”ไม่ต้องรีบขับก็ได้ เพราะบางทีนายอาจจะได้ช่วยชีวิตของชั้นไว้”
เจมส์ ดีน
=====
“แล้วไอเดียของนายคืออะไรล่ะ อัลเธนีย์?” ซิดนีย์เอ่ยปากถาม
“พ่อของชั้นทำงานเป็นเซลล์แมนในบริษัทขายรถแถวๆนี้ และชั้นก็เคยไปฝึกงานที่นั่นด้วย”
“ชั้นคิดว่าชั้นพอจะรู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน” อัลเธนีย์เสนอ
“โอเค...ถ้างั้นพรุ่งนี้นายกับอเล็กซ์ออกไปก็แล้วกัน ส่วนคนที่เหลือช่วยชั้นบรรจุเสบียงลงกระเป๋า” แลนด้อนพูด
“วันนี้ก็แค่นี้แหละ แยกย้ายได้”
สิ้นเสียงของชายผิวสีทุกคนก็พยักหน้าก่อนจะแยกย้ายกันไป ผมกลับเข้าห้องของตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงไปนอนกับเตียง ภาพของสิ่งที่ผมเห็นในวันนี้ยังคงติดตาผมอยู่ ภาพของศพของผู้ชายคนนั้น ใบหน้าของหญิงหม้ายที่เป็นไปด้วยความกลัวยังคงหลอกหลอนในหัวของผม โลกเราตอนนี้มันเปลี่ยนแปลงไปมากเหลือเกิน มนุษย์เราสามารถฆ่าแกงกันได้ โดยไร้ความรู้สึกผิดแต่อย่างใด พวกเขาฆ่าคนด้วยความสนุก ฆ่าคนเพราะความสำราญของตนเอง ในขณะที่ผมกำลังนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนั้น ผมก็ได้ยินเสียงของใครบางคน เคาะประตู ผมดีดตัวขึ้นมาจากเตียงก่อนจะเดินตรงไปยังประตู ผมเปิดประตูช้าๆก่อนจะเห็นหญิงผมส้มยืนอยู่หน้าห้องของผม
“ชั้นยังไม่ได้ขอบคุณนายเลย....ดังนั้น ขอบคุณ นะ จอร์แดน” ฟรานซิสพูดพร้อมยิ้ม
“ไม่เป็นไร แค่ทำในสิ่งที่ต้องทำน่ะ” ผมตอบ
“ว่าแต่ชั้นเข้าไปคุยกับนายข้างในได้ไหม?” ฟรานซิสเอ่ยปากถาม
ผมไม่ได้พูดอะไรแต่แค่เปิดประตูให้กว้างขึ้นกว่าเดิม เธอเดินเข้ามาในห้องของผม เธอเดินไปก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้เล้าจ์ที่อยู่ที่มุมห้อง มันเป็นเก้าอี้เก่าๆ ที่มีรอยเทปสีน้ำเงินติดไปทั่ว ผมเองก็นั่งบนเตียงของผม เมื่อเราทั้งสองคนต่างนั่งแล้ว เราสองคนก็ต่างเงียบ ผมหันออกไปมองหน้าต่าง ดูเหมือนท้องฟ้าจะเริ่มมืดแล้ว อีกไม่นานตะวันคงจะลาลับไปจากผืนนภา
“ตั้งแต่ที่เราติดอยู่ในโลกบ้าๆนี่ สิ่งที่ชั้นเห็นนี่เป็นอะไรที่เลวร้ายที่สุด” ฟรานซิสเริ่มพูดขึ้นมา
“ชั้นสงสัยจริงๆนะ จอร์แดน คนพวกนั้นยังเป็นคนอยู่รึเปล่า?” หญิงผมส้มตั้งคำถามกับผม
“ตอบตรงๆเลยว่าไม่...ชั้นไม่อยากจะเชื่อเลยเหมือนกันว่ามันจะฆ่าชายคนนั้นด้วยความสนุกของมัน” ผมตอบ
“ชั้นก็รู้นะว่าเราก็ทำเพื่อความอยู่รอด แต่แบบนี้มันไม่เห็นจำเป็นเลย” ผมพูดต่อพลางกำหมัด
