“สวัสดีค่า~! เชิญค่า~!”
เสียงต้อนรับของแคชเชียร์พูดขึ้นพร้อมๆกับเสียงสัญญาณประตูอัตโนมัติของร้านสะดวกซื้อหลังจากที่ทาคุมิเดินผ่านเข้าไปข้างใน ตอนนี้เขาอยู่ในชุดสูทสีดำที่ถอดเอาเสื้อนอกออกแล้วพาดไว้บนบ่า แสดงให้เห็นว่าเขาอยู่ในระหว่างการทำหน้าที่ผู้จัดการของลูน่า ไม่ก็ทำหน้าที่เสร็จเรียบร้อยแล้ว
ทาคุมิคว้าตะกร้าพลาสติกขึ้นมาแล้วเดินไปรอบร้าน สายตาของเขากวาดไปตามชั้นวางสินค้าแต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยิบอะไร ก่อนที่จะหยุดอยู่บริเวณตู้เย็นที่บรรจุเครื่องดื่มชนิดต่างๆไว้ภายใน ทาคุมิเปิดตู้ออกแล้วหยิบเครื่องดื่มเกลือแร่ออกมาสองสามกระป๋อง ก่อนที่จะปิดตู้เย็น
“เจอคนรู้จักแต่ไม่คิดจะกล่าวทักทาย มนุษย์ในโลกยุคนี้ช่างหยาบคายเสียจริง”
ตอนแรกทาคุมิไม่ได้คิดว่าเสียงนั้นกำลังพูดคุยกับเขา แต่ด้วยเสียงดังกล่าวช่างคุ้นเคยเหลือเกิน เขาจึงหันไป ก็พบกับหญิงสาวผมสีแดงเพลิงที่เขารู้จักดี เธอยิ้มเผยให้เห็นคมเขี้ยวที่แหลมคมอย่างชัดเจน
“อะไรกัน จำข้าไม่ได้งั้นรึ? นอกจากจะหยาบคายแล้วยังความจำสั้นอีกนะ”
“อะ... เอ่อ เปล่า ผมจำได้ คุณเวโรนิก้าสินะครับ”
คงเพราะแวมไพร์สาวเวโรนิก้าอยู่ในชุดที่ดูต่างจากเดิมมากทาคุมิเลยเกือบจะจำไม่ได้ ครั้งนี้เธอสวมชุดเสื้อกล้ามสีขาวที่คอกว้างจนเห็นร่องอก และกางเกงยีนส์สีน้ำเงินขาสั้นจนเห็นขาอ่อน ไม่ได้สวมชุดสไตล์ยุโรปที่เหมือนหลุดมาจากภาพยนตร์ย้อนยุคแบบตอนที่ต่อสู้กับลูน่าครั้งนั้น
“มองอะไรของเจ้าน่ะ?”
เวโรนิก้าพูดขึ้นเมื่อเดินเข้าไปหาทาคุมิ หน้าอกขนาดมหึมาของเธอกระเพื่อมไปตามจังหวะการเดิน ซึ่งอย่าว่าแต่ทาคุมิเลยที่มอง เพราะลูกค้าชายที่อยู่ในร้านเกือบทุกคนแทบจะมองมาที่หน้าอกของแวมไพร์สาวเป็นตาเดียว
เมื่อเวโรนิก้ามาหยุดยืนตรงหน้าทาคุมิ เธอก็โน้มตัวเข้ามาใกล้ จากมุมมองของทาคุมินั้นมันทำให้เห็นหน้าอกเนียนๆของแวมไพร์สาวอย่างชัดเจน เสี้ยววินาทีหนึ่งนั้นสายตาของทาคุมิได้ประสานกับโคนจุกสีอมชมพูเข้าอย่างจัง นั่นทำให้เขาหน้าแดงก่ำแล้วรีบเบือนหน้าหนีทันทีก่อนที่จะได้เห็นกับสิ่งที่ไม่ควรเห็น ให้ตายสิ เธอโนบรางั้นหรือเนี่ย?
“เอ่อ... มาซื้อของหรอครับ?”
