“ฮ้าว~”
แสงอาทิตย์ที่สาดส่องผ่านหน้าต่างทะลุมาจนเกิดเป็นแสงอาทิตย์อ่อนๆปะทะกับใบหน้าของชายวัยรุ่นที่นอนอยู่บนเตียง เป็นสัญลักษณ์ที่บ่งบอกชายคนนี้ว่าถึงเวลาที่เขาจะต้องลุกขึ้นมาจากเตียงอันแสนสบายแล้วเผชิญหน้ากับชีวิตของเขาเสียที เขาใช้มือซ้ายปัดและขยี้ผมสีดำที่ยุ่งเหยิงบนศีรษะของเขาเหมือนยังไม่ตื่นดี ก่อนจะลืมตาให้เห็นนัยน์ตาสีฟ้าของเขา เขาค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง เขามองไปที่ประตูไม้สีน้ำตาลด้วยสายตาว่างเปล่าซักพักนึง ก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปที่ประตูนั้นพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่ข้างๆเข้าไปด้วยเพื่อทำภารกิจยามเช้าที่ใครๆก็ควรจะทำกัน ล้างหน้า แปรงฟัน ขับถ่าย และอาบน้ำ
หลังจากผ่านไปชั่วครู่ ชายคนเดิมก็ออกมาจากห้องพักของเขาเองในชุดแจ็คเก็ตสีขาวด้านในของเขาเป็นเสื้อคอเต่าลายขวางสีฟ้าและสีขาวสลับกันไปพร้อมกับกางเกงขายาวสีฟ้า ที่สำคัญคือแจ็คเก็ตที่ตัวเขาสวมใส่อยู่นั้นมีรูปร่างของตัวตลกที่ก้าวเท้าเดินพร้อมกับสุนัขประจำตัวของเขาปักเป็นสีดำอยู่ที่หน้าอกด้านซ้ายของเขาเอง สื่อให้เห็นถึงอาร์คานาที่ชายคนนี้เป็นผู้ถือครองอยู่ นั่นก็คืออาร์คานา “Fool”
สถานที่ที่ชายวัยรุ่นคนนี้อยู่ก็คืออาร์คานาอะคาเดเมียที่ถูกก่อตั้งขึ้นตามเจตนารมณ์ของนายกรัฐมนตรีคนปัจจุบันของประเทศญี่ปุ่นที่หวังจะพัฒนาบุคลากรที่มีพรสวรรค์ที่จะเป็นอัจฉริยะอยู่แล้วให้เป็นอัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะมากขึ้นไปอีก ดังนั้นพื้นที่ของอาร์คานาอะคาเดเมียนั้นค่อนข้างจะกว้างขวางเอามากๆ ทำให้ในสถาบันแห่งนี้มีทุกสิ่งทุกอย่างที่ควรจะมี ไม่ว่าจะตั้งแต่หอพักจนกระทั่งถึงสนามกีฬา
ชายคนดังกล่าวเพิ่งเดินออกมาจากหอพักที่เขาอาศัยอยู่ในปัจจุบัน ซึ่งหอพักสำหรับอัจฉริยะนั้นแน่นอนว่าไม่ใช่บ้านพักธรรมดาๆแน่นอน หอพักนั้นมีรูปทรงเสมือนกับคฤหาสน์ทางตะวันตกขนาดใหญ่ที่สามารถจุห้องได้มากกว่า 100 ห้องด้วยกัน หอพักคฤหาสน์ถูกตกแต่งด้วยสีขาวโพลนพร้อมกับแต้มด้วยสีน้ำเงินเป็นช่วงๆไปบริเวณหน้าต่างเป็นหลัก ซึ่งหอพักขนาดใหญ่แห่งนี้กลับไม่ได้มีเพียงแค่หนึ่งแต่ถึงสอง ข้างๆนั้นก็มีหอพักคฤหาสน์รูปแบบเดียวกันตั้งอยู่ แต่เพียงเปลี่ยนจากการแต้มสีน้ำเงินเป็นสีชมพูแทน บ่งบอกอย่างชัดเจนว่านักเรียนเพศไหนควรจะอยู่ที่หอพักสีใด
รอบหอพักที่หรูหรานั้นถูกล้อมไปด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่คอยปกคลุมให้ร่มเงาอยู่เสมอๆ แต่ด้านหน้านั้นกลับเป็นพื้นที่ราบโล่งที่เต็มไปด้วยหญ้าสีเขียวสดใสรอให้ทุกๆคนนั้นมาสัมผัส เลยไปจนเจอกับแม่น้ำสายตรงที่มาคั่นเพื่อสร้างบรรยากาศที่ผ่อนคลายให้กับบริเวณพักผ่อนหย่อนใจและมีสะพานหินให้ก้าวเดินต่อไป
