“แล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี่ล่ะคริสตัล?” หญิงผมน้ำตาลถามพร้อมกับกำกระบองในมือแน่น
“พอดีมีคนไหว้วานชั้นจับหมอนี่น่ะ ตอนแรกๆชั้นก็อยากจะปฏิเสธอยู่หรอก แต่เห็นเงินเยอะแบบนั้นก็ปฏิเสธไม่หลง” หญิงที่ชื่อคริสตัลมองไปยังโดเมนิกที่ดิ้นอยู่
“แล้วเธอล่ะจะเอายังไง? จะสู้กับชั้นรึเปล่า?” คริสตัลท้าทาย
หญิงผมน้ำตาลไม่ตอบอะไรด้วยคำพูด แต่คำตอบของเธอคือการกำกระบองแน่น มันทำให้หญิงหูแมวรู้ว่าคำตอบของเธอนั้นคืออะไร เธอยิ้มก่อนจะเลียริมฝีปากของตัวเอง ไคแรนต้าเปล่งเสียงออกมาก่อนจะใช้กระบองฟาดไปยังคริสตัล แต่ด้วยความเร็วของเธอ ทำให้สิ่งที่กระบองนั้นฟาดคือเพียงแค่อากาศ ไคแรนต้าหันมาก่อนจะโดนคริสตัลใช้นิ้วของเธอดีดใส่หน้าผากของตนเอง แม้มันจะไม่ได้สร้างความเจ็บปวดอะไร แต่มันทำให้ไคแรนต้าหัวเสียไม่น้อย หญิงผมน้ำตาลคำรามอีกครั้งก่อนจะง้างเตรียมใช้กระบองฟาดไปยังหน้าของคริสตัล แต่เช่นเดิม ไร้ผล เมื่อไคแรนต้ารู้ตัวอีกที เธอก็ถูกหญิงผมขาวเตะกวาดพื้น มันทำให้หลังของไคแรนต้ากระแทกกับพื้น คริสตัลกระโดดขึ้นคร่อมร่างของเธอก่อนจะใช้กรงเล็บที่แหลมคมจ่อไปที่คอของหญิงผมน้ำตาล
“โทษทีนะ ไคแรนต้าแต่นี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นี่คืองานของชั้น และถ้ามีคนพยายามจะขวางงานของชั้น”
“ชั้นไม่ปล่อยไว้แน่ๆ” คริสตัลพูดด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยจิตอาฆาต
หญิงผมน้ำตาลมองเห็นดวงตาของเธอก็รู้ว่าถ้าหากเธอไม่ทำอะไรซักอย่าง กรงเล็บนั้นคงได้ปลิดชีวิตของเธอเป็นแน่แท้ ไคแรนต้าออกแรงก่อนจะยกคริสตัลออก หญิงผมน้ำตาลรีบคว้ากระบองของเธอก่อนจะออกแรงหวดเต็มแรง กระบอกนั้นฟาดโดนเข้าแก้ม แรงฟาดนั้นทำให้คริสตัลเสียสมดุลไม่น้อย เธอกุมแก้มของตัวเอง ก่อนจะหันมามองผู้ที่ถือกระบอง ใบหน้าของคริสตัลนั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เช่นเดียวกันกับไคแรนต้า ตลอดชีวิตที่เธอรู้จักกับหญิงปริศนานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอสามารถใช้อาวุธของเธอสัมผัสกับร่างกายของหญิงหูแมวคนนี้ได้ เลือดนั้นไหลออกริมฝีปากของเธอ ก่อนที่เลือดจะหยดลงพื้น เธอก็ใช้มืออันเรียวบางของเธอปาดเลือดออก
