ชายอ้วนกับชายผมหงอกนั่งอยู่ในชุดเป็นทางการของพวกเขา เขานั่งอยู่บนเก้าอี้เล้าช์คนละตัว ข้างหลังนั้นมีกราฟฟิคคำว่า EPL Analysis ปรากฏอยู่ ทั้งคู่มองมาข้างหน้า พวกเขายังไม่พูดอะไร กล้องหลายตัวนั้นจับมายังเขา พวกเขารอสัญญาณจากทีมงาน เมื่อถึงเวลาทีมงานก็นับถอยหลัง “5…4…3…2” และเมื่อเริ่มเปิดกล้อง ทั้งสองก็ยิ้มให้กับกล้อง และเป็นชายร่างท้วมพูดโดยที่ดวงตาของเขาจับไปที่กล้อง
“สวัสดี ยินดีต้อนรับสู่ EPL Analysis กับผมทอมมี่และโจเฟซครับ” ชายร่างท้วมแนะนำตัวเองและพิธีกรร่วมรายการ
“นี่ก็สัปดาห์ที่สองแล้วสำหรับศึก English Premier League ซึ่งก็เกิดเรื่องน่าสนใจมากมาย” ชายร่างท้วมที่ชื่อทอมมี่พูดต่อ
“อย่างแรกเรามาพูดถึงน้อยใหม่อย่างวอร์เชสเตอร์กันดีกว่า พวกเขาชนะอีกแล้ว คิดยังไงบ้างครับ คุณโจเซฟ?” ชายร่างท้วมหันไปพูดกับชายผมหงอก
“ถือเป็นผลงานที่ยอดเยี่ยมมาก ก่อนหน้านี้เขาชนะเลสเตอร์ไปได้ 2-0 และเกมนี้พวกเขาก็ชนะสโต๊คไปได้ 1-0 ที่บริทาเนีย สเตเดี่ยมด้วย ยอดเยี่ยมจริงๆ” ชายผมหงอกเอ่ยปากชม
บนจอข้างหลังนั้นเป็นภาพของการแข่งขัน โดยเป็นลูกเตะมุมของแฮรี่ เวลลิงตั้นที่เปิดเข้ามา ก่อนที่จะเป็น “เคริก์ รี้ด” กระโดดโขกบอล ทำให้บอลนั้นลอยผ่านมือของแจ็ค บัทแลนและเป็นประตู รี้ดวิ่งไปดีใจที่มุมธง ท่ามกลางเพื่อนร่วมทีมที่วิ่งตาม แฟนๆนั้นต่างกระโดดโลดเต้นพร้อมร้องเพลงด้วยความดีใจ เช่นเดียวกันกับไมเคิลผู้จัดการทีมที่กระโดดชกอากาศด้วยความดีใจ
“แต่เกมต่อไปพวกเขาต้องเจอกับแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ที่ตอนนี้ฟอร์มแรงเหลือเกิน คิดยังไงบ้างครับ?” ชายร่างท้วมถามกลับ
“ผมไม่คิดว่าพวกเขาจะต้านแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดได้อยู่ แถมเล่นที่โอแทรฟฟอร์ดอีก มันคงเป็นเรื่องยากที่วอร์เชสเตอร์จะมีแต้มกลับมา” โจเซฟแสดงความเห็นของตัวเอง