พ้นเขตหอพักมาก็จะพบกับโซนสวนสาธารณะที่ถูกตกแต่งไปด้วยทั้งต้นไม้ขนาดใหญ่ ต้นไม้ในกระถาง ดอกไม้ต้นเล็กๆที่คอยเติมเต็มสีสันให้สวนสาธารณะนี้มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที ศูนย์กลางของสวนนั้นก็เหมือนกับสวนทั่วๆไปที่มีน้ำพุหินอ่อนอยู่ตรงกลาง หนุ่มสาววัยรุ่นที่อยากจะมาผ่อนคลายก็เห็นประปรายอยู่บ้างตามน้ำพุ ม้านั่ง หรือใต้ร่มเงาของต้นไม้ เนื่องจากเป็นเพียงสวนสาธาณะที่เดียวในอาร์คานาอะคาเดเมีย จึงถูกตั้งชื่อเรียกอย่างง่ายๆว่า “สวนอาร์คานา” (Arcana’s Garden)
“เฮ้อ..”
ชายหนุ่มก็อดถอนหายใจไม่ได้ในความใหญ่กว้างขวางของอาณาเขตในอาร์คานาอะคาเดเมีย เมื่อเทียบกับสถานที่หรือบ้านเกิดที่เขานั้นเคยอาศัยอยู่ก่อนที่เขาจะได้มาเป็นนักเรียนปี 1 นั้นมันช่างแตกต่างเสียเหลือเกิน ในอดีตของชายผมหยิก เขาอาศัยอยู่ในเขตสลัมซึ่งทุกคนรู้กันดีว่าสลัมเป็นอย่างไร สกปรก แคบ อึดอัด บ้านเกิดของเขานั้นมันไม่เหมือนกับสถานที่ที่เขาเหยียบอยู่เลยซักนิดเดียว ถึงแม้ว่าปัจจุบันนี้เขาจะอยู่ดีกินดีแล้วก็ตาม มันก็ชวนทำให้คิดถึงบ้านของเขาอย่างช่วยไม่ได้
ถัดมาจากสวนอาร์คานาก็จะได้เจอกับเขตความรู้เสียที ศูนย์กลางของบริเวณนี้เป็นลานกว้างขนาดใหญ่ก็มีนักเรียนในชุดแจ็คเก็ตสีขาวและกางเกงขายาวสีฟ้ากำลังเดินไปในตรงกลางของตึก ตึกในบริเวณนี้นั้นเป็นรูปเกือกม้ากลับหัวล้อมรอบพื้นที๋โล่งกว้างขนาดใหญ่นี้อยู่ ซึ่งตึกสีเหลืองอ่อนที่บริเวณตรงกลางนั้นเป็นส่วนของการเรียนการสอนนั่นเอง โดยการเรียนการสอนนักเรียนจำนวน 300 คนทั้งหมดจะถูกแบ่งเป็นนักเรียนชั้นปีละ 100 คนเท่านั้น อย่างที่ทุกคนรู้กันว่าผู้ครอบครองอาร์คานานั้นไม่ได้มีมากมาย ชั้นปีละ 100 คนนั้นจึงถูกแบ่งเป็นชั้นปีละ 4 ห้อง ห้องละ 25 คน
ทางปีกซ้ายของตึกขนาดใหญ่นั้นถูกจัดไว้ให้เป็นบริเวณชมรมเสียส่วนใหญ่ แน่นอนว่าในโรงเรียนระดับชั้นม.ปลายนั้นต่างก็มีชมรมกันทั่วไป ฉะนั้นแล้วทางผู้อำนวยการของอาร์คานาอะคาเดเมียได้เล็งเห็นตรงจุดนั้น จะให้นักเรียนมานั่งฝึกอาร์คานาทั้งวันก็ใช่เรื่อง จึงอนุญาตให้มีการจัดตั้งชมรมทุกรูปแบบไม่จำกัดกฎเกณฑ์ใดๆทั้งสิ้น สามารถทำกิจกรรมได้อย่างอิสระขอเพียงแค่อยู่นอกเวลาเรียน เรียกได้ว่าเป็นอิสระในการทำกิจกรรมมากๆ ส่วนทางปีกขวาของตึกเรียนนั้นเป็นในส่วนของห้องสื่อการเรียนการสอนในรูปแบบต่างๆ รวมไปถึงห้องพักของครูอาจารย์ด้วยเช่นเดียวกัน
เขามองไปยังจุดสูงสุดของตึกรูปเกือกม้านี้ ที่ยอดของตึกนั้นมีนาฬิกาเข็มขนาดใหญ่ติดอยู่ สามารถแสดงเวลาให้คนที่เดินผ่านมาสามารถสังเกตเห็นได้ ทั้งนี้เมื่อชายคนดังกล่าวมองขึ้นไปก็เป็นเวลาประมาณ 7 โมงครึ่ง ยังเหลือเวลาอีก 30 นาทีก่อนจะเข้าสู่คาบโฮมรูม เมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงกำลังจะเดินเข้าไปในตัวอาคาร แต่ก็ถูกขัดด้วยเสียงเรียกของผู้ชายจากด้านหลังของเขา แต่ถ้าให้พูดก็คือตะโกนเรียกก็คงจะไม่ผิดนัก
“เฮ้ยยย! เออิจิ!”