“ไม่คิดเหมือนกันนะนั่น ว่าชั้นจะโดนการโจมตีของเธอได้สำเร็จ…ตั้งแต่ข้ารู้จักเจ้ามา เจ้าไม่เคยทำอะไรข้าได้เลย”
“ถือว่ามีการพัฒนาไม่น้อยเลยนะ” หญิงผมขาวยิ้มมุมปาก
“ดูเหมือนชั้นจะคงจะต้องเอาจริงบ้างละนะ”
หญิงผมน้ำตาลได้แต่เงียบสายตาของเธอจ้องมองหน้าของคริสตัล เธอรู้ว่าหญิงคนนี้จะต้องเอาจริงๆแน่ๆกับการเคลื่อนไหวครั้งต่อไปของเธอ ไคแรนต้าพยายามตั้งสติก่อนจะนึกถึงสิ่งที่พ่อของเธอได้สอนเธอไว้
=====
“โอ๊ย” ไคแรนต้าร้องในขณะที่เธอนอนอยู่บนพื้น
เธอเงยหน้าขึ้นมามองชายผมน้ำตาลที่ยืนอยู่พร้อมกับกระบองในมือ สีหน้าของเขาจริงจัง ชายคนนี้ส่งสายตามายังลูกสาวตัวเอง สายตาของเขากำลังบ่งบอกว่าเขาต้องการให้ไคแรนต้าลุกขึ้น ผู้เป็นลูกพยุงตัวขึ้นมาก่อนจะกำกระบองแน่น มันเป็นความรู้สึกที่ต่างกับเวลาที่เธอสู้กับคริสตัลลิบลับ ในขณะที่คริสตัลนั้นสู้เหมือนกับเล่นกับเธอ แต่การซ้อมกับพ่อของเธอนั้นมันเหมือนกับการต่อสู้ในสงคราม โดยมีชีวิตของตัวเองเป็นเดิมพัน ไคแรนต้าวิ่งตรงไปยังฟาร์เรลล์ที่รอรับการโจมตีอยู่ เธอกระโดดขึ้นไปก่อนจะหวังใช้กระบองไม้ของเธอฟาดลงไป แต่พ่อของเธอนั้นจับกระบองไว้ก่อนจะยกเท้าถีบเข้าใส่กลางหน้าท้องของลูกสาวตัวเอง
ไคแรนต้าลงไปนอนกับพื้นก่อนจะกุมหน้าท้องของตัวเอง ความเจ็บปวดนั้นไหลไปทั่วร่างกายของเธอ แรงถีบมะกี้นั้นทำให้เธอรู้เลยว่าพ่อของเธอนั้นไม่ได้อ่อนข้ออะไรให้ตัวเธอผู้เป็นลูกเลยแม้แต่น้อย แต่เธอก็เข้าใจ เพราะนี่คือการฝึกซ้อมที่จะทำให้เธอสามารถสู้กับหญิงปริศนาคนนั้นได้ ถ้าหากไม่ฝึกนักล่ะก็ความหวังที่จะเป็นคนแรกในแผ่นดินนี้ที่สามารถโค่นคริสตัลได้ก็คงจะเป็นไปไม่ได้ ไคแรนต้าพยายามจะลุกขึ้นมา แต่ด้วยความเจ็บปวด ทำให้เธอล้มลงไปบนพื้นหญ้าอีกครั้ง ชายผู้เป็นพ่อถอนหายใจก่อนจะทิ้งกระบองลงพื้น
“พักก่อนก็แล้วกัน”
พ่อยื่นมือไปหาผู้เป็นลูก ไคแรนต้าคว้าก่อนจะดึงตัวเองจากสภาพนอนเป็นนั่ง ผู้เป็นพ่อเดินไปหยิบตะกร้าไม้ก่อนจะนั่งลงบนพื้นหญ้าข้างๆกับลูกสาวตัวเอง ฟาร์เรลล์เปิดตระกร้าไม้ที่เต็มไปด้วยแซนวิชจำนวนมาก ทั้งพ่อและลูกหยิบแซนวิชขึ้นมาก่อนจะกัดมัน มันเป็นแซนวิช มันเป็นแซนวิชแฮมที่จืดชืดไร้รสชาติ แต่ถึงกระนั้นแม้คนทั่วไปอาจจะคิดว่าแซนวิชนี้เป็นแซนวิชธรรมดาๆ แต่สำหรับทั้งสองนี่อาจจะเป็นอาหารที่โอชาที่สุดบนแผ่นดินนี้ก็ได้
