ใบสมัคร Amnesiac

ชายใบหน้าอ่อนโยนยืนอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง ชายหนุ่มคนนี้มีร่างกายสมส่วน ผมของเขานั้นเป็นสั้นและเป็นสีขาว เขากวาดสายตาไปรอบๆตัวของเขา สิ่งที่ชายหนุ่มคนนี้เห็นนั้นมีเพียงแต่ความมืดมิด เพราะอะไรบางอย่างมันจึงทำให้เขาวิ่งไปข้างหน้า เขาวิ่งไปเรื่อยๆแม้เขาจะไม่รู้ว่าเขาวิ่งไปเพื่ออะไร เมื่อตัวของชายหนุ่มคนนี้รู้ตัวอีกที เท้าของหยุดอยู่ท่ามกลางพื้นที่รกร้าง เขาได้ยินเสียงผู้คนร้องด้วยความเจ็บปวด เสียงร้องพวกนี้ทำให้บุรุษผมสีขาวผู้นี้รู้สึกกลัว เมื่อแหงนมองท้องฟ้านั้นก็เห็นได้ว่าท้องฟ้าถูกย้อมไปด้วยสีแดง มันแดงฉาด ราวกับผืนนภาถูกละเลงไปด้วยเลือด

“นี่มันอะไรกัน?” ชายผมขาวคนนี้พูดด้วยสีหน้าซีดเซียว

ในขณะที่เขากำลังยืนสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างจับข้อเท้าของเขา ชายผมขาวสะดุ้งด้วยความตกใจก่อนจะก้มมองลงไป เมื่อก้มมองลงไปแล้วดวงตาสีเทาทั้งสองก็เบิกโพลนขึ้นด้วยความตื่นกลัว เขาเห็นชายที่บนเรือนนั้นเต็มไปด้วยบาดแผล ของเหลวสีแดงข้นนั้นไหลออกจากปากแผล ใบหน้าของเขานั้นมอมแมมไปด้วยดินโคลน ชายที่สภาพปางตายพยายามพูดอะไรบางอย่าง แต่ด้วยเรี่ยวแรงที่น้อยนิดทำให้เขาไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้

“อ๊า!!” ชายผมขาวตะโกนออกมาด้วยความกลัว

เขาดิ้นออกมาก่อนจะวิ่งหนีอีกครั้ง ในขณะที่เขาวิ่งหนีนั้น เขาก็เห็นผู้คนมากมายที่กำลังฆ่าฟันกันอยู่ เสียงแผดร้องด้วยความเจ็บปวดนั้นดังขึ้นเป็นระยะๆ กลิ่นคาวเลือดนั้นฟุ้งอยู่ในอากาศ เขาเห็นชายฉกรรจ์คนหนึ่งถูกผลักล้มตรงหน้า ก่อนที่ผู้ล้มลงนั้นจะถูกคมดาบเสียบร่างโดยชายอีกคน ชายที่ถือดาบนั้นดึงดาบออกจากร่างของเหยื่อตนเอง ชายที่ถือดาบคนนี้หันมายังชายผมขาวที่ยืนด้วยความกลัว ดวงตาของชายผู้มีจิตอำมหิตนั้นเต็มไปด้วยแรงอาฆาตและจิตสังหาร ชายผมขาวอยากจะออกวิ่งอีกครั้ง แต่ขาของเขานั้นสั่นไปหมด ชายหนุ่มผมขาวพยายามจะหนีแต่หากทว่าด้วยเรี่ยวแรงและความกลัวทำให้เขาล้มลงไปนั่งกับพื้น ผู้ที่อยู่ตรงหน้ายกดาบขึ้นเตรียมจะแทงชายที่ไร้ซึ่งทางสู้

