ชายหนุ่มผมน้ำตาลเริ่มลืมตาขึ้นมาช้าๆ ในขณะที่เขาลืมตาขึ้นมานั้นเขาก็รู้สึกได้ว่าเขากำลังนั่งอยู่บนอะไรซักอย่าง ดูเหมือนจะเป็นเบาะ เขาสัมผัสได้ว่า “บางอย่าง” กำลังเคลื่อนไหวอยู่ เมื่อชายคนนี้ลืมตาขึ้นมา เขาก็เห็นเบาะตรงข้ามที่ไม่มีคนนั่งอยู่ ข้างๆเขามีเด็กสาวผมสีน้ำเงินนอนไม่ได้สติอยู่ เธอคือริเอะ เพื่อนสมัยเด็กของเขา อิซามุหันมองออกไปข้างขวาก่อนจะเห็นภาพทิวทัศน์ที่กำลังเคลื่อนที่ไปอยู่ มันเป็นสถานที่ๆเขาดูแล้วยังไงก็ไม่คุ้นตา เขาจำได้ว่าก่อนหน้านี้เขาอยู่ที่โตเกียวอยู่เลย แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนกันนะ? อิซามุหันไปอีกข้างก่อนจะเห็นสิ่งมีชีวิตมากมายที่เขาไม่คุ้นตา ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ที่หูแหลม มนุษย์ที่หูและหางของสัตว์ มนุษย์ที่ตัวเล็กเพียงแค่หัวเข่าของเขา หรือแม้แต่ไม่ใช่มนุษย์ อิซามุตกใจแต่เขาก็พยายามจะควบคุมสติ ในขณะที่เขากำลังตกใจอยู่นั้นเขาก็ได้ยินเสียงใครบางคนเดินตรงมายังที่นั่งของเขา เจ้าของฝีเท้าเป็นหญิงผมสีม่วงคลิบน้ำเงิน ผิวของเธอนั้นเป็นผิวสีแทน ในมือของเธอถือแก้วน้ำกระดาษอยู่ด้วย เธอนั่งลงก่อนจะยื่นแก้วน้ำนี้ให้ อิซามุรับไว้ก่อนจะมองด้วยความสงสัย มันเป็นน้ำเปล่าที่ไร้ซึ่งสีหรือกลิ่นแปลกปลอม
“ไม่มียานอนหลับแน่คะ” มิเนอร์ว่าพูดพร้อมกับยิ้ม
อิซามุมองด้วยสายตาที่ไม่ไว้วางใจก่อนจะจิบน้ำอย่างช้าๆ เมื่อเขาจิบจนหมด อิซามุก็ได้ยินเสียงของเพื่อนสมัยเด็กที่ลืมตาช้าๆ เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา เธอก็กวาดสายตาไปรอบๆ และเมื่อเธอเห็นเหล่าสิ่งมีชีวิตที่แปลกตา มันก็ทำให้เธอกรีดร้องด้วยความตกใจ แต่โชคดีมือของอิซามุมาปิดปากได้ทันก่อนที่เสียงของเธอนั้นจะทำให้ผู้คนแถวๆนั้นหันมามองเธอด้วยสายตาเดียว เมื่อริเอะใจเย็นลงแล้ว อิซามุก็ปล่อยมือออก มิเนอร์ว่ายื่นแก้วกระดาษให้เธอ ริเอะรับไว้ก่อนจะมีปฏิกิริยาแบบเดียวกันกับอิซามุ และแน่นอนมิเนอร์ว่าก็พูดประโยคเดิมกับที่พูดกับชายผมน้ำตาล เธอดื่มน้ำจนหมดแก้วก่อนจะวางลงในที่ใส่แก้ว
“เอาล่ะ ไหนๆทั้งสองคนก็ตื่นแล้ว ดิชั้นมิเนอร์ว่าขอต้อนรับทั้งสองคนเข้าสู่อาณาจักรโร้ดเดเลีย”
