“นี่!! ตื่นได้แล้ว”
เสียงของหญิงสาวผู้หนึ่งพูดกับใครบางคน (หรืออะไรบางอย่าง) ที่ซ่อนอยู่ภายใต้ผ้าห่ม สิ่งที่อยู่ภายใต้ผ้าห่มขยับเล็กน้อย
ก่อนที่จะนิ่งไปเหมือนเดิม
“เฮ้ย! มาคิโนะคุง!! ฉันรู้นะว่านายได้ยินน่ะ”
“ขออีก 5 นาที...”
ผู้ที่อยู่ภายใต้ผ้าห่มพูดงึมงำแล้วนิ่งไปอีก
“5 นาทีบ้าอะไรกันเล่า! จะสายแล้วนะ!!”
หญิงสาวตัดสินใจดึงผ้าห่มออก ผู้ที่เคยอยู่ภายใต้ผ้าห่มขดตัวเป็นกิ้งกือ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา หญิงสาวเริ่มหงุดหงิด เธอตัดสินใจกระโดดขึ้นไปบนเตียงเดียวกับชายหนุ่มในท่าขึ้นคร่อม มือทั้งสองข้างของเธอพยายามเขย่าตัวหนุ่มขี้เซาไปมา
“ตื่นได้แล้ว!!”
“อ่า... เออ... ตื่นแล้วๆ”
ท่าทางชายหนุ่มขี้เซาเริ่มจะยอมแพ้ให้แก่หญิงสาวขี้เซ้าซี้ แต่พอเขาพูดไปแบบนั้นก็ยังนิ่งอยู่ต่อไป
“มาคิโนะ!! มาคิ... โนะ.... มา... มาส.... มาสเตอร์..... มาสเตอร์คะ!!!”
หญิงสาวตรงหน้าเปลี่ยนเป็นบุคคลที่มาคิโนะคุ้นเคย
รินซึ่งอยู่ในชุดนอนสุดวาบหวิว เพราะเหมือนแค่เอาเสื้อตัวใหญ่ๆของผู้ชายสวมไว้เพียงชั้นเดียว เผยให้เห็นทั้งขาอ่อนและเนินอก เธอขึ้นคร่อมมาคิโนะที่ค่อยๆพลิกตัวเป็นท่านอนหงาย นั่นทำให้ภาพออกมาดูไม่งามนัก
“ตื่นได้แล้วค่ะ!!”
“โอเคๆ... เข้าใจแล้ว ริงโกะ”
“เอ๋?”
รินหยุดชะงักไปชั่วขณะ
“ริงโกะ? ใครคะ??”
เมื่อรู้ว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้าเป็นใคร มาคิโนะถึงกับตาสว่างทันทีเหมือนคำพูดของรินนั้นเป็นกาแฟชั้นดี เขาพยายามจะยันตัวลุกขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้เพราะถูกรินขึ้นคร่อมอยู่
“อะ... เอ่อ ฉันหมายถึงรินนั่นแหละ แต่... เธอมาอยู่บนเตียงฉันได้ไงฟะ? แล้วนั่นชุดอะไรของเธอ??”
“ฉันก็มาปลุกมาสเตอร์ไงคะ นี่ใกล้ถึงเวลาที่ต้องไปเรียนแล้ว ฉันปลุกตั้งนานมาสเตอร์ไม่ตื่นสักทีเลยกำลังจะปลุกด้วยวิธีสกินชิปไงคะ”
“ฉันว่ามองยังไงๆก็ไม่ใช่นะ แล้วนี่อะไรนิ่มๆ... อย่าบอกนะว่าเธอไม่ได้ใส่ชั้นในน่ะ?”
