ชายผมดำเดินไปตามทางของเขา อากาศเย็นๆนั้นพัดผ่านตัวเขา รอบๆตัวของเขานั้นมีผู้คนมากมายที่ต่างเดินบนท้องถนน ต่างจุดมุ่งหมาย ต่างผู้คน ชายผมดำมองท้องฟ้าสีคราม ดวงตะวันนั้นขึ้นจากขอบฟ้าอย่างช้าๆ นั่นเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าวันใหม่กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว เด็กหนุ่มที่กำลังมุ่งไปยังโรงเรียนของเขาหยุดอยู่ตรงทางม้าลาย สัญญาณรูปคนเดินสีแดงนั้นบอกเขาว่า “อย่าพึ่งข้าม” เขาทำตามสัญญาณนี้และรอให้มันเปลี่ยนเป็นสีเขียว และเมื่อสัญญาณเปลี่ยนเป็นสีเขียว ชายผมดำในชุดนักเรียนสีดำเดินข้ามไปพร้อมๆกับคลื่นของผู้คน
เขานั่งรถไฟอีกประมาณ 10 นาทีได้ก่อนที่เขาจะถึงสถานีที่เขาต้องการ เขาเดินออกมาจากสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินที่แออัด เมื่อเขาออกมานั้น เขาก็เริ่มเห็นผู้คนในชุดเครื่องแบบเดียวกันกับเขาทั้งชายทั้งหญิงมุ่งไปทางเดียวกัน คนเหล่านั้นคือเพื่อนร่วมโรงเรียนของเขา เช่นเดียวกันกับชายผมดำ เท้าของเขาก้าวไปทางเดียวกันกับคนเหล่านั้น บางคนเขาก็รู้จัก แต่ก็คงไม่สามารถเรียกว่าเพื่อนได้ บางคนเขาไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเป็นใคร แม้เท้าของเขาจะก้าวข้างหน้าและดวงตามองตรงไปเบื้องหน้า แต่สิ่งที่อยู่ในหัวของเขาก็คือวิดีโอเกมที่ชื่อว่า “The Greatest Fight”
เสียงเอ็ฟเฟ็กต์ที่ตระการตา การต่อสู้ที่ดุเดือด และการวางแผนที่ชวนลุ้นระทึก เรียกได้ว่าสำหรับเขาแล้วนี่คือเกมที่สมบูรณ์แบบ เขาได้เล่นเกมนี้มาประมาณปีนึงแล้ว และเขาก็คิดว่าเขาทำได้ดีพอสมควร ในปัจจุบันอันดับของเขาอยู่ประมาณพันต้นๆ จากผู้เล่นนับแสนในเซิฟเวอร์ญี่ปุ่น ความฝันของเด็กหนุ่มคนนี้คือซักวันได้ก้าวขึ้นไปและเป็นเจ้าของ “TGF” หรือ The Greatest Fight จริงๆแล้วมันก็ไม่ใช่เพราะเขาคนเดียวหรอกที่ทำให้อันดับของเขาอยู่สูงขนาดนี้ แต่เป็นเพราะเพื่อนในโลกไซเบอร์ที่ชื่อ “อเล็กซ์ทริก้า” ซึ่งเธอ (หรือเขา) ก็อยู่อันดับใกล้ๆกันนั่นแหละ แต่ตั้งแต่ได้เล่นเกมนี้มาเพื่อนคนนี้นี่แหละที่สามารถเล่นได้เข้าคู่กันมากที่สุด
“เฮ้ คัทซึ!!” เสียงตะโกนดังขึ้นมา
