“เอี๊ยด” เสียงรถสีเหลืองจอดดังขึ้นมา
เลวี่ผู้นั่งอยู่ในรถเอื้อมมือไปเปิดประตูรถออกไปโดยไม่จ่ายค่าโดยสาร เช่นเดียวกันกับจอห์นที่ก้าวเท้าออกจากรถแบบเดียวกัน จะว่าไปในโลกนี้เงินเหมือนจะเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตน ไม่ว่าจะเป็นซื้อของหรือใช้บริการอะไรก็ตาม ผู้ซื้อหรือผู้บริการไม่จำเป็นต้องจ่ายค่าตอบแทนอะไรทั้งนั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่มันก็คงเป็นเรื่องดีสำหรับผู้เข้าร่วมเกมนี้แหละ เพราะว่าพวกเขาไม่ต้องมาพะวงษ์เรื่องเงิน และสามารถใช้สมาธิกับการแข่งขันได้อย่างเต็มที่
สถานที่ทั้งคู่ยืนอยู่นั้นคือหน้าโกดังขนาดใหญ่ มันเป็นโกดังโทรมๆ สีนั้นลอกไปหมด ที่ทางเข้านั้นมีตัวเลข 17 เขียนอยู่ ข้างๆนั้นคือโกดังที่มีเลข 16 กับ 18 เขียนอยู่ ดูเหมือนโกดังหลังนี้จะเป็นโกดังหมายเลขที่ 17 ถึงแม้จะเป็นโกดังที่ดูโทรมแต่อย่างน้อยๆหลังคาของมันยังอยู่ครบและไม่มีรอยพุหรือรั่วแต่อย่างใด เลวี่เดินนำหน้าจอห์นพร้อมกับเดินตรงไปยังโกดังหมายเลขที่ 17 หลังนี้ ทั้งคู่เดินออกไปด้านหลังก่อนจะถึงประตูสีน้ำเงิน สภาพนั้นก็ไม่ค่อยต่างกับตัวโกดังเท่าไหร่ ประตูบานนี้เต็มไปด้วยคราบสนิมและสีน้ำเงินที่หลุดลอกไปตามระยะการเวลาหรือสายฝน เลวี่ใช้มือของเขาเคาะประตูเป็นจังหวะ ดูเหมือนจะเป็นรหัสอะไรบางอย่าง
“แอ๊ด”
เสียงประตูถูกเปิดขึ้นมาช้าๆดังขึ้น คนเปิดนั้นเป็นชายที่ใบหน้าเต็มไปด้วยบาดแผล ผมของเขานั้นสีน้ำตาล เขาสวมเสื้อโค้ทสีเดียวกันกับผมเส้นผมของเขา เขาคีบบุหรี่ออกจากปากก่อนจะเป่าไปในอากาศ เลวี่พยักหน้าให้กับชายคนนี้ เช่นเดียวกันกับชายคนนี้ที่พยักหน้าให้ก่อนจะทำท่าให้เลวี่เดินเข้ามา จอห์นเดินตามชายในสีขาวผู้นี้ เมื่อทั้งสองเข้ามาอยู่ใต้หลังคาของโกดังหลังนี้แล้ว ชายในเสื้อโค้ทสีน้ำตาลก็เอื้อมมือก่อนจะปิดประตู ภายในนั้นเป็นลานโล่งๆ ไม่มีชั้นวางของ มีเพียงแต่ เก้าอี้สามตัววางล้อมรอบโต๊ะตัวนึง บนเก้าอี้ตัวนึงนั้นมีเด็กหนุ่มคนนึงนั่งอยู่ เขาเป็นชายที่ร่างบาง แขนและขาของเขานั้นซูบผอม เขาเป็นชายร่างเล็ก ผมของเขานั้นเป็นสีดำ บนตักของเขานั้นมีแมวสีดำนอนอยู่ ถ้าดูจากใบหน้าของเขาแล้วก็คงประมาณ 16 – 17 ปีละมั้ง
