“ถึงเวลาที่ทุกคนรอคอย....การแข่งขันฟุตบอลแห่งอาณาจักรโร้ดเดเลียกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว”
ชายหัวล้านร่างยักษ์ที่มีหนวดสีขาวเฟิ้มเดินออกมาท่ามกลางแสงสว่างที่ส่องมาที่ตัวเขา แสงที่ส่องลงศีรษะของเขานั้นเปล่งประกายและสะท้อนแสง ถ้าหากอยู่ใกล้ๆ คงเป็นอะไรที่แสบตาไม่น้อย รอบๆเขานั้นมีแต่ความมืด ดังนั้นการที่เขายืนพูดนั้นมันเหมือนกับว่าเขาพูดอยู่คนเดียว แต่ว่าหลังจากที่เขาพูดจบก็มีเสียงของผู้คนเฮขึ้นมา เป็นสัญญาณบอกว่าในห้องนี้มีคนอยู่ด้วย เสียงของผู้คนในห้องนั้นดึงกึกก้องมาก ดูเหมือนคนที่นั่งอยู่ในหอประชุมนี้จะมีมากมาย หากแต่ว่าเพราะความมืด เราจึงไม่เห็นว่ามีคนนั่งอยู่ในหอประชุมนี้มีอยู่เท่าไหร่
“เช่นเดิมรางวัลของการแข่งขันก็คืออะไรก็ได้ตามที่เจ้าต้องการ” ชายหัวล้านคนนี้พูด
“ไม่ว่าจะเป็นเงิน ชื่อเสียง หรือแม้แต่ที่ดิน ข้าก็สามารถเนรมิตให้ได้”
“สิ่งเดียวที่เจ้าต้องทำคือสร้างทีมฟุตบอลที่ยอดเยี่ยมที่สุด และเอาชนะทัวร์นาเม้นท์นี้”
“และคำปรารถนาของเจ้าก็จะเป็นจริง”
ชายคนนี้พูดพลางชูมือขึ้นฟ้า ไม่นานนักความมืดก็คลายหายไป และถูกเข้ามาแทนด้วยความสว่าง เมื่อความสว่างเข้ามาภาพของชายหัวล้านก็หายไป หญิงสาวผิวแทน ผมสีม่วงคลิบน้ำเงินที่นั่งอยู่ลุกขึ้นมาจากที่นั่งของเธอ เธอเดินมุ่งไปยังประตูและผลักประตูออกเพื่อออกจากห้องประชุม เมื่อเธอออกจากห้องประชุม หญิงสาวผมสีม่วงก็ใช้เวทย์มนต์ของเธอเสกเอาหนังสือเล่มนึงออกมา มันเป็นหนังสือที่หนามากเท่าไหร่ โดยหน้าปกนั้นเขียนว่า “ทุกอย่างเกี่ยวกับฟุตบอล” เธอเปิดอ่านก่อนจะเดินไปอ่านไป ดวงตาของเธอนั้นไม่ได้ละสายตาออกจากหนังสือเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวคนนี้อ่านทวนสิ่งที่เธออ่านในหนังสือพลางพยักหน้า เป็นการบ่งบอกว่าเธอเข้าใจในเนื้อหาที่เธออ่าน เมื่อเธออ่านไปได้พักหนึ่ง เธอก็ปิดหนังสือของเธอและพูดกับตัวเองเบาๆ
“เท่านี้ชั้นก็เข้าใจกฎของฟุตบอลแล้ว....”
“เหลือเพียงอย่างเดียวก็คือหาทีมที่ยอดเยี่ยมที่สุด และชนะทัวร์นาเม้นท์นี้ ไม่มีปัญหา” เด็กสาวคนนี้ยิ้มด้วยความมั่นใจ
“ว่าแต่เราจะไปหาผู้เล่นจากไหนนะ....” เธอเอียงคอพลางจับหน้าผากพลางคิด
“อ๊ะ!! นึกออกแล้ว” ไม่นานนักเธอก็ทุบไปที่ฝ่ามืออีกข้างของเธอ
“ที่นั่นยังไงล่ะ!!”
