SoulFighter : ศึกราชันย์กำปั้นทองคำ : EP.2

“ไคโตะ .. ไคโตะ .. ไคโตะ ..” มีเสียงเรียกไคโตะ เสียงนั้นดูแหบ ๆ แห้งดังขึ้นมา ไคโตะขึ้นมาเขาอยู่ที่เดิมที่ที่เขาเคยฝันตอนนั้น เขาหันหน้าไปมอง เขาเห็นขาของชายคนหนึ่งใส่กางเกงสีขาว แต่เขาร็สึกว่าไตโตะไม่สามารถที่จะหันไปมองที่หน้าของเขาได้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร

“แกเป็นใครกันแน่!?! ทำไมถึงได้มาหลอกหลอนชั้นแบบนี้!?!” ไคโตะพูดถามชายคนนั้นไป

“ฮ่า ๆๆๆ! แค่นี้แกยังไม่รู้หรอว่าชั้นคือใคร!?! ชั้นคือ พ่อของแกไงหละ” ชายคนนั้นพูดเสร็จ ไคโตะถึงกับอึ้งไปเลย เขาช็อคกับคำพูดของชายคนนั้น

“ม่ายยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!” ไคโตะตะโกนเสียงดัง โดยชายคนนั้นยังยืนอยู่

“ตื่นได้เลี่ยวววววว อาไคโตะ!!!!!!!!!” เสียงของจางดังขึ้น เสียงนั้นดังกระแทกเข้าไปที่รูเอียร์ ของไคโตะ เมื่อเขาได้ยิน ตัวเขาถึงกับสะดุ้งขึ้นมาด้วยความตกใจ !

“นี่ลุง จะตะโกนทำไมเนี่ย!?!!!” ไคโตะถาม จาง ด้วยความ มึน อาการของไคโตะตอนนี้นั่งนิ่งหน้าตาเหมือนมีอะไรอยู่ในใจ เหมือนมันหนักอยู่ที่อก

“ก็อั๊วเห็นลื้อนอนหลับเป็นตายเลยนี่หว่า.. แล้วนี่ลื้อเป็นอะไรเนี่ย ทำหน้าเปงหมาตายไปได้” จางถาม ไคโตะ ในสภาพที่หน้าของไคโตะเคร่งเครียดมาก

“คือ.. ผม.. ผม.. ฝันถึงพ่อผม.. แต่ว่าผมไม่เห็นหน้าของเขา” ไคโตะหันหน้าไปคุยกับจาง ทำหน้าจาง ทำตาโต แล้วพยักหน้า

“งั้นหรอ? แล้วลื้อฝันเห็นป๊าของลื้อที่ไหนกัน?” จาง ถามไคโตะต่อไป

“มันเป็นเหมือนอยู่ไหนภูเขาไฟ.. ครั้งแรกตัวของเขาเป็นสีม่วง แล้วมีปีกเหมือนปีศาจ การแต่งตัวตอนต่อสู้ก็คล้าย ๆ  ผมตอนต่อสู้ แต่ไม่ใช่ เหมือนตอนที่สู้กับคุณนะ..” ไคโตะบอกจางไป ทำให้จาง ยิ่งทำหน้าอึ้งเข้าไปอีก

“นี่หละ ร่างที่แท้จริงของพ่อนาย..” เสียงของสตีฟ ทำให้จาง และ ไคโตะ หันเหความสนใจไปที่สตีฟ ที่พึ่งเปิดประตูออกมา เขาปิดประตูแล้ววางถุงข้าวลง สตีฟลงมานั่งแล้วเริ่มพูดกับไคโตะ
“ชั้นจะเล่าให้ฟังเลยแล้วกัน… นายพร้อมที่จะฟังไหม? ไคโตะ” สตีฟมองไคโตะด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“อั๊วว่ามันจะ..” จาง ยังไม่ทันพูดเสร็จทางสตีฟเอามือมาปิดปากของเขา

“โอเคครับ คุณสตีฟ…” ไคโตะพูดพร้อมพยักหน้า สตีฟหยิบแก้วนำที่วางบนโต๊ะมาดื่มแล้วเขาเริ่มเล่า