“เท่าที่พ่อสู้กับลูกมาหลายครั้งแล้ว พ่อว่าปัญหาของลูกคือลูกคิดว่าพละกำลังอย่างเดียว สามารถเอาชนะทุกอย่างได้”
“ไคแรนต้า...เจ้าเป็นคนที่พละกำลังมหาศาลนะ ซึ่งนักสู้ที่ดีหลายๆคน ก็ต่างมีพละกำลังมหาศาล”
ผู้เป็นพ่อใช้มือของเขาลูบหัวลูกสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ในมือของไคแรนต้านั้นมีมีแซนวิชอยู่ เธอยังคงใช้ฟันของเธอฉีกขนมปังพลางมองหน้าผู้เป็นพ่อของตัวเองอยู่
“แต่นักสู้ที่ยอดเยี่ยมต้องมีนี่ด้วยต่างหาก”
ชายผมน้ำตาลใช้มือของเขาชี้ไปที่หัวของตัวเอง เด็กสาวผมน้ำตาลฟังแล้วก็ได้แต่ทำหน้าฉงนพร้อมกับเอียงคอของตัวเอง
“พ่อกำลังหมายถึงหัว?”
ประโยคนี้มันทำให้ชายผมน้ำตาลหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงดังลั่น
“ไม่ใช่ ข้าหมายถึงสมองต่างหากน่ะ”
“ข้าไม่เข้าใจ ทำไมนักสู้ที่ดีจะต้องมีสมองด้วย” เธอเอ่ยปากถามด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา
“ข้าจะอธิบายยังไงดีล่ะ...เอาเป็นว่าข้าอยากให้เจ้าคิดว่าสติปัญญาก็เหมือนเป็นภาระกำลังอย่างนึงละกัน”
=====
คริสตัลพุ่งตรงมาพร้อมกับกรงเล็บของเธอ ไคแรนต้าหลบก่อนจะออกแรงจะฟาดใบหน้าของคริสตัล แต่หญิงหูแมวผู้นี้ก้มหลบก่อนจะเตะตัดขาของไคแรนต้า ไคแรนต้าล้มลงไปอีกครั้ง คริสตัลง้างมือก่อนจะใช้กรงเล็บเตรียมเสียบเข้าไปที่คอของเธอ หากทว่าคริสตัลออกแรงจับมือของคริสตัลไว้ หญิงผมน้ำตาลออกแรงถีบเข้าใส่หน้าท้องคริสตัล มันทำให้คริสตัลถอยออกไป หญิงผมน้ำตาลรีบลุกขึ้นมาก่อนจะพยายามใช้กระบองฟาดเข้าไปที่หน้าท้องของเธอ แต่หากทว่าคริสตัลก้มหลบไปได้อย่างเคย คริสตัลกระโดดถีบขาคู่ ไคแรนต้าตั้งการ์ดกันไว้ แต่มันทำให้ร่างกายของเธอถอยออกไปสองสามก้าว คริสตัลสปริงตัวเองขึ้นมาก่อนจะยืนมองหน้ากับไคแรนต้า คริสตัลยิ้มก่อนจะปรบมือให้ ด้วยความเงียบงันจึงทำให้เสียงปรบมือดังไปทั่วผืนนภาที่เต็มไปด้วยดวงดารา
“ยอดเยี่ยมจริงๆ ยอดเยี่ยมจริงๆ ตอนแรกๆชั้นนึกว่างานนี้จะเป็นงานน่าเบื่อ แต่เอาจริงๆน่าตื่นเต้นกว่าเยอะเลย”
“แต่ว่าดูเหมือนเวลาที่ชั้นมีให้เธอจะหมดแล้ว” คริสตัลพูดพลางก้มมองไปที่แขนของเธอ
