*************************************************
'อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก'
เสียงกรีดร้องทั้งชายเเละหญิงดังลั่นข้างนอกนั่น ผมไม่รู้ว่ามันคือตัวอะไร ที่ทำร้ายคนได้มากมายขนากนั้นในเวลาอันสั้น ผมหลบอยู่ในตู้เสื้อผ้าภายในห้อง ผมตัวสั่นไปหมด ผมอยากจะหนีออกไปจากที่นี่จริงๆ เเต่ถ้าผมออกไปตอนนี้ผมคงต้องโดนมันฆ่าเเน่ๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดด นั่น นั่นเสียงของเเม่ผม เธอเป็นอะไรกันนะ ใครทำอะไรเธอ ภายในหัวผมตอนนี่ขาวโพลน ทำไมผมต้องมาเจออะไรอย่างนี้ด้วย เอี๊ยยยยยดดดดด เสียงเปิดประตูในห้องผมดังขึ้น ใครกันนะ ใครมาในห้องนี้กันเเน่
"ลูฟ ลูฟ ลูกอยู่ไหน"เสียงนี้ เสียงของพ่อผมนี่ ขณะที่ผมกำลังจะเปิดออกไปดู 'อย่าเปิดประตูนะ'เสียงกระซิบอยู่ข้างหูผม ผมถึงกับชงัก "ลูฟฟฟฟฟฟฟฟ"เสียงนั้นค่อยๆยานเเละใหญ่ขึ้น ทำให้ผมสะดุ้งไปเฮือกนึง ผมแอบมองลอดช่องของประตู ภายในห้องว่างป่าวไม่มีอะไร เเต่ทันใดมั้นเองอยู่ๆก็มีลูกตาสีเเดงมองมาทางผม มันพูดกับผมว่า
"อยู่นี่เองงงงงงง"*************************************
'อะไรหนะ ที่นี่ที่ไหน' ผมคิดในใจ เเล้วผมมาที่นี่ได้ยังไง เกิดอะไรขึ้นเกิดคำถามขึ้นมากมายในหัวผม ใช่ปีศาจผมจำได้เเล้วปีศาจไงมันฆ่าพ่อเเม่ผมมันฆ่าคนในบ้านผม ใครอยู่ข้างนอกห้องนั่นหนะ หมอเหรอ ตำรวจ ดีเลยจะได้บอกเรื่องราวในคืนนั้นให้ผู้หมวดฟัง ขณะที่ผมกำลังจะลุกจากเตียงนั้นบางอย่างฉุดรั้งผมไว้ บ้าน่าเขามัดผมไว้กับเตียงทำไม ผมสงสัยอะไรหลายอย่าง ซักพักตำรวจก็เปิดประตูเข้ามาในห้องผม
"คุณชื่อเชส ลูซิเฟอร์ใช่มั้ย"ผู้หมวดถามผม
"นั่นชื่อผม"ผมตอบคำถามไป
"คุณจะอธิบายเหตุการณ์ในบ้านคุณยังไง"ผู้หมวดถามอีกครังด้วยท่าทีสงสัย บ้าน่าเขาสงสัยผมเหรอ ผมจะฆ่าพ่อเเม่ผมได้ยังไง ปีศาจไงหละ เราต้องบอกผ้หมวดคนนี้ไป
"ปีศาจผู้หมวด ปีศาจมันบุกเข้ามาในบ้านผม มันฆ่าคนในบ้านผม มันจะฆ่าผมด้วย" ผมบอกความจริงไป เเต่สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มที่รามกับได้ยินเรื่องตลก นี่พวกเขาไม่เชื่อผม ใช่ไม่มีใครเชื่อผมเลย
"เอาหละๆ งั้นผมคงต้องให้คุณอยู่ที่นี่เพื่อไม่ให้ปีศาจมาฆ่าคุณ ฮ่าๆๆ"เขากวักมือเรียกหมอออกไปนอกห้อง เขาพูดอะไรกัน ทำไมเขามองมาที่ผม ผมตั้งใจฟังที่พวกเขาพูดกัน
"ผมบอกคุณเเล้วว่าเขาบ้า"เหมือนจะเป็นเสียงของหมอนะ "เอาหละๆ งั้นคุณหมอก็ดูเเลคนไข้ของเราดีๆหละ"นี่เสียงของผู้หมวดคนนั้น ครู่หนึ่งหมอเปิดห้องเข้ามา ผมเห็นที่ป้ายห้อยคอพวกเขา 'RAVE Asylum' ผมรู้จักที่นี่ ที่นี่เป็นโรงบาลบ้า พวกเขาคิดว่าผมบ้าเหรอ ผมไม่ได้บ้ามีบางอย่างอยู่ข้างนอกนั่น บางอย่างที่น่ากลัวว.....