ชายที่ถูกเรียกว่า “คัทซึ” หันกลับไป เขาเห็นชายผมสีน้ำตาล เขาใส่เครื่องแบบเดียวกันกับเขา กล่าวก็คือเป็นนักเรียนที่เดียวกันกับเขานั่นแหละ เขาวิ่งมาก่อนจะยกมือขึ้นโดยเขาหวังว่าคัทซึสหายของเขาจะแท็คมือของเขา ชายผมดำเห็นแบบนี้ก็ทำตามที่เขาต้องการและยกมือมาแท็คมือกับเพื่อนตัวเอง แต่เมื่อมือของทั้งสองสัมผัสกัน มือของชายผมน้ำตาลก็หลุดออกก่อนจะตกลงกับพื้น ผู้คนรอบๆหยุดก่อนจะมองไปชายผมน้ำตาลที่เหลือมืออยู่ข้างเดียว กับมือที่อยู่กับพื้น สายตาทุกคนนั้นมองชายผมน้ำตาลที่เหลือแขนด้วยข้างเดียวด้วยสายตาหวาดกลัว เว้นเสียแต่ชายผมดำที่มองด้วยสายตานิ่งเฉยราวกับเขาเห็นคนที่มือหลุดบ่อยๆอะไรอย่างนั้น ไม่นานนักมือที่หายไปก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับช่อดอกไม้หลายสีที่อยู่ในมือ ผู้คนที่ยืนอยู่รอบๆถอนหายใจด้วยความโล่งใจก่อนที่จะเดินต่อไป
“ชั้นรู้ว่านายเป็นนักมายากลนะ โทชิ...แต่เพลาๆเรื่องการแสดงที่สาธารณะบ้างเหอะ เดี๋ยวคนจะเป็นลมเอา” คัทสึต่อว่า
“โถ่ นายนี่ไม่สนุกเลย” ชายผมน้ำตาลชื่อโทชิบ่นพลางเก็บมือปลอมที่ตกที่พื้น
“ถ้าไม่ใช่ว่าชั้นรู้จักนายมาก่อน ชั้นคงเรียกรถพยาบาลไปนานแล้ว” ชายผมดำกุมขมับของตัวเอง
“คราวหลังถ้าอยากจะเล่นกลอะไรที่สาธารณะล่ะก็ เอาอะไรที่ธรรมดากว่านี้เหอะ” คัทสึเสริม
“จ้าๆ” โทชิตอบรับ แต่ฟังจากน้ำเสียงก็รู้ว่าเขาไม่คิดจะทำตามแน่นอน
ทั้งคู่เดินไปยังโรงเรียนต่อไป เสียงฝีเท้าของทั้งสองดังไปพร้อมๆกับคนอีกจำนวนมากที่มีเป้าหมายคือโรงเรียน ไม่นานนักเขาก็ถึงโรงเรียนของตัวเอง มันเป็นตึกสามชั้นและถูกทาด้วยสีขาว มันไม่ใช่โรงเรียนที่ใหญ่มาก หน้าโรงเรียนนั้นมีอาจารย์ยืนอยู่ นักเรียนทุกคนที่เดินผ่านเขากล่าวทักทายอาจารย์คนนี้ เขาไม่ได้กล่าวอะไรกลับนอกจาก พยักหน้าตอบกลับเท่านั้น ทั้งโทชิและคัทสึเดินผ่านคุณครูคนนี้ก่อนจะกล่าว “อรุณสวัสดิ์” ดั่งเช่นคนอื่นๆ ข้างในนั้นมีต้นไม้ซากุระมากมายเรียงรายอยู่กันเป็นแนวยาว แต่เนื่องจากตอนนี้มันไม่ใช่ฤดูของพวกมันที่จะพลิบาน มันจึงไม่ได้เป็นสีชมพูแต่กลับเป็นสีน้ำตาล
“จะว่าไป นายยังเล่น The Greatest Fight อยู่รึเปล่า?” คัทสึถามเพื่อนที่เดินอยู่ข้างๆเขา
“ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เล่นเท่าไหร่ ชั้นเดาว่านายยังเล่นอยู่เหมือนเดิม?” โทชิเอ่ยปากถามกลับ
“แน่นอน” คัทสึตอบสั้นๆ
จริงๆแล้วโทชิเป็นคนที่เล่นก่อนคัทสึและเป็นคนชวนคัทสึให้เข้าสู่โลกของ “TGF” หากทว่าด้วยปรัชญาที่ไม่ค่อยตรงกันเท่าไหร่ จึงทำให้ทั้งคู่ไม่ค่อยได้เล่นด้วยกันเท่าไหร่นัก คนนึงค่อนข้างจริงแต่อีกคนค่อนข้างเล่นชิลๆ ดังนั้นแล้วเพื่อที่สองคนจะไม่ทะเลาะกันผ่าน “แชท” ในเกม การไม่เล่นด้วยกันนั่นแหละดีที่สุด