“นั่งซิ จอห์น” เลวี่พูดกับจอห์น
จอห์นนั่งลงบนเก้าอี้ตามคำพูดของเลวี่ นักมวยในชุดสีขาวก็นั่งลงบนเก้าอี้เหมือนกัน ส่วนชายผมน้ำตาลก็ลากเก้าอี้มาก่อนจะนั่งลงไป
“เอาล่ะ ชั้นขอแนะนำเพื่อนของชั้นก่อน คนที่ตัวผอมๆคนนี้ชื่อ วอล์ท”
“เป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านเคมีน่ะ” เลวี่แนะนำตัว
จอห์นพยักหน้า นั่นก็คงตอบโจทย์ละนะว่าทำไม ชายคนนี้รูปร่างผอมบางขนาดนี้ เชื่อว่าถ้าให้จอห์นอุ้มล่ะก็คงอุ้มได้สบายๆไม่มีปัญหาอะไร ในขณะที่จอห์นมองหน้าของเขานั้น เขาก็รู้สึกได้ว่าแมวสีดำที่นั่งอยู่บนตักมองเขาอยู่เช่นกัน ตาทั้งสองข้างของมันจ้องจอห์นอย่างไม่ละสายตา ราวกับว่าแมวตัวนี้สนใจในตัวเขาหรือบางทีอาจจะระแวงก็ได้ จอห์นเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแมวตัวนี้จ้องเขาด้วยเหตุอันใด แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้ เพราะเขาอ่านใจแมวไม่ออก ชายร่างบางที่ชื่อว่าวอล์ทลูบหัวแมวตัวนี้อย่างช้าๆด้วยความทะนุถนอม เมื่อแมวตัวนี้โดนลูบหัวใบหน้าของมันนั้นก็แสดงให้เห็นว่าชอบสิ่งที่วอล์ททำขนาดไหน
“ส่วนคนที่เปิดประตูนี้ก็เอเดน เฮลซิ่ง หรือจะเรียกว่าโวคก็ได้”
“เป็นนักล่าแวมไพร์”
นักล่าแวมไพร์? มันเป็นสิ่งแรกที่สะดุดหูของผู้ฟัง แวมไพร์มีจริงงั้นหรือ? ชายหนุ่มผมทองคนนี้ตั้งคำถาม แต่จากที่เขาเจอสตรีที่มีปีกบินไล่ฆ่าของเขา มันก็คงไม่แปลกเท่าไหร่แล้วกระมั้ง? จอห์นหันไปมองเขา เขายังคงดูดบุหรี่มวนเดิมของเขา ใกล้ๆกับเขานั้นมีปืนกระบอกนึงวางอยู่ ปืนกระบอกนี้นั้นพิงไว้ใกล้ๆกับขาของชายผมน้ำตาลคนนี้ มันเป็นปืนที่ถูกทำจากไม้ จะเรียกว่าเป็นปืนที่โบราณก็ว่าได้ เขาเป็นชายที่ดูลึกลับและดูสุขุมต่างกับชายอีกคนโดยสิ้นเชิง จอห์นดูไม่ออกว่าชายคนนี้เป็นคนยังไง แต่สิ่งหนึ่งที่จอห์นรู้ก็คือเขาผ่านสงครามมามากมาย ดูจากบาดแผลที่อยู่บนหน้าก็บ่งบอกถึงประสบการณ์บนสนามรบมากมาย
“ส่วนนี่ก็เดม่อน ชั้นว่าพวกนายคงรู้จักเขากันดีแล้วนะ?” เลวี่แนะนำตัวของจอห์นพร้อมหันไปถามเพื่อนร่วมโต๊ะอีกสองคน
