เคียวพูดด้วยรอยยิ้ม
“แฮะๆ” ชินสุเกะหัวเราะแห้งๆ
“อ๊ะ...ถ้างั้นผมขอตัวก่อนละกันครับ พอดีผมมีธุระต้องทำนิดหน่อย” ชายผมแดงเอ่ยปากลา
“อื้ม แล้วเดี๋ยวค่อยคุยกันที่ห้องชมรมนะ อยู่ชั้น 4 น่ะ” เคียวพูดกับชายผมแดง
เขาพยักหน้าก่อนจะไปจากโต๊ะชมรม
=====
เขากลับมาอยู่ท่ามกลางฝูงชนอีกครั้ง เขากวาดสายตารอบๆอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาหาหญิงผมสีทอง แต่ไม่ว่ายังไง เขาก็หาไม่เจอ มันทำให้เขาบ่นอุบอิบเล็กน้อยว่า “นางิสะจัง ไปไหนของเขานะ?” ในขณะที่เขาเดินอยู่นั้น เขาก็มาถึงที่สุดท้ายที่เขานึกออกนั่นคือโรงยูโดเก่าๆ เขาเดินไปเตรียมจะเลื่อนประตูไม้ แต่ไม่ทันที่เขาจะได้เลื่อนประตูไม้ เขาก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างจากหลังอาคาร มันทำให้ชินสุเกะเดินไปหลังอาคารก่อน เมื่อเขาใกล้จะถึงหลังอาคาร เขาก็ปลายผมสีทองกับโบว์สีแดง มันทำให้เขารู้ได้ทันทีว่านั่นคือนางิสะ
“นางิสะจัง? อยู่นี่เอง... เอ๋?”
รอบๆของนางิสะนั้นเต็มไปด้วยเหล่าชายฉกรรจ์ในชุดเครื่องแบบสีแดงที่นอนกระจัดกระจาย ดูเหมือนพวกนั้นทั้งหมด จะหมดสติไปหมดแล้ว ก่อนที่เขาจะเหลือบไปเห็นนางิสะที่กำลังล็อคคอชายอีกคน ชายที่ถูกล็อคคอนั้นแน่นิ่งไปแล้ว แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้หญิงผมสีทรายคนนี้หยุดแต่อย่างใด
“กะ... กิโยตินโช๊ค!?” ชินสุเกะอุทานออกมาด้วยความตกใจ
เสียงของนางิสะนั้นทำให้เธอหยุด เธอปล่อยล็อคออกก่อนจะลุกขึ้นมาพร้อมกับปัดฝุ่นพร้อมกับจัดเสื้อผ้าให้เป็นระเบียบ เธอยิ้มให้กับเขา พร้อมกับพูดขึ้นมา
“อ๊ะ! ตายจริง ชินสุเกะคุงเองหรอ? ว่าแต่ทำไมแต่ละคนถึงได้นอนสลบอยู่แบบนี้ล่ะเนี่ย ทันป่ะ?”
ซึ่งแน่นอน...ไม่ทันแล้ว
=====
ระฆังดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นสัญญาณบ่งบอกว่านี่เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว ซึ่งก็เป็นเวลาที่ชินสุเกะรอคอยนั่นแหละ แต่ไม่ทันที่เขาจะลุกออกจากเก้าอี้ หญิงผมสีทรายก็เดินตรงมาหาเขา
“ชินสุเกะคุง..ขอคุยหน่อยได้ไหม?”
เขารู้เลยว่า “เรื่องที่ว่า” คืออะไร แต่ถึงกระนั้น เขาก็พยักหน้าตอบรับเธอไป ทั้งคู่เดินไปยังที่ลับตาคน ว่าแล้วนางิสะก็เริ่มเล่าที่เกิดขึ้นให้ฟัง
“เธอกำลังจะโดนคนที่ถูกเรียกว่าพวกเซนไดทำร้ายเลยพยายามป้องกันตัว”
“อืม”
“ซึ่งเธอเองเคยเป็นนักสู้ MMA มาก่อน แต่ตัดสินใจเลิกสู้แล้วมาเป็นนักเรียน ม.ปลาย?”
