[Crow Legendary SS2] ดวงไฟที่ไม่มีวันมอดดับ

เปรี้ยงงงงงง ! หมัดพุ่งเข้าใบหน้าของวัยรุ่นเคราดกรายหนึ่ง  ประเด็นไปอัดกำแพงจนหมดสติลง
ใกล้ๆกันนั้น ชายอีก 2 คนในวัยไล่เรี่ยกันนอนสลบเหมือกไปก่อนหน้านี้...

เจ้าของผลงานยกโทรศัพท์ขึ้นมา


ริวเซย์ : ทางนี้เรียบร้อยไป 3 รายล่ะครับ (เขาพูดพลางขีดฆ่ารายชื่อในเศษกระดาษทิ้ง)
ริวเซย์ : ตอนนี้ทางตะวันออกของ โทอาชิ ไม่มีพวกเอเ่นที่เหลืออยู่แล้ว... ไม่มีใครรู้เลยว่ารันมารุอยู่ไหน
ริวเซย์ : เอาไงต่อดีครับคุณคาซานะ

คาซานะ : จัดการแจ้งตำรวจซะด้วย... ทางนี้ชั้นจัดการเสร็จหมดแล้ว  ทั้งหมดก็...



ฝั่งตะวันตกของเมืองโทอาชิ


คาซานะ : 15 คน... ตอนนี้รู้สึกว่ากองกำลังของเราจะกวาดทางใต้หมดแล้ว
คาซานะ : เดี๋ยวชั้นจะตามไปเก็บบอสของพวกมัน.. รันมารุคงอยู่ทางเหนือนั่นล่ะ
คาซานะ : ชั้นจะไปล่าหัวมันก่อน.. นายค่อยตามมาล่ะ
(ริวเซย์ : ได้ครับลูกพี่)


ตรู๊ดดดด ๆ ๆ





โรงเรียนเทคนิคคุโรทากิ

ขณะเดียวกันที่โรงเรียนเทคนิคคุโรทากิ  ที่ซึ่งเป็นสถานีต่อไปของ คาซานะ  ก็กำลังโกลาหลไปด้วยสงครามระหว่างกลุ่มหัวรุนแรงของบุโซฯ ที่นำโดย "โยชิมิสุ" กับพรรคพวกฝีมือดีอีก 40 คน  สองฝ่ายเข้าตะลุมบอนกันวุ่นวายจนต่างเสียกำลังพลไปพอสมควร  เทคนิคคุโรทากิที่มีเพียงกลุ่มของ "ชุน" 15 คนใกล้จะต้านไม่ไหว  ตอนนี้ "โอสึกิ ฮานาบาระ" ทัพหน้าของเขากำลังโดนรุมกินโต๊ะด้วยอาวุธนาๆชนิด ทั้งไม้เบสบอล โซ่เหล็ก รวมไปถึง...  


"ย๊ากกกกกกก" นักเลงบุโซคนหนึ่งพยายามจ้วงแทงจากด้านหลัง
แต่ โอสึกิ หลบได้หวิดหวิด "ไอ้สวะเอ้ย" ก่อนจะจับแขนมาบิดแล้วหักจนกระดูกโผล่ออกมา ! ก่อนจะเตะเสยจนฟันกรามโยก  เจ้าบ้านั่นกระเด็นไปไกลและสลบคาที่ในสภาพที่แขนบิดงอผิดรูป...

"หึหึ... แกสินะ หุ่นไล่กา โอสึกิ.." โยชิมิสุเดินเข้ามาหา..





โอสึกิ : แกจำชั้นไม่ได้งั้นสินะ..
โยชิมิสุ : เราเคยเจอกันด้วยรึ ? แต่ช่างเถอะ  ถ้าชั้นจำไม่ได้ก็แปลว่าแกคือไอ้กระจอกคนหนึ่งน่ะแหละ
โอสึกิ : ไอ้เลวอย่างแกไม่ต้องมาเรียกชื่อชั้นน่ะดีแล้ว... วันนี้ได้เวลาเอาคืนล่ะ
โยชิมิสุ : หึหึ...............ลองดูสิ  ไอ้อ่อน..