อิซามุกับริเอะทำหน้าสีหน้าฉงนเมื่อได้ยินคำว่า “โร้ดเดเลีย” มันอยู่ที่ไหนของโลกนะ? มันเป็นเมืองซักเมืองในยุโรปรึเปล่า ดูเหมือนจะไม่ใช่ เพราะเขาเองก็ไม่เคยได้ยินชื่อเมืองนี้มาก่อน ต่อให้ทั้งสองไม่ค่อยตั้งใจเรียนในวิชาภูมิศาสตร์ก็เถอะ มิหนำซ้ำเขาก็ไม่เคยได้ยินว่ามีเมืองไหนบนโลกมีสิ่งชีวิตแบบนี้ เขาไม่เคยอ่านเจอว่าบนโลกนี้มีที่ไหนที่มีทั้ง “เอลฟ์” “คนแคระ” “มนุษย์สัตว์” หรือ “อะไรก็ตามที่ไม่ใช่มนุษย์”
“โร้ดเดเลียไม่ได้อยู่ในโลกมนุษย์ค่ะ มันเป็นอีกโลกอีกมิติ” หญิงผมม่วงพูดกับผู้มาเยือน
อิซามุกับริเอะได้ยินก็ฉงนกว่าเดิม มันเป็นอะไรที่ดูเหลือเชื่อ แต่ถ้าหากดูจากบรรยากาศรอบๆแล้วมันก็คงเป็นไปได้ เพราะว่าตลอดที่เขาใช้ชีวิตใน “โลกมนุษย์” เขาไม่เคยเจออะไรพวกนี้มาก่อนเลย ดังนั้นถ้าหากจะบอกว่านี่คืออีกโลกอีกโลกหนึ่ง มันก็อาจจะเป็นอะไรที่ดูมีเหตุผลก็ได้ ถึงมันจะไม่ค่อยมีเหตุผลก็เถอะ ถ้าหากอย่างนั้นแล้วพวกเขามาทำอะไรที่นี่? อิซามุกับริเอะต่างตั้งคำถามเดียวกัน และก็เป็นอิซามุที่เอ่ยปากถามขึ้นมา
“อ่อ ที่ชั้นมาที่นี่เพราะอยากจะให้พวกคุณมาเล่นฟุตบอลน่ะค่ะ”
“ฟุตบอล?” อิซามุกับริเอะทวนคำสุดท้ายด้วยสีหน้าสงสัย
ว่าแล้วมิเนอร์ว่าก็เริ่มเล่าเรื่องทั้งหมด เธอเล่าให้ฟังว่าเธอมาจากเมืองที่ชื่อ “เรเมียร์” มันเป็นเมืองเล็กๆไม่ใหญ่มาก เป็นเมืองเกษตรกรรมที่ผู้คนส่วนใหญ่มักจะทำนาและเลี้ยงสัตว์เพื่อหากิน แน่นอนทุกอย่างก็ดูดีมาเรื่อย จนกระทั้งนายกคนก่อนเสียชีวิต ลูกสาวเลยต้องขึ้นมาแทน แต่ด้วยความที่ลูกสาวไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเศรษฐกิจเลย ทำให้เศรษฐกิจล่ม และทำให้เหล่าเกษตรกรต้องเผชิญหน้ากับเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุด จากนั้นมิเนอร์ว่าก็เริ่มเล่าถึงผู้นำของอาณาจักรโร้ดเดเลียที่ชื่นชมฟุตบอลมาก จึงจัดการแข่งขันตลอด และผู้ชนะจะได้อะไรก็ได้ตามที่ต้องการ
“เธอก็เลยอาสาที่จะพาพวกเรามาแข่งฟุตบอลให้กับเธอหรอ?” ริเอะถามด้วยความสงสัย
มิเนอร์ว่าพยักหน้าตอบ
“ไม่ได้อะไรนะ แต่ถ้าเราช่วยแล้วพวกเราจะได้อะไร?” อิซามุถามด้วยความสงสัย