“ตอนนอนใครเขาจะใส่ชั้นในกันคะ? โล่งๆสบายดีออก”
“อะ... เอ่อแต่ยังไงก็เถอะช่วยลุกออกไปก่อนดีกว่านะ แล้วก็คราวหลังช่วยอยู่ในห้องตัวเองเถอะ ฉันอุตส่าห์ทำห้องให้แล้ว ใช้ได้ตามสบาย”
อย่างที่มาคิโนะเคยกล่าวไว้ว่าเขาจะทำห้องสำหรับรินไว้ เขาจึงตัดสินใจเปลี่ยนห้องเก็บของที่อยู่ตรงข้ามห้องนอนของเขาให้เป็นห้องนอนของริน ข้างในถูกตกแต่งอย่างสวยงามจนบางทีก็น่านอนกว่าห้องเขาเองซะอีก ส่วนของบางอย่างที่ถูกเก็บไว้ในตอนแรกถ้าไม่ถูกนำไปทิ้งก็นำมาเก็บไว้ที่ห้องของเขาซะเอง
“ตามสบายจริงๆนะคะ?”
“ใช่สิ ก็นั่นห้องเธอนี่นา”
“ถ้างั้น ฉันขอเอารูปมาสเตอร์แปะไว้รอบห้อง แล้ว ‘แฮ่ก แฮ่ก’ กับรูปมาสเตอร์ทุกวันก็ได้สินะคะ”
“บางอย่างฉันก็ไม่อนุมติ แล้วไอ้ ‘แฮ่ก แฮ่ก’ นี่มันอะไรฟะนั่น?”
“งั้นเปลี่ยนเป็นเจาะรูห้องนอนมาสเตอร์ให้ฉันส่องแล้ว ‘แฮ่ก แฮ่ก’ ตอนที่มาสเตอร์กำลัง ‘แฮ่ก แฮ่ก’ กับหนังสือลามกบนเตียงก็ได้ค่ะ”
“นั่นก็ไม่ได้... เอ๊ะไม่สิ!! ฉันไม่ได้อนุญาตให้เธอมาเจาะรูห้องฉันซะหน่อย เอ้ย... แล้วฉันเคยทำแบบนั้นอย่างที่เธอว่าที่ไหนกันเล่า!! ให้ตายสิอย่ายิงมุกมาหลายมุกพร้อมกันได้ไหม? ฉันตบมุกไม่ทัน”
มาคิโนะเหมือนจะลืมว่ารินยังคงขึ้นคร่อมตัวเองที่นอนหงายอยู่
“แล้วนี่เธอจะลุกออกไปได้ยัง? ถ้าฉันจะไปเรียนสายก็เพราะเธอนี่แหละ”
รินหัวเราะแหะๆแล้วค่อยๆลุกขึ้นจากเตียง มาคิโนะรีบลุกขึ้นแล้วตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า เพื่อเตรียมจะเปลี่ยนชุด แม้รู้ว่ารินยังอยู่ในห้อง เพราะถ้าไล่เธอไปก็คงต้องมาเสียเวลาตบมุกอะไรอีกแน่ๆ
“ว่าแต่มาสเตอร์คะ ทำไมเรียกฉันว่าริงโกะล่ะ? ใครหรอ?”
