เสียงนาฬิกาปลุกของผมดังขึ้น ผมลุกขึ้นมาจากเตียงช้าๆ ผมมองไปที่นาฬิกา ผมตื่นตามเวลาที่ผมต้องการ ผมเหวี่ยงแขนขึ้นฟ้าเพื่อเป็นการยืดเส้นยืดสาย ผมถอดเสื้อนอนของผมออก ผมหยิบเสื้อนักเรียนของผมที่แขวนอยู่บนตู้เสื้อผ้าก่อนจะสวมเครื่องแบบของโทคุ กัคคุเอ็น ผมมองไปยังกระจกก่อนจะจัดทรงผมของตัวเอง ผมไม่อยากไปโรงเรียนด้วยสภาพที่ดูไม่เรียบร้อย ผมดูกระจกอีกครั้งเพื่อมั่นใจว่าทุกอย่างเรียบร้อย ผมก้าวออกจะห้องนอนของผม เมื่อผมออกไปห้องนอนของผมนั้น ผมก็เห็นแม่ของผมทำอาหารอยู่
“อ้าว ตื่นแล้วหรอลูก แม่กำลังทำอาหารเช้าอยู่น่ะ ระหว่างนี้ไปปลุกเหมยให้แม่ได้ไหม?” แม่ผมถามในขณะที่ดวงตาของเธอจับจ้องไปยังกระทะ
จริงๆก่อนหน้านี้ผมก็กินแต่ขนมปัง แต่ตั้งแต่เหมยมากินทั้งข้าวเช้าและข้าวเย็นที่บ้านผม ทำให้แม่ของผมต้องปรับเวลานิดหน่อยเพื่อจะทำอาหารเช้าให้พวกเราได้ จริงๆไม่ใช่แค่แม่ของผมที่ต้องปรับเวลาเท่านั้น ตัวผมก็ต้องตื่นเช้าขึ้น เพื่อจะมากินข้าวเช้าทัน
“ครับ” ผมตอบแม่ของผมก่อนจะเดินออกจากห้อง
ผมเดินไปยังห้องข้างๆหรือก็คือห้องของเหมยก่อนจะยื่นมือไปและเคาะประตู ผมรอพักนึง ผมได้ยินเสียงฝีเท้าของคนในห้อง ประตูถูกเปิดออกก่อนจะปรากฏเป็นสาวร่างเล็กที่ผมกระเจิดกระเจิง ใบหน้าของเธอนั้นงัวเงียและยังตื่นไม่เต็มที่
“ข้าวเช้าพร้อมแล้วนะ”
“อือ” เธอตอบสั้นๆก่อนจะปิดประตู
มันก็เป็นแบบนี้ทุกเช้านั่นแหละ ผมกลับไปนั่งที่เก้าอี้ของตัวเอง ก่อนที่ผมจะเริ่มคว้าตะเกียบก่อนจะเริ่มคีบอาหารในจาน ประตูบ้านผมนั้นถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นเหมยที่ยืนอยู่ในชุดนักเรียน ผมของเธอจัดทรงเรียบร้อย รวมถึงรอยแต้มบนหน้า ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเธอต้องแต้มใบหน้าของเธอทุกวัน เธอนั่งลงข้างๆกับผม ก่อนจะเริ่มคีบอาหารเช้าของเธอ พวกเรานั่งเงียบๆ ผมกินข้าวเสร็จก็ลุกขึ้นมา ก่อนจะช่วยแม่ผมล้างจาน ส่วนแม่ผมก็ขัดกระทะสีดำด้วยสก๊อตไบซ์ ไม่นานนักเหมยก็กินข้าวเสร็จ
พวกเราสองคนบอกลาแม่ของผมก่อนจะเดินออกจากห้องไป พวกเราเดินเงียบๆ แม้พวกเราจะอยู่ใกล้กัน แต่พวกเราไม่ได้พูดซักประโยค เสียงฝีเท้าของพวกเรานั้นดังขึ้นเป็นจังหวะๆเดียวกัน เงาของเราทั้งสองอยู่เคียงข้างกัน ไม่นานนักพวกเราก็มาถึงยังรั้งของโทคุ กัคคุเอ็น ผมเห็นนักเรียนคนอื่นๆก้าวผ่านรั้วนี้ ผมกับเหมยก็เดินผ่านรั้วนี้เช่นเดียวกัน พวกเราเดินช้าๆ และตรงไปยังอาคารเรียน ในขณะที่เราเดินนั้น ผมก็ได้ยินเสียงของใครบางคนเรียกผม