“ก็ชั้นจะแบ่งเงินส่วนหนึ่งให้กับพวกคุณด้วย” ริเอะตอบกลับ
อิซามุกับริเอะมองหน้ากัน ก่อนที่จะหันกลับไปทางมิเนอร์ว่าที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“ก็ได้...ว่าแต่ทีมของเราจะหาจากไหนหรอ?” ชายหนุ่มผมน้ำตาลถามต่อ
“อ่อ ชั้นจัดทีมไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ ดิชั้นจะพาไปพบค่ะ” มิเนอร์ว่าพูดพร้อมกับรอยยิ้ม
“จะว่าไป ถ้าเธอต้องการทีมที่ดีที่สุด ทำไมไม่พาตัว CR7 หรือ เมสซี่มาล่ะ” ริเอะตั้งคำถาม
เมื่อมิเนอร์ว่าได้ยินชื่อก็ได้เอียงคอด้วยความสงสัยพร้อมกับทำหน้าประมาณว่า “ใครอ่ะ” ให้ทั้งสองเห็น ทั้งคู่ก็ได้แต่ส่ายหน้ากับปฏิกิริยาของเธอ ในที่สุดพาหนะที่เธอนั่งก็หยุดลง มิเนอร์ว่าลุกขึ้นมาก่อนจะเดินนำแขกมาเยือนทั้งสอง เมื่อทั้งคู่ออกมาก็มาถึงชานชาลา อิซามุหันกลับไปก่อนจะเห็นรถไฟสีดำที่จอดอยู่ อิซามุหันกลับไปก่อนจะเดินตามริเอะและมิเนอร์ว่าออกไป ทั้งคู่เดินผ่านป้ายไม้ที่เขียนด้วยภาษาอะไรซักอย่างที่อ่านไม่ออก ถ้าให้เดามันก็คงเขียนว่า “เรเมียร์” นั่นแหละ บรรยากาศรอบๆนั้นเต็มไปด้วยเหล่าชาวนาที่กำลังทำงานอยู่ ตลอดทางมีต้นไม้ถูกปลูกมากมาย ตลอดทางที่มิเนอร์ว่าเดิน ผู้คนต่างมองเธอด้วยสายตาที่เรียกว่าไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ พร้อมกับซุบซิบอะไรกันซักอย่าง
“พวกเขาซุบซิบอะไรกันหรอ?” อิซามุเดินมากระซิบถามมิเนอร์ว่า
“อ่อ....คือชั้นเองนั่นแหละที่เป็นลูกสาวของนายกน่ะ”
เพราะงี้ผู้คนเลยมองเธอด้วยสายตาแบบนั้น เธอคือต้นเหตุความยากลำบากทั้งหมด แต่ก็น่าชื่นชมนะที่เธอพยายามจะหาทางแก้ปัญหา ถึงจะไม่ค่อยตรงจุดเท่าไหร่ก็เถอะ ทั้งสามเดินมาท่ามกลางสายตาอันไม่เป็นมิตรของทุกคน ก่อนจะมาถึงศาลากลางของเมือง มันเป็นอาคารที่ถูกย้อมด้วยสีขาว พร้อมกับหลังคาทรงโดมสีแดง มิเนอร์ว่าเดินนำก่อนจะเปิดประตูกระจกเข้าไปเมืองประตูกระจกถูกเปิด ก็ปรากฏเป็นภาพของชายหัวฟูพร้อมแว่นดำนั่งอยู่ เขานั่งเขียนอะไรอยู่ ถ้าหากจำไม่ผิดเขาคือคนที่อยู่ในร้านกาแฟ
“อ่อ เขาเป็นพี่ชายชั้นเอง เขาเป็นคนช่วยชั้นแบกพวกเธอมาที่นี่น่ะ” มิเนอร์ว่าแนะนำชายหัวฟูคนนี้
