“สรุปเธอชื่อเอพริล ซันเดอร์แลนด์ซินะ?” ไลล่าพูดกับหญิงผมสีทรายที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอ
“ใช่ นั่นคือชื่อของชั้น” ผู้ที่ถูกเรียกชื่อตอบกลับ
เอพริลกับไลล่านั่นเผชิญหน้ากันในห้องสีขาวเล็กๆ ไลล่านั่งฝั่งนึง ส่วนเอพริลนั่งอีกข้าง มือของทั้งสองข้างของเอพริลนั้นถูกกุญแจมือล็อคไว้ ในขณะเดียวกันเบื้องหลังของไลล่านั้นก็มีอาราตะยืนอยู่ด้วย เขาจ้องมองเอพริลอย่างใกล้ชิด เขาไม่ไว้ใจหญิงคนนี้เลยแม้แต่น้อย และอาราตะก็เชื่อว่าถ้าเขาคลาดสายตาแต่เพียงนิดเดียว หญิงผมสีทรายคนนั้นคงต้องทำอะไรพวกเขาแน่ๆ
“คุณไลล่า เราไม่จำเป็นต้องมากักขังแบบนี้หรอก แค่คุณจ่ายเงินให้กับชั้นแล้ว”
“ชั้นก็พร้อมจะทำงานให้พวกคุณ” พี่สาวแห่งตระกูลซันเดอร์แลนด์พูดขึ้น
“เสียใจด้วยนะ แต่ชั้นไม่คิดจะทำธุรกิจกับคนแบบเธอ” ไลล่าตอบกลับ
“อาราตะ พาเธอไปขัง” หญิงผมม่วงพูดกับชายผมขาวที่อยู่ข้างหลังตัวเอง
“ฝากบอกคนเฝ้าเวรด้วยว่า ถ้าไม่ใช่ส่งอาหารให้ ห้ามใครเข้าเป็นอันขาด” ไลล่าเสริม
ชายผมขาวพยักหน้าก่อนจะสั่งให้หญิงผมสีทรายที่อยู่ตรงข้ามกับไลล่าลุกขึ้น เธอลุกขึ้นโดยไม่ได้แสดงท่าทีขัดขืนอะไร เธอเดินออกจากห้องไปเงียบๆ
=====
มอเตอร์ไซค์สีส้มนั้นวิ่งไปตามเส้นทางที่ทอดยาว ผู้โดยสารนั้นก็ไม่ใช่ใครแต่เป็นโชกับทรินิตี้ หญิงผมม่วงแดงนั้นเป็นคนขับ ส่วนโชเป็นคนนั่ง มอเตอร์ไซค์นั้นวิ่งไปเรื่อยๆก่อนจะหยุดอยู่หน้าป้ายชื่อเมือง พวกเขาอ่านไม่ออก มันเป็นภาษาอะไรบางอย่างที่พวกเขาไม่รู้จัก ทั้งคู่ขับเข้าไปเมืองแห่งนี้ มันเป็นเมืองเล็กๆที่อยู่ข้างหน้าภูเขา มันไม่มีตึกสูงละฟ้าเหมือนกับหลายๆเมืองที่เขารู้จัก ตลอดข้างทางของเมืองนั้นมีทะเลสาบที่กว้างใหญ่ พวกเขาเห็นชาวบ้านที่อยู่บนเรือกำลังจับสิ่งมีชีวิตที่อยู่บนน้ำ อากาศเย็นๆนั้นพัดผ่านร่างกายของพวกเขา มันเป็นสภาพอากาศที่ต่างกับเมืองที่พวกเขาอยู่ก่อนหน้านี้ลิบลับ มันเป็นสภาพอากาศที่พวกเขาคุ้นเคยมากกว่า แม้เมืองแห่งนี้จะมีถนนที่ถูกราดยางมาอย่างดี แต่รถที่ขับผ่านไปมานั้นมีน้อยมาก น้อยจนพวกเขาสามารถนับได้
มอไซค์นั้นจอดอยู่หน้าซุปเปอร์มาเก็ต ทั้งคู่ถอดหมวกกันน็อคออก ทรินิตี้และโชเข้าไปซุปเปอร์มาเก็ตแห่งนี้ ร้านมันเป็นร้านที่ถูกปูด้วยพื้นลายหมากรุก ในร้านนั้นเปิดเพลงกลอๆไปด้วย ทั้งคู่เดินไปยังเช้ลฟ์อาหาร ทั้งคู่หยิบของที่ตัวเองต้องการลงไปในตะกร้าที่อยู่ในมือ เมื่อพวกเขาได้ของที่ต้องการแล้วก็ตรงไปยังเค้าเตอร์คิดเงิน โชคดีที่ประเทศที่เขาอยู่นั้นใช้ค่าเงินเดียวกันกับจักรวรรดิ์อักเลล่า ทำให้การซื้อขายอะไรไม่เป็นปัญหาเท่าไหร่นัก เมื่อพวกเขาจ่ายเงินพวกเขาก็เดินออกจากซุปเปอร์มาเก็ตและขับมอเตอร์ไซต์กลับไป