“ในขณะเดียวกันก็มีพลิกล็อคอีกคู่เหมือนกัน ซึ่งก็คือลิเวอร์พูลแพ้เบริน์ลีย์ไป 2-0” ทอมมี่พูดถึงประเด็นอื่น
“มันเป็นเรื่องที่น่าตกใจมากๆ ในสัปดาห์แรกพวกเขาชนะอาร์เซน่อลไป 4-3 แถมอีวาน คอนเนอร์ในเกมนั้นเล่นดีมากๆ ซัดไปสองลูก แต่เกมนี้เล่นไม่ออก เหลือเชื่อจริงๆ” โจเซฟเอ่ย
=====
ณ ขณะเดียวกัน ที่สนามซ้อมของทีมวอร์เชสเตอร์ ผู้เล่นสี่คนยืนเรียงกันเป็นแถวเดียว โดยประกอบไปด้วยเฮคเตอร์ , รอนนี่ , ดาเนี่ยล และ ฮันท์ ยืนเรียงกัน แถวๆนั้นมีโค้ชของทีมยืนอยู่ เขาเป่านกหวีด เมื่อนกหวีดดังขึ้น ผู้เล่นทั้งสี่วิ่งออกตัวพร้อมกัน รอนนี่ออกนำไปก่อน ตามมาด้วยดาเนี่ยลและเฮคเตอร์ที่วิ่งมาใกล้ๆกัน และฮันท์ที่อยู่ท้ายสุดของกลุ่ม เฮคเตอร์เริ่มเร่งเครื่องขึ้นมาก่อนจะใกล้กับรอนนี่ ชายผิวแทนเห็นชายชาวสเปนวิ่งไล่ขึ้นมา มันก็ทำให้เขาเร่งเครื่องขึ้นไป ทั้งคู่วิ่งไปก่อนจะใกล้ถึงสุดเส้นซึ่งนั่นหมายความว่าพวกเขาทั้งสองจะต้องกลับตัวและวิ่งกลับอีกทาง รอนนี่พลิกตัว แต่หากทว่าด้วยความเร็วที่เขามีทำให้เขาเสียสมดุลและลื่น โชคดีที่เขาไม่ล้ม
แต่การที่เขาลื่นเพียงแปปเดียวนั้นทำให้เด็กหนุ่มวัย 18 วิ่งแซงเขาไปได้ เช่นเดียวกันกับดาเนี่ยลที่แซงเขาไป เหลือเพียงแค่ฮันท์เท่านั้นที่ไม่ได้แซงเขา รอนนี่พยายามสปีดให้ทัน แต่เขาไม่สามารถแซงได้ทั้งดาเนี่ยลและเฮคเตอร์ ชายชาวสเปนเข้าเส้นชัยเป็นคนแรก ตามมาด้วยดาเนี่ยลและตัวของรอนนี่ เมื่อการแข่งขันครั้งนี้จบลง บรรยากาศในสนามซ้อมนั้นก็เป็นไปด้วยรอยยิ้ม เพราะชัยชนะสองนัดแรกจึงทำให้ที่สนามซ้อมของวอร์เชสเตอร์นั้นเป็นแบบนี้ เวลาตอนนี้นั้นเป็นเวลาประมาณเที่ยง แสงแดดนั้นตกกระทบกับศีรษะของเหล่าผู้เล่น ไมเคิลปรบมือเรียกผู้เล่นมารวมกัน ผู้เล่นของทีมวอร์เชสเตอร์นั้นทำตามคำสั่งของโค้ช
“เราจะพักกันแค่นี้ก่อน ทุกคนทำได้ดีมาก ในช่วงบ่าย ชั้นก็ยังอยากเห็นทุกคนเต็มที่ เข้าใจนะ?”
