“ความตายไม่ใช่สิ่งน่ากลัว แต่เป็นสิ่งที่น่าเศร้า”
Rick Riordan
=====
“มีไหม?” ผมเอ่ยปากถามพลางหาผ้าพันแผล
“ไม่มี...ไม่มีเลย” อเล็กซ์ตอบพลางหาผ้าพันแผลเช่นเดียวกัน
บนพื้นนั้นเต็มไปด้วยข้าวของที่กระจัดกระจายบนพื้น ส่วนใหญ่สิ่งที่ของที่ใช้ไม่ได้หรือแค่กล่องกระดาษที่ว่างเปล่าเท่านั้น เหล่าผู้ชีวิตรอดต่างหาผ้าพันแผลเพื่อชายผิวสี ว่าแล้วซิดนีย์ก็เจอผ้าพันแผล เขาชูบอกให้ทุกคนเห็นว่าเขาเจอผ้าพันแผล ทุกคนต่างยิ้มด้วยความยินดี เราเก็บอาหารกระป๋องที่เหลืออยู่ในร้านสะดวกซื้อนี้ก่อนจะเดินกลับไปร้านอาหาร ผมผลักประตูกระจกก่อนจะเดินเข้าไป เมื่อเข้าไป ผมเห็นสเตลล่าที่ทำความสะอาดแผลของชายผิวสีคนนี้อยู่ สีหน้าของแลนด้อนนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ส่วนฟรานซิสก็นั่งมองอยู่ใกล้ๆ ซิดนีย์ยื่นผ้าพันแผลให้กับสเตลล่า พยาบาลผมสีทรายรับไว้ก่อนจะดึงผ้าพันแผลและพันรอบเอวของแลนด้อน
“ตอนนี้ชั้นทำได้เท่านี้แหละค่ะ” สเตลล่าหันมาพุดกับซิดนีย์
ผมพยักหน้า
“ถ้างั้นคืนนี้เราพักที่นี่กันก่อนดีไหม ถือว่าดูอาการของแลนด้อนด้วย?” ผมหันไปถามคนอื่นๆในห้อง
“เอางั้นก็ได้ ยังไงเราก็พอจะมีเสบียงจากร้านสะดวกซื้อเนอะ?” ฟรานซิสหันไปถามกลุ่มผู้ชาย
“พอมีอยู่ น่าจะพออยู่พ้นคืนนี้ล่ะนะ” อัลเธนีย์ตอบ
“งั้นคืนนี้พักที่นี่ก่อนละกัน” ผมพยักหน้าก่อนจะพูด
ทุกคนต่างพยักหน้าแสดงให้เห็นว่าพวกเขาเห็นด้วยกับความคิดของผม สเตลล่าหันกลับไปดูอาการของแลนด้อน เธอหันมาดึงเสื้อของผม ผมหันไปก่อนที่เธอจะยื่นหน้ามาข้างๆหูของผม และกระซิบเข้าหูผมด้วยน้ำเสียงอันอ่อนหวานของเธอ
“แย่ค่ะ....ชั้นว่าคงไม่น่าจะผ่านคืนนี้ไปได้” สเตลล่าบอกความจริงกับผม
ผมเงยหน้าไปมองชายผิวสี ร่างกายของเขานั้นเต็มไปเหงื่อ เขาหายใจแรง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ดูเหมือนอาการของเขาจะแย่จริงๆ
“แล้วเอาไง...เราควรจะบอกความจริงกับทุกคนไหม?” สเตลล่าหันมาถามผม
“ควร...เราไม่ควรปิดไว้” ผมพูดกับเธอ
“ทุกคน...ชั้นมีข่าวร้ายจะบอก สเตลล่าบอกชั้นว่าดูเหมือนแลนด้อนไม่น่ารอดวันนี้ไปได้”
ทุกคนต่างทำหน้าตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งที่ผมพูด
“แล้วเราจะทำไงต่อ...จะทิ้งแลนด้อนไว้ที่นี่หรอ?” ฟรานซิสเอ่ยปากถาม
