“ลูกๆที่น่ารักของแม่ ออกมาได้แล้วจ้ะ”
เอริกะพูดขึ้นทันทีที่การประลองเริ่มขึ้น เธอวาดมือไปยังอากาศที่ว่างเปล่าเหมือนจะเสกอะไรบางอย่างแบบพวกแม่มดในนิยายปรัมปรา เพียงไม่นานก็ปรากฏหลุมสีดำขึ้นมาหลายหลุมบนอากาศ ลักษณะคล้ายหลุมดำในอวกาศที่พบเห็นในสารคดีท่องจักรวาล ก่อนที่อะไรบางอย่างจะออกมาจากหลุมเหล่านั้น
สิ่งที่ออกมามีลักษณะคล้ายลูกแมว ไม่สิ มันคือลูกแมวนั่นแหละ แต่การที่ลูกแมวออกมาจากหลุมดำเหล่านั้น มันคงไม่ใช่ลูกแมวธรรมดาเป็นแน่ จะเรียกว่า ‘แมวปีศาจ’ ก็คงเรียกได้ไม่เต็มปาก เพราะลักษณะของมันดูน่ารักน่าชัง ประมาณตุ๊กตาที่อยู่ในตู้คีบตามเกมเซ็นเตอร์
“นี่ๆ! เห็นพี่สาวหน้าบึ้งคนนั้นไหม? รีบไปเล่นสนุกกับเขาเร็ว ทำให้เขายิ้มจนปากฉีกไปถึงหูเลยนะ”
เหล่าลูกแมวน้อยน่ารักของเอริกะพุ่งเข้าไปหามิเนะทันทีตามคำสั่ง สายตาของมิเนะนั้นยังคงเรียบเฉย ลูกแมวเหล่านั้นหยุดตรงหน้ามิเนะ พร้อมส่งเสียงเซ็งแซ่ดังระงมที่สามารถสร้างได้ทั้งความรำคาญและความน่าเอ็นดูในเวลาเดียวกัน มิเนะก้มมองลูกแมวเหล่านั้น สายตาของเธอยังว่างเปล่า
“เอาเลยๆ เหล่าลูกๆของฉันเขาอยากเล่นกับเธอน่ะ ทำไมเธอไม่ลอง-”
โครม!!!
มิเนะใช้เท้ากระทืบเข้าใส่ลูกแมวที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่ไยดีจนเศษฝุ่นเศษดินคละคลุ้งไปทั่ว ลูกแมวที่น่าสงสารนั้นหายไปโดยที่ไม่เหลือร่องรอยว่ามันเคยอยู่ตรงนั้น จะว่ามิเนะกระทืบมันจนร่างแหลกละเอียดเป็นจุลก็ไม่น่าใช่ เหมือนกับว่ามันหายไปเฉยๆซะมากกว่า บางทีหากลูกแมวตรงนั้นเป็นแมวจริงๆล่ะก็ สิ่งที่เห็นอาจจะเป็นภาพอันชวนคลื่นไส้แทน
ลูกแมวที่เหลือก็ถูกหญิงสาวใจโหดเตะกระเด็นเป็นลูกฟุตบอล ร่างของมันกระแทกเข้ากับม่านพลังงานแล้วหายไปในอากาศ บางทีถ้าคนที่ยืนตรงนี้ไม่ใช่มิเนะ คงจะเก็บลูกแมวเหล่านั้นไปเลี้ยงที่บ้านแล้วกระมัง
“นี่หล่อน! กล้าดียังไงมาทำร้ายลูกๆของฉัน หึ... ท่าทางหล่อนคงจะไม่ชอบอะไรน่ารักๆเท่าไหร่สินะ ก็ได้...”
