มันเป็นค่ำคืนที่มืดมิด เรซอร์นอนอยู่บนเตียงของเขา ดวงตาของเขานั้นยังคงเปิดอยู่ มันมีเรื่องหลายอย่างที่ทำให้เขาข่มตาลงไม่ได้ ชายผมขาวพลิกตัวไปมาหลายครั้ง เขาพยายามหาท่านอนที่สามารถทำให้นอนหลับได้ แต่ด้วยความกังวลที่เป็นเหมือนเมฆหมอกที่ปกคลุมอยู่ในหัวของเขา เขาทั้งกลัวและทั้งกังวล เรซอร์ลุกขึ้นมานั่งบนขอบเตียง อะไรบางอย่างดลใจให้เขาลุกขึ้นมาเดิน เขาก้าวออกไปยังข้างนอก ลมเย็นยามวิกาลนั้นพัดผ่านร่างของเรซอร์ เขายืนอยู่คนเดียวท่ามกลางความมืด เขาแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่มืดมิด มันไร้จันทราและเหล่าดาราที่มักจะเป็นบริวารให้กับดวงจันทร์ ในขณะที่เรซอร์แหงนมองผืนนภา เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาข้างหลังเขา เรซอร์หันกลับไปก่อนจะเห็นมาร์ตี้เดินออกมาจากบ้าน
“นอนไม่หลับหรือ?” มาร์ตี้เอ่ยปากถาม
“ขอรับ” เรซอร์พยักหน้าตอบรับ
เมื่อมองดีๆก็จะเห็นเครื่องแต่งกายที่เต็มยศของมาร์ตี้ ชายผมสีบลอนด์สะพายกระเป๋าใบหนึ่งอยู่ด้วย
“แล้วท่านมาร์ตี้จะไปไหนหรือ?” เรซอร์เอ่ยปากถามบ้าง
“ข้าถูกทางวังเรียกให้ข้าไปประจำการที่เต้นท์พยาบาลน่ะ”
“ถ้างั้นข้าขอให้ท่านปลอดภัย” เมื่อเรซอร์ได้รับคำตอบเขาก็เอ่ยปากอวยพร
“ขอบใจ เจ้าเองก็ดูแลตัวเองด้วยละกัน” มาร์ตี้ตอบด้วยรอยยิ้ม
เขาเดินจากเรซอร์ไป ชายผมขาวยืนมองอยู่ที่เดิม เขายืนมองแผ่นหลังของมาร์ตี้ ไม่นานร่างของชายผมสีบลอนด์ผู้นี้ก็หายไปกับความมืด เรซอร์หันกลับเข้าบ้าน เขาก้าวขึ้นบันได เสียงฝีเท้าของเขาเหยียบบนแผ่นไม้ดังขึ้นในบ้านที่เงียบงัน เขากลับไปในห้องนอนของเขา ชายผมขาวทิ้งตัวลงไปบนเตียง เขาพยายามข่มตาหลับอีกครั้ง และดูเหมือนครั้งนี้เขาจะทำสำเร็จ
“บึ้ม”
เสียงระเบิดนั้นทำให้เรซอร์สะดุ้งตื่นขึ้นมา เรซอร์รีบวิ่งออกไปข้างนอกบ้าน เช่นเดียวกันกับเพื่อนบ้านของเขา ทุกคนต่างวิ่งออกมา เรซอร์เห็นกลุ่มควันที่ลอยขึ้นมา ท้องฟ้าสีครามถูกปกคลุมด้วยควันสีเทา ใบหน้าของทุกคนนั้นต่างตื่นกลัวกับสิ่งที่เห็น ไม่ต่างกันกับใบหน้าของเรซอร์ สีหน้าของเขาก็ซีดไปด้วยความกลัว เพื่อนบ้านของเขาต่างวิ่งกลับเข้าบ้านไปด้วยความกลัว ร่างกายของเรซอร์นั้นก็สั่นกลัว เขาเองก็อยากจะวิ่งกลับไปในบ้านของเขา แต่ด้วยอะไรบางอย่าง มันดลใจให้เขาวิ่งออกไปข้างนอก ชายผมขาวไม่รู้หรอกว่าเขาต้องไปที่ไหน แต่ร่างกายของเขาสั่งการให้วิ่ง
=====
“เก๊ง” เสียงของดาบทั้งสองเล่มปะทะดังขึ้นมา