“จอร์แดน ชั้นสมมุตินะว่านายต้องทำแบบนี้ นายจะทำไหม?” ฟรานซิสเอ่ยปากถาม
“ไม่แน่นอน ต่อให้ผมถูกบังคับ ผมก็จะไม่ทำ” ผมตอบอย่างแน่วแน่
ฟรานซิสได้ยินก็ยิ้มก่อนจะลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ของเธอและเดินตรงไปยังทางออก เธอเปิดประตูก่อนจะหันมาทางผม
“ชั้นรู้สึกดีใจนะ ที่ไม่ได้มีแค่ชั้นคนเดียวที่คิดแบบนี้” ฟรานซิสพูด
“ถ้างั้นก็ราตรีสวัสดิ์ เจอกันพรุ่งนี้”
“อืม ราตรีสวัสดิ์” ผมกล่าวกับเธอเช่นกัน
ผมทิ้งตัวก่อนจะหลับตาลงและหวังว่าภาพที่เลวร้ายเหล่านั้นจะไม่ตามหลอกในฝันของผม
=====
“จอร์แดน...ตื่นได้แล้ว เรามีงานต้องทำนะ” เสียงของซิดนีย์ดังขึ้นมา
ผมลืมตาตื่นขึ้นมา บอกเลยว่าเมื่อคืนผมนอนไม่หลับเท่าไหร่ ผมลุกขึ้นมาก่อนจะขยี้ตาของผม ซิดนีย์มองผมก่อนจะเดินออกไป ผมลุกขึ้นมาแต่งตัวก่อนจะเดินตามชายที่ชื่อซิดนีย์ลงไป เมื่อผมลงไปข้างล่าง ผมก็เห็นกระเป๋าสองสามใบที่วางอยู่บนพื้น ผมเดินเข้าไปในห้องเสบียง เมื่อผมเข้าไปผมก็เห็นฟรานซิส สเตลล่า และซิดนีย์ที่กำลังหยิบอาหารกระป๋องจากชั้น ดูเหมือนยังเหลืออาหารอีกจำนวนหนึ่งที่ยังไม่ได้เก็บ ผมเดินไปใกล้ๆกับชั้นเก็บของเหล่านั้น ก่อนจะหยิบกระเป๋าที่ถูกไว้บนพื้น ผมหยิบกระเป๋าพวกนี้แล้วก็มองว่ากระเป๋าพวกนี้เป็นของใครนะ ทำไมผมไม่เคยเห็นมาก่อน
“เป็นกระเป๋าของคนที่อยู่ที่นี่มาก่อนน่ะ ก่อนที่นายตื่นพวกเราไปรวบรวมกระเป๋าพวกนี้มา” ซิดนีย์พูด
ผมพยักหน้าก่อนจะเริ่มทำงานของผม พวกเรารีบเร่งมือในการเก็บของพวกนี้ให้เร็วที่สุด และไม่นานนักพวกเราก็ทำเสร็จ พวกเราแบกกระเป๋าเหล่านั้นก่อนจะวางก่อนไว้ในห้องรับแขก ผมเห็นแลนด้อนที่บ่นอุบอิบในขณะที่เขามองออกไปนอกหน้าต่าง ดูเหมือนอเล็กซ์กับอัลเธนีย์จะยังไม่กลับมา ผมนั่งลงไปบนโซฟา พวกเราทุกคนต่างนั่งรอด้วยความกระวนกระวาย เราไม่รู้เลยว่าเบลดจะเจอตัวพวกเราเมื่อไหร่ และการที่เราออกจากที่นี่ได้เร็วเท่าไหร่ก็ถือเป็นเรื่องดีเท่านั้น จะว่าไปผมก็นึกออกอย่างหนึ่ง ในกลุ่มของเรามีใครขับรถเป็นอีกไหมนะ? ซึ่งแน่นอน ไม่ใช่ผม ผมขับรถไม่เป็น
“แลนด้อน นอกจากอเล็กซ์แล้ว ในกลุ่มเรามีใครขับรถเป็นรึเปล่า?” ผมถามด้วยความสงสัย
“ชั้นขับเป็นและตอนนี้กุญแจรถของอเล็กซ์ก็อยู่กับชั้น” ชายผิวสีตอบ ก่อนจะหันกลับไปมองนอกหน้าต่าง
“ชิท...” เขาพูดขึ้นมาเบาๆ เมื่อเขาหันกลับไปยังหน้าต่าง