ทั้งสองใช้เวลาซักพักก่อนที่จะถึงจุดหมายของพวกเขา หรือก็คือไลท์บิงเกอร์ที่นิ่งอยู่บนพื้น สภาพของมันนั้นเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนหรือถึงรอยไหม้ ทั้งสองเห็นเหล่าช่างกำลังปีนเพื่อทาสีขาวปิดทับรอยตำหนิพวกนี้อยู่ โชกับทรินิตี้เดินเข้าไปในห้องครัวในตัวยาน ทั้งสองหยิบวัตถุดิบออกมาก่อนจะเริ่มปรุงอาหาร ในขณะที่ทั้งสองกำลังปรุงอาหารนั้น ในอู่นั้นก็เต็มไปด้วยความวุ่นวาย พวกเขามีอะไรให้ซ่อมแซมเต็มไปหมด ตั้งแต่ปีกของสกายที่ถูกตัดอออกนิดนึง แขนของนำชัยที่หลุดออก หรือดวงตาของดิเทอมิเนชั่นที่มืดบอด มันมีงานมากมายเหลือเกินให้สำหรับเหล่าช่างเครื่อง
“ข้าวกลางวันเสร็จแล้ว” โชตะโกนขึ้นมา
เสียงตะโกนของโชนั้นทำให้เหล่าช่างหยุดงานของตัวเองก่อนจะตรงมายังโชและทรินิตี้ที่ยืนอยู่ที่ประตู โชและทรินิตี้ยื่นข้าวกล่องให้กับเหล่ามนุษย์ที่หิวโซพวกนี้ ไม่นานข้าวกล่องก็ถูกแจกจ่ายจนหมด เมื่อข้าวกล่องในถุงของทั้งสองนั้นหมดแล้ว ทั้งคู่ก็เดินออกจากห้องก่อนจะกลับไปยังห้องครัวของตัวเอง ต่างคนต่างหยิบข้าวกล่องที่วางอยู่บนเค้าเตอร์ ก่อนจะนั่งกินอยู่ในห้องครัวด้วยกัน
“เหลือเชื่อจริงๆเนอะ...เมื่อวานเรายังอยู่ในทะเลทรายอยู่เลย” โชพูดขึ้นมาในขณะที่เขาตักอาหารเข้าในปากของเขา
“อืม เหลือเชื่อจริงๆนั่นแหละ ถ้าไม่ได้วาร์ปพวกเราคงตายไปแล้ว” ทรินิตี้ตอบกลับ
“จะว่าไปนักโทษที่ถูกจับมาอยู่ไหนหรอ?” ชายผมน้ำตาลเปลี่ยนเรื่อง
“เอ๊ะ...เอ่อ ถ้าชั้นได้ยินไม่ผิดเหมือนจะถูกขังใกล้ๆกับห้องซักผ้านะ ทำไมหรอ?” เพื่อนของโชถามกลับ
“ชั้นคิดว่าชั้นจะเอาอาหารไปให้เธอหน่อยน่ะ”
“ถ้างั้นชั้นขอตัวล่ะ” โชพูดพลางลุกขึ้นจากที่นั่งของเขา
เขาหยิบกล่องอาหารกล่องสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องครัว เขาเดินไปตามทาง มันเป็นบริเวณที่เขาไม่ค่อยไปเท่าไหร่นัก แต่โชก็พอจะรู้ทางบ้าง เขามาถึงห้องที่มีผู้ชายสองคนยืนเฝ้าอยู่ เขาเดาได้เลยว่าห้องนี้แหละคือห้องที่เขาตามหา เขาเดินไปยังหน้าห้องก่อนจะบอกธุระของเขา ชายผู้เฝ้าประตูเปิดให้เขาเข้าไป เมื่อประตูถูกเปิดขึ้นนั้น เขาก็เห็นหญิงผมสีทรายที่ยาวสลวย เธอสวมเสื้อยืดสีขาวและกางเกงขายาวสีขาว เธอนั่งกอดเข่าของตัวเอง เมื่อประตูถูกเปิดออกนั้น เธอก็หันมาทางประตู โชยื่นกล่องอาหารให้เธอ เธอมองก่อนจะรับไว้ เธอไม่เปิดมันก่อนจะวางไว้ข้างๆเตียงของเธอ
“เอ่อ ไม่กินหรอครับ?” โชถาม
“ชั้นยังไม่หิว” เธอตอบห้วนๆ
“จะว่าไปคุณชื่ออะไร? ผมอาดาจิ โช คนขับสกายครับ ยินดีที่รู้จักครับ” ชายผมน้ำตาลแนะนำตัว
เธอเหล่ตามองก่อนจะตอบกลับด้วยคำถาม
“นายจะรู้ไปทำไม?”