=====
ณ โลกมนุษย์ โลกกลมๆสีน้ำเงินที่มีอายุมานาน 15 ล้านปี และอยู่ในจักรวาลทางช้างเผือก บนโลกนี้มีเรื่องเล่ามากมาย ไม่ว่าจะเป็นด้านสงคราม ด้านวัฒนธรรม ด้านเศรษฐกิจ หรือ แม้แต่ด้านฟุตบอลก็ตาม ก็มีเรื่องให้พูดคุยมากมาย มีผู้เล่นหลายๆคนกลายเป็นตำนานของโลกมนุษย์แห่งนี้ และกลายเป็นไอคอลของลูกหนัง ซึ่งเหล่าไอดอลเหล่านี้ก็ต่างล้วนเป็นแรงบันดาลให้กับเหล่าเด็กรุ่นหลังต่อๆไป เหล่าเด็กรุ่นใหม่พวกนี้ก็ไปสร้างตำนานบทต่อๆไปในวงการฟุตบอล และก็เช่นเดียวกันกับโรงเรียนเอกชนโตเกียวแห่งหนึ่ง โรงเรียนแห่งนี้ขึ้นชื่อในด้านฟุตบอลเยาวชนอยู่แล้ว มีผู้เล่นดังๆมากมายจากประเทศญี่ปุ่นที่เติบโตจากโรงเรียนนี้และกลายเป็นดาวดังในโลกของฟุตบอล
“ส่งมาทางนี้!!” เสียงของผู้เล่นคนหนึ่งในสนามพูดขึ้นมา
ชายหนุ่มผมน้ำตาลผู้สวมชุดซ้อมสีเหลืองที่กำลังครองบอลมองไปยังเพื่อนของเขา รอบๆของเพื่อนเขามีกลุ่มผู้เล่นสวมชุดสีแดงล้อมรอบอยู่ ดูเหมือนจะยากถ้าหากจะส่งบอลให้กับเพื่อนเขา ชายผมน้ำตาลตัดสินใจเริ่มเลี้ยงบอลเข้าไป เหล่าผู้เล่นที่พยายามบังลูกจากเพื่อนเขาเริ่มวิ่งมาทางเขา ผู้ครองบอลโยกหลบ ก่อนที่เขาจะออกบอลให้กับเพื่อนสำเร็จ เพื่อนของเขาคนนี้ได้บอลก็ตัดสินใจเตะเต็มข้อ บอลนั้นลอยก่อนจะตุงตะข่ายไป นับว่าเป็นประตู เพื่อนของเขาวิ่งมาแท็คมือกับชายคนนี้พร้อมกับกล่าวชมเชย
“ยอดเลย อิซามุ-เซนไป ลูกส่งของรุ่นพี่นี่ยอดเยี่ยมจริงๆ”
*เซนไป = รุ่นพี่*
“ไม่ใช่เพราะลูกส่งของชั้นหรอก แต่เพราะการยิงที่เฉียบคมของนายต่างหาก” ชายนามอิซามุถ่อมตัว
ไม่นานนักการซ้อมก็จบลง เหล่าผู้เล่นในสนามก็ต่างถอดเสื้อซ้อมออกก่อนจะเดินออกจากสนาม พวกเขาเดินไปห้องแต่งตัวก่อนจะอาบน้ำ เมื่ออิซามุอาบน้ำเสร็จเขาก็สวมเครื่องแบบนักเรียนของเขา เขาบอกลาเหล่าเพื่อนร่วมทีมในชมรมฟุตบอล ก่อนจะเดินตรงไปยังประตูทางเข้า (+ออก) ของโรงเรียน สิ่งแรกที่เขาเห็นคือหญิงสาวผมสีน้ำเงินที่ไว้ทรงผมทวินเทลยืนอยู่หน้าประตู เธอเองก็สวมเครื่องแบบนักเรียนของโรงเรียนนี้เช่นกัน อิซามุเดินตรงไปหาเธอ เมื่ออิซามุเดินเข้าใกล้เธอ เธอก็แหงนหน้ามองชายผมสีน้ำตาล ทั้งสองยกมือทักทายกันก่อนจะเดินกลับพร้อมๆกัน ท้องฟ้าข้างหลังนั่นเป็นสีส้ม ดูเหมือนตอนนี้จะเริ่มเย็นแล้ว