“ทุกคนหมอบลง พวกเบลดอยู่หน้าบ้านของเรา” แลนด้อนพูดเบาๆพลางทำสัญลักษณ์ให้พวกเราหมอบ
พวกผมพยักหน้าก่อนจะรีบหมอบลงไปกับพื้น หากทว่าเมื่อผมหมอบลงกับพื้นนั้น ผมก็ได้ยินเสียงของเครื่องยนต์ที่ขับตรงมาทางนี้ แลนด้อนสีหน้าตื่นตระหนกทันทีเมื่อได้ยินเสียงนี้ เป็นไปได้ว่าอัลเธนีย์กับอเล็กซ์จะกลับมาแล้ว และคงไม่ดีแน่ถ้าหากพวกเบลดเจอรถของพวกเขา เพราะไม่ใช่แค่มันจะดับความหวังในการออกจากเมืองนี้ แต่มันยังจะดับชีวิตของอเล็กซ์และอัลเธนีย์ด้วย แลนด้อนลุกขึ้นมาก่อนจะเปิดประตูไป เขาคว้าปืนออกมาก่อนจะเริ่มยิงไปยังกลุ่มชายฉกรรจ์ แน่นอนว่ากระสุนนั้นไม่โดนใครเลย แต่ก็ทำให้เหล่าชายฉกรรจ์ต้องถอยไปตั้งหลัก
“เร็วเข้าทุกคน!! หยิบกระเป๋าให้มากที่สุด แล้ว ไป!!” แลนด้อนตะโกนสั่ง
ทุกคนพยักหน้าก่อนจะรีบลุกขึ้นมาและหยิบกระเป๋าให้ได้มากที่สุด แลนด้อนรีบตรงไปที่รถสีน้ำเงินของอเล็กซ์ก่อนจะขึ้นไป ผม ฟรานซิส และ ซิดนีย์ขึ้นรถของแลนด้อน ส่วนสเตลล่าวิ่งขึ้นรถของอัลเธนีย์และอเล็กซ์ เมื่อรถนั้นติดเครื่อง แลนด้อนก็เหยียบคันเร่งเพื่อหนีออกจากไปให้ได้เร็วที่สุด เหล่าชายฉกรรจ์รีบหยิบปืนมาก่อนจะยิงไปยังรถทั้งสองคัน แต่กระสุนนั้นโดนแค่กระจกหรือแค่ตัวถังเท่านั้น โชคดีที่ไม่โดนล้อหรือถังน้ำมัน ไม่นานนักพวกเราก็ไม่เห็นอะไรนอกจากเงาของพวกเขา ดูเหมือนพวกเราจะหนีออกมาได้แล้ว รถของพวกเราทั้งสองคนยังคงขับต่อไป พวกเราผ่านซากศพมากมาย ผ่านภาพที่ผู้รอดชีวิตกำลังถูกซอมบี้กัดกิน ผ่านรถที่จอดข้างทาง รถของเราทั้งสองคนแล่นไปบนตามถนนที่ว่างเปล่าและเงียบสงัดไร้ซึ่งผู้คน มีเพียงแต่รถสองคันที่วิ่งอยู่บนถนนเส้นนี้
“โอเค...ตอนนี้เราหนีออกมาได้แล้ว แล้วเราจะไปไหนต่อ” ซิดนีย์ถามแลนด้อนที่กำลังขับรถอยู่
“ชั้นก็ไม่รู้บางทีเราอาจจะต้องขึ้นทางเหนือไปเรื่อยๆ จนกว่าเราจะหาที่พักได้ล่ะนะ” แลนด้อนพูดพลางขับรถ
“อั้ก....” สิ้นเสียงของแลนด้อน เขาก็ร้องออกมา
“แลนด้อน ...นายเป็นอะไร?” ซิดนีย์ถามด้วยสายตากังวล
แลนด้อนลดมือลงก่อนจะจับท้องของเขา และเมื่อเขาจับ เขาก็มองมือของเขาที่เปื้อนไปด้วยเลือด ดูเหมือนเขาจะโดนยิงเข้าที่กลางท้อง แลนด้อนหยุดรถ รถสีเงินที่ขับโดยอเล็กซ์ก็หยุดเช่นกัน ซิดนีย์รีบปลดเข็มขัดนิรภัยของแลนด้อน ชายผิวสีคนนี้ร้องด้วยความเจ็บปวด ผู้โดยสารรถสีเงินรีบเดินมามุงรถสีน้ำเงิน เช่นเดียวกันกับผู้โดยสารในรถที่ต่างลงมาจากรถเช่นเดียวกัน