“เสียงดังไปแล้วนายน่ะ ริวเซย์”
ชายผมหยิกสีดำที่ชื่อว่าเออิจินั้นว่ากล่าวริวเซย์ ริวเซย์เป็นชายที่มีผมสั้นสีทองตรง คิ้วเข้มพร้อมกับดวงตาสีน้ำตาล ริวเซย์ก็เหมือนกันที่สวมชุดแจ็คเก็ตสีขาวและกางเกงสีฟ้าเหมือนกับของเออิจิ แต่สิ่งที่แตกต่างจากเออิจิก็คือรูปที่ปักอยู่ตรงหน้าอกด้านซ้ายของริวเซย์นั้นเป็นรูปหญิงสาวที่จับคอของสิงโตอยู่ แสดงให้เห็นถึงอาร์คานาที่ริวเซย์ถือครองก็คือ “Strength”
ทั้งสองนั้นเป็นเพื่อนกันเนื่องจากว่าทั้งสองได้สอบเข้ามาในอาร์คานาอะคาเดเมียใกล้ๆกันจึงรู้จักกันไปโดยปริยาย หลังจากที่เปิดเทอมมาทั้งคู่ก็ได้เจอกันในห้องเรียนเดียวกันอีก นั่นคือห้อง 1-C จะเรียกว่าเป็นโชคชะตาที่ทั้งสองต้องเจอกันเลยก็ว่าได้
“เอ่อ โทษทีๆ เออ! นี่ก็เปิดเทอมมา 1 สัปดาห์ละ มีอะไรพัฒนาขึ้นบ้างรึยัง”
“อืม ขึ้นมา 1 ดาวนะ”
“จริงดิ!? แกนี่มันเจ๋งจริงๆเลยว่ะ ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!”
ริวเซย์หัวเราะด้วยความชอบอกชอบใจจนทำให้นักเรียนคนอื่นๆที่อยู่ในบริเวณเดียวกันก็อดสนใจในบทสนทนาที่พวกเขาสองคน สิ่งที่พวกเขาทั้งสองนั้นพูดถึงอยู่ก็คือระดับพลังหรือแรงค์ (Rank) โดยแรงค์นั้นจะสามารถเพิ่มขึ้นได้จากประสบการณ์ การฝึกฝน การทำสมาธิ และอื่นๆอีก ยิ่งใช้เวลาไปกับการใช้พลังอาร์คานาบ่อยๆก็จะยิ่งทำให้แรงค์นั้นเพิ่มขึ้นเร็วเท่านั้น แรงค์จะถูกแทนด้วยจำนวนดาวที่ผู้ครอบครองอาร์คานาทุกคนจะสัมผัสได้ ซึ่งว่ากันว่าระดับแรงค์สูงสุดของพลังคือ 20 ดาว แต่ยังไม่เคยมีใครก้าวถึงจุดๆนั้นมาก่อน แต่ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถเฉพาะตัวของแต่ละบุคคลด้วย ว่าจะมีอัตราเติบโตแบบไหน (Growth Rate)
ถ้าถามว่าแรงค์ยิ่งสูงแล้วจะเกิดผลดีอย่างไร มันก็หมายถึงความชำนาญในการใช้พลังของแต่ล่ะคน การประยุกต์ใช้ในสถานการณ์ต่างๆ ความรวดเร็วในการใช้พลัง รวมไปถึงพลังความรุนแรงหรือความสามารถของพลังที่ขึ้นอยู่กับแรงค์นั้นๆ ยกตัวอย่างเช่นอาร์คานา Fool ถ้าแรงค์ต่ำอาจจะหายตัวได้แค่ 1 นาที แต่ถ้าแรงค์สูงก็อาจจะตายหายตัวได้เป็นวันๆก็ได้ เป็นต้น