ดาบของเจโน่และคาสซานดร้านั้นปะกันอยู่ ดวงตาของหญิงทั้งสองประสานกัน เจโน่ใช้มืออีกข้างหยิบปืนขึ้นมา เธอหยิบปืนกระบอกขึ้นมาจ่อใบหน้าขององค์ราชินีแห่งกราเดล คาสซานดร้ารีบเตะมือข้างที่เจโน่ถือปืนอยู่ ปืนที่ถูกเตะออกไปลอยก่อนจะไถลไปกับพื้น คาสซานดร้ารีบเตรียมใช้ดาบเพื่อฟันไปยังหน้าท้องของศัตรู แต่เจโน่ตีลังกาหลบก่อนจะลังกาตัวกลับไปหยิบปืนที่ตกพื้น เจโน่คว้าปืนและลั่นไกอย่างไว กระสุนนั้นลอยออกมาจากปากกระบอกปืนก่อนจะพุ่งตรงมายังคาสซานดร้า แต่ด้วยความไวนั้นทำให้คาสซานดร้าหลบได้ เมื่อคาสซานดร้าเห็นกระสุนนั้นลอยออกมาแล้ว เธอจึงพุ่งไปหาเจโน่ที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอนัก
“ย้าก” คาสซานดร้าคำราม
องค์ราชินีในชุดสีขาวแกว่างดาบของเธอไปมา แต่เจโน่นั้นโยกหลบไปมา เมื่อนักฆ่าจากอาณาจักรคิโดร่าใช้ดาบในมือพยายามจะแทงไปยังใบหน้าของคาสซานดร้า หากทว่าคาสซานดร้าหลบได้ในวินาทีสุดท้าย ดาบของเจโน่นั้นเฉือนเส้นผมบางเส้นของคาสซานดร้าออก องค์ราชินีรีบกลิ้งกลับไปเพื่อตั้งตัว เธอมองหน้าของเจโน่ที่ยืนมองเธอเหมือนกัน มือของทั้งสองต่างกุมดาบของตัวเองแน่น
“ใช้ได้นี่ องค์ราชินีคาสซานดร้า” เจโน่เอ่ยปากชื่นชมด้วยรอยยิ้ม
“เจ้าเองก็มีฝีมือเหมือนกัน น่าเสียดายว่าเจ้าเป็นศัตรูของข้า” คาสซานดร้าเอ่ยปากชมเชยเหมือนกัน
เจโน่หันหลังกลับไปก่อนจะออกวิ่งทันที สิ่งที่เจโน่ทำนั้นทำให้คาสซานดร้ารู้สึกตกใจ แต่ถึงกระนั้นคาสซานดร้าก็วิ่งตามเธอไป เจโน่ยังคงวิ่งต่อไปเรื่อยๆโดยไม่มีท่าทีที่จะหยุดเลยแม้แต่น้อย เมื่อคาสซานดร้ารู้ตัวอีกที เธอก็อยู่ตรงลานกลางเมือง มันคือจุดที่เธออยากจะมาก่อนหน้านี้ การต่อสู้ระหว่างคนของเธอกับคนของอาณาจักรคิโดร่านั้นยังคงดำเนินต่อไป ในขณะที่เธอยืนอยู่นั้น เหล่าทหารในชุดเกราะสีแดงก็เริ่มตรงมาหาเธอ แต่ไม่ทันที่คนเหล่านั้นจะได้เข้าใกล้องค์ราชินี ดาบในมือของคาสซานดร้าก็เสียบเข้ากับหน้าท้องของทหารคนนั้น คาสซานดร้าดึงดาบออกก่อนจะกวาดสายตาหาเจโน่
“ดูเหมือนข้าจะต้องใช้สิ่งนั้นซินะ” เจโน่พูดขึ้นในขณะที่เธอยืนอยู่บนหลังคา
