“ดิชั้นคิดว่าการมาของชาวดวงจันทร์นั้นจะนำพาความวุ่นวายมาค่ะ” หญิงที่อยู่ใต้ผ้าคลุมสีแดงพูดขึ้น
“ทำไมท่านหมอเบลล่าคิดแบบนั้นล่ะครับ?” พิธีกรในชุดสูทเอ่ยปากถาม
“จะให้ดิชั้นพูดว่าทำไมคงยาก แต่ดิชั้นสัมผัสได้ ชั้นสัมผัสได้ถึงความโกลาหลที่กำลังจะเกิดขึ้นเร็วๆนี้ ดิชั้น-“
ไม่ทันที่ผู้หญิงในผ้าคลุมสีแดงจะพูดจบ ภาพก็ถูกตัดไป ชายหนุ่มดำที่ถือรีโมทสีดำเป็นคนปิดโทรทัศน์เครื่องนี้ เขาวางรีโมทลงไปบนโต๊ะ เขาแหงนหน้ามองเพดานห้องก่อนจะพูดลอยๆออกมา
“ไร้สาระน่า”
ผู้หญิงที่อยู่บนจอโทรทัศน์เมื่อครู่นี้คือ “แม่หมอเบลล่า” เธอเป็นหมอดูที่ถูกแม่นที่สุดในยุคนี้ เธอทายถูกหลายเรื่องมากมาย ตั้งแต่เรื่องที่จะเกิดสภาโลก จนไปถึงคนชนะฟุตบอลโลก แน่นอนว่าคนเชื่อในตัวเธอมากมาย จนถึงขนาดมีรายการโทรทัศน์ของตัวเอง ซึ่งออกอากาศช่วงเวลาไพรม์ไทม์ของสถานีใหญ่ๆ ถึงกระนั้นแม้จะมีคนเชื่อและศรัทธาเธอมากขนาดไหนก็ตาม คนที่ไม่เชื่อในตัวเธอก็มีมากเหมือนกัน และ “อดัม เบลล์” ก็ไม่เชื่อในตัวเธอเหมือนกัน แต่ไม่ว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อทุกคนก็เปิดรายการของเธอดูอยู่ดี ชายหนุ่มผมดำเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่เหนือทีวีที่ถูกปิด เข็มยาวนั้นชี้อยู่ที่เลข 6 และเข็มสั้นชี้อยู่เลข 10
“สี่ทุ่มเองเรอะ...” อดัมบ่นด้วยความเบื่อหน่าย
เขาลุกขึ้นมาจากโซฟาที่เขานั่ง ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องนอนของเขา ในห้องนี้มีเขาอยู่คนเดียว เขาออกจากบ้านของพ่อแม่มาตั้งแต่อายุ 17 ในเวลานี้อดัมก็อยู่หอคนเดียวมาได้ประมาณสามปีแล้ว ตอนนี้เขาเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย ถ้าให้พูดว่าชีวิตของอดัมเป็นยังไง ก็ขอใช้คำว่า “จืดชืด” น่าจะเป็นคำที่อธิบายได้ดีที่สุด เมื่ออดัมมาถึงห้องนอนแคบๆของเขาแล้ว มันเป็นห้องที่ไม่ค่อยมีอะไรนอกจากเตียงกับตู้เสื้อผ้า และโต๊ะที่อยู่ข้างๆเตียง เขาก็ทิ้งตัวลงไปบนเตียง เขามือเอามือคว้าผ้าห่มก่อนจะคุมร่างของเขา เขาเอื้อมมือไปปิดสวิตซ์ไฟก่อนจะหลับตาลง ไม่นานนักเขาก็สามารถนอนหลับบนเตียงนุ่มๆอุ่นๆของเขาได้อย่างสบายใจ
“วือ วือ วือ” เสียงของมือถือเขาสั่นอยู่บนโต๊ะดังขึ้น