อัตราเติบโตนั้นในปัจจุบันยังไม่สามารถหาวิธีที่สามารถวัดได้ว่าอัตราเติบโตนั้นเป็นแบบไหนและส่งผลยังไงต่อบุคคล แต่จากการทดลองของนักวิทยาศาสตร์อย่างน้อยก็ต่อให้คนที่มีอาร์คานาเดียวกัน ฝึกฝนแบบเดียวกัน แรงค์ก็ไม่เท่ากันอยู่ดี แต่ก็ไม่สามารถหาได้ว่าอัตราการเกิดนั้นมีกี่รูปแบบ เพราะมันหลากหลายไปแต่ล่ะคนมาก ไม่เหมือนกับแรงค์ที่สามารถวัดได้ง่ายกว่า
เพราะฉะนั้นแล้วการที่แรงค์เลื่อนขึ้นไปได้ 1 ขั้นนั้นภายในระยะเวลาเพียงแค่ 1 สัปดาห์นั้นหมายความว่าอัตราเติบโตของเออิจินั้นไม่ใช่ธรรมดาๆแน่นอน เพียงแต่ว่าแรงค์เริ่มต้นของเขานั้นหลังจากที่สอบเข้ามาได้กลับมีแรงค์แค่ 2 ดาวเท่านั้น เมื่อเทียบกับริวเซย์ที่สอบเข้ามาด้วยแรงค์ 5 ดาวแล้วถือว่ายังห่างกันค่อนข้างเยอะ แต่ปัจจุบันแรงค์ของเออิจิก็เพิ่มขึ้นกลายเป็น 3 ดาวแล้ว
เออิจิกับริวเซย์ก็คุยกันอย่างถูกคอภายในอาคารเรียนที่ดูทันสมัยพื้นที่ปูด้วยสีเทาเงาวับดูสะอาดสะอ้านกับกำแพงสีขาวที่เข้ากับพื้นได้เป็นอย่างดี ทั้งสองคนหลังจากเข้ามาในตัวอาคารแล้ว ก็เดินไปด้านขวาของตัวอาคารก่อนจะพบกับห้องเรียนประจำของพวกเขา 1-C นั่นเอง แต่ในขณะที่เพื่อนซี้สองคนนั้นกำลังจะก้าวเท้าเข้าห้องไปทันใดนั้นเอง..พรึ่บ!!
“เมื่อกี๊มัน..”
“เห้ย! อะไรวะ!!”
เหมือนกับมีอะไรบางอย่างที่เพิ่งผ่านหน้าพวกเขาทั้งสองเนื่องจากมีลมที่ค่อนข้างแรงอยู่ในระดับหนึ่งพัดตีเข้าหน้า แต่ทั้งสองคนก็ไม่ได้เจออะไรผิดสังเกตเป็นพิเศษก่อนที่ทั้งคู่จะหันกลับมามองกันเองด้วยหน้าตาที่มึนงงกันอย่างช่วยไม่ได้
เมื่อทั้งสองก้าวเข้ามาในห้องก็ได้พบกับบรรยากาศของห้องเรียนนักเรียนญี่ปุ่นทั่วไป โต๊ะเรียนและเก้าอี้สีฟ้าที่ตั้งเรียงกันกับกระดานไวท์บอร์ด มีทั้งคนที่นั่งจับกลุ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน หรือจะเป็นคนที่นั่งปลีกวิเวกอยู่คนเดียวก็มี บรรยากาศจึงมีเสียงเจี้ยวแจ้วคละๆกันไปอยู่ในห้อง เนื่องจากว่าพวกเขาเข้าห้องเรียนผ่านทางประตูหลังและโต๊ะของพวกเขาสองคนอยู่ใกล้ๆกันที่บริเวณริมหน้าต่างมุมหลังห้อง ทั้งสองจึงเดินตรงไปหาที่นั่งพวกเขาเอง