รินถามขึ้นมาด้วยความสงสัยในขณะที่มาคิโนะกำลังสวมเสื้อนักเรียน นั่นทำให้เขานิ่งไปสักพัก
“อะ... เอ่อ”
“ไม่ได้นะคะ ถ้าอยากจะเปลี่ยนชื่อให้ฉันต้องทำแบบนี้ก่อน”
รินค่อยๆหย่อนตัวลงไปนั่งคุกเข่าแล้วแยกขาทั้งสองข้างออกจากลำตัว
“เอามือมาจับที่หน่มน้มแล้วขยำไปมาให้ฉันร้อง ‘อร๊าง~’ ถึงจะเปลี่ยนชื่อได้ค่ะ”
“ขอปฏิเสธ”
เมื่อเห็นรินค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกทีละเม็ดมาคิโนะก็รีบห้ามปราม แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้รินหยุด จนลูกแตงโมขนาดย่อมของเธอใกล้จะออกมาเชยชมแก่สายตา แม้มาคิโนะเองจะเคยเห็นร่างเปลือยทั้งตัวของรินมาแล้วก็ตาม แต่การที่จะเห็นอะไรแบบนี้บ่อยๆคงไม่ใช่เรื่องดีนัก
“เฮ้ย! ก็บอกว่าไม่เอาไงเล่า? หัดทำตัวให้สมกับเป็นกุลสตรีหน่อยเถอะ ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงคนนึงนะ”
“แหม... มาสเตอร์นี่ล่ะก็ ล้อเล่นค่ะล้อเล่น ถ้าอยากเปลี่ยนชื่อก็มาบอกได้เลยค่ะ ฉันจะจัดการเปลี่ยนให้ตามคำขอ”
“อ่า... ดีแล้ว แต่ฉันไม่ได้อยากเปลี่ยนชื่อตอนนี้ ยังไงก็เถอะ ทำตัวให้สมกับเป็นผู้หญิงหน่อย อย่าลืมว่าเธอก็เหมือนผู้หญิงคนนึง มาปล่อยเนื้อปล่อยตัวแบบนี้ไม่ได้นะ เริ่มจากคราวหลังใส่ชุดให้มิดชิดหน่อย”
รินพยักหน้าหงึกๆซึ่งไม่รู้ว่าเข้าใจหรือไม่เข้าใจ มาคิโนะอยู่ในชุดนักเรียนเป็นที่เรียบร้อยและเตรียมออกจากห้อง เขาไม่มีเวลามากพอที่จะมาเทศนาให้รินเป็น ยามาโตะ นาเดชิโกะ* ในตอนนี้
“ดูแลบ้านให้ด้วยนะ”
มาคิโนะพูดทิ้งท้ายแล้วเดินออกจากห้องไป
ไม่รู้ทำไมดูเขาเหมือนจะจงใจลืมในสิ่งที่รินถามถึงบุคคลที่ชื่อ “ริงโกะ”
----------------------------------------------------
“ทำไมล่ะ? เธอคิดมากเรื่องที่พ่อของฉันกีดกันพวกเราสองคนหรอ? อย่าไปใส่ใจคุณพ่อที่ไร้เหตุผลแบบนั้นเลย”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกนะ มาคิโนะคุง”
หญิงสาวตอบ น้ำเสียงของเธอสั่นเครือ
“แล้วเรื่องอะไรล่ะ? บอกฉันมาสิ”
“ฉันพูดไม่ได้หรอก... แต่พวกเราสองคนคบกันไม่ได้”
น้ำตาของหญิงสาวค่อยๆไหลรินออกมา เธอพยายามหยุดเสียงสะอื้นของตนเพื่อพยายามที่จะเค้นคำพูดอะไรบางอย่างออกมาอย่างยากลำบาก
“ฉันขอโทษ...”
----------------------------------------------------
“เฮ้! ซากุรางิคุง หลับสบายจังเลยนะ พักเที่ยงแล้ว”
มาคิโนะค่อยๆงัวเงียขึ้นมาจากโต๊ะเรียน เพื่อนร่วมห้องที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆเป็นคนปลุกเขาขึ้นมา ถ้าเมื่อก่อนล่ะก็ป่านนี้เขาคงหลับไม่รู้เรื่องจนถึงเลิกเรียนเป็นแน่
ที่เป็นแบบนี้ก็ต้องย้อนไปตั้งแต่ที่เขาลงแข่ง ‘มินาโนะ กักคุเอ็น AG Battle ครั้งที่ 1’ และสามารถต่อสู้กับคาซามิได้อย่างสูสี นั่นทำให้เริ่มเป็นที่พูดถึงและมีคนเข้ามาคุยกับเขามากขึ้น แม้ว่าเขาจะไม่ได้ฮอตถึงขนาดมีสาวๆมาสารภาพรัก แต่ก็นับว่าทำให้ภาพลักษณ์นายจืดจางของเขาดูมีสีสันกว่าแต่ก่อน
“เมื่อคืนนอนดึกหรอ? อ่านหนังสือสอบล่ะสิ ใกล้จะสอบปลายภาคฤดูร้อนแล้วนี่นะ”
“อะ... เอ่อ ก็... ประมาณนั้น”
มาคิโนะเออออตามไปแม้จริงๆแล้วเขาไม่ได้ทำแบบนั้นเลยก็เถอะ
“ฉันจะไปซื้อขนมปัง นายจะไปด้วยกันไหม?”