โอสึกิ เข้าไปชก โยชิมิสุ อย่างแรง  แต่ไม่น่าเชื่อว่าหมัดที่ใช้ล้มบุโซฯไปนับ 10 จะโดนรับได้ด้วยมือเดียว ! "หมัดอย่างกะตดเลยว่ะ" พูดจบ โยชิมิสุก็ดึงหมัดของโอสึกิมาแล้วชกสวนเข้าไปเต็มๆหน้า ! เล่นเอาโอสึกิ เกือบจะยืนไม่อยู่  แล้วก็โดนกระหน่ำซ้ำทันทีด้วยการเตะเข้าที่ท้อง ! โอสึกิ ลงไปจุกก้าวขาไม่ออก ! จังหวะนั้นเอง "จบกันทีน่ะ..ไอ้คนไม่มีชื่อ" โยชิมิสุ จัดการ uppercut ชกสวนอย่างแรง !!


หมับ...

หมัดของเขาถูกหยุดเอาไว้... ..



ชุน : รู้สึกหมัดของบุโซฯเนี่ย จะเบาหวิวเลยนะ...
โยชิมิสุ : หึหึ.. ได้เสียสิวะ !!




ฐานทัพบุโซฯ


นาโอกะ : ฟังนะ.. คืนนี้เราไม่ได้ออกไปเพื่อทำสงครามกับใคร.. แต่จงเตรียมใจเอาไว้ว่าเราคือบุโซเซ็นเซ็น..เราจะพาพี่น้องของเรากลับบ้าน  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น.. และจำเอาไว้ว่าเทคนิคคุโรทากิไม่ใช่ศัตรู  แต่เราจะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกเราได้

นาโอกะ : อย่าทำอะไรบุ่มบ่ามจนกว่าชั้นจะตัดสินใจ... ทุกคนคงเข้าใจนะ
นาโอกะ : พร้อมแล้วไปลุยกันเลย...

(ตอนนั้นเอง เรนจิที่ดูผิดปกติไปก็ถูก นาโอกะ สังเกตสีหน้าออก... นาโอกะเดินเข้าไปตบไหล่ของเรนจิเบาๆแล้วพูดข้างๆหู "ชั้นเข้าใจดีเรื่องโชย์เฮย์  หมอนั่นจะไม่เจ็บตัวฟรีแน่" )





ระหว่างทางที่ขนวนแก๊งค์บุโซฯขับผ่านไป... ผู้นำคนสำคัญอีกคนของเมืองก็กำลังยืนอ่าน นสพ.กีฬา อยู่พอดี... "เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นฟ่ะ..."


มาซาโตะ : ดูท่าจะมีเรื่องสนุกๆนะ.. ตามไปดูกันหน่อยดีกว่า

ไดสุเกะ : หัวหน้าครับ... แล้วค่าบอลผมล่ะ.. (เมื่อวานลูกพี่ตาย ทั้งคู่เยอรมัน ทั้งโปรตุเกสเลย น่าสงสารจัง)
มาซาโตะ : เอาน่า... ถือว่าฟาดเคราะห์ไปแล้วกัน
ไดสุเกะ : แล้วคู่อาเซ - เชลซี ก่อนหน้านั้นล่ะครับ..
มาซาโตะ : แกจะหาเรื่องชั้นรึ ไดสุเกะ - -''






คาซานะ.. เดินทางมาถึงที่นัดหมาย  ซึ่งสายของกลุ่มได้แจ้งเอาไว้... แต่ปรากฏว่า  ที่นั้นดันกลายเป็นหน้าโรงเรียนโฮเซ็น... "เฮ้ย - -' นี่แกชวนชั้นมาที่สกปรกแบบนี้ทำไมฟ่ะ" คาซานะกลุ่มพวกอีก 20 คนที่กวาดล้างเอเย่นทั่วเมืองโทอาชิ  มายืนอยู่หน้าสถานที่ซึ่งถือว่าต้องห้ามสำหรับเด็กซูซูรัน..

