“ข้าเป็นจอมมารอเล็กซิมัส” ชายที่ชื่ออเล็กซิมัสพูดขึ้น
โดเมนิกที่อุ้มโดโรธีได้ยินแล้วก็ทำหน้าตกใจอยู่ชั่วครู่นึงก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“ท่านกลาดิอุสอย่าล้อข้าเล่นแบบนี้ซิ มันไม่ตลกเลยนะ” โดเมนิกพูดด้วยน้ำเสียงขบขัน
“ฉึก!!”
เสียงมีดปักลงบนพื้นไม้ มันทำให้โดเมนิกสะดุ้ง แต่อย่างน้อยๆ เขาก็ยังกอดไม่ให้โดโรธีไม่ตกถึงพื้น สายตาของโดเมนิกนั้นเต็มไปด้วยความสับสน ทำไมมีดเล่มนี้ถือเสียบพื้นได้ อุบัติเหตุอะไรรึเปล่า หรือเป็นเวทย์มนต์ ในขณะที่โดเมนิกกำลังสับสนนั้น อเล็กซิมัสยื่นมือไปยังตู้ที่เก็บแก้วกระจกมากมาย อเล็กซิมัสท่องคาถาก่อนที่แก้วที่อยู่ในตู้นั้นจะแตกพร้อมๆกัน เศษแก้วนั้นกระจายทั่วพื้นไม้ โดเมนิกเหลือบไปมองไปยังเศษแก้วที่ตกอยู่บนผืนไม้ ชายผมสีบลอน์ดท่องคาถาอะไรบางอย่างทำให้กระจกพวกนั้นพวกนั้นรวมกลับมาเป็นแก้วเหมือนเดิม อเล็กซิมัสลดมือลงก่อนจะมองเข้าไปยังใบหน้าของชายผมขาวที่ตอนนี้เต็มด้วยความตกตะลึงและความสับสน
“ก็นั่นแหละ ข้าคือจอมมารอเล็กซิมัส” ชายผมบลอนด์พูดน้ำเสียงแผ่วเบา
“ท่านต้องล้อเล่นใช่ไหม? เวทย์มนต์พวกนี้ ท่านก็สามารถเรียนจากจอมเวทย์ทั่วไปได้นี่” โดเมนิกพยายามจะยกประเด็นขึ้นมาถกเถียง
“เจ้ามองหน้าของข้า...คิดว่าข้าล้อเล่นหรือ?” จอมมารพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
ทุกอย่างนั้นเงียบสงัดไปหมด มีเพียงแต่เสียงหายใจของโดโรธีที่ดังกึกก้องไปทั่วห้องอาหาร อเล็กซิมัสก้มลงไปมองบนพื้นชั่วครู่ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมามองช้าๆก่อนจะมองใบหน้าของโดเมนิกที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น ภาพต่างๆในหัวในวันนั้นไหลกลับเข้ามาหมด ภาพที่บ้านเรือนของเขาถูกปกคลุมด้วยเปลวเพลิง ภาพที่เหล่าปีศาจออกสังหารครอบครัวของเขา ความทรงจำอันเจ็บปวดนั้นถูกฉายเข้ามายังสมองของชายผมขาวอีกครั้ง โดเมนิกกัดฟันก่อนจะคำรามพร้อมกับวิ่งออกไปพร้อมกับโดโรธีที่อยู่ในมือ อเล็กซิมัสที่นั่งอยู่ก็พยายามจะเรียกเขากลับมา แต่เขาเองก็รู้ว่าความพยายามของเขาคงเปล่าประโยชน์
=====
“กลับมาแล้วครับ” เด็กน้อยผมสีขาวเปิดประตูพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“กลับมาแล้วหรอลูก?” หญิงผมขาวนัยน์ตาสีแดง หันมาพูดพร้อมรอยยิ้ม
“ครับ แล้วตอนนี้แม่กำลังทำอะไรอยู่หรอครับ?” โดเมนิกถามแม่ของเขาที่กำลังต้มอะไรบางอย่างอยู่
“ซุบนกพิราบน่ะ” ผู้เป็นแม่ตอบ
โดเมนิกได้ยินแล้วก็ทำหน้าแหยๆราวกับไม่ค่อยอยากกินเท่าไหร่ ผู้เป็นแม่หยุดมือก่อนจะหันมายังลูกชายวัย 10 ปีของตัวเอง
“ถึงลูกจะไม่อยากกิน ยังไงลูกก็ต้องกิน”
“คร้าบๆ” โดเมนิกตอบด้วยน้ำเสียงเซ็งแซ่