“อะ... เอ่อ นายไปก่อนเถอะ ฉันว่าจะไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำสักหน่อย”
เมื่อจบบทสนทนาสั้นๆ เพื่อนร่วมห้องของเขาก็เดินจากไป มาคิโนะยืนยืดเส้นยืดสายแล้วเดินออกจากห้องเรียน มุ่งหน้าไปยังห้องน้ำ
มาคิโนะก้าวเท้าเดินไปอย่างช้าๆแต่สม่ำเสมอ ดูไม่ค่อยรีบไปยังจุดหมายมากเท่าไหร่ เขาก้มหน้าก้มตา มีสีหน้าครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่าง เหมือนกำลังนับก้าวเดินของตัวเองอะไรทำนองนั้น
แต่พอเขาเงยหน้าขึ้นก็หยุดก้าวเดินทันที สายตาที่จับจ้องไปยังภาพตรงหน้าดูตะลึงงัน แม้โดยรวมสีหน้าจะดูนิ่งตามแบบฉบับของมาคิโนะ อารมณ์ประมาณเจอหน้าผาตรงหน้าและเกือบจะตกลงไป
สีขาว...
นั่นคือสิ่งที่มาคิโนะเห็น
ท่อนขาเรียวสวย...
คือสิ่งที่มาคิโนะเห็นเป็นลำดับถัดมา
สรุปสั้นๆคือ มาคิโนะเห็นกางเกงในของผู้หญิงคนหนึ่ง
เธอคนนั้นยืนอยู่บนเก้าอี้ กำลังจะติดป้ายอะไรบางอย่างเหนือประตู ด้วยตำแหน่งที่เธอยืนทำให้มองเห็นใต้กะโปรงของเธอได้อย่างง่ายดาย
เหมือนสาวเจ้าจะรู้ตัวว่ามีคนมอง เธอหันไปทางมาคิโนะที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงจุดเดิม เผยให้เห็นใบหน้าอันสะสวยราวกับหลุดมาจากนิตยสารแฟชั่น ผมสีบลอนด์ของเธอถูกมัดเป็นหางม้า ดวงตาของเธอมีสีฟ้า ไม่ต้องบอกก็พอจะเดาออกว่าเธอน่าจะมีเชื้อสายทางยุโรป ดูจากสีริบบิ้นของชุดนักเรียนบ่งบอกว่าเธอเรียนอยู่ปี 3
มาคิโนะผงะเล็กน้อยเมื่อหญิงสาวหันมา มีความเป็นไปได้อยู่สองทาง หนึ่งคือตะลึงในความงดงามของเธอ กับสองกำลังตกใจเมื่อเธอหันมาในขณะที่เขาเห็นกางเกงในของเธอ
“เห็นแล้วสินะ”
น้ำเสียงของเธอนั้นเรียบเฉยไร้ความรู้สึก เช่นเดียวกับสีหน้าของเธอ หญิงสาวผมบลอนด์ก้าวลงมาจากเก้าอี้สู่พื้น
“อะ... เอ่อ”
มาคิโนะกำลังจะกล่าวขอโทษ แต่หญิงสาวชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน
“คงกำลังจินตนาการว่าย่ำยีฉันอย่างเมามันด้วยแท่งหรรษาที่อยู่ตรงหว่างขาสินะ ร้ายจริงๆ”
“หะ... หา??”
