“เจ้าว่าไงนะ?” มาร์ตี้เอ่ยปากถามซ้ำอีกครั้ง
“ข้าจำชื่อตัวเองไม่ได้ ข้าพยายามนึกแล้ว แต่ข้านึกอะไรไม่ออกเลย” ชายหนุ่มผมขาวตอบคำถามพร้อมกับส่ายหัวไปมา
มาร์ตี้เกาศีรษะของตัวเอง เขาลดมือของเขาลงก่อนจะพูดกับชายที่ความทรงจำหายไป
“เจ้ายืนไหวไหม? ข้าว่าข้าพอรู้จักคนที่อาจจะช่วยเจ้าได้”
ชายผมขาวพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นอีกครั้ง เขาเดินตามชายผมสีทรายคนนี้ออกมาข้างนอก เมื่อทั้งสองออกมาข้างนอกนั้น ดวงตะวันก็สาดส่องร่างของพวกเขา ท้องฟ้าเป็นสีคราม เป็นสัญญาณว่าวันนี้ทุกอย่างจะเป็นได้ดี ผู้คนในเมืองนั้นเดินไปเดินมา บ้างก็ยืนจับจ่ายซื้อของกับร้านค้าที่ตั้งอยู่ริมถนน ถนนนั้นเป็นถนนอิฐสีขาวที่ถูกปูทับพื้นดิน มันเป็นสถานที่ปะปนไปด้วยหลากหลายเผ่าพันธุ์ ทั้งมนุษย์ ทั้งเอลฟ์ เหล่าครึ่งคนครึ่งสัตว์ หรือแม้แต่คนแคระ ชายผมขาวยืนมองผู้คนที่เดินผ่านไปเดินมาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความพิศวง เสียงเรียกของมาร์ตี้ดังขึ้นมา มันทำให้ชายผมขาวรีบตั้งสติก่อนจะเดินตามมาร์ตี้
“เจ้าแปลกใจอะไรหรือ?” มาร์ตี้เอ่ยปากถามในขณะที่ทั้งสองเดินเคียงข้างกัน
“ข้าไม่เคยเห็นที่ไหนที่มีผู้คนหลากหลายเผ่าขนาดนี้มาก่อน” ชายไร้นามตอบกลับ
“ก็นะ ราชินีของที่นี่ ต้อนรับคนทุกกลุ่ม เลยทำให้ที่นี่เป็นแบบนี้แหละ” คุณหมอตอบกลับ
“จะว่าไป เจ้าอยากจะให้ข้าเรียกว่าอะไรดี? จะให้ข้าเรียกเจ้าว่าเจ้า มันก็คงแปลกๆอยู่” ชายผมบลอนด์เอ่ยปากถาม
“เอาเป็นเรซอร์ไหม?” มาร์ตี้พูดต่อ
“ชื่อนั้นก็ได้ ข้าว่าก็เป็นชื่อที่ดูเป็นชื่อที่ไพเราะดี” ชายหนุ่มผมขาวหรือผู้ที่ได้รับนามใหม่ว่าเรซอร์พยักตอบรับ
“อ่อใช่...ที่นี่คืออาณาจักรกราเดลน่ะ ยินดีต้อนรับนะ” มาร์ตี้พูดขึ้นมาอีกครั้ง
ชายผมขาวไม่ได้ตอบอะไรนอกจากพยักหน้าให้ ทั้งสองยังคงก้าวเดินต่อไปเรื่อยๆ ก่อนจะไปถึงยังสถานที่แห่งหนึ่ง มันเป็นอาคารสองชั้นที่ดูเก่า เหนือประตูนั้นมีป้ายไม้แขวนอยู่ มันเขียนว่า “ร้านเวทย์มนต์” มันทำให้เรซอร์เอียงคอด้วยความสงสัย ชายผมสีบลอน์เดินเปิดประตู เสียงกระดิ่งดังขึ้น ทั้งสองก้าวเข้าไปในข้างใน ตู้ไม้นั้นวางติดกับผนัง บนตู้นั้นมีของมากมายวางอยู่ มันเป็นสิ่งของที่เรซอร์ไม่สามารถรู้จักได้ มันมีทั้งขวดน้ำยาที่มีสีแปลกประหลาด วัตถุบางอย่างที่เขาไม่เคยเห็น หรือแม้แต่ตำราเวทย์มนต์ เสียงฝีเท้านั้นดังขึ้นมา พร้อมกับเสียงตะโกนออกมาว่า