“เอ่อ...เพราะคุณเก่ง?”
คำตอบของโชนั้นไม่ได้ทำให้เธอพูดแต่อย่างใด โชได้แต่เงียบก่อนจะเดินออกไปจากห้องเงียบๆ เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ทุกคนก็ยังคงทำงานของตัวเอง และตอนเย็นก็มาถึง โชและทรินิตี้เตรียมอาหารเพื่อเป็นตัวเพิ่มพลังงานให้กับคนเหล่านี้อีกครั้ง เช่นเคยโชเดินกลับยังห้องที่อยู่ใกล้ๆกับห้องซักผ้า มีคนยืนเฝ้าเหมือนเคย แต่เปลี่ยนหน้าจากช่วงตอนกลางวัน โชบอกธุระของเขาเช่นเคย ทั้งสองปล่อยให้ชายผมน้ำตาลเดินเข้าไป เมื่อเขาเข้าไปนั้นเขาก็เห็นหญิงผมสีทรายนั่งอยู่ท่าเดิม บนเตียงนั้นมีข้าวกล่องเมื่อตอนกลางวันอยู่ มันถูกเปิดออก และมีรอยอาหารที่กินไปแล้วเพียงนิดเดียว มันยังเหลืออีกเยอะเลย
“คุณควรจะกินหน่อยนะ” โชหยิบกล่องเก่านั้นขึ้นมาก่อนจะนำฝาปิด
โชวางกล่องใหม่ที่เขาพึ่งปรุงมาวางไว้แทนที่ของเก่า เธอไม่ตอบในขณะที่โชนำข้าวเย็นมาให้
“จะว่าไป คุณชอบกินอะไร?” โชถามต่อ
เธอไม่ตอบ เธอยังคงนั่งอยู่เฉยๆ
“ผมจะไม่ออกไปไหน จนกว่าคุณจะบอกว่าคุณชอบอะไร” ชายผมน้ำตาลพูดพร้อมกอดอก
“สเต๊ก” เธอตอบๆสั้นด้วยน้ำเสียงรำคาญ
โชพยักหน้าก่อนจะเดินออกจากห้องไป เวลานั้นยังคงเดินผ่านไปเรื่อยๆ ช่วงเช้านั้นทุกคนกินแค่ขนมปัง แต่ช่วงกลางวันนั้นก็จะเป็นอาหารที่โชและทรินิตี้ปรุง โชอยู่ในห้องครัวคนเดียว เขายืนอยู่หลังหม้อ ควันนั้นลอยขึ้นจากหม้อนั่น โชใช้มือของจับที่คนก่อนที่เขาจะคนน้ำในหม้อ ส่วนมืออีกข้างของเขานั้นถือมือถือ ดวงตาของเขามองไปยังบนหน้าจอ บนหน้าจอนั้นมีวิธีทำสเต๊กเขียนไว้อย่างละเอียด ประตูห้องครัวถูกเปิดออกก่อนที่ทรินิตี้จะเดินเข้ามา เธอเห็นโชที่กำลังยืนอยู่หน้าเตานั้นก็ตกใจก่อนจะเอ่ยปากถาม
“นายทำอะไรอยู่?”
