สวัสดีครับ ผมชื่อ เท็ตสึยะ ฮายาเตะ
ถึงตัวจะเล็กๆแบบนี้ ตอนนี้ผมอายุ 16 ปีแล้วหล่ะครับ ฮ่ะๆ เกิดวันที่ 21 ธันวาคม ครับผม สีของผมเป้นสีทองซึ่งแตกต่างจากคนทั่วไป หลายๆคนคิดว่าผมย้อมผม แต่จริงๆแล้วเป็นผมธรรมชาติจริงๆครับ เพราะแม่ของผมเป็นลูกครึ่ง ทำให้ผมดันได้รับผมสีทองมาจากแม่
ผมเคยอาศัยอยู่กับพ่อที่ค่ายมวยแห่งหนึ่งในญี่ปุ่นครับ แต่แม่ก็มาเยี่ยมเป็นประจำ ถึงแม้ทั้งสองคนจะไม่ได้รักกันแล้ว ซึ่งผมไม่เคยเข้าใจเลยว่าทั้งที่พ่อออกจะหล่อเท่ขนาดนี้ แม่ดันทิ้งพ่อไปได้ลงคอ แต่เพื่อผม ทั้งคู่ก็ยอมพาผมไปกินข้าว ไปเที่ยวเล่นเหมือนครอบครัวอื่นๆ เป็นช่วงเวลาดีๆที่ได้อยู่กันสามคน ซึ่งผมชอบมากๆเลยครับ
อ๋อออ ลืมบอกไป แหะๆ พ่อของผมเป็นนักมวยคิ๊กบ็อกซิ้งชื่อดังของญี่ปุ่น เรียกได้ว่าถ้าพูดชื่อไปทุกคนก็คงจะรู้จักแน่นอนครับ อิอิ
ตอนเด็กๆพ่อเลยบังคับให้ผมชกมวย ถึงแม้ว่าผมจะไม่ค่อยชอบก็เถอะ กีฬาอะไร เหนื่อย แถมยังเจ็บตัวเป็นบ้า
พ่อชอบบอกเสมอว่าให้ผมเข้มแข็งให้มากๆ เพื่อจะได้ปกป้องคนที่เรารักได้ และการชกมวยก็ทำให้จิตใจของคนเราแข็งแกร่งขึ้น ถึงผมจะไม่รู้ว่าทำไมก็เถอะ แต่ก็คงต้องเห็นด้วยกับพ่อหล่ะนะ ฮ่ะๆ
ถึงพ่อของผมเป็นคนเข้มงวดมากๆ เวลาดุก็น่ากลัวยิ่งกว่าอะไร แต่พ่อก็เป็นคนน่ารักและเป็นฮีโร่สำหรับผม
พ่อเป็นคนปากไม่ตรงกับใจ ถึงจะไม่ค่อยบอกรักผมเท่ากับที่แม่ทำ แต่ผมก็รู้ว่าพ่อรักผมมาก
ผมชอบดูเวลาพ่อขึ้นชก พ่อดูเท่สุดๆ พ่อรู้ไหม มันคือสิ่งเดียวที่ผมยอมเรียนชกมวยกับพ่อ มันคือแรงบันดาลใจที่ทำให้ผมยอมทำสิ่งที่ตัวเองเกลียดที่สุดอย่างการต่อสู้ เพราะผมอย่างเข้มแข็งให้ได้เหมือนพ่อ
ผมอยากจะดูพ่อขึ้นชกอีกครั้ง ถึงแม้ว่าตอนนี้พ่อจะจากไปแล้วก็ตาม…ผมคิดถึงพ่อจังเลยครับ
หลังจากพ่อไม่อยู่ ค่ายมวยของพ่อก็ถูกปิดไป แม่ชวนผมไปอยู่กับแม่ แต่ผมไม่ชอบขี้หน้าตาลุงแฟนใหม่ของแม่เลย ผมเลยไม่ยอมไป ไอ้ลุงนั่นสู้พ่อไม่ได้เลยด้วยซ้ำ สงสัยจะมีดีที่เงิน และผมยิ่งผิดหวังหนักกว่าเดิมเมื่อสำนึกได้ว่าแม่เลือกไอ้ลุงนักการเมืองหัวโล้นนั่นแทนที่จะเป็นพ่อ ตอนนั้นผมเลยหลุดปากด่าแม่และไอ้ลุงนั่นไปสองสามคำ…
ซึ่ง..เอ่ออ…น่าจะทำให้แม่โกรธไม่น้อยเลยหล่ะ
เมื่อผมไม่ยอมย้ายไป แม่เลยยกห้องที่อพาทเม้นที่คุณยายเป็นเจ้าของให้ผมห้องหนึ่ง ซึ่งผมก็ยอมรับมันไว้ เพื่อที่จะไม่ต้องไปอยู่กับไอ้ลุงนั่น แต่สักวันหนึ่งผมจะเก็บเงินแล้วซื้อบ้านเล็กๆเป็นของตนเองให้ได้ครับ