"ที่นี่แหละครับไม่ผิดแน่... มีคนเห็นเจ้ารันมารุเดินเข้าไปในนี้  ดูเหมือนหมอนั่นจะมาพบใครบางคน"
"แกแน่ใจรึ.. "
"แน่ใจครับ  สายของเราจับตาดูหมอนั่นหลังจากพบโดยบังเอิญที่ร้านปาจิงโกะ"


"เอาไงดีครับลูกพี่.. จะรอริวเซย์ มาถึงก่อนดีมั้ย ?" ลูกน้องคนเดิมถาม
"ไม่.. เราจะเข้าไปในนั้น" คาซานะตอบพร้อมกับก้าวลงมาจากมอเตอร์ไซค์
"แต่นี่มันโฮเซ็นนะครับ ! ถึงจะเป็นตอนกลางคืนก็เถอะ  แต่ถ้าเกิดเรื่องบ้าๆขึ้นมาต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ"


คาซานะ : ฟังนะ.. ต่อให้เป็นโฮเซ็นหรือสวัสดิกะ  ชั้นก็จะไม่ยอมให้มันมาทำลายบ้านของเรามากไปกว่านี้อีกแล้ว.. ถ้าแกกล้านั่งมองดูยานรกนี่กัดกินอนาคตของเพื่อนหรือพี่น้องแก  แกเชิญออกจากกลุ่มคาซะนะไปเดี๋ยวนี้ได้เลย...
คาซานะ : ชั้นจะไม่บังคับใคร  ถ้าอยากจะกระทืบไอ้พวกบ้านั่นก็ตามชั้นมาแล้วกัน..


พูดจบคาซานะก็เดินเข้าไปในโฮเซ็น...





เทคนิคคุโรทากิ

การต่อสู้ของ ชุน ที่รวดเร็วดังฉายา "สายลมสีขาว" ห่ำหั่นกับ โยชิมิสุ ได้อย่างสูสี  จนกระทั่งโยชิมิสุดูเหมือนกำลังจะพลาดท่าโดยเตะขาหลักจนล้มลง ! ชุนกระโดดลอยตามมาหวังจะจบศึกทันที !  แต่ตอนนั้นเอง ! โครมมมมมมมมมม ! ลูกน้องคนหนึ่งของ โยชิมิสุ ก็ตีชุนด้วยท่อแป๊บกลางอากาศ  เล่นเอาชุนตกลงมานอนหมดสภาพ!  โยชิมิสุ เห็นแบบนั้นก็รีบเข้าไปเตะชุนไม่ยั้ง และกระทืบซ้ำจนชุนลุกไม่ขึ้น !  โอสึกิ เห็นท่าไม่ดีฝืนพยุงตัวเองจะเข้าไปช่วยลูกพี่  แต่ตอนนั้นเองลูกน้องของโยชิอีกคน ย่องมาด้านหลัวและฟาดด้วยขวดเบียร์ ! เพล้งงงงงงงงงง !! เล่นเอา โอสึกิทรุด  แต่ยังหันไปชกซะไอ้หมอนั่นคว่ำคาที่   แต่ก็ยังโดนรุมกินโต๊ะ  สุดท้ายก็ไปไม่รอด้วยสภาพที่สะบักสะบอม


โยชิมิสุ : ไง.. นี่หรอที่ว่าชนะรันมารุมาได้น่ะ.. ไม่เท่าไหร่เลยนี่หว่า
โยชิมิสุ : จบสิ้นกันทีนะ  คุโรทากิ !




พอได้แล้ว... โยชิมิสุ..



นาโอกะ : นายทำมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว... หยุดแค่นั้นแหละ
โยชิมิสุ : นึกว่าใคร.. นายก็อยากจะเห็นผลงานที่สุดยอดของกลุ่มบุโซฯไฟแรงงั้นสินะ


จุน : ปากดีนักนะแก! ทำอะไรบ้าๆยังไม่รู้ตัวอีกรึ
โยชิมิสุ : ลูกพี่จุนสินะ  ที่คาบข่าวไปบอกนาโอกะน่ะ.. ช่างซื่อสัตย์ดีจริงๆ  
นาโอกะ : เฮ้ยโยชิ.. นายคิดว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่มันสุดยอดสินะ..