บรรยากาศของบทสนทนาแบบนี้มาคิโนะช่างคุ้นเคยเสียเหลือเกิน
น้ำเสียงอันเรียบเฉยของเธอไม่ได้เข้ากับสิ่งที่เธอพูดเลยแม้แต่น้อย น้ำเสียงแบบนั้นน่าจะเอาไว้เล่าประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นมากกว่า และที่สำคัญเธอพูดเรื่องแบบนั้นกับคนที่เพิ่งเจอกันอย่างหน้าตาเฉย เล่นเอามาคิโนะติดสตั้นไปชั่วขณะ
“หืม... เงียบไปแบบนี้ คงใกล้จะถึงจุดสุดยอดเต็มทนแล้วสิท่า... หลั่งเร็วแบบนี้สนใจให้ฉันเป็นผู้ควบคุมการหลั่งให้เอาไหม?”
“อะ... เอ่อ พูดอะไรตั้งแต่เมื่อกี้แล้วน่ะครับ?”
จู่ๆหญิงสาวก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ มาคิโนะถอยห่างออกไปตามสัญชาตญาณ เขาได้กลิ่นหอมๆจากแชมพูไม่ทราบยี่ห้อลอยมา ตามมาด้วยกลิ่นน้ำหอมที่น่าจะมีราคาพอตัว
“ซากุรางิ มาคิโนะ สินะ?”
“ทำไมรู้ชื่อผมล่ะครับ?”
“ตอนแข่ง AG Battle ทำได้ดีเลยนิ”
“เอ่อ... ไม่หรอกครับ ผมยังเป็นมือใหม่...”
“ไม่ต้องถ่อมตัวไปเลย... เอาชนะคาซามิคุงแถมยังทำให้หมอนั่นกลับใจได้ นายนี่ไม่ธรรมดาเลยนะ”
“คาซามิคุง? คุณชิโร่น่ะหรอครับ?”
“หืม... คงกำลังสงสัยสินะว่าทำไมฉันถึงเรียกเจ้าหมอนั่นอย่างสนิทสนม”
บางทีในใจของมาคิโนะอาจจะกำลังคิดอยู่ว่า ‘ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงเอาแต่พูดเองเออเองอยู่ได้’
“ฉันกับคาซามิเป็นเพื่อนร่วมห้องกัน แล้วก็เป็นสมาชิกชมรมของฉันด้วย”
“เพื่อนร่วมห้อง?”
มาคิโนะเหลือบมองริบบิ้นของหญิงสาว เหมือนเธอจะรู้ว่ามาคิโนะกำลังสงสัยเรื่องอะไรอยู่จึงพูดขึ้น
“หึ... เป็นคำถามที่ดีมาก เป็นเพื่อนร่วมห้องแต่ทำไมอยู่คนละชั้นปี นายตั้งใจจะถามแบบนั้นสินะ?”