“ครับ” ผู้เล่นทุกคนตอบพร้อมกัน
ผู้เล่นทุกคนแยกย้ายไป ส่วนใหญ่จะไปที่โรงอาหารของสโมสร แต่ไมเคิลนั้นแยกออกไป เขากลับมายังห้องของเขา ชายผมน้ำตาลนั่งลงบนเก้าอี้หน้าคอมพิวเตอร์ของเขา เขาเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นมา มันใช้เวลาไม่นานก่อนที่คอมจะบูทติด ในขณะที่เขาจะทำอะไรนั้น เขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตู ไมเคิลแหงนหน้ามองขึ้นมาก่อนที่ประตู ประตูถูกเปิด คนเปิดนั้นเป็นชายชาวญี่ปุ่น ใบหน้าของเขานั้นดูอ่อนวัยและเกลี้ยงเกลา ผิวของเขานั้นค่อนข้างเหลือง ตามสไตล์ของคนเอเชีย ผมของเขานั้นสั้น
“อ้าว ซาโต้ มีอะไรล่ะ?” ไมเคิลถามชายชาวญี่ปุ่นคนนี้
“คุณไมเคิลครับ ผมคิดว่าผมหายจากอาการบาดเจ็บแล้ว ผมอยากให้คุณไมเคิลส่งผมลงเป็นตัวจริงอีกครั้ง” ชายชาวญี่ปุ่นคนนี้พูดความในใจของตัวเอง
ชายคนนี้ชื่อ “มิอุระ ซาโต้” เป็นปีกชาวญี่ปุ่นที่ย้ายมาช่วงฤดูกาลที่แล้ว เขาย้ายมาจากอุระวะ เร้ด ไดม้อนท์ ในช่วงที่เขาได้ลงเล่นให้กับทีมวอร์เชสเตอร์นั้น เขาก็เป็นผู้เล่นที่สำคัญกับทีม ซาโต้มีทั้งความเร็ว รวมถึงการล็อคหลบที่แพรวพราว เขาสามารถหลบกองหลังอีกฝ่ายได้ง่ายและเป็นคนเรียกฟาล์วให้กับทีมบ่อยๆ แต่โชคร้ายที่เขาได้รับบาดเจ็บในช่วงเดือนกุมภาพันธ์ ทำให้เขาพลาดช่วยทีม และตอนนี้ดูเหมือนเขาจะพร้อมแล้ว
“ชั้นก็อยากจะส่งนายลงหรอกนะซาโต้ แต่ว่าในตอนนี้ รอนนี่กับเฮคเตอร์ กำลังเล่นเข้าขากันได้ดี”
“นายอาจจะต้องเป็นตัวสำรองไปก่อน” ไมเคิลตอบๆตรง
“เกมหน้าชั้นอาจจะให้นายเป็นตัวสำรองก่อน แล้วเดี๋ยวเราค่อยว่ากัน”
ซาโต้พยักหน้าสีหน้าของเขาดูผิดหวังเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้พูดอะไรนอกจากเดินออกจากห้อง ไมเคิลดูอะไรบนจอคอมพิวเตอร์ของเขาพักนึงก่อนจะลุกและเดินออกจากห้อง เขาเดินไปยังโรงอาหารของสตาฟ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องเท่าไหร่ ในห้องนั้นเต็มไปด้วยสตาฟของสโมสรมากมาย ตั้งแต่โค้ช ผู้ช่วย แพทย์สนาม เรียกได้ว่าวินาทีนี้สตาฟเกือบทุกคนรวมตัวกันอยู่ในห้องๆนี้ ไมเคิลตักอาหารจากถาดก่อนจะนั่งรวมโต๊ะกับโค้ชและผู้ช่วยผู้จัดการ
“แต่ละคนซ้อมเป็นไงบ้าง?” ไมเคิลเอ่ยปากถาม
“ถ้าพูดว่าคนที่เด่นที่สุดก็คงเป็นครูซนั่นแหละ เขาดูดีมากในช่วงซ้อมตอนเช้า” โค้ชของทีมพูดพลางยื่นกระดาษที่เต็มไปด้วยข้อมูลของผู้เล่น
“แล้ว ฮันท์ ล่ะ?” ชายผมน้ำตาลเอ่ยปากถามพลางกวาดตามองข้อมูลบนกระดาษ
“ก็ โอเค ธรรมดาๆสไตล์ฮันท์ล่ะนะ” โค้ชคนเดิมตอบพลางใช้ส้อมของเขาจิ้มลงไปบนบล็อกโคลี่
