Dragonball V (Volvor) : EP 2

“ตื่น ๆ ๆ ได้แล้ว คายุขี้เซา !!” เสียงที่คุ้นเคยของคายุตะโกนเข้ามาใส่หูของเขา นั่นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนคุณลุงโฮชิ นั่นเองหละ วันนี้คือวันที่สองหลังจากการเปิดเรียน แต่วันนี้คายุไม่ได้ตั้งนาฬิกาปลุกเพราะรู้ว่า โฮชิจะต้องมาปลุกเขาอย่างนี้เป็นแน่แท้ คายุตื่นมาอย่างสลึมสลือ เขาลุกขึ้นจากเตียง แล้วเดินเข้าห้องน้ำอย่างเซา ๆ

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จคายุเดินมาที่โต๊ะกินข้าว มีลุงโฮชินั่งรอคายุอยู่ โฮชิดูท่าทางคายุดูหงอยแปลก ๆ ก่อนที่เขาก็เริ่มออกปากถามคายุไป..

“นี่ ๆ นายเป็นอะไรเนี่ย ?” โฮชิถามคายุไป แต่คายุยังไม่ตอบก่อนจะเดินท่าทางหงอย ๆ มานั่งโต๊ะกินข้าว โฮชิดูท่าทางคายุแปลก ๆ แต่ก็ไม่อะไรก่อนที่ทั้งคู่จะกินข้าว เมื่อคายุกินเสร็จก่อนเขาก็เดินไปวางจานที่ซิงค์ โฮชิเลยถามอีกที

“นายบอกเรามาเถอะน่า ตกลงนายเป็นอะไรกันแน่ ! เรา งง ไปหมดแล้ว” โฮชิถามไปอีกครั้ง

“คุณลุงโฮชิ คือ ผม… ผม…” คายุกัดฟันพูด โฮชิได้แต่รอลุ้นว่าคายุจะเป็นอะไรกันแน่

“ผมง่วงนอนครับ ไม่อยากไปโรงเรียนเลย” คายุบอกออกไป ทำให้โฮชินี่แทบจะล้มหัวทิ่ม เพราะไอ้ตอนแรกก็คิดว่าจะไม่สบายใจอะไร แต่ที่ไหนได้มันง่วงนอนนี่เอง คายุก็หัวเราะ แหะ ๆ ก่อนที่โฮชิจะลุกขึ้นมานั่งบนโต๊ะ

“นายนี่จริง ๆ เลยน้า… ขี้เซาเป็นบ้าชะมัด !!” โฮชิบอกกับคายุ ทางคายุก็ได้แต่หัวเราะ

“งั้นผมไปแล้วนะครับ เดี๋ยวผมจะรีบกลับมาฝึกนะครับคุณลุงโฮชิ” คายุพูดก่อนที่จะหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากร้านไป.. ส่วนโฮชิก็พึ่งกินข้าวเสร็จก่อนที่จะเอาจานไปล้าง ก่อนที่จะไปทำงานเหมือนทุก ๆ วัน..

===============

หลังจากคายุออกจากร้านเขาก็ต้องขึ้นรถโดยสารเพื่อไป สถานีรถไฟฟ้า ในระหว่างทางของคายุถือว่าหนักหนาเสียเหลือเกิน เพราะต้องฝ่าดงคนที่รีบแห่กันขึ้นมาที่รถ ก่อนที่จะโดนคนที่รูปร่างใหญ่เบียด หรือ อะไรที่ทำให้มันลำบากสู้บินไปแปปเดียวก็เสร็จ แต่ว่า มันทำอย่างนั้นไม่ได้ เพราะคนที่อยู่ในนี้คนที่บินได้ถือเป็นเรื่องแปลกมาก ถึงแม้ในการปะลองยุทธจะมีพวกที่บินได้ก็เถอะ แต่สำหรับประชากรทั่วไป ก็ต้องเป็นเรื่องใหญ่เป็นแน่

