ตอนที่ 2
------------
“สวัสดีครับ.. ขอต้อนรับเข้าสู่ตึกเมน บิลดิง คุณคือคนที่ท่านผู้อำนวยการอาเรียได้เชิญมาใช่ไหมครับ ?”
เสียงต้อนรับทักทายที่เรียบๆ แต่แฝงไปด้วยขุมพลังที่ซ่อนอยู่ในข้อความนั้น มาจากชายหนุ่มรูปร่างกำยำล่ำสัน ผมสีบลอนด์กึ่งเหลืองๆ ใบหน้าที่เคร่งขรึมพร้อมกับรอยแผลเป็นที่บริเวณดวงตาขวาของเขา แน่นอนว่าเขาใส่ชุดยูนิฟอร์มที่เหมือนกับทุกๆคน แต่ที่จะพิเศษกว่าคนอื่นหน่อยก็คือปลอกแขนสีแดงที่สลักด้วยตัวอักษรสีขาวว่า “ประธานนักเรียน”
“ถ้าไม่รังเกียจอะไร ช่วยกรุณาบอกชื่อเสียงเรียงนามของคุณให้ผมฟังก่อนได้ไหมครับ ?”
มิโมโตะที่มีมิไรยืนอยู่ข้างๆกล่าวตอบกลับไป พวกเขาสองคนได้เดินทางกันมาจนถึงใจกลางหลักของเกาะกลางทะเลแห่งนี้ ตึกที่เป็นศูนย์กลางของเกาะแห่งนี้ แน่นอนว่ารวมถึงเป็นหัวใจสำคัญที่คอยขับเคลื่อนพัฒนาเกาะที่หลายชีวิตได้อาศัยอยู่ และรวมถึงห้องของผู้อำนวยการด้วย..
“ผมน่ะเหรอ ? จะขอแนะนำตัวแบบสั้นๆละกัน คริสเตียน เบนซ์ เป็นประธานนักเรียนครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
แน่นอนว่าพออีกฝ่ายแนะนำตัวเองมาแล้ว ตามหลักมารยาทก็ควรจะเป็นตาฝั่งตัวเองแนะนำตัวกลับ คริสเตียนขยิบตาให้เพื่อเป็นการให้สัญญาณพร้อมกับยื่นมือมา
“ผมชื่อมิโมโตะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ฉันชื่อมิไรค่ะ เราสองคนเพิ่งทำความรู้จักกันเมื่อสักครู่นี้เอง ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะคะ”
ว่าแล้วทั้งสองคนนี้ก็ยื่นมือเข้าไปจับกับมือของคริสเตียนตามลำดับ ก่อนที่ทั้งสองจะผละมือออกจากกันมา
“ถ้าอย่างนั้น ผมก็ขอเชิญพวกคุณทั้งสองคนไปพบกับท่านผู้อำนวยการอาเรียเลยละกันนะครับ พวกคุณตามผมมาเลยครับ”
ในตอนแรกทั้งสามคนนั้นต่างยืนคุยทำความรู้จักกันอยู่หน้าตึกเมน บิลดิง (Main Building) ซึ่งคริสเตียนได้หันหลังเข้าไปก่อนที่จะก้าวเท้าขึ้นไปบนตัวตึกนี้ ตึกเมน บิลดิงที่ว่านี้มีขนาดใหญ่พอสมควร มีความยาวพอๆกันความสูงก็เรียบเท่ากันหมด แต่มีเพียงตรงกลางเท่านั้นที่สูงกว่าบริเวณอื่นๆ ตัวตึกเป็นสีขาวล้วน ออกแบบดีไซน์มาเหมือนตึกทั่วๆไป ทั้งสองก็ไม่รอช้าเดินขึ้นบันไดตามคริสเตียนไปทันที
“นี่คือห้องโถงใหญ่ครับ จากนี้ก็จะไปได้ 3 ทางคือ ตรงไป/ขึ้นบันได ทางขวา และทางซ้ายครับ เดี๋ยวผมจะพามาให้ดูในเวลาหลังครับ แต่ตอนนี้เรื่องด่วนก็คือต้องพาคุณมิโมโตะไปพบกับท่านผู้อำนวยการอาเรียก่อนนะครับ”
คริสเตียนเดินขึ้นบันไดไปชั้นบนถัดไป ทั้งมิโมโตะและมิไรมองหน้ากัน ก่อนที่จะเดินตามตัวของคริสเตียนไป จากนั้นก็เดินขึ้นบันไดไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงชั้น 5 ซึ่งเป็นส่วนที่สูงที่สุดของตึกนั้น มีขนาดไม่มาก แต่มีประตูไม้ขนาดใหญ่ที่ปิดกั้นห้องอันดูแล้วเต็มไปด้วยความลึกลับน่าพิศวง
“พร้อมที่จะพบท่านผู้อำนวยกาอาเรียหรือยังครับ ?”
