"ฟังดูน่าสนใจ" คำตอบจากเด็กชายผมสีขาวทำเอาเด็กชายผมสีน้ำตาลถึงกับถลึงตา
"แต่โทษที... พวกชั้นรีบ น้องชั้นบาดเจ็บนิดหน่อย เราต้องเข้าเมืองไปซื้อยารักษา แถมเราต้องกลับไปหา ดร.นัทสึ ด้วย" คำพูดของเด็กชายคนพี่ทำเอาคนน้องโล่งอก
"ดร.นัทสึ..." ชายแปลกหน้าทวนชื่อของบุคคลที่ 3 เบาๆ
"เอางี้ ถ้านายอยากได้เทรนเนอร์ฝีมือดีอย่างชั้นเข้ากลุ่มอะไรนั่น ไปรอชั้นในเมืองก็ได้ ถ้าเสร็จธุระเมื่อไหร่แล้วเราค่อยไปด้วยกัน ส่วนนายทากะ..." เด็กชายคนพี่ยังไม่ทันพูดจบก็โดนแทรก
"โอกาสไม่ได้มีมาบ่อยๆ" ชายแปลกหน้าพูดจบก็เดินผ่านเด็กทั้งสองไปในทันที
"หึ !! ทำเป็นวางมาด อยากจะรู้ว่าฝีมือมันจะขนาดไหนกันเชียว" เจ้าคนอารมณ์ขึ้นๆลงๆสบถก่อนจะเข้าเมืองบริสซิลเลียที่อยู่ตรงหน้า
ภายในเมืองบริสซิลเลียถูกปูด้วยกระเบื้องสีเขียวสดและสีเหลือง กระเบื้องสีเขียวสดจะถูกปูเป็นบริเวณกว้างและกระเบื้องสีเขยวสดจะปูล้อมรอบกระเบื้องสีเหลือง ตามบ้านเรือนและสิ่งปลูกสร้างจะล้อมรอบไปด้วยกระเบื้องสีดำ สองข้างทางเป็นป่าที่ไม่รกนัก(ถ้าเทียบกับป่าที่ทั้งสองเดินมา ที่นี่ช่างน่าอภิรมย์กว่าเยอะ) ภายในเมืองมีบ้านหลังเล็กๆเรียงรายติดๆกัน โดยบ้านแต่ละหลังจะถูกสร้างด้วยอิฐสีขาวแบบเดียวกันแทบทั้งเมือง บ้านเรือนบ่งบอกถึงความหนาแน่นของผู้อาศัย แต่บรรยากาศในวันนี้ช่างแตกต่างจากจำนวนบ้านเรือนเสียเหลือเกิน ผู้คนแทบนับจำนวนคนได้ บรรยากาศทำเอามาซาดะหวิวๆ
"ที่นี่มันเป็นเมืองร้างไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ?" มาซาดะตั้งคำถามกับตนเอง
"ชั้นว่าเราไปถามเจ้าของร้านขายของไหม ?" ทากะพูดจบก็ชี้นิ้วไปตรงทิศตะวันออกเฉียงเหนือซึ่งมีร้านขายของตั้งอยู่ ร้านขายของภายในเมืองนี้ก็เหมือนกับบ้านเรือนภายในเมือง มันถูกสร้างด้วยอิฐสีขาว หลังคากระเบื้องสีน้ำเงิน มีตัวหนังสือตัวใหญ่เขียนว่า "Poke Shop"
ืทั้งสองก้าวเข้ามาในร้าน Poke Shop ภายในร้านมีหญิงวัยกลางคน ผมหยิกสีดำสนิทในชุดยูนิฟอร์มสีฟ้า-ขาวของร้าน ประจไอยู่ที่เคาน์เตอร์
"เอ่อ... คุณป้าครับ ทำไมเมืองมันช่างเงียบเหงาแบบนี้ล่ะครับ บรรยากาศชวนขนลุกมากเลย" มาซาดะมองไปรอบ พร้อมลูบแขนตัวเองด้วยอาการขนลุก
"ไม่ต้องกลัวหรอกจ่ะ ผู้คนในเมืองเขาออกไปร่วมพิธีอัญเชิญน้ำมนต์ที่เมืองยาลามาลที่อยู่ใกล้ๆเมืองบริสซิลเลียแห่งนี้เองจ่ะ ที่เห็นภายในเมืองนี้ดูเงียบๆไปเพราะผู้คนทยอยไปกันทั้งนั้นเลย พิธีนี้ 12 ปีมีครั้งนึง ชาวเมืองก็ตั้งหน้าตั้งตารอวันนั้นมานาน" ป้าเจ้าของร้าน Poke Shop อธิบาย
"พิธีอัญเชิญน้ำมนต์ ?" มาซาดะกับทากะหันมาจ้องหน้ากันด้วยความงงงวย