หลังจากที่คายุลงจากสถานีรถไฟ หลังจากที่เขาฝ่าฟันอุปสรรคมาได้ เขาเดินออกจากสถานีโดยโรงเรียน มัธยมซาตาน ซิตี้ นั้น อยู่ไม่ไกลจากสถานีรถไฟเพียงแค่เดินข้ามสะพานลอยไป ก็เท่านั้น หลังจากที่คายุเดินเข้ามาในโรงเรียนก็พบคนมากมายเหมือนอย่างเมื่อวาน เพราะว่าโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนมัธยมประจำเมืองจึงทำให้มีนักเรียนหลายคน หลายฐานะอยู่ด้วย คายุเดินยุ่ม ๆ เหมือนเด็กตัวเล็กธรรมดาคนนึง

“กรี๊ดดดดดดดด !!!”

เสียงผู้หญิงกรี๊ดกันดังไม่ใช่แค่คนเดียวแต่นี่มันแทบจะทุกคนที่อยู่ในระแวกนั้น กลายเป็นกลุ่มไทมุงคายุเกิดอาการสงสัยก่อนที่จะวิ่งเข้าไปดู เป็นผู้หญิงกรี๊ดเหมือนเห็นดาราเกาหลี ตรงนั้นเป็นเด็กหนุ่มท่าทางมีฐานะดีถึงดีมาก ๆ เดินลงมาจากรถ เขาคนนั้นเป็นคนตัวสูง รูปร่างดี หน้าตาสง่างาม ดูทนงตน เข้มแข็ง จนสาว ๆ แทบจะตกหลุมรักกันซะหมดเลยทีเดียว คายุจะหาทางออกจากวง แต่ว่ามันแน่นซะเหลือเกิน จนเขาหันไปเห็นชายคนนึงหน้า คายุเลยคุ้นเพราะว่าเป็นเพื่อนที่อยู่ในห้องเดียวกับเขา

คุณ ดีแล่น ! ดีแลน ! ดีแลน ! กรี๊ดดดด !! เสียงของผู้หญิงที่แทบจะบ้าผู้ชายที่ชื่อว่าดีแล่นกรี๊ดกันอย่างว่าจะไม่กลัวแสบคอกันเลย คายุพยายามกระดึ้บ ๆ ออกจากวงแล้วไปทักเพื่อนคนนั้นของเขา

“นี่นาย ๆ คนนั้นเขาเป็นใครกันหรอ ?” คายุชี้ไปที่ดีแล่นที่เดินผ่านกลุ่มสาวอยู่

“อ๋อ เดี๊ยนจะบอกให้เองนะฮ๊า !! คนเนี้ย ชื่อคุณดีแล่น เป็นทายาทของแคปซูล คอปเปอร์เรชั่น เขาทั้งหล่อ ทั้งเก่ง ครบเครื่องมากเลยค้า !! แถมแคปซูล คอปเปอร์เรชั่น เจ้าของหรือพ่อของคุณดีแล่น เนี้ย ก็รวยที่สุดในเมืองนะฮ้า !! คนอะไรก็ไม่รู้ทั้งหล่อ ทั้งรวย เดี้ยนจะขย้ำให้เข็ดเลยนะ ถ้ามีโอกาศนะคอยดู๊ !!” เพื่อนของคายุบอกไป คายุถึงกับอึ้งเพราะว่าเพื่อนของเขาดูไม่น่าจะเป็นสาวประเภทสองเลย คายุทำหน้าเหวอแบบสุด ๆ ก่อนที่เขาจะมองไปที่ดีแล่น แต่ว่าดีแล่นมองหน้าโดยมองมาที่เขาแบบไม่ละสายตา ทำให้คายุเกิดอาการอึ้งก่อนที่จะแอบเดินออกไปขึ้นห้องเรียน