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่ส่วนตัวแล้วชั้นไม่อยากจะทิ้งแลนด้อนไว้ที่นี่” ผมตอบฟรานซิสกลับไป
“แต่รู้อะไรไหมจอร์แดน ชั้นคิดว่าเราควรจะทิ้งแลนด้อนไว้ที่นี่” ชายร่างใหญ่ที่ชื่ออเล็กซ์แสดงความคิดเห็น
“ถ้ายังไงเขาจะตายแล้ว เราก็ไม่ควรจะเสียเวลากับเขานะ แถมไม่ต้องเปลืองเสบียงด้วย” อเล็กซ์ยังคงแสดงความเห็นต่อไป
“แล้วทีแลนด้อนช่วยนายล่ะ? ให้นายอยู่ในอพาร์ทเม้นท์ นายไม่สำนึกบุญคุณตรงนี้บ้างหรอ?” ฟรานซิสชี้นิ้วต่อว่าอเล็กซ์
“แต่ตอนนั้นชั้นไม่ได้มีกระสุนเจาะเข้าที่ท้องซะหน่อยเว้ย!!” อเล็กซ์เถียงกลับ
ผมหันกลับไปมองแลนด้อนที่นั่งฟังพวกเขาเถียงกันอยู่ สีหน้าของเขานั้นดูอ่อนแรง เขาเหมือนพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง ผมไม่อยากจะนึกเลยว่าในวินาทีนี้เขาจะรู้สึกอย่างไร แลนด้อนคงเจ็บปวดไม่น้อย ทั้งทางกายและทางใจ ผมจับไหล่ของเขาก่อนจะส่ายหน้า เป็นสัญญาณบอกเขาว่าไม่ต้องพูด แลนด้อนเห็นผมส่ายหน้าก็ได้แต่พยักหน้า ซิดนีย์เดินตรงไปยังฟรานซิสและอเล็กซ์ที่ทะเลาะกัน ทั้งสองคนยังคงเถียงกันด้วยถ้อยคำที่รุนแรง พี่ชายของฟรานซิสแยกทั้งสองออกจากกัน ก่อนจะพูดกับน้องสาวของตนและอเล็กซ์
“เอาเป็นว่าเราจะดูก่อนแล้วกัน ใช่ไหมจอร์แดน?” ซิดนีย์หันมาถามผม
“อืม ใช่...เราจะรอดูคืนนี้ก่อนก็แล้วกัน” ผมพยักหน้าตอบซิดนีย์
“ระหว่างนี้พวกเธอสองคนก็ใจเย็นๆก่อนล่ะ โอเคไหม?” ซิดนีย์หันไปพูดกับน้องสาวของตัวเองและอเล็กซ์
ทั้งสองเงียบก่อนจะได้แต่จ้องหน้ากัน ดวงตาของชายหญิงคู่นั้นจ้องมองกันด้วยความเกลียดชัง ฟรานซิสและอเล็กซ์ต่างเดินไปคนละทาง ผมเองก็ได้แต่ถอนหายใจ แน่นอนในสถานการณ์แบบนี้ ความไม่ลงรอยนี่แหละเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุด ดวงตะวันเริ่มตกดินอย่างช้าๆ ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีจากสีส้มแสดกลายเป็นสีทมิฬ พวกเรากินอาหารกระป๋องที่เราหามาได้ ก่อนที่เราจะแยกย้ายไปยังที่นอนของตัวเอง สำหรับที่นอนนั้น คือเบาะร้านอาหารนั่นแหละ และที่นี่ไม่มีไฟฟ้า ดังนั้นเราจึงใช้ไฟฉายที่เราหาได้จากร้านสะดวกซื้อเป็นไฟนำทาง เมื่อพวกเรากินอาหารเสร็จแล้ว พวกเราก็แยกย้ายกันไปที่เบาะนอนของตัวเอง ผมทิ้งตัวลงนอนบนเบาะสีแดง เตรียมจะนอน หากทว่าไม่ทันที่ผมจะได้หลับตา ผมก็ได้ยินเสียงของอเล็กซ์เรียกชื่อผม ผมลุกขึ้นมานั่งก่อนจะเห็นอเล็กซ์ที่นั่งอยู่เช่นกัน