ทาคุมิรีบเปลี่ยนเรื่องคุยก่อนที่จะฟุ้งซ่าน เวโรนิก้าโน้มตัวกลับไปอยู่ตำแหน่งเดิม แล้วยกตะกร้าพลาสติกที่เธอถืออยู่ขึ้นมา
“อื้ม พอดีข้าว่างๆเลยขอนายหญิงออกมาซื้อของข้างนอกน่ะ”
“แล้วซื้อน้ำมะเขือเทศไปทำไมเยอะแยะหรอครับ?”
ทาคุมิถือวิสาสะมองเข้าไปในตะกร้าที่เวโรนิก้าถืออยู่ ในนั้นเต็มไปด้วยน้ำมะเขือเทศทั้งแบบกล่อง แบบขวด และแบบกระป๋อง ราวกับว่าจะซื้อไปกักตุนก่อนถึงวันสิ้นโลกยังไงยังงั้น
“นี่น่ะหรอ? เจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นแวมไพร์ โลกยุคนี้น่ะหาเลือดสดๆดื่มยาก มีแต่ตอนที่ต่อสู้เท่านั้นแหละที่ข้ามีโอกาสได้ดูดเลือดอยู่บ้าง สำหรับข้าน้ำมะเขือเทศให้สัมผัสเหมือนกับเลือดที่สุดแล้ว ถึงรสชาติมันจะแย่ก็ตามที”
เวโรนิก้าแลบลิ้นแหวะพร้อมทำมือเหมือนไล่อะไรสักอย่าง
“แล้วเจ้าล่ะ?”
“พอดีเดี๋ยวผมต้องไปส่งลูน่าที่จะต้องขึ้นแสดงคอนเสิร์ตในอีกสองชั่วโมงข้างหน้าน่ะครับ ผมเลยกะว่าจะมาหาซื้อน้ำซื้อขนมให้เธอไว้กินเผื่อหิวกลางทาง”
“หืม... เจ้าดูเป็นห่วงเป็นใยลูน่าเหลือเกินนะ ข้ารู้สึกได้ตั้งแต่ตอนที่ต่อสู้กับเจ้าแล้ว”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ”
“แล้วถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ลูน่าเจ้าจะเป็นห่วงเป็นใยแบบนั้นหรือเปล่า?”
“เอ๋?”
จู่ๆเวโรนิก้าก็ยกมือขึ้นมาสัมผัสใบหน้าของทาคุมิจนเขาสะดุ้ง ฝ่ามือของเธอนุ่มนิ่มราวกับปุยฝ้ายและยังมีกลิ่นหอมจางๆลอยมา ทาคุมิรีบคว้าแขนของเวโรนิก้าแล้วดึงฝ่ามือนั้นออกมาจากใบหน้าของเขา ณ เวลานั้นสายตาของทั้งสองประสานกันอยู่สักพัก ทั้งใบหน้าอันงดงามและริมฝีปากอันอวบอิ่มของแวมไพร์สาวนั้นราวกับมีมนต์สะกด ทาคุมิยอมรับว่าเขาก็เกือบเผลอหลงเสน่ห์เธอไปเหมือนกัน
“ทำอะไรน่ะครับ!?”
“ทั้งหยาบคาย ความจำสั้น แล้วยังจะหัวทึบอีกนะมนุษย์ในโลกยุคนี้”
“เอ่อ... คือผมก็รู้นะว่าคุณจะทำอะไร แต่... เอ่อแบบว่า... คุณไม่ได้ชอบผู้หญิงหรอกหรอ?”
“หืม? อ๋อ... เจ้าคงหมายถึงตอนที่ข้าฟัดกับลูน่าสินะ”
ภาพที่เวโรนิก้าขยำขยี้ลูน่าอย่างเมามันในตอนนั้นย้อนคืนกลับมาอีกครั้ง ซึ่งทาคุมิก็ไม่ได้อยากนึกถึงมันเท่าไหร่
“ข้าทำเพราะสนุกน่ะ”
“หา? สนุก?”