“เกิดอะไรขึ้น?” อเล็กซ์ถามด้วยความสงสัย
“แลนด้อน โดนยิง...” ซิดนีย์พูด
“บ้าเอ๊ย....เราพอจะมีพวกผ้าพันแผลอะไรบ้างไหม?” อัลเธนีย์หันมาถามคนอื่นๆ
พวกเราทุกคนไม่ได้พูดอะไรก่อนจะหยิบกระเป๋าออกมาจากในรถและเปิดดู สิ่งเดียวที่เราเจอคือยาแก้ปวด สเตลล่าหยิบยาแก้ปวดนี้มาก่อนจะให้แลนด้อนกิน พร้อมกับหยิบขวดน้ำเปล่ามาให้แลนด้อนดื่ม สเตลล่าปิดขวดน้ำและเก็บไว้ในกระเป๋าเช่นเคย ทุกคนต่างมองหน้ากัน ดูเหมือนวันนี้พวกเขาคงไม่สามารถเดินทางไปไหนได้แล้ว ถ้าหากจะให้พักตรงนี้ก็คงไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่ ในขณะที่ทุกคนกำลังเงียบนั้นผมก็เหลือบไปปั้มน้ำมันตั้งอยู่ ผมชี้ไปยังปั้มน้ำมัน ทุกคนต่างหันไปยังร้านค้าที่ผมชี้
“เราน่าจะพักที่นั่นได้ก่อนนะ” ผมพูด
ทุกคนพยักหน้า อเล็กซ์และซิดนีย์พยุงร่างของชายผิวสีก่อนจะเดินทางกลุ่มผู้รอดชีวิตไปยังปั้มน้ำมัน ผมเดินไปยังร้านอาหารที่ตั้งอยู่ในปั้มน้ำมัน นอกจากปั้มน้ำมันแล้วยังมีซุเปอร์มาเก็ตเล็กๆอีก แต่เดี๋ยวพวกเราค่อยไปสำรวจก็แล้วกัน ผมผลักประตูกระจกเข้าไป ข้างในนั้นเงียบสนิทไร้ซึ่งผู้คนหรือซากศพ ถ้าหากจะให้อยู่ที่นี่ซักวันก็คงไม่เป็นอะไร ชายร่างใหญ่และชายผมส้มพยุงร่างของแลนด้อนไปยังที่นั่งเบาะสีแดง เขากุมหน้าท้องด้วยความเจ็บปวด ทุกคนต่างมองไปที่ชายผิวสีคนนี้ ก่อนจะหันกลับมามองกันเอง
“สเตลล่า เราพอจะฉีกพวกกางเกงหรือเสื้อมาเป็นผ้าพันแผลให้กับแลนด้อนได้ไหม?” ผมหันไปถามนางพยาบาลผมสีทราย
“ไม่ได้คะ ตัวของแลนด้อนใหญ่เกินไปกว่าที่เราจะทำผ้าพันแผลได้” สเตลล่าส่ายหน้า
“ถ้างั้นร้านสะดวกซื้อล่ะ? อาจจะมีผ้าพันแผลหรืออะไรอยู่ก็ได้” อัลเธนีย์ถาม
“ถ้างั้นสเตลล่าฝากล้างแผลให้แลนด้อนหน่อยละกัน ส่วนพวกเราจะไปดูร้านสะดวกซื้อหน่อย” ผมพูดกับสเตลล่า
“ส่วนฟรานซิส เธออยู่นี่นะ เผื่อมีอะไรเกิดขึ้น” ผมหันไปพูดกับหญิงผมส้ม
เธอพยักหน้า เมื่อผมพูดจบ ผมกับผู้รอดชีวิตคนอื่นๆก็มุ่งไปที่ร้านสะดวกซื้อและหวังว่าจะเจอสิ่งที่ต้องการ สิ่งที่สามารถช่วยชีวิตของชายผิวสีผู้นี้ได้ พวกเราไม่รู้หรอกว่าเราจะเจอสิ่งๆนั้นไหม แต่พวกเราทุกคนก็ต่างล้วนภาวนาให้เจอสิ่งๆนั้น มิเช่นนั้นชายคนนี้คงต้องจากลาโลกนี้ไปอย่างแน่นอน ผมอยากจะช่วยเขา เหมือนที่เขาช่วยผมและคนอื่นๆ และผมเองก็เชื่อว่าทุกคนก็คิดเช่นนั้น ทุกคนไม่อยากให้แลนด้อนต้องตาย