เขายกมือขึ้นเป็นการทักทาย อิซามุกับริเอะก็ยกมือทักทายกลับด้วยสีหน้าแห้งๆ ชายหญิงคู่นี้เดินตามหญิงผมม่วงไปเรื่อยๆก่อนจะถึงหน้าห้องๆหนึ่ง เธอเปิดประตูช้าๆ และเมื่อประตูถูกเปิดออกทั้งสองก็เห็นสมาชิกของทีมตัวเอง ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นสมาชิกทีมที่ไม่เหมือนใครแน่นอน มีทั้งหมีแพนด้าที่กำลังนอนกอดลูกฟุตบอลและกลิ้งเล่นกับพื้น หุ่นยนต์ที่กำลังพูดอวดเบ่งกับชายอีกคนที่มีศีรษะเป็นใบมีด และกวางเรนเดียร์ที่กำลังนั่งดื่มน้ำจากแก้วอยู่ อิซามุกับริเอะได้แต่ยืนอึ้งไปกับสิ่งที่เห็น
“ถ้างั้นก็คุยกับสมาชิกทีมตามสบายนะ ส่วนสนามซ้อมอยู่หลังตึก”
“พรุ่งนี้จะเจอกับทีมจากเมือง โรนัลเดีย แล้ว ยังไงก็สู้ๆน” มิเนอร์ว่าพูดก่อนจะปิดประตูใส่หน้าทั้งสอง
อิซามุกับริเอะได้แต่ยืนงง พวกเขายังไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าโรนัลเดียคืออะไร เหล่าสิ่งมีชีวิตที่ดูแปลกประหลาดทุกตัวในห้องต่างจ้องมองมนุษย์สองคนนี้เป็นตาเดียวกัน อิซามุยกมือทักทายเพื่อนร่วมทีมของเขาพร้อมกับพูดแนะนำตัว
“เอ่อ ชั้นชื่อเคซึเกะ อิซามุ เล่นตำแหน่งกองกลาง”
“ส่วนชั้นชื่ออาโอยาม่า ริเอะ เล่นตำแหน่งกองหน้า” เพื่อนสมัยเด็กของอิซามุแนะนำตัวเช่นกัน
“อะไรนะยัยอกไข่ดาวเนี่ยนะเล่นกองหน้า ชั้นนึกว่าเป็นผู้จัดการทีมของเราซักอีก” ใครซักคนพูดขึ้นมา
ริเอะได้ยินก็ฉุนและกวาดสายตาหาคนพูด ก่อนที่จะปรากฏเป็นภาพของหุ่นยนต์ร่างเล็ก รูปทรงของมันเป็นทรงรี มันมีดวงตาแค่ตาเดียว มันไม่มีขาแต่มันเดินด้วยตีนตะคาบ ริเอะมันแล้วแทนที่จะโกรธกลับกลายเป็นตะลึงแทน หุ่นยนต์ตัวนี้มองหน้าของริเอะเช่นกัน ไม่รู้มันมองด้วยสีหน้าแบบไหน เพราะมันไม่มี “หน้า”
“เอ่อ แล้วนายคือ?” อิซามุที่เดินมาข้างๆริเอะเอ่ยปากถาม
“อ่อ ชั้นชื่อดริฟบ์ เป็นกองหน้าที่เจ๋งที่สุดในโลกนี้เลยก็ได้ เพราะอะไรรู้ไหม? เพราะท่านผู้นำสร้างชั้นขึ้นมายังไงล่ะ!!” หุ่นยนต์ตัวนี้อวดด้วยความภูมิใจ
“รู้เปล่าดริฟบ์ย่อมาจากอะไรย่อมาจาก Droid running in stadium for ball นั่นก็แปลว่าทักษะลากเลื้อยของชั้นนะ”
“ถ้าเต็มสิบ ชั้นได้ร้อยคะแนนเลยล่ะ” หุ่นตัวนี้อวดต่อ
