“หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้โรคจิต!!”
ซุมิเระตะโกนลั่นปนหายใจหอบ หลังจากที่เธอวิ่งตามชายหนุ่มผมสีแดงสดที่เธอเรียกว่า ‘ไอ้โรคจิต’ ระยะห่างระหว่างเธอกับเขานั้นไม่ลดลงแถมยังมีแต่มากขึ้นเรื่อยๆ ท่าทางความเร็วในการวิ่งของซุมิเระจะสู้เขาไม่ได้
ก็ไม่รู้ว่าเพราะหนุ่มผมแดงนั้นวิ่งเร็ว หรือเพราะร่างเล็กราวกับเด็กประถมของซุมิเระจะทำให้ช่วงวิ่งนั้นสั้นลงตามสรีระ ไม่ว่าจะเหตุผลใดก็ตามเธอไม่น่าจะวิ่งตามเขาทันเป็นแน่ต่อให้เร่งฝีเท้าขนาดไหน
“วิ่งเร็วจังนะเจ้าบ้าเอ้ย!!”
ซุมิเระสบถออกมา ใจจริงก็อยากจะหยุดพักเพราะเธอเหนื่อยจนทนจะไม่ไหว แต่พอเห็นว่าหนุ่มผมแดงกำลังจะวิ่งไปที่ใด เธอก็แสยะยิ้มและเหมือนมีกำลังฮึดขึ้นมา
ในที่สุดหนุ่มผมแดงก็หยุดฝีเท้า เมื่อตรงหน้าเขากลายเป็นรั้วเหล็กทอดยาว ท่าทางหนุ่มผมแดงจะยังไม่คุ้นชินกับสถานที่จึงวิ่งสะเปะสะปะจนเจอทางตัน ซุมิเระตามมาทันจนได้ สภาพของเธอนั้นดูไม่จืด ผมทรงทวินเทลของเธอเริ่มจะหลุดลุ่ย เสื้อผ้าเปียกโชกจากเม็ดเหงื่อที่ท่วมร่างกาย ปากอ้าพะงาบๆเพื่อที่จะกอบโกยออกซิเจนเข้าปอดให้ได้มากที่สุด ต่างจากหนุ่มผมแดงที่แทบไม่มีท่าทีว่าเหนื่อยเลยแม้แต่นิด
แต่ถึงกระนั้นซุมิเระก็ยิ้มราวกับว่าตนวิ่งเข้าเส้นชัยเป็นที่หนึ่ง
“ตามทัน... จนได้”
ซุมิเระพูดไปหอบไป ความหมายของรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก่อนหน้านี้คงมาจากความคุ้นชินสถานที่ภายในโรงเรียนเป็นอย่างดีในฐานะประธานสภานักเรียน ทำให้เธอรู้ว่าเป้าหมายนั้นกำลังจะวิ่งสู่ทางตัน เธอจึงเลือกจะวิ่งตามอย่างไม่ลดละทำให้เป้าหมายจนมุมในที่สุด
“ขอโทษทีนะครับ ไม่ทราบว่าผมทำอะไรผิดถึงวิ่งไล่ตามผมขนาดนี้”
หนุ่มผมแดงตีหน้าซื่อ น้ำเสียงของเขานุ่มละมุนชวนหลงใหล บวกกับหน้าตาอันหล่อเหลาชวนหลงรัก บางทีถ้าคนตรงหน้าไม่ใช่ซุมิเระอาจจะหลงเสน่ห์เขาไปแล้วก็ได้
“ถ้าไม่ผิดแล้วจะวิ่งหนีฉันหาพระแสงอะไรกันเล่า?”
“ก็ลองคิดดูสิครับ ถ้าจู่ๆมีผู้หญิงท่าทางน่ากลัววิ่งไล่ตามมา เป็นใครๆก็ต้องวิ่งหนีกันทั้งนั้น สัญชาตญาณพื้นฐานของมนุษย์เลยนะครับเนี่ยคุณน่าจะเข้าใจดีนะ”
“นายทำเป็นไก๋กับเรื่องที่นายทำไปหรือไงกัน?”