“เมื่อ 20 ปีก่อน การต่อสู้ของพ่อ และ แม่ ของนาย.. ในตอนนั้นพ่อนายชนะแม่ของนายมันเป็นแมทต์ที่สุดยอดที่สุด เท่าที่ชั้นเคยเห็นมา เกมส์รุก กับ เกมส์รับ ที่ไร้เทียมทานของทั้งคู่ มารวมกัน.. แต่พ่อนายก็ชนะมาได้อย่างทุลักทุเล หลังจากนั้นพ่อของนายก็ได้เป็นประทานของบริษัท คาซุมะ คอปเปอร์เรชั่น.. ตอนนั้นชั้นคิดว่าเขาเป็นคนดีนะ แต่หลังจากนั้นมันต่างกันฟ้ากับเหว รอยยิ้มของเขามันบ่งบอกถึงความเป็นปีศาจที่แท้จริงเลย เขาสั่งทหารรีดไถเงิน ฆ่าคนที่ขัดขืน แต่ว่าดีนะ.. ที่คุณฮิเดโตะ ไม่ทนกับการกระทำของพ่อของนาย! เขาสู้กับพ่อของนาย แล้วเขาชนะ หลังจากนั้น เขาต้องทำใจ จัดการลูกที่ตัวเองสอนมากับมือ.. โดยการโยนลง… ภูเขาไฟ..” เมื่อสตีฟพูดเสร็จ ไคโตะถึงกับเกิดอาการอึ้ง เขาเหมือนทำอะไรไม่ถูก แต่เขาก็ได้คำถามที่จะถาม..

“แล้วแปลว่า.. พ่อของผม ไม่ได้ทิ้งแม่ กับ ผมไปงั้นหรอ? แล้ว ฮิเดโตะ เป็นพ่อของพ่อของผม.. แปลว่าผมเกี่ยวข้องกับ ฮิเดโตะ?” ไคโตะถาม สตีฟไป สตีฟมองหน้าของไคโตะก่อนที่จะเริ่มพูดต่อ โดยที่จางได้แต่เพียงได้ฟังเท่านั้น

“ก็ประมาณนั้น.. แต่สิ่งที่ชั้นเคยได้ข่าวมาว่า.. พ่อของนาย จะฆ่าแม่ของนาย.. เพื่อเอาเลือดของนายมา..” สตีฟเหลียวตาไปมองที่ไคโตะ ตอนนี้ไคโตะถึงกับอ้าปากค้าง เขาไม่อยากจะเชื่อว่า พ่อแท้ๆของเขา คิดที่จะฆ่าแม่ของเขา

“แล้ว.. ทำไมฮิเดโตะถึงต้องจับตัวแม่ของผมมาด้วยหละ…” ไคโตะถามสตีฟต่อ

“เพราะเขาต้องการตัวนาย.. เขาเชื่อว่า พ่อของนายยังไม่ตาย.. แล้วก็เมื่อนายเข้าไปที่ทัวนาเมนต์ อาจจะเป็นการล่อพ่อของนาย มาที่ คาซุมะ คอปเปอเรชั่น.. ก็ได้นะ ชั้นรู้ว่าคุณฮิเดโตะ เป็นยังไง ชั้นก็ฝึกมากับพ่อนายนั่นหละ..” สตีฟตอบคำถามของไคโตะ ไคโตะเลยพูดต่อ.. สีหน้าของเขาดูเคร่งเครียดหมัดของเขากำแน่น จนเลือดของเขาไหลออกมา เขากัดฟันด้วยความแค้น..

“ผมต้องการเจอเจ้านั่น มันไม่ใช่พ่อของผม.. ผมจะจัดการมันด้วยหมัดนี่หละ!” ไคโตะพูดเสร็จเขาลุกขึ้นมาแล้วเหวี่ยงหมัดเข้าที่กำแพง จนทำให้เกิดรอยร้าวขนาดใหญ่ที่กำแพง ในคอนโดของสตีฟ สตีฟเข้าใจความรู้สึกแค้นของไคโตะ จึงไม่ทำอะไร ส่วนจางได้แต่นั่งอึ้ง โดยไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ สตีฟเดินเข้าไปหาไคโตะแล้วตบบ่าของไคโตะ..

