[center]
ตอน.. ดวงไฟที่ไม่มีวันมอดดับเปรี้ยงงงงงง ! หมัดพุ่งเข้าใบหน้าของวัยรุ่นเคราดกรายหนึ่ง ประเด็นไปอัดกำแพงจนหมดสติลง
ใกล้ๆกันนั้น ชายอีก 2 คนในวัยไล่เรี่ยกันนอนสลบเหมือกไปก่อนหน้านี้...
เจ้าของผลงานยกโทรศัพท์ขึ้นมา
ริวเซย์ : ทางนี้เรียบร้อยไป 3 รายล่ะครับ (เขาพูดพลางขีดฆ่ารายชื่อในเศษกระดาษทิ้ง)
ริวเซย์ : ตอนนี้ทางตะวันออกของ โทอาชิ ไม่มีพวกเอเ่นที่เหลืออยู่แล้ว... ไม่มีใครรู้เลยว่ารันมารุอยู่ไหน
ริวเซย์ : เอาไงต่อดีครับคุณคาซานะ
คาซานะ : จัดการแจ้งตำรวจซะด้วย... ทางนี้ชั้นจัดการเสร็จหมดแล้ว ทั้งหมดก็...
ฝั่งตะวันตกของเมืองโทอาชิคาซานะ : 15 คน... ตอนนี้รู้สึกว่ากองกำลังของเราจะกวาดทางใต้หมดแล้ว
คาซานะ : เดี๋ยวชั้นจะตามไปเก็บบอสของพวกมัน.. รันมารุคงอยู่ทางเหนือนั่นล่ะ
คาซานะ : ชั้นจะไปล่าหัวมันก่อน.. นายค่อยตามมาล่ะ
(ริวเซย์ : ได้ครับลูกพี่)
ตรู๊ดดดด ๆ ๆ โรงเรียนเทคนิคคุโรทากิขณะเดียวกันที่โรงเรียนเทคนิคคุโรทากิ ที่ซึ่งเป็นสถานีต่อไปของ คาซานะ ก็กำลังโกลาหลไปด้วยสงครามระหว่างกลุ่มหัวรุนแรงของบุโซฯ ที่นำโดย "โยชิมิสุ" กับพรรคพวกฝีมือดีอีก 40 คน สองฝ่ายเข้าตะลุมบอนกันวุ่นวายจนต่างเสียกำลังพลไปพอสมควร เทคนิคคุโรทากิที่มีเพียงกลุ่มของ "ชุน" 15 คนใกล้จะต้านไม่ไหว ตอนนี้ "โอสึกิ ฮานาบาระ" ทัพหน้าของเขากำลังโดนรุมกินโต๊ะด้วยอาวุธนาๆชนิด ทั้งไม้เบสบอล โซ่เหล็ก รวมไปถึง...
"ย๊ากกกกกกก" นักเลงบุโซคนหนึ่งพยายามจ้วงแทงจากด้านหลัง
แต่ โอสึกิ หลบได้หวิดหวิด "ไอ้สวะเอ้ย" ก่อนจะจับแขนมาบิดแล้วหักจนกระดูกโผล่ออกมา ! ก่อนจะเตะเสยจนฟันกรามโยก เจ้าบ้านั่นกระเด็นไปไกลและสลบคาที่ในสภาพที่แขนบิดงอผิดรูป...
"หึหึ... แกสินะ หุ่นไล่กา โอสึกิ.." โยชิมิสุเดินเข้ามาหา..
โอสึกิ : แกจำชั้นไม่ได้งั้นสินะ..
โยชิมิสุ : เราเคยเจอกันด้วยรึ ? แต่ช่างเถอะ ถ้าชั้นจำไม่ได้ก็แปลว่าแกคือไอ้กระจอกคนหนึ่งน่ะแหละ
โอสึกิ : ไอ้เลวอย่างแกไม่ต้องมาเรียกชื่อชั้นน่ะดีแล้ว... วันนี้ได้เวลาเอาคืนล่ะ
โยชิมิสุ : หึหึ...............ลองดูสิ ไอ้อ่อน..