“สเต๊กน่ะ ชั้นอยากจะลองทำให้เธอกินหน่อยน่ะ” โชหันมาตอบหญิงผมม่วงแดง
“เธอ?” ทรินิตี้เอ่ยปากถาม
“เอพริลน่ะ ชั้นไปถามคุณไลล่ามาว่าคนขับยูเรนัสชื่ออะไร” โชตอบพลางหันกลับไปปรุงอาหารต่อ
“หรอ ถ้างั้นชั้นช่วยนะ” ทรินิตี้พูดมาพลางเดินมาข้างๆ
“อื้อ ขอบใจนะ” โชพูดด้วยรอยยิ้ม
ทั้งคู่ใช้เวลาพักนึงก่อนจะปรุงสเต๊กเสร็จ ทั้งคู่ไม่ได้ชิมแต่ดูจากรูปร่างแล้วก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่นัก อย่างน้อยๆรูปทรงมันก็ยังดูเป็นสเต๊ก เขานำผักใส่ไว้ด้วย เมื่อทุกอย่างเข้าที่แล้วเขาก็ปิดกล่อง
“ถ้างั้นชั้นเอาไปให้เอพริลก่อนนะ เดี๋ยวชั้นกลับมาช่วยนะ” โชพูดด้วยรอยยิ้ม
“อื้อๆ” ทรินิตี้พยักหน้า
โชเดินออกจากห้องไป เขาเดินมายังห้องนี้หลายรอบแล้ว ตอนแรกๆเขาก็ยังไม่มั่นใจเท่าไหร่นักว่าเขามาถูกทางไหม แต่ตอนนี้เขามั่นใจในเส้นทาง เพียงไม่กี่นาทีเขาก็มาถึงจุดหมายของเขา ทุกอย่างเหมือนเคยมีคนเฝ้าหน้าประตู โชทำเหมือนทุกครั้งเพื่อขอเข้าไปในห้องคุมขัง ประตูห้องสีขาวนั้นถูกเปิดออก เขาเห็นเอพริล เธอไม่ได้นั่งกอดเข่าเหมือนเมื่อวาน เธอวางเท้าทั้งสองลงบนพื้น เธอหันมองออกไปข้างนอก เมื่อเสียงประตูนั้นถูกเลื่อนขึ้น มันก็ดึงความสนใจของเอพริล เธอหันไปก่อนจะเห็นโช เธอก็ทำสีหน้าเซ็งแซ่และรำคาญ ผู้มาเยือนมองไปบนพื้น มันมีกล่องอาหารวางอยู่ มันคือของเมื่อวาน โชวางกล่องใหม่ไว้ข้างๆเธอ เขาก้มหยิบกล่องอาหารที่อยู่บนพื้น โชเปิดออกก่อนที่เขาจะพบว่าอาหารนั้นยังอยู่เกือบเต็มกล่อง
“เอ่อ ผมทำสเต๊กมาให้ ผมหวังว่าคุณจะชอบนะ” โชบอก
ประโยคนี้มันทำให้เธอเปิดกล่องอาหารกล่องใหม่ เธอเห็นสเต๊กในกล่อง เธอลอยใช้มีดและส้อมพลาสติกเพื่อฉีกเนื้อสเต๊กออก เธอใช้ส้อมปักลงไปบนเนื้อสเต๊กก่อนจะเอาเข้าปาก เธอเคี้ยวก่อนที่เธอจะพูดเบาๆ
“อร่อยแฮะ”
“โล่งอกไปที ผมพึ่งเคยทำสเต๊กครั้งแรกน่ะ ถ้าคุณชอบผมก็ดีใจ” โชพูดด้วยรอยยิ้ม
“นายทำแบบนี้ทำไม?” เอพริลถามต่อ
“ถ้านายทำเพื่อจะโน้มน้าวให้ชั้นเข้าพวกกับนาย เลิกหวังได้เลย”
“ชั้นไม่ทำงานให้พวกนาย ถ้าพวกนายไม่จ่ายเงินให้ชั้น” เธอแสดงจุดยืนของตัวเอง
“มันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนั้นหรอกครับ ผมแค่รู้สึกว่าคุณอยู่ตัวคนเดียวน่ะครับ” โชตอบ
“ตอนผมขึ้นมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ ผมก็อยู่คนเดียวเหมือนกัน แต่ตอนนั้นผมได้เพื่อนของผมอยู่ด้วย ผมก็เลยไม่ได้รู้สึกตัวคนเดียวเท่าไหร่”
