Away Land - Ep.6 : Forever Survivor

==========

เสียงปืนดังขึ้นจากปลายกระบอกปืนของไตร แปลกแฮะ ที่ผมไม่เจ็บ ผมไม่ได้โดนยิง ไตรปิดประตูกลับเข้าไปในเสียงเฮฉลองของพวกโจร มีการปาข้าวของออกมา ผมรีบไปดูทุกคน ตัวผมเองยังปลอดภัยดี แต่.... มีคนนึงจู่ๆคุกเข่าลงมา กุมท้อง แล้วร้องออกมาเบาๆ แต่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

เจมส์โดนยิง...

เจมส์เอามือกุมท้องตัวเอง กระสุนปักเข้าไปในท้องของเจมส์พอดี พวกผมรีบพาเจมส์กลับไปยังฐาน เจฟรีบวอไปบอกฐานให้เตรียมการผ่าตัด เจมส์เองก็ดูเหมือนสติจะไม่อยู่กับตัวแล้ว เราไม่มีรถมา เราจึงต้องวิ่งกลับไป เจมส์ขึ้นหลังบรูโน่ก่อนจะวิ่งตามๆกัน จนสุดท้ายไปถึงที่ฐาน เพียร์สเตรียมการผ่าตัดอย่างพร้อม จิมินไม่กล้าดูกลับไปในบ้าน อลิสมารับพวกผมไปก่อนที่จะส่งเจมส์ไปบนเตียงพยาบาล ผมลงไปนั่งข้างๆเตียง เจมส์หายใจอ่อนลงเต็มที ก่อนที่จะลืมตามองผม.......

"ฝากด้วยนะ......." เจมส์พูดด้วยเสียงที่อ่อนแรง
"อะไรกัน เจมส์ อย่าเพิ่งสิ อยู่ก่อน!!!" ผมพยายามตะโกนเรียกสติ
"นาย.....คือ........ฮีโร่...........ของเราทุกคน" เจมส์ฝืนพูด
"นายต้องไม่เป็นอะไร เพียร์ส!!!!! มาผ่าตัดเร็ว" ผมตะโกน
"รูป...........สร้อยคอ.........ถ้ากลับไปได้.........ฝากให้ลูกชั้นด้วย........." เจมส์พูด

เจมส์ค่อยๆหลับตาลง หายใจแผ่วลงไปเรื่อยๆ เพียร์สวิ่งไปหยิบแบตเตอร์รี่มาชาร์จให้ตื่น เลือดของเจมส์ยังคงไหลแต่อลิสคอยช่วยกดแผลไว้เพื่อห้ามเลือด บรูโน่และเจมส์ยืนมองดูอยู่ ผมพยายามตะโกนเรียกชื่อเจมส์ เจมส์ เจมส์!!!!!!!!!! เพียร์สปั๊มหัวใจอีกครั้ง ชีพจรของเจมส์อ่อนมาก ริวเองก็ออกมาดูการผ่าตัดครั้งนี้ เจมส์ยังคงนอนหายใจแผ่วๆ ก่อนจะ.....

"เจมส์หยุดหายใจแล้ว......." บรูโน่ที่เอานิ้วแตะรูจมูกของเจมส์บอก
"เพียร์ส!!!!! ปั๊มหัวใจสิเพียร์ส!!!!!" ผมตะโกน
"ไม่ทัน......ไม่ทันแล้ว......." เพียร์สมือสั่น
"ไม่สิ เจมส์ นายต้องฟื้นสิ เจมส์!!!!!!!!!!" เจฟร้องให้ตะโกนเรียกชื่อเพื่อนของเขา
"......หลับให้สบายนะเจมส์..." ผมพูดข้างหูของร่างของเจมส์

ทุกคนอยู่ในภาวะเศร้าและเงียบอีกครั้ง เจมส์ตายแล้ว ฝีมือของไอไตร ทุกคนน้ำตาไหลออกมาไม่ว่าจะหญิงหรือชาย เจฟอาละวาดตะโกนไปมา พยายามโทษว่าเป็นความผิดของเขา อลิสมาจับแขนของผม ก่อนที่จะซบแขนผมร้องไห้ ผมเองก็น้ำตาไหล ผมทำให้อีกคนตายไปแล้วหรอนี่ ไหนจะลูกๆเขาอีก ผมเพิ่งคุยกับเขาก่อนไปเอง ทำไม ทำไมต้องเป็นเค้า.....