เจโน่หลับตาลง เธอลืมตาขึ้น เปลวเพลงสีฟ้านั้นลุกโฉนบนดวงตาข้างขวาของเธอ คาสซานดร้าที่อยู่ข้างล่างหันมาก่อนจะเห็นเจโน่พุ่งตรงมาพร้อมกับดาบของเธอ คาสซานดร้าตั้งดาบไว้เพื่อรับการโจมตี ดาบของทั้งสองกระแทกกัน แต่คราวนี้คาสซานดร้านั้นถอยออกไปมากพอสมควร เมื่อเธอรู้ตัวอีกทีหลังของเธอก็อยู่ติดกับกำแพง เจโน่พุ่งตรงมาด้วยความรวดเร็ว มันเร็วกว่าที่คาสซานดร้าเจอก่อนหน้านี้ องค์ราชินีรีบหลบไปอีกทาง เธอวิ่งฝ่าฝูงชนที่กำลังต่อสู้กัน ในขณะที่เธอวิ่งทหารของฝั่งคิโดร่าก็ดึงผมของเธอไว้ คาสซานดร้าล้มลงไปกับพื้น ทหารที่ดึงเธอนั้นง้างพร้อมจะใช้อาวุธของตัวเองเตรียมเสียบร่างของคาสซานดร้า แต่คาสซานดร้านั้นเร็วกว่าเธอใช้ดาบของตัวเองเสียบเข้าไปที่ลำคอของทหารคนนั้น ทหารคนนี้ถอยออกไปพร้อมกับจับคอของตัวเอง คาสซานดร้ารีบลุกขึ้นจากพื้นและวิ่งต่อไป
=====
“ฉั๊วะ” เสียงของดาบในมือบิลลี่ฝ่าร่างของทหารคิโดร่าดังขึ้น
ทหารคนนั้นล้มลงไปก่อนจะนอนกองกับทหารในชุดเกราะสีแดงคนอื่นๆ บนพื้นนั้นเต็มไปด้วยร่างของทหารทั้งสองฝั่ง ทั้งของกราเดลและคิโดร่า
“นี่ก็น่าจะเป็นคนสุดท้ายแล้ว” บิลลี่ขึ้น
“เจ้าเป็นอะไรไหม?” ชายผมสีบลอนด์พูดพร้อมกับไปหันกลับไปหาแฟลมม่าที่อยู่ข้างหลังตัวเอง
“กระหม่อมไม่เป็นไร” หญิงผมสีแดงเนื้อตัวมอมแมมตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า
แฟลมม่าพยายามทรงตัวแต่ด้วยความเหนื่อยล้าทำให้เธอล้มลง แต่บิลลี่รับตัวของแฟลมม่าไว้ได้
“เจ้าพักก่อนเถอะ เดี๋ยวข้าจัดการต่อเอง” บิลลี่พูดกับแฟลมม่า
หญิงผมได้ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากพยักหน้าให้กับบิลลี่
=====
คาสซานดร้าวิ่งฝ่าลานกว้างได้สำเร็จ ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าเจโน่ไล่ตามเธออยู่รึเปล่า และในขณะเดียวกันเธอก็ไม่รู้ว่าเธอควรจะทำยังไงดี? บางทีการกลับเป็นปราสาทอาจจะเป็นความคิดที่ดีรึเปล่า? คาสซานดร้าตั้งคำถามกับตัวเอง ในขณะที่เธอวิ่งอยู่นั้นเธอก็ได้ยินเสียงของฝีเท้าใครบางคนดังขึ้นข้างหน้า คาสซานดร้าหยุดและกุมดาบไว้ เตรียมพร้อมที่ชักดาบออกมาหากเจ้าของเสียงฝีเท้านั้นเป็นศัตรูกับเธอ เสียงฝีเท้านั้นดังขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่เจ้าของฝีเท้าจะปรากฏตัวออกมา เจ้าของฝีเท้าเป็นชายผมขาว ชายคนนี้หยุดลงก่อนจะยืนมองหน้าของคาสซานดร้า หญิงผมดำดึงดาบออกมาจากฝักตัวเองก่อนจะชี้มายังทางชายผมขาว
“จันน่า?” ชายผมขาวพูดออกมาด้วยสีหน้ามึนงง
“ใครคือจันน่า? ข้าคือราชินีคาสซานดร้า” หญิงผมดำมองด้วยสีหน้าไม่พอใจและไม่ไว้วางใจ
“อ๊ะ กระหม่อมต้องขออภัยด้วย” ชายผมขาวโค้งให้
“แล้วเจ้าเป็นใคร” คาสซานดร้าเอ่ยปากถาม
“กระหม่อมมีนามว่าเรซอร์ กระหม่อมอาศัยอยู่กับท่านมาร์ตี้” เรซอร์ตอบด้วยน้ำเสียงสั่นกลัว