ตื้อ ดื่อ ดื้อ ดื่ออออ… เสียงออดของโรงเรียนดังขึ้น คายุเดินเข้ามาในห้องเรียน เขามองไปที่นั่งของเขา คาร่า ผู้หญิงปากแรงเมื่อวานก็ยังนั่งอยู่ คายุเดินย่างก้าวช้า ๆ ก่อนที่จะนั่งลงไป คาร่ากวักสายตามองมาที่คายุทำให้คายุตกใจ จนตัวตกเก้าอี้ไปเลย

“เป็นอะไรอีกเนี่ย เจ้าบ้า” คาร่าทำหน้านิ่งก่อนจะพูดให้คายุ

“ไม่มีอะไรครับคุณคาร่า พอดีผมพลาดเองครับ” คายุพูดแก้เขินก่อนที่จะรีบขึ้นมานั่งเรียน

“งั้นหรอ ?” คาร่าพูดไปแต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก เธอก็หันหน้าไป เพราะว่าครูที่เข้าสอนก็เข้ามาในห้องเรียนแล้ว นักเรียนทุกคนทำความเคารพคุณครู ก่อนที่นักเรียนจะเรียนทั้งหมดก็เรียนหนังสือตามปกติ คายุก็หลับตามประสาตามเคย คาร่ามองคายุก่อนที่จะยิ้มที่มุมปาก

หลังจากที่เรียนไปจนถึงคาบสุดท้ายในคาบเช้าเป็นวิชาพละ ทางนักเรียนก็ตื่นเต้นเพราะว่า คงจะเป็นวิชาที่สบาย ๆ โดยที่ไม่ต้องมานั่งฟังครู แค่เล่นกีฬาคลายเครียดนักเรียนทุกคน เข้ามาในสนามฟุตซอล ก่อนที่ครูจะแบ่งทีมออกไป โดยที่เพื่อน ๆ ก็บอกให้คายุเป็นโกล เพราะคิดว่าคายุตัวเล็กและดูซึม ๆ จึงดูไม่คงจะไม่มีฝีมืออะไร

และเกมส์ก็เริ่มขึ้น ทั้งสองทีมก็เล่นกันโดยมีผู้หญิงนั่งดูเชียร์ให้กำลังใจอยู่ จนมาถึงจังหวะที่ชายคนหนึ่งยิงเข้ามาอย่างรุนแรงเข้ามาหาคายุ บอลมันข้ามคานออกไปไกล แต่ว่า

ฟึบบบ !!!

ทุกคนต่างอึ้งจนตาแทบจะถลนออกจากเบ้าเพราะว่าสิ่งที่เขาเห็นในตอนแรกคือ คายุกระโดดสูงจากพื้นถึง 8 ฟุต ขึ้นไปจับบอลได้ ทุกคนต่างอึ้งไปหมด คายุลงมารับบอลก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ เพราะทุกคนหยุดไปหมด ก่อนจะมองคายุ คายุรู้สึกแปลก ๆ ว่าอะไรเกิดขึ้นกับเขา ก่อนที่เขาจะโยนบอลเข้าไป ในใจเขาคิดว่าเอาแรงแค่นี้ก็พอแล้วมั้ง แต่ว่า !!

ฟิ่วววววววว !!!

บอลเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วจนคนอึ้งไปหมด ก่อนที่บอลจะกระทบคานฟุตบอลอย่างแรง !! ทุกคนในห้องของเขาอึ้งไปหมด

“อะจึ๋ยยยย !! นี่เราทำแรงเกินไป จนเกินหน้าเกินตาหรอเนี่ย???” คายุคิดในใจของตัวเอง ก่อนที่คุณครูจะเรียกเขา