โยชิมิสุ : คิดว่าไงล่ะ ?  นายถล่มโฮเซ็น ซูซูรัน ได้ นั่นคือผลงานที่เยี่ยมจริงๆ  แต่มันคือการวางแผนของเซริซาวะไม่ใช่รึ  ถ้าไม่มีท่านรองล่ะก็งานนี้คงสำเร็จไม่ได้จริงมั้ย ?  ไหนจะแก๊ง butterfly flower อีก

โยชิมิสุ : ในขณะที่ทุกคนพูดว่า บุโซฯ จะครองเมืองๆ น่ะ  ชั้นแทบจะอ้วกออกมาเลยนะเฟ้ย !




มาโดกะ : ...................
มิสึกิ : .......................


โยชิมิสุ : พวกเราเป็นแก๊งค์ที่สุดยอดจริงๆหรอ?  ถ้าจริงแล้วทำไมต้องไปขอให้คนอื่นช่วยล่ะ  แล้วแกล่ะคือสุดยอดผู้นำจริงๆหรอ นาโอกะ ? หรือแค่เข้ามาชุบมือเปิบจากผลานที่คนอื่นสร้าง
นาโอกะ : ..........
โยชิมิสุ : ชั้นคือคนที่จะบอกไอ้พวกงี่เง่าทั้งเมืองว่า  บุโซฯน่ะเจ๋งแค่ไหน  พวกเราออกถล่มได้โดยไม่ต้องยืมมือใครทั้งนั้น  และนี่ไงชั้นทำมันสำเร็จแล้ว หึหึ.. แทนที่จะมาลงโทษกัน  พวกนายควรจะขอบคุณชั้น
โยชิมิสุ : และถ้านายเป็นลูกผู้ชายพอ.. นายควรยกตำแหน่งหัวหน้าให้ชั้นด้วยซ้ำไป (อย่างน้อยก็ระดับหัวหน้าล่ะนะ)

นาโอกะ : นายอยากเป็นหัวหน้างั้นหรอ โยชิ... งั้นนายต้องพิสูจน์ให้ชั้นและทุกคนที่นี่เห็น
โยชิมิสุ : ยังไงล่ะ....





เรนจิ : เฮ้ย... โยชิมิสุ !
เรนจิลอยเข้ามากระโดดถีบ โยชิมิสุ อย่างไม่ทันตั้งตัว ! แจ่โยชิสิมุยังตั้งรับไว้ได้ทัน
โยชิมิสุ : โอ้  นี่หรอบทดสอบน่ะ... แกก็ไม่ต่างกับโชเฮย์ หรอกว่ะ
เรนจิ : หุบปากซะ... (เรนจิพูดพร้อมกับถอดเสื้อคลุมหนังออก)
โยชิมิสุ : สายตาเอาเรื่องเลยนี่หว่า.. แบบนี้น่าสนุก
เรนจิ : อย่าพูดมาก.. เข้ามา..






โรงเรียนโฮเซ็น

"ช่วยชั้นหน่อยเถอะนะ  ไอ้พวกบ้าซูซูรันมันตามล่าชั้นทั้งเมืองแล้ว  ชั้นไม่รู้จะไปไหนดี"
"เฮ้ย เฮียกกิ ชั้นไม่เคยให้แกไปปล่อยยาที่นั่นเลยนะเฟ้ย  แผนนี้แกคิดขึ้นเองทั้งนั้น"

"บ้าน่า  ก็แกพูดเองว่านี่เป็นโอกาสดีไม่ใช่รึไง  ซูซูรันกำลังอ่อนแอชั้นแค่ทำตามคำแนะนำ"
"ไอ้บ้าเอ้ย ! อย่าพูดหมาๆแบบนั้นสิวะ  รีบๆเอาเงินส่วนแบ่งมาได้แล้ว  แล้วแกก็หนีไปนอกเมืองซะ"



เฮ้ย... นอกเมืองน่ะแกได้ไปแน่   แกนี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ


เฮ้ย คาซานะ มาว่ะ ! !