โอสึกิ เข้าไปชก โยชิมิสุ อย่างแรง แต่ไม่น่าเชื่อว่าหมัดที่ใช้ล้มบุโซฯไปนับ 10 จะโดนรับได้ด้วยมือเดียว ! "หมัดอย่างกะตดเลยว่ะ" พูดจบ โยชิมิสุก็ดึงหมัดของโอสึกิมาแล้วชกสวนเข้าไปเต็มๆหน้า ! เล่นเอาโอสึกิ เกือบจะยืนไม่อยู่ แล้วก็โดนกระหน่ำซ้ำทันทีด้วยการเตะเข้าที่ท้อง ! โอสึกิ ลงไปจุกก้าวขาไม่ออก ! จังหวะนั้นเอง "จบกันทีน่ะ..ไอ้คนไม่มีชื่อ" โยชิมิสุ จัดการ uppercut ชกสวนอย่างแรง !!
หมับ... หมัดของเขาถูกหยุดเอาไว้... ..
ชุน : รู้สึกหมัดของบุโซฯเนี่ย จะเบาหวิวเลยนะ...
โยชิมิสุ : หึหึ.. ได้เสียสิวะ !!
ฐานทัพบุโซฯนาโอกะ : ฟังนะ.. คืนนี้เราไม่ได้ออกไปเพื่อทำสงครามกับใคร.. แต่จงเตรียมใจเอาไว้ว่าเราคือบุโซเซ็นเซ็น..เราจะพาพี่น้องของเรากลับบ้าน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น.. และจำเอาไว้ว่าเทคนิคคุโรทากิไม่ใช่ศัตรู แต่เราจะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกเราได้
นาโอกะ : อย่าทำอะไรบุ่มบ่ามจนกว่าชั้นจะตัดสินใจ... ทุกคนคงเข้าใจนะ
นาโอกะ : พร้อมแล้วไปลุยกันเลย...
(ตอนนั้นเอง เรนจิที่ดูผิดปกติไปก็ถูก นาโอกะ สังเกตสีหน้าออก... นาโอกะเดินเข้าไปตบไหล่ของเรนจิเบาๆแล้วพูดข้างๆหู "ชั้นเข้าใจดีเรื่องโชย์เฮย์ หมอนั่นจะไม่เจ็บตัวฟรีแน่" )
ระหว่างทางที่ขนวนแก๊งค์บุโซฯขับผ่านไป... ผู้นำคนสำคัญอีกคนของเมืองก็กำลังยืนอ่าน นสพ.กีฬา อยู่พอดี... "เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นฟ่ะ..."
มาซาโตะ : ดูท่าจะมีเรื่องสนุกๆนะ.. ตามไปดูกันหน่อยดีกว่า
ไดสุเกะ : หัวหน้าครับ... แล้วค่าบอลผมล่ะ.. (เมื่อวานลูกพี่ตาย ทั้งคู่เยอรมัน ทั้งโปรตุเกสเลย น่าสงสารจัง)
มาซาโตะ : เอาน่า... ถือว่าฟาดเคราะห์ไปแล้วกัน
ไดสุเกะ : แล้วคู่อาเซ - เชลซี ก่อนหน้านั้นล่ะครับ..
มาซาโตะ : แกจะหาเรื่องชั้นรึ ไดสุเกะ - -''
คาซานะ.. เดินทางมาถึงที่นัดหมาย ซึ่งสายของกลุ่มได้แจ้งเอาไว้... แต่ปรากฏว่า ที่นั้นดันกลายเป็นหน้าโรงเรียนโฮเซ็น... "เฮ้ย - -' นี่แกชวนชั้นมาที่สกปรกแบบนี้ทำไมฟ่ะ" คาซานะกลุ่มพวกอีก 20 คนที่กวาดล้างเอเย่นทั่วเมืองโทอาชิ มายืนอยู่หน้าสถานที่ซึ่งถือว่าต้องห้ามสำหรับเด็กซูซูรัน..