นี่คือบ้านของตระกูลแซนดอฟ เป็นตระกูลเล็กๆที่ประกอบด้วยพ่อที่เป็นอัศวินและแม่ที่เป็นแม่บ้าน โดยพ่อซึ่งเป็นผู้นำตระกูลแซนดอฟนั้นตอนนี้อยู่ที่สมรภูมิรบ ใช่ การต่อสู้ของเหล่ามวลมนุษย์และเหล่าปีศาจ การต่อสู้เพื่อปลดปล่อยตัวเองออกจากพันธนาการของเหล่าจอมมาร เมื่ออาหารถูกทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว แม่ลูกคู่นี้ก็นั่งตรงข้ามกันก่อนจะเริ่มทานอาหารที่อยู่ตรงหน้า รสชาติของซุบนั้นจะว่ายังไงดี? รสชาติมันก็ไม่แย่เท่าไหร่หรอกแต่ด้วยความที่ว่าแม่ของโดเมนิกทำอาหารเป็นอยู่ไม่กี่ชนิด ดังนั้นเกือบทุกวันสิ่งที่โดเมนิกต้องกินก็คืออะไรที่เขากินอยู่เกือบทุกวัน เมื่อแม่ลูกคู่นี้กินอาหารเสร็จแล้ว โดเมนิกก็หยิบชามพวกนี้ก่อนจะเอาไปล้างน้ำ ในขณะที่โดเมนิกกำลังกำจัดคราบสกปรกที่ติดอยู่บนชาม เขาก็ได้ยินเสียงของเขาพูดขึ้น
“ขอให้ท่านเทพฟอร์จูนปกป้องสามีของข้าด้วย” เธอคุกเข่าอยู่ต่อหน้ารูปของครอบครัวตัวเอง
ตั้งแต่ที่พ่อของโดเมนิกออกไปร่วมกับกองทัพ แม่ของโดเมนิกก็ได้แต่สวดมนตร์ภาวนาทุกคืน แม้ว่าการสวดมนตร์นั้นอาจจะไม่ได้ช่วยให้ผู้นำครอบครัวรอดกลับมาได้ แต่มันก็คงเป็นอย่างเดียว ที่ครอบครัวของเหล่านักรบจะทำได้ เอาจริงๆโดเมนิกก็นึกสงสัยมาตลอดว่าท่านเทพฟอร์จูนมีจริงรึเปล่า? แต่โดเมนิกก็หวังให้ท่านเทพฟอร์จูนมีจริงและรับฟังคำขอของแม่ของเขา เพื่อจะนำพาพ่อของเขาออกมาจากสมรภูมิได้อย่างปลอดภัย
ยามวิกาลก็มาเยือน ทุกๆอย่างนั้นมืดมิดไปหมด โดเมนิกเปิดประตูห้องนอนของเขาเอง มันเป็นห้องนอนแคบๆ ที่มีเตียงวางติดอยู่กับหน้าต่าง หน้าเตียงของเขามีหีบเสื้อผ้าวางอยู่ โดเมนิกคุกเข่าลงก่อนจะเปิดหีบไม้เก่าๆที่เต็มไปด้วยรอยผุ ว่าแล้วเขาก็หยิบเสื้อผ้าสีขาวของเขาขึ้นมาก่อนที่เขาจะถอดเสื้อผ้าตัวที่เขาสวมอยู่และสวมเสื้อผ้าตัวนี้ เขาลุกขึ้นมาก่อนจะทิ้งกายลงไปบนเตียง โดเมนิกหลับตาลงไปก่อนที่เขาจะเดินทางเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว แต่หากทว่าเขาก็ถูกเรียกตัวกลับออกมาจากโลกแห่งการหลับไหลอย่างรวดเร็ว ด้วยเสียงตะโกนอันแสนจะกึกก้องจากชายคนหนึ่ง
“ตื่นเร็ว!! ตื่นเร็ว!! เหล่าปีศาจกำลังยกทัพมาทางนี้แล้ว”
โดเมนิกสะดุ้งตื่นก่อนจะรีบลุกออกจากเตียง โดเมนิกและแม่ของเขารีบเปิดประตูออกมาภายนอก สิ่งที่ทั้งคู่เห็นนั้นคือเหล่าประชากรในเมืองเล็กๆแห่งนี้วิ่งหนีไปคนละทิศคนละทาง ทั้งสองเงยหน้าขึ้นก่อนจะเห็นเหล่าอสูรกายมีปีกมากมาย กำลังบินมุ่งตรงมาทางนี้ พวกมันลงมายังพื้นก่อนจะคำราม เสียงคำรามนั้นดังกึกก้องในหูของโดเมนิก มันทำให้โดเมนิกต้องยกมือของเขามาปิดหูไว้ การที่มันปรากฏตัวต่อหน้าแบบนี้มันทำให้โดเมนิกสามารถเห็นรูปร่างของมันได้อย่างชัดเจน ผิวของมันน้ำเป็นสีน้ำตาล มือของมันนั้นเป็นกรงเล็บขนาดใหญ่ มันยืนสองเท้าไม่ต่างกับมนุษย์ มันมีปีกขนาดที่เมื่อมันกระพือทีน่าจะสามารถเรียกลมมหาศาลออกมาได้ เมื่อโดเมนิกรู้ตัวอีกที เขาก็เห็นมันง้างมือขึ้นเตรียมจะใช้กรงเล็บมันเฉือนร่างของเด็กหนุ่มคนนี้