“ทำไมข้าไม่เคยเห็นหน้าของเจ้าเลย” คาสซานดร้านั้นคงยังไม่ไว้ใจชายหนุ่มผู้นี้
“กระหม่อมพึ่งมาอาศัยกับท่านมาร์ตี้ ได้ไม่นาน” เรซอร์ตอบอีกครั้ง
คาสซานดร้ามองด้วยใบหน้าที่ไม่เชื่อใจ
“เจ้าเป็นสายลับของพวกคิโดร่ารึเปล่า?” คาสซานดร้าเอ่ยปากถามตรงๆ
“เอ๊ะ เปล่านะขอรับ” เรซอร์กล่าวปฏิเสธ
แต่ถึงกระนั้นคำตอบของเรซอร์เหมือนจะไม่ได้เปลี่ยนความคิดของคาสซานดร้า เธอยังคงยกดาบและจ่อมาที่เรซอร์ ชายผมขาวยกมือเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาไม่คิดจะขัดขืน ในขณะที่เรซอร์ยืนอยู่นั้น เขาก็เห็นแสงสะท้อนจากบนหลังคา
“ท่านคาสซานดร้าระวัง”
ชายผมขาววิ่งไปก่อนจะผลักร่างของคาสซานดร้า หญิงผมขาวถูกผลักก่อนจะล้มลงไปกับพื้น
“ปัง” เสียงของปืนดังขึ้นมา
เรซอร์นั้นรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด เขาก้มลงไปมองหน้าท้องของเขา เลือดนั้นไหลออกมา และหยดลงพื้นทีละหยด เขาเอามือจับบริเวณหน้าท้องของเขา เรซอร์มองไปที่ของตัวเองที่เปื้อนไปด้วยเลือด มือของเขาสั่นไปด้วยความกลัว สายตาของเขาเริ่มพร่ามัว เขาได้ยินเสียงของคาสซานดร้าเรียกเขาอยู่ เรซอร์หันไปตามเสียงก่อนจะยิ้มให้ เรซอร์ล้มลงไปกับพื้น
“บ้าเอ๊ย ทำไมเจ้าต้องมารับกระสุนแทนด้วย” เจโน่ที่ซุ่มอยู่บนหลังคาบ่นขึ้นมา
เธอตัดสินใจเก็บปืนของเธอลง ก่อนจะกระโดดลงมา เจโน่มองหน้าของคาสซานดร้า องค์ราชินีนั่งอยู่กับพื้นและดูอาการของชายที่รับกระสุนแทนเธอ คาสซานดร้าลุกขึ้นมาช้าๆ เปลวเพลิงของเจโน่เหมือนใกล้มอด
“เรามาจัดการเรื่องนี้ให้จบๆเถอะ” เจโน่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกของเธอ
เจโน่พูดจบก็พุ่งออกไป ความเร็วของเธอนั้นยังคงมากเหมือนเดิม คาสซานดร้าตั้งดาบเหมือนเดิม แต่คราวนี้เจโน่ปัดดาบของคาสซานดร้า ดาบของคาสซานดร้านั้นลอยก่อนจะปักลงพื้น เจโน่ใช้ดาบของตัวเองจ่อไปที่คอของคาสซานดร้า
“มีอะไรจะสั่งเสียไหม?” เจโน่ตั้งคำถามกับเหยื่อของตัวเอง
คาสซานดร้าเงียบ เจโน่พยักหน้าก่อนจะพูดกับองค์ราชินีกราเดล
“ถ้างั้นก็ลาก่อน”
เจโน่เตรียมจะใช้ดาบแทงไปยังร่างของคาสซานดร้า แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ใช้ดาบเล่มนั้นเสียบไปยังร่างของเป้าหมาย นกจำนวนมากก็บินตรงมายังเจโน่ จะเรียกว่านกก็คงไม่ถูกนัก มันมีรูปร่างเป็นเหมือนดั่งวิหค แต่ตัวของมันโปร่งแสง นกพวกนั้นรุมจิกตัวของเจโน่ ดาบในมือของเจโน่นั้นหล่นไปกับพื้น เจโน่พยายามเอามือป้องตัวเองไว้ เธอพยายามมองหาว่าอะไรเป็นต้นเหตุของนกพวกนี้ ก่อนที่เธอจะเห็นชายผมขาวที่ถูกกระสุนของเธอเจาะร่างไปยืนขึ้นมา เรซอร์ยื่นมือไปข้างหน้าราวกับเขาเป็นผู้บริการวิหคเหล่านี้