มันทำให้อดัมตื่นขึ้นมา เขาหันไปมองนาฬิกา ดูเหมือนตอนนี้จะเป็นช่วงเวลาเที่ยงคืน เขาขยี้ตาของเขาก่อนจะเดินไปหามือถือของเขาที่ส่องแสงในห้องที่มืดมิด เขาหยิบขึ้นมาดูก่อนจะเห็นชื่อ “แจ็ค” มันทำให้เขาเกิดข้อสงสัยว่าชายคนนี้โทรหาทำไม ชายผมดำที่สลึมสลือกดปุ่มรับสายก่อนจะหยิบมือถือของเขาไปจ่อที่หูของเขา แต่ไม่ทันที่ชายผมดำคนนี้จะได้พูด เพื่อที่อยู่ที่ปลายสายก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก
“อะ อะ อดัม เป็นอย่างที่แม่หมอพูดเลย”
“เรื่องอะไร?” อดัมถามด้วยน้ำเสียงสงสัย
“เจ้าชายมอร์มอนจากดวงจันทร์ถูกฆ่าน่ะซิ ข่าวพึ่งรายงานมะกี้เลย” เพื่อนร่างสูงของเขาพูด
อดัมได้ยินก็รีบวิ่งไปเปิดโทรทัศน์ เขาคว้ารีโมทจากบนโต๊ะก่อนจะกดปุ่มเปิด ภาพเปิดขึ้นมาช้าๆ เมื่อภาพเปิดขึ้นมานั้น เขาก็เห็นผู้ประกาศข่าวกำลังพูดถึงการตายของเจ้าชายจากดวงจันทร์ อดัมกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆและดูเหมือนทุกช่องจะรายงานเหมือนๆกัน ใช่...เจ้าชายมอร์มอนตายแล้ว และสถานที่ตายนั้นก็คือโลกมนุษย์ อดัมฟังข่าวนี้แล้วก็ทิ้งตัวลงไปบนโซฟา เขาแหงนมองเพดานสีขาว เขาพูดไม่ออก นี่เป็นเรื่องใหญ่ที่สุดตั้งแต่ที่เขาลืมตาดูโลก เสียงของแม่หมอเบลล่าไหลเข้ามาในหัวของเขา
“ชั้นสัมผัสได้ถึงความโกลาหลที่กำลังจะเกิดขึ้นเร็วๆนี้”
=====
ดวงตะวันขึ้นมาจากขอบฟ้าอย่างช้าๆ ผู้คนต่างยังคงไปทำงานเหมือนเช่นเคย บนท้องถนนนั้นเต็มไปด้วยรถยนต์ ส่วนรถไฟใต้ดินก็เต็มไปด้วยเหล่าพนักงานเงินเดือน ที่รอจะโดยสารบนตู้ขบวนที่อึดอัด เหล่าพนักงานนั้นต่างถือหนังสือพิมพ์ด้วย ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นบนสื่อหรือหน้ากระดาษก็มีแต่เรื่องการตายของเจ้าชายมอร์มอน แต่ถึงกระนั้นมันก็ไม่ใช่ให้ ผู้คนได้หยุดงาน พวกเขาต้องตื่นนอนแต่เช้าและตรงไปที่ทำงานก่อนจะเริ่มเวลางาน เช่นเดียวกันกับสภาโลกที่อังเดร โควาดิสก็ต้องมุ่งไปยังสภาโลก เขาจอดรถในจุดที่ถูกจัดไว้ อังเดรเปิดประตูรถออกมาช้าๆ และเมื่อเขาเปิดประตูรถ ฝูงนักข่าวก็ตรงมาที่เขา พร้อมกับยื่นไมค์มาและยิงคำถามใส่เป็นชุด แฟลชนั้นกระพริบอย่างต่อเนื่อง
“คุณอังเดรคะ...จริงรึเปล่าคะ ที่ลูกสาวของคุณ อยู่เบื้องหลังการตายของเจ้าชายมอร์มอน?”