“ว่าแต่คุณไมเคิลจะใช้แผน 4-5-1 จริงๆหรอ?” ผู้ช่วยเอ่ยปากถามไมเคิลที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขา
“ใช่ ชั้นคิดว่าเกมนี้เราใช้กองหน้าตัวเดียวน่าจะดีกว่า แต่ชั้นกำลังเลือกอยู่ว่าจะใช้ดาเนี่ยลหรือพอลดี” ไมเคิลพูด
“คงต้องขึ้นอยู่กับว่าใครทำได้ดีในช่วงฝึกซ้อมมากกว่าล่ะมั้ง” ชายผมน้ำตาลเสริม
“แล้วตอนนี้ใครทำได้ดีกว่า?” ผู้ช่วยเอ่ยปากถามไมเคิล
“เท่าที่ชั้นดู ชั้นก็รู้สึกว่าทั้งสองคนทำได้ดีพอๆกันนะ ดูเหมือนทั้งคู่ที่จะกระหายที่จะได้เล่นทั้งคู่ ซึ่งก็ถือเป็นเรื่องดีล่ะมั้ง” ชายผมน้ำตาลตอบ
“คงเพราะเวลาจะได้จะเจอทีมใหญ่ ทีมเล็กอย่างพวกเราเลยกระหายมากเป็นพิเศษ” ผู้จัดการทีมเสริม
“หวังว่าความกระหายนั่นจะช่วยพวกเราได้นะ” ผู้ช่วยคนเดิมพูดด้วยน้ำเสียงกังวล
=====
ในที่สุดก็มาถึงวันที่พวกเขารอคอย หนึ่งในเกมที่ใหญ่ที่สุดตั้งแต่ขึ้นมาพรีเมียลีค รอบๆ “โรงละครแห่งความฝัน” นั้นเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย แฟนๆของเจ้าบ้านนั้นมากันเต็มสนาม พวกเขาสวมเสื้อสีแดงตามสมญานาม “ปีศาจแดง” พวกเขาต่างตีตั๋วเข้าไปในสนาม โดยแฟนๆเหล่านั้นต่างหวังจะเห็นทีมรักของตัวเองขยี้ทีมมาเยือน ในขณะเดียวกันแฟนผู้มาเยือนนั้นมีความรู้สึกต่างออกไป พวกเขาเป็นชนกลุ่มน้อยในสนามแห่งนี้ เหล่าแฟนๆของทีมเยือนต่างใส่ชุดสีขาว ซึ่งเป็นเสื้อตัวเก่งของทีม พวกเขาหวังว่าทีมโปรดของพวกเขาจะกลับออกไปพร้อมกับแต้ม
รถบัสสีขาวของทีมขับมาถึงยังสนามแห่งนี้ มันจอดก่อนที่ผู้เล่นจะเริ่มทยอยลงมา มันเป็นความรู้สึกที่ตื่นเต้น เพราะอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้พวกเขาจะลงเล่นในสนามที่มีประวัติศาสตร์อันยาวนานในโลกของฟุตบอล พวกเขาตรงเข้าไปในห้องล็อคเกอร์ ก่อนที่จะนั่งลงไปบนเก้าอี้ม้านั่ง ไมเคิลเองก็เดินเข้ามาในห้องล็อคเกอร์ของทีมเยือนเหมือนกัน เขามองหน้าผู้เล่นทุกคนที่ต่างจ้องมองชายผมน้ำตาล
“โอเค พวกเรามาถึงที่โอแทรฟฟอร์ดแล้ว เป็นยังไงตื่นเต้นไหม?” ไมเคิลเอ่ยปากถามในขณะที่เขายืนอยู่กลางห้อง
เหล่าผู้เล่นพยักหน้าเป็นการตอบรับว่าพวกเขาตื่นเต้น เช่นเดียวกันกับไมเคิล เขาก็รู้สึกตื่นเต้นเหมือนกัน เขาไม่เคยมายังสนามแห่งนี้เลยซักครั้ง ในยุคที่เขาเล่นให้กับวอร์เชสเตอร์นั้น เขาก็ไม่เคยได้โคจรมาเจอกับแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ไม่ว่าจะในถ้วยไหนก็ตาม
“ชั้นเองก็ตื่นเต้น และตอนนี้ฟอร์มของพวกเขาก็กำลังมาแรงด้วย พวกเขาชนะสองเกมรวด”
“แต่ยังไงชั้นก็เชื่อว่าพวกเราสามารถหยุดพวกเขาได้” ไมเคิลพูดให้กำลังใจ