“นี่นักเรียนคายุ เธอทำได้ไงกระโดดสูงถึง 8 ฟุตเลยนา !!” ครูบอกกับเขา…

“เอ่อ ผมลื่นอะครับ” คายุบอกกับครูไป แต่คุณครูคงคิดในใจนั่นหละคนบ้าอะไรลื่นสูง 8 เมตร แต่ว่าหลังจากนั้น ทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ คายุก็ปรับสภาพให้เหมือนคนปกติได้ถึงมันจะฝืนนิดหน่อยก็จริง แต่ว่าคนที่ยังเอะใจอยู่จะเป็นใครไม่ได้นอกจากเพื่อนที่นั่งข้างเขาอย่างคาร่าก็คงจะเอะใจไม่ใช่น้อย เพราะว่า คายุที่เขาเห็นนั้นเป็นคนที่เชื่องช้า อ่อนแอ แต่มาเห็นตอนนี้มันกลับกันเลยทีเดียว

หลังจากที่เรียนวิชาพละเสร็จนักเรียนก็เข้าไปที่ห้องล็อคเกอร์ที่ตนเองเก็บของไว้ เพื่อที่จะไปทานอาหารในคาบพักกลางวัน.. หลังจากนั้นก็มีนักเรียนเดินออกมาแล้วคนสุดท้ายที่ออกมาจากห้องล็อคเกอร์ก็คือ คายุ.. ทางคายุเดินออกมาคนเดียวเตรียมที่จะไปทานอาหารกลางวันแต่ว่ามีคนมาดึงหลังของเขาจนเขาแทบจะล้มลงไปเลย

“โอ้ยยย !! ใครมาดึงเราเนี่ยยย ?” คายุพูดออกไปโดยที่ตัวเองก็ยังไม่ทันได้ดูว่าใครเป็นคนดึงเขากันแน่ ก่อนที่เขาจะหันไปเห็นคาร่า หญิงมาดเข้มที่นั่งข้างเขาในห้องเรียน

“นี่ เจ้าเปี๊ยก! ตกลงหนะ นายเป็นใครกันแน่ ?” คาร่าถามออกไป ในตอนนี้ในใจของคายุก็ตื่นเต้นกันเลยเพราะว่า เขาคิดว่า คาร่ากลัวจะรู้ว่าคาร่าจะรู้ว่าเขาก็เป็นนักสู้ ที่มีความสามารถบินได้ หรือการปล่อยพลังที่มีเหมือนในตำนาน ที่ในตอนนี้แทบจะไม่มีอยู่แล้ว เพราะทั้งชีวิตของเขา ก็เห็นแค่คุณลุงโฮชิ และ พ่อแม่ของเขา

“เอ่อ คือไม่มีอะไรลึกซึ้งทั้งนั้นหละครับ แหะ ๆ” คายุพูดออกไปพร้อมหัวเราะ แต่…

ฟึบ !!!

คายุพูดแก้ตัวออกไปแต่ยังไม่ทันไร ทางคาร่าก็แกว่งเท้ามาอย่างรวดเร็วเตะเข้าไปที่ปลายคางของคายุ จนคายุปลิวเข้าไปชนผนังเข้าไปเต็ม ๆ เลย !! คายุลุกขึ้นมาก่อนที่จะบ่นว่าเจ็บ เขามองไปที่คาร่าที่ตั้งท่าเตรียมที่จะสู้กับเขา ทางคายุก็คิดในใจ “อะไรกันเนี่ย! ทำไมลูกเตะของคุณคาร่าถึงได้แรงกว่าคนปกติทั่วไปแฮะ หรือว่า คุณคาร่า จะเป็นนักสู้ด้วยเหมือน… แต่บ้าน่า !! ถ้าเรายอมสู้กับเธอจริง ๆ มีหวังความแตกกันหมด ไม่งั้นเราจะแกล้งทำอะไรไม่ได้ดีกว่า”

“นี่เจ้าเปี๊ยกนายจะนั่งบื้อทำไม !! ลุกขึ้นมาสู้กับชั้นสิ !! โชว์พลังที่แท้จริงของนายออกมา” คาร่าพูดกับคายุก่อนที่เธอจะยิ้มมุมปาก คายุถึงกับอึ้งเลยทีเดียว เขาไม่รู้จะทำยังไงกันแน่ ถ้าสู้ไปก็คงต้องเป็นเรื่องใหญ่นั้นเอางี้เลยแล้วกัน !!