“ยินดีต้อนรับค่ะ” เสียงผู้หญิงที่ดูอ่อนหวานตะโกนขึ้นมา
หญิงผมสีน้ำตาลเดินออกมาต้อนรับเรซอร์กับมาร์ตี้ เธอสวมผ้าคลุมสีม่วง มันคลุมทั้งตัวของเธอ ผมของเธอนั้นยาวถึงกลางหลังของเธอ และผมของเธอนั้นดูพะรุงพะรัง ดวงตาข้างหนึ่งของเธอนั้นถูกปิดด้วยเส้นผมอันสุดแสนจะยุ่งเหยิงของนาง หากดูจากใบหน้าแล้วเธอดูเป็นคนที่ใจดี เธอให้ความรู้สึกของคนเป็นครูที่มักจะรักเด็กๆและในทางกลับกันเด็กๆก็จะรักเธอเช่นกัน
“อ๊ะ ท่านมาร์ตี้นี่เอง มีอะไรจะให้ดิชั้นช่วยหรือคะ?” หญิงในชุดสีม่วงเอ่ยปากถาม
“อ่า พอดีชายคนนี้ ความจำเสื่อมน่ะ เจ้าพอจะช่วยอะไรได้ไหม แม็กกี้” มาร์ตี้เอ่ยปากถาม
“ดิชั้นว่าดิชั้นอาจจะพอทำอะไรได้บ้าง ท่านเชิญนั่งก่อนซิ” แม็กกี้เอ่ยปากเชิญชวนให้เรซอร์นั่งลง
เรซอร์พยักหน้าก่อนจะนั่งลงเก้าอี้ แม็กกี้เดินเข้ามาก่อนจะถกแขนเสื้อสีม่วงของตัวเองขึ้น เธอยื่นมือไปข้างหน้า ปากของเธอนั้นขยับราวกับเธอกำลังท่องคาถาอะไรบางอย่าง แสงสีฟ้านั้นปรากฏขึ้นอยู่บนฝ่ามือของเธอ ไม่นานนักแสงนั้นก็หายไป สีหน้าของเธอหลังจากที่แสงหายไปนั้นดูสับสน เธอมองที่ฝ่ามือของตัวเอง แม็กกี้ยื่นมือของเธอไปหาเรซอร์อีกครั้ง ปากของเธอนั้นขยับอีกครั้ง แสงสีฟ้าสว่างขึ้นบริเวณฝ่ามือของเธอเป็นครั้งที่สอง แต่เช่นเคยแสงนั้นหายไป และไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอหันไปมองมาร์ตี้ที่ยืนห่างออกไปไม่มากนัก
“แปลก...ดิชั้นไม่เห็นความทรงจำอะไรเลย” จอมเวทย์ผู้นี้หันมาหาคุณหมอ
“เธอท่องคาถาอะไรผิดรึเปล่า?” มาร์ตี้ตั้งคำถาม
“ไม่น่าผิดค่ะ แต่ดิชั้นจะลองอีกครั้งก็ได้”
สิ้นเสียงของเธอ เธอยื่นมือออกไปอีกครั้ง นี่เป็นครั้งที่สามแล้ว แสงสีฟ้านั้นปรากฏเช่นเคย แต่ไม่นานแสงมันก็หายไป เธอส่ายหน้าให้กับมาร์ตี้อีกครั้ง แม็กกี้เดินกลับไปหลังร้าน เธอปล่อยให้ชายหนุ่มทั้งสองอยู่ในจุดเดิม ไม่นานเธอก็กลับมาพร้อมกับสมุดเล่มหนา มันดูเป็นหนังสือที่เก่าและมีอายุหลายสิบปี เธอวางลงตรงเค้าเตอร์ไม้ เธอพลิกหน้ากระดาษไปเรื่อยๆ สาวจอมขมังเวทย์หยุดก่อนจะยืนอ่านข้อความในหนังสือ มาร์ตี้กับเรซอร์ไม่ได้พูดอะไรเพื่อขัดสมาธิของเธอ แม็กกี้ปิดสมุดก่อนจะหันกลับมาหาชายหนุ่มทั้งสอง
“ดิชั้นหาในตำราเกี่ยวกับเรื่องความทรงจำไม่เจอเลย”
“ดูเหมือนเราคงต้องหาคนที่มีความรู้มากกว่าดิชั้นแล้วล่ะค่ะ” แม็กกี้กล่าว
“ถ้าความรู้มากกว่าเจ้าก็คงต้องเป็นภายในราชวังแล้วกระมั้ง” ชายผมสีทรายพูดพลางจับคางตัวเอง