แต่ก่อนจะไปถึงโต๊ะประจำของพวกเขาที่อยู่ริมสุดนั้น เออิจิกับริวเซย์รู้สึกถึงอะไรบางอย่างจึงหันไปมองทางด้านขวาจึงเจอหญิงสาวผมยาวสลวยสีดำที่มีริบบิ้นสีขาวผูกผมยาวลงมา โต๊ะของเธอนั้นอยู่ตรงกลางของห้องพอดิบพอดี รอบๆโต๊ะของเธอมีชายและหญิงประมาณ 4-5 คนที่กำลังมีบทสนทนาอยู่กับเธอ เธอมีชื่อว่าคุโรซาวะ จิเอะ จะเรียกได้ว่าเป็นนางฟ้าของห้องนี้เลยก็ว่าได้ ด้วยความน่ารักและมีเสน่ห์ของเธอพร้อมไปกับนิสัยกุลสตรีผู้เรียบร้อย อีกทั้งยังเป็นคนที่อ่อนโยนและอ่อนหวาน ทำให้เธอนั้นเป็นทิ่รักของเพื่อนๆอย่างช่วยไม่ได้
ตัวของเออิจิเองจริงๆแล้วก็แทบไม่ได้คุยกับจิเอะเลยตั้งแต่เปิดเทอมมาแล้วหนึ่งสัปดาห์ แต่ตัวของเขาในตอนนี้กลับรู้สึกอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาต้องทักทายจิเอะให้ได้
“โย่! คุโรซาวะซัง”
“อ้าว สวัสดีจ้า มาจิซัง อิเอคิชิซัง”
“สวัสดีเช่นกันครับ คุโรซาวะซัง”
ท้ายที่สุดแล้วมาจิ เออิจิก็ต้องเอ่ยปากทักนางฟ้าประจำห้องไปอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อจิเอะได้ยินเสียงทักทายของผู้คนอื่นๆ เธอหันหลังมาด้วยดวงตาสีฟ้าเข้ม ก่อนที่จะทักทายตอบกลับไปอย่างเป็นมิตร ริวเซย์รีบจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้ดูเรียบร้อยก่อนจะจัดท่าให้ทะมัดทะแมง แต่ที่สำคัญคือเธอสามารถจำชื่อของพวกเขาทั้งสองคนได้หลังจากที่เปิดเทอมมาได้เพียงแค่หนึ่งสัปดาห์ สมแล้วกับฉายาที่ผู้คนขนานนามเธอว่านางฟ้าประจำห้อง
(Lovers.. งั้นหรอกเหรอ)
แน่นอนว่าคุโรซาวะ จิเอะก็ใส่แจ็คเก็ตสีขาวที่เป็นเครื่องแบบของทาอาร์คานาอะคาเดเมียเหมือนกัน ปกติที่หน้าอกด้านซ้ายของเครื่องแบบนั้นจะมีรูปของอาร์คานาปักอยู่ เหมือนกันกับคนอื่นๆรูปอาร์คานาของเธอนั้นเป็นรูปหัวใจซึ่งมีผู้ชายกับผู้หญิงยืนอยู่ด้านล่างหัวใจนั้น เป็นสัญลักษณ์แสดงให้เห็นถึงอาร์คานาของเธอที่ครอบครองอยู่นั่นก็คือ “Lovers”
พลังของอาร์คานา Lovers นั้นค่อนข้างจะไม่มีผลอื่นนอกจากเสน่ห์อันรุนแรงที่ผู้ครอบครองนั้นจะปล่อยออกมา ทำให้ผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาจะต้องหลงใหลในตัวเธออย่างช่วยไม่ได้ ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับการควบคุมพลังของบุคคลนั้นด้วย จิเอะก็คงพยายามฝึกฝนในการควบคุมพลังของเธออยู่เป็นแน่
(แต่ถึงแม้จะไม่มีพลังของเธอ เธอก็น่าจะเป็นที่รักของทุกคนอยู่แล้วนะ..)
(เห้ย เออิจิ รีบไปเหอะ..)