“ใครก็ได้ช่วยด้วย!!” ชายผมขาวตะโกน

ทุกอย่างนั้นเงียบลง เขาไม่ได้กลิ่นเลือด ไม่ได้เสียงร้องของผู้คน หรือแม้แต่ชายที่ถือดาบเตรียมจะปลิดชีพเขาเมื่อซักครู่นี้ก็ไม่มี ชายผมขาวยังนั่งบนพื้น เขารวบรวมแรงก่อนจะลุกขึ้นมา เขายืนอยู่ในพงไพรที่เงียบสะงัด ท้องฟ้านั้นเป็นสีทมิฬ ไร้ซึ่งจันทราที่คอยส่องแสงในยามวิกาล ชายผมขาวเดินอย่างช้าๆ เขารู้สึกเหนื่อยและหมดแรง ชายผู้อ่อนล้าหายใจหนักขึ้น ทุกก้าวนั้นเหมือนกับเป็นเรื่องยากขึ้นเรื่อยๆ ชายผมขาวยังเดินอย่างไร้ทิศทาง ก่อนที่เขาจะเห็นแสงไฟจากระยะที่ไม่ไกลมาก แสงไฟนั้นเป็นเหมือนความหวัง เขารวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายและตรงไปยังแสงไฟนั้น เขาออกมาจากป่า เขาเห็นค่ายทหารตั้งอยู่ มันเป็นค่ายทหารที่มีผู้คนมากมาย

“ช่วยข้าด้วย...ช่วยข้าด้วย” ชายผมขาวตะโกนขอความช่วยเหลือ

ชายที่อยู่ในค่ายทหารหันมายังต้นเสียง ทหารพวกนั้นเริ่มหยุดกิจกรรมของตัวเอง หากพวกเขานั่งอยู่ พวกเขาก็ลุกขึ้นมา หากพวกเขากำลังดื่มด่ำกับอาหารและเครื่อง พวกเขาก็จะหยุด ทุกคนต่างคว้าอาวุธและเดินตรงไปยังชาวผมขาว ชายผมขาวนั้นสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทำไมเหล่าทหารต่างตรงมายังตัวเขาด้วยแววตาที่ดูเคียดแค้นเขาเช่นนั้น เขาเหลือบไปเห็นธงสีแดงที่มีสิงโตสิงดำติดอยู่ วินาทีนั้นเขาก็รู้ทันทีว่าเขานั้นพลาดแล้วที่เดินมายังจุดนี้ ชายผมขาวพยายามวิ่งหนีอีกครั้ง แต่เขาล้มลงกับไปพื้น ร่างของเขากระแทกกับพื้นแผ่นดิน เขาพลิกตัวกลับมาก่อนจะเห็นทหารจำนวนมากที่กำอาวุธ ทหารคนหนึ่งยกอาวุธขึ้นก่อนจะพูดขึ้น

“นี่คือบทลงโทษกับสิ่งที่เจ้าทำ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยวพร้อมยกดาบขึ้นมา

=====

ชายผมขาวสะดุ้งตื่นขึ้นมา เขารีบจับร่างของตัวเองด้วยความตกใจ ร่างกายของเขานั้นไม่มีบาดแผลหรืออะไร ดูเหมือนเรื่องทั้งหมดนั้นจะเป็นเพียงความฝันเท่านั้น เขากวาดสายตารอบๆ เขานึกไม่ออกว่าเขาอยู่ที่ไหน มันเป็นสถานที่เขาไม่คุ้นเคยเลยแม้แต่น้อย ข้างๆเขานั้นมีเตียงอยู่วางอยู่ทั้งสองข้าง ถัดไปจากเตียงข้างซ้ายของเขาก็มีอุปกรณ์การแพทย์มากมายวางอยู่ ดูเหมือนสถานที่เขาอยู่นั้นจะเป็นโรงพยาบาล บนกำแพงนั้นมีหน้าต่างอยู่ ชายผมขาวคนนี้รวบรวมแรงและลุกออกจากเตียง เขาเดินตรงไปยังหน้าต่าง