“นายใจเย็นก่อนไคโตะ.. วันนี้นายต้องไปที่บริษัท ไปรายงานตัวรู้มั้ย.. ไป ๆ ไปหาไรกินก่อน” สตีฟพูดเสร็จก็พาไคโตะมานั่ง ทางจางรีบแกะข้าวกล่องให้ ไคโตะกินข้าว แต่น้ำตาของเขาเริ่มไหลออกมาเรื่อย ๆ ในใจตอนนี้เขาคงคิดถึงบ้านของเขา และ แม่ของเขามาก เพราะว่า นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่เขาต้องห่างจากแม่ และ ไม่เจอแม่ของเขา..

ณ สนามมวยใต้ดินแห่งหนึ่งในเมือง

“เห้ย เอา ๆๆๆๆๆๆ มันเข้าไป!!” “เฮๆๆๆๆ” “หักเลย!!!” เสียงเชียร์ของกลุ่มจรจัดที่เข้ามาชมการต่อสู้ของนักสู้สองคน.. ในที่นั้นมีการเปิดพนันว่าใครจะชนะ แต่มาที่เวที ดูดุเดือดมาก การต่อสู้ของชายสองคน ชายคนหนึ่ง ผมดำ อีกคน ผมทอง ตอนนี้ชายผมดำกำลังได้เปรียบอยู่ ดูเหมือนว่าการต่อสู้ครั้งนี้ คนที่จะอยู่รอดคือคนที่ชนะเท่านั้น ส่วนคนที่แพ้ ถ้าไม่ตาย หรือบาดเจ็บปางตาย ถ้าคู่ต่อสู้ไม่ปราณีก็คงจะรอด

การต่อสู้ของชายสองคนนั้นสู้กันอย่างดุเดือด ชายผมทองตอนนี้กำลังล็อคคอของชายผมดำอยู่ แต่ชายผมดำม้วนตัวออกมาแล้วดึงแขนเข้ามาโคลทไลน์เข้าไปเต็ม ๆ! ชายผมทองโดนฟาดเข้าไปเต็มๆ คอล้มลงไป ชายผมดำจับหัวของชายผมทองเข้ามาแล้วเอาไปโขกกับกรงเหล็กเข้าไปเต็มๆ! ชายผมทองเซถอยหลังออกมาเจอชายผมดำจับ แบ็คซูเพล็ก! เข้าไปเต็มๆ มีกองเชียร์ที่อยู่ข้างในส่งไม้เบสบอลเหล็กมา ชายผมดำหยิบขึ้นมาแล้วจะเอาเข้าไปฟาดใส่ชายผมทอง แต่ชายผมทองม้วนตัวออกมาได้ แล้วจะเตะมือของชายผมกำ ทำให้ไม้เบสบอลหลุดออกมาจากมือหล่นลงไป ชายผมทองเข้าไปต่อย ฮุคซ้าย ฮุคขวา แล้ว อัปเปอร์คัท เข้าไปเต็มๆ! ชายคนผมสีดำหน้าหงาย ชายผมทองยังไม่จบเอาศอกฟาดที่ท้ายทอยของชายผมดำลงไปนอน

มีชายคนหนึ่งเดินมากับควันบุหรี่ เขาเดินมาทำให้ทุกคนหันเหความสนใจไปที่เขาเหมือนว่าเขาคือคนในที่นี่รู้จักกันหมด เขาใส่แว่นดำมา เขาเดินผ่านกองเชียร์เข้าไปในกรง เขาเดินมาจ้องหน้ากับชายผมทอง ชายผมดำลุกขึ้นมามึน ๆ มองไปที่เขา.. เขายิ้มที่มุมปากก่อนที่จะถอดแว่นออก พร้อมทิ้งบุหรี่ แล้วเหยียบมันทิ้งซะ เขามองไปที่ชายทั้งสองคน เขาทำมือเหมือนว่าให้เข้ามาทั้งสองคนเลย แฟนที่เห็นรู้ว่าการต่อสู้จะเริ่มขึ้น พวกเขาตะโกน

“คาคาลอส! คาคาลอส! คาคาลอส!”