“ไก๋เก๋ยอะไรกันครับ หาว่าผมบุกรุกสถานที่หรือเปล่า ดูดีๆสิครับผมใส่ชุดนักเรียนของโรงเรียนนี้ ผมเป็นนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาที่นี่ นี่ไงครับหลักฐาน บัตรนักเรียนของผม”
หนุ่มผมแดงแสดงบัตรนักเรียนของเขาขึ้นมา บนนั้นมีรูปถ่ายใบหน้าตรงของเขาและชื่อที่ระบุไว้ว่า ‘เท็ตสึยะ อายาโตะ’
“เท็ตสึยะ อายาโตะงั้นหรือ... ยังไงก็เถอะ! ฉันเข้าใจแล้วว่านายเป็นนักเรียนที่ย้ายเข้ามาใหม่ แต่นายจะอธิบายยังไงกับเรื่องที่นายไปแอบดูที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของผู้หญิงกันห๊ะ??”
“หืม... พูดเรื่องอะไรหรอครับ? ผมไม่เข้าใจ๊ไม่เข้าใจเลยสักนิด”
“นายนี่มันกวนประสาทชะมัดเลยนะ!!”
“ผมบอกแล้วว่าผมไม่ได้ทำอะไรผิด มีหลักฐานไหมครับว่าผมทำเรื่องอะไรแบบนั้น?”
“มะ... มันจะไปมีของแบบนั้นได้ยังไงกัน ก็ฉันเห็นกับตา...”
“นั่นไงล่ะครับ ในเมื่อไม่มีหลักฐานก็ไม่มีอะไรบ่งบอกว่าผมเป็นคนทำ ยอมแพ้เถอะครับผมหิวข้าวแล้วนะ พักเที่ยงก็จะหมดแล้ว”
“ถะ... ถึงจะไม่มีหลักฐานแต่สาวๆในห้องแต่งตัวต้องเห็นนายหมดแล้วแน่ๆ!! ฉันจะพาพวกเธอมาเป็นพยาน”
“ไม่ยอมแพ้ง่ายๆเลยนะครับ ปล่อยวางซะบ้างเถอะครับ เครียดมากไม่ดีต่อสุขภาพนะ หน้าตาน่ารักๆของคุณจะได้ไม่ต้องมาเป็นริ้วรอย ผิวพรรณของคุณจะได้เปล่งปลั่ง”
“นายไม่ต้องมาแกล้งชมฉันเลย”
“ชิ... ใช้เสน่ห์หลอกยัยนี่ไม่ได้สินะ”
“พึมพำอะไรของนาย??”
“โอ๊ะ! ไม่มีอะไรครับ”
“ไม่ต้องพูดมากแล้ว! คุณเท็ตสึยะ ฉันต้องขอเชิญคุณไปปรับทัศนคติที่ห้องสภานักเรียนเดี๋ยวนี้!!”
ทันใดนั้นทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามาแต่ไกล มันเป็นฝีเท้าที่บ่งบอกถึงความเร่งรีบจนทั้งซุมิเระและอายาโตะหันไปมอง เสียงนั้นใกล้มาเรื่อยๆจนปรากฏหญิงสาวผมรวบหางม้าสีบลอนด์ เธอหยุดอยู่ใกล้ๆที่ทั้งสองยืนอยู่ แม้จะดูเหมือนวิ่งมาด้วยระยะทางที่ไกลแต่เธอก็ไม่มีท่าทางเหนื่อยหอบเลย
“ทะ... ท่านเท็ตซึย้า~! ท่านเท็ตซึยะตัวจริงเสียงจริงด้วย!!”
สาวผมบลอนด์จดจ้องหนุ่มผมแดงด้วยตาเป็นประกาย ถ้าเป็นในการ์ตูนคงมีเสียง
ปิ๊งๆ ออกมาให้ได้ยินแล้ว เธอทำท่าเหมือนได้เจอตัวจริงของดาราที่ตัวเองชื่นชอบมานานแสนนาน
“ซายูริ? เธอมาทำบ้าอะไรที่นี่น่ะ??”