เห็นความมั่นใจแล้วก็นึกถึงอิบราฮิโมวิชไม่น้อย ไม่รู้ว่าจริงรึเปล่าว่าทักษะการลากเลื้อยของเขาสูงขนาดนี้ แต่ดูจากตีนตะคาบแล้วก็น่าจะเป็นไปได้ อิซามุจับคางของตัวเองก่อนจะคิด เอาเถอะจะจริงไม่จริง ค่อยไปดูตอนซ้อมก็ได้ ว่าแล้วอิซามุก็หันไปยังแพนด้าที่กำลังนอนกลิ้งกับพื้นกับลูกฟุตบอล แพนด้าตัวนี้หยุดก่อนจะลุกขึ้นมาพร้อมกับลูกบอล สัตว์ขนปุยตัวนี้เดินมาหาอิซามุกับริเอะ มันยื่นมือก่อนจะจับมือของอิซามุก่อนจะพูดแนะนำตัวเอง
“ผมชื่อแพนเบรกัสซังฮ้าฟ เล่นตำแหน่งกองกลางไม่ก็กองหลังฮ้าฟ” แพนด้าตัวนี้แนะนำตัว
ชื่อที่เหมือน เชส ฟาเบรกัส นี่คืออะไรกันนะ....หรือนี่เป็นแพนด้าที่เชส ฟาเบรกัสเลี้ยงมาก่อนจะถูกมิเนอร์ว่าลักพาตัวไป ไม่หรอกมั้ง เชส คงไม่เลี้ยงแพนด้าหรอก คงเป็นความบังเอิญอะไรซักอย่างมากกว่า อิซามุปล่อยมือของแพนเบรกัสออกก่อนจะหันไปยังกวางเรนเดียร์ที่กำลังดื่มน้ำอยู่ มันวางแก้วน้ำลงก่อนจะกระโดดลงมาจากโซฟา ตัวของมันนั้นเรียกได้ว่าเตี้ยกว่าโซฟาเสียอีก เขาเดินมาหาอิซามุและริเอะที่ยืนอยู่
“ชั้นชื่อโรโรเนโร่ เรกจี้ เป็นผู้รักษาประตู” เรนเดียร์ตัวนี้แนะนำตัว
“ก่อนหน้านี้ชั้นเล่นบาสเก็ตบอลมาก่อน ดังนั้นเรื่องกระโดดรับบอล ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” เรกจี้พูด
“อ่า ยินดีที่รู้จัก...แต่ว่านะเรกจี้ นายรู้ไหมว่าบางทีผู้รักษาประตูต้องใช้เท้าเล่นด้วยนะ นายเล่นได้ไหม?” อิซามุถามกลับ
เขาเงียบ...ชัดเจนว่าเล่นไม่ได้ และแล้วก็มาถึงสมาชิกทีมคนสุดท้าย เขาเป็นคนที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์ แต่สิ่งเดียวที่เขาแตกต่างจะคนทั่วไปก็คือศีรษะของเขาที่เป็นเหมือนใบมีด เขาสวมผ้าคลุมสีขาว ตัวเขานั้นเหมือนจะปล่อยออร่าแห่งความน่ากลัวออกมา อิซามุนั้นแทบไม่อยากจะไปแนะนำตัวกับเขาเลย แต่ในเพื่อทีมเขาก็ต้องทำ ชายหนุ่มผมน้ำตาลเดินไปใกล้ๆ เขาหันมามองก่อนจะลุกขึ้นมาและโค้งให้อิซามุและกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอันนุ่มนวล
“สวัสดี ข้าชื่อโคคุ เล่นตำแหน่งกองหลัง ยินดีที่รู้จักท่านอิซามุ”