“แล้วท่านมาร์ตี้พออาจจะทำอะไรได้บ้างรึเปล่า?” เรซอร์เอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงกังวล
“ข้าพอจะติดต่อกับคนในราชวังได้ แต่ก็คงใช้เวลาเหมือนกัน ดังนั้นแล้ววันนี้ เราก็คงทำได้แค่นี้แหละ”
=====
ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่งในอาณาจักรกราเดล ชายสองคนนั่งอยู่บนเก้าอี้คนละฝั่ง เบื้องหน้าทั้งสองคือโต๊ะไม้ที่มีอาหารวางอยู่ มันเป็นซุปร้อนๆที่พึ่งออกมาจากหม้อ บรรยากาศในร้านนั้นคึกคักเต็มไปด้วยผู้คนที่เดินเข้าเดินออกร้านเกือบตลอดเวลา เสียงตะโกนสั่งอาหารดังขึ้นเป็นระยะๆ รวมไปถึงเสียงกระทบกันของอุปกรณ์ที่บรรเลงอยู่เป็นฉากหลัง มาร์ตี้ตักซุปด้วยช้อนไม้ก่อนจะนำเข้าปาก แต่กลับกันเรซอร์นั้นนั่งเฉยๆ เขามองลงไปบนน้ำซุบที่สะท้อนใบหน้าของเขา เงาสะท้อนทำให้เห็นใบหน้าที่ถูกปกคลุมไปด้วยความกังวล
“กังวลหรือ?” มาร์ตี้เอ่ยปากถาม
“อืม ข้ารู้สึกกังวล ข้ากลัวว่าถ้าข้าไม่ได้ความทรงจำกลับมา ข้าจะทำเช่นไร” พูดจบเรซอร์ก็ถอนหายใจฟอดใหญ่
“ไม่ต้องห่วงหรอก ในวังมีนักเวทย์มือฉมังอยู่ ข้าเชื่อว่าคนพวกนั้นคงเอาความทรงจำของเจ้ากลับมาได้สบายๆอยู่แล้ว” คุณหมอพูดปลอบ
“จะว่าไปท่านมาร์ตี้ ท่านบอกว่าท่านสามารถติดต่อกับคนในวังได้ คนนั้นคือใครหรือ?” เรซอร์ถามด้วยสีหน้าสงสัย
“อ่อ ข้าเป็นรู้จักกับพี่ชายขององค์ราชินี” มาร์ตี้ตอบ
“พี่ชายของราชินี? แล้วทำไมพระองค์ไม่ใช่กษัตริย์ล่ะ?” ชายผมสีขาวถามต่อ
“พระองค์เป็นบุตรนอกสมรส จึงไม่มีสิทธิ์ในการนั่งบัลลังก์น่ะ” ชายผู้สวมแว่นคว้าแก้วน้ำขึ้นก่อนจะจิบน้ำจากแก้วไม้
“แล้วเจ้าจะทำเช่นไรต่อ?” มาร์ตี้เอ่ยปากถาม
“ข้าเองก็ไม่ทราบเหมือนกัน” เรซอร์ส่ายหน้า
“ถ้างั้นพักที่บ้านข้าก่อนไหม?” ชายผู้เป็นหมอเสนอ
“เอ๊ะ จะดีหรือ? ข้าจะไม่รบกวนท่านเกินไปหรือ?” เรเซอร์เอ่ยปากถาม
“แต่เจ้าต้องช่วยงานข้าด้วยนะ ข้าคงไม่ให้เจ้าอยู่แบบฟรีๆหรอกนะ” มาร์ตี้พูดด้วยสายตาเข้มงวด
“ขอบคุณท่านมาร์ตี้มากขอรับ”
=====
ณ ขณะเดียวกันในราชวังที่ใหญ่โต ชายในชุดเกราะสีเงินเดินด้วยฝีเท้าที่เร่งเรียบ เขาเป็นชายผมสีบลอนด์ ผมของเขาสั้น ใบหน้าของเขานั้นดูจริงจังและเคร่งเครียด บนเอวของเขานั้นมีฝักดาบติดอยู่ เมื่อเขาเดินผ่านใครนั้น ผู้คนที่ถูกผ่านก็จะก้มลงหัวให้กับชายในชุดเกราะสีเงินคนนี้ เขาเปิดประตูไม้บานใหญ่ เมื่อประตูถูกเปิดออก ชายในชุดเกราะก็มาถึงยังท้องพระโรง มันเป็นห้องที่มีขนาดใหญ่ พื้นนั้นถูกปูด้วยพรมสีแดงที่ยาวจนไปถึงบัลลังก์ ตลอดข้างทางมีทหารจำนวนมากยืนอยู่ ทหารเหล่านั้นต่างติดอาวุธครบมือ ชายผมบลอนด์คนนี้เดินตรงไปยังบัลลังก์ เหล่าทหารพวกนั้นต่างก้มโค้งให้กับชายผมบลอนด์คนนี้