ชายคนนั้นมีนามว่าคาคาลอส เหมือนจะเป็นที่รู้จักกันดีในที่นี่ ชายผมดำและผมทอง ไม่สนว่าเขาจะเป็นพุ่งเข้ามาพร้อมกันแต่ว่า คาคาลอสสามารถหลบหมัดทั้งสองคนได้ แล้วเขารอบหลังชายผมทองแล้วจัดการด้วยเจเมน ซูเพล็ก! ชายผมทองตัวหงายกันเลย ชายผมดำหันมาเจอถีบยันเข้าไปเต็มแรง ชายผมดำเข้าไปติดกับกรง คาคาลอสวิ่งเข้าไปกระโดดเข่าคู่กระแทกชายผมดำ จนเหล็กของกรงโดดกระแทกจนเป็น ร่างของชายคนดำตอนโดนเข่ากันเลยทีเดียว ชายผมดำเซมาแบบคนหมดเรี่ยวหมดแรง คาคาลอสกระโดดหมุนตัวเตะก้านคอของชายผมดำ ตัวหมุนลงไปนอนแน่นิ่งเลย เพราะตอนที่โดนเสียงกระดูกที่คอของชายผมดำ ดังลั่นจนคนที่อยู่ข้างในเงียบไปหมด ดูสภาพแล้วคงไม่น่าจะรอด ชายผมทองคลานมามือของเขาถือมีดพับอยู่ เขาจะใช้โอกาศตอนคาคาลอสเผลอพุ่งเข้าไปแทงใส่คาคาลอส แต่ว่า คาคาลอส หลบได้ชายผมทองหันหน้ามา คาคาลอสตีศอกใส่หน้า เขาจัดการจับแขนของชายผมทองบิดเข้ามาหัก เสียงกระดูกดังอีกเช่นเคย! แล้วเขาถอนออกมา ชายผมทองหมุนออกมา เจอคาคาลอสถีบล้มลงไป! คาคาลอสเดินถือมีดพกมาควงเล่น ชายผมทองตอนนี้เขากลัวมาก ตัวของเขาสั่นไปหมด คาคาลอสถือมืดแล้วยิ้มแบบโรคจิต ชายผมทองกลัวมาก กลัวว่าตัวเองจะตาย คาคาลอสมองไปทีชายผมทอง แล้วเอามีดแทงเข้าที่พื้น ใกล้ ๆ กับหัวของชายผมทอง คาคาลอสมองแล้วยิ้ม ชายผมทองถอนหายใจ แต่ว่าจัดการเหยียบหน้าของชายผมทองเข้าไปเต็ม หน้าของชายผมทองเละ เลือดกำเดาไหล ฟันหักเกือบหมดปาก นอนตาชาว ไร้สติ คาคาลอสหยิบบุหรี่ขึ้นมาแล้วจุดไฟสูบบุหรี่ คนตะโกนเป็นชื่อของคาคาลอส ดังลั่นสนาม

คาคาลอสหยิบมีดผกของตัวเองมาจากกระเป๋า เขามองไปที่รูปของ ไคโตะ ที่เขียนว่า เป็นขวัญใจประชาชน เขาเอามีดแทงเข้าไปที่หน้ารูปของไคโตะ ก่อนที่จะเดินดูดบุหรี่ออกจากสนามไป เหมือนว่าเขาเริ่มจะประกาศว่า เขาจะจัดการไคโตะ โดยที่ไคโตะก็ยังไม่รู้เรื่องเลย

ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

ไคโตะเดินเข้ามาสตีฟ เขาถามว่า “คุณจางไม่มาด้วยหรอครับ?” สตีฟตอบกลับแค่ว่า “เจ้านั่นเค้าไม่ชอบกินอาหารฝรั่งเท่าไหร่หนะ” ทั้งคู่เดินเข้ามาแล้วนั่งโต๊ะตรงกลางร้าน พนักงานให้รายการเมนู สตีฟ กับ ไคโตะ กำลังเลือก

“ขอสเต๊กเนื้อที่ไหน ขอไม่ต้องสุกมากนะ เอาสักมีเดี้ยม แรร์พอ นายหละไคโตะ..” สตีฟหันไปถามไคโตะ

“เอ่อ คือผมขอเหมือนคุณคนนี้ แค่ขอเนื้อสุก ๆ พอ” ไคโตะสั่งเสร็จทำให้สตีฟเริ่มแล้วเริ่มแซวไคโตะ

“นายรู้มั้ย? สเต๊กเนื้อสุก ๆ มันอร่อยไม่เท่ามีเดี้ยมแรร์ที่ชั้นสั่งน้า” สตีฟพูดพลางหัวเราะ