ทิวทัศน์จากหน้าต่างนั้นทำให้เขาเห็นได้ถึงอาคารบ้านเรือนที่อยู่ตรงข้ามกับอาคารแห่งนี้ ดูเหมือนที่นี่จะเป็นบ้านสองชั้น เขามองลงไปข้างล่างและเห็นผู้คนเดินไปเดินมา ที่นี่ที่ไหน? ชายผมขาวตั้งคำถาม ในขณะที่เขายืนอยู่นั้น เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น ชายผมขาวหันไปก่อนจะเจอหนุ่มร่างผอมบางยืนอยู่ ผมของเขานั้นเป็นสีบลอนด์และยาว ใบหน้าของเขานั้นดูทรงแก่เรียน และแว่นตานั้นก็เหมือนกับสัญลักษณ์ของความเป็นผู้ทรงปัญญาของเขา เขาสวมชุดโค้ดสีขาวที่ยาวถึงพื้นไม้ ในมือของเขานั้นถือแก้วสีขาว ไอร้อนนั้นลอยออกมาจากแก้วนั้น เมื่อเขาเห็นชายผมขาวยืนอยู่นั้น เขารีบวางแก้วลงบนโต๊ะแถวๆนั้นก่อนจะตรงมายัง ชายผมขาวคนนี้

“เจ้าพื้นแล้วหรือ?”

ชายผมขาวพยักหน้าตอบเงียบๆ ชายผมสีทรายถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ข้ามาอยู่ที่นี่ได้เช่นไร?” ชายผมขาวเอ่ยปากถาม
“มีชาวบ้านเจอเจ้านอนสลบอยู่ตรงลำธาร และพวกเขาก็พาเจ้ามาที่นี่” ชายที่มีสี่ตาตอบกลับ
“ข้าชื่อมาร์ตี้...เจ้าล่ะ?” หนุ่มในเสื้อโค้ทสีขาวแนะนำตัว

ชายผมสีขาวเงียบ สีหน้าของเขานั้นครุ่นคิด คุณหมอมาร์ตี้ยืนรอฟังคำตอบของคนไข้ของเขา

“ข้า...ข้าจำชื่อของตัวเองไม่ได้”

=====
ใบสมัคร

รูป : (ขอเป็นลายเส้นการ์ตูนจะดีมากเลยครับ)
ชื่อ :
ประวัติ :
อุปนิสัย :
พลัง / ความสามารถพิเศษ :

(หากมีอะไรที่อยากเก็บเป็นความลับสามารถเขียนมาหาผมหลังไมค์ได้ครับ)

=====
พระเอก (แปะไว้ก่อน)