“อ่ะ... อ่า”
แม้มาคิโนะจะสุดมึนกับการพูดเองเออเองก็หญิงสาว แต่เขาก็เออออห่อหมกตามไปด้วย
“หมอนั่นซ้ำชั้นน่ะสิ... เพราะเอาแต่หมกมุ่นเรื่องการประลอง AG Battle แต่จะว่าไปมันก็เป็นความผิดฉันส่วนหนึ่งด้วยล่ะ ที่ทำให้หมอนั่นเป็นคนแบบนั้น”
หญิงสาวสูดหายใจลึก เพื่อเตรียมที่จะพูดอะไรยาวๆ
“ตอนแรกเจ้าหมอนั่นก็ไม่ใช่พวกอวดเก่งอะไรแบบนั้นหรอก แต่พอได้นาโอกิมา ฉันก็ดันไปบรรยายสรรพคุณของนาโอกิจนเกินเหตุว่าดีอย่างนั้นอย่างนี้ โดนยอมากๆเข้าเจ้านั่นก็เริ่มเอานาโอกิไปประลองกับคนอื่น ยิ่งชนะบ่อยเข้าก็ยิ่งหลงว่าตัวเองเก่งที่สุด จะพูดอะไรให้กลับตัวกลับใจก็ไม่ทันซะแล้ว”
หญิงสาวพักหายใจแล้วพูดต่อ
“พอรู้ว่าเจ้าหมอนั่นจะไปแข่งระดับเขต ในใจฉันก็คิดว่าคงจะทำให้หมอนั่นรู้สึกตัวสักที เพราะการแข่งระดับเขตมันไม่ใช่ง่ายๆ กลายเป็นว่าเจ้านั่นเข้ารอบชิงได้ แต่สุดท้ายก็ไปแพ้ให้กับท่านเท็ตสึ... เอ่อ... เท็ตสึยะ อายาโตะ แชมป์ระดับเขต นายน่าจะเคยได้ยินชื่อนี้สินะ?”
เขาพยักหน้าไปตามน้ำ มาคิโนะเหมือนเคยได้ยินชื่อนั้นทางโทรทัศน์มาก่อน
“ฉันคิดว่าความพ่ายแพ้จะทำให้หมอนั่นสำนึกได้ กลายเป็นยิ่งทวีความบ้าคลั่งมากขึ้น เจ้านั่นไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ หลอกตัวเองมาตลอดว่าไม่เคยแพ้ให้กับใคร ฉันแปลกใจจริงๆที่นายสามารถทำให้เจ้านั่นกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้”
“อ่า... ครับ”
“โอ๊ะ!! ขอโทษทีนะที่พูดอะไรน่าเบื่อ”
“ไม่เป็นไรครับ”
ความจริงมันก็ดีกว่ามาพูดอะไรแปลกๆในตอนแรกตั้งเยอะ
“เหมือนฉันจะลืมแนะนำตัวไปเลยสินะ”
หญิงสาวกระแอมไอเล็กน้อยแล้วพูดต่อ
“ฉันชื่อไอซาวะ ซายูริ ปี 3 ชื่อกลางว่าสเตลล่า”
“สเตลล่า?”
“อืม... บรรพบุรุษของฉันเป็นชาวอิตาลีน่ะ”
“อ่า... ยอดไปเลยนะครับ รุ่นพี่ไอซาวะสินะครับ”
“เรียกว่า ‘ซายูริน’ ก็ได้นะ”
“อ่ะ... เอ่อ... ระ... รุ่นพี่ซายูริน”
“หืม... เรียกผู้หญิงที่เพิ่งเคยเจอหน้ากันด้วยความสนิทสนมแบบนี้ คงอยากจะเปิดซิงฉันเต็มทนสินะ?”
“ได้ข่าวว่ารุ่นพี่เป็นคนบอกให้ผมเรียกแบบนั้นเองนะครับ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเปิดซิงล่ะเนี่ย??”
“อ้อ... ฉันเป็นประธาน ‘ชมรมวิจัย AG’ ด้วยนะ”
“อ่า... แสดงว่ารุ่นพี่ก็เป็นเจ้าของ AG เหมือนกันสินะครับ?”
“การชื่นชอบอะไรบางอย่าง ก็ไม่จำเป็นต้องมีสิ่งนั้นในครอบครองเสมอไปหรอกนะ อย่างนายที่มีความชื่นชอบในการเปิดซิงผู้หญิง ก็ไม่ได้สะสมเยื่อบริสุทธิ์ของหญิงสาวไว้ที่บ้านนี่นา จริงไหม?”
“อย่ายัดเยียดงานอดิเรกแปลกๆให้คนอื่นสิครับ...”
“โอ้... คุยซะเพลินเลยนะ นายตั้งใจจะไปไหนหรือเปล่า?”