**************************************************
ผมจะต้องออกจากที่นี่ให้ได้ ไม่มีใครที่เชื่อผมเลย ผมพูดความจริงไปทั้งหมดเเล้ว เเต่ทุกคนหาว่าผมบ้า ผมกระวนกระวายนอนไม่หลับเลย เจ้าปีศาจนั่นกำลังฆ่าใครอยู่นะมันจะมีพวกรึป่าว อ่าห์ตอนนี้กี่โมงเเล้วนะผมจะทำยังไงดี ผมได้เเต่อ้อนวอนต่อพระเจ้าให้มีซักคนที่เชื่อผม เเละผมสามารถเชื่อใจเขาได้ เเละมันก็เหมือนปาฏิหาริย์ มีคนๆนึงเดินเข้ามาหาผม เขารูปร่างสูงร่างกายกำยำเลยทีเดียว
"ไง ไอ่หนู ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่"เขาถามผม
"ผมไม่ใช่ไอ่หนูซักหน่อยผมชื่อลูฟ"ผมไม่ค่อยจะพอใจซักเท่าไหร่ที่เขาเรียกผมว่าไอ่หนู
"ผมโดนกักตัวไว้ที่นี่ เล่าไปคุณก็ไม่เชื่อหรอก"ผมพูดกั๊กเขาไว้
"ลองเล่ามาสิไอ่หนู ถ้าไม่เล่ามาเเล้วชั้นจะรู้เรอะ" ผมเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง ผมมองดูหน้าเขา เขามีสีหน้าตกใจเเละกังวลก่อนที่เขาจะพูดเเทรกผม
"นี่!!นายก็โดนด้วยเหรอ พระเจ้า ชั้นนึกว่าชั้นเห็นภาพหลอน โอ้พระเจ้า"เขาร้องไห้เเละเล่าออกมา เขาสูญเสียทุกอย่างไปในเหตุการณ์นั้น ภายในใจของผมเต็มไปด้วยความหวัง ความหวังที่จะออกไปเปิดเผยความจริง ทุกคนจะได้เชื่อผมซักที
"เราจะต้องหนีออกไปจากที่นี่ เเละเราจะต้องออกไปตามล่าพวกมัน"ผมพูดขึ้น "เราต้องมีแผน เราต้องทำให้พวกนี้ตายใจ เเละนายต้องฝึกฝนร่างกาย"เขาพูดกับผม โอ้ขอบคุณพระเจ้ามีคนที่เชื่อผมเเล้ว ผมจะต้องทำให้ได้ เเละทุกคนจะรู้ความจริงว่าผมเจออะไร
************************************************
วันนี้ก็เหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา ผมทำอย่างนี้มาอาทิตย์นึงเเล้ว เขาคนนั้นที่เข้ามาทักผม โจนาธานเขาสอนผมทุกเรื่องทั้งการต่อสู้ฝึกการทำตัวไม่ให้มีพิรุธ เราวางแผนกันว่าวันนี้เราจะหนีออกจากโรงบาลบ้าๆเเห่งนี้ ผมทำเหมือนทุกวันสนิทกับคนไข้เเทบทุกคน พวกเขาจับพิรุธผมไม่ได้ ผมเริ่มมั่นใจว่าเเผนในวันนี้จะสำเร็จ คืนนี้ คืนนี้นี่เเหละพวกมันจะต้องโดนผมตามล่าพวกมันจะต้องกลัวผมเหมือนที่ผมกลัวมันในตอนเเรก
"ได้เวลาเเล้วลูฟ"โจนาธานปลุกผม
"ได้ขอเวลาเตรียมตัวครู่นึง"ผมบอกกับโจนาธานไป ผมเตรียมของผมเเล้วทั้งอาวุธทั้งอุปกรณ์ ยามที่เดินลาดตระเวนอยู่นั้นผมกับโจนาธานจัดการให้สลบไป เราออกด้านหลังอุโมงค์ของโรงบาล ขณะที่ผมกำลังจะเดินออกไปนั้น จู่ๆผมก็ได้ยินเสียงๆหนึ่ง
"อย่าทำอะไรชั้นเลย"เสียงนี้เป็นเสียงของเเมรี่ผมจำได้หล่อนเป็นคนที่น่ารักรูปร่างค่อนข้างจะดี เธอกำลังกลัวอะไรอยู่นะ ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ พระเจ้าหล่อนกำลังจะถูกเจ้าหน้าที่พยาบาลคนนึงข่มขืน