รูป : (ขอเป็นลายเส้นการ์ตูนจะดีมากเลยครับ) Kurumi Tokisaki

ชื่อ : Eve Gwyneth (อีฟ เกว็นเน็ธ)
ประวัติ : ตั้งแต่เธอเกิดมาเธอก็ไม่ได้พบหน้าพ่อแม่แล้ว เธอถูกเลี้ยงมาโดย " โจ เกว็นเน็ธ " ชายแก่ผู้ที่เธอคิดว่าเป็นพ่อของเธอ ชายแก่ที่เป็นช่างซ่อมของเก่าอยู่ในเมืองเล็ก ๆ แต่แล้ววันนึง " โจ เกว็นเน็ธ " แก่จนเสียชีวิตไป หญิงสาวผู้เป็นลูกบุญธรรม อย่าง " อีฟ เกว็นเน็ธ " หรือชื่อจริง " อีฟ ฟลอเรนซ์ เกว็นเน็ธ " เสียใจมากแต่พอเธอทำใจได้เธอก็ค้นพบตัวเองว่าเธอมีวิญญาณบางอย่างอยู่ในตัว วิญญาณที่เธอเรียกว่า " ความบ้าคลั่ง " นั่นทำให้เธอหันไปเป็นนักล่าฆ่าหัว เธอฆ่าทุก ๆ คนอย่างไร้ความปราณี มีแต่ความเยือกเย็นและความสะใจเท่านั้น จนวันนึงเธอกลับตัวกลับใจว่าที่เธอทำลงไปเพราะมันคือความคึกคะนองในช่วง ๆ นึงของตนเอง แต่ถึงกระนั้นเธอก็กลายเป็นบุคคลนึงที่ถูกชาวบ้านเกลียดและกลัวไปแล้วจนทำให้เธอนั้นต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวในบ้านของเธอ โดยไม่มีใครมาคบหาสมาคมด้วย แม่แต่พูดก็ไม่ยอม มีแต่คำสาปแช่ง และความเกลียดชัง แต่แล้ววันนึงวันที่เธอไม่อยู่ บ้านของเธอถูกชาวบ้านวางเพลิงจนไหม้หมดจนไม่เหลืออะไรสิ่งที่เหลือติดตัวเธอ ออกมาคือปืนสองกระบอกของเธอและ เงินติดตัวเล็ก ๆ น้อย ๆ เธอกลับมาก็พบกับซากบ้านของเธอที่เธอโตมานั่นทำให้เธอบ้าคลั่งจนปล่อยวิญญาณอันนั้นของเธอออกมาอีกครั้ง " ความบ้าคลั่ง " ทำลายหมู่บ้านนั้นจนหมดสิ้นจนไม่เหลืออะไร ก่อนที่เธอจะกลับมาเป็นตัวของตัวเอง แต่นั่นไม่มีอะไรเหลือแล้วหมู่บ้านนั่นกลายเป็นเศษซากไปแล้วไม่เหลืออะไร

อุปนิสัย : ปากร้าย และพูดจาตรง ๆ ไม่โกหกอะไรทั้งนั้น เพราะสาบานกับตัวเองไว้ว่าจะไม่โกหก แต่ลึก ๆ แล้วเธอเป็นคนที่จิตใจดีคนนึง และเป็นคนที่มีความอินดี้สูงมาก เป็นพวกฉลาดหลักแหลมและจะคอยคิดวิเคราะห์ตลอดเวลาว่าควรจะทำอะไรต่อ หรือใครจะทำอะไรต่อ เป็นคนที่วางแผนเก่ง และเกลียดพวกที่ชอบมาทำตัวน่ารำคาญมาเจ๊าะแจ๊ะกับตนเอง ไม่ชอบพวกน่าม่อ แต่ชอบคนที่มีนิสัยดีและ ชอบคนที่มีความซื่อสัตย์ แต่ถ้าเวลาเธอโกรธ หรือ บางทีเวลาจำเป็นเธอจะปลดปล่อยพลังที่เรียกว่า " ความบ้าคลั่ง " นั่นจะทำให้เธอควบคุมตัวเองไม่อยู่ หรือเรียกอีกอย่างว่าเบอร์เซิกนั่นเอง และปืนเธอจะใช้กระสุนธาตุเท่านั้น และเธอสามารถซ่อมแซมของเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้และสามารถมองจากระยะไกลได้ดี ทั้งตอนกลางวันและตอนกลางคืน ถึงเธอจะปากร้ายแต่บางทีก็มีนิสัยอ่อนโยน และมีความใสในตัวสูงมาก แต่มันจะไม่แสดงออกมาจากเธอจริง ๆ มันจะออกมาตอนที่เธอเผลอ ๆ เท่านั้นเพราะเธอไม่ใช่คนที่จะมาแสดงความใสอะไร และจะชอบตีตัวเข้าหาคนอื่นเสมอ แต่อย่าไปทำให้เธอโกรธละ ระวังจะโดนดี

พลัง / ความสามารถพิเศษ : ต่อสู้ระยะไกลได้ดีเพราะเธอใช้ปืน แต่ในระยะใกล้เธอจะมีแค่ความรวดเร็วเธอจะเสียเปรียบในการต่อสู้ระยะประชิดนั่นคือจุดอ่อนของเธอ แต่เธอสามารถหายตัวไปด้านหลังของศัตรูได้ โดยเธอจะใช้ปืนของเธอที่เธอเรียกว่า " ปืนผีสิง " ตลอดเวลาและกระสุนที่บรรจุนั้นคือกระสุนธาตุที่มีดังนี้