"ที่นี่แหละครับไม่ผิดแน่... มีคนเห็นเจ้ารันมารุเดินเข้าไปในนี้ ดูเหมือนหมอนั่นจะมาพบใครบางคน"
"แกแน่ใจรึ.. "
"แน่ใจครับ สายของเราจับตาดูหมอนั่นหลังจากพบโดยบังเอิญที่ร้านปาจิงโกะ"
"เอาไงดีครับลูกพี่.. จะรอริวเซย์ มาถึงก่อนดีมั้ย ?" ลูกน้องคนเดิมถาม
"ไม่.. เราจะเข้าไปในนั้น" คาซานะตอบพร้อมกับก้าวลงมาจากมอเตอร์ไซค์
"แต่นี่มันโฮเซ็นนะครับ ! ถึงจะเป็นตอนกลางคืนก็เถอะ แต่ถ้าเกิดเรื่องบ้าๆขึ้นมาต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ"
คาซานะ : ฟังนะ.. ต่อให้เป็นโฮเซ็นหรือสวัสดิกะ ชั้นก็จะไม่ยอมให้มันมาทำลายบ้านของเรามากไปกว่านี้อีกแล้ว.. ถ้าแกกล้านั่งมองดูยานรกนี่กัดกินอนาคตของเพื่อนหรือพี่น้องแก แกเชิญออกจากกลุ่มคาซะนะไปเดี๋ยวนี้ได้เลย...
คาซานะ : ชั้นจะไม่บังคับใคร ถ้าอยากจะกระทืบไอ้พวกบ้านั่นก็ตามชั้นมาแล้วกัน..
พูดจบคาซานะก็เดินเข้าไปในโฮเซ็น...
เทคนิคคุโรทากิ
การต่อสู้ของ ชุน ที่รวดเร็วดังฉายา "สายลมสีขาว" ห่ำหั่นกับ โยชิมิสุ ได้อย่างสูสี จนกระทั่งโยชิมิสุดูเหมือนกำลังจะพลาดท่าโดยเตะขาหลักจนล้มลง ! ชุนกระโดดลอยตามมาหวังจะจบศึกทันที ! แต่ตอนนั้นเอง ! โครมมมมมมมมมม ! ลูกน้องคนหนึ่งของ โยชิมิสุ ก็ตีชุนด้วยท่อแป๊บกลางอากาศ เล่นเอาชุนตกลงมานอนหมดสภาพ! โยชิมิสุ เห็นแบบนั้นก็รีบเข้าไปเตะชุนไม่ยั้ง และกระทืบซ้ำจนชุนลุกไม่ขึ้น ! โอสึกิ เห็นท่าไม่ดีฝืนพยุงตัวเองจะเข้าไปช่วยลูกพี่ แต่ตอนนั้นเองลูกน้องของโยชิอีกคน ย่องมาด้านหลัวและฟาดด้วยขวดเบียร์ ! เพล้งงงงงงงงงง !! เล่นเอา โอสึกิทรุด แต่ยังหันไปชกซะไอ้หมอนั่นคว่ำคาที่ แต่ก็ยังโดนรุมกินโต๊ะ สุดท้ายก็ไปไม่รอด้วยสภาพที่สะบักสะบอม
โยชิมิสุ : ไง.. นี่หรอที่ว่าชนะรันมารุมาได้น่ะ.. ไม่เท่าไหร่เลยนี่หว่า
โยชิมิสุ : จบสิ้นกันทีนะ คุโรทากิ !
พอได้แล้ว... โยชิมิสุ.. นาโอกะ : นายทำมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว... หยุดแค่นั้นแหละ
โยชิมิสุ : นึกว่าใคร.. นายก็อยากจะเห็นผลงานที่สุดยอดของกลุ่มบุโซฯไฟแรงงั้นสินะ
จุน : ปากดีนักนะแก! ทำอะไรบ้าๆยังไม่รู้ตัวอีกรึ
โยชิมิสุ : ลูกพี่จุนสินะ ที่คาบข่าวไปบอกนาโอกะน่ะ.. ช่างซื่อสัตย์ดีจริงๆ
นาโอกะ : เฮ้ยโยชิ.. นายคิดว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่มันสุดยอดสินะ..