“โอ้ย เจ็บ ๆ ๆ ๆ คุณคาร่าทำอะไรเนี่ย อยู่ดี ๆ ก็มาเตะผมเนี่ยยย” คายุแกล้งนอนร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด ทางคาร่าถึงกับอึ้งเลย ทำไมลูกเตะแค่นั้นคายุถึงได้ร้องโอดโอยได้ขนาดนี้ แปลว่าเรื่องในคาบวิชาพละเนี่ย หรือว่ามันจะเป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ เพราะว่า คายุที่เธอในตอนนั้นดูอ่อนแอเหลือเกิน คาร่าเลยรีบเข้าไปหาคายุ

“นี่นายเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า ? เมื่อกี้ชั้นขอโทษนะ.. ชั้นเข้าใจนายผิดไปจริง ๆ” คาร่าเดินเข้าไปขอโทษที่นอนร้องเจ็บอยู่ แต่เมื่อคายุ เหลือบไปเห็นเธอเขาเลยรีบลุกขึ้นมา ก่อนจะบอกว่า ไม่เป็นไรครับ ก่อนที่เขาจะรีบเดินกลับไป ปล่อยให้คาร่ามองคายุด้วยความสงสัย..

“นี่เธอหนะ คิดว่าไอ้เจ้าเตี้ยคนนั้นหนะ จะเป็นนักสู้เหมือนกันเหรอ ? หืมมม..?” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งพูดออกมาจากข้างหลังของคาร่า เธอหันไปพบกับดีแล่น ชายหน้าหล่อที่ผู้หญิงในโรงเรียนกรี๊ดในตอนเช้า…

“ดีแล่น !! แกมาทำอะไรที่นี่หนะ ?” คาร่าถามดีแล่นออกไป ในตอนนี้ดีแล่นยืนพิงกำแพงกอดอกมาดเท่อยู่

“หึ้ ! ก็ชั้นกำลังเดินผ่านมาพอดี ทางนี้มันเป็นทางลัดไปโรงอาหาร ชั้นเบื่อพวกเด็กในโรงเรียนนี้หนะ… เธอก็คงจะสัมผัสพลังมันได้สินะ…” ดีแล่นตอบคาร่าออกไป

“ใช่… มีบางเวลาที่ชั้นเห็นพลังของเจ้านั่น…” คาร่าบอกไป

“งั้นเจ้านั่น มันก็คงทำตัวเหมือนคนปกติที่สุด ชั้นก็เห็นตอนเช้า… แต่ยังไงก็แล้วแต่ ถ้าเจ้านั่นเป็นนักสู้จริง ๆ แล้วมันมาลงศึกเจ้ายุทธภพครั้งนี้จริง ๆ มันก็ต้องแพ้ชั้น เจ้าชายแห่งเมือง ซาตาน ซิตี้คนนี้ ดีแล่น ฮอร์ควอร์ด คนนี้ หึ้” ดีแล่นพูดเสร็จก่อนจะหัวเราะหึ้ ก่อนเขาจะเดินออกไป คาร่าได้แต่มองเขา

“ความทนงตนของแกยังเหมือนเดิมเลยสินะดีแล่น…” คาร่าบ่นพึมพำก่อนที่จะเดินเข้าไปที่โรงอาหาร

===============

ณ โรงอาหารของซาตาน ซิตี้ ก็มีนักเรียนทานอาหารเต็มไปหมด แต่ว่าคายุนั่งกินข้าวคนเดียวที่ริมกระจก โดยมีกลุ่มเพื่อนเข้ามาชวนเขาไปกินข้าว แต่ว่าคายุก็ปฏิเสธก่อนที่เขาจะบอกว่า ขอนั่งตรงนี้ดีกว่าวิวมันสวย แต่ว่าเขาก็แอบโดนแซวว่ารอคาร่าหรือเปล่า คายุก็เกิดอาการเขินเล็กน้อยตามภาษาผู้ชาย แต่เขาก็ปฏิเสธ ก่อนที่เขาจะกินอาหารต่อไปก่อนที่เขาจะหันหน้าขึ้นไปก็ทำให้เขาเกิดอาการตะลึงเพราะว่าเขาเห็นคาร่าถือจานอาหารที่โต๊ะของเขา..