:: ปืนผีสิง ::



ไฟ :: Fire Bullet :: เมื่อยิงออกไปแล้วกระสุนกระทบตัวของศัตรูจะทำให้เกิดไฟลุกท่วมขึ้นมานั่นทำให้ศัตรูทรมาณจนตาย
น้ำ :: Water Bullet :: เมื่อยิงออกไปจะทำให้ศัตรูเดินช้าลง
ดิน :: Earth Bullet :: เมื่อยิงออกไปแล้วจะทำให้ศัตรูอยู่ในสถานะมึนชั่วคราว
ลม :: Wind Bullet :: เมื่อยิงออกไปจะทำให้ศัตรูกระเด็นออกไป

และพลังสูงสุดของเธอคือ

ความบ้าคลั่ง :: วิญญาณปีศาจ :: ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และนั่นทำให้กระสุนที่ยิงออกมามีแต่กระสุนไฟ (ร่างธรรมดาจะมีโอกาสยิงกระสุนไฟออกมาน้อยมากถึงมากที่สุด) และจะมีระยะเวลาจำกัดที่ 50 วินาทีที่เธอจะอยู่ในร่างของปีศาจ และสามารถต่อสู้ระยะประชิดได้ดี แต่จะนาน ๆ ทีจะใช้ร่างปีศาจ จะใช้เวลาจำเป็นเท่านั้นถ้าไม่จำเป็นเธอจะไม่ใช้

รูป : Ikaruga



ชื่อ : Cassandra, The Queen of Gradel (ราชินีคาสซานดร้าแห่งอาณาจักรกราเดล)

ประวัติ : ชื่อเดิมคือคาสซานดร้า ฟาลว์เทีย (Cassandra Fraultia) ราชินีลำดับที่หกแห่งอาณาจักรกราเดล อาณาจักรเล็กๆที่มักถูกคุกคามอยู่เสมอ เดิมทีเธอเป็นทหารเอกของราชินีองค์ก่อน จึงได้รับความไว้วางใจให้ขึ้นครองอาณาจักรหลังราชินีองค์ก่อนสวรรคต คาสซานดร้าเป็นราชินีพระองค์แรกในประวัติศาสตร์ของกราเดลที่มีความสามารถในการรบที่หาตัวจับได้ยากเนื่องจากเคยเป็นทหารมากฝีมือมาก่อน และมักจะเป็นผู้ที่อยู่แนวหน้าเสมอยามเกิดสงคราม รวมทั้งเป็นผู้วางแผนการรบเองอีกด้วย เธอนั้นปกป้องอาณาจักรให้พ้นภัยมาหลายปี จึงเป็นที่รักของพสกนิกรทุกๆคนในอาณาจักรอย่างมาก

อุปนิสัย : เข้มแข็ง ไร้ความหวาดกลัวต่อทุกสิ่ง  มีความอดทนและใจเย็นต่อทุกสถานการณ์ ไม่ว่าสถานการณ์จะเลวร้ายเพียงใด สรุปโดยสั้นก็คือสาวคูล+สาวแกร่งนั่นเอง

พลัง / ความสามารถพิเศษ : ใช้อาวุธได้ทุกชนิด ไม่ว่าจะดาบ หอก มีด ปืน ธนู แต่ที่โปรดปรานสุดคือดาบคาตานะยาวประจำตัวของเธอที่ใช้เทคนิคการฟันดาบแบบอิไอ (คือการฟันดาบโดยการดึงดาบออกจากฝักอย่างรวดเร็ว) รวมทั้งยังมีความสามารถในการวางแผนการรบ มีพลังกายที่เหนือกว่ามนุษย์ทั่วไปจากการฝึกฝนอย่างหนัก