'เเกร๊บ' เเย่ละซิผมดันไปเหยียบกิ่งไม้เข้า เจ้าหมอนั่นรู้ตัวเเล้ว เขาหันหน้ามาผมถึงกับตกตะลึงเป็นเท่าตัว มัน มันเเน่ ผมจำดวงตาสีนี้ได้ มันเเดงเหมือนเลือด ผมยืนนิ่งไปชั่วขณะนึง โจนาธานตะโกนเรียกชื่อผม ผมรู้สึกตัว มันกลายร่างมาเป็นร่างเดิมหน้าของมันเหมือนพวกเเวมพ์ไพ มันพุ่งเข้ามาหาผม ผมกระโดดถอยออกมา ผมชักมีดออกมา ผมรอจังหวะ ใช่ผมรอมันโจมตีเข้ามา มันกระโจนเข้ามาหาผม ผมเบี่ยงตัวหลบมาทางขวา เเล้วชักมีดเสียบเข้าที่ท้องมัน มันร้องซะลั่น ผมเสียบเข้าไปให้มิดด้าม มันตายเเล้ว ผมทำสำเร็จ ขณะที่ผมกำลังดีใจอยู่นั้นโจนาธานชี้ไปยังตึกของโรงบาล บ้าน่ามันส่งสัญญาณให้พวกของมันเหรอ ผมต้องช่วยทุกคนให้ได้ ผมยังออกไปไม่ได้ มันยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมจะต้องล้างบางพวกมัน เเล้วผมก็จะออกไปข้างนอก เเต่ตอนนี้ผมต้องช่วยทุกคนที่อยู่ในโรงบาลเเห่งนี้เสียก่อน
**********************************
ผมรู้สึกเหนื่อล้าเเละกดดันที่ต้องไล่ล่าเจ้าพวกนี้ ผมมองไปที่โจนาธานเขามีท่าทางทีเหนื่อยมาก ผมต้องหยุดพักก่อนเพื่อให้เขาได้พักเหมือนกัน
"เป็นไงมั่ง"ผมถามเขา เขาไม่ตอบอะไรเพียงเเต่ยิ้มส่งมา ผมนั่งประมาณ2-3นาทีได้ ผมก็ได้ยินเสียง เจ้าพวกนั้นมันมาตามล่าผมเเล้ว ผมกับโจนาธานหันไปมองหน้ากัน เรารู้สึกได้โดยไม่ต้องพูดว่าเราจะทำยังไง เพียงเวลาไมนานทำให้ผมสนิทกับเขาถึงเพียงนี้เลยหรือ เขาเหมือนพี่ชายของผม ถ้าเขาตายผมคงจะเศร้าไม่น้อย ผมเลิกคิดฟุ้งซ่าน ตอนนี้ผมมีปืนกระสุนมีอยู่เพียงน้อยนิด ผมวิ่งออกไปยิงพวกมันด้วยมือข้างซ้าย ส่วนข้างขวาผมเอามีดฟันมัน ผมรู้สึกเหมือนถูกปลดปล่อย ผมเเก้เเค้นให้พ่อเเม่ได้สำเร็จ โจนาธานคอยระวังหลังให้ผม ตอนนี้ร่างกายผมเต็มไปด้วยคราบเลือด กลิ่นคาวเลือดคลุ้งไปหมดทั้วทั้งตึก หมดเเล้วพวกมันตายหมดเเล้ว ผมรู้สึกโล่งใจหันไปมองโจนาธาน เเต่ทำไมเขามีสีหน้าที่กังวล เขาพูดอะไรหนะผมไม่ได้ยิน 'ปัง'เสียงปืนดังขึ้น บัดซบเอ้ยใครยิงผม ผมหันไปมอง นั่นเขา หมอ คนที่บอกกับตำรวจว่าผมเป็นบ้า เขาเป็นพวกมัน ตาของเขาเเดงกำ เขายิ้มออกมา นี่ผมจะต้องมาตายที่นี่หรือ ข้างนอกยังมีพวกมันอยู่ ผมฮึดสู้ ผมยิงปืนออกไปดูเหมือนว่ามันจะเป็นนัดสุดท้ายเเล้ว โชคดีที่หมอไม่ทันได้ตั้งตัวโดนกระสุนเข้าไปที่ขาอย่างจัง เขาล้มลงเเละร้องอย่างเจ็บปวด ผมไม่รอช้าพยุงร่างตัวเองเข้าไปเตรียมที่จะซ้ำ ผมได้ยินเขาร้องขอชีวิต เเต่ช้าไปเสียเเล้ว พวกมันไม่ควรมีชีวิตอยู่ ผมเสียบมีดเข้าไปที่คอของเขาผมถอยออกมา โจนาธานเข้ามาพยุงผม โล่งจริงๆ ผมกับโจนาธานนั่งดูเขาตายอย่างทรมาร ตอนนี้ผมง่วงเหลือเกินผมขอหลับซักงีบเถอะ อ่าห์ผมไม่เคยเหนื่อยอย่างนี้มาก่อนเลย ผมมองหน้าโจนาธานเขายิ้มให้ผม เเละผมก็หลับไป ไม่นานตำรวจเข้ามาปลุกผม ผมลืมตาตื่นขึ้น หึ ตำรวจพวกเขาคงรู้เเล้วสินะว่าผมรู้ความจริง พวกเขาล้อมผมไว้ เขาพูดอะไรผมไม่ค่อยได้ยินเลย ผมหันไปมองโจนาธาน เขาหายไปไหนเเล้ว หรือว่าเขาไปที่โรงพยาบาลก่อนเเล้ว ผมเริ่มตั้งสติดีๆ ผมก็ได้ยินตำรวจชัดขึ้น