และในตอนนั้นเองเป็นตอนที่ผมขึ้นม.ปลาย แม่ให้ผมเข้าโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง ซึ่งเต็มไปด้วยพวกชื่นชอบการใช้กำลัง ผมไม่รู้ว่าแม่จงใจแกล้งผมโดยการส่งมาที่นี่รึเปล่า แต่เพียงแค่วันแรกที่ผมขึ้นปี1มา ผมก็โดนพวกรุ่นพี่บ้าพลังประมาณ 20 คนได้รุมรังแก คงจะเห็นว่าผมตัวเล็กหล่ะมั้งไม่รู้สิ แต่เชื่อไหมว่าผมไม่ได้ตอบโต้อะไรเลย จนกระทั่งพวกมันพูดถึงพ่อ
มีพวกคนหนึ่งมันรู้ว่าผมเป็นลูกชายของนักมวยชื่อดังคนหนึ่งที่เสียชีวิตไปจากอุบัติตุในการชก ทำให้มันหลุดปากพูดคำต้องห้ามเกี่ยวกับพ่อผมไป และนั่นทำให้ผมถึงกับฟิวส์ขาดทันที
ผมอัดพวกมันทั้ง 20 คนสลบเหมือดภายในไม่ถึงนาทีด้วยลูกเตะก้านคอที่เป็นเอกลักษณ์ของพ่อ และนั่นคือจุดเริ่มต้นของปัญหามากมายที่วิ่งเข้ามาชนผมอยู่เสมอ
หลังจากนั้น ผมก็ถูกเรียกไปต่างๆนาๆว่า เทพปีศาจบ้าง เดอะ บูกี้แมนบ้าง และมีคนมาท้าผมสู้อยู่แทบทุกวัน จนผมต้องโดดเรียนเป็นประจำ
ซึ่งสถานที่ที่ผมไประหว่างโดดเรียนนั้นก็คือหอสมุดประจำเมืองที่ผมมักจะไปนั่งอ่านหนังสือหาความรู้ที่นั่นเสมอ เพราะผมรู้ว่าถึงไปเรียนก็คงไม่วายต้องมีเรื่อง และยังจะไม่ได้เรียนอีก สู้มาหลบอยู่ที่นี่แล้วหาความรู้เอาเองน่าจะดีกว่า
บางครั้งผมก็อยู่จนค่ำ ก็ได้เจอกับเด็กนักเรียนยูนิฟอร์มสีเขียว ซึ่งดูมีความรู้มากๆหลายๆคนมาอ่านหนังสือที่นี่ ผมก็พูดคุยกับพวกเขาไปบ้าง เหมือนกับว่าเขาอยู่โรงเรียนเอกชนเครือเดียวกันกับผม แต่ผมถ้าผมบอกไปว่าผมอยู่โรงเรียนอะไร พวกเขาคงไม่ยอมคบกับผมแน่ ผมเลยจำเป็นต้องโกหกไปในบางครั้ง ฮ่ะๆ
ส่วนช่วงกลางคืน ผมไม่อยากจะอวด ว่าผมได้ไปเล่นดนตรีที่ร้านอาหารของคุณลุงที่เป็นพี่ชายของพ่อ ซึ่งเส้นให้ผมเข้าไปเล่นถึงแม้ว่าอายุจะยังไม่ถึง ซึ่งได้รายได้ไม่เยอะมาก แต่ผมก็ยินดีครับ เพราะตอนเด็กๆ ผมชอบร้องเพลงและเล่นดนตรี ซึ่งแม่เป็นคนสอนให้ตั้งแต่เด็ก ทำให้ผมมีด้านอ่อนไหวเหมือนเด็กผู้หญิงค่อนข้างมาก ซึ่งใครๆก็ชอบบอกแบบนั้น
อ๋อ ลืมบอกไปครับ แม่ของเป็นดารานักร้องที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง ผมเคยเห็นรูปของแม่อยู่ตามป้ายโฆษณาต่างๆ ผมเคยชื่นชมแม่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ที่รู้ว่าแม่ทิ้งผมไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อ
คุณลุงบอกว่าท่าทางและหน้าตาที่น่ารักของผมเรียกแขก น่าจะไปทำงานร้านกาแฟหรือเบเกอรี่น่าจะเรียกแขกสาวๆได้เยอะ ซึ่งผมก็แอบดีใจนะครับ อิอิ
ผมเลยไปสมัครทำงานพิเศษอีกอย่างวันเสาร์-อาทิตย์ที่ร้านกาแฟชื่อดังแห่งหนึ่งในเมือง ซึ่งเขาก็รับผมเข้าไป เพราะหน้าตาของผมนี่แหละครับ หึหึ หล่อเจร๊งเจรงงงงงง