“อ้าว! ซุมิเร็น เธอมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“หา? นี่เธอเมาหรือเปล่า ฉันก็ยืนอยู่นี่ตั้งนานแล้ว อีกอย่างบอกกี่ครั้งว่าอย่าเรียกฉันแบบนั้น”
จากบทสนทนาของทั้งสอง ดูท่าทางซายูริกับซุมิเระคงจะสนิทกันในระดับหนึ่ง
“อ๊ะ... ท่านเท็ตซึยะคะ! ฉันน่ะเป็นแฟนคลับอันดับหนึ่งของคุณเลยนะคะ!!”
“แฟนคลับ? เธอบ้าหรือเปล่าที่ไปเป็นแฟนคลับไอ้โรคจิตนี่”
“นี่! อย่ามาว่าท่านเท็ตสึยะเสียๆหายๆนะ ถึงเป็นเพื่อนสนิทกันฉันก็ไม่ยอมหรอก!”
“ฉันไม่ได้กล่าวหาหมอนั่นลอยๆซะหน่อย ฉันเห็นกับตาว่าเจ้านั่นแอบดูผู้หญิงเปลี่ยนเสื้อผ้า”
“เสียมารยาทที่สุด! ท่านเท็ตซึยะน่ะเป็นสุภาพบุรุษ ไม่มีทางทำแบบนั้นแน่!!”
“จะให้พาสาวๆในห้องแต่งตัวมาเป็นพยานเลยไหม?”
“ท่านเท็ตซึยะทั้งหล่อ ฉลาด เรียนเก่ง แถมยังเป็นสุดยอดเทรนเนอร์ และเป็นถึงแชมป์ AG Battle ระดับเขต เป็นหนุ่มในอุดมคติของสาวๆทั่วประเทศเลยนะรู้ไหม?”
“นี่เธอไม่ได้ฟังฉันเลยหรือไงกัน”
ซายูริออกโรงปกป้องอายาโตะสุดชีวิต เมื่อเขาเห็นดังนั้นเลยรู้สึกว่าตนถือไพ่เหนือกว่าและพูดขึ้น
“อ้าวๆ เห็นแล้วหรือยังครับ ผมน่ะไม่ได้เป็นอย่างที่คุณกล่าวหาเลย ขนาดเพื่อนคุณยังพูดแบบนั้น ทำไมคุณไม่เชื่อเพื่อนล่ะ คุณประธาน”
“ฉันเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นมากกว่าย่ะ! ไม่เคยได้ยินหรอ ‘สิบปากว่า ไม่เท่าตาเห็น’ หยุดแถได้แล้ว ยังไงๆนายก็ต้องมากับฉัน”
“เฮ้อ... ผมชักจะรำคาญขึ้นมานิดๆซะแล้วสิ”
อายาโตะเกาหัวแกรกๆด้วยท่าทีหน่ายๆ ซุมิเระคงจะกัดไม่ปล่อยจนกว่าเขาจะยอมรับผิดเป็นแน่ จากนั้นเขาก็หันไปทางซายูริที่ยังคงมองเขาด้วยสายตาหวานหยดย้อย ก่อนที่จะพูดขึ้น
“แต่ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับที่เข้าข้างผม”
“มะ... ไม่จริง ท่านเท็ตซึยะชมฉันด้วยหรอคะ?”
“แฟนคลับดีๆแบบนี้เห็นทีจะต้องเซอร์วิสสักหน่อย”
แล้วอายาโตะก็ใช้ฝ่ามือช้อนใบหน้าของซายูริขึ้นมา
เขาไม่ได้พูดหรือทำอะไรนอกจากประสานสายตากับฝ่ายตรงข้ามด้วยดวงตาสีเขียวอ่อน
แต่เพียงเท่านั้น ทั้งใบหน้าของซายูริแดงแจ๋เหมือนผลมะเขือเทศ หากเป็นในการ์ตูนคงจะมีเสียงดัง
ปุ๊ง พร้อมกับควันลอยขึ้นมา
“มะ... มะ... มัมมามีย้า~!!!”
ตอนนี้สติของซายูริคงหลุดลอยอย่างสมบูรณ์เพราะความฟินสุดบรรยายไปแล้ว
“นะ... นี่! อย่าไปหว่านเสน่ห์ใส่เพื่อนฉันพร่ำเพรื่อนะยะ!”
“อยากได้บ้างหรอครับ? แต่ขอโทษนะครับ ผมไม่นิยมหน้าอกกระดาน”
“วะ... ว่าไงนะ? กระ... กระ... กระดานหรอ!?”