“นี่เจ้าเปี๊ยก… ขอนั่งด้วยนะ” คาร่าพูดน้ำเสียงที่เย็นชา ทำให้คายุเกิดอาการเกรงใจอย่างสุด ๆ เพราะตอนนี้เขาคิดว่าคาร่าคงไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน คายุยังไม่พูดอะไร มีแต่ทำหน้าอึ้งอยู่ คาร่าเลยพูดต่อออกมา “ถ้าไม่อยากให้นั่งก็ไม่เป็นไรนะ!”

“เอ่อ คือจะนั่งก็นั่งได้ครับ.. แค่ผมตกใจเฉย ๆ” คายุรีบบอกไป

“ตกใจเรื่องที่ชั้นซัดนายหนะหรอ ? ก็ขอโทษไปแล้วหนิ หรือว่านายยังโกรธอยู่?” คาร่าจึงถามคายุออกไปอีกครั้ง

“ก็ไม่ได้โกรธ แต่ว่าคุณคาร่ามาขอนั่งที่แบบนี้ มันจะดู ไม่ อะจึ๋ยยยยย!!!” คายุยังพูดไม่ทันเสร็จ คาร่าก็นั่งลงไปที่นั่งตรงข้ามกับเขา หลังจากที่คาร่านั่งลง สายตาของคนในระแวกนั้นก็มองกันไปที่โต๊ะของคายุ เพราะว่า คาร่านั้น ถึงจะเปิดเทอมมาแค่สองวันก็จริง แต่ว่าเธอก็โดนพูดถึงอย่างมาก ถ้าเทียบว่าเธอเป็นผู้ชาย เธอก็คงจะเป็นดีแล่น นั่นเอง หลังจากที่เธอนั่งลงไปก็เกิดเสียงซุบซิบเต็มไปหมด คายุนี่ทำไรไม่ถูกเลย เพราะว่าสายตามองมาที่โต๊ะของเขา

“โถ่เข้าใจผิดกันหมดแล้ว” คายุคิดในใจก่อน

“นี่คิดอะไรอยู่เจ้าหนู กิน ๆ ไปสิ.. จะไปสนพวกนั้นทำไมกันเล่า.. พวกคน ธรรมดา! หนะ” คาร่าบอกให้คายุกินข้าวไปโดยไม่ต้องสนใจสิ่งรอบข้างเพราะว่า คายุนี่ถึงกับเกร็งมาก ๆ ในจุด ๆ นี้

“ก็ได้ครับ” คายุพูดก่อนที่จะกินข้าวต่อไป ตอนนี้ในหัวเขาคิดว่าทำไม คาร่า ถึงมาพูดเน้นคำว่าธรรมดาจัง หรือว่า เขาจะแกล้งทำเป็นเชื่อเราที่เราแกล้งเจ็บในตอนนั้น แต่ช่างมันเถอะ กินอาหารต่อไปดีกว่า..

“นี่ ถ้านายกินเสร็จแล้วรอชั้นหน่อยนะ… ชั้นจะขึ้นเรียนไปกับนาย” คาร่าพูดกับคายุ คายุนี่ถึงกับอึ้งรับประทานเลย เพราะว่าตอนนี้เขาจะทำอะไรที่อิสระเกินไปไม่ได้แล้วในโรงเรียน แล้วตอนนี้เขาก็ลองจับสัมผัสพลังของคาร่า ก็เห็นพลังอ่อน ๆ อยู่ แต่ว่าทำไมเธอถึงรู้ว่าเขามีพลัง หรือว่าในวิชาพละ ถ่อววว ไม่นะ !