รูป : takasugi shinsuke



ชื่อ : เวตาล่า ดูลาฮาน

ประวัติ : เป็นชายในตำนาน กบฎและจอมโจรผู้ท้าทาย อำนาจองค์จักรพรรดิ ณ อาณาจักรหนึ่ง อย่างถึงที่สุด โดยชื่อของเขา เขาได้ตั้งขึ้นมาใหม่แทนชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้ โดยเวตาล่า คือปีศาจที่อาศัยอยู่กับศพ ส่วน ดูลาฮาน คือปีศาจที่เป็นเหมือนลางบอกเหตุของความตาย ซึ่งทั้งหมด คือสิ่งที่เขาเป็น แรกเริ่มเดิมที เขาเกิดในครอบครัวยากจนในหมู่บ้านที่มีผู้นำกดขี่ข่มเหงชาวบ้านและนั่นเป็นจุดเริ่มต้นความบ้าคลั่งของเขา เขาโตมากลายเป็น จอมโจรที่มีฝีมือร้ายกาจ โดยคนแรกที่เขาฆ่าก็คือผู้นำหมู่บ้าน ที่เคยกดขี่พวกชาวบ้านที่บ้านเกิดของเขา

ต่อมาเขาก็เริ่ม ปล้น ฆ่า ชิงทรัพย์พวกขุนนางชั่วทั้งแผ่นดิน จนได้สมุนเป็นคนในพื้นที่นั้นๆ มาช่วยกันก่ออาชญากรรมอย่างไม่เกรงใจอำนาจหรือกฎหมายใดๆทั้งนั้น ในเวลาไม่นานนักจากกลุ่มโจรหลักไม่กี่สิบคน กลายเป็นกองทัพกบฎที่มีสมาชิกเป็นพันหรือหมื่นคนในช่วงเวลาอันสั้น จากการปล้นและฆ่าพวกขุนนางชั่ว กลายเป็นการก่อกบฎ เพื่อแย่งชิง อาณาจักรนั้น มาไว้ในครอบครอง การต่อสู้ของทหารกับกองกำลังกบฎลากยาวมาหลายปี จนในที่สุด ทั้ง2ฝ่ายก็พบกับความวิบัติทั้งคู่ กองกำลังกบฎล่มสลาย ไปพร้อมๆกับอาณาจักรนั้น

ซึ่งจากเหตุการณ์ดังกล่าว ชื่อของ เวตาล่า ดูลาฮาน ก็โด่งดังไปทั่วทั้งโลก ซึ่งจากการสำรวจ พื้นที่สงครามหลายต่อครั้ง ผลที่ออกมายังคงเหมือนเดิมทุกครั้งคือ "ไม่พบศพ ของดูลาฮาน" ด้วยเหตุนี้ จึงมีหลายคนเชื่อว่า ศพของเขาอาจะแหลกสลายไปในการต่อสู้ หรือไม่ก็ "ยังมีชีวิตอยู่" นั่นทำให้ค่าหัวของเขาจึงสูงจนไม่อาจประเมินค่านได้ และทุกคนรู้จักเขาในฐานะ "กบฎผู้เป็นภัยกับทุกอาณาจักร"

เขาเริ่มปล้นครั้งแรกเมื่ออายุได้17ปี และมีหลักฐานว่ามีชีวิตในฐานะผู้นำกลุ่มกบฎจนอายุ28ปี ก่อนจะหายไปและไม่มีใครพบเห็นเขาอีก จากวันนั้นถึงวันนี้ก็ 5ปีแล้ว หากเขายังมีชีวิตอยู่จริงๆ ปัจจุบันเขาจะอายุ 33ปี