“เรียกชั้นทำไม...ชั้นจะนอน” ผมหันไปต่อว่า
“ชั้นไม่เข้าใจ ยัยฟรานซิสเลย...เราจะเก็บคนที่ไม่ประโยชน์ไว้ทำไม”
“คือนี่โลกแตกนะเว้ย อาหารก็ไม่ได้จะหาง่ายๆ น้ำก็ไม่จำกัด ถ้าเราต้องใช้เสบียงเหล่านั้นกับคนที่จะตายอยู่แล้ว”
“มันก็เปลืองไม่ใช่หรอวะ” อเล็กซ์ถามผม
ผมไม่ตอบ เอาจริงๆผมเข้าใจที่อเล็กซ์จะสื่อนะ และเอาจริงๆ ผมก็เห็นด้วยกับสิ่งที่อเล็กซ์พูดนะ แต่หากทว่าด้วยความเป็นมนุษย์ ผมจึงไม่อยากทิ้งแลนด้อนไว้ที่นี่ ผมอยากให้ทุกคนเห็นว่าแม้โลกจะเลวร้ายและกลายเป็นนรก มนุษย์เราก็ยังคงสามารถคงความเป็นมนุษย์ได้ ไม่ได้กลายเป็นปีศาจหรืออสูรกายอะไร ผมลุกขึ้นมาก่อนจะคว้าไฟฉายและขวดน้ำที่วางไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินออกไปข้างนอก
“จอร์แดน นายจะไปไหน?” อเล็กซ์ถาม
“ฉี่” ผมตอบสั้นๆ
เมื่อผมเดินออกไป ผมก็เปิดไฟฉาย โชคดีที่ห้องน้ำอยู่ไม่ไกลนัก ผมเดินเข้าห้องน้ำชายก่อนจะเปิดประตูห้องน้ำแต่ละห้องอย่าระวัง ผมใช้ไฟฉายส่องเพื่อมั่นใจว่าจะไม่มีตัวอะไรโผล่ออกมากัดคอของผม อย่างที่อัลเธนีย์เคยพูดให้ฟังนั่นแหละ เมื่อผมเช็คทุกอย่างเรียบร้อยผมก็เดินไปยังโถปัสสาวะ ผมจัดการปล่อยของเสียออกเรียบร้อย เมื่อผมทำธุระของผมเสร็จแล้ว ผมก็เดินไปยังซิงค์ล้างมือ ผมลองปิดก๊อกน้ำดู ดูเหมือนจะใช้ไม่ได้ ผมเปิดฝาขวดน้ำที่เอามาด้วยก่อนจะเทลงไปบนมือตัวเอง ผมถูมือเข้ากัน เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นผมก็ปิดฝาขวดน้ำก่อนจะเดินออกไป เมื่อผมออกมา ผมก็เห็นฟรานซิสที่เดินออกมาจากห้องน้ำหญิง ดูเหมือนเธอก็จะมาทำธุระของเธอเช่นกัน พวกเรามองหน้าซักพักนึง ไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมา พวกเราก้าวเท้าเดินกลับไปยังร้านอาหาร เสียงฝีเท้าทั้งสองคู่ดังกึกก้องไปทั่วในชนบทที่เงียบงัน แต่แล้วฟรานซิสก็หยุดลง มันทำให้ผมต้องหยุดก่อนจะหันไปทางเธอ
“จอร์แดน...ไม่ใช่ชั้นไม่เข้าใจสิ่งที่อเล็กซ์พูดนะ ชั้นเองก็เข้าใจ”
“แต่ชั้นทำใจสิ่งที่อเล็กซ์พูดไม่ได้ แลนด้อนเขาก็เป็นคนนะจะให้ทิ้งไปง่ายๆเลยหรอไง?” ฟรานซิสพูดให้ผมฟัง