ทั้งสองมองหน้ากัน เออิจิและริวเซย์ยิ้มรับตอบกลับคำทักทายของจิเอะ ถึงแม้ทั้งสองคนจะอยากยืนชื่นชมรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ของจิเอะ แต่ก็ต้องรีบไปนั่งที่ของเขาเนื่องจากสายตาที่มองด้วยความอิจฉา โกรธ และรังเกียจออกมาจากนักเรียนกลุ่มทื่ยืนอยู่รอบๆโต๊ะของจิเอะ พวกเขาสัมผัสสายตานั้นได้จึงรีบไปนั่งโต๊ะของพวกเขาเองที่อยู่ริมหน้าต่าง ซึ่งริวเซย์อยู่หลังสุดส่วนเออิจิอยู่ด้านหน้าของริวเซย์
“นายรู้จักคุโรซาวะซังด้วยเหรอ”
“ถ้าแค่รู้จักชื่อล่ะก็นะ ไม่ได้รู้จักถึงขั้นนั้นหรอก”
“แต่ชั้นรู้สึกว่าจะต้องทักเธอให้ได้น่ะสิ ไม่ว่ายังไงก็ตาม” เออิจิพูด
“นั่นสินะ จริงๆชั้นก็รู้สึกเหมือนนายเลยล่ะ! แปลกใช่มั้ยล่ะ!”
“ถ้านายไม่ทักเธอ ชั้นก็คงจะเป็นคนทักแทนแน่ๆ ฮ่า! ฮ่า!” ริวเซย์ตอบด้วยน้ำเสียงชอบใจเหมือนเคย
“เออจะว่าไป เออิจิเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเด็กประถมบ้างรึเปล่า?” ริวเซย์กล่าวถึงข่าวลือที่กำลังแพร่กระจายอยู่ในโรงเรียน
“ห๊ะ เด็กประถมอะไรวะ” เออิจิตอบ
“ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมานี่แหละ มีนักเรียนเห็นเด็กประถมประมาณ 8 ขวบวิ่งเล่นอยู่ในโรงเรียนนี้”
“ไม่ว่าจะเป็นที่ตัวอาคารเรียน สวนอาร์คานา หรือแม้กระทั่งที่หอพักสุดหรูนั่นก็ตาม”
“มีคนคาดเดาว่าคงเป็นลูกสาวของท่านผู้อำนวยการที่นำมาเลี้ยงไว้”
“บ้างก็บอกว่าเป็นนักเรียนปีหนึ่งที่สอบเข้ามาได้ด้วยความสามารถที่สูงมากๆ” ริวเซย์อธิบาย
เออิจิจริงๆแล้วก็ไม่ใช่คนที่สนใจเรื่องชาวบ้านชาวช่องมากเสียเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้รังเกียจที่จะคุยด้วย ถ้ามีคนเปิดหัวข้อให้เขาฟังก่อนนะ
“ไม่น่าจะใช่อันหลังหรอกน่า ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆเด็กนั่นมันก็โคตรอัจฉริยะแล้ว” เออิจิกล่าวด้วยความไม่เชื่อ
“ชั้นก็คิดเหมือนนายนั่นแหละ จนกระทั่งมีคนเห็นเด็กคนนี้ไปทำบัตรประจำตัวมาน่ะสิ!!” ริวเซย์พูดด้วยความตื่นเต้น
“บ้าน่า.. เป็นไปไม่ได้หรอก”
ตึ่ง ตึง ตึง ตึง~ ตึ่ง ตึง ตึ้ง ตึง~ ตึ้ง ตึ่ง ตึง ตึง~ ตึ่ง ตึง ตึ้ง ตึง~
เสียงออดดังขึ้นทั่วทั้งโรงเรียนเป็นสัญญาณว่าขณะนี้ได้เข้าสู่การเรียนการสอนแล้วเนื่องจากตอนนี้เวลาคือ 8 นาฬิกาตรง ไม่ช้านักเรียนทุกคนก็นั่งลงที่ของตัวเอง ก่อนที่ประตูของห้องเรียนจะถูกเปิดออกโดยผู้หญิงที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกระโปรงรัดรูปสีฟ้าพร้อมกับถุงน่องสีดำของเธอ ที่หน้าอกของเธอนั้นเช่นเดียวกับนักเรียนมีรูปอาร์คานาปักอยู่ซึ่งเป็นรูปวงกลมที่ด้านในเป็นพระจันทร์เสี้ยวซึ่งเกิดช่องว่างในวงกลมจนเป็นรูปหัวใจ ด้านบนวงกลมนั้นมีกุ้งลอบสเตอร์อยู่ตรงกลางขนาบด้วยหอคอยสองข้าง เป็นสัญลักษณ์ของอาร์คานา “Moon”