“เอาล่ะ...ชั้นจะประกาศชื่อผู้เล่น 11 ตัวจริงให้ฟังนะ” ชายผมน้ำตาลพูดต่อ
“ทีเจ , รี้ด , ราฟ , อลิสตาร์ , แอรอน , แฮรี่ , ฮันท์ , นิโก้ , เฟลิกซ์ , เฮคเตอร์ และ พอล” ไมเคิลอ่านรายชื่อผู้เล่นที่เขาจะส่งลงไป
ผู้เล่นที่ได้ยินชื่อต่างพยักหน้า ซักพักนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตู ไมเคิลเดินไปเปิดประตูก่อนจะเห็นสตาฟของทางสนามเจ้าบ้านตามตัวเขาไปให้สัมภาษณ์ก่อนแข่ง ไมเคิลพยักหน้าก่อนจะเดินตามชายคนนั้นไป ในขณะเดียวกันผู้เล่นก็ต่างเปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อวอร์ม เมื่อทุกคนเปลี่ยนเป็นเสื้อวอร์มหมดแล้ว พวกเขาก็เดินลงไปยังสนาม เหล่าผู้เล่นของวอร์เชสเตอร์ต่างหยุดและมองบรรยากาศภายในของโอแทรฟฟอร์ดแห่งนี้ สนามที่สามารถจุแฟนได้มากกว่า 70000 กว่าคน นี่คงเป็นครั้งแรกที่พวกเขาจะได้เล่นในสนามที่มีผู้คนมากขนาดนี้
“ใหญ่เป็นบ้าเลย ชั้นไม่เคยคิดเลยนะเนี่ย ว่าชั้นจะได้มาเล่นที่นี่” แอรอนพูดในขณะมองไปรอบๆสนาม
“ให้ตายซิ ชั้นตื่นเต้นไปหมดแล้วเนี่ย” ทีเจที่อยู่ใกล้ๆกับแอรอนพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“เรื่องตื่นเต้นไว้ทีหลัง ไปวอร์มกันก่อน” อลิสตาร์ที่เป็นหัวหน้าทีมตะโกนเรียกสติเพื่อนร่วมทีม
เหล่าทีมวอร์เชสเตอร์เดินลงไปในสนามก่อนจะเริ่มวอร์ม พวกเขาถูกแฟนๆเจ้าบ้านจ้องมองด้วยสายตากดดัน ตอนที่พวกเขาไปเล่นที่บริทาเนีย พวกเขาก็เจอแบบนี้ แต่นั่นเทียบไม่ได้เลยกับสนามแห่งนี้ เพราะด้วยจำนวนคนที่ต่างกันอย่างมหาศาล
ในขณะเดียวกันที่มุมเล็กๆไว้ให้สัมภาษณ์ ชายผมน้ำตาลก็ไปยืนที่มุมนั้น ข้างหลังของเขานั้นเต็มไปด้วยสติ๊กเกอร์ที่เป็นสปอนเซอร์ให้กับสโมสร แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด นักข่าวมายืนประจำที่ เช่นเดียวกันกับกล้องที่จับภาพมาที่เขา
“คุณไมเคิล รู้สึกยังไงกับเกมนี้บ้างครับ?” นักข่าวเอ่ยปากถาม
“แน่นอนว่าเกมนี้จะเป็นเกมที่ยาก เพราะในวินาทีนี้แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ดกำลังแรงมาก การเล่นที่ดูลงตัว รวมถึงสลาตัน อิบราฮิโมวิช ที่ตอนนี้กำลังเข้าฟอร์ม” ไมเคิลตอบคำถามของผู้สื่อข่าว
“ทางวอร์เชสเตอร์มีแผนรับมือยังไงกับสลาตันไหมครับ?” ผู้สื่อข่าวถามต่อ
“ผมคุยกับลูกทีมของผมแล้ว และผมเชื่อมั่นว่าลูกทีมของผมจำทำได้” ไมเคิลตอบด้วยรอยยิ้ม
“แล้วคิดว่าพวกคุณจะสามารถกลับออกไปพร้อมกับแต้มได้ไหมครับ?” ผู้สื่อข่าวถาม
“ทุกคนคงมองว่าพวกเราไม่มีทางทำได้ แต่ผมเชื่อว่าทีมของผมจะทำได้”