“จริงรึเปล่าครับ คุณอังเดร”
ชายผมขาวที่ใบหน้าเต็มไปด้วยบาดแผลจากสงครามไม่ได้ตอบอะไรก่อนจะเดินแหวกฝูงนักข่าวไป เมื่อเขาผ่านฝูงนักข่าวไปได้ เขาก็เดินตรงไปยังห้องทำงานของเขา เขาขึ้นลิฟต์แก้วตัวเดิมก่อนจะมองออกไปข้างนอก ลิฟต์เลื่อนขึ้นไปอย่างช้าๆ อังเดรคิดถึงคำถามที่เหล่าสื่อมวลชนพูดเมื่อครู่นี้ พวกเขารู้ได้อย่างไรว่าอเลซิสเป็นคนฆ่ามอร์มอน...เขาสั่งให้ตำรวจปิดปากเงียบไปแล้วนี่? อินเตอร์เน็ตงั้นหรือ? แขกที่อยู่ในงานเป็นคนเล่างั้นหรือ? ในหัวของเขาครุ่นคิดถึงลูกสาวของเขา ตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่าอเลซิสลูกสาวของเขาหายไปไหน ดูเหมือนเธอจะหนีออกไป แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเธอหนีออกไปได้ยังไง เพราะความช่วยเหลือของลูกชายของตนหรือเปล่า? หรือเธอหนีออกไปคนเดียวโดยไม่ได้มีใครยื่นมือมาให้ ไงก็แล้วแต่ ตอนนี้หัวของอังเดรคิดไปถึงผลกระทบตามมา แน่นอนว่าพวกดวงจันทร์คงไม่พอใจและแน่ๆ และอาจจะส่งผลร้ายอะไรตามมาก็ได้
“ติ๊ง” เสียงลิฟต์ดังขึ้นมา
มันทำให้อังเดรกลับสู่โลกของความเป็นจริง เขาหันหลังกลับไปก่อนจะก้าวเท้าออกจากตู้กระจก เมื่อเขาก้าวออกมานั้น เขาก็เห็นเจโนช่ากับชายผมสีน้ำตาลที่มีหนวดเครารุงรัง เมื่อชายที่ผมน้ำตาลคนนี้ปรากฏตัว ชายผมขาวที่ชื่ออังเดรก็โค้งให้ก่อนจะเงยหน้ามามองหน้าของเขา
“อรุณสวัสดิ์ครับ องค์จักรพรรดิจอร์แดน มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ?”
“ชั้นก็ไม่รู้นะว่าเกิดอะไรขึ้น...แต่ตอนนี้ทั่วโลกกำลังลือว่าสาเหตุที่เจ้าชายมอร์มอนตาย”
“มาจากลูกสาวของนาย เธอเป็นต้นเหตุจริงรึเปล่า?” ชายผมน้ำตาลที่ชื่อจอร์แดนเอ่ยปากถาม
“จริงครับ...เมื่อวานเธอมาสารภาพกับผมเอง” อังเดรตอบด้วยความสัจจริง
“เจโนช่าเล่าให้ชั้นฟังว่านายบอกให้ตำรวจปิดข่าวเรื่องนี้ไว้ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลนะ” องค์จักรพรรดิพูดต่อ
อังเดรเงียบโดยไม่ได้พูดอะไร เขาเหลือบมองเจโนช่าที่อยู่ข้างๆองค์จักรพรรดิ
“เจโนช่า...ตอนเที่ยงนี้ไม่ต้องไปรับลูกชั้นที่บ้านชั้นแล้วนะ” มือขวาของจักรพรรดิกล่าวกับชายในชุดเครื่องแบบทหาร
สิ่งที่อังเดรพูดนั้นทำให้เจโนช่าส่งสายตามาด้วยความสงสัย เพราะเมื่อคืนนั้นอังเดรโทรมาบอกเขาว่าตอนเที่ยง ให้ไปรับลูกสาวของเขา
“แต่ให้ตามหาลูกสาวของชั้นแทน...หาให้เจอให้เร็วที่สุด”
เจโนช่ารับคำสั่ง เขาพยักหน้าก่อนจะเดินนำหน้าไป หากทว่าไม่ทันที่เขาจะเดินไปสั่งการลูกน้องของเขา องค์จักรพรรดิก็เอ่ยชื่อของเจโนช่า มันทำให้เขาหยุดก่อนจะหันมา