“คุณยูจิโร่” ผมหันไปตามเสียงก่อนจะเห็นหญิงผมสีชมพูทรงทวินเทลยิ้มให้กับผม
“อ๊ะ สวัสดีครับรุ่นพี่ฟูนามิ” ผมพูดพลางโค้งให้เธอ
“มาเช้าจังเลยนะ” เธอพูดชมด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
“เอ่อ ไม่หรอกครับ นี่เวลาปกติผมน่ะครับ” ผมพูดจบก็หัวเราะแห้งๆ
“งั้นหรอ แต่สำหรับชั้นนี่ก็ถือว่าเช้าอยู่ดีนั่นแหละ” รุ่นพี่ผู้งดงามผู้นี้พูดด้วยรอยยิ้ม
“เอ้อใช่ อาจารย์ที่ปรึกษาบอกชั้นมาว่า เขาอยากให้หนังสือพิมพ์ฉบับนี้เกี่ยวกับเรื่องพวกธรรมชาติน่ะ”
“พอจะเขียนได้ไหม?” ประธานชมรมสิ่งพิมพ์ถาม
“ได้ครับ ผมทำได้” ผมตอบด้วยความมั่นใจ
“ถ้างั้นฝากด้วยนะ” เธอยิ้มก่อนจะเดินจากไป
ผมหันมามองก่อนจะเห็นเหมยยืนกอดอกและมองหน้าผม
“อ่อใช่ นั่นรุ่นพี่ฟูนามิ โชโกะ เป็นประธานชมรมสิ่งพิมพ์ที่ชั้นอยู่น่ะ” ผมแนะนำให้เหมยฟัง
“หรอ” เธอตอบสั้นๆ
พูดจบเธอก็เดินเข้าไปในอาคาร ดูเหมือนเธอจะไม่ใส่ใจเรื่องนี้เท่าไหร่นัก เราสองคนเข้าไปอาคารก่อนจะเข้าไปในห้องเรียน คาบเรียนเริ่มขึ้น ในขณะที่คาบเรียนกำลังดำเนินนั้น ผมก็หวนคิดถึงคำพูดของรุ่นพี่ฟูนามิอยู่เรื่อยๆ ผมอยากจะเขียนอะไรบางอย่างที่ตอบโจทย์ของเธอ ผมนั่งนึกไปเรื่อยๆ ผมได้ยินเสียงของอะไรบางอย่างที่ตกกระทบลงพื้นอยู่ข้างๆผม ผมหันไปก่อนจะเห็นก้อนน้ำตาลที่ตกลงพื้น มันมาจากมือของโอคิตะ เขาขยับปากและพูดอะไรบางอย่าง แต่ระยะของผมกับเขานั้นห่างกันพอควร จึงทำให้ผมไม่รู้ว่าเขาพูดว่าอะไร แต่ผมเคยเห็นเขาทำแบบในปฐมนิเทศมาก่อนแล้ว ดังขึ้นผมพอเดาได้ว่าเขาพูดอะไร เมื่อผมเห็นใบหน้าของโอคิตะแล้ว มันทำให้ผมนึกขึ้นออกบางอย่าง ถ้าหากผมอยากจะคุยเรื่องธรรมชาติ ทำไมผมไม่ลองคุยกับเขาดูล่ะ? ถ้าหากเขายอมคุยกับผม
เมื่อผมมีโอกาสหรือก็คือพักกลางวัน ก่อนที่ผม เหมย และทานากะจะไปยังโรงอาหาร ผมหันไปยังโอคิตะที่กำลังเปิดหน้าต่างรับอยู่ ผมเรียกชื่อของเขา มันทำให้เขาหันมามองผม เขามองผมด้วยตาที่เฉยชาและดูไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่นัก แต่ถึงกระนั้นเขายังคงรอฟังผมว่า ผมจะพูดอะไรกับตัวเขา
“ขอผมสัมภาษณ์อะไรหน่อยได้ไหม ผมจะเอาไปเขียนบทความในหนังสือพิมพ์ของโรงเรียนน่ะ” ผมบอกสิ่งที่ผมต้องการกับชายผมสีทรายคนนี้