ชายทั้งสองพยักหน้าให้กับเลวี่
“เอาล่ะ...จอห์นที่พวกเราเชิญนายมาที่นี่ เพราะพวกเราอยากจะให้ข้อมูลเกี่ยวกับคู่ต่อสู้ของนายน่ะ”
“เอาไปอ่านซิ” เลวี่หยิบแฟ้มเอกสารก่อนจะยื่นให้จอห์น
จอห์นรับไว้ก่อนจะเปิดอ่าน มันเป็นกระดาษประมาณสองแผ่นได้ หน้าแรกนั้นเป็นกระดาษที่เขียนถึงประวัติของชายคนนี้ ซึ่งเขียนแค่หนึ่งถึงสองบรรทัดเท่านั้น มุมซ้ายบนของกระดาษก็มีรูปหน้าของชายที่ชื่อว่าเจฟอยู่ มันเป็นหน้าที่ขาวโพลนและสีผมที่ฉูดฉาด รวมถึงริมฝีปากที่แดง จอห์นพลิกไปหน้าต่อไป หน้านี้เขียนถึงสไตล์การต่อสู้ของตัวตลกที่ขนานนามตัวเองว่า “เจฟ” ดูเหมือนจะใช้ศิลปะการต่อสู้ สารพิษ และเกมจิตวิทยา จอห์นพลิกกลับมาหน้าแรกก่อนจะมองชายทั้งสามคนกับแมวอีกหนึ่งตัวที่จ้องมองมายังเขา ไม่รู้ว่าข้อมูลพวกนี้จริงรึเปล่า
“เดม่อน ชั้นขอเตือนในฐานะที่ชั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านเคมีหน่อยนะ” ชายร่างเล็กเอ่ยขึ้นมา
แต่ก่อนที่วอล์ทจะพูดเขาเดินไปหาตู้เย็นซึ่งอยู่ข้างหลังเก้าอี้ ก่อนที่เขาจะเดินมาพร้อมกับกระป๋องน้ำอัดลม เขาเปิดกระป๋อง ก่อนจะเริ่มดื่ม
“วอล์ท...น้ำอัดลมมันไม่ดีต่อสุขภาพนะ” ชายที่ชื่อว่าเอเดนพูดกับ
“ไม่เป็นไรหรอกน่าลุง ชั้นยังอายุแค่ 16 เอง เรื่องสุขภาพชั้นยังไม่ต้องรีบห่วงตอนนี้หรอก” เด็กหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเซ็งแซ่ก่อนจะดื่มน้ำอัดลมของตัวเอง
“เรื่องสุขภาพต้องเริ่มตั้งแต่เด็กนะ” ชายผู้มากประสบการณ์พูด
“ทีลุงยังติดบุหรี่เลย ลุงไม่มีสิทธิว่าชั้นที่ติดน้ำอัดลมหรอก”
จอห์นมองคู่นี้เถียงกัน แม้ว่าจะดูเป็นคนเย็นชา แต่ชายที่ชื่อว่าเอเดนดูเหมือนจะห่วงสุขภาพของเด็กวัยรุ่นคนนี้
“กลับมาที่ประเด็นที่ชั้นจะพูดละกัน สารพิษของเจฟหรือเจฟ ท็อกซิกน่ะ”
“มีฤทธิ์ทำให้หัวเราะ นายจะหัวเราะกับทุกอย่าง แม้มันจะไม่ใช่เรื่องตลกก็ตาม”
“และนายจะสูญเสียการควบคุมช้าๆ และท้ายที่สุดนายก็จะเป็นบ้าไป เท่าที่ทดลองมาดูเหมือนจะใช้เวลาประมาณ 30 – 40 นาทีก่อนที่ยาจะทำงานอย่างเต็มที่”