คริสเตียนหันหลังกลับมาถาม ที่จะเน้นไปทางมิโมโตะเสียมากกว่าตัวของมิไร
“พามาถึงขนาดนี้ จะให้ตอบว่าไม่เข้าไปก็บ้าแล้ว”
“งั้นก็ขอเชิญพบกับท่านผู้อำนวยการอาเรียได้เลยครับ”
คริสเตียนหันกลับไป ก่อนที่จะเคาะประตูเพื่อเป็นสัญญาณบอกแก่คนในห้องว่ามีคนมาหา ก่อนที่เราจะได้ยินเสียงผู้หญิงจากข้างในตะโกนบอกว่า “เข้ามาได้” คริสเตียนจึงผลักประตูไม้บานใหญ่ออกไป
“ฉันกำลังรออยู่เลย… มิโมโตะ”
สิ่งที่พวกเขาทั้งสามคนได้พบเจอในห้องของผู้อำนวยการนี้ก็คือพรมแดงที่ถูกปูด้วยความประณีต แสดงถึงความหรูหราของฐานะ ตู้หนังสือที่ขนาบอยู่กับกำแพงทั้งสองด้านที่อัดแน่นไปด้วยหนังสือหลากหลายประเภท รูปปั้นที่พอมองไปแล้ว มันเหมือนกับหญิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตรงหน้าอย่างไม่มีผิดเพี้ยน ผมสีดำยาวสลวยพร้อมกับใบหน้าที่เกลี้ยงเกลารอยเหี่ยวย่นแทบจะไม่มี ผิดกับภาพในจินตนาการของมิโมโตะไปหลายขุม จมูกโด่งเป็นสัน นัยน์ตาสีเหลืองอร่าม คิ้วอันดกดำ บ่งบอกถึงความงามของหญิงคนนี้อย่างไม่มีใครโต้เถียง
เธอกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้สำหรับโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าตัวของเธอ มีทั้งเอกสารเป็นกองๆตั้งไว้ข้างๆ พร้อมกับคอมพิวเตอร์จอแบนขนาดใหญ่พอสมควรตั้งอยู่ด้านตรงข้ามของกองเอกสาร แววตาของเธอกำลังจับจ้องมายังที่ชายหนุ่มนามมิโมโตะอย่างไม่ลดละ จนผู้ถูกกระทำ(ด้วยสายตา) เริ่มรู้สึกอึดอัดเป็นธรรมดา ซึ่งดูเหมือนเธอจะสัมผัสได้
“เอาล่ะ.. ขอบใจมาก คริสเตียน ขอให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องกับงานนี้เชิญออกจากห้องนี้ไปด้วยค่ะ”
แน่นอนว่าถึงแม้เธอจะกล่าวขอบคุณตัวคริสเตียนก็ตาม แต่ในตอนนี้ คริสเตียนไม่ใช่ผู้เกี่ยวข้องในงานนี้อีกต่อไปแล้ว ซึ่งแน่นอนว่าคำพูดนี้ย่อมกระทบถึงตัวหญิงสาวนามมิไรที่ติดตามมากับตัวมิโมโตะด้วย คริสเตียนโค้งระดับ 45 องศาให้หนึ่งที ก่อนที่จะดึงพาตัวของมิไรออกจากห้องไป ไม่ทันที่มิไรแม้แต่จะได้กล่าวค้านเลย
“กึง!!”