“เอ่อ.. คือ ผมไม่เคยกินสเต็ก อยู่บ้านผมกินแต่อาหารฝีมือแม่.” ไคโตะพูดทำให้สตีฟยิ้ม

แต่ว่าไคโตะตอนกำลังรอของอยู่นั้น เขาเหลือไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นผู้หญิงผมยาว ผิวสีออกแทนๆ หน้าตาของเธอสวย เธอใส่กางเกงยีนสั้น เธอใส่เสื้อแขนสั้นสีเขียว เอวลอย หน้าอกของเธอนั้นใหญ่เป็นทรงสัปปะรด ไคโตะมองเธอตาของเขาค้างไม่กระพริบ เสื้อของเธอตอนนี้แค่มัดปิดส่วนหัวเต้าเท่านั้น ในใจของไคโตะตอนนี้ เต็มไปด้วย กิเลศ จมูกของเขาตอนนี้เลือดเริ่มไหลออกมาเล็กน้อย สตีฟเห็นท่าแปลก ๆ เขาเอามือไปพัดผ่านหน้าไคโตะ เรียกไคโตะ แต่ในตอนนี้ไคโตะ ที่มองผู้หญิงคนนั้นด้วยความหลงไหลในตัวของเธอ ทางสตีฟก็ยังสงสัย เขาเลยหันไปมองตามไคโตะ แต่ตอนนี้เธอนั่งคนเดียว

“เฮ่! คริสติน่า มานั่งกับพวกเราเปล่า” สตีฟหันไปเรียกผู้หญิง เธอชื่อคริสติน่า เธอหันหน้ามา ทางไคโตะรีบกล้มหน้าแล้วเข้าไปถามสตีฟเบา ๆ

“คุณรู้จักเขาด้วยหรอ?” ไคโตะถามแล้วตาของเขาก็เหลียวไปแอบมองคริสติน่า

“รู้จักชี่!!!! เธอเซ็กซี่ขนาดนั้น!!! คนแถวนี้รู้จักกันหมดหละ!! ใช่มั้ยยยยยยยย?!!!” สตีฟตะโกน ไคโตะรีบเข้าไปปิดปากแต่มันก็สายไปแล้วคริสติน่าเดินเข้ามาที่โต๊ะของสตีฟ และ ไคโตะ เธอมองมาหาไคโตะที่ตอนนี้ก้มหน้าไม่กล้าสู้หน้ากับเธอ เธอยิ้มก่อนที่จะพูด

“มีอะไรหรอ? สตีฟ แล้วคนนั้นใคร?” คริสติน่ามองไปที่ไคโตะแล้วเริ่มถาม

“อ้อ! เค้าชื่อไคโตะ มาจากนอกตัวเมืองนี่หละ..” สตีฟตอบคริสติน่าไป คริสติน่าอมยิ้มเล็กน้อยก่อนที่หันมาพูดกับไคโตะ

“นี่นาย.. ชั้นชื่อ คริสติน่า ตอเรสนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะไคโตะคุง” คริสติน่าพูดเสร็จเธอยื่นมือเข้ามาจะจับมือกับไคโตะ ไคโตะหันมามองพร้อมกลืนน้ำลายลงคอ เขารวบรวมความกล้าของเขา

“ขะ ครับ.. ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณ คริสติน่า” ไคโตะยื่นมือไปจับมือกับคริสติน่า ตอนนี้หัวใจของเขาเต้นแรงเป็นปกติแล้วมันเริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ หน้าของเขาแดงยิ่งกว่าสีเสื้อของลิเวอร์พูลซะอีก

“นี่คริสติน่า เธอสนจะมานั่งโต๊ะนี้กับเราหรือเปล่า?” สตีฟถามคริสติน่า ไคโตะรีบกล้มหน้าลง คริสติน่ามองไปที่ไคโตะก่อนที่จะยิ้ม

“ก็ดีนะ” คริสติน่าตอบสตีฟ ทำให้ไคโตะถึงกับอึ้งเขารีบไปพูดกับสตีฟ

“เรียกเธอมาทำไมเนี่ยคุณสตีฟ” ไคโตะถามสตีฟ สตีฟยิ้มแล้วตอบว่า

“มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ?” สตีฟพูด ทำให้ไคโตะเอามือกุมหน้าของตัวเอง