“แล้วเป็นไงบ้างล่ะการฝึกวันนี้?” หญิงสาวคนนี้เอ่ยปากถามอิซามุ
“อืมม ก็ไม่แย่นะ คิดว่าทีมต้องปรับเรื่องเกมรับอะไรนิดๆหน่อยน่ะ” ชายหนุ่มที่ชื่ออิซามุคอมเม้นท์
“แล้วทีมหญิงของริเอะล่ะ? เป็นยังไงบ้าง?” อิซามุหันมาถามกลับ
“ก็โอเคแหละ ไม่มีอะไรพิเศษ เหมือนทุกๆวัน” เธอตอบ
“อาโอยาม่า ริเอะ” เธอเป็นกัปตันทีมฟุตบอลหญิงในโรงเรียนเอกชนญี่ปุ่นแห่งนี้ ริเอะเป็นเพื่อนสมัยเด็กของอิซามุ ทั้งสองเติบโตมาพร้อมๆกับฟุตบอลและต่างเป็นดาวเด่นในโรงเรียนนี้ทั้งคู่ ด้วยความที่ริเอะเป็นสาวร่างเล็ก จึงทำให้เธอมีความพลิ้วสูง ทำให้เธอเป็นกองหน้าชั้นนำของทีมหญิงของโรงเรียน ถ้าหากทั้งคู่เป็นเพศเดียวกันคงเป็นคู่ที่น่ากลัวกว่านี้ เพราะอิซามุก็เป็นผู้เล่นที่สามารถจ่ายบอลและส่งบอลได้แม่นราวจับวาง ดังนั้นถ้าทั้งคู่จับคู่กันคงเป็นอะไรที่เรียกได้ว่า “ไร้เทียมทาน”
หากทว่าในขณะที่ทั้งสองเดินอยู่นั้น พวกเขาก็ต้องหยุดเมื่อมีร่างของผู้หญิงอีกคนปรากฏอยู่หน้าพวกเขา ผิวของเธอนั้นเป็นสีแทน และสีผมสีม่วงที่มีเส้นผมบางเส้นเป็นน้ำเงินยืนอยู่ ในมือของเธอนั้นมีหนังสือที่เขียน “ทุกอย่างเกี่ยวกับฟุตบอล” อิซามุกับริเอะมองเธอด้วยสายตางุนงงและสงสัยว่าเธอยืนขวางพวกเขาทำไม
“คุณอาโอยาม่า กับ คุณเคซึเกะ ใช่ไหมค่ะ?” หญิงสาวคนนี้ถาม
ทั้งสองพยักหน้า
“ดิชั้นชื่อมิเนอร์ว่า ดิชั้นอยากจะคุยเรื่องฟุตบอลกับพวกคุณทั้งสองคนหน่อยค่ะ” เธอแนะนำตัวพร้อมบอกจุดประสงค์ของเธอ
อาโอยาม่าและอิซามุหันมามองหน้ากันเองพร้อมทำหน้าสงสัย
“ก็ได้แหละ ว่าแต่จะไปคุยที่ไหนหรอ?” ริเอะตอบรับคำขอของหญิงปริศนาคนนี้พร้อมกับตั้งคำถาม
“เอาเป็นร้านกาแฟ ร้านนั้นดีไหมค่ะ?” หญิงสาวนามมิเนอร์ว่าชี้ไปยังร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