เขาเบือนหน้าออกไปยังนอกหน้าต่าง แม้เขาจะไม่ได้เอ่ยปากพูด แต่ผมก็เข้าใจว่าคำตอบเขานั้นคืออะไร ซึ่งนั่นก็คือ “ไม่” ผมถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะปล่อยให้เขาใช้ชีวิตกับเหล่าสรรพสัตว์ที่เขารัก ดูเหมือนผมคงต้องหาแหล่งข่าวอื่นเสียแล้ว
=====
เสียงระฆังเลิกเรียนนั้นดังก้องกังวานไปทั่ว เหล่านักเรียนที่ไม่มีธุระอะไรเริ่มทยอยกลับบ้าน เช่นเดียวกันกับผมและเหมย พวกเราเก็บกระเป๋าและเดินออกจากห้อง 1-B ไปพร้อมๆกัน แต่ในขณะที่ผมจะออกนั้น ผมก็เหลือบไปมองโอคิตะที่นั่งอยู่ข้างหน้าต่าง เขาเปิดหน้าต่างรับลมเหมือนทุกๆวัน เหล่านกน้อยต่างเกาะบนกิ่งไม้ใกล้ๆกับหน้าต่างที่ชายผมสีทรายคนนี้เปิดอยู่ ปากของเขาขยับไปมา เหมือนจะพูดคุยกับเหล่าวิหคพวกนี้อย่างทุกเคย ดูเหมือนไม่ว่ายังไง ผมคงไม่สามารถโน้มน้าวให้เขาคุยกับผมได้
“จะว่าไปนี่ใกล้วันเสาร์แล้วนี่นา” ผมพูดขึ้นมา
ในขณะที่ผมเดินอยู่นั้นผมก็นึกได้ว่าวันพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ วันแห่งการพักผ่อน วันที่ผมสามารถลืมเลือนวันแห่งความวุ่นวายตลอดทั้งสัปดาห์ได้ เป็นวันที่ผมสามารถนอนตื่นสายได้โดยไม่มีใครว่าผม บ้านอื่นอาจจะว่า แต่สำหรับบ้านผมแล้ว ต่อให้ผมนอนตื่นบ่ายสามในวันเสาร์คงไม่มีใครต่อว่าผม แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ตื่นเก้าโมงอยู่แล้ว พอผมนึกแล้ว ผมก็ตั้งคำถามกับตัวเองว่าพรุ่งนี้ผมจะทำอะไรดี?
“อืม” เหมยตอบสั้นๆ
“จะว่าไป เธอเป็นอะไร? ดูไม่สดชื่นเลยนะ” ผมถามด้วยความสงสัย
“ไม่เป็นไร” เธอตอบสั้นๆ
เป็นแน่ๆ...ปกติแล้ว เธอจะต้องมีคำพูดที่เฉือนผมบ่อยๆ แต่วันนี้ตลอดทั้งวันนั้น ผมยังไม่ได้ยินคำพูดแบบนั้นเลย ตั้งแต่ตอนเช้า ตอนกลางวัน หรือแม้แต่ตอนนี้ก็ตาม คงมีอะไรบางอย่างรบกวนใจเธออยู่แน่ๆ แต่ผมเดาไม่ออกว่าอะไร ผมอยากจะถามแต่รู้ว่าถามไปเธอก็คงไม่บอกอยู่ดี เราสองคนเดินผ่านรั้วสีขาว เช่นเดียวกันกับนักเรียนในเครื่องแบบโทคุกัคคุเอ็น เหล่าทีมกีฬายังคงซ้อมเหมือนเคย แม้ทีมกีฬาพวกนี้จะไม่ได้ไปแข่งขันที่ไหนก็ตาม แต่ก็น่าแปลกที่ทีมกีฬาพวกนี้ยังคงซ้อมอยู่ เท่าที่นึกออก ทุกๆวันนั้นผมจะได้ยินเสียงของเหล่าชายฉกรรจ์ตะโกนชื่อ “โทคุ กัคคุเอ็น”
“นี่แน่ะ!! นี่แน่!!” เสียงของกลุ่มเด็กคนนึงตะโกนขึ้น น้ำเสียงของพวกเขานั้นดูสนุกสนาน