“มีอะไรกันหรอ?” คริสติน่าเดินเข้ามาถามทั้งคู่

“ป่าว ไม่มีอะไรครับ” ไคโตะรีบตอบคริสติน่า

แล้วเมนูอาหารของทั้งสามก็มาเสริฟ ทั้งสามกินอาหาร แต่ตอนนี้ไคโตะดูเกร็งมากตัวของเขาแข็งไปหมด คริสติน่ามองไคโตะ แล้วยิ้มให้ ไคโตะตอนนี้ทำอะไรไม่ถูก อารมณ์ตอนนี้เขาอาจจะอยากไปเข้าห้องน้ำก็ได้

หลังจากกินอาหารเสร็จ

“เอ่อ นี่ ไคโตะคุง นายมาที่นี่ทำไมหรอ?” คริสติน่าหันไปถามไคโตะ ที่กำลังดื้มน้ำอยู่ ไคโตะรีบวางแก้วลงแต่ทางสตีฟตอบแทนไคโตะ

“อ่อ เขามาที่นี่ เขามาแข่งโกลเด้น ฟริส เขาชนะจางด้วยนะ” สตีฟหันไปพูดกับคริสติน่า

“อ๋อ ใช่ ไคโตะ ทานากะ ขวัญใจมหาชน.. ตัวจริงหล่อกว่าในทีวีอีกหนิเรา แต่การต่อสู้ของเธอ เธอเก่งมากเลยรู้มั้ย” คริสติน่าหันไปพูดชื่นชมไคโตะ

“ขะ ขอบคุณครับ’’ ไคโตะพูดแล้วน้ำเสียงแข็ง ๆ ทื่อ ๆ สั่น ๆ ตอนนี้ใจของเขาสั่นแทบจะทำอะไรไม่ถูก

“นี่ ไคโตะคุง จะแข็งทื่ออย่างนี้เนี่ย? ชอบเราหรอ?” คริสติน่าถามไคโตะไปด้วยคำถามหนัก ไคโตะถึงกับเงียบไม่พูดอะไร แต่สีหน้าของเขาตอนนี้แดงยิ่งกว่าเสื้อของลิเวอร์พูลแล้ว

“ฮ่า ๆๆ ฉันล้อเล่นน่าไม่เครียดสิไคโตะคุง”คริสติน่าเอามือเข้าไปตบไหล่ของไคโตะ ไคโตะเมื่อร่างกายของเขาได้สัมผัสกับคริสติน่ารอบนี้ ร่างกายของเขาเด้งขึ้นมา แข็งเป็นรูปปั้น ทางสตีฟกับคริสติน่า เห็นแล้วหัวเราะกับความขี้อายของเขา

“เก็บตังด้วยครับ” สตีฟเรียกพนักงานมาเก็บตังค์
----------------------------

หลังจากที่ทั้งสามกินอาหารเสร็จก็เดินออกจากร้าน

“ขอบคุณที่เลี้ยงนะ สตีฟ” คริสติน่ากล่าวขอบคุณสตีฟที่เลี้ยงอาหารให้

“เปล่า เขาเลี้ยง” สตีฟชี้ไปที่ไคโตะทำให้ไคโตะเกิดอาการงงแล้วมองไปที่สตีฟ คริสติน่ามองแล้วยิ้ม

“ขอบคุณนะ ไคโตะ สู้เค้านะ โกลเด้น ฟริสหนะ ชั้นเป็นกำลังใจให้นะ พ่อขวัญใจมหาชน” คริสติน่าพูดเสร็จเธอโบกมือลาแล้วเดินกลับไป ไคโตะ ไคโตะกับสตีฟก็เดินไปตรงที่จะไปคาซุมะ คอเปอร์เรชั่น

“นี่คุณเรียกเธอมาทำไมเนี่ย?” ไคโตะถามคำถามเดิมสตีฟหัวเราะแล้วก็พูด

“ก็นายชอบเธอไม่ใช่หรอไคโตะ แบบนี้ก็ดีแล้ว ดูเหมือนคริสติน่าจะสนใจเธอนะ” สตีฟถามไคโตะแล้วมองแบบกวนโอ๊ย

“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคุณสตีฟ” ไคโตะยังพยายามแก้ตัว