สายตาที่คริสตัลส่งมานั้นสะกดให้ไคแรนต้าอยู่กับที่ ร่างกายของเธอนั้นสั่นไปด้วยความกลัว คริสตัลพุ่งตรงมาหาไคแรนต้า หญิงหางม้ารวบรวมแรงที่มีพยายามจะฟาดไปยังคริสตัล แต่เมื่อเธอรู้ตัวอีกทีคริสตัลนั้นเหยียบไม้กระบองของตัวเองอยู่แล้ว คริสตัลกระโดดขึ้นฟ้าอีกครั้งก่อนจะเหยียบเข้าใส่ไม้กระบองที่ไคแรนต้าถืออยู่ ไม้กระบองนั้นหักเป็นสองท่อน คริสตัลพุ่งตรงหาไคแรนต้าก่อนจะง้างมือขึ้นเตรียมจะปลิดชีพ ไคแรนต้าพยายามจะคิดอะไรบางอย่าง แต่หากทว่าเธอคิดอะไรไม่ออกเลย ดวงตาสีแดงของเธอนั้นสะท้อนให้เห็นถึงใบหน้าของคริสตัลที่กำลังใกล้เธอเข้ามาทุกขณะ แต่หากทว่าอยู่ดีๆ คริสตัลก็ลังกาตัวถอยออกไป ซักพักนั้นหญิงผมขาวก็ปรากฏตัวขึ้นมาพร้อมกับดาบของเธอ ดูเหมือนคริสตัลจะหลบดาบเล่มนี้ หญิงที่ยืนตรงหน้าของไคแรนต้านั้นเป็นหญิงผมสีขาวที่ยาวสลวย เธอสวมชุดสีเดียวกันกับเส้นผมของเธอ เธอหันกลับมา มันทำให้เห็นดวงตาสีเทาและดอกไม้ที่ปกปิดดวงตาอีกข้างของเธออยู่
“ท่านโรซารี่!!” ไคแรนต้าพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ
เธอไม่ได้ตอบแต่เธอมองไปรอบๆก่อนจะเห็นโดเมนิกที่โดนมัดอยู่บนพื้นดิ้นอยู่บนพื้นพยายามคลายพันธนาการออก โรซารี่หันกลับมาทางหญิงผมสีน้ำตาลอีกครั้ง
“เจ้าไปช่วยโดเมนิกก่อน ข้าจะเรียกร้องความสนใจให้เจ้าเอง”
หญิงผมสีน้ำตาลพยักหน้า โรซารี่วิ่งตรงไปพร้อมกับดาบของตัวเอง คริสตัลพุ่งไปเพื่อเผชิญหน้ากับโรซารี่ มันเปิดช่องให้ไคแรนต้าไปช่วยโดเมนิกออกมา ไคแรนต้าวิ่งไปก่อนจะคุกเข่าลงและแก้มัดให้กับโดเมนิก คริสตัลหันกลับไปก่อนจะเห็นไคแรนต้าพยายามจะช่วยเป้าหมายของตัวเองออกมา เธอพยายามจะไปขัดขวาง แต่หากทว่าเธอเองก็ไม่สามารถละสายตาออกจากโรซารี่ที่มีฝีมือสูสีกับเธอได้
“ขอบคุณ ไคแรนต้า” โดเมนิกพูดด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เป็นไร...ขอบคุณท่านโรซารี่เถิด” ไคแรนต้ายิ้มตอบกลับ
คริสตัลเห็นโดเมนิกที่หลุดจากเชือกที่ตัวเองมัดไว้นั้น เธอก็ลังกาตัวกลับไปทิ้งห่างกับโรซารี่ โรซารี่เองก็หยุดและรอดูว่าคู่ต่อสู้ของตัวเองนั้นจะทำอะไร
“ดูเหมือนงานของชั้นรอบนี้จะล้มเหลวแฮะ...” เธอส่ายศีรษะของตัวเองด้วยความเสียดาย