ใบหน้าของซุมิเระแดงก่ำไม่แพ้ซายูริ เพียงแต่ต่างอารมณ์โดยสิ้นเชิง
ซุมิเระโกรธควันออกหูเมื่ออายาโตะพูดคำต้องห้ามที่ให้ตายยังไงเธอก็ไม่อยากจะได้ยินมันเป็นอันขาด
ปัญหาเรื่องสรีระของเธอนั้นไม่ใช่ครั้งนี้เป็นครั้งแรก หลายครั้งที่เธอถูกมองว่าเป็นเด็กประถมไม่ก็มัธยมต้น แต่นั่นคงไม่น่าโมโหเท่าถูกวิจารณ์เรื่องขนาดหน้าอก อวัยวะที่ผู้หญิงแทบทั้งโลกต่างกังวลมากที่สุด
“นะ... นายว่าใครกระดานกันย้า!!!!”
ในระหว่างที่ระเบิดของซุมิเระกำลังลง แขกรับเชิญอีกหนึ่งคนปรากฏตัวขึ้น มาคิโนะที่วิ่งตามซายูริหยุดเหนื่อยหอบ เขาแทบจะรู้สึกได้ถึงเปลวเพลิงอันร้อนระอุจากตัวของซุมิเระ แม้ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เขาหันมองไปยังซายูริที่เขาวิ่งตามมา เธอยังอยู่ในสภาพสติหลุดไม่หาย
“รุ่นพี่ครับ เกิดอะไรขึ้นหรอครับ?”
มาคิโนะต้องพูดซ้ำเมื่อเห็นซายูริยืนตาลอย
“รุ่นพี่ครับ?”
“เอ๊ะ? อ๊ะ... เอ่อ มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย มัคกี้”
“หา? มัคกี้?”
“ชื่อเล่นของนายไงล่ะ”
“อย่าตั้งชื่อเล่นให้คนอื่นตามใจชอบสิครับ”
“เอาน่าๆ เหมาะดีออกนะ”
“อ่า... เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะครับ เกิดอะไรขึ้นหรอครับเนี่ย?”
“อ๊ะ! ใช่แล้วๆ ดูสิๆ ท่านเท็ตซึยะตัวจริงเสียงจริงแหละ”
ซายูริชี้ไปทางอายาโตะด้วยท่าทางเหมือนผู้หญิงที่อยากได้กระเป๋าแบรนด์เนม
เท็ตสึยะ อายาโตะ ผู้ชนะ AG Battle ระดับเขตที่มาคิโนะเคยเห็นในโทรทัศน์
“สุดยอดเทรนเนอร์ที่ครบเครื่องทั้งหน้าตาและรูปร่าง รวมทั้งมีแฟนคลับมากที่สุดในตอนนี้ มีเพจแฟนคลับด้วยนะ! และฉันนี่แหละที่เป็นเจ้าของเพจนั้น! ตอนนี้ยอดสมาชิกของเพจก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ...”
“อ่า... ครับ”
มาคิโนะตอบรับไปตามน้ำ จริงๆเขาก็ไม่ได้ฟังทั้งหมดหรอก ด้านของซุมิเระกับอายาโตะเองก็ดูจะเรื่องไม่จบเสียที อายาโตะที่เห็นฝ่ายตรงข้ามระเบิดลงก็ดูเหมือนจะตกใจนิดหน่อย แต่เขาก็ยังคงพยายามวางมาดขรึมเช่นเดิม
“ท่าทางผมคงเหยียบโดนกับระเบิดเข้าให้แล้วสิ”
อายาโตะกระแอมไอเล็กน้อยเพื่อเคลียร์เสียงให้ชัดแล้วพูดต่อ
“อะแฮ่ม! ก็ได้... ฉันนี่แหละที่แอบดูสาวๆเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วจะทำไม? ชายที่จะก้าวเข้าสู่การเป็นจักรพรรดิมังกรเจ้าฮาเร็มก็ต้องสอดส่องหาสาวๆที่เหมาะสมสำหรับฮาเร็มอันศักดิ์สิทธิ์ของฉัน แน่นอน! เรื่องสรีระก็เป็นสิ่งสำคัญ! แต่ถ้าให้ไปขอดูของสาวๆโดยตรงก็คงดูไม่ดี ดังนั้นฉันจึงต้องแอบดูร่างเปลือยของผู้หญิงโดยไม่ให้เจ้าหล่อนรู้ตัว อีกอย่างคนอย่างฉันที่เพียบพร้อมทั้งหน้า รูปร่าง และสมอง สามารถข้ามชั้นไปเรียนมหาวิทยาลัยได้ตั้งนานแล้วแต่ฉันไม่ต้องการ เพราะมีแต่ที่โรงเรียน ม.ปลาย เท่านั้นแหละที่จะเฟ้นหาสาวเอ๊าะๆมาอยู่ในฮาเร็มของฉันได้! ฉันจึงเลือกที่จะมาเรียนที่แห่งนี้ เพื่อฮาเร็มอันสมบูรณ์แบบยังไงล่ะ!!”