“เจ้ายังไม่ตายงั้นหรือ” เจโน่พูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
ชายผมขาวไม่ได้ตอบอะไร หากมองดีๆแล้วเรซอร์นั้นต่างกับเรซอร์ธรรมดาทั่วไป นัยน์ตาของเขานั้นหายไป ดวงตาของเขานั้นส่องแสงสีฟ้าออกมา ชายผมขาวยื่นมือไปอีกข้าง คราวนี้งูตัวใหญ่ปรากฏออกมาก่อนจะเลื่อยขึ้นไปยังตัวของเจโน่ งูตัวนั้นรัดร่างอันบอบบางของหญิงทรงทวินเทล เธอพยายามดิ้น แต่งูเหมือนจะรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ เจโน่เริ่มหายใจไม่ออก ภาพของเธอเริ่มเลือนรางลงทีละนิด ก่อนที่เธอจะเห็นแต่ความมืดมิด เรซอร์กำหมัดของทั้งสองไปข้างหน้า ทั้งนกและทั้งงูนั้นหายไปในอากาศราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น คาสซานดร้าที่ยืนนั้นมองด้วยความสับสน
“เจ้าเป็นใครกันแน่” คาสซานดร้าถามด้วยน้ำเสียงสับสน
เรซอร์ไม่ตอบเช่นเคย เขายกมือขึ้นฟ้า ก่อนที่สิงโตจำนวนมากจะปรากฏออกมา ไม่ต่างกับรอบที่แล้ว สีของพวกมันนั้นเป็นโปร่งแสง เรซอร์สั่งให้สิงโตพวกนั้นวิ่งออกไปยังลานกว้าง สิงโตพวกนั้นวิ่งออกไปตามคำสั่งของชายผมขาว พอมันไปถึงลานกว้างนั้นมันก็สร้างความสับสนให้กับทหารทั้งสองฝ่าย ทุกคนต่างหยุดและมองสิงโตพวกนี้ สิงโตเหล่านั้นคำรามพร้อมกันก่อนจะกระโจนเข้าไปกัดร่างของทหารคิโดร่า เขี้ยวของพวกมันกัดเข้าไปในร่างของทหารในชุดเกราะสีแดง พวกเขาร้องด้วยความเจ็บปวด ทหารของพวกคิโดร่าคนอื่นๆพยายามใช้ดาบแทงสิงโตพวกนี้ แต่ดาบนั้นทะลุร่างของพวกมันไปราวกับสิงโตพวกนี้ไม่ได้อยู่ตรงนี้
ราชสีห์พวกนี้ไล่ขย่ำเนื้อของผู้รุกราน และมันก็ไม่แตะต้องคนของอาณาจักรกราเดลเลยแม้แต่น้อย เหล่าทหารของคิโดร่าวิ่งหนีกันอย่างไม่คิดชีวิต พวกเขาร้องด้วยความกลัว ก่อนที่พวกเขาจะหนีออกไปจากอาณาจักรกราเดลจนหมดสิ้น เหล่าทหารของอาณาจักรกราเดลเห็นดั่งนี้ก็ต่างคำรามด้วยความดีใจ แม้พวกเขาจะไม่เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดก็ตาม แสงในดวงตาของเรซอร์นั้นหายไป เขาล้มลงไปกับพื้นเช่นเดียวกัน เลือดนั้นยังคงไหลจากหน้าท้องของเรซอร์ คาสซานดร้ารีบตรงไปก่อนจะเขย่าร่างของเรซอร์
“เจ้า!! เจ้า”
“อย่าตายนะ”
=====
แต่ตอนนี้ไม่มีครับ :b