ใบหน้าของเธอนั้นเรียวพร้อมกับผมยาวประบ่าสีบลอนด์กับนัยน์ตาสีน้ำเงิน ริมฝีปากของเธอถูกแต้มด้วยลิปสติกสีแดงสดดูเย้ายวนไม่ใช่น้อย เธอเดินเข้ามาพร้อมกับถือแฟ้มสีดำที่น่าจะเป็นรายชื่อของนักเรียนทุกคนในห้อง 1-C เธอเป็นครูโฮมรูมประจำห้อง 1-C มิยาชิตะ ยูกิกะ
เมื่อเธอมาถึงสิ่งแรกที่เธอทำก็คือการเช็คชื่อของนักเรียนทุกๆคน แต่จริงๆแล้วในห้อง 1-C นั้นจะเหลือโต๊ะด้านหน้าสุดอยู่หนึ่งตัวซึ่งตรงกับโต๊ะของคุณครูที่อยู่หน้าห้องพอดี เมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อนในวันที่เปิดเทอมเป็นวันแรกครูมิยาชิตะได้ห้ามให้นักเรียนทุกคนนั่งตรงที่นั้นจนกว่าจะมีการแจ้งข่าวจากครูอีกที ในขณะที่ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์แล้วก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น จึงทำให้นักเรียนในห้อง 1-C มีจำนวนแค่ 24 คนตลอดมา
“อ๊ะ ใช่ นักเรียนทุกคน วันนี้คุณครูมีข่าวจะมาแจ้งให้ได้ทราบกันนะ” ครูมิยาชิตะกล่าวหลังจากเช็คชื่อนักเรียนทุกคนเสร็จ
“เจ้าของโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าครูวันนี้เธอจะมาแล้วจ้ะ”
เสียงฮือฮาดังขึ้นในห้องเรียนอย่างช่วยไม่ได้ ในความเป็นจริงแล้วไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นกับนักเรียนปีหนึ่งที่เพิ่งจะเข้ามาในโรงเรียนได้ไม่นาน หลายๆคนก็คิดกันไปต่างๆนาๆว่าอาจจะมีปัญหาเรื่องผลสอบหรือเปล่า หรือจะมีปัญหาเรื่องทางบ้าน แต่ก็ไม่มีใครรู้ความจริงอยู่ดี จนกระทั่งครูมิยาชิตะพูดขึ้นอีกครั้ง
“ไม่ว่ายังไงก็ขอฝากนักเรียนคนใหม่นี้ด้วยนะจ้ะ ดูแลเธอดีๆด้วยล่ะ”
“เธออาจจะ..อายุน้อยกว่าพวกเราไปซักหน่อย แต่หวังว่าพวกเธอทุกๆคนก็จะเข้ากันได้นะ”
“เข้ามาได้เลยจ้า!”
เมื่อคำพูดที่บอกว่า “อายุน้อย” หลุดออกมาจากปากของคุณครูก็ยิ่งทำให้ทั่วทั้งห้องนั้นเกิดเสียงฮือฮาขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ทุกคนคงพอจะเดาสาเหตุที่แท้จริงได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับนักเรียนที่ไม่ได้มาถึงหนึ่งสัปดาห์กันแน่ ทางเออิจิกับริวเซย์นั้นมองหน้ากันพร้อมกับอ้าปากค้าง ยังไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาได้ยิน จนกระทั่งทุกคนถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาจากภวังค์ด้วยรูปลักษณ์ของเด็กสาว
เด็กสาวนั้นมีผมสั้นสีชมพูที่ด้านหลังถูกจัดทรงให้เป็นรูปคล้ายเลขแปดพร้อมกับมีปอยผมยาวสลวยประกบใบหน้าเรียวเล็กของเธอ ดวงตาของเธอนั้นโตทำให้แววตาสีน้ำเงินเข้มของเธอนั้นดูเด่นขึ้นมา เด็กคนนี้ไม่ได้แต่งชุดเครื่องแบบเหมือนกับนักเรียนคนอื่นๆในอาร์คานาอะคาเดเมีย คงอาจจะเป็นเพราะไม่ได้มีเครื่องแบบที่มีขนาดเท่าตัวของเธอ เด็กสาวหลังจากที่เขียนชื่อของตัวเองบนกระดานเสร็จก็หันมาก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่สดใส
“มิโคริ โค มาแล้วค่า!!”