เมื่อประกาศเจตนารมณ์ออกมาอย่างชัดเจนด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ดูเหมือนคนโรคจิตที่กล้าประกาศออกมาอย่างชัดเจนว่า ‘ข้านี่แหละแอบถ้ำมองผู้หญิงอาบน้ำมานะ!!’ แต่ถึงกระนั้นซายูริก็ยังส่งสายตาเป็นประกายเหมือนกับอยากจะเป็นส่วนหนึ่งในฮาเร็มของเขาเต็มแก่
ซุมิเระยิ้มอย่างผู้ชนะเมื่ออายาโตะยอมรับความจริง
“ในที่สุด นายก็ยอมรับซะทีนะ ไอ้โรคจิต คราวนี้คงยอมไปกับฉันแล้วสินะ”
“ผมยังไม่ได้พูดสักคำเลยนะว่าจะยอมไปกับคุณน่ะ”
อายาโตะกลับมาวางมาดขรึมอีกครั้ง
“ผมไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้นนะ เดี๋ยวผมว่าจะเดินดูรอบๆโรงเรียนเพื่อหาทางหนีทีไล่ เอ้ย เยี่ยมชมโรงเรียนสักหน่อย”
“ไม่ต้องเลยนะ คิดหรอว่านายที่เป็นแค่ผู้ชนะเลิศ AG Battle ระดับเขตแล้วจะหนีพ้นอำนาจของสภานักเรียนไปได้”
“พูดถึงเรื่อง AG แล้ว ผมชักอยากจะอุ่นเครื่องสักรอบก่อนแข่งระดับประเทศเหมือนกันนะครับนี่ เอางี้ไหมครับ เรามาแข่งกันดีกว่า ถ้าผมชนะคุณต้องปล่อยผมไป แต่ถ้าผมแพ้คุณจะพาผมไปปรับทัศนคติที่ไหนก็เชิญตามสบายเลย ว่าไงครับ?”
“อย่ามาต่อรองไม่เข้าท่านะ นายเป็นคนผิดแท้ๆไม่มีสิทธิ์มาต่อรองอะไรแบบนี้”
“หืม... หรือว่าคุณกลัวผม? อ๊ะ หรือไม่ก็ไม่มีปัญญาหาซื้อ AG เพราะขนาดหน้าอกยังไม่มีปัญญาเสริมให้มันใหญ่ขึ้นเลย ‘กระดาน’ จนถึงทุกวันนี้”
ดูท่าอายาโตะจะเน้นคำว่า ‘กระดาน’ เป็นพิเศษ ซุมิเระโกรธจนหน้าดำหน้าแดงอีกครั้ง รอบนี้ดูเหมือนโกรธเสียจนอยากจะปล่อยระเบิดทำลายล้างสูงออกมาทีเดียว
“ก็ได้ย่ะ! ฉันรับคำท้า ฉันจะทำให้นายพูดไม่ออกเลย!!”