==========

เราจัดงานศพให้กับเจมส์ ผมเอารูปของลูกๆเขามาดู ด้านหลังมีที่อยู่เขียนไว้อย่างชัดเจน สร้อยที่เขาหมายถึงคือ Dog Tag ที่คอเขา เขาเป็นอดีตนาวิกโยธิน ใน Dog Tag นั้นเขียน "Sgt. Henry James" และด้านหลัง เขียนไว้ว่า "ถ้าชั้นตาย ขอให้ลูกสาวทั้งสองคนรู้ว่า พ่อของพวกเขาจะไม่ไปไหน และจะมองดูพวกเขาอยู่ด้านบน ขอให้ลูกๆรู้ว่าพ่อ คือคนที่กล้าหาญที่สุด ที่พร้อมจะตายเพื่อลูกทั้งสอง จงอยู่อย่างแข็งแกร่ง อย่าให้ใครมาทำลายเราได้ - J.Henry" น้ำตาของผมไหลอีกครั้ง...

"ชั้นผิดเอง.... ชั้นไม่น่าใจร้อนเลย" เจฟมาบ่นข้างๆผม
"ชั้นก็ผิด ที่ชั้นไม่ได้ไปเรือกับเขา..." ผมตอบกลับไป
"ไม่มีใครผิดหรอกน่า..... ไตรคือคนฆ่า ไม่ใช่เรา...." บรูโน่มาปลอบ
"ผมทำให้มีคนตายอีกแล้ว....... คนที่ 5 แล้ว......." ผมพูด
"เจค คนเราถ้ามันจะตาย ต่อให้นายไม่อยู่ที่นี่ มันก็ตาย...." บรูโน่ปลอบผมต่อ
"ผมคงทำใจไม่ได้อยู่แหละ......" ผมพูด
"ชั้นด้วย...." เจฟก็พูด
"......ชั้นด้วยแหละ" บรูโน่ก็พูด

งานศพของเจมส์เราใช้การเผา ผมมองเปลวเพลิงที่จุดขึ้นแล้วคิดถึงวันแรกที่ผมอยู่ที่นี่ เจมส์มารับผมไป มาช่วยผม ให้ปืนผม ช่วยชีวิตผม แล้วเขาก็ฝึกการใช้อาวุธใก้กับผม และช่วยในอีกหลายๆครัง เขาเป็นเหมือนพี่ เพื่อน ครู ผู้ใหญ่ ผู้กล้าของผม..... และเป็นพ่อที่ดี พ่อที่จะไม่ได้กลับไปหาลูกๆของเขาอีก..... เถ้ากระดูกที่เหลือ เราเอาใส่กระติกน้ำของเจมส์ที่ใช้มาตลอด เจฟที่ลายมือสวยสุดเขียนบนกระติก "Sgt. Henry James , Forever Survivor" แล้วน้ำมาวางไว้บนโต๊ะประชุมของเรา เขาจะอยู่ที่นี่เสมอ และไม่ไปไหน.....

".....ทำไมต้องเป็นเขา..." ริวเดินมายืนข้างผม
".....ทำไมไม่เป็นชั้น ทำไมชั้นไม่ไปด้วยทั้งๆที่ชั้นไหว?!?" ริวเริ่มตบหน้าตัวเอง
"นายไป.... ยังไงเจ้าไตรมันก็ดักไว้อยู่ดี...." ผมตอบ
"อย่างน้อย ชั้นยังได้ช่วยได้..... อย่างน้อยชั้นยังได้อยู่กับเขาในวินาทีสุดท้าย..." ริวเริ่มร้องไห้อีกคน
"ชั้นเข้าใจๆ ใจเย็นๆ" ผมเริ่มปลอบ

ทันใดนั้น ลมพัดเข้ามาในถ้ำอย่างแรง พัดมาทางริวเหมือนกับมาตบไหล่ริว ริวมองไปทางหน้าปากถ้ำแล้วยิ้มให้ ก่อนจะบ่นว่าขอบใจนะเจมส์...... เจมส์ไม่ได้ไปไหนจริงๆ ผมวางรูปลูกสาวของเขาและสร้อยไว้ใต้กระติกน้ำ ก่อนที่จะมองไปทางหน้าถ้ำ แล้วบอกเบาๆว่า

"ชั้นจะแก้แค้นให้นายเองเจมส์..."

==========