อุปนิสัย : ชายหนุ่มผู้มีความทะเยอทะยานแรงกล้า หวังจะสร้างโลกในอุดมคติที่ ไม่มีการกดขี่ ข่มเหงกัน เขาจะไม่ให้อภัยคนที่ทำชั่วหรือเอารัดเอาเปรียบคนอื่น หากใครทำแบบนั้นต่อหน้าเขา โทษของมันผู้นั้นคือตาย เป็นคนเอาจริงเอาจัง เด็ดเดี่ยวไม่ลังเล เป็นลูกผู้ชายอย่างสมภาคภูมิ เกลียดคนอ่อนแอที่ไม่ยอมพัฒนาตัวเองที่สุด ปากร้าย ไม่เห็นใจใคร เขาจะยอมรับเฉพาะคนที่ แสดงความแข็งแกร่งออกมาให้เขาเห็นเท่านั้น เขาคิดเสมอว่า ชีวิตคนอ่อนแอไม่มีค่าอะไรในโลกที่ต้องใช้ความแข็งแกร่งเพื่อดำรงอยู่ สรุปคือ เขาเป็นคนมีอุดมการณ์ที่สุดโต่งและโหดสัสสุดๆอีกคนนึงเลยทีเดียว

พลัง / ความสามารถพิเศษ : ดาบคู่ใจของเขามีชื่อว่า ดาบยมทูต ลักษณะเป็นตาบคาตะนะสีขาว ซึ่งแน่นอนดาบสีขาวแบบนี้ก็เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเขาเหมือนกัน เวลาอยู่ในฝักเขาจะพรางมันด้วยผ้าหลายๆชั้นมองผ่านๆเหมือนไม้เท้าธรรมดาๆ



ความสามารถพิเศษของเขาคือ สัญชาตญานในการเอาตัวรอด เขาสามารถรับรุ้ถึง อันตรายหรือจิตสังหาร ที่กำลังจะเกิดขึ้นได้ด้วยสัญชาตญานเอาตัวรอดของเขา ฝีมือในการต่อสู้ ความอึด ความว่องไวของเขา ทุกอย่างมันมากเกินที่จะเรียกเขาว่า มนุษย์ได้ และจิตสังหารอันน่าขนลุกของเขา ที่แม้แต่เด็กทารกหรือสัตว์เล็กยังสามารถสัมผัสถึงมันได้ เมื่อพบกับเขา หากจิตใจไม่เข็มแข็งพอ มันอาจจะทำให้คุณเป็นบ้าได้เลย

รูป :

ชื่อ : วาริส อมาเคีย (Varis Amakiir)

ประวัติ : เอล์ฟที่ได้รับการฝึกฝนการใช้เวทมนตร์มาตั้งแต่เด็กๆในสถาบันเวทมนตร์ที่มีเชื่อเสียงที่ตั้งอยู่ในอาณาจักรของเอล์ฟ ฝีมือของเขาก็อยู่ในระดับปานกลาง พอใช้ได้ แต่อยู่มาวันหนึ่งเขาได้พบกับเหตุการณ์อะไรบางอย่างที่ทำให้เขาถูกปลุกพลังที่แท้จริงขึ้นมา จนสถาบันเวทมนตร์ถึงกับต่อต้านในตัวของเขา หาว่าเป็นพวกปีศาจ เป็นพวกตัวประหลาด นอกคอก จนทำให้เขาต้องหนีออกจากอาณาจักร จากครอบครัวนั้นมาเพียงลำพัง มาเริ่มชีวิตใหม่ที่อาณาจักรแห่งใหม่

อุปนิสัย : ค่อนข้างเป็นสุภาพบุรุษแต่มีความมั่นใจในตัวเองสูง พูดจาค่อนข้างเชือดเฉือน เขาเชื่อในพลังของเขาว่าสามารถทำได้ทุกสิ่งทุกอย่าง พลังของเขาจะจัดการกับทุกสิ่ง จุดมุ่งหมายของเขาคือต้องการสร้างชื่อเสียงให้กับตัวของเขาในฐานะนักเวทที่ทรงพลังที่สุดและกลับไปที่อาณาจักรบ้านเกิดของเขาอย่างยิ่งใหญ่