เมื่อถูกเรียกด้วยคำต้องห้ามอีกครั้ง เธอจึงรับคำท้าไปแบบไม่คิด อายาโตะยิ้มมุมปากทันที เมื่อยั่วด้วยเสน่ห์ไม่ได้เขาเลยยั่วโมโหแทนซะเลย
“ว้าว! จะแข่ง AG Battle กันหรอคะ? เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รับชมการประลองของท่านเท็ตซึยะแบบใกล้ชิด ที่หน้าโรงเรียนมี Auto-Pilot อยู่หนึ่งเครื่อง เดี๋ยวฉันพาไปนะคะท่านเท็ตซึยะ”
“ไม่ต้องเลย เธออยู่นี่แหละ เดี๋ยวเจ้าโรคจิตนี่ก็ฉวยโอกาสหนีหรอก”
“วิตกจริตไม่เข้าท่าจริงๆนะครับ ลูกผู้ชายอย่างผมพูดแล้วไม่คืนคำ แต่ก็เอาเถอะครับ ตามใจคุณละกัน”
ซุมิเระกับอายาโตะเดินไปด้วยกันโดยที่ทั้งสองเขม่นกันไปตลอดทาง เล่นเอาซายูริหน้าบูดเพราะอดไปกับอายาโตะสองต่อสอง
“Auto-Pilot นี่มันคืออะไรหรอครับ?”
มาคิโนะถามขึ้นด้วยความสงสัย
“หืม... นายไม่รู้จักหรอ? แคปซูลสำหรับเคลื่อนย้าย AG ยังไงล่ะ”
“เคลื่อนย้ายหรอครับ?”
“ใช่ เทรนเนอร์ทุกคนคงไม่อยากจะพา AG ไปไหนต่อไหนตลอดเวลาใช่ไหมล่ะ? แคปซูลที่ว่านี่แหละจะพา AG มาได้ตลอดที่ต้องการ เพียงแค่ใส่ซีเรียลนัมเบอร์ของ AG และรหัสผ่านที่ตั้งไว้ เสร็จแล้วเจ้าเครื่องนี่ก็จะส่งสัญญาณไปยัง AG เพื่อให้ AG เดินทางไปยังแคปซูลที่อยู่ใกล้ที่สุด แล้วเคลื่อนย้ายมาอยู่ในแคปซูลจุดหมาย แล้วก็... ถ้าอยากจะพา AG เคลื่อนย้ายไปยังแคปซูลที่อื่นๆที่ติดตั้งอยู่ทั่วญี่ปุ่นก็สามารถทำได้เหมือนกัน”
“ยอดไปเลยนะครับ ว่าแต่ประธานโฮโจนี่ก็เป็นเทรนเนอร์เหมือนกันหรอครับ?”
“อ่า... ใช่แล้วล่ะ อย่าดูถูกยัยนั่นเชียวนะ ยัยนั่นผ่านสมรภูมิ AG Battle มาอย่างโชกโชนเลยล่ะ ไม่ว่าจะเป็นการแข่งขันบนดินหรือใต้ดิน”
“การแข่งขันใต้ดิน?”
“เป็นการแข่งขันแบบไม่มีกฎกติกาน่ะ ไม่มีกำหนดค่า HP ไม่มีการใช้การ์ด และไม่ต้องใช้ AG Vision ต่อสู้จนกว่าจะตายกันไปข้าง เวลา AG ต่อสู้กันแบบนี้จะบาดเจ็บหนักเป็นพิเศษ ต่างจากการต่อสู้แบบทั่วไปที่จะมีเหมือนเกราะป้องกันอ่อนๆให้กับ AG ทุกตัว เวลาถูกโจมตีจะไม่บาดเจ็บสาหัสมาก อย่างทีนายเห็นว่าโดนระเบิดโดนอะไรเข้าไปก็ยังไม่ค่อยจะเป็นอะไร ต่างจากการต่อสู้ใต้ดินที่บางครั้งโดนชกแรงๆเข้าสักทีก็อาจจะพังได้เลย”
“แบบนี้นี่เอง...”