“อืม”
“แต่เพราะใครๆต่างก็กลัวเลยพยายามเปลี่ยนภาพลักษณ์ตัวเองใหม่เพราะอยากจะได้มีชีวิต ม.ปลาย แบบคนอื่นๆบ้าง”
“อือ... แต่คงพังหมดแล้วล่ะ”
“อะไรกัน ไม่หรอกน่า ฉันรู้แค่คนเดียวเองนะ”
“แต่มันก็ทำให้นายกลัวใช่ไหมล่ะ? ผู้หญิงแบบฉันใครจะอยากเข้าใกล้”
“พูดอะไรของเธอน่ะ? ออกจะน่ารัก... อ๊ะ! ไม่สิ ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น”
“สารภาพรักก็โดนปฏิเสธ เมื่อเที่ยงเพิ่งโดนหนุ่มหล่อชมก็คิดว่าจะไปได้สวยแท้ๆ บ้าที่สุด! ฉันก็อยากมีรักใสๆกับเขาบ้างเหมือนกันนะ”
“เป็นห่วงเรื่องนั้นเองหรอกเรอะ!!”
นางิสะที่นั่งก้มหน้ากอดเข่าบ่งบอกว่าเรื่องที่พูดนั้นเธอจริงจังพอสมควร แน่นอนว่าเขาไม่อยากเห็นเพื่อนของเขาเป็นเช่นนี้ ชินสุเกะถอนหายใจเล็กๆที่เห็นเธอเป็นแบบนั้นก่อนที่จะเริ่มพูดปลอบใจ
“ฉันไม่ได้รู้สึกกลัวเธอสักนิดหรอกนะ ต่อให้เธอจะเป็นนักสู้ MMA หรือจะเป็นอะไรก็ตาม นางิสะจังก็คือนางิสะจัง ยังไงเธอก็เป็นเพื่อนของฉัน”
“ชินสุเกะ...”
“มะ... เมื่อกี้เธอบอกว่าอยากจะมีความรักเหมือนกับคนอื่นๆใช่ไหม? อะ... เอ่อ ถ้าเป็น... คะ... คือฉันโอเคนะถ้าเป็นเธอ...”
เขาหยุด มันมีบางอย่างปรากฏขึ้นมาในใจของเขา นั่นคือ “ความกลัว” ความกลัวนี้หยุดรั้งเขาไว้ แม้ว่าชายผมสีแดงคนนี้อยากจะพูดประโยคต่อไปขนาดไหน แต่ว่าความกลัวนั้นทรงพลังพอที่จะหยุดเขาได้ เขากลืนคำพูดประโยคนี้กลับเข้าไป ซึ่งนางิสะที่เห็นเพื่อนของเธอหยุดไปพักนึง ก็ทำให้เธอเอ่ยปากถามว่าจริงๆแล้ว ชินสุเกะจะพูดอะไร
“เมื่อกี้นายว่าไงนะ?”
“เอ๊ะ? เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก อะ... เอาเป็นว่าฉันจะเก็บความลับนี้ไว้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ขอบใจนะ ถึงนายจะเป็นเพื่อนกับฉันได้ไม่นาน แต่ฉันรู้สึกได้เลยว่านายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน”
“ไม่ต้องย้ำคำว่าเพื่อนบ่อยก็ได้...”
“ทำไมหรอ?”
“ไม่มีอะไรหรอก! ว่าแต่ นางิสะจังตัดสินใจเรื่องชมรมได้หรือยัง?”
“เอ๋? กะ... ก็ยังหรอก”
“งั้นมาอยู่ชมรมเดียวกับฉันไหม?”
ชินสุเกะชักชวน
“คือฉันยังไม่เคยบอกเธอใช่ไหมว่าฉันน่ะชอบมวยปล้ำมากๆ พอดีที่นี่มีชมรมมวยปล้ำด้วย ฉันเลยขอเข้าชมรมไป ฉันว่ากะจะไปดูที่ห้องชมรมสักหน่อย คือ... ฉันก็ไม่ได้หวังให้เธอตกลงหรอกนะ แต่ไปดูด้วยกันสักนิดก็ได้”
“จะดีหรอ?”
“ดีสิ! ถ้าเธอตกลงฉันจะดีใจมาก เลยเพราะฉันเองก็อยากอยู่ชมรมเดียวกับเธอน่ะ... อ๊ะ! เอ่อ... ไม่ใช่แบบนั้น คือ...”
“อื้ม โอเค ฉันไปกับนายก็ได้”
“จริงหรอ?”
“จริงสิ ที่นายว่ามาก็น่าสนใจดีนะ ไปดูสักหน่อยก็ได้”
“ถ้างั้นเรารีบไปกันเถอะ”
ด้วยความดีใจเขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้มือของทั้งสองได้สัมผัสกันแล้ว