“ถึงผมจะรู้แหละว่าคุณเป็นนักโทษ แต่ผมก็คิดว่าผมก็ควรจะปฏิบัติกับคุณเหมือนเพื่อนของผม” ชายผมน้ำตาลตอบ
“ชั้นฟังนายแล้วเหมือนนางหลงสเน่ห์ชั้นมากกว่านะ” เอพริลเอ่ยปากแซว
“เอ๊ เอ่อ...” ใบหน้าของโชแดงก่ำเป็นมะเขือเทศ
“ล้อเล่นน่า อ่อใช่ ชั้นเอพริล ซันเดอร์แลนด์ แต่ชั้นว่านายคงรู้จักชั้นแล้วล่ะ ไงก็แล้วแต่ยินดีที่รู้จัก” หญิงผมสีทรายพูดด้วยรอยยิ้ม
ในขณะเดียวกันในห้องครับ ทรินิตี้นั้นยืนอยู่ เบื้องหน้าของเธอนั้นคืออุปกรณ์อาหารที่วางไว้เฉยๆ ไม่ได้ปรุงหรือไม่ได้อะไรทั้งสิ้น ใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยความทุกข์ มือของทั้งสองผสานกันก่อนจะวางไว้หน้าอกของตัวเอง
“ทำไมเราปวดหัวใจขนาดนี้” เธอพูดขึ้น
=====
ที่จักรวรรดิอักเลล่า ในห้องประชุมที่ค่อนข้างกว้าง ผู้คนมากมายนั่งอยู่ในห้อง มาริช่าเองก็นั่งอยู่ในห้องนี้ เธอเองก็ถูกเรียกมาที่นี่เหมือนกัน รอบๆเธอนั้นเต็มไปด้วยผู้คนที่เธอไม่รู้จัก จะบอกไม่รู้จักอาจจะไม่ถูกเท่าไหร่นัก ต้องใช้คำว่าไม่ค่อยได้คุยกันน่าจะเหมาะสมกว่า อย่างชายผมน้ำตาลผมตั้งที่ชื่อ “ชโกดราน เชเฟอร์” เธอก็รู้จักแต่เธอก็ไม่เคยได้พูดคุยกับเขาเลย ได้ข่าวว่าเขาพึ่งเสียคู่หมั้นของเขาไป มาริช่ามองไปข้างๆก็เห็นหญิงผมสั้นสีทราย คนนี้คือ “เมย์ ซันเดอร์แลนด์” พี่สาวของเธอพึ่งถูกพวกกบฏจับตัวไป หรือแม้แต่ “โจนาส” ช่างซ้อมประจำตัวเธอก็อยู่ที่นี่ด้วย พวกเขาพึ่งสู้กับกบฏและพ่ายมาเกือบทั้งนั้น รวมถึงตัวเธอเองด้วย ในขณะที่เธอกำลังนั่งอยู่นั้น เธอก็เห็นชายผมสีส้มเดินอยู่หน้าห้อง ทุกสายตาในห้องประชุมจับจ้องมาที่เขา
“สวัสดีครับทุกท่าน ผมโจเซฟ แอล ไดสึเกะ ผมจะมาเป็นกัปตันเรือลำใหม่” ชายที่ยืนอยู่กลางห้อง
“ด้วยผลงานที่ยอดเยี่ยมของผมในศึกที่แล้ว ทำให้ผมได้รับเลื่อนขั้นให้เป็นผู้นำในการต่อต้านพวกกบฏ”
“และทุกท่านที่อยู่ในห้องนี้ คือคนที่ผมคัดเลือกให้เข้ามาร่วมงานกับผม”
“โดยเป้าหมายของพวกเรานั้นคือบดขยี้ไอ้พวกกบฏให้สิ้นซาก”
คำพูดของเขาทำให้คนในห้องนั้นฮึกเหิมขึ้นมา แต่ในขณะที่พวกเขากำลังโห่ร้องเพื่อเรียกกำลังใจนั้น ประตูห้องก็ถูกเปิดออกขึ้น ก่อนที่จะมีเสียงของใครบางคนดังแทรกขึ้นมา
“น่าสนุกดีนี่ ให้ชั้นร่วมด้วยได้ไหม?”
ทุกคนหยุดก่อนจะหันไปหาต้นเสียง ทุกคนเห็นชายผมขาวในชุดสีดำ ใบหน้าของเขาบางส่วนนั้นมีหน้ากากปกปิดอยู่ ทุกคนรู้จักเขา เขาคือชายที่เก่งที่สุดในจักรวรรดิเลยก็ว่าได้
“ได้ซิ ผมยินดีเสมอที่ได้ทำงานกับร่วมกับคนมากฝีมืออย่างคุณ”
“คุณ ดี”