“จะตกลง หรือ ไม่ตกลง” คาร่าถามย้ำคำถามเดิม เพราะคายุมัวแต่นั่งคิดโดยไม่ตอบเธอเลย

“คือ คือ ก็ได้ครับ” คายุตอบกลับไปอย่างรีบร้อนด้วยความตกใจ

“งั้นก็ดี…” หลังจากที่คาร่าพูดเสร็จทั้งคู่ก็เดินขึ้นห้องเรียนไปด้วยกัน ก่อนที่จะเรียนตามปกติจนมาถึงเวลาเลิกเรียน นักเรียนทุกคนก็เดินออกจากห้องเรียนทางคายุจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องแต่ว่าคาร่าก็ถามเขามาอีกครั้ง

“นี่นายกลับบ้านยังไง?” คาร่าถามคายุไป

“รถไฟฟ้า ต่อด้วย รถโดยสารครับ!” คายุตอบกับคาร่าไป

“งั้นหรอ ? นึกว่าบินกลับเองซะอีก” คาร่าพูดได้จี้ใจของคายุมาก เพราะว่าใจจริงเขาก็อยากจะบินไปโรงเรียนอยู่หรอกนะ แต่ว่า คุณลุงโฮชิห้ามไว้ แล้วกลัวว่าคนในเมืองจะตกใจอีก คายุพูดขอตัวก่อนที่จะรีบเดินออกจากห้องและกลับไป ส่วนคาร่าก็ยิ้มแล้วเดินกลับไปเหมือนกัน..

===============

ณ ร้านขายหนังสือของโฮชิ

ทางโฮชิกำลังจะเก็บร้านแต่ว่ามีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง โฮชิหันไปก่อนที่จะพูดกับเขา

“นี่คุณลุงจะปิดร้านแล้วหรอ?” เสียงของชายคนหนึ่งใส่แว่นตาดำ แต่เสื้อปกติเข้ามาถามโฮชิ

“แหม่ ๆ นายนี่ก็ แกล้งเราแบบนี้อยู่ได้.. เรารู้อยู่นะว่าเป็นนายหนะ” โฮชิพูดด้วยน้ำเสียงที่สดใสก่อนที่เขาจะพูดกับชายสวมแว่นดำ

“ห๊ะ ๆ คุณนี่ก็ยังไม่เปลี่ยนเลยนะ.. แล้วคุณจะลงศึกชิงเจ้ายุทธภพไหมครับ ?” ชายสวมแว่นดำพูดกับโฮชิ

“ฮ่าๆๆ นายไปช่วยเราปิดประตูก่อนสิ” ชายสวมแว่นดำเดินเข้าไปปิดประตูลงแล้วเปล่ยนด้านป้ายจาก เปิด เป็น ปิด ก่อนที่เขาจะเดินมา ทางโฮชิบอกให้เขานั่งก่อน

“ก็อยากจะลงอยู่น้า.. แต่ว่าเรากลัวว่า..” โฮชิยังพูดไม่ทันจบแต่ว่าชายสวมแว่นดำก็ตอบกลับมา

“กลัวว่าจะมีคนจำคุณได้สินะ..” ชายสวมแว่นดำพูดสวนออกไป…

“ห๊ะ ๆๆๆ ใช่แล้ว… เพราะเรื่องนั้นหละ เราถึงไม่อยากจะลงหนะ” โฮชิบอกไป

“ไม่มีคนจำคุณได้หรอก เพราะตอนนี้ทุกอย่างมันโดนแต่งเติมหมดแล้วนะ ?” ชายสวมแว่นดำพูดออกไป