เอริกะวาดมือไปตามอากาศอีกครั้ง คราวนี้สิ่งที่ออกมาเป็นลูกไฟสีดำทะมึนประมาณลูกไฟวิญญาณที่เห็นได้ตามการ์ตูนผีญี่ปุ่น ลูกไฟดังกล่าวพุ่งเข้าหามิเนะแล้ววนไปรอบๆ ราวกับเป็นสัญญาณว่าหากเธอขยับตัวแม้แต่นิดลูกไฟเหล่านั้นคงไม่ปราณีเป็นแน่
เอริกะยิ้มเล็กๆแล้ววาดมือไปยังอากาศอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้สิ่งที่ออกมาเป็นเพียงโต๊ะไม้ญี่ปุ่นขนาดเล็ก ดูท่าทางจะเป็นโต๊ะธรรมดาๆ ไม่น่าจะใช่โต๊ะพิเศษอะไร ก่อนที่เธอจะค่อยๆนั่งคุกเข่าลงไปอย่างเรียบร้อย
จากนั้นข้างๆตัวเอริกะก็ปรากฏหญิงสาวในชุดเมด ทั้งหน้าตาและรูปร่างนั้นคล้ายกับเอริกะต่างกันแค่ชุดเท่านั้น บางทีนี่คงเป็นเวทย์มนต์อะไรสักอย่างของเธออีกแน่ๆ ในมือของเมดคนนั้นคือชุดน้ำชาแบบครบเซ็ต ก่อนที่เธอจะค่อยๆวางถ้วยน้ำชาลงไปบนโต๊ะ พร้อมค่อยๆรินน้ำชาจากกาลงไป ควันที่บ่งบอกถึงความร้อนของชาถ้วยนั้นโชยขึ้นมา แม้จะไม่ได้กลิ่นแต่ก็พอคาดเดาได้ว่ามันคงเป็นกลิ่นที่หอมชวนดื่มมากแน่ๆ เมื่อคุณเมดเห็นว่าเสิร์ฟชาเสร็จเรียบร้อยเธอก็หายไปในอากาศ ราวกับไม่เคยมีใครอยู่ตรงนั้นมาก่อน
“หะ... หา? นั่นทำบ้าอะไรน่ะ?”
ซุมิเระถึงกับอุทานเมื่อจู่ๆเอริกะกลับนั่งจิบชาอย่างสบายอารมณ์ทั้งๆที่อยู่ระหว่างการต่อสู้ ดูท่าอายาโตะเองก็รู้ดีเลยมองดูอยู่เฉยๆ
“วันนี้เป็นชาอู่หลงสินะ”
เอริกะเมินซุมิเระแล้วจิบชาต่อไป เล่นเอาซุมิเระแทบควันออกหูเพราะเหมือนดูถูกกันชัดๆ มิเนะยังคงมองดูโดยที่ลูกไฟมรณะยังล้อมรอบตัวเธออยู่ แต่จู่ๆเธอก็ก้มหน้าลง รอยยิ้มปริศนาบนมุมปากค่อยๆปรากฏก่อนที่เธอจะพูดขึ้น
“ฉันว่าระวังชุดน้ำชาของเธอหน่อยดีกว่านะ”
“ชุดน้ำชาของฉันมันทำไมหรอ?”
ตูม!!!!!
ในขณะที่เอริกะกำลังจะยกถ้วยชาขึ้นดื่ม เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวเกิดขึ้นพร้อมๆกับโต๊ะน้ำชาที่ลอยคว้างขึ้นไปบนอากาศแล้วตกลงมากระแทกพื้นดังสนั่น เอริกะซึ่งยังค้างอยู่ในท่ายกถ้วยชาขึ้นดื่มนั้นไม่ได้รับอันตรายใดๆจากระเบิดครั้งนี้ แต่ร่างกายก็เต็มไปด้วยคราบน้ำชาที่เกิดจากการระเบิดทำลายชุดน้ำชาของมิเนะ
“มันพังแล้วน่ะสิ”
มิเนะพูดหน้าตาย ในขณะที่ในมือของเธอโยนรีโมทสีดำในมือไปมา เดาไม่ยากว่านั่นคงเป็นรีโมทสำหรับจุดระเบิดที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอโยนระเบิดเข้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่สำหรับผู้ที่ได้ชื่อว่าเชี่ยวชาญด้านระเบิดอย่างเธอนั้นเรื่องแค่นี้คงง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ
“ทำร้ายลูกๆของฉันไม่พอ... หล่อนยังมาทำลายชุดน้ำชาอันศักดิ์สิทธิ์ที่รักของฉันอีก คนอย่างหล่อนไม่ได้ตายดีแน่”
เอริกะกัดฟันกรอด พลางใช้มือเช็ดคราบน้ำชาที่กระเด็นใส่ใบหน้า เธอปาถ้วยน้ำชาที่ถือไว้ลงพื้นจนแตกกระจายด้วยความโกรธจัด
ลูกไฟสีดำที่ล้อมรอบตัวมิเนะยังคงอยู่ เอริกะไม่รอช้าสั่งให้มันพุ่งเข้าโจมตี ลูกไฟพุ่งเข้าใส่มิเนะโดยที่เธอไม่ทำท่าว่าจะหลบเลยแม้แต่น้อย ลูกไฟนั้นก็พุ่งเข้าใส่เธอเต็มๆ มิเนะร่างกระตุกเล็กน้อย ลูกไฟลูกต่อไปพุ่งเข้ามาอีก มันโดนเธออีกครั้ง และลูกที่สามตามมา แต่คราวนี้เธอใช้มือปัดออกไป
“โทษทีนะ ‘คามิคาเซ่’ อย่างฉันน่ะทนแรงระเบิดได้แทบทุกรูปแบบ ดังนั้นลูกไฟกากๆของเธอน่ะ จะทำอะไรฉันได้ ฉันไม่หลบให้เปลืองแรงหรอก”
มิเนะเย้ยหยัน เอริกะไม่ตอบอะไรแล้วยกมือขึ้นฟาดอากาศ สายฟ้าฟาดลงมาตามทิศทางมือของเธอ มันเฉียดเส้นผมของมิเนะไปนิดเดียว เธอยังคงนิ่งจนดูน่าตกใจ สายฟ้าฟาดลงมาอีกครั้ง คราวนี้เธอเริ่มเคลื่อนที่หลบอย่างใจเย็น เธอทำตัวเหมือนหลบลูกฟุตบอลที่เด็กเตะพลาดมาโดนไม่มีผิด
เอริกะยังคงร่ายเวทย์อยู่ในระยะไกล คราวนี้แท่งน้ำแข็งขนาดมหึมาพุ่งขึ้นมาจากพสุธา มิเนะตีลังกาหลบไปด้านหลัง เปลวเพลิงสีแดงตามมาติดๆ มันทะลุผ่านแท่งน้ำแข็งจนละลายไปในพริบตาแล้วพุ่งเข้าหามิเนะที่ยังลอยคว้างบนอากาศ แต่มิเนะก็ใช้มือข้างหนึ่งดันพื้นและผลักตัวเองให้พ้นจากรัศมีของเปลวเพลิง ร่างของเธอสัมผัสพื้นอย่างนุ่มนวลและสวยงามราวกับนักยิมนาสติกมืออาชีพ
มิเนะค่อยๆหยิบลูกระเบิดออกมาหนึ่งลูก พลางใช้ฟันกัดสลักแล้วค่อยๆดึงออกอย่างใจเย็น เธอโยนระเบิดไปมาในมือโดยไม่กลัวว่ามันจะตกพื้นแล้วระเบิดใส่ตนซะเอง แต่ก็อย่างที่ว่าไว้ เธอเป็นผู้ชำนาญเรื่องนี้โดยเฉพาะ เหตุการณ์แบบนั้นมันคงไม่เกิดขึ้น
“อะไร? จะโยนระเบิดมาหรอ?? กว่ามันจะระเบิดฉันคงหายตัวเข้าไปสาปหล่อนเป็นหินไปแล้วล่ะ”
มิเนะไม่ตอบอะไร เธอโยนระเบิดที่ถูกดึงสลักเข้าใส่เอริกะ แน่นอนเอริกะไม่ยอมโดนระเบิดให้โง่ แม่มดสาวพุ่งตัวหลบออกด้านข้าง ระเบิดกระทบพื้นแล้วระเบิดดัง ตูม!! เอริกะหันกลับไปมองระเบิดที่พลาดเป้าแล้วแสยะยิ้มให้กับการโจมตีที่ไร้ประโยชน์ เธอหันกลับไป ตูม!! รอยยิ้มของเธอหุบลงไปแทบจะทันทีและแทนที่ด้วยดวงตาที่เบิกโพลง เมื่อพื้นตรงหน้าระเบิดขึ้นจนเธอหยุดการเคลื่อนไหวแทบจะไม่ทัน เหลืออีกเพียงแค่ไม่ถึงครึ่งก้าวเท่านั้น
“โยนระเบิดมาดักไว้หรอ ไม่สิ... ถ้าโยนมาฉันก็ต้องเห็น หรือว่า... ทุ่นระเบิด?”