“อ่ะ... ครับ”
“งั้นไว้เจอกันนะ โชคดีล่ะ ฉันเชื่อว่านายต้องเป็นเทรนเนอร์เก่งๆได้แน่”
ซายูริโบกมือให้กับมาคิโนะ เขาโบกมือกลับ ก่อนที่ตั้งท่าจะเดินจากไป แต่ก็หยุดเมื่อซายูริซึ่งหันมองไปทางหน้าต่างมีท่าทีแปลกไป เธออ้าปากค้าง ตัวสั่นระริกเล็กน้อย ดูเหมือนผู้หญิงที่ทนไม่ได้เมื่อเห็นสินค้าลดราคา
ทำให้มาคิโนะมองไปทางเดียวกับซายูริเพื่อดูว่าเธอกำลังเห็นอะไรอยู่
มาคิโนะมองผ่านหน้าต่างไปยังพื้นเบื้องล่าง เขาก็พบกับเด็กสาวผมทรงทวินเทลสีดำ ร่างของเธอเล็กราวกับเด็กมัธยมต้น เธอสวมปลอกแขนสีแดงไว้ที่แขน มาคิโนะเคยเจอหน้าเธอแล้วครั้งนึงในพิธีเปิดงาน “มินาโนะ กักคุเอ็น AG Battle ครั้งที่ 1’
โฮโจ ซุมิเระ ประธานสภานักเรียนคนปัจจุบันนั่นเอง
แต่นั่นคงไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้ซายูริมีท่าทางแบบนั้น
ซุมิเระกำลังวิ่งตามชายหนุ่มคนหนึ่ง เขามีผมสีแดงสด ดูจากระยะห่างระหว่างซุมิเระกับเขาแล้ว ท่าทางชายหนุ่มผมแดงนั้นจะมีความเร็วในการวิ่งมากกว่า
แม้มองจากที่ไกลๆ ก็เห็นได้ชัดเจนว่าเขามีรูปร่างดีเหมือนนักกีฬา โครงหน้าได้รูป องค์ประกอบต่างๆบนใบหน้าดูลงตัว ง่ายๆคือถ้าบอกว่าเขาเป็นดาราล่ะก็ใครๆก็คงเชื่อ
เขาน่าจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ซายูริมีท่าทางแบบนี้
มาคิโนะเหมือนเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อน ผมสีแดง หน้าตาอันหล่อเหลา รูปร่างสันทัด เหมือนจะเคยเห็นในโทรทัศน์ เมื่อนำมารวมกับความทรงจำที่เขาเคยได้ยินชื่อของผู้ชนะ AG Battle ระดับเขตจากซายูริ ก็พอจะปะติดปะต่อได้
ว่าเขาคือเท็ตสึ-
“มัมมามีอา!** ท่านเท็ตสึย้า~!!”
จู่ๆซายูริก็ตะโกนขึ้นแล้ววิ่งพรวดลงบันไดที่อยู่ใกล้ที่สุดในทันที โดยที่มาคิโนะยังยืนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่รู้เพราะความมึนหรือว่าเพราะอะไรก็ไม่ทราบ มาคิโนะจึงตะโกนไปว่า “เดี๋ยวสิครับรุ่นพี่” แล้ววิ่งตามซายูริไปอีกคน
เท็ตสึยะ อายาโตะ ผู้ชนะการแข่งขัน AG Battle ระดับเขตมาทำอะไรที่โรงเรียนมินาโนะกันนะ?
----------------------------------------------------
*ยามาโตะ นาเดชิโกะ เป็นคำศัพท์ภาษาญี่ปุ่นที่ใช้เรียกผู้หญิงที่มีความงามในแบบกุลสตรีของญี่ปุ่น
**มัมมามีอา! เป็นคำอุทานภาษาอิตาลี มีความหมายประมาณว่า “คุณพระช่วย” อารมณ์ประมาณคำว่า Oh My God! ในภาษาอังกฤษ