เสียงของเหล่าเด็กพวกนั้นดังมาก มันทำให้ผมกับเหมยหยุดและมองไปยังต้นเสียง พวกเราสองคนเห็นเด็กเหล่านั้นกำลังใช้ไม้ตี กลุ่มเด็กพวกนั้นดูเหมือนกำลังสนุกกับสิ่งที่พวกเขาทำ ผมเห็นแบบนี้แล้วผมจึงเดินเข้าไปในกลุ่มของเด็กพวกนั้น ผมตวาดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด มันทำให้เด็กพวกนี้ตกใจก่อนจะวิ่งกระเจิง ดูเหมือนจะได้ผล ผมคุกเข่าลงไปก่อนจะมองหมาที่สั่นไปด้วยความกลัว ผมย่อตัวลงไปก่อนจะมองมันก่อนจะลูบหัวเบาๆ มือของผมสัมผัสกับขนที่หยาบของมัน เจ้าสุนัขหยุดสั่นเมื่อผมลูบหัวของมันด้วยความเอ็นดู เหมยเดินมาข้างๆผมก่อนที่จะนั่งยองข้างๆผม
“นายชอบหมาหรอ?” ลูกสาวบริษัทเทคโนโลยีในประเทศจีนเอ่ยปากถาม
“ตอนเด็กๆชั้นเคยเลี้ยงหมาน่ะ” ผมตอบโดยที่มือผมยังวางไว้บนศีรษะของหมาน้อยตัวนี้
“เห...แล้วตอนนี้หมาตัวนั้นของนายอยู่ไหนแล้วล่ะ” เหมยถามด้วยความสงสัยพลางลูบลำตัวของสุนัขตัวนี้
“...มันถูกรถชนตายน่ะ” มือของผมหยุดในขณะที่ผมพูดประโยคนี้
ประโยคนี้ทำให้สีหน้าของเหมยดูตกใจเล็กน้อย เธอไม่ได้พูดอะไร ผมลุกขึ้น เช่นเดียวกันกับเธอ เธอก็ลุกขึ้นมา
“ถ้างั้นเรากลับกันเถอะ” ผมพูดเปลี่ยนประเด็น
เหมยพยักหน้า พวกเราเตรียมจะกลับ แต่ไม่รู้อะไรดลใจ ให้ผมหันหลังกลับไป ผมเห็นชายผมสีทรายที่ชื่อโอคิตะมองผม เขามองผมตาไม่กระพริบ ผมเองก็มองเขากลับ เขาต้องการอะไร? เขาพยักหน้าให้กับผม ถึงแม้ผมจะสับสนนิดหน่อย แต่ผมก็พยักหน้ากลับ หรือว่าเขาจะยอมรับในตัวผม? จากสิ่งที่ผมทำมะกี้? ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถ้าเขายอมรับในตัวผม คราวหน้าที่ผมเจอกับเขา เขาน่าจะยอมให้ผมสัมภาษณ์ละมั้ง นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่ผมกับเขามีปฏิสัมพันธ์กัน ก่อนหน้านี้อย่างมากคือแค่มองหน้าผมเท่านั้น
พวกเราถึงอพาร์ทเม้นท์ของเรา โดยใช้เวลา 15 นาทีให้หลังจากเหตุการณ์เมื่อครู่ เราสองคนเดินขึ้นบันได ก่อนจะมาหยุดหน้าห้องของตัวเอง เราหยุดอยู่หน้าห้องของตัวเอง ผมหันไปหาเธอก่อนจะพูดกับหญิงผมดำที่ทรงผมของเธอมีห่วงอยู่สองวง
“ถ้าข้าวเย็นเสร็จแล้ว ชั้นจะมาบอกก็แล้วกัน” ผมพูดพลางจับลูกบิดประตู
ผมจะบิดเพื่อเปิดประตู แต่หญิงผมดำร่างเล็กคนนี้ดึงแขนเสื้อของผมไว้ ผมหันไปหาเธอ เธอดึงแขนเสื้อผมทำไม ผมมอง ดูเหมือนเธอพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง หน้าของเธอนั้นแดงก่ำ
“ยูจิโร่ ชั้นมีเรื่องจะบอกนาย...”
ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอจะบอกนั้นคืออะไร แต่ผมคิดว่าสิ่งที่เธอกำลังจะบอกนั้นน่าจะเป็นอะไรที่อยู่ในใจของเธอ