“ไม่ต้องห่วงหรอกฟรานซิส ถ้าหากพวกเขาจะทิ้งแลนด้อนแล้วล่ะก็...ชั้นจะพยายามพูดให้พวกเขาเห็นตามชั้นละกัน” ผมพูดกับหญิงผมสีส้ม
เธอยิ้มก่อนจะเดินกลับเข้าไปในร้านอาหารเช่นเดียวกันกับผม ผมเดินกลับมาที่เบาะของตัวเอง ผมเห็นอเล็กซ์ที่หลับไปแล้ว ผมปิดไฟฉายและวางขวดน้ำไว้บนโต๊ะ ก่อนจะทิ้งตัวลงไปบนเบาะสีแดง ถ้าเทียบกับเตียงที่อพาร์ทเม้นท์แล้ว ผมถือว่าเป็นคนละเรื่องกันเลย แต่เอาเถอะสถานการณ์บังคับแบบนี้ผมก็คงต้องนอนไปก่อน ผมข่มตาหลับ และเมื่อผมรู้ตัวผมก็หลับไปเรียบร้อยแล้ว เวลาเดินต่อไปเรื่อยๆในขณะที่ทุกคนกำลังหลับใหล หากทว่าผมลืมตาตื่นขึ้นมา ทุกอย่างนั้นมืดสนิท ผมลุกขึ้นมาก่อนจะหยิบไฟฉายมาส่องนาฬิกาของผม ตอนนี้เป็นเวลา ตี 3 ไหนๆผมก็ตื่นมาแล้ว ผมก็หยิบไฟฉายก่อนจะเดินไปแลนด้อน ผมเดินไปเรียกชื่อของแลนด้อน ผมเรียกครั้งแรก เขายังไม่ลืมตา ผมเรียกอีกครั้ง หากทว่าเขาจับมือของผม เขากุมมือของผมแน่น ผมพยายามจะสะบัดออก
“ชั้นยังไม่ตาย...” แลนด้อนเรียกชื่อของผม
ผมโล่งอก แลนด้อนปล่อยมือช้าๆ ผมนั่งลงยองๆข้างๆแลนด้อนก่อนจะเอ่ยปากถาม
“เป็นยังไงบ้างแลนด้อน?” ผมเอ่ยปากถาม
“ถ้าจะแย่...รอดคืนนี้ไปได้คงต้องเรียกว่าปาฏิหาริย์แล้วล่ะนะ” แลนด้อนหัวเราะด้วยน้ำเสียงอันอ่อนแรง
ผมฟังแล้วผมก็รู้สึกไม่ขำเท่าไหร่ เขาหยิบรูปหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา ผมใช้แสงไฟส่องไปยังรูป มันเป็นรูปของแลนด้อนยืนกับผู้หญิงผิวสีอีกคน ผมของเธอหยิก ทั้งสองคนยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมสุข ผมใช้ไฟส่องไปที่หน้าของแลนด้อน เขายิ้มด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข
“ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆชั้นนี่เมียชั้นเอง เธอชื่อแอนนา เธอถูกพวกเบลดยิง” แลนด้อนเล่าให้ฟัง
“ตั้งแต่นั้นมาชั้นก็ตัดสินใจว่า ชั้นจะเป็นตำรวจที่ทำคดีเกี่ยวกับพวกเบลด เพื่อจะได้ไม่ต้องมีคนสูญเสียแบบชั้นอีก” ชายผิวสีพูดต่อ
ผมเงียบ ผมไม่ได้พูดอะไร
“มันน่าตลกจริงๆนะ จอร์แดน...ชั้นเป็นตำรวจที่ทำคดีเกี่ยวกับพวกเบลด”
“แต่ชั้นกำลังจะตายเพราะถูกกระสุนของเบลด...น่าขำไหมล่ะ?” แลนด้อนพูดด้วยรอยยิ้ม