"เธอสองคนคงไม่รู้สินะจ๊ะ คือพิธีอัญเชิญน้ำมนต์เป็นพิธีที่ศักดิ์สิทธ์มาก ว่ากันว่าน้ำมนต์นั้นมาจากการที่โปเกม่อนในตำนานอย่าง Suicune ย่ำลงบนผืนน้ำ ทำให้น้ำธรรมดากลายเป็นน้ำมนต์ศักดิ์สิทธ์ ดื่มแล้วจะหายเจ็บป่วยหายไข้ พิธีนี้จะแจกน้ำมนต์ตามจุดต่างๆภายในเมืองอาเบิร์ลตั้น" ป้าเจ้าของร้าน Poke Shop อธิบายต่อ
***Suicune โปเกม่อนในตำนานที่ถูกพูดถึง***
"เดี๋ยวก่อนนะครับ พิธีอัญเชิญน้ำมนต์จัดที่เมืองยาลามาล แต่ทำไมตอนแจกน้ำมนต์ถึงต้องไปแจกไกลถึงเมืองอาเบิร์ลตั้นล่ะครับ ? ระยะทางระหว่างสองเมืองนี้มันไกลมากๆเลยนะครับ" ทากะถามด้วยความสงสัย
"น้ำมนต์ที่ต้องแจกจ่ายจะต้องถูกแห่ไปยังเมืองอาเบิร์ลตั้นและไปแจกที่นั่น มันเป็นพิธีที่ทำกันมาหลายช่วงอายุคนแล้วจ่ะ" คำตอบอาจจะทำให้ร้องอ๋อ แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะแห่น้ำมนต์ไปยังเมืองที่อยู่ห่างไกลไปทางทิศตะวันออก
"ถ้ามีโปเกม่อนที่บินได้หรือว่ายน้ำได้ก็ช่วยได้เยอะเลยสิ" มาซาดะบ่นพึมพำ
"มันแน่นอนอยู่แล้วจ่ะ ถ้าให้เดินเท้าไป ไม่รู้กี่ปีจะถึง" เสียงหัวเราะขบขันภายในร้านค้าเล็กๆช่วยทำลายความเงียบสงัด ป้าเจ้าของร้านหยุดหัวเราะแล้วมองเด็กชายทั้งสองคน
"ว่าแต่ เธอสองคนต้องการอะไรหรือเปล่าจ๊ะ ?" ป้าเจ้าของร้านถามความต้องการ
"Burn Heal กระปุกนึงครับ" ทากะตอบ ป้าเจ้าของร้านได้ยินก็หันหลังไปเปิดตู้ยาสีขาวที่อยู่ด้านหลังและหยิบกระปุกยาสีแดงและส่งให้ทากะ ทากะรับและจ่ายเงินเสร็จสรรพ
"ป้าครับ Pokemon Center อยู่ห่างจากร้านนี้ไกลไหมครับ ?" ทากะถามต่อ
"ออกจากร้านแล้วเลี้ยวขวา ประมาณ 200 เมตรก็ถึงแล้วจ่ะ" ป้าเจ้าของร้านตอบ
"ถ้าเสร็จธุระแล้ว เธอสองคนลองไปดูบรรยากาศภายในเมืองยาลามาลดูก็ได้นะเทรนเนอร์น้อย" ป้าเจ้าของร้านยิ้มอย่างเป็นมิตร
"ป้ารู้ได้ไงว่าพวกเราเป็นเทรนเนอร์ ?" มาซาดะสงสัย
"ถามทางไป Pokemon Center ก็รู้แล้วจ่ะ" ป้าเจ้าของร้านหัวเราะเบาๆ
"ที่เมืองยาลามาลมี Pokemon Gym อยู่ที่นั่น เทรนเนอร์ทุกคนต้องสู้กับยิมลีดเดอร์ทั้ง 8 คนจนชนะและได้รับเข็มกลัดยิมทั้ง 8 ถึงจะได้เข้าร่วมโปเกม่อนแชมป์เปี้ยนลีก" ป้าเจ้าของร้านอธิบาย
"เรื่องนี้ผมก็เคยได้ยินอยู่ ลืมเรื่องนี้ไปได้ไงนะ กว่าจะสู้ยิมลีดเดอร์ได้ พวกเราต้องฝึกให้มากๆ" มาซาดะปลุกใจทากะ
"ยาลามาล ยีมลีดเดอร์ใช้โปเกม่อนธาตุหิน ถ้าใช้โปเกม่อนธาตุ น้ำ หญ้า ต่อสู้ และพื้นดิน จะช่วยได้เยอะ" ป้าเจ้าของร้านแนะนำ
"ขอบคุณครับคุณป้า" ทากะกับมาซาดะโค้งขอบคุณ ทั้งคู่ออกจากร้านไปแล้วมุ่งหน้าไปยัง Pokemon Center ทันที
-----