เสียงประตูไม้บานใหญ่ได้ปิดลง บัดนี้ห้องได้ถูกความเงียบเชียบเข้าปกคลุม เหลือไว้แต่เพียงเสียงของเครื่องปรับอากาศเท่านั้น ผู้อำนวยการหญิงอย่างอาเรียก็ยังคงจับจ้องไปที่ตัวของมิโมโตะอย่างไม่มีท่าทีว่าจะลดละเลยแม้แต่น้อย จนทำให้มิโมโตะรู้สึกอึดอัดจนทนไม่ไหว ต้องพูดมันออกมา
“เอ่อ.. จะจ้องมองผมไปอีกนานแค่ไหนกันครับ ?”
“ไม่มีอะไรหรอก.. แค่ฉันอยากจะมองให้แน่ใจว่าเธอคือสิ่งของล้ำค่าที่ทางนู้นส่งมาให้กับฉัน”
คำว่า “สิ่งของ” คงจะกระทบตัวของมิโมโตะไม่ใช่น้อย อยู่ดีๆโดนคนที่เพิ่งเจอหน้ากันได้ไม่ถึง 1 นาที เรียกตัวเองว่าเป็นสิ่งของแบบนี้.. ถ้าไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลยน่ะสิแปลก แต่สิ่งที่มิโมโตะทำก็เพียงแค่กระตุกนิดๆเท่านั้น เหมือนกับต้องการจะถามว่า ทำไมฉันถึงเป็นสิ่งของล้ำค่ากันแน่ ?
“จะว่าไป.. ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลยสินะ ฉันชื่อ อาเรีย เวิร์ท แฮนเดอสัน ผู้อำนวยการของโรงเรียนนิวโฮป อคาเดมี่ หรือพูดอีกนัยหนึ่งก็คือ ผู้คุมเกาะแห่งนี้”
“ส่วนผมชื่อ..”
“ไม่ต้องหรอก ฉันรู้จักเธอดีอยู่แล้ว.. แต่ตัวเธอเองดันไม่รู้จักตัวตนของเธอเองเสียด้วยซ้ำ เธอไม่ใช่ฝ่ายที่จะแนะนำตัวให้ฉันฟัง แต่ฉันต่างหากที่จะต้องเป็นฝ่ายแนะนำตัวเธอเองให้เธอรู้”
คำพูดของมิโมโตะถูกขัดด้วยน้ำเสียงอันเรียบเฉยแต่เต็มไปด้วยเสน่ห์อันน่าหลงใหล ชวนน่าฟังชอบกล ทำให้ตัวมิโมโตะถึงกับชะงักไปนิดนึงเหมือนกัน เมื่ออาเรียเห็นปฏิกิริยาแบบนี้ของตัวมิโมโตะแล้วเธอก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจด้วยมุมปากของเธอ ก่อนที่จะเริ่มขยับปากพูดต่อ
“ประวัติของเธอมันยาวจนเกินไป.. ฉันจะสรุปมาให้เธอฟังแบบเข้าใจง่ายๆละกันนะ”
“และไม่ต้องถามหรอกนะว่าทำไมฉันถึงไม่บอกเรื่องราวของเธอไปเลย.. ฉันไม่สามารถทำได้ มันเกินเลยหน้าที่ของตัวฉันไปแล้ว”
“สิ่งที่เธอควรจะรู้เกี่ยวกับตัวของเธอ.. เธอคือมนุษย์กลายพันธุ์”
ใบหน้าของมิโมโตะยังคงเรียบเฉย ถ้าเป็นคนปกติคงตกใจก่อนแล้วคงจะไม่พ้นการโหวกเหวกโวยวายเสียงดังไปแล้ว ไม่รู้ว่ามิโมโตะเป็นคนใจเย็นหรือเป็นคนตายด้านกันแน่ อาเรียแสดงอาการเสียดายที่ไม่ได้เห็นปฏิกิริยาของตัวมิโมโตะอีกครั้ง
“ไม่ตกใจเลยเหรอ ? ใช้ได้เลยนี่.. สมกับเป็นสายลับจากเกาะญี่ปุ่น”
“ว่ายังไงนะครับ ?”