เขาเดินมาถึงยังบัลลังก์ บนบัลลังก์มีหญิงในชุดสีขาวนั่งอยู่ ใบหน้าของเธอสุขุม ผมของเธอนั้นเป็นสีดำและยาวถึงกลางแผ่นหลังของเธอ หญิงผมสีดำคนนี้มองผู้มาเยือนผ่านนัยน์ตาสีฟ้าของเธอ ข้างๆหญิงผมสีดำผู้นี้มีหญิงอีกคนยืนอยู่ เธอเป็นหญิงผมแดง เส้นผมของเธอนั้นยักศก เธอสวมชุดสีเดียวกันกับเส้นผมของเธอ ชุดของหญิงผมแดงคนนี้เปิดบางส่วนให้เห็นถึงผิวขาวเนียนของเธอ เบื้องหลังของบัลลังก์มีธงสีขาวถูกแขวนอยู่ บนผืนผ้าแผ่นนั้นมีสัญลักษณ์ของนกปักไว้อยู่
“มีอะไรหรือ ท่านพี่บิลลี่?” หญิงผมสีดำที่นั่งอยู่บนบัลลังก์เอ่ยปากถาม
“กระหม่อมได้รับจดหมายถึงพระองค์” ชายผมสีทรายที่ถูกเรียกว่าบิลลี่พูดพร้อมกับยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งที่ถูกม้วนไว้ให้
หญิงผมแดงที่ยืนข้างๆองค์ราชินีก้าวลงก่อนจะโค้งให้กับชายผมสีทราย เธอรับจดหมายไว้ก่อนจะส่งให้กับองค์ราชินีที่ประทับบนบัลลังก์ องค์ราชินีเปิดจดหมายออก เธอใช้ดวงตาของเธอมองตัวอักษรที่เขียนอยู่บนกระดาษ หญิงผมดำผู้นี้ใช้มือของตนจับริมฝีปากด้วยสีหน้าตกใจ
“พระองค์...ในจดหมายฉบับนั้นเขียนว่าเช่นหรือขอรับ?” บิลลี่ถามด้วยสีหน้ากังวล เขาเองก็สัมผัสอะไรได้บางอย่างจากใบหน้าองค์ราชินี
“นี่เป็นจดหมายประกาศสงคราม”
เสียงฮือฮานั้นดังขึ้นในท้องพระโรง เหล่าทหารที่ยืนอยู่นั้นก็ต่างมองหน้ากันเอง ปากของบิลลี่นั้นเปิดออกด้วยความตกใจ
“ท่านพี่บิลลี่ ท่านพี่ไปตามคนอื่นๆมา เราคงต้องคุยเรื่องนี้กันอีกมาก” สตรีที่นั่งบนบัลลังก์ออกคำสั่งกับพี่ชายตัวเอง
“พะยะค่ะ”
บิลลี่หันหลังก่อนจะเดินออกจากท้องพระโรงไป บรรยากาศนั้นถูกปกคลุมด้วยความตึงเครียด หญิงผมดำพยายามจะรักษาความเย็นยะเยือกของเธอ เธอพยายามไม่แสดงออกให้ใครเห็นว่าจริงๆแล้วเธอกำลังรู้สึกเช่นไร เธอพยายามปิดกั้งความกลัวและความกังวลไม่ให้แสดงออกผ่านสีหน้าของเธอ
อาณาจักรกราเดลเป็นอาณาจักรที่สงบสุขมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา เป็นอาณาจักรที่สิ่งมีชีวิตต่างเผ่าพันธุ์จะสามารถอยู่รวมกันได้อย่างมีความสุข อยู่รวมกันได้ โดยไม่ต้องมีการกดขี่ แต่อีกไม่นานมันจะเปลี่ยนไป เพราะ
“สงครามจะเกิดขึ้นในอาณาจักรกราเดล”