“ฉึก” เสียงดาบที่แทงทะลุร่างกายดังขึ้น
อสูรกายตัวนี้ก้มมองลงไปที่หน้าท้องของมัน มันเห็นดาบแทงร่างของมัน อสูรกายตัวนี้หันกลับไปก่อนจะเห็นชาวบ้านคนหนึ่งที่ใช้ดาบแทงเพื่อหวังจะสังหารมัน แต่หากทว่าน่าเสียดายว่ามันไม่ได้ผล อสูรกายตัวนี้หันลำตัวกลับไปหาผู้ที่หวังจะทำร้ายตนก่อนจะคำรามใส่ใบหน้าของชาวบ้านคนนั้น ความกลัวเข้าสู่ร่างของชายคนนี้ มันทำให้ชายคนนี้ลงไปนั่งกับพื้น อสูรกายผิวสีน้ำตาลพ่นไฟออกมาจากปากของมัน เพื่อเผาร่างของชายคนนี้ ด้วยความเจ็บปวดชายคนนี้กรีดร้อง โดเมนิกที่อยู่ใกล้ๆรีบลุกขึ้นมาก่อนจะวิ่งด้วยความกลัว ในขณะที่เขาวิ่งอยู่นั้น เขาก็กวาดสายตาหาแม่ของเขา
“แม่!!” หนุ่มน้อยตะโกนหาแม่ของเขา
หากทว่าเขาก็หยุดลงเมื่อเขาเห็นแม่ของเขากำลังถูกอสูรกายอีกตัวกำลังบีบร่างของแม่ตัวเองอยู่ หญิงผมนั้นกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่เธอจะหยุดร้อง อสูรกายตัวนี้ปล่อยร่างของเธอลงพื้น ของเหลวสีแดงนั้นนองไปทั่วพื้น ดวงตาของโดเมนิกนั้นสั่นคลอน น้ำใสๆนั้นไหลออกมาจากดวงตา ปีศาจตัวนี้หันกลับมาก่อนจะมองมายังเด็กหนุ่มผมขาวที่ถูกความกลัวเข้าครอบงำ ปีศาจตัวนี้คำรามใส่ใบหน้าของโดเมนิก ด้วยความกลัวเขารีบวิ่งหนีเข้าไปยังบ้านหลังหนึ่งที่อยู่แถวนั้น เขาปิดประตูบ้านก่อนจะนั่งพิงประตูไม้ ร่างกายของเขาสั่นไปด้วยความกลัว เขากอดเข่าของตัวเอง เสียงกรีดร้องจากโลกภายนอกนั้นดังกึกก้องไปทั่ว เด็กหนุ่มผมขาวเอามือปิดหูไว้หวังที่เขาจะไม่ได้ยินเสียงกรีดร้องเหล่านั้น
“กึกๆ”
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สิ่งที่เขารู้คือมันเกิดแผ่นดินไหวขึ้น ของบนชั้นต่างๆเริ่มตกลงสู่พื้น และเมื่อเขารู้ตัวเขาก็เห็นเพดานนั้นตกสู่ร่างของตนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
=====
โดเมนิกนั่งอยู่บนชะง่อนผา ในมือของเขายังอุ้มโดโรธีอยู่ หมาตัวนี้นั้นเลียใบหน้าของโดเมนิกอยู่เรื่อยๆ แต่ด้วยสติที่ล่องลอยออกไป เขาเลยไม่รู้สึกเลยว่าน้องหมาขนสีน้ำตาลกำลังเลียคางของตัวเองอยู่ เขาคิดถึงเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น ท้องฟ้านั้นเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแสด ดวงตะวันเริ่มลับจากขอบฟ้า ในขณะที่เขากำลังนั่งอยู่นั้นเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนดังขึ้นมา ก่อนที่เจ้าของเสียงฝีเท้านั่นพูดขึ้น
“เจ้าเป็นอะไรหรือ?” เสียงของหญิงคนนึงดังขึ้น