เป็นอะไรที่น่าแปลกกว่าที่คิด เขามีท่าทีและน้ำเสียงที่อ่อนน้อม ตอนนี้ก็แนะนำตัวครบแล้ว ถ้าหากฟังจากที่มิเนอร์ว่าพูด การแข่งแรกก็คือพรุ่งนี้ และถ้าหากเขาต้องการจะเข้าใจทีมของเขาสิ่งแรกที่เขาต้องทำก็คือการฝึกซ้อม เหล่าผู้เล่นแห่งทีมเรเมียร์ก็ต่างมุ่งไปยังสนามซ้อมที่อยู่หลังตึก หญ้านั้นเขียวชอุ่ม อิซามุเดินไปหยิบลูกบอลมาก่อนจะเริ่มซ้อมพื้นฐาน ถ้าให้พูดถึงเรื่องเลี้ยงบอลนั้น ดูเหมือนแต่ละคนจะใช้ได้ ที่น่าสนใจคือดริฟบ์ที่สามารถเลี้ยงลูกบอลได้ระดับที่ว่าโรนัลโด้หรือเมสซี่มาเห็นก็คงต้องอึ้ง อีกคน (หรืออีกตัว) ก็คือแพนเบรกัสที่สามารถโชว์ทักษะได้ผิดกับลูกร่างของ และในขณะเดียวกันเรกจี้ก็ไม่สามารถเล่นบอลเลยได้แม้แต่น้อย ถ้าหากส่งบอลกลับหลังให้เขาก็น่าคิดนะว้าเรกจี้จะทำบอลเข้าประตูตัวเองรึเปล่า ในจุดต่อไปคือเรื่องการยิงประตู โดยอิซามุให้เรกจี้ไปเป็นผู้รักษาประตูและให้ทุกคนในทีมลองยิงประตูใส่เขาดู น่าเหลือเชื่อแม้เรกจี้จะตัวเล็ก แต่เขาสามารถปัดบอลได้อย่างง่าย มีคนเดียวที่สามารถยิงผ่านมือเขาไปได้คือริเอะ ส่วนดริฟบ์ที่เป็นกองหน้านั้น...ไม่สามารถขยับตีนตะขาบให้ยิงประตูได้ ก็คงเป็นอะไรที่สมเหตุสมผลละมั้ง
ทั้งหกฝึกซ้อมไปจนถึงใกล้ค่ำ ตะวันนั้นเริ่มตกดินแล้ว ทั้งหกหยุดก่อนจะเดินกลับเข้าไปในอาคาร เมื่อพวกเขากลับเข้าไป เขาก็เห็นอาหารที่ถูกจัดเตรียมไว้โดยมิเนอร์ว่าแล้ว แม้นี่จะเป็นโลกต่างมิติที่โดนเหมือนอาหารจะเหมือนกับโลกมนุษย์ เมื่อริเอะและอิซามุเห็นอาหารที่ถูกจัดเตรียมไว้บนโต๊ะ ก็นึกอะไรออกมาได้และนั่นก็คือเรื่องโลกปัจจุบัน ป่านนี้พ่อแม่ของเขาจะเป็นยังไงบ้างแล้วนะ? กังวล? กลัว? หรือป่านนี้ตำรวจจะออกตามหาพวกเขาแล้ว
“มิเนอร์ว่า ยังไงเราขอกลับไปหาครอบครัวของเขาก่อนได้ไหม? ชั้นไม่รู้ว่าป่านนี้ที่บ้านเป็นกังวลขนาดไหนแล้ว”
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ตอนที่ชั้นพาพวกคุณมาที่นี่ชั้นได้สร้างตัวก๊อปปี้ของพวกคุณไว้แล้ว” มิเนอร์ว่าพูด
ทั้งสองทำหน้างงๆหลังจากที่ได้ยินสิ่งที่หญิงผมม่วงพูด ว่าแล้วมิเนอร์ว่าก็ร่ายคาถาอะไรซักอย่าง เมื่อเธอร่ายเสร็จสิ้น ก็มีภาพฉายมาบนกำแพง มันเป็นภาพของอิซามุ (ตัวปลอม) และริเอะ (ตัวปลอม) ที่กำลังกินข้าวและหัวเราะไปกับครอบครัวอยู่ ไม่รู้ว่าเธอทำได้อย่างไร แต่ถ้าหากนั่นไม่ทำให้ที่บ้านต้องเป็นห่วงก็ถือว่าเป็นเรื่องดี ทั้งสองนั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะเริ่มตักอาหารที่อยู่ข้างหน้า รสชาติของมันนั้นเรียกได้ว่าแทบไม่ต่างอะไรกับที่โลกมนุษย์เลย