งานของผมก็ไม่มีอะไรมากครับ แค่จดสิ่งที่ลูกค้าสั่ง มีพูดเล่น หยอดลูกค้าสาวๆบ้างนิดหน่อยตามที่ผู้จัดการสั่งมา ซึ่งมันก็เป็นงานที่สนุกใช้ได้เลยหล่ะครับ ได้พูดคุยกับคนหลากหลายประเภท โดยเฉพาะสาวๆนี่สิ ที่ผมชอบมากเป็นพิเศษ ซึ่งผมมักจะใช้ความน่ารักเข้าไปหาพวกหล่อนอยู่เสมอ และมีหลายๆคนชื่นชอบผม เรียกว่าเป็นดาราของร้านเลยก็ว่าได้ครับ อิอิ :p
เวลากลับบ้าน ปกติผมก็จะเดินกลับครับ ถึงแม้จะสามารถนั่งรถบัสไปได้ แต่ถ้าปกติผมมักจะเดินกลับเป็นประจำ ผมชอบมองดูผู้คนใช้ชีวิต เดินสวมหูฟังเปิดเพลงสบายๆ มองบรรยากาศรอบตัว ผมรู้สึกว่ามันเป็นช่วงเวลาที่ผมได้พักผ่อน
ถึงแม้ว่าบางครั้งปัญหามันจะวิ่งมาชนผมก็ตาม
ด้วยความที่ผมตัวเล็ก ท่าทางอ่อนแอ แถมยังใส่แว่นอีกต่างหาก และทางที่ผมเดินกลับบ้านตอนเย็นก็ค่อนข้างเปลี่ยว ผมจึงถูกรีดไถ่เงินไปบ้างครั้ง ซึ่งบางทีผมก็ให้ไป 10 เยน 20 เยนบ้าง ซึ่งเป็นเศษเหรียญเพื่อให้มันไม่ต้องมายุ่งกับผม แต่พวกมันก็ชอบไม่พอใจแล้วหาว่าผมกวนทีน และเริ่มใช้กำลังกับผม
ผมเลยคว่ำพวกมันไปก่อนที่มันจะแตะตัวผม ซึ่งมันจะทำให้ผมอารมณ์เสียก่อนกลับ
บ้านทุกครั้งเมื่อต้องใช้กำลัง
แต่บางทีผมก้ยอมรับว่า ผมก็เป็นฝ่ายวิ่งเข้าไปหาปัญญาเหมือนกัน ฮ่ะๆๆๆ
ด้วยความที่วันธรรมดาผมทำงานอยู่ที่ร้านอาหารของลุงจนถึงประมาณเที่ยงคืน และเนื่องด้วยมันเป็นเวลาดึก พวกนักเลงสวะก็ชอบออกหากินกับคนไม่มีทางสู้ ซึ่งเมื่อผมเห็นผมก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปช่วย ถึงแม้จะรู้ว่าจะทำให้เกิดปัญหาตามมาก็ตาม ผมคิดว่ามันคงเป็นเลือดนักสู้ของพ่อที่อยู่ในตัวผมหล่ะมั้ง
ถึงจะมีสาวๆที่ชื่นชอบผมอยู่ไม่น้อย แต่ผมก็ยังมีแฟนนะครับ ฮ่าๆๆ ผมรู้สึกว่าอยากหาใครสักคนที่มาปกป้องผมได้ อาจจะฟังดูแปลกๆไปหน่อย แต่เอาจริงๆ ผมชอบผู้หญิงที่แกร่ง และเข้มแข็งที่สามารถปกป้องผมได้
ไม่รู้ทำไม บางทีผมก็รู้สึกเหงาและน้อยใจเหมือนกันที่ต้องอยู่คนเดียว ไม่มีคนปลุกตอนเช้า ต้องทำอาหาร ทำความสะอาด ทำทุกอย่างเอง
มันเป็นความเหงาที่บอกไม่ถูก จริงๆแล้วผมว่าผมเป็นคนอ่อนแอ ร้องไห้ง่ายมาก เพียงแค่ดูหนังซึ้งๆก้มีน้ำตาได้แล้ว เหมือนผู้หญิงเป็นบ้าเลย แหะๆๆๆ
ผมอาจจะต้องการผู้หญิงที่สามารถปกป้องผมได้ แข็งแกร่งกว่าผม เพื่อเติมเต็มช่องวางในใจที่หายไปหลังจากที่ทั้งพ่อและแม่ต่างทิ้งผมไป บางที….ผมอาจจะต้องการความรัก
เอ๋…
ว่าแต่ความรัก มันคืออะไรกันนะ?