“หาตัวให้เจอมาให้ได้ก่อนวันพรุ่งนี้...เพราะพรุ่งนี้องค์จักรพรรดิแห่งดวงจันทร์จะมาหาเรา”
ประโยคนี้ทำให้เจโนช่าหยุดเดินไปพัก อย่างที่กล่าวไว้ เจโนช่าไม่ใช่คนเก็บสีหน้าเก่ง สีหน้าของเขาเป็นกังวลขึ้นมา ราวกับว่าเขาไม่คิดว่างานนี้เขาจะทำสำเร็จ แต่ถึงกระนั้นเจโนช่าก็ไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะเดินเข้าไปในลิฟต์แก้วพร้อมกับตะเบ๊ะมือขวาและองค์จักรพรรดิก่อนที่ลิฟต์จะปิดไปช้าๆ เมื่อลิฟต์ปิดนั้น ชายผมน้ำตาลที่มีหนวดเฟิ้มก็หันหาชายผมสีขาวที่ส่วนสูงใกล้เคียงกับตนเอง
“นายคงไม่ได้ช่วยลูกสาวของนายหนีหรอกนะ?” จอร์แดนถามตรงๆ
“องค์จักรพรรดิก็รู้นี่...ว่าผมไม่ใช่คนแบบนั้น” อังเดรตอบกลับ
=====
ท่ามกลางร้านเหล้าที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย ทั้งเสียงหัวเราะ เสียงแก้วชนกัน หรือแม้แต่เสียงครางของหญิงสาว ที่ดังกึกก้องไปทั่ว ชายหนุ่มผิวสีดำนั่งอยู่บนเก้าอี้ของเขา ในมือของเขามีแก้วเหล้าอยู่ด้วย เขากระดกเหล้าเข้าไปในปากของเขา ก่อนจะวางแก้วลงไปบนโต๊ะไม้ เสียงแก้วกระแทกกับโต๊ะดังขึ้นมา แต่เสียงของมันนั้นเป็นเสียงเบาๆหากเทียบกับเสียงบรรยากาศรอบๆ เขาหยิบขวดเหล้าอีกขวดขึ้นมาก่อนจะรินลงแก้วอย่างช้าๆ เมื่อเหล้านั้นเต็มแก้วแล้ว เขาก็วางขวดไว้ข้างๆ ก่อนจะหยิบแก้วขึ้นมา
“นั่งด้วยได้ไหม?” เสียงอันคุ้นหูดังขึ้น
เกรกอรี่หันไปก่อนจะเห็นชายผมน้ำตาลผู้มีทรงผมอันเดอร์คัทพร้อมกับหุ่นเหล็กสีเงินที่มีทรวดทรงงดงามยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก เกรกอรี่มอง ชายผิวสีเข้มไม่ได้พูดอะไรได้แต่พยักหน้าเป็นการให้คำตอบ ชายผมน้ำตาลที่ชื่อจาเร็ทลากเก้าอี้ว่างก่อนจะนั่งตรงข้ามกับเกรกอรี่ที่กำลังดื่มด่ำไปกับแอลกอฮอลล์
“จะว่าไปชั้นได้ยินว่ากลุ่มโจรสลัดพวกนายขโมยเรือจากดาวอังคารมาได้นี่”
“พอจะเล่าให้ชั้นฟังได้ไหมว่าทำยังไง?” จาเร็ทเอ่ยปากถาม
“ก็ไม่มีอะไร ชั้นกับฮิดเดน เจมส์ก็แค่บุกไปและฆ่าทุกคนที่อยู่ในนั้น” เกรกอรี่ตอบพร้อมกับยกแก้วที่มีเหล้ามาดื่ม
“โห...ไม่ธรรมดานี่” ชายผมน้ำตาลเอ่ยปากชมพร้อมกับหยิบแก้วเหล้าที่พึ่งมาเสริฟ์เมื่อครู่นี้
“ชั้นเคยไปแบบแปลนอาวุธของพวกชาวดาวอังคาร...รู้ไหมว่าชั้นใช้เวลาเป็นเดือนกว่าจะเข้าไปได้”
“เพราะระบบการป้องกันของดาวอังคารนี่หนาแน่นยิ่งกว่าอะไรเสียอีก” จาเร็ทพูดก่อนจะกระดกของเหลวในแก้ว
ชายผิวสีได้ยินก็ไม่ได้พูดอะไร ว่าแล้วก็มีหญิงสาวสองคนเดินมาล้อมจาเร็ท สายตาทั้งสองคู่ของหญิงสาวต่างมองจาเร็มด้วยสายตายั่วยวน มันทำให้จาเร็ทลุกขึ้นก่อนจะโอบเอวของหญิงสาวทั้งสอง