“เรารู้เรื่องนั้นนะ แต่กลัวจะมีคนจำได้จริง ๆ หนะสิ ชั้นเลยให้คายุลงแทนหนะ” โฮชิบอกไป

“งั้นหรอ ? เสียดายน่าดูเลยนะ ที่คุณไม่ได้ลงแข่ง¬อย่างนี้ผมคงจะเบื่อแย่” ชายคนนั้นพูดออกไป

“ฮ่า ๆ เราขอโทษด้วยนะ แต่ว่านายไปลืมร่างใครมาปลอมเนี่ยย?” โฮชิถามกลับไป

“ก็คนแถวนี้หละนะ แต่ว่าคงไม่เป็นไรแล้วหละ.. ถ้าเจ้าคายุลง ฝึกเจ้านั่นให้ดีหละ ผมก็อยากจะเห็นพลังของมันเหมือนกันว่า บุคคลอย่างคุณสอนมาแล้วจะได้สักครึ่งผมไหม ?” ชายสวมแว่นดำบอกกับโฮชิพลางหัวเราะไปด้วย

“ฮ่า ๆ เราจะทำให้ชนะนายเลยหละ…” โฮชิบอกกลับไปพร้อมทำท่าชูนิ้วโป้งใส่แสดงว่าคายุนั้นเยี่ยมจริง ๆ

“แต่ว่าเจ้านั่นพลังมันยังไม่เกินขีดจำกัดได้เลยหนิ” ชายสวมแว่นดำบอกไป

“ไม่หรอกน่า เราฝึกกับคายุคุงเนี่ย พลังของเขาเกนขีดจำกัดแล้วนะ แค่เจ้านั่นมันยังระเบิดออกมาไม่ได้เท่านั้นเอง” โฮชิบอกไป

“หึ ! งั้นหรอ ? งั้นผมจะรอดูนะ” ชายคนนั้นพูดกับโฮชิเสร็จก่อนจะเดินออกจากร้าน แล้วเขาเดินสวนกับคายุที่กำลังวิ่งมาพอดี เขามองหน้าของคายุ ก่อนจะบ่นพึมพำว่า “เจ้าหนูเนี่ยหนะหรอ?”

คายุวิ่งเข้ามาในร้านหนังสือก่อนจะบอกว่า “ผมกลับมาแล้วนะคร้าบบ!!” หลังจากที่เขาทักทายลุงโฮชิเสร็จทางโฮชิ ก็บอกให้เขาไปล้างตัวเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวเตรียมไปซ้อมได้แล้ว ส่วนการบ้านหนะ ไว้ทีหลัง

หลังจากที่คายุทำธุระของตัวเองเสร็จแล้ว เขากับโฮชิกับบินไปสนานที่เดิม เป็นที่ภูเขาที่โล่งแล้วเต็มไปด้วยธรรมชาติพื้นหญ้าสีเขียวงดงาม ทั้งคู่วอร์มร่างกายเสร็จ ก่อนที่จะยืนอยู่คนละทาง.. ทั้งคู่มองหน้ากัน ก่อนที่คายุจะชาร์ตพลังของตัวเอง ลมแถวนั้นเกิดคลื่นออกจนแทบจะเป็นพายุ มีสายฟ้าเกิดที่ตัวออร่าพลังของคายุที่พุ่งออกมาอย่างเต็มเปี่ยมโฮชิมองก่อนที่จะยิ้มที่มุมปาก คายุตั้งท่าเตรียมก่อนที่จะเขาจะพุ่งตรงเข้าไปที่โฮชิ !!

การฝึกซ้อมของเจ้าหนูคายุเริ่มขึ้นแล้วครับท่านผู้ชม มาดูกันว่าอีกสองเดือนกับการฝึกหนักครั้งนี้ของคายุจะทำให้คายุกลายเป็น จ้าวยุทธภพได้หรือไม่ โปรดติดตามในตอนต่อไป สำหรับวันนี้ก็จบเพียงแค่นี้.. สวัสดีครับ !