“ไม่ใช่แล้วนายมองเธอทำไม” สตีฟสวนกลับไปไคโตะเดินคิดสักพักก่อนที่จะพูดต่อ

“มันก็จริงอยู่ เธอดูน่ารักดี ผมชอบเธอ” ไคโตะยังไม่ทันพูดเสร็จสตีฟเอามือปิดปากของไคโตะ

“นายบอกชั้นเองนะ ไคโตะ ฮ๋าๆๆๆๆๆๆๆๆ” สตีฟหัวเราะด้วยความสะใจที่ไคโตะเผลอพูดออกไป ไคโตะหน้าแดว พร้อมเอาฮู้ดมาปิดหน้า

“ฮ่า ๆ ชั้นจะไม่พูดหละ เอ้ามุ่งหน้าสู่ คาซุมะ คอเปอร์เรชั่น!!!” สตีฟกับไคโตะเดินต่อไปเรื่อย ๆ แต่ไคโตะเริ่มถามสตีฟ

“เอ่อ คือเราจะเดินไปถึงนั่นเลยหรอ?” ไคโตะถามสตีฟ สตีฟถึงกับลืมไปว่าเขาต้องเรียกรถแท็กซี่ แต่ตอนนี้เขาเดินมาไกลพอสมควร เขาเดินแซวไคโตะจนเพลิน เมื่อเขารู้ขาเขาเริ่มอ่อนแอรู้สึกถึงความเหนื่อย เพราะว่าห่างกันถึง 40 กิโลเมตร แต่ตอนนี้เดินมาประมาณยี่สิบกว่ากิโลเมตรแล้ว ส่วนทางไคโตะก็ไม่เป็นไร เพราะว่าตอนเด็กเขาเดินป่ากับแม่ของเขามาบ่อย

“เอ่อ คุณสตีฟสนใจรถสักคันมั้ยครับ?” ไคโตะถามสตีฟ

“ไม่! ในเมื่อเราเดินมาขนาดนีแล้ว! เราต้องมุ่งหน้าต่อไป นี่หละวิธีแห่งลูกผู้ชาย!!” สตีฟพูดเสร็จ สตีฟเดินกลั้นความเหนื่อย ไคโตะมองสตีฟ แล้วยิ้มให้กับความตลกของเขา

ณ คาซูมะ คอเปอร์เรชั่น ห้องขังของ ไอ ทานากะ

ในห้องขังของไอนั้น เป็นห้องมืด เธอถูกมัดไว้กับเชือกอย่างรัด เธอไม่สามารถที่จะดิ้นหรือขยับไปไหนได้ แต่แล้วทางฮิเดโตะก็เปิดประตูเข้ามาหาเธอ

“คุณมาทำไม!?!” ไอถามฮิเดโตะด้วยน้ำเสียงที่กระแทกกระทั้น

“ชั้นอยากจะมาบอกว่าลูกของเธอถึงที่นี่แล้ว..” ฮิเดโตะพูดกับไอ

“คุณมันเลว ใช้ลูกชั้นเป็นตัวล่อ! ทำไมคุณถึงต้องทำแบบนี้ด้วย?” ไอถามฮิเดโตะ ในตอนนี้เธอโกรธมาก น้ำตาของเธอไหลออกมา เพราะเธอไม่ต้องการให้ลูกของเธอมาที่นี่ เพราะกลัวว่าลูกของเขาจะกลายเป็นเหมือนพ่อของเขา

“ชั้นขอโทษนะ แต่นี่คือหนทางเดียว ถ้าเธอไม่มา แล้วถ้าเจ้านั่น มันมาบุกที่บ้านของเธอ แล้วใครจะช่วยเธอ” ฮิเดโตะหันไปถามไอ แต่เธอไม่ตอบ เธอตอนนี้ร้องไห้ ไม่พูดอะไรทั้งนั้น ฮิเดโตะถอนหายใจสักพัก ก่อนที่จะเริ่มพูดต่อ

“เธออยากเห็นหน้าลูกของเธอมั้ย?” ฮิเดโตะถามไอไป แต่ไอไม่ตอบอะไรเขาถอนหายใจเบา ๆ ก่อนที่จะพาตัวเธอไปที่ห้องทำงานของเขา แล้วเปิดจอให้ดูลูกของเธอ เดินเข้ามาพร้อมกับ สตีฟ ไมเคิล อดีตเพื่อนของเธอ เพราะว่าเป็นนักสู้โกลเด้น ฟริส เหมือนกัน เธอเห็นเธอตะโกนเป็นลูกชื่อของเธอ

“ไคโตะ! โคโตะ! โคโตะ!”