แต่มาถึงตอนนี้ มิโมโตะคงไม่สามารถเก็บอาการประหลาดใจไว้อยู่ได้แล้ว อยู่ดีๆก็มีคนมาบอกว่าคุณคือสายลับ ใครมันจะไปทำใจยอมรับได้กัน แถมตัวมิโมโตะยังมีอาการความจำเสื่อมโดยไม่ทราบสาเหตุอีกต่างหาก อาเรียที่เห็นแบบนี้จึงปรากฏรอยยิ้มชวนใจละลายให้เห็นอีกครั้ง
“เรื่องมนุษย์กลายพันธุ์เดี๋ยวฉันจะอธิบายให้ในภายหลัง แต่สำหรับตัวของเธอ รู้แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว เรามาเข้าเรื่องของเรากันดีกว่า.. จากในจดหมาย ฉันจะบอกให้เธอได้รู้ว่าทำไมเธอถึงต้องมาที่นี่”
สิ้นประโยคดังกล่าว อาเรียลุกขึ้นมาจากเก้าอี้หนังสีดำตัวนั้น ก่อนที่จะเดินไปพร้อมกับรองเท้าส้นสูงหนังสีขาวเพื่อปิดม่านลง เธอทำแบบนี้กับหน้าต่างตรงข้ามเช่นเดียวกัน เป็นสัญลักษณ์ว่าสิ่งที่เธอกำลังจะพูดต่อไปนี้เป็นเรื่องสำคัญมาก จนไม่สามารถให้ใครมาเห็นได้
“เป๊าะ!!”
เสียงดีดนิ้วจากตัวของอาเรียนั่นเอง จากนั้นก็เหมือนกับมีคลื่นกระจายไปยังรอบห้อง ตัวของมิโมโตะเองก็สามารถรู้สึกได้ว่ามีคลื่นผ่านตัวของเขาไป ก่อนที่เธอจะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น
“ฉันได้กางอาณาเขตไว้ทั่วห้องนี้แล้ว จากนี้ไป จะไม่มีใครได้ยินหรือเห็นสิ่งที่เราพูดหรือกระทำทั้งหมด จะมีเพียงแค่เราสองคนเท่านั้นที่รู้ถึงเรื่องนี้”
“ฟังดูน่าโรแมนติกแปลกๆใช่ไหมล่ะ ? ถ้าเธอคิดจะทำอะไรฉันตอนนี้ ฉันก็คงจะขัดขืนเธอไม่ได้หรอกนะ แถมไม่มีใครรู้เห็นอีกต่างหาก”
ใบหน้าอันน่าชมของอาเรีย ได้ผุดรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ขึ้นมา แต่ชายหนุ่มนามมิโมโตะกลับส่ายหน้าก่อนที่จะขยับปากโต้ตอบไปบ้าง
“คุณทำแบบนี้ได้ คิดเหรอว่าผมจะสามารถต่อกรกับคุณได้จริงๆ ผมยังไม่ทราบเลยว่าจะยืนหยัดสู้กับคุณได้ถึง 5 วินาทีหรือเปล่า”
“ชิ.. ฉันว่าฉันใส่คลื่นอย่างอื่นไปด้วยแล้วนะ.. สงสัยคงเป็นเพราะพลังของมัน..”
“อะไรนะครับ ?”
“ไม่มีอะไรหรอก แต่ฉลาดไม่เบานี่ เอาล่ะ.. พร้อมที่จะฟังหรือยัง ? เหตุผลที่ทำไมเธอถึงต้องมาที่นี่..”
“ต่อให้ผมบอกไม่พร้อม คุณก็คงจะบอกกรอกหูให้ผมฟังอยู่ดีนั่นแหละ.. และที่สำคัญผมอยากรู้จะเต็มแก่อยู่แล้ว ไม่น่าถามเลยนะครับ”
“ลองคิดดูว่าคนความจำเสื่อมต้องมาอาศัยอยู่บนเกาะนี้โดยที่เขาไม่รู้อะไรเลย.. คิดว่าเขาจะอยู่ได้หรือครับ ? เขาคงต้องการข้อมูลไว้ประดับหัวสมองบ้างเถอะครับ”
“พูดได้ดี เอาเป็นว่าตั้งใจฟังดีๆละกัน…”