โยชิมิสุ : คิดว่าไงล่ะ ? นายถล่มโฮเซ็น ซูซูรัน ได้ นั่นคือผลงานที่เยี่ยมจริงๆ แต่มันคือการวางแผนของเซริซาวะไม่ใช่รึ ถ้าไม่มีท่านรองล่ะก็งานนี้คงสำเร็จไม่ได้จริงมั้ย ? ไหนจะแก๊ง butterfly flower อีก
โยชิมิสุ : ในขณะที่ทุกคนพูดว่า บุโซฯ จะครองเมืองๆ น่ะ ชั้นแทบจะอ้วกออกมาเลยนะเฟ้ย !
มาโดกะ : ...................
มิสึกิ : .......................
โยชิมิสุ : พวกเราเป็นแก๊งค์ที่สุดยอดจริงๆหรอ? ถ้าจริงแล้วทำไมต้องไปขอให้คนอื่นช่วยล่ะ แล้วแกล่ะคือสุดยอดผู้นำจริงๆหรอ นาโอกะ ? หรือแค่เข้ามาชุบมือเปิบจากผลานที่คนอื่นสร้าง
นาโอกะ : ..........
โยชิมิสุ : ชั้นคือคนที่จะบอกไอ้พวกงี่เง่าทั้งเมืองว่า บุโซฯน่ะเจ๋งแค่ไหน พวกเราออกถล่มได้โดยไม่ต้องยืมมือใครทั้งนั้น และนี่ไงชั้นทำมันสำเร็จแล้ว หึหึ.. แทนที่จะมาลงโทษกัน พวกนายควรจะขอบคุณชั้น
โยชิมิสุ : และถ้านายเป็นลูกผู้ชายพอ.. นายควรยกตำแหน่งหัวหน้าให้ชั้นด้วยซ้ำไป (อย่างน้อยก็ระดับหัวหน้าล่ะนะ)
นาโอกะ : นายอยากเป็นหัวหน้างั้นหรอ โยชิ... งั้นนายต้องพิสูจน์ให้ชั้นและทุกคนที่นี่เห็น
โยชิมิสุ : ยังไงล่ะ....
เรนจิ : เฮ้ย... โยชิมิสุ !
เรนจิลอยเข้ามากระโดดถีบ โยชิมิสุ อย่างไม่ทันตั้งตัว ! แจ่โยชิสิมุยังตั้งรับไว้ได้ทัน
โยชิมิสุ : โอ้ นี่หรอบทดสอบน่ะ... แกก็ไม่ต่างกับโชเฮย์ หรอกว่ะ
เรนจิ : หุบปากซะ... (เรนจิพูดพร้อมกับถอดเสื้อคลุมหนังออก)
โยชิมิสุ : สายตาเอาเรื่องเลยนี่หว่า.. แบบนี้น่าสนุก
เรนจิ : อย่าพูดมาก.. เข้ามา..
โรงเรียนโฮเซ็น
"ช่วยชั้นหน่อยเถอะนะ ไอ้พวกบ้าซูซูรันมันตามล่าชั้นทั้งเมืองแล้ว ชั้นไม่รู้จะไปไหนดี"
"เฮ้ย เฮียกกิ ชั้นไม่เคยให้แกไปปล่อยยาที่นั่นเลยนะเฟ้ย แผนนี้แกคิดขึ้นเองทั้งนั้น"
"บ้าน่า ก็แกพูดเองว่านี่เป็นโอกาสดีไม่ใช่รึไง ซูซูรันกำลังอ่อนแอชั้นแค่ทำตามคำแนะนำ"
"ไอ้บ้าเอ้ย ! อย่าพูดหมาๆแบบนั้นสิวะ รีบๆเอาเงินส่วนแบ่งมาได้แล้ว แล้วแกก็หนีไปนอกเมืองซะ"
เฮ้ย... นอกเมืองน่ะแกได้ไปแน่ แกนี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ
เฮ้ย คาซานะ มาว่ะ ! ! คาซานะ : แกบอกชั้นมาสิ.. มาคิสะ
มาคิสะ : แกกล้าเข้ามาในนี้ คงเตรียมใจไว้แล้วสินะ..