“บางครั้งข้ากับนายหญิงก็ทำแบบนั้นกันอยู่บ้าง ก็เพื่อเล่นสนุกล่ะนะ แต่สำหรับที่ข้าทำแบบนี้กับเจ้าข้าไม่ได้อยากจะสนุก”
เวโรนิก้าเลื่อนมือมาสัมผัสใบหน้าของทาคุมิอีกครั้งทั้งๆที่เขายังคงจับแขนเธอไว้อยู่
“เจ้าคงไม่รู้ตัวสินะว่าข้าประทับใจเจ้าตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว สิ่งที่มีชีวิตที่ใครบางคนมองว่าไม่มีชีวิตจิตใจ แต่เจ้ากลับมองและปฏิบัติกับสิ่งมีชีวิตเช่นนั้นอย่างมนุษย์ทั่วไป ถึงแม้ที่อยู่ตรงนั้นจะไม่ใช่ข้า แต่ข้าก็รู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนที่อยู่ในตัวของเจ้า”
“คุณเวโรนิก้า...”
“บางทีข้าก็อยากได้ความรักดั่งเช่นมนุษย์คนหนึ่ง ถึงแม้นายหญิงเองก็รักข้า แต่นั่นไม่ใช่ความรักในแบบที่ข้าต้องการ”
เวโรนิก้าเริ่มเบียดตัวเข้ามาเรื่อยๆ ก้อนเนื้อทั้งสองบดเข้ากับหน้าอกของทาคุมิที่ยืนทำสีหน้าปั้นยาก แม้จะมีเสื้อเชิ้ตเป็นตัวคั่นกลาง แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงสัมผัสอันนุ่มนิ่มเกินบรรยาย
“ข้าต้องการความรักในแบบที่มนุษย์หนุ่มสาวพึงมี เจ้าพอจะมอบให้ข้าได้ไหม?”
สายตาของเวโรนิก้าที่จ้องมาทำให้หัวใจของทาคุมิเต้นแรง ยิ่งจ้องมองไปยังดวงตาสีมรกตนั้นเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้รู้สึกเหมือนตกอยู่ภายใต้การควบคุมของใครบางคนหรืออะไรบางอย่าง ทาคุมิเลื่อนมือของตนขึ้นมาสัมผัสหัวไหล่ของหญิงสาวเบื้องหน้าอย่างแผ่วเบา ใบหน้าของเขาและเธออยู่ใกล้เพียงแค่คืบ เวโรนิก้าหลับตาพริ้ม ราวกับต้องการให้ทาคุมิทำอะไรบางอย่าง ว่าแล้วชายหนุ่มก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอันร้อนผ่าวระหว่างทั้งสอง
“ขอโทษครับ! ผมคงรับความรู้สึกของคุณไว้ไม่ได้”
ในขณะที่ริมฝึปากของทั้งสองใกล้จะประกบกันอยู่รอมร่อ มือของทาคุมิที่สัมผัสบนหัวไหล่ของเวโรนิก้าออกแรงผลักเบาๆจนเธอถอยห่างจากตัวเขา เวโรนิก้าลืมตาขึ้นเมื่อรู้ว่าสิ่งที่ชายหนุ่มตรงหน้ากระทำไม่ใช่สิ่งที่เธอปรารถนา เธอก้มหน้าอยู่สักพัก ก่อนที่จะพูดขึ้นมา
“ข้าเข้าใจแล้วล่ะ”
เวโรนิก้าฉีกยิ้ม ทาคุมิลูบผมตัวเองแบบเขินๆ พอเขามองหน้าเวโรนิก้าก็รู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อยเมื่อนึกถึงสถานการณ์เมื่อครู่ ยิ่งได้เห็นริมฝีปากของเธอภาพที่ทั้งสองเกือบจะประกบปากกันก็ปรากฏขึ้นชัดเจนในห้วงความคิด จนเขาหน้าแดงนิดๆ
“หักอกแวมไพร์แบบนี้ระวังจะโดนกัดคอเอานะ”
“อะ... ฮ่ะๆ”
“ความจริงข้าก็พอรู้อยู่แล้วว่าจะถูกปฏิเสธ ก็เพราะเจ้าชอบลูน่าอยู่นี่นะ”
“พรวด!!”
“อะไรกัน ไม่ใช่หรอ? ปฏิกิริยาแบบนั้นข้าว่าน่าจะใช่นะ”
“จู่ๆมาพูดแบบนี้ผมตกใจต่างหากครับ! ผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับลูน่าหรอก สำหรับผมแล้วเธอก็เหมือน... เอ่อ...”
