โดเมนิกลืมตาตื่นขึ้นมา เขานอนอยู่บนหินที่มีพื้นค่อนข้างแข็ง มันสร้างความปวดกับแผ่นหลังของเขาไม่น้อย เสื้อผ้าของเขานั้นเปียกไปหมด เขาหันหลังกลับไปก่อนจะเห็นแม่น้ำที่ไหลเชี่ยว เขามองไปรอบๆ มันเป็นสถานที่ที่เขาจำไม่ได้เลยว่ามันเป็นที่ไหน ชายผมขาวพยายามนึกว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนที่เขาจะนึกออกว่าเขากับโรซารี่ตกลงมายังถ้ำแห่งนี้ เมื่อโดเมนิกนึกออกแล้ว เขาก็รีบกวาดสายตาหาหญิงที่ชื่อ “โรซารี่” ทันที ไม่ว่าเขาจะมองไปทางไหน เขาก็ไม่สามารถหาหญิงผมสีขาวคนนี้ได้ เขาพยุงตัวขึ้นมาก่อนจะเริ่มเปล่งเสียงเรียกชื่อของหญิงผมสีขาว เขาไม่ได้ยินใครตอบรับกลับมา โดเมนิกตะโกนอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาได้ยินเสียงฝีเท้าของอะไรบางอย่างที่เหยียบกับพื้นดังขึ้น โดเมนิกพยายามหาอะไรขึ้นมาเป็นอาวุธ เขาไม่รู้ว่าข้างหน้าของเขาคืออะไร แต่นอกจากก้อนหินแล้ว มันก็ไม่มีอะไรเลย โดเมนิกคว้าก้อนหินขึ้นมาก่อนจะง้างเตรียมจะปา หากเจ้าของฝีเท้านั่นไม่เป็นมิตรกับเขา เจ้าของเสียงฝีเท้านั้นปรากฏออกมาจากเงามืด มันทำให้โดเมนิกลดมือของเขาลง เจ้าของฝีเท้านั้นคือโรซารี่ โดเมนิกถอนหายใจด้วยด้วยความโล่งอก
“พื้นแล้วหรือ?” หญิงผมสีขาวถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
โดเมนิกพยักหน้าตอบ เธอเองก็พยักหน้าตอบรับก่อนจะนั่งพิงลงไปกับกำแพงหิน เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ข้าไปดูรอบๆ ข้าไม่เห็นทางออกเลย” เธอพูดกับโดเมนิก
“แล้วแบบนี้เราจะทำเช่นไร?” ชายผมขาวถามด้วยสีหน้ากังวล
โรซารี่เงียบ โดเมนิกรอคอยให้หญิงผมขาวตอบ
“ข้าไม่รู้”
โดเมนิกได้ยินคำตอบนี้ก็รีบหันหลังก่อนจะแหงนหน้าขึ้น เขาเปล่งเสียงของเขาเพื่อเรียกชื่อของโดโรธี แต่นอกจากเสียงสะท้อนของตัวเองแล้วเขาก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลย เมื่อเงยหน้าขึ้นไปแล้วเขาไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืดมิด มันเป็นความรู้สึกที่แปลกนะ ปกติเขามักจะมองความมืดมิดนี้จากที่สูงแต่คราวนี้เขากลับมองความมืดมิดนี้จากด้านล่าง แม้ว่าพวกเขาจะโชคร้ายที่ต้องติดอยู่ในถ้ำที่มืดมิดนี้ แต่อย่างน้อยๆพวกเขาก็ยังคงโชคดีที่ยังมีชีวิตอยู่ได้ ตามปกติแล้วถ้าหากตกมาด้วยความสูงระดับนี้ ร่างคงแหลกไปนานแล้ว
“น้ำเราคงไม่มีปัญหาหรอก เรามีน้ำมากมายอยู่ข้างหลังเรา” โรซารี่พูดขึ้น
“ข้าไม่มั่นใจว่าในนั้นมีปลารึเปล่า แต่ถ้ามีมันคงดีกับเราไม่น้อย” หญิงผมสีขาวพูด