“ไม่น่าเชื่อ... เป็นถึงรองชนะเลิศ มินาโนะ กักคุเอ็น AG Battle แต่กลับไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้เลยนะ”
“อ่า คือเรื่องมันยาวน่ะครับ”
เรื่องมันก็ยาวอย่างที่เขาว่าจริงๆ ว่าทำไมมาคิโนะถึงจับผลัดจับผลูเข้ามาอยู่วงการนี้ได้โดยที่ไม่มีความรู้ใดๆเลย
“มัคกี้ นายเป็นผู้ชายที่น่าสนใจจริงๆ ฉันชักอยากจะค้นหาตัวนายให้มากกว่านี้แล้วสิ”
ซายูริพูดพลางเลียริมฝีปาก มาคิโนะไม่ได้ตอบอะไรแล้วยิ้มแห้งๆ เพราะเขาคิดว่าคงเป็นการหยอกเล่นไปเรื่อยตามปกติของเธอ
----------------------------------------------------
ไม่นานนักการประลองก็กำลังจะเริ่มขึ้น
ซุมิเระมาพร้อมกับ AG ของตน เป็นหญิงสาวผมยาวสีม่วงเข้ม ดวงตาสีเดียวกับเส้นผมและตาข้างซ้ายถูกปิดไว้ด้วยผ้าคาดสีดำ บางทีนั่นอาจจะเป็นบาดแผลที่เกิดจากการต่อสู้ใต้ดินที่ซายูริพูดถึง เธอสวมเสื้อกล้ามและกางเกงสีเขียวดูคล้ายกับชุดของพวกทหารอะไรแบบนั้น
ส่วน AG ของทางอายาโตะนั้นมาคิโนะเองก็เคยเห็นมาแล้วในโทรทัศน์ เป็นหญิงสาวผมสีม่วงอ่อนๆอยู่ในชุดที่ดูคล้ายแม่มดหรือจอมเวทย์ แต่ที่โดดเด่นที่สุดคือรูปร่างอันสะบึมของเธอ ด้วยชุดที่ใส่ยิ่งทำให้ส่วนโค้งเว้านั้นชัดเจน แบบว่าเดินผ่านผู้ชายคนใดก็ต้องเหลียวมองโดยไม่อาจจะควบคุมตัวเองได้
“รู้จักกันไว้นะ นี่เอริกะ AG ของฉัน”
“ถ้าไม่อยากโดนช็อตกรุณาอย่าแตะต้องตัวดิฉันนะคะ”
เอริกะพูดขึ้นทันทีเมื่ออายาโตะทำท่าจะเอามือไปลูบหัวของเธอ จนอายาโตะชักมือกลับแทบไม่ทันพร้อมยิ้มแหยๆ
“ฉันมิเนะ งานอดิเรกคือระเบิดมันให้หมด...”
AG ของซุมิเระแนะนำตัวโดยที่ไม่ต้องรอให้ใครบอก ฟังจากน้ำเสียงแล้วท่าทางว่าสิ่งที่เธอพูดนั่นไม่น่าจะใช่เรื่องล้อเล่น
“เอ่อ... AG ของประธานโฮโจดูน่ากลัวจังเลยนะครับรุ่นพี่”
“เธอน่ะเป็นผู้ชำนาญด้านระเบิดทุกชนิด ถ้ามีเหตุระเบิดที่ไหนแทบจะตกเป็นผู้ต้องสงสัยคนแรกๆเลยล่ะ แถมมีหลายครั้งที่เธอโดนลูกหลงจากระเบิดของตัวเองจนต้องเข้าไปซ่อมแซมที่ AG Center อยู่บ่อยๆ เพื่อชัยชนะแล้วบางทีเธอก็ยอมโดนระเบิดเองก็มี จนบางทีก็ได้รับฉายาว่า ‘คามิคาเซ่’ หรือมือระเบิดพลีชีพ”
ซายูริพูดจบก็สวม AG Vision พร้อมยื่น AG Vision อีกอันให้กับมาคิโนะ เพราะเธอพอจะเดาออกว่าเขาไม่ได้เอามันมา
“สู้ๆนะคะท่านเท็ตซึย้า~!
“ให้ตายสิ เธอยังเป็นเพื่อนฉันอยู่หรือเปล่าเนี่ยซายูริ”
ซุมิเระตะโกนโต้ตอบซายูริพร้อมสวม AG Vision
“ขนาดเพื่อนยังไม่เข้าข้างเลยนะคุณประธาน”
“เพราะยัยนั่นมันคลั่งนายต่างหากล่ะ”
บทสนทนาสั้นๆจบลงพร้อมการประลองที่เริ่มขึ้น
Erika vs Mine