คัทสึเดินไปก่อนจะวางกระเป๋าลงกับที่นั่งของเขา ส่วนโทชินั่งแยกไปอีกที่ ที่นั่งของโทชินั้นอยู่กลางห้อง ทุกครั้งที่คัทสึถึงที่นั่งของเขา เขาก็สงสัยตลอดว่าทำไมในอนิเมะเกือบทุกเรื่องที่นั่งของพระเอกหรือตัวเอกมันต้องติดหน้าต่างด้วย แต่เอาเถอะ รู้ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา แต่หากถามว่าเขาชอบที่นั่งตรงนี้ไหม? มันก็ชอบแหละ เวลาเจอวิชาน่าเบื่อๆเมื่อเขาหันออกไปนั้นเขาจะได้เห็นวิวทิวทัศน์จากภายนอก มันก็คงดีกว่าหันไปแล้วเจอเพื่อนตัวเองนั่นแหละ เผลอๆถ้าหันไปมองแล้วเจอเป็นผู้หญิงคนจะถูกเรียกว่าเป็น “ไอ้โรคจิต” อีกต่างหาก ในขณะที่เขากำลังจะนั่งลงบนเก้าอี้นั้น เขาก็เหลือบไปเห็นหญิงผมดำที่ผูกผมเป็นทรงทวินเทลยืนอยู่ ตรงข้ามกับเธอนั้นเหมือนเป็นชายรุ่นเดียวกันกับเธอ เธอก้มโค้งก่อนจะเดินจากผู้ชายคนนี้ไป
“ดูเหมือนจะดูราชินีปฏิเสธไปอีกคนแล้วนะ” โทชิที่ยืนข้างๆ (ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้) พูดขึ้น
“ตั้งแต่เปิดเรียนมาสองสัปดาห์ นี่ก็คนที่ห้าแล้วละมั้ง” คัทสึพูดก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ของเขา
“ราชินี” นิชิมูระ คาโยะ เป็นนักเรียนปีเดียวกันและห้องเดียวกันกับคัทสึและโทชินั่นแหละ เธอเป็นนักเรียนที่เรียกว่าสมบูรณ์แบบ ทั้งสวย ทั้งเรียนเก่ง และกีฬาเก่ง เอาเป็นว่าสมบูรณ์แบบก็แล้วกัน แต่ที่คนมักจะเรียกคุณนิชิมูระว่า “ราชินี” เพราะว่านิชิมูระเป็นคนที่เข้าถึงยากมาก และด้วยความที่เธอมีอำนาจมาก ถ้าหากเธอบ่นว่าเธอต้องการอะไร จะมีคนทำให้ทันที อย่างเช่นถ้านิชิมูระพูดว่า “หิวน้ำจังแฮะ” จะมีกลุ่มคนจำนวนนึงแย่งกันไปกดน้ำมาให้ราชินีของตัวเอง แน่นอนว่าด้วยเหตุนี้นิชิมูระจึงมักจะถูกผู้หญิงเขม่งด้วยกันบ่อยๆ ทำให้เธอไม่มีเพื่อน ส่วนฝั่งผู้ชาย...เรียกว่าเป็นทาสน่าจะดูเหมาะสมกับสถานการณ์นี้มากกว่า จะว่าไปพูดถึง “ราชินี” แล้ว คัทสึมักจะรู้สึกตลอดว่าเขามักจะถูกใครบางคนจ้องอยู่ตลอด และเมื่อเขาหันไป เขาก็มักจะเห็นนิชิมูระจ้องเขาอยู่ หลายครั้งมันก็ทำให้เขาอยากรู้เหมือนกันว่าเธอต้องการอะไร
นิชิมูระกลับมาในห้อง เมื่อเธอก้าวเท้าเข้ามาเสียงระฆังก็ดังขึ้น เหล่านักเรียนที่ยืนอยู่เริ่มกลับไปนั่งที่ของตัวเอง อาจารย์ก้าวเข้ามา เสียงของหัวหน้าห้องดังขึ้น เหล่านักเรียนลุกขึ้นเป็นจังหวะไล่เลี่ยกันก่อนที่จะโค้งให้และนั่งลงไปบนเก้าอี้ คาบเรียนเริ่มขึ้น มันก็ไม่ใช่วันที่แย่มากนัก ถ้าเมื่อไหร่ที่เขาได้เรียนพวกภาษา เขาก็โอเค แต่ยามใดที่มันกลายเป็นพวกวิชาคำนวณ ทุกคำที่อาจารย์เปล่งออกมา มันก็ไม่ต่างอะไรกับคาถาที่ทำให้เขาเข้าสู่ห้วงนิทรา และมันก็ไม่ง่ายเลยที่จะพยายามป้องกันตัวเองจากคาถาร้ายนั้น