“แล้วเราจะใช้อะไรจับล่ะ? ข้าว่าแม่น้ำที่อยู่ข้างหลังเรานั้นคงลึกพอตัว ถ้าหากไม่ลึกล่ะก็ ตอนนี้เราคงไม่ได้ยืนคุยกันตรงนี้หรอก” โดเมนิกเอ่ย
“เจ้าพูดถูก” เธอตอบแค่สั้นๆ
หญิงผมสีขาวแหงนหน้ามองขึ้นไปข้างบนเหมือนกัน ก่อนที่เธอจะพยุงตัวขึ้นมา
“ข้าจะไปหาอาหารดู เจ้ารออยู่ที่นี่แล้วกัน”
“ข้าไปด้วย” โดเมนิกพูดกับโรซารี่
“ข้าไม่อยากผลัดหลงกับท่าน” เด็กหนุ่มผมขาวพูดต่อ
โรซารี่ไม่ได้แสดงทีท่าที่จะแย้งอะไรโดเมนิก เธอหันหลังก่อนจะก้าวเท้าเดิน โดเมนิกเดินตามเธอ ตลอดทางนั้นพวกเขาไม่เห็นสิ่งมีชีวิตชนิดอื่นเลยแม้แต่น้อย มันมีเพียงแต่เสียงฝีเท้าของทั้งสองที่ย่ำลงพื้นหินที่ดังไปกึกก้องไปทั่ว ดวงตาทั้งสองคู่พยายามองหาอะไรที่พอจะเป็นอาหารให้ได้ โดเมนิกเห็นพืชชนิดนึงโตอยู่ ชายผมขาวรีบวิ่งไปยังพืชชนิดนั้น มันเป็นพืชที่รูปร่างหน้าตาเหมือนกับพืชธรรมดา ใบของมันนั้นสีเขียว ถ้าหากดูตามรูปร่างของมันแล้ว มันก็คงกินได้ละมั้ง โรซารี่เดินตามมาข้างหลัง ก่อนจะมองไปยังสิ่งเดียวกันกับที่โดเมนิกมองอยู่
“นั่นอะไร?” โรซารี่ตั้งคำถามกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอะไร
“ข้าเองก็ไม่รู้แต่ดูเหมือนจะเป็นพืชอะไรบางอย่างนะ” โดเมนิกตอบกลับ
“กินได้รึเปล่านะ?” โดเมนิกตั้งคำถามพร้อมกับเอื้อมมือไปจับใบของมัน
ไม่ทันที่โดเมนิกจะได้สำรวจอะไร โรซารี่เดินมาข้างๆก่อนจะเด็ดใบไม้นั้นออกมาก่อนที่เธอจะเริ่มเคี้ยวมัน สีหน้าของเธอยามเคี้ยวพืชชนิดนี้นั้นนิ่งสนิท ในขณะเดียวกันสีหน้าของโดเมนิกนั้นเต็มไปด้วยความตกใจ เขาไม่รู้เลยว่าพืชชนิดนี้จะมีพิษอะไรรึเปล่า การที่กินอะไรบางอย่างที่เขาไม่รู้ว่ากินได้รึเปล่านั้นมันเป็นสิ่งนึงที่โดเมนิกไม่คิดจะทำแน่ๆ แต่หญิงผมขาวคนนั้นทำในสิ่งที่เขาไม่มีทางทำเป็นที่เรียบร้อย โรซารี่กลืนสิ่งที่ตัวเองกินก่อนจะพูดกับโดเมนิกที่จ้องหน้าของตนอยู่
“กินได้ไม่มีปัญหา”
“ท่านรู้ได้อย่างไร?” โดเมนิกตั้งคำถามกับสิ่งทีเธอพูด
“ลิ้นของข้าสามารถรับรสได้ว่าอะไรมีพิษและอะไรไม่มีพิษและเมื่อครู่นี้ ข้าไม่สัมผัสถึงพิษเลยแม้แต่น้อย คงกินได้แหละไม่มีปัญหา” โรซารี่ตอบคำถามของชายผมขาว