“เหมือน?”
“ไอดอลในสังกัด แล้วก็เป็นคนสำคัญ... ล่ะมั้งครับ”
“โฮ่... งั้นหรอ?”
เวโรนิก้าหรี่ตามองทาคุมิที่พยายามหันหน้าหลบเหมือนพยายามจับพิรุธ แต่สุดท้ายเธอก็ก้าวถอยหลังห่างออกไป
“ถ้างั้นข้าขอตัวก่อนแล้วกันนะ”
“อ่าครับ”
“อ้อแล้วก็...”
เวโรนิก้าหันกลับมาหลังจากที่กำลังจะเดินจากไป
“เจ้าควรซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองให้มากกว่านี้นะ มิเช่นนั้นเจ้าอาจจะกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีก”
----------------------------------------------------
ทาคุมิถือถุงใส่ของกินและเครื่องดื่มต่างๆเดินไปตามทางเดินแคบๆของโรงแรมระดับธรรมดา ซึ่งเขาและลูน่าได้เช็คอินไว้เพื่อพักหนึ่งคืนเพราะใกล้กับสถานที่จัดคอนเสิร์ต แม้ราคาจะถูกแสนถูกแต่คุณภาพก็ไม่แย่มากนัก ความปลอดภัยเองก็อยู่ในระดับดี มีระบบล็อคประตูอัตโนมัติและใช้คีย์การ์ดในการปลดล็อคประตู
คำพูดที่เวโรนิก้าทิ้งไว้ก่อนจากทำให้เขาครุ่นคิดมาตลอดทาง ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตนเองที่ว่านั้นคงหมายถึงความรู้สึกของเขาต่อลูน่า แม้เขาจะปฏิเสธว่าไม่ได้รู้สึกกับเธอในรูปแบบนั้น แต่พอได้ยินคำพูดของเวโรนิก้ากลับเริ่มทำให้เขาสับสนขึ้นมา
สำหรับเขาลูน่าคือคนสำคัญนั้นเป็นเรื่องแน่นอน แต่ความรู้สึกมันมีแค่นั้นจริงๆหรือ?
เมื่อรู้ตัวอีกทีเขาก็ยืนอยู่หน้าห้องที่ตนและลูน่าพักอยู่แล้ว ทาคุมิหยิบคีย์การ์ดขึ้นมาทาบกับเครื่องอ่านคีย์การ์ดที่อยู่ข้างๆ เสียงประตูปลดล็อคดังขึ้น ก่อนที่ทาคุมิจะค่อยๆเปิดประตูเข้าไป
“กลับมาแล้-”
ถุงใส่ของกินต่างๆที่อยู่ในมือทาคุมิร่วงหล่นลงสู่พื้นทันทีเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า พร้อมตัวเขาที่วิ่งพรวดเข้าไปข้างในห้องเหมือนคนเสียสติ
ห้องพักของเขาและลูน่ามีร่องรอยเหมือนเกิดการต่อสู้ขึ้น ไม่ว่าจะเป็นข้าวของที่กระจัดกระจายไปตามพื้น เตียงที่ยับยู่ยี่ และที่สำคัญที่สุดคือลูน่าไม่ได้อยู่ที่นี่ แม้จะเห็นเพียงแค่นั้นแต่ทาคุมิก็เข้าใจได้ทันทีว่าลูน่ากำลังตกอยู่ในอันตราย
ทาคุมิวิ่งตะเกียกตะกายออกจากห้องพักแม้ไม่รู้ว่าลูน่าอยู่ที่ไหน พอเริ่มตั้งสติได้เขาก็ยืนอยู่ที่หน้าโรงแรม ก่อนที่จะหยิบมือถือสมาร์ทโฟนขึ้นมาเมื่อนึกได้ว่าเขาเคยตั้งค่าจีพีเอสสำหรับติดตามตัวลูน่าเอาไว้ เมื่อตรวจสอบตำแหน่งของลูน่าก็พบว่าเธออยู่ในสถานที่ใดสักแห่งที่ไกลจากจุดที่เขาอยู่พอควร แต่ทาคุมิก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นพุ่งตรงไปยังรถของเขาที่จอดเอาไว้ทันที
“หนุ่มรูปงามที่อยู่ตรงนั้นจะรีบไปไหนหรอ?”