แต่ว่าตะโกนไปก็ไม่มีผล เพราะนี่มันคือชั้นบนสุดของบริษัท เธอร้องไห้ไม่หยุด ฮิเดโตะเห็นก็มองด้วยความสงสาร แต่ว่านี่เป็นหนทางเดียว ที่เขาจะสามารถปกป้อง ลูกสะใภ้ และ หลานชายของเขาได้ มีเพียงหนทางเดียวเท่านั้น

“คุณฮิเดโตะครับ.. ถึงเวลาแล้วครับ ที่คุณต้องออกไปประกาศ” ฮิเดโตะดูนาฬิกาดูก่อนที่จะเดินไปหาเฟดเดอร์ริกที่เรียกให้เขาไปประกาศสุนทรพจน์ก่อนที่จะเริ่มแข่งขันโกลเด้น ฟริส แต่เขาเดินมาหาไอที่กำลังร้องไห้ เขาปลดมัดให้ไอ แล้วเดินออกไป ไอตอนนี้นั่งร้องไห้แล้วดูลูกชายตัวเองเข้าไปตรวจร่างกายอยู่ข้างใน

“ตอนนี้เวลาเท่าไหร่แล้วเฟรด?” ฮิเดโตะเดินโดยมีเฟรดเดอริกตามหลัง เขาถามเวลากับเฟรดเดอร์ริก

“อีก 15 นาทีถึงเวลาประกาศครับ คุณจะปล่อยแม่นั้นเหรอครับ? ถ้าเธอหนีหละ..?” เฟรดเดอร์ริกถามฮิเดโตะ

“เธอไม่หนีหรอก เฟรดเดอร์ริก เชื่อฉันสิ” เฟรดเดอร์ริกเงียบแล้วพูดว่าครับ แล้วเดินตามฮิเดโตะไป สายตาของเฟรดที่มีต่อฮิเดโตะ มองด้วยความเกลียดชัง แต่เป็นเพราะอะไรกันเขาถึงมองฮิเดโตะอย่างนั้น

ณ มุมมืดแห่งหนึ่ง

มีชายคนหนึ่งนั่งพิงกำแพงอยู่ เขานั่งนิ่ง ๆ อยู่กับความมืด คนเดินผ่านไม่มีใครเห็นเขาเลยแม้แต่คนเดียว แต่เมื่อมีรถผ่านมา เสียงมีพอที่จะทำให้เห็นเขา เขามีผมสีม่วง อกของเขาสักลายเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว คาคาลอสเดินมากับควันบุหรี่เห็นเขา คาคาลอสเดินเข้าไปในซอกนั้น เขาเริ่มพูดกับชายคนนั้น

“ว่าไงพี่เบิ้ม นายไม่คิดจะไปฟังสุนทรพจน์น่าเบื่อของตาแก่นั่นหรอ?” คาคาลอสถามก่อนที่จะเอาบุหรี่มาสูบต่อแต่ว่าชายคนนั้นก็ยังเงียบแล้วไม่ตอบอะไรทั้งนั้น

“ฮ่า ๆ ชั้นเข้าใจแล้ว นายไม่ชอบที่ที่คนแออัดสินะ.. แต่ชั้นมีเด็กคนนึง น่าสนใจไม่น้อยเลยนะ มันชื่อว่า ไคโตะ ชนะ จาง ฟงอี้มาด้วย นายได้ข่าวบ้างมั้ย?” คาคาลอสถามปล่อยปล่อยควันออกจากปาก

“ไม่” ชายคนนั้นพูดสั้น ๆ ห้วย

“ฮ่า ๆ ก็ไม่มีอะไรมากหรอก แต่ว่ายังไงการต่อสู้ครั้งนี้ คนชนะก็คือชั้น… ไม่ใช่ไอ้หนูสกปรกอย่างแก โยกิริ” คาคาลอสพูดเสร็จก็เดินออกไป ชายคนนั้นใช้สายตามองคาคาลอส เขายืนขึ้นมาก่อนที่จะพูดสั้น ๆ ว่า

“ไคโตะ ทานากะ….”