“ชั้นไม่มั่นใจนะว่าในตัวเจฟมียาแก้พิษรึเปล่า ดังนั้นพกหน้ากากกันแก๊ซไปด้วยก็ดี” วอล์ทพูดจบก็ดื่มน้ำอัดลมจากกระป๋องเดิม
“แล้วนายรู้ได้ไง?” จอห์นถามด้วยสายตาหวาดระแวง
“ก็ชั้นแยกโมเลกุลออกมา แล้วก็พบกับอตอมที่คุณสมบัติที่แปลกกว่าชาวบ้าน และเมื่อชั้นตรวจดีๆแล้ว ชั้นก็พบกั-“
“เอาแบบภาษาคน วอล์ท” เอเดนขัดจังหวะ
ชายร่างบางที่มีแมวนอนอยู่บนตักหันไปเขม่นด้วยความไม่พอใจแต่ก็หันไปพูดกับจอห์น
“ชั้นทดลองกับคนในเมืองนี้น่ะ แล้วมันก็ได้ผลอย่างที่ชั้นพูดแหละ” ผู้เชี่ยวชาญทางด้านเคมีพูด
“แล้วตอนนี้ หนูทดลองของนายล่ะ?” คู่สนทนาเอ่ยปากถาม
“ชั้นก็ไม่รู้..” วอล์ทส่ายหน้า
จอห์นวางกระดาษแผ่นนี้ไว้บนโต๊ะก่อนจะกวาดสายตารอบๆไปมองคนอื่นๆและเริ่มตั้งคำถามขึ้นมา
“โอเค...นายให้ข้อมูลนี้ แล้วนายต้องการอะไรตอบแทน? ชั้นเชื่อว่าพวกนายคงไม่ให้ข้อมูลชั้นฟรีๆหรอก”
“บอกมา ต้องการอะไร?” จอห์นมองเข้าไปในตาของเลวี่ก่อนจะเอ่ยปากถาม
“ก็ไม่มีอะไรมาก ชั้นต้องการให้นายมาเป็นพันธมิตรกับพวกเรา” เลวี่พูด
“พันธมิตร?” ผู้มาเยือนเอ่ยปากทวนคำสุดท้าย
“นายได้ข่าวรึเปล่าว่ามีแขกถูกฆ่าตายเมื่อคืนน่ะ” เลวี่เอ่ยปากถาม
จอห์นได้ยินแล้วก็ทำหน้างงๆ เขาไม่รู้เลยว่ามีแขกถูกฆ่าตายเมื่อคือ เขาไม่รู้ข้อมูลนี้เลยด้วยซ้ำ จะว่าไปที่นี่ไม่มีข่าวหรือหนังสือพิมพ์ ดังนั้นการที่จะรับรู้ข่าวสารอย่างรวดเร็วและทันเหตุการณ์จะบอกว่าเป็นเรื่องยากก็ว่าได้ แต่ว่าคำถามต่อมาคือข้อมูลที่เลวี่พูดเป็นเรื่องจริงรึเปล่า? หรือเป็นแค่กลลวงเท่านั้น เรื่องนี้ชายหนุ่มผมทองคนนี้ก็คงไม่รู้เหมือนกัน แต่ถึงกระนั้นมันก็คงไม่เสียหายที่จะฟังชายคนนี้พูดต่อ
“พันธมิตร เราจะปกป้องกันและกันและช่วยเหลือกัน ไม่ให้โดนเล่นงาน นายป้องกันพวกเรา และพวกเราจะป้องกันนาย”
“พร้อมกับให้ข้อมูลนาย”
“โอเคไหมล่ะ?” เลวี่จ้องมองรอคำตอบของจอห์น
ผู้อยู่เบื้องหลังหน้ากากของเดม่อนเงียบ เขานั่งครุ่นคิดกับคำเชิญชวน ก่อนจะเอ่ยปากตอบรับคำเชิญชวน ชายทั้งสามพยักหน้าตอบรับพร้อมกับยิ้มด้วยความยินดีกับคำตอบของจอห์น
“จะว่าไปนายมีข้อมูลใช่ไหม...พอดีชันมีคนที่อยากรู้หน่อยน่ะ?”