"เชส ลูซิเฟอร์ คุณถูกจับเเล้ว"หะ อะไรนะผมถูกจับ บ้าน่าหลักฐานเต็มตาหรือว่าตำรวจก็เป็นพวกนั้น
"ว่าไงนะครับ"ผมถามอีกครั้งเพื่อความเเน่ใจ
"คุณถูกจับเเล้วข้อหาฆาตกรรมคน46คน คุณมีสิทธิที่จะไม่พูด เพราะคำพูดของคุณจะเป็นประโยชน์ในชั้นศาล หากคุณไม่มีทนายเราสามารถจัดหาให้คุณได้"เขาพูดซะยาวเหยียดเลย
"ค ค คุณตำรวจฟังผมก่อนนะ พวกนี้เป็นปีศาจ พยาน ใช่ ผมมีพยาน โจนาธานไง"ผมพูดอธิบายให้เขาฟัง
"โจนาธาน?คุณหมายถึงเชส โจนาธานใช่มั้ย เขาคือพี่ของคุณ เเต่เขาตายไปเมื่อ2ปีก่อนเเล้ว" ตำรวจพูดถึงเรื่องอะไรหนะ ผมสับสนไปหมดเเล้ว เขาอยู่กับผมมาทั้งอาทิตย์ เมื่อคืนเขายังยิ้มให้ผมอยู่เลย บ้าน่าไม่ นี่มันต้องเข้าใจผิดกันเเน่ๆ
-----------------------------------
3สัปดาห์ต่อมา
"เชส ลูซิเฟอร์ สิ่งที่คุณกระทำ เรามีให้คุณดู
"เขาหยิบเทปวงจรปิดมาให้ผมดู เขาเปิดมัน เขาจะได้รู้ว่าผมพูดความจริง ใช่เขาจะต้องรู้ความจริง สิ่งที่เกิดขึ้นผมเเทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ไม่ นั่นผม ปีศาจหละ ไม่มีปีศาจเหรอ ทำมัยหละ ผมเห็นมัน ผมฆ่ามันกับมือ เเล้วทำไมผมอยู่คนเดียวหละ โจนาธานอยู่ไหน ไม่ ไม่จริงใช่มั้ย นี่ผมเป็นอะไรเนี่ย ผมรู้สึกสับสน ผมได้ยินหมอพูดกับตำรวจ
"เขาเป็นโรคนอนไม่หลับทำให้เกิดภาพหลอนขึ้นมาประกอบกับเขาเคยเจอเหตุการณ์ที่โหดร้าย เมื่อ3ปีก่อน ทำให้เขาคิดขึ้นมาเองว่าเจอกับอะไรบ้าง" หมอพูดเสร็จผมก็เหมือนจะทำอะไรได้ ใช่ครอบครัวผมโดนฆ่า นี่ผมคิดไปเองเหรอเนี่ย ผมร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร ผมฆ่าคนบริสุทธิ์
อ่าห์ นี่คือจุดจบของผมสินะ ตอนนี้ผมก็เเทบไม่น่าเชื่อว่าทุกอย่างผมจะจินตนาการไปเอง ศาลสั่งประหารชีวิตผม ผมยอมรับกับจุดจบนี้ ผมนอนอยู่บนเตียง พวกเขาจะฉีดยาเพื่อฆ่าผม ตอนนี้ใจผมสงบมาก ผมยังนึกถึงโจนาธานเเม้ว่าเขาจะเป็นเพียงจินตนาการของผม ผมมองหน้าหมอ ใช่หน้าของเขาดูคุ้นมากเหมือนผมเคยเจอที่ไหนมาก่อน เเต่ก็ช่างเถอะมันจบเเล้วผมคงไม่ได้เจอเขาอีกเเล้ว เขาเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างขณะฉีดยาเข้ามาในร่างกายผม สติผมจะไปเเล้ว หัวใจผมรู้สึกหวิวๆ ก่อนที่ผมจะตายเขากระซิบข้างหูผมว่า
"ชั้นบอกเเล้วไง ไม่มีใครเชื่อแกหรอก" ผมตกใจหันไปมองหน้าเขาครั้งสุดท้าย ดวงตาคู่นั้นใช่ตาเขาเเดงก่ำเหมือนเลือด /////// จบ