คาซานะ : แกบอกชั้นมาสิ.. มาคิสะ




มาคิสะ : แกกล้าเข้ามาในนี้  คงเตรียมใจไว้แล้วสินะ..
คาซานะ : ชั้นจะกลับออกไปพร้อมกับลากคอแกสองคนไปเข้าคุก..
มาคิสะ : เบิกตาดูสถานการณ์ซะหน่อยดีกว่ามั้ง  พ่อสิงห์อมควัน


คาซานะ มองไปรอบๆ พวกโฮเซ็นและคุโรทากิ ที่ซ่อนอยู่ก็โผล่ออกมาจากมุมมืด.. "ลูกพี่ มันมีเป็นสิบเลยนะเนี่ย  เราแค่ 8 คนจะไหวหรอ"  มาคิสะ ลุกขึ้นมาพร้อมกับกำแบงค์เงินจากกระเป๋าเดินทาง  แล้วเดินเข้ามาหาคาซานะ..

มาคิสะ : แกมีทางเลือก.. จะเดินออกไปพร้อมเงินนี่  เอาไปใช้หาความสุขตามใจชอบ  แล้วแกก็แค่ทำเป็นลืมไปซะ  หรือแกจะยอมนอนจมกองเลือดอยู่ตรงนี้  โดยไม่ได้อะไรเลย..ว่าไง

คาซานะมองไปรอบๆแล้วเห็นว่าไม่มีทางเลยที่เขาและพวกจะฝ่าวงล้อมพร้อมพาตัวระดับหัวหน้าอย่าง รันมารุและมาคิสะ ไปพร้อมๆกันได้... ดังนั้นคาซานะดึงรับเงินเหล่านั้นมา

มาคิสะ : แกฉลาดกว่าที่ชั้นคิดนะ.. หึ

ก่อนที่.. คาซานะจะฉีกมันทิ้งต่อหน้ามาคิสะ ! แล้วก็ยิ้ม.. ""เฮ้ย นี่แก" ยังพูดไม่ทันจบ คาซานะก็หมัดสอยเข้าปลายคางของมาคิสะจนกระเด็นออกไป  ทั้งสองฝ่ายเข้าตะรุมบอนกันอย่างเอาเป็นเอาตาย  กำลังของคาซานะที่ลุยมาตลอดคืนเริ่มออกอาการล้า  แล้วก็เริ่มร่วงไปทีละคน..

สุดท้ายคาซานะก็ต้องรับมือทั้งรันมารุและมาคิสะ..

จนกระทั่ง..


"ผมมาแล้วลูกพี่ !" รถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งวิ่งเข้ามาแทรกกลางแล้วปัดท้ายอัดหน้ารันมารุกระเด็นไปไกลหลายเมตร  แล้วก็สลบไปในที่สุด


ริวเซย์ : ไม่เป็นไรนะลูกพี่
คาซานะ : แกแอบไปอู้ที่ไหนมาฟ่ะ - -''
ริวเซย์ : พอดีผมท้องเสียน่ะ แหะๆ ^^''
คาซานะ : ไอ้เด็กเปรต - -''


ทั้งจากนั้นริวเซย์กับคาซานะก็ช่วยกันลุยกับพวกสมุนของทั้ง 2 โรงเรียนได้พักใหญ่  จนกระทั่งริวเซย์พลาดท่าโดนมาคิสะเล่นงานจนล้มลงไป.. เหลือแค่คาซานะคนเดียวเท่านั้น

มาคิสะ : ไง คาซานะ แกนี่มันอึดชิบเลยว่ะ  แต่ตอนนี้คงเป็นนาทีสุดท้ายแล้วล่ะ
มาคิสะ : นี่อะไรฝากเอาไว้มั้ย ?
คาซานะ : ข้างหลังแก..
มาคิสะ : อะไรของแกวะ?




เซน : ชั้นเกลียดยาเสพติด...


เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง


หมัดเดียวของเซนพุ่งเข้าหน้าของมาคิสะ กระเด็นลอยทะลุกำแพงออกไปนอกโรงเรียน ! เล่นเอาพวกลูกกระจ๊อกที่เหลือหลอนแดกวิ่งหนีกันกระเจิดกระเจิง  เซนเดินเข้ามาหาคาซานะแล้วยื่นมือออกไป.. "ทำอะไรเกินตัวอีกแล้วนะ  ไอ้หนวด..ฮ่าๆๆ"

ริวเซย์ : ลูกพี่ครับ ดูเหมือนไอ้บ้ารันมารุจะหายไปแล้วนะ
(มือขวาของเซนอย่างเคนชิโร่ก็มาด้วย  เขาโผล่หัวมาจากด้านนอกกำแพง)
เคนชิโร่ : เจ้าบ้ามาคิสะก็หายไปแล้ว (มันฟื้นไวจริง - -' ทั้งที่อัดกำแพงขนาดนั้นแท้ๆ)

คาซานะ : สงสัยจะได้ซวยครั้งใหญ่แล้วเรา...
เซน : รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาแล้วสิ อิอิ
คาซานะ : ไอ้บ้าเอ้ย...

ทั้งคู่มองไปยังกำแพงของโฮเซ็นที่ทะลุเป็นรูใหญ่  ก็รับรู้ได้ทันทีว่าเรื่องจะไม่จบลงแค่นี้แน่ๆ






แต่อีกด้านที่โรงเรียนคุโรทากิ... ผู้นำของโฮเซ็นกำลังอึ้งอย่กับภาพตรงหน้า..
มาซาโตะ : เชดเข้ ! แกเห็นรึเปล่าไดสุเกะ


เบื้องหลังชายที่่หน้าโชกเลือดยืนหอบอยู่.. ก็คือ เรนจิ... หัวหน้าของบุโซฯ ที่ไม่มีใครรู้จัก  ส่วนคนที่ร่วงลงไปคือ โยชิมิสุ หลังจากห่ำหั่นกันมาอย่างดุเดือดเป็นชั่วโมง.. ในที่นั่นไม่มีใครปรบมือแม้แต่คนเดียว... ชุนและโอสึกิ ที่นั่งดูเหตุการณ์ในสภาพที่สาหัสก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เรนจิ เดินเข้าไปหาชุน... โอสึกิเห็นท่าไม่ดีรีบเข้ามาขวางไว้ก่อน
แล้วตอนนั้นเอง... เรนจิก็โค้งคำนับให้กับชุน  "ขอโทษด้วยครับที่ทางเราทำอะไรบ้าๆนี่ขึ้นมา"

ชุน(ยิ้มตอบ) : นายคือคนที่บุโซฯและเมืองนี้ควรจะมี.. ในอนาคตเมืองนี้จะต้องสนุกแน่
เรนจิ : ฝากตัวด้วยครับ..

เรนจิกำลังจะเดินกลับไปแต่ โอสึกิก็ลุกขึ้นมาพร้อมกับอำลา "เฮ้ย เรนจิ.. เราต้องได้เจอกันแน่" เรนจิไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มแล้วโบกมือเดินจากไป... นั่นคือค่ำคืนแรกที่สองสุดยอดอนาคตของ 2 กลุ่มได้เจอกัน

จุน : นาโอกะ  แล้วโยชิล่ะ จะเอาไง ?
นาโอกะ : เอาตัวเขากลับไปด้วย.. ฝากด้วยนะจุน.. มิสึกิ..


เมืองที่หลับไหลยามค่ำคืน  กลับฟื้นคืนชีวิตอีกครั้ง.. แสงไฟท้ายของขบวนรถบุโซฯนับสิบคันสเหมือนสายน้ำที่กำลังหลั่งไหลไปตามธารยาว.. บนท้องถนนที่มืดมิดยามราตรี.. พวกเขาคือหิ่งห้อยที่เปล่งแสง  หิ่งห้อยที่ไร้เดียงสาในสายตาของผู้ใหญ่  ไม่มีความคิด  ไม่มีจุดหมายของชีวิต... แต่ไฟเหล่านี้เต็มไปด้วยความฝัน

ความฝันที่ผู้ใหญ่ได้เติบโตมาแล้วหลงลืม  และละทิ้งมันไป...