โดเมนิกหันหน้ากลับไปก่อนจะเห็นหญิงผมสีขาวยาวสลวยยืนอยู่ เธอมีโบว์สีดำผูกอยู่ด้วย ดวงตาข้างนึงของเธอนั้นเป็นสีม่วง ที่บอกว่าข้างนึงเพราะว่าอีกข้างนั้นถูกปกปิดด้วยดอกไม้สีขาว ไม่รู้ทำไมบุปผาจึงอยู่ปกปิดดวงตาของเธอ แต่ดอกไม้นั้นเป็นดอกไม้ที่กำลังเปล่งบานและงดงามมาก เธอสวมชุดสีขาวเช่นเดียวกันกับสีผมของเธอ ข้างๆเอวของเธอนั้นมีฝักดาบเสียบอยู่ ดูเหมือนเธอจะเป็นนักเดินทางกระมัง
“ข้าแค่เผชิญปัญหานิดหน่อยน่ะ” โดเมนิกตอบกลับ
“ปัญหาอะไรหรือ? พอจะบอกข้าได้ไหม?” หญิงคนนี้เอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก
“สมมุติว่า...ข้าคิดว่าชายคนนึงเป็นพ่อของข้ามาตลอด แต่จริงๆเขาไม่ใช่พ่อของข้า ท่านจะทำเช่นไร?” โดเมนิกเอ่ยปากถาม
เธอฟังแล้วก็เงียบอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพูด
“ก็ไม่เห็นเป็นไรเสียหน่อย...มันไม่เกี่ยวหรอกว่าชายคนนั้นจะอยู่ในสถานภาพ แต่ใด แต่เกี่ยวเสียกับว่าเขาทำให้เจ้าต่างหาก” นักเดินทางคนนี้ตอบ
คำพูดประโยคนี้ทำให้ภาพต่างๆนั้นฉายขึ้นมาในหัวของโดเมนิกอีกครั้ง เขานึกถึงใบหน้าอันอ่อนโยนของชายผมสีบลอนด์คนนั้น พร้อมกับคำพูดของเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“ไม่ต้องห่วง...เจ้าปลอดภัยแล้ว”
คำพูดนี้ยังคงดังกึกก้องเข้ามาในหูของเขา เขานึกถึงตอนที่อเล็กซิมัสสอนให้เขาอ่านหนังสือ เขานึกถึงช่วงแรกๆที่อเล็กซิมัสหาอาหารเขากิน รวมถึงวันที่เขารู้ว่าพ่อของเขาถูกสังหารในสงคราม เขายังคงจำความรู้สึกที่เจ็บปวดในวันนั้นได้ เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาแทบสลาย เขาสูญเสียทุกอย่างทั้งพ่อและแม่ของเขา ท่ามกลางวินาทีแห่งความอาลัย ชายผมบลอนด์สวมกอดร่างอันบอบบางของโดเมนิกก่อนจะกระซิบข้างหูของเขา
“ข้าอาจจะไม่ใช่พ่อของเจ้า...แต่ข้าสัญญาว่าข้าจะดูแลเจ้าให้ดีเหมือนพ่อของเจ้า”
โดเมนิกแหงนหน้ามองดวงตะวันที่กำลังจะลับขอบฟ้าก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“นั่นซินะ...”
“ขอบคุณ ท่านนั-“
โดเมนิกหันกลับไปจะขอบคุณหญิงผมสีขาวที่ทำให้เขารู้แจ้ง แต่หากทว่าเมื่อเขาหันไป เธอก็หายไปเสียแล้ว โดเมนิกได้แต่มองด้วยสายตางุนงง แต่ถึงกระนั้นเขาก็ลุกขึ้นมา เขาใช้มืออีกข้างลูบหัวของโดโรธี ซึ่งเมื่อสุนัขตัวนี้ถูกลูบศีรษะดูเหมือนมันจะชอบที่ถูกมอบความรักให้ โดเมนิกเดินกลับไปยังคฤหาสน์ขนาดใหญ่ของเขา ตลอดทางเขายังถูกทักทายด้วยเหล่าเพื่อนบ้านเช่นเดิม เขายิ้มก่อนจะตอบกลับ ไม่นานนักเขาก็หยุดอยู่หน้าประตูไม้บานใหญ่ เขาสูดหายใจลึกๆก่อนจะเปิดประตูช้าๆ เมื่อประตูถูกเปิดนั้นเขาก็เห็นอเล็กซิมัสนั่งอยู่บนบันได เขาก้มมองลงไปบนพื้น เขายังคงสวมชุดเดิมกับตอนเช้า เมื่อชายผมสีบลอน์ดได้ยินเสียงประตูที่เปิดขึ้นก็แหงนหน้าขึ้นมามอง โดเมนิกยิ้มให้ก่อนจะพูด
“กลับมาแล้วครับ”