Pokemon Center ในเมืองบริสซีลเลียถูกสร้างด้วยอิฐสีขาวเหมือนกับบ้านเรือนภายในเมืองนี้ หลังคากระเบื้องสีแดง มีแผ่นป้ายใหญ่เขียนว่า "Pokemon Center" ทั้งคู่รีบเข้าไปภายใน Pokemon Center ทันที ภายในนั้นมีนางพยาบาลที่เป็นที่รู้จักกันดี คุณจอย นั่นเอง เธอกำลังทำหน้าที่รักษาโปเกม่อนให้กับคนที่มาต่อแถวใช้บริการ อย่างน้อยๆบรรยากาศในนี้ก็ไม่เงียบเหงาเท่า Poke Shop
ทากะกับมาซาดะนั่งรอคิวแล้วผล็อยหลับไปทั้งคู่ จนกระทั่งคุณจอยเข้ามาสะกิดทั้งคู่ให้ตื่นจากนิทรา อย่าลืมว่าภารกิจมันยังไม่จบแค่นี้ ทั้งคู่รีบให้คุณจอยรักษาโปเกม่อนให้โดยที่ไม่ได้พูดคุยกับคุณจอยเลย เมื่อเสร็จกิจ ทั้งคู่รีบมุ่งหน้ากลับไปหา ดร.นัทสึ ทันที
-----
"นึกว่าจะข้ามวันเสียแล้ว แค่ออกไปซื้อของ" เสียงบ่นแกมเย้าแหย่ดังขึ้นจากชายชุดกราวที่หางานมาให้ทำ
"รู้ไหมว่าพวกเราเจออะไรมาบ้าง เราเจอ..." มาซาดะพร้อมโวยวายทุกเมื่อ แต่ยังไม่ทันได้ปริปากกูถูกชายชุดกราวปิดปากซะนี่
"ในโลกใบนี้ ยังต้องเจออะไรอีกเยอะ นี่ออกไปแค่ค่อนวันยังมีเรื่องเล่าแล้ว ถ้าออกไปร่วมปีจะมีเรื่องเล่ายาวขนาดไหนกันน้าาา" ดร.นัทสึ หยิบของจากกระเป๋าของเขาและส่งให้กับมาซาดะและทากะ
"นี่คือ Pokedex ถ้าเจอโปเกม่อนก็สามารถเปิดเจ้านี่เพื่อหังรายละเอียดเบื้องต้นของโปเกม่อนตัวนั้นได้เลย Pokedex เป็นเครื่องมือที่ช่วยบอกว่าเธอเจออะไรมาบ้าง จำนวนโปเกม่อนที่เคยพบเจอ จะถูกเก็บไว้ในนี้ทั้งหมด ยิ่งประสบการณ์มาก โปเกม่อนที่เจอยิ่งมากตามไปด้วย" ดร.นัทสึ อธิบาย เด็กทั้งสองสำรวจ Pokedex ของตนยังไม่ทันไร ดร.นัทสึก็กระบอกสีดำให้กับทั้งสอง
"ภายในกระบอกนี้จะมีแผนที่อยู่ ศึกษาเส้นทางภายในแผนที่ได้ สัญลักษณ์แต่ละอย่างระบุไว้ว่าหมายถึงอะไร ภูเขา ลำธาร เมือง ฯลฯ" ทั้งสองรับไว้
"แม่ของเธอทั้งสองคนรออยู่ที่บ้าน ปล่อยให้พ้นคืนนี้ก่อน ค่อยออกเดินทาง ร่ำลากันให้เรียบร้อย เส้นทางข้างหน้ากำลังรอพวกเธออยู่" ดร.นัทสึยิ้ม
"ครับ !!" สองพี่น้องนัยต์ตาเป็นประกาย
-----
ชายผมดำสนิทสวมแหวนสีเงินและเชยชมมันอย่างพอใจ แต่อารมณ์สุนทรีย์ก็ชะงักลงเพราะเครื่องมือสื่อสารของเขามีผู้ติดต่อมา เขากดปุ่มตอบรับ หน้าจอของเครื่องมือสื่อสารแสดงใบหน้าของชายผมสีแดง หน้าตาไม่ค่อยเป็นมิตรนัก
"ได้คนเพิ่มหรือยังชิบะ ?" เสียงเนิบๆจากชายผมแดงถามด้วยอารมณ์ที่แสนจะเยือกเย็น
"ตอนนี้ยังไม่ได้เพิ่มครับ แต่อีกไม่นานเราจะได้สมาชิกเพิ่มแน่นอนครับ" ชายผมดำตอบ แต่ดูเหมือนสีหน้าของผู้ฟังจะไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
"ยาลามาลกำลังจะมีพิธีอัญเชิญน้ำมนต์ ผู้คนที่ศรัทธาความศักดิ์สิทธ์แห่กันไปตั้งมากมาย... จงชักจูงพวกนั้นให้ศรัทธาในความศักดิ์สิทธิ์ของความแข็งแกร่งเสีย" ชายผมแดงพูดจบก็ยกเลิกการสนทนาทันที
"ศรัทธา... ในความแข็งแกร่ง" ชายผมดำแสยะยิ้ม