ทาคุมิหยุดชะงัก พบว่าเป็นเวโรนิก้านั่นเอง เธอยังคงอยู่แถวนี้ไม่ไปไหน ในมือของเธอถือน้ำมะเขือเทศแบบกล่องพร้อมถุงใส่น้ำมะเขือเทศหลากหลายรูปแบบที่เธอซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อวางอยู่บนพื้นใกล้ๆ
“คุณเวโรนิก้า? ขอโทษนะครับผมกำลังรีบ”
“เรื่องลูน่าสินะ?”
“ทำไมคุณถึง...”
“ท่าทีร้อนรนอย่างกับคนบ้าแบบนั้นก็คงมีอยู่เรื่องเดียวนั่นแหละ”
เวโรนิก้าพูดพลางดูดน้ำมะเขือเทศในกล่อง
“ถ้างั้นผมต้องขอตัวก่อนนะครับ ถึงผมจะไม่แน่ใจนักแต่ผมคิดว่าลูน่ากำลังตกอยู่ในอันตราย”
“จะไปด้วยของพรรค์นี้น่ะรึ?”
เวโรนิก้าโยนกล่องน้ำมะเขือเทศที่ถูกดูดจนหมดลงในถังขยะใกล้ๆ ก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้รถสปอร์ตหรูสีน้ำเงินของทาคุมิแล้วใช้มือลูบไล้ไปมา
“ทำไมล่ะครับ?”
“เจ้าไม่คิดหรอว่าอาจจะเจอกับอุบัติเหตุหรือการจราจรติดขัด ยิ่งเจ้าร้อนรนแบบนี้ยิ่งเกิดเหตุไม่คาดฝันได้ง่ายนะ”
“แล้วจะให้ผมไปทา- เหวอ!!!”
ทาคุมิร้องเสียงหลงเมื่อเวโรนิก้าคว้าแขนเขาแล้วกางปีกสีดำออก ก่อนที่จะบินขึ้นฟ้าโดยที่ทาคุมิไม่ทันตั้งตัว หัวใจของเขาแทบจะหลุดออกมาเต้นข้างนอกเมื่อถูกดึงขึ้นฟ้ากะทันหัน แถมยังด้วยวิธีที่อันตรายสุดๆแบบนี้อีก
“ทำอะไรน่ะครับ??!!”
“ข้าจะพาเจ้าไปยังจุดหมายด้วยวิธีนี้ไงล่ะ รวดเร็วและปลอดภัย แต่จับให้แน่นๆนะระวังตก”
“ปลอดภัยแล้วทำไมต้องระวังตกด้วยล่ะครับ! คุณนั่นแหละที่ต้องจับผมให้แน่- วะ... ว๊ากกกก!!”
เวโรนิก้าบินโฉบเพื่อหลบตึกราบ้านช่องซึ่งเป็นอุปสรรคต่อการเดินทางอย่างหวาดเสียว ทาคุมิร้องสุดเสียงซะยิ่งกว่าตอนเล่นรถไฟเหาะตีลังกา ไม่สิ มันหวาดเสียวยิ่งกว่าดิ่งพสุธาจากเครื่องบินเสียอีก แม้ความสูงในตอนนี้จะน้อยกว่าก็ตาม
“ถึงเจ้าจะตกข้าก็ลงไปรับได้ทันอยู่แล้วน่า ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก”
แม้จะไม่ค่อยมั่นใจในคำพูดของเวโรนิก้านัก แต่มาถึงขั้นนี้คงต้องเชื่อใจเธอสถานเดียวแล้ว เมื่อเริ่มปรับตัวกับการเดินทางอันสุดหวาดเสียวได้ ทาคุมิก็กลับมากังวลเรื่องลูน่าอีกครั้ง เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่? ถ้าพิจารณาจากสภาพห้องพักเป็นไปได้สูงว่าเธออาจจะถูกใครบางคนลักพาตัว แล้วลักพาตัวไปเพื่ออะไรกันล่ะ?