“ถ้างั้นชั้นขอตัวก่อนล่ะ...ชั้นมีเรื่องที่ต้องทำนิดหน่อย”
พูดจบชายหน้ามนต์ก็เดินไปกับสองสาว โดยมีมิสเลดี้เดินตามไปด้วย หากทว่าจาเร็ทหยุดก่อนจะหันมามองเกรกอรี่พร้อมกับพูดขึ้นอีกครั้ง
“บางที...นายอาจจะเป็นกุญแจที่ทำให้ภารกิจนี้สำเร็จก็ได้”
=====
ชายหนุ่มผมขาวที่มีดวงตาสีแดงเดินบนท้องถนนที่เต็มไปด้วยผู้คน เขากวาดตามองไปรอบๆ เพื่อให้มั่นใจว่าไม่มีใครสะกดรอยตาม แน่นอนว่าจากเรื่องที่เอเลซิสหายตัวไป เขาและพี่ชายของเขาต้องถูกเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับต้นๆแน่ๆ และแน่นอนพวกสภาโลกก็อาจจะส่งคนมาคอยตามดูเขาก็ได้ แต่ดูเหมือนตอนนี้จะยังไม่มี หรืออาจจะมีแต่เขามองไม่เห็น อาเดี่ยนเดินผ่านผู้คนมากมาย ก่อนที่เขาจะมาถึงอพาร์ทเม้นท์หรูแห่งหนึ่ง เขาเดินเข้าไปก่อนจะขึ้นลิฟต์ ลิฟต์นั้นเลื่อนขึ้นช้าๆ อาเดี่ยนแหงนหน้ามองตัวเลขที่วิ่งขึ้นไปเรื่อยๆ จนในที่สุดตัวเลขนั้นก็ถึงเลข 5 ซึ่งเป็นจุดมุ่งหมายของเขา ลูกชายคนสุดท้ายของตระกูลโควาดิสก้าวเท้าออกไปก่อนจะเดินไปตามทางยาว ตลอดทางนั้นไร้ซึ่งผู้คน ดูเหมือนคนส่วนใหญ่จะออกไปทำงานกันหมด เขาหยุดอยู่หน้าห้อง 513 ชายหนุ่มมผมขาวใช้มือเคาะประตู ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“เคธลิน...อยู่ไหม?”
สิ้นเสียงของอาเดี่ยนประตูก็เปิดออกช้าก่อนที่ผู้เปิดนั้นจะเป็นหญิงผมสีดำ ผมของเธอนั้นสั้นเพียงแค่ประบ่า เธอนั้นมีส่วนสูงที่สูงกว่าอาเดี่ยนอยู่ไม่น้อย ดวงตาของเธอนั้นเป็นสีน้ำตาล หญิงคนนี้ชื่อเคธลิน เธอเป็นนางแบบตามปกตินิตยสารและงานเดินแฟชั่น เธอรู้จักกับอาเดี่ยนในงานเดินแฟชั่นนี่แหละ ไม่รู้เพราะอะไร แต่ดูเหมือนคู่นี้จะคุยกันได้อย่างถูกคอและไม่นานทั้งคู่ก็กลายเป็นเพื่อนอย่างรวดเร็ว ถึงกระนั้นน้อยคนจะรู้ถึงความสัมพันธ์ของทั้งสอง เมื่อประตูถูกเปิดออกอาเดี่ยนก็ก้าวเท้าไปในห้อง มันเป็นห้องหรูหรา มีโทรทัศน์ราคาแพง โซฟาราคาแพง รวมถึงยังสามารถเห็นทิวทัศน์ของเมืองอีกต่างหาก
“เอเลซิสดูไม่ดีเลย...” หญิงที่ชื่อเคธลินบอกเมื่ออาเดี่ยนก้าวเท้าเข้ามาในห้อง
“งั้นหรอ...แล้วตอนนี้พี่ผมเป็นยังไงบ้าง?” ชายหนุ่มผมขาวถามถึงพี่สาวตัวเอง
“ตอนนี้นอนอยู่น่ะ ตั้งแต่ที่นายพาเธอมา เธอร้องไห้ตลอด พึ่งหยุดเมื่อกี้” นางแบบสาวตอบ
ชายหนุ่มผมขาวพยักหน้าก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง เขาหันกลับมาหาเพื่อนของเขาก่อนจะพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตึงเครียด
“ถ้างั้นก็ฝากด้วยนะเคธลิน...เธอเป็นคนเดียวที่ชั้นพึ่งได้ในตอนนี้”