“มิเนอร์ว่าเธอทำอาหารพวกนี้ได้ยังไง? หรือว่าที่โร้ดเดเลียก็กินอาหารแบบนี้” ริเอะเอ่ยปากถาม
“เวทย์มนต์น่ะ ชั้นใช้เวทย์มนต์สร้างอาหารพวกนี้ขึ้นมา” มิเนอร์ว่าตอบพร้อมกับรอยยิ้ม
“โฮ่...ถ้างั้นคราวหน้าช่วยทำอาหารที่โร้ดเดเลีย ให้กินได้ไหม?” อิซามุเอ่ยปากถาม
“ได้ซิ คราวหน้า เดี๋ยวชั้นจะจัดการให้” มิเนอร์ว่าตอบ
เมื่อทุกคนกินอาหารบนโต๊ะเสร็จแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน เช่นเดียวกันกับมนุษย์สองคนที่เดินตามมิเนอร์ว่าที่นำไปยังห้องพัก
“แล้วทีมเป็นยังไงบ้างค่ะ?” มิเนอร์ว่าหันมาถามอิซามุ
“ก็โอเคแหละ แต่ถ้ารู้ว่าผู้เล่นที่เหลืออีก 5 คนเป็นยังไงบ้าง น่าจะดีกว่านี้” อิซามุคอมเม้นท์
มิเนอร์ว่าหยุดก่อนจะหันมาทางอิซามุที่พึ่งพูดออกไป
“เอ่อ...คุณเคซึเกะ ชั้นอยากจะบอกว่าที่โร้ดเดเลีย ใช้แค่ 6 คนในการเล่นฟุตบอลค่ะ” มิเนอร์ว่าพูด
“ห๊ะ...งั้นก็แปลว่าทั้งหมดนี่คือทีมที่เราจะใช้แข่งในวันพรุ่งนี้หรอ?” อิซามุถามเพื่อความมั่นใจ
เธอพยักหน้า อิซามุไม่ได้พูดอะไร ในที่สุดทั้งสองก็มาถึงห้องนอนของตน มันสองห้องที่อยู่ในสุดของทางเดิน
“ถ้างั้นก็ราตรีสวัสดิ์ละกันค่ะ แล้วพรุ่งนี้ก็ฝากด้วยนะ” มิเนอร์ว่ายิ้มให้ก่อนจะเดินผ่านทั้งสองคน
ริเอะกับอิซามุก็ต่างกล่าวราตรีสวัสดิ์กับอีกฝ่ายก่อนจะต่างเดินเข้าห้องนอนของตัวเอง ห้องนั้นเป็นห้องนอนที่ไม่ใหญ่มาก มีห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆกับทางเดินและเตียงนอนที่อยู่ติดกำแพง ข้างๆเตียงนอนนั้นเป็นตู้เสื้อผ้า อิซามุทิ้งตัวลงไปบนเตียงนอน ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ มันเป็นวันที่เขาเหนื่อยอีกวัน แต่วันพรุ่งนี้เขาเชื่อว่าต้องเหนื่อยกว่าแน่นอน เพราะในวันพรุ่งนี้พวกเขาจะต้องลงเล่นให้กับทีมที่ดูไม่สมประกอบแล้ว แล้วเขาจะชนะไหมนะ? มันเป็นคำถามที่อิซามุจะไม่ได้คำตอบจนถึงวินาทีที่นกหวีดเปล่าจบเกมจะดังขึ้น