มันเป็นร้านกาแฟที่อยู่หัวมุมของถนน ทั้งคู่มองก่อนจะตั้งข้อสงสัยว่ามันเคยมีร้านกาแฟอยู่ตรงนั้นด้วยหรือ? แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร อาจจะเพราะทั้งคู่ไม่เคยสังเกตถึงตัวตนของร้านนี้ก็ได้ ทั้งสองพยักหน้าก่อนจะเดินตามหญิงสาวที่เรียกตัวเองว่ามิเนอร์ว่าไป เธอยื่นไปก่อนจะเปิดประตูร้านกาแฟ เมื่อประตูถูกเปิดนั้น เสียงกระดิ่งก็ดังขึ้น มันเป็นร้านเล็กๆที่มีที่นั่งอยู่ไม่กี่ที่ ร้านนั้นตกแต่งด้วยภาพทิวทัศน์ไม่กี่ภาพ ผนังที่ถูกย้อมด้วยสีขาว เพดานที่มีพัดลมหมุนอยู่ ในไม่มีผู้คนนั่งอยู่ในร้านแม้แต่คนเดียว มีเพียงแต่ชายผิวแทนที่มีทรงผมแอฟโร่ รวมถึงสวมแว่นตาดำ มิเนอร์ว่าเดินไปนั่งในที่นั่งที่อยู่ติดกับหน้าต่าง อิซามุและริเอะนั่งลงตรงข้าม เมื่อทั้งสามนั่งลง ชายหัวฟูคนนี้ก็เดินมาข้างๆโต๊ะพร้อมกับยื่นเมนูให้ มิเนอร์ว่าสั่งกาแฟของเธออย่างรวดเร็ว และไม่นานนักชายหญิงแห่งโลกมนุษย์ก็สั่งกาแฟของตนเองเช่นกัน เขารับออเดอร์ก่อนจะเดินจากไป เมื่อเขาเดินจากไปหญิงผมม่วงก็เริ่มถามขึ้นมา
“แล้วนี่เล่นฟุตบอลกันมากี่ปีแล้วหรอค่ะ?” หญิงผมสีม่วงเอ่ยปากถาม
“เอ...ผมเริ่มเล่นฟุตบอลตั้งแต่หกขวบ ก็ประมาณ 12 ปีแล้วล่ะ” อิซามุตอบ
“ส่วนชั้นก็เท่าๆกันกับอิซามุนั่นแหละ” ริเอะตอบกลับ
มิเนอร์ว่าพยักหน้าหลังจากได้ฟังคำตอบของทั้งสองแล้ว การที่ร้านนี้ไม่มีคนเยอะนั้นจึงทำให้กาแฟที่ทั้งสามสั่งทำเสร็จอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มหัวฟูถือถาดที่มีกาแฟวางไว้ก่อนจะนำกาแฟพวกนั้นวางไว้บนโต๊ะ เมื่อกาแฟทั้งหมดอยู่บนโต๊ะนั้น ลูกค้าทั้งสามหยิบกาแฟจากถ้วยมาก่อนจะดื่ม รสชาติของกาแฟนั้นเรียกว่าดีพอควร น่าแปลกจริงๆ ทั้งที่กาแฟรสชาติดีขนาดนี้แต่ทำไมถึงไร้ซึ่งผู้คน อาจจะเป็นเพราะร้านนี้เปิดใหม่ก็ได้มั้ง หากทว่าเมื่อทั้งสองดื่มไปแล้วภาพก็เริ่มพร่ามัวไปหมด ทุกอย่างที่อยู่รอบเริ่มไม่ชัด เสียงของพัดลมนั้นเริ่มจางไปอย่างช้าๆ หญิงที่ชื่อเนอร์วาน่ายิ้มด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความใสซื่อก่อนจะพูดขึ้นมา
“กาแฟที่พวกคุณดื่มใส่ยานอนหลับค่ะ”
สิ้นเสียงของเธอนั้นภาพที่ริเอะและอิซามุเห็นก็มืดลงไป และไม่ได้ยินอะไรอีก