“จอร์แดน...หลังจากนี้ฝากด้วยล่ะ ชั้นว่านายน่าจะเป็นผู้นำที่ดี” ชายผิวสีพูดพลางออกแรงจับไหล่ของผม
“ไม่ต้องฝากอะไรหรอกแลนด้อน...ยังไงนายก็ผ่านคืนนี้ไปได้” ผมพูดกับเขา
เขายิ้มให้ก่อนจะพึมพำอะไรคนเดียวก่อนที่เขาจะหลับตาลงอีกครั้ง ดูเหมือนผมไม่ควรจะไปรบกวนเวลานอนของเขาแล้ว ผมกลับไปยังเบาะของผมก่อนที่ผมจะลงไปนอน ผมหลับตาลง และรอให้เช้าวันใหม่มาเยือน
=====
“จอร์แดน!! จอร์แดน!!” เสียงของอัลเธนีย์ดังขึ้นมาในหัวของผม
ผมลุกขึ้นมาก่อนจะขยี้ตาด้วยความสะลึมสะลือ ผมขยี้ตาข้างซ้ายของผม ก่อนจะมองหน้าของชายผมสีน้ำตาลหยิกศกที่กำลังตื่นตระหนก
“แลนด้อน...แลนด้อนตายแล้ว” เขาพูดกับผม
ดวงตาของผมเบิกโพลนด้วยความตกใจ ผมรีบลุกขึ้นมาก่อนตรงไปยังจุดที่แลนด้อนนอนอยู่ ผมแหวกฝูงชนเขาไป ดวงตาของเขาปิดสนิท ผมเอานิ้วไปจ่อที่ใต้จมูกของเขา...เขาไม่หายใจ ผมทรุดลงไปกับพื้น ผมหันไปก่อนจะเห็นซิดนีย์ที่ยืนส่ายหน้า ฟรานซิสที่เอามือกุมปากของตนเอง สเตลล่าที่ร้องไห้ อเล็กซ์ที่ก้มหน้า และอัลเธนีย์ที่ก้มหน้าเช่นเดียวกัน ผมเอื้อมมือไปหยิบปืนของแลนด้อนขึ้นมาก่อนจะลุกขึ้นมาจากพื้น ผมหันไปบอกกับทุกคนที่ยืนอยู่เบื้องหลังผม
“ชั้นว่าเราควรจะฝังศพของเขา...และออกเดินทางได้แล้ว”
ทุกคนพยักหน้า พวกเราหาพลั่วและโชคดีพวกเราเจอมันสองอัน ผมกับอัลเธนีย์ช่วยกันขุด เมื่อหลุมนั้นใหญ่พอและลึกพอ อเล็กซ์กับซิดนีย์ก็วางร่างของชายผิวสีคนนี้ลงไป ผมกับอัลเธนีย์ฝังร่างของเขา พวกเราเก็บเสบียงของเราก่อนจะกลับไปที่รถของเขาที่ยังคงจอดอยู่กลางถนน หากทว่าเมื่อเราเก็บของทั้งหมด พวกเราก็พึงระลึกได้อย่างหนึ่ง...นอกจากแลนด้อนกับอเล็กซ์แล้วไม่มีใครขับรถเป็นซักคน
“แล้วคราวนี้เราจะทำยังไงดี?” สเตลล่าเอ่ยปากถามผม
ผมเองตอบไม่ได้ หากทว่าในขณะที่ผมคิดนั้น ผมก็ได้ยินเสียงของใครบางคนกำลังผิวปาก พวกเราทุกคนหันไปตามเสียงก่อนจะเจอชายผมเทาสั้น รอบคางของเขามีหนวดสีเทาอยู่ เขาสวมชุดสูทสีดำและไนค์ไทสีน้ำเงิน มือข้างขวาของเขานั้นควงไม้พลู ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจเลยว่าการผิวปากของเขาจะดึงซอมบี้มาได้มากขนาดไหน พวกเขาเดินตรงมาทางพวกเรา ก่อนที่เขาจะหยุดหน้าพวกเรา และมองก่อนจะเอ่ยปากขึ้นมา
“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?”