“จริงๆชั้นก็อยากจะสู้ต่อละนะ แต่ว่าดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว ยังไงชั้นก็แพ้” คริสตัลพูดต่อ
“ถ้างั้นแล้ว ชั้นขอตัวล่ะ”
พูดจบเธอก็หยิบวัตถุทรงกลมออกมาก่อนจะปาลงพื้น มันทำให้เกิดควันฟุ้งจำนวนมาก ไม่นานนักควันพวกนี้ก็ถูกสายลมพัดผ่านไป หญิงที่ชื่อว่าคริสตัลนั้นหายไปแล้ว ทั้งสามมองหน้ากันเพื่อตรวจสอบดูว่าทุกคนยังอยู่ดีรึเปล่า ไม่แน่ควันมะกี้อาจจะใช้เป็นเพียงแค่เครื่องอำพรางในการจับตัวโดเมนิกอีกครั้งก็เป็นได้ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น อาจจะเรียกว่ามันเป็นเรื่องดีก็ได้มั้ง
“เกิดอะไรขึ้น โดเมนิก?” โรซารี่กอดอกของตัวเองก่อนจะเอ่ยปากถาม
“ข้าเองก็ไม่รู้ พอข้ารู้ตัวอีกที ข้าก็ถูกมัดพร้อมกับปิดปากและโดนอุ้มออกมาข้างนอกนี้แล้ว” โดเมนิกเล่า
“หลังจากนั้น ไคแรนต้านี่แหละ ที่ช่วยข้าไว้” เด็กหนุ่มผมขาวเสริม
“ว่าแต่ไคแรนต้า ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?” โดเมนิกถามถึงคริสตัล
“จะบอกว่าเป็นคู่แข่งของข้าตอนเด็กๆก็ได้ ถึงข้าจะสู้กับนางไม่ได้เลยก็เถอะ” ไคแรนต้าตอบ
“เจ้าพอจะรู้ไหมว่าใครเป็นคนที่สั่งให้นางจับตัวเจ้าไป โดเมนิก” หญิงผมน้ำตาลหันกลับไปถามโดเมนิก
“เจ้าก็น่าจะรู้อยู่แล้ว...” โรซารี่แทรก
สิ่งแรกที่เข้ามาในหัวของทั้งสามคือเหล่า “ผู้กล้า” ไม่รู้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง แต่ก็คงจะเป็นใครซักคนในกลุ่มผู้กล้าที่จ้างคริสตัลมา บางทีอาจจะเป็นไอเดนหรือบางทีอาจจะเป็นอาร์เบอโร่ก็ได้
“ข้าต้องขอบคุณท่านมากจริงๆ หากไม่ได้ท่าน ป่านนี้ข้าคงตายไปแล้ว” ไคแรนต้าโค้งให้กับโรซารี่
“ข้าไม่ได้ช่วยเจ้า ข้าช่วยโดเมนิก” หญิงผมสีขาวตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
เธอหันหลังก่อนจะเดินกลับไป ไคแรนต้าและโดเมนิกเดินตามเธอ หลายๆครั้งโดเมนิกก็สงสัยนะว่าโรซารี่ออกมาทำอะไรในยามวิกาล แต่ว่าถ้าหากเธอไม่ได้ออกมาทำธุระในยามวิกาลล่ะก็ ป่านนี้เขาคงถูกเหล่าผู้กล้าจับตัวไปแล้ว นี่ก็เป็นครั้งที่สองแล้วที่โรซารี่ช่วยเขาไว้ ถึงกระนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้โดเมนิกหยุดสงสัยซักครั้งว่าเธอออกมาทำอะไร? ท่ามกลางความมืดและความหนาวเหน็บ