ระฆังดังขึ้นอีกครั้งนึง คราวนี้เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าการเรียนในวันนี้สิ้นสุดลงแล้ว เหล่านักเรียนเริ่มลุกก่อนจะเริ่มแยกย้ายและกลับบ้านของตัวเอง ตามปกติแล้วคัทสึก็คงกลับบ้านและไปเล่น TGF นั่นแหละ แต่หากทว่าวันนี้เขามีเวรทำความสะอาดดังนั้นแล้ว เขาต้องกลับเย็นหน่อย จริงๆเขาก็ไม่ชอบเวรทำความสะอาดหรอก ไม่ซิ คงต้องพูดว่า “ใคร” ชอบเวรทำความสะอาดจะดีกว่า แต่อย่างน้อยๆ เขาก็ไม่ต้องทำความสะอาดคนเดียว เขาจะมีเพื่อนอย่างน้อยหนึ่งคนช่วยแบ่งเบางานของเขาด้วย และคนที่เป็นผู้ร่วมเวรของเขา ก็คือ “นิชิมูระ คาโยะ”
คัทสึยกเก้าอี้มาวางไว้บนโต๊ะแต่ละตัว สมัยก่อนเขาคิดว่าเก้าอี้พวกนี้หนัก แต่เมื่อเขาโตขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกว่าเก้าอี้พวกนี้นั้นเบาเหลือเกิน เขาอาจจะแข็งแรงขึ้นหรือเขาอาจจะเคยชินกับน้ำหนักของเก้าอี้พวกนี้แล้ว เมื่อเขายกเก้าอี้ตัวสุดท้ายในห้องขึ้นไปบนโต๊ะ นิชิมูระก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถังน้ำสีเทาในมือข้างซ้ายและไม้ถูพื้นในมือข้างขวา เธอวางมันลงช้าก่อนที่เธอจะนำไม้ถูพื้นจุ่มลงไปน้ำ คัทสึเดินไปยังกระดานก่อนจะเปิดหน้าต่างออกพร้อมกับนำแปลงลบกระดานทั้งสองกระทบเข้าด้วยกัน เพื่อกำจัดฝุ่นที่อยู่ในแปลง ทั้งสองทำภารกิจของตัวเองอยู่เงียบๆ มันเงียบในระดับที่ว่า ทั้งสองสามารถได้ยินเสียงกีฬาที่กำลังซ้อมกันข้างนอกอย่างชัดเจน
“จะว่าไป...ชั้นได้ยินมาว่าคุณนาคาจิม่าเล่น The Greatest Fight ด้วยหรอคะ?” หญิงผมดำถามในขณะที่กำลังถูพื้นอยู่
“อื้ม ทำไมหรอ?” คัทสึหันมาถาม
“ชั้นเองก็เล่นเหมือนกัน” คาโยะตอบคัทสึ
ประโยคนี้ทำให้ดวงตาของคัทสึเบิกโพลนด้วยความแปลกใจ เป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อที่คนอย่างนิชิมูระจะเล่นวิดีโอเกมกับเขาด้วย
“แล้วคุณนิชิมูระเล่นเกมนี้มานานเท่าไหร่แล้วหรอครับ?” คัทสึเอ่ยปากถามพลางนำแปลงลบกระดานวางไว้บนลงของมัน
“ก็เล่นมาได้ซักพักนึงแล้ว ชั้นเดาว่าคุณนาคาจิม่าคงเล่นเกมนี้มาพักใหญ่แล้วใช่ไหม?”
“ก็ประมาณปีนึงได้แล้วล่ะ”
“ขอถามหน่อยได้ไหมว่าตัวละครคุณนิชิมูระเป็นแบบไหนหรอ?”