“นี่คือ Roulette Mine ไงล่ะ รู้จักเกมรูเล็ตใช่ไหม? ตอนนี้สนามประลองถูกวางทุ่นระเบิดแบบสุ่มไว้ทั่วสนาม ถ้าเธอก้าวผิดล่ะก็คงไม่ต้องบอกว่าจะเกิดอะไรขึ้น ต่อให้เคลื่อนไหวรูปแบบไหนถ้าเข้าใกล้ระเบิดล่ะก็ ระเบิดทำงานแน่นอน”
สีหน้าของเอริกะดูไม่สบอารมณ์อย่างแรง เพราะตั้งแต่เริ่มต่อสู้มาอะไรๆก็ต่างไม่เข้าที่เข้าทางไปซะหมด เธอเหลือบไปมองอายาโตะเล็กน้อยแล้วถอนหายใจเหมือนคนที่กำลังตัดสินใจจะทำอะไรสักอย่างที่ลำบากใจเอามากๆ
“อายาโตะ... ฉันขอไม่ออมมือแล้วนะ”
“อืม... แล้วแต่เธอเลย”
เมื่ออายาโตะตอบเช่นนั้น เอริกะก็ขยับเสื้อผ้าและหมวกให้เข้าที่ มิเนะหันไปมองซุมิเระ เทรนเนอร์ของเธอพยักหน้า เป็นสัญญาณประมาณว่าอย่าประมาทเป็นอันขาด
“ออมมืองั้นหรอครับ?”
“มัคกี้ ขอพูดในฐานะคนทั่วไปที่ไม่ใช่แฟนคลับนะ เอริกะเป็นพวกไม่ชอบเปลืองแรงกับคู่ต่อสู้ที่อ่อนกว่าตัวเอง ตอนนี้เธอใช้ความสามารถยังไม่ถึงหนึ่งในสี่เลย แต่เพราะมิเนะไม่ได้กระจอก ดังนั้นคงใกล้เห็นความสามารถที่แท้จริงของเอริกะแล้วล่ะ”
หลังจากจบช่วงถาม-ตอบของผู้ชมข้างสนาม เอริกะหยุดนิ่งสักพัก เธอออกตัวเคลื่อนที่แม้จะรู้ว่าทั้งสนามเต็มไปด้วยระเบิด บางทีจอมเวทย์อย่างเธออาจจะมีตาทิพย์มองเห็นระเบิดหมดแล้วก็ได้
ตูม!!!
ดูเหมือนจะไม่ใช่ ระเบิดทำงานแทบจะทันทีที่เอริกะก้าวออกไป มิเนะหัวเราะในลำคอประมาณว่า ‘เตือนแล้วไม่ฟังเอง’ แต่เธอก็ต้องเอียงคอด้วยความฉงนเมื่อควันจากระเบิดที่ค่อยๆจางลงนั้นปรากฏร่างของเอริกะที่กำลังพุ่งตัวเข้ามา สิ่งที่ดูเหมือนคลื่นน้ำล้อมรอบตัวเธอไว้ ท่าทางจอมเวทย์สาวจะใช้มันปกป้องตัวเองจากแรงระเบิด
สีหน้าของมิเนะยังคงไม่หนักใจเท่าไหร่ เพราะกำบังของเอริกะคงไม่สามารถปกป้องเธอไปได้ตลอด เอริกะยังคงเคลื่อนที่โดยที่ระเบิดนั้นทำงานไปตลอดทาง มือระเบิดสาวหยิบระเบิดขึ้นมาเตรียมดึงสลักเผื่อเกิดอะไรผิดพลาด เอริกะเข้ามาใกล้โดยที่เกราะกำบังของเธอก็เริ่มร้าว
มิเนะไม่รอช้าปาระเบิดอัดเข้าไป จู่ๆร่างของเอริกะก็เกิดแสงสว่างวาบจนมิเนะต้องเบือนหน้าหนี สายตาของเธอพร่ามัวจนมองไม่เห็นอะไร เมื่อมิเนะกลับมามองเห็นก็พบว่าจอมเวทย์สาวเข้าประชิดตัวเธอซะแล้ว
แต่มิเนะจัดการเตะใส่ฝ่ายตรงข้ามก่อนที่จะเข้ามาสัมผัสตัว เอริกะยกแขนขึ้นมาป้องกันแต่ก็ไม่ไหว ร่างของเธอเสียหลักถอยออกไป ตูม!! โชคไม่เข้าข้างเท่าไหร่ที่เอริกะถอยไปเจอทุ่นระเบิดที่ฝังอยู่บนพื้นพอดี ร่างของเธอกระเด็นไปตามแรงระเบิด ตูม!! โชคร้ายสองชั้นที่เธอกระเด็นไปโดนทุ่นระเบิดอีกลูกและลอยไปกระแทกกับม่านพลังงานอย่างรุนแรงจนหมวกที่เธอสวมหลุดจากศีรษะ
Erika 71 - 100 Mine