โดเมนิกหันกลับไปมองต้นพืชที่โดนโรซารี่ฉีกขาดออกไป ก่อนที่เขาจะลองฉีกใบของมันออกพร้อมกับเอาเข้าปากของตัวเอง เขาเคี้ยวมัน มันไม่มีรสชาติ เขากลืนลงไป มันเป็นความรู้สึกแปลกๆ เขาหันกลับไปมองต้นไม้ที่ตั้งอยู่ที่เดิมของมัน เขาไม่รู้สึกถึงความอิ่มเลยแม้แต่น้อย และเขาไม่รู้ด้วยว่าเขาต้องกินอีกมากเท่าไหร่ถึงจะอิ่ม หญิงผมขาวยองตัวลงก่อนจะเริ่มเด็ดใบไม้จากต้นชนิดนั้น แม้ว่าเขาจะไม่อยากกินมันอีก แต่เขาก็ไม่มีทางเลือก เพราะนี่อาจจะเป็นสิ่งเดียวที่เขากินได้ในโลกที่ถูกตัดขาดจากภายนอกเช่นนี้
เมื่อทั้งสองกินพืชชนิดนี้จนอิ่มแล้ว พวกเขาก็กลับไปยังจุดเริ่มต้น เสียงน้ำตกที่ไหลลงมาจากที่สูงยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้พวกเขาติดอยู่ที่นี่นานขนาดไหนแล้วนะ? เหล่าสหายของพวกเขาตอนนี้เป็นยังไงบ้าง? ตอนนี้พวกเขาก็กำลังหาทางช่วยพวกเขาอยู่ละมั้ง พวกเขาก่อกองเพลิงขึ้นมา อากาศนั้นหนาวเหน็บ กองเพลิงเล็กๆนั้นไม่สามารถช่วยทำให้เขารู้สึกอบอุ่นได้มากนัก โดเมนิกลูบแขนของตัวเองหวังว่าจะทำให้ร่างกายของเขาอุ่นขึ้น ส่วนทางโรซารี่ที่ใช้ผ้าคลุมของตัวเองคลุมร่างของตัวเองอยู่ก็มองมายังโดเมนิกที่นั่งตรงข้ามกับตัวเอง โรซารี่ใช้มือของตัวเองตบไปยังพื้นที่เย็นยะเยือก มันเป็นสัญญาณให้โดเมนิกมานั่งตรงนี้ ถึงโดเมนิกจะไม่ค่อยเข้าใจแต่เขาก็นั่งข้างๆโรซารี่ เมื่อโดเมนิกนั่งข้างๆของเธอ โรซารี่ก็ใช้ผ้าคลุมของเธอคลุมร่างของโดเมนิก
“อุ่นขึ้นไหม?” เธอถาม
“อะ อืม” โดเมนิกพยักหน้าตอบกลับ
ผิวของทั้งสองสัมผัสกัน หัวใจของโดเมนิกนั้นเริ่มเต้นเร็วขึ้น เขารู้สึกเขินอาย ชายผมขาวคนนี้หันข้างเพื่อไม่ให้หญิงที่หน้าของเขานั้นเห็นใบหน้าที่เขินอายของตัวเอง ไม่นานนักเขาก็สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่พิงบนหัวไหล่ของเขา โดเมนิกหันไปก่อนจะเห็นโรซารี่นอนพิงไหล่ของตัวเอง มันทำให้ใบหน้าของเขาแดงก่ำไปด้วยความเขินอาย ในขณะที่โดเมนิกไม่รู้ว่าควรจะทำอะไร เขาก็ได้ยินเสียง “ฟี้ๆ” มันมาจากหญิงผมขาวคนนี้ อาจจะเพราะความเหนื่อยล้าจึงทำให้เธอหลับ โดเมนิกยิ้มอ่อนๆก่อนจะใช้ศีรษะของเขาพิงกำแพงถ้ำ เขาหลับตาลง และเขาได้แต่หวังว่าวันพรุ่งนี้ที่จะมาถึง พวกเขาจะไม่ต้องอยู่ในถ้ำแห่งนี้แล้ว
=====
นี่ก็วันที่ห้าแล้วที่พวกเขาติดอยู่ในถ้ำแห่งนี้ โดเมนิกนั่งอยู่คนเดียวในถ้ำ โดเมนิกนั่งมองสายน้ำที่ไหลอยู่ ก่อนที่เขาจะแหงนหน้ามองขึ้น นอกจากความมืดมิดแล้วเขาก็ยังไม่เห็นอะไรเหมือนเดิม โรซารี่ออกไปหาอาหารเหมือนเดิม ช่วงแรกๆโดเมนิกก็ไปด้วยหรอก แต่เริ่มอยู่ไปเกือบสัปดาห์ทำให้ทั้งสองเริ่มจำเส้นทางภายในถ้ำนี้ได้ โดเมนิกยังคงรอคอยให้เหล่าสหายของเขามาช่วยเขา มันทำให้เขาสงสัยว่าตอนนี้พวกเขากำลังทำอะไรอยู่ เขาจินตนาการภาพได้ว่าโดโรธีกำลังกระวนกระวาย ในขณะเดียวกันกับมาร์คกับฟาร์เรลล์กำลังเถียงกันเพื่อหาทางช่วยพวกเขาอยู่ ในขณะที่เขากำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนั้น เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคน นั่นคือโรซารี่ที่เดินกลับมา ในมือของเธอนั้นมีพืชชนิดเดิมที่เขากินเกือบทุกวันมาด้วย ถึงเขาจะไม่ชอบรสชาติของมัน แต่เพื่อความอยู่รอด เขาต้องกิน
แต่มันมีสิ่งนึงที่โดเมนิกสังเกตมาได้ซักพักในช่วงหลายวันที่ผ่านมา นั่นคือดอกไม้บนดวงตาของเธอ แม้ว่าจะสภาพอากาศจะเป็นยังไง จะหนาว จะร้อน หรือฝนจะโปรยปรายลงมา ดอกไม้ที่ปิดบังดวงตาของโรซารี่มันก็ยังคงเปล่งบานอยู่เรื่อยๆ หลายครั้งเขาก็สงสัยว่าเพราะเหตุใดดอกไม้นี้นั้นจึงงดงามอยู่ตลอดเวลา แต่หากทว่าตอนนี้มันไม่ได้เป็นแบบนั้น ดอกไม้ที่อยู่บนดวงตาของเธอนั้นเหี่ยวเฉาและไร้ซึ่งความงดงาม
“ท่านโรซารี่ เอ่อ จะเป็นการล่วงเกินรึเปล่า ถ้าหากข้าจะบอกว่าดอกไม้ที่อยู่บนดวงตาของท่านเฉาแล้ว” โดเมนิกพูดพลางชี้ไปทางเธอ
“อืม ข้ารู้อยู่แล้วล่ะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยของเธอ
เธอเดินต่อไป แต่หากทว่าอยู่ดีๆเธอก็ล้มลงไปกับพื้น มันสร้างความตกใจให้กับโดเมนิกไม่น้อย ชายผมขาวรีบตรงไปก่อนจะพยุงร่างของเธอขึ้นมา หญิงผมขาวคนนี้หายใจหนัก ใบหน้าของเธอนั้นซีดเซียว มันเกิดอะไรขึ้น? หรือเพราะมันมาจากพิษของพืชชนิดนี้ คงไม่เพราะถ้าหากมันมาจากอาหารของเขาล่ะก็ป่านนี้โดเมนิกเองก็คงต้องรู้สึกเช่นเดียวกันกับหญิงผมขาวนี้เหมือนกัน หญิงผมขาวคนนี้จับไปที่แขนของโดเมนิกก่อนจะมองหน้าของโดเมนิก
“ข้ามีสิ่งนึงที่ข้ายังไม่ได้บอกเจ้า”
โดเมนิกไม่ได้ตอบอะไร แต่แค่มองหน้าของโรซารี่จับแขนของเขาอยู่ โรซารี่ออกแรงดึงตัวเองขึ้นมานั่ง เธอมองหน้าของโดเมนิกก่อนที่เธอจะสูดหายใจลึกๆ
“เจ้าเห็นดอกไม้บนดวงตาของข้ารึเปล่า?” เธอใช้นิ้วอันเรียวบางของเธอชี้ไปยังดอกไม้ที่ปกปิดดวงตาของเธออยู่
โดเมนิกพยักหน้า
“ข้าถูกสาป...สาปให้ต้องฆ่าคนตลอดเวลา”
“ดอกไม้นี้จะเหี่ยวเฉาลงทุกวัน ถ้าหากวันนั้นข้าไม่ได้ดื่มเลือดมนุษย์”
“งั้นแปลว่าทุกคืนที่ท่านหายตัวไป คือท่านไปหาเลือดงั้นหรือ?” โดเมนิกถาม
“ใช่” โรซารี่ตอบแต่เพียงสั้นๆ
“แล้วถ้าหากดอกไม้นั่นตาย...จะเกิดอะไรขึ้น?” โดเมนิกถามต่อ
โรซารี่ไม่ได้พูดอะไร แต่เธอเพียงแค่มองเข้าไปในนัยน์ตาของโดเมนิก เขารู้ว่าคำตอบของเธอนั้นคืออะไร และคำตอบของคำถามนั้นก็คือ
“ความตาย”