“ตัวละครของชั้นงั้นหรอ? เป็นตัวละครที่ใช้ไฟฟ้าเป็นหลักๆน่ะ” ผู้ถูกถามตอบกลับ
“ไฟฟ้างั้นหรอ?” นั่นคือสิ่งที่อยู่ในหัวของคัทสึ มันทำให้เขานึกถึงใครบางคนที่เขารู้จัก ถึงแม้ว่า The Greatest Fight เป็นเกมที่เปิดกว้างและมีอิสระขนาดไหน แต่ว่ามันก็มีโอกาสที่จะมีอะไรคล้ายกันหรือซ้ำกันนั่นแหละ และบางทีตัวละครที่หญิงผมสีดำที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขาอาจจะมีความคิดหรือความชอบตรงใจกับสหายของเขาในโลกแห่งวิดีโอเกมก็ได้
“อย่าหาว่าผมยุ่งเลยนะ แต่ว่าทำไมถึงเลือกจะถามผมล่ะครับ ผมว่าคนรอบตัวคุณหลายๆคนก็น่าจะเล่นนะ”
“เพราะชั้นเล่นเกมนี้แบบจริงจังยังไงล่ะ และชั้นก็รู้ว่านายเล่นเกมนี้แบบจริงจังเหมือนกัน” ราชินีตอบ
“แล้วคุณนิชิมูระรู้ได้ไงว่าผมเล่นเกมนี้แบบจริงจังล่ะ?” ชายผมดำถามต่อ
“ช่วงที่เปิดเรียนใหม่ๆชั้นเผอิญเห็นโน้ตของนายน่ะ รู้สึกว่าจะเป็นโน้ตที่นายไว้ใช้ออกแบบตัวละคร”
โดยปกติแล้วคัทสึจะมีสมุดเล่มนึงติดตัวอยู่ด้วย มันเป็นสมุดที่เขาไว้ออกแบบสไตล์การต่อสู้ วิเคราะสไตล์การต่อสู้ในปัจจุบันของเขาและเอามาปรับเพื่อให้มันมีจุดอ่อนน้อยที่สุด จริงๆคัทสึก็อยากจะปรับให้มันสมบูรณ์แบบนั่นแหละ แต่ TGF เป็นเกมที่ผู้เล่นไม่สามารถสร้าง “ความสมบูรณ์แบบ” ให้กับตัวละครได้ เพื่อความสมดุลของเกมนั่นแหละ คงไม่มีใครอยากจะเจอตัวละครที่เล่นยังไงก็แพ้หรอก แต่ถึงอย่างนั้นก็เคยมีตำนานว่ามีคนสามารถสร้างตัวละครที่สมบูรณ์แบบได้ แต่ถึงกระนั้นไม่เคยมีใครเห็นว่าหน้าตาเป็นยังไง ไม่มีใครเคยเห็น Replay ของตัวละครตัวนี้ และทุกวันนี้นั้นไม่มีใครเคยเจอตัวละครตัวนี้อีกแล้ว มันเป็นที่ถกเถียงกันว่าตัวละครตัวนี้มีจริงไหม? หรือเป็นเพียงแค่เรื่องแต่งขึ้นมา
ยังไงก็แล้วแต่ ถ้าหาก “ราชินี” สามารถอ่านแล้วเข้าใจได้ว่าโน้ตที่เขาเขียนนั้นคืออะไร แสดงว่าหญิงผมดำคนนี้น่าจะมีความรู้เรื่องเกมนี้ระดับนึง แสดงว่าคำว่า “ซักพัก” ที่เธอพูดอาจจะเป็นระยะเวลาที่ค่อนข้างนานระดับนึง ดังนั้นแล้วอาจจะพอพูดได้ว่านิชิมูระอาจจะ “จริงจัง” กับวิดีโอเกมนี้อย่างที่ตัวเธอพูดก็เป็นได้
“ถ้างั้นผมขอชื่อในเกมหน่อยได้ไหมครับ? เผื่อเราจะได้เล่นด้วยกัน”
“ได้ซิ..ตัวชั้นชื่ออีเล็กซ์ทริก้า”
“เอ่อ...ชื่ออะไรนะครับ?” คัทสึถามซ้ำ
“อีเล็กซ์ทริก้าไง” เธอตอบซ้ำ
ใบหน้าของชายผมดำนั้นซีดเสียวลงราวกับเห็นผี หญิงผมดำมองหน้าของเขา ก็หยิบกระดาษออกมาก่อนเขียนชื่อของตัวเอง ก่อนจะยื่นให้กับคัทสึ แต่ถึงกระนั้นคัทสึก็ไม่ได้รับแผ่นกระดาษที่มีลายมือของหญิงผมดำคนนี้อยู่
“อ่ะ นี่ชื่อของชั้น…แล้วตัวของนายล่ะชื่ออะไร?” หญิงผมดำถามกลับ
“บะ...บลูจัสติส”
“ชื่ออะไรนะ?” ปฏิกิริยาตอบรับของเธอนั้นเหมือนกับของคัทสึเมื่อครู่นี้
“บลูจัสติส”
“เอ๋!!!!”