“ไม่เลวเลยนี่ ฉันไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานมากแล้ว”
เอริกะพยุงตัวเองขึ้นแล้วปัดเนื้อปัดตัวพร้อมคว้าหมวกที่ตกบนพื้นมาสวมใหม่
“ความรู้สึกเมื่อโดนโจมตีหนักๆแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กันน้า... ช่างเถอะ”
เอริกะปล่อยสายฟ้าลงมาอีกชุด มิเนะกลิ้งหลบก่อนที่จะคว้าระบิดขึ้นมา เธอดึงสลักแล้วโยนใส่เอริกะ ตูม!! เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้งและคงจะมีอีกหลายครั้ง คลื่นน้ำออกมาปกป้องเอริกะอีกครั้ง มิเนะไม่สนใจหยิบระเบิดออกมาอีกหลายลูก เธอดึงสลักมันทีละอันแล้วโยนระเบิดทั้งหมดในมือพร้อมๆกัน ตูม!! ตูม!! ตูม!! เสียงระเบิดดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ไม่มีระเบิดลูกไหนที่ทำร้ายเอริกะได้แต่เพียงทำให้เกราะกำบังที่เป็นคลื่นน้ำแตกร้าวเท่านั้น ถึงกระนั้นก็ยังสบายใจไม่ได้ เอริกะพุ่งตัวไปด้านข้าง เธอโชคร้ายอีกครั้งเมื่อบริเวณนั้นมีทุ่นระเบิด ตูม!! เกราะกำบังของเอริกะพังทลายโดยสมบูรณ์ มิเนะคว้าระเบิดออกมาอีกหลายลูก เธอดึงสลัก ตั้งท่าจะโยนเข้าไป
ตูมมม!! ตูมมมมม!!!
เสียงระเบิดดังขึ้นอีกระลอก
แต่ทว่าผู้ที่โดนระเบิดกลับเป็นผู้ใช้เสียเอง
ระเบิดที่อยู่ในมือของมิเนะต่างระเบิดขึ้นเองอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เธอโดนแรงระเบิดเข้าไปเต็มๆ ทุกคนที่รับชมการต่อสู้ต่างสงสัยระคนตกใจ เพราะเหตุใดระเบิดถึงทำงานเองแบบนั้น มือระเบิดอย่างมิเนะคงไม่น่าพลาดอะไรง่ายๆแบบนี้
แต่ดูจากท่าทีของเอริกะแล้ว น่าจะพอรู้เหตุผลว่าทำไม
เอริกะไม่รอช้าพุ่งตัวเข้าไปประชิดตัวมิเนะทันที ก่อนที่จะใช้ฝ่ามือสัมผัสร่างของมิเนะที่กำลังเพลี่ยงพล้ำ มิเนะพยายามจะหยิบระเบิดออกมา แต่ทว่ามือเธอกลับไม่ขยับไปตามที่ตนต้องการ
มิเนะพยายามจะขยับร่างกายอีกครั้ง แต่ยังไงก็ไม่เป็นผล เหมือนเธอถูกโซ่ตรวนที่มองไม่เห็นตรึงร่างไว้อย่างแน่นหนา เอริกะมองสภาพของมิเนะด้วยความเวทนาปนสมเพช พลางหัวเราะในลำคอออกมาเบาๆ
Erika 71 - 81 Mine
“นอกจากจะดิน น้ำ ลม ไฟแล้ว ที่ฉันถนัดสุดคือมนต์ดำ”
เอริกะค่อยๆลูบไล้ไปตามไรผมของมิเนะที่พยายามจะขยับตัวยังไงก็ไม่เป็นผล เธอเหมือนเป็นอัมพาต แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังมีความรู้สึกอยู่ เอริกะคว้าผมของมิเนะแล้วกระชากเพื่อให้หน้าของเธอเงยขึ้น แม้กระทั่งการเค้นเสียงร้องออกมาเพื่อแสดงความเจ็บปวดเธอก็ยังไม่สามารถทำได้ เอริกะแสยะยิ้มอย่างพึงพอใจ ทั้งเหตุการณ์เมื่อครู่และผู้ที่ทำให้มิเนะตกอยู่ในสภาพแบบนี้ คงเกิดจากมนต์ดำของเอริกะเองอย่างไม่ต้องสงสัย
“แล้วฉันจะให้หล่อนได้ลิ้มรสว่าความทรมานที่แท้จริงมันเป็นยังไง”