“ใครล่ะ?” เลวี่ทำหน้าฉงน
“ชั้นก็ไม่รู้ชื่อเหมือนกัน แต่เธอเป็นผู้หญิงผมยาวสีแดงน่ะ” จอห์นอธิบายรูปร่างหน้าตาของหญิงที่เขาตามหาให้ฟัง
“อ่า...” ชายผมทองที่ชื่อเลวี่ยื่นแฟ้มเอกสารให้
=====
ดวงจันทร์นั้นลอยตะหง่านอยู่บนท้องฟ้า แสงไฟนั้นส่องแสงออกมาจากตึกสูงที่ตั้งอยู่ทั่วเมือง แม้จะค่ำแล้วแต่ผู้คนก็ยังคงเดินอยู่ แม้จะดูบางตาลงไปบ้าง แต่ถ้าให้พูด เหล่าผู้คนที่มีชีพจรลงเท้าก็ยังมากอยู่ดี จอห์นเดินมาโต๊ะอาหารที่มีแฟ้มเอกสารวางอยู่ ข้างหน้าปกสีดำนั้นเขียนไว้ว่า “เดอะ เกรท ไวท์” เขานั่งลงไปบนโซฟาก่อนจะเปิดแฟ้ม ข้างหน้านั้นเป็นหน้าประวัติ เขามองไปที่รูป ผมสีแดงและดวงตาสีฟ้า ไม่ผิดแน่นอน คนนี้คือคนที่พยายามจะใช้มีดปักเข้าไปที่กลางท้องของเขา
”เดอะ เกรท ไวท์ หรือ ลิลลี่ คาซาดี้ อายุ 18 ปี เป็นลูกสาวของเบน คาซาดี้ ซึ่งเป็นมหาเศรษฐีในเมือง”
เบน คาซาดี้...เป็นหนึ่งในคนที่จอห์นตั้งเป้าหมายว่าเขาจะแก้แค้นให้กับเจมส์ ชายที่ช่วยชีวิตเขาไว้และเป็นชายคนแรกที่อยู่เบื้องหลังหน้ากากสีดำที่ถูกขนานนามว่าเดม่อน จอห์นนั่งนึกย้อนไปในสิ่งที่หญิงคนนั้นพูด เธอพูดว่าตนฆ่าพ่อของเธอ ถึงมันจะเป็นความปรารถนาก็เถิด แต่ไม่ว่าจะคิดยังไง เขาก็นึกไม่ออกว่าเขาเคยทำอะไรแบบนี้ด้วยหรือ? สิ่งสุดท้ายที่เขาจำได้คือเขากำลังตามล่าชายอีกคนที่มีส่วนร่วมในการสังหาร “อสูรกาย” คนก่อน
”ลิลลี่เป็นคนร่าเริง และชอบศิลปะเป็นชีวิตจิตใจ เธอเป็นคนที่มีพรสวรรค์ด้านนี้มาก มีคนหลายล้านคนทั่วโลกคนรู้จักเธอ และเบนผู้เป็นพ่อก็เตรียมจะเปิดสตูดิโอให้เธอ ทุกอย่างๆดูเป็นได้ดีสำหรับเธอ จนกระทั้งวันนึง ท่ามกลางวันที่ฝนซัดกระหน่ำ ไฟฟ้านั้นดับลง จึงทำให้ลิลลี่ลุกขึ้นมาดู ก่อนที่เธอจะเห็นภาพร่างของพ่อเธอและอสูรกายที่ชื่อว่าเดม่อนยืนอยู่ เธอเสียพ่อของเธอในวันนั้น
โลกทุกอย่างของเธอเปลี่ยนไปตลอดกาล ความเกลียดชังและความอาลัยเข้าโถมร่างกายของเธอ เธอจึงตัดสินใจใช้เงินที่เธอมีทั้งหมดซื้อมีดสีแดงที่ถูกขนานนามว่า [เดธ วิง] ดาบที่ว่ากันว่ามีอาคมมากมาย เพื่อที่จะฆ่าชายในชุดเกราะสีดำผู้ที่พรากสิ่งที่เธอรักที่สุดไป หรือนั่นก็คือพ่อของเธอ”
จอห์นอ่านจบแล้วเขาก็ไม่ได้พูดอะไร เขาปิดแฟ้มเอกสารก่อนจะทิ้งลงไปบนเตียง ไม่ว่ายังไง เรื่องนี้ก็ไม่อยู่ในหัวของเขาเลยแม้แต่น้อย ไม่รู้ว่าทำไม เขาเองก็อธิบายไม่ได้ แต่ตอนนี้สิ่งนั้นเอาไว้ทีหลัง เพราะสิ่งที่เขาควรจะสนใจมากกว่าก็คือตัวตลกที่เป็นผู้ร่วมเกมกับเขา จอห์นใช้ผ้าห่มคลุมร่างของเขาก่อนจะเอื้อมมือไปปิดไฟ และเตรียมพร้อมจะเผชิญหน้ากับศึกแรกของเขา