คาซานะ : ชั้นจะกลับออกไปพร้อมกับลากคอแกสองคนไปเข้าคุก..
มาคิสะ : เบิกตาดูสถานการณ์ซะหน่อยดีกว่ามั้ง พ่อสิงห์อมควัน
คาซานะ มองไปรอบๆ พวกโฮเซ็นและคุโรทากิ ที่ซ่อนอยู่ก็โผล่ออกมาจากมุมมืด.. "ลูกพี่ มันมีเป็นสิบเลยนะเนี่ย เราแค่ 8 คนจะไหวหรอ" มาคิสะ ลุกขึ้นมาพร้อมกับกำแบงค์เงินจากกระเป๋าเดินทาง แล้วเดินเข้ามาหาคาซานะ..
มาคิสะ : แกมีทางเลือก.. จะเดินออกไปพร้อมเงินนี่ เอาไปใช้หาความสุขตามใจชอบ แล้วแกก็แค่ทำเป็นลืมไปซะ หรือแกจะยอมนอนจมกองเลือดอยู่ตรงนี้ โดยไม่ได้อะไรเลย..ว่าไง
คาซานะมองไปรอบๆแล้วเห็นว่าไม่มีทางเลยที่เขาและพวกจะฝ่าวงล้อมพร้อมพาตัวระดับหัวหน้าอย่าง รันมารุและมาคิสะ ไปพร้อมๆกันได้... ดังนั้นคาซานะดึงรับเงินเหล่านั้นมา
มาคิสะ : แกฉลาดกว่าที่ชั้นคิดนะ.. หึ
ก่อนที่.. คาซานะจะฉีกมันทิ้งต่อหน้ามาคิสะ ! แล้วก็ยิ้ม.. ""เฮ้ย นี่แก" ยังพูดไม่ทันจบ คาซานะก็หมัดสอยเข้าปลายคางของมาคิสะจนกระเด็นออกไป ทั้งสองฝ่ายเข้าตะรุมบอนกันอย่างเอาเป็นเอาตาย กำลังของคาซานะที่ลุยมาตลอดคืนเริ่มออกอาการล้า แล้วก็เริ่มร่วงไปทีละคน..
สุดท้ายคาซานะก็ต้องรับมือทั้งรันมารุและมาคิสะ..
จนกระทั่ง..
"ผมมาแล้วลูกพี่ !" รถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งวิ่งเข้ามาแทรกกลางแล้วปัดท้ายอัดหน้ารันมารุกระเด็นไปไกลหลายเมตร แล้วก็สลบไปในที่สุด
ริวเซย์ : ไม่เป็นไรนะลูกพี่
คาซานะ : แกแอบไปอู้ที่ไหนมาฟ่ะ - -''
ริวเซย์ : พอดีผมท้องเสียน่ะ แหะๆ ^^''
คาซานะ : ไอ้เด็กเปรต - -''
ทั้งจากนั้นริวเซย์กับคาซานะก็ช่วยกันลุยกับพวกสมุนของทั้ง 2 โรงเรียนได้พักใหญ่ จนกระทั่งริวเซย์พลาดท่าโดนมาคิสะเล่นงานจนล้มลงไป.. เหลือแค่คาซานะคนเดียวเท่านั้น
มาคิสะ : ไง คาซานะ แกนี่มันอึดชิบเลยว่ะ แต่ตอนนี้คงเป็นนาทีสุดท้ายแล้วล่ะ
มาคิสะ : นี่อะไรฝากเอาไว้มั้ย ?
คาซานะ : ข้างหลังแก..
มาคิสะ : อะไรของแกวะ?
เซน : ชั้นเกลียดยาเสพติด...
เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงหมัดเดียวของเซนพุ่งเข้าหน้าของมาคิสะ กระเด็นลอยทะลุกำแพงออกไปนอกโรงเรียน ! เล่นเอาพวกลูกกระจ๊อกที่เหลือหลอนแดกวิ่งหนีกันกระเจิดกระเจิง เซนเดินเข้ามาหาคาซานะแล้วยื่นมือออกไป.. "ทำอะไรเกินตัวอีกแล้วนะ ไอ้หนวด..ฮ่าๆๆ"
ริวเซย์ : ลูกพี่ครับ ดูเหมือนไอ้บ้ารันมารุจะหายไปแล้วนะ
(มือขวาของเซนอย่างเคนชิโร่ก็มาด้วย เขาโผล่หัวมาจากด้านนอกกำแพง)
เคนชิโร่ : เจ้าบ้ามาคิสะก็หายไปแล้ว (มันฟื้นไวจริง - -' ทั้งที่อัดกำแพงขนาดนั้นแท้ๆ)
คาซานะ : สงสัยจะได้ซวยครั้งใหญ่แล้วเรา...
เซน : รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาแล้วสิ อิอิ
คาซานะ : ไอ้บ้าเอ้ย...
ทั้งคู่มองไปยังกำแพงของโฮเซ็นที่ทะลุเป็นรูใหญ่ ก็รับรู้ได้ทันทีว่าเรื่องจะไม่จบลงแค่นี้แน่ๆ
แต่อีกด้านที่โรงเรียนคุโรทากิ... ผู้นำของโฮเซ็นกำลังอึ้งอย่กับภาพตรงหน้า..
มาซาโตะ : เชดเข้ ! แกเห็นรึเปล่าไดสุเกะ
เบื้องหลังชายที่่หน้าโชกเลือดยืนหอบอยู่.. ก็คือ เรนจิ... หัวหน้าของบุโซฯ ที่ไม่มีใครรู้จัก ส่วนคนที่ร่วงลงไปคือ โยชิมิสุ หลังจากห่ำหั่นกันมาอย่างดุเดือดเป็นชั่วโมง.. ในที่นั่นไม่มีใครปรบมือแม้แต่คนเดียว... ชุนและโอสึกิ ที่นั่งดูเหตุการณ์ในสภาพที่สาหัสก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
เรนจิ เดินเข้าไปหาชุน... โอสึกิเห็นท่าไม่ดีรีบเข้ามาขวางไว้ก่อน
แล้วตอนนั้นเอง... เรนจิก็โค้งคำนับให้กับชุน "ขอโทษด้วยครับที่ทางเราทำอะไรบ้าๆนี่ขึ้นมา"
ชุน(ยิ้มตอบ) : นายคือคนที่บุโซฯและเมืองนี้ควรจะมี.. ในอนาคตเมืองนี้จะต้องสนุกแน่
เรนจิ : ฝากตัวด้วยครับ..
เรนจิกำลังจะเดินกลับไปแต่ โอสึกิก็ลุกขึ้นมาพร้อมกับอำลา "เฮ้ย เรนจิ.. เราต้องได้เจอกันแน่" เรนจิไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มแล้วโบกมือเดินจากไป... นั่นคือค่ำคืนแรกที่สองสุดยอดอนาคตของ 2 กลุ่มได้เจอกัน
จุน : นาโอกะ แล้วโยชิล่ะ จะเอาไง ?
นาโอกะ : เอาตัวเขากลับไปด้วย.. ฝากด้วยนะจุน.. มิสึกิ..
เมืองที่หลับไหลยามค่ำคืน กลับฟื้นคืนชีวิตอีกครั้ง.. แสงไฟท้ายของขบวนรถบุโซฯนับสิบคันสเหมือนสายน้ำที่กำลังหลั่งไหลไปตามธารยาว.. บนท้องถนนที่มืดมิดยามราตรี.. พวกเขาคือหิ่งห้อยที่เปล่งแสง หิ่งห้อยที่ไร้เดียงสาในสายตาของผู้ใหญ่ ไม่มีความคิด ไม่มีจุดหมายของชีวิต... แต่ไฟเหล่านี้เต็มไปด้วยความฝัน
ความฝันที่ผู้ใหญ่ได้เติบโตมาแล้วหลงลืม และละทิ้งมันไป...