พลัง / ความสามารถพิเศษ : ตำราเวทมนตร์ที่ติดตัวกับเขาไม่มีวันแยกจากกัน เต็มไปด้วยคาถาและวิธีการใช้เวทต่างๆมากมาย แต่ที่เขาเชี่ยวชาญที่สุดจะเป็นเวทสายภาพลวงตา จนถึงขนาดว่าสามารถเปลี่ยนภาพลวงตาให้เป็นความจริงได้แต่จะใช้พลังงานหนักมาก สามารถคงไว้ได้แค่ 1-2 นาทีเท่านั้น

ใบสมัคร

รูป : Worick Arcangelo


ชื่อ : Gwilherm Etoga (กวิลเฮิร์ม เอโตก้า)

ประวัติ : อดีตหัวหน้าของกลุ่มโจรสลัด "เอโตกัส ไพเรทส์" กลุ่มที่มีชื่อเสียงอันดับ 1 ตลอดกาลในประวัติศาสตร์ของเหล่าโจรสลัด ว่ากันว่าทะเลนั้นมีเรื่องลึกลับมากมาย และเรื่องการเดินทางของกลุ่มโจรสลัดเอโตกัสนั้นน่าสนใจเสมอ ทั้งการเดินทาง เรื่องเล่าว่าพวกเขาปราบอสุรการแห่งท้องทะเลอย่าง คราเคน เลเวียธาน โดยเฉพาะฉากสุดท้ายของกลุ่มโจรสลัดในตำนานกลุ่มนี้ คือการต่อสู้กับ Sea Dragon หรือมังกรทะเลที่เป็นที่เล่าขานมาจวบจนทุกวันนี้ เพราะนั้นคือจุดสิ้นสุดของกลุ่มโจรสลัดเอโตกัส มันคือวันที่ทะเลนองเลือด การพลีชีพของเหล่าลูกเรือเอโตกัสนั้นถูกสังเวยมากพอที่จะสามารถกำราบมังกรทะเลลงได้ "กวิลเฮิร์ม เอโตก้า" หัวหน้ากลุ่มโจรสลัดเอโตกัส คือหนึ่งเดียวที่รอดชีวิตกลับมาได้ ว่ากันว่ากวิลเฮิร์มคือชายคนสุดท้ายที่ยืนหยัดต่อสู้กับมังกรทะเล และปราบมันได้สำเร็จ แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตลูกเรือและดวงตาข้างซ้ายของเขา
เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้เขาได้ฉายาว่า "ดราก้อน สเลเยอร์" มีชื่อเสียงและเป็นที่รู้จักไปทั่ว กวิลเฮิร์มได้รับรางวัลมากมายจากวีรกรรมของเขา หลายๆ คนเห็นว่าเขาเปรียบเสมือนวีรบุรุษที่ช่วยยกตำนานความน่ากลัวของท้องทะเลให้ออกไปจากหัวของประชาชนคนเดินทะเลทั้งหลาย แต่เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในทะเลนั้นมาจากปากของเขาเอง ไม่มีหลักฐานยืนยันว่าเรื่องที่เขาเล่าเกิดขึ้นจริงๆ มีเพียงตาขางซ้ายและเหล่าลูกเรือของเขาที่หายไปเท่านั้นที่เข้าโครง ทำให้เกิดกระแสอีกครึ่งหนึ่งต่อต้านกวิลเฮิร์ม ตราหน้าว่าเขาเป็นพวกโกหกปลิ้นปล้อน และตั้งฉายาเขาว่า "กวิลเฮิร์มจอมโกหก" เกิดเสียงถกเถียงกันในสังคมถึงการให้รางวัลแก่อาชญากรทางทะเลอย่างกวิลเฮิร์มเพียงเพราะคำพูดของเขา
และเกิดเป็นคำถามยอดนิยมแห่งยุค เพื่อดูว่าผู้ตอบจะเป็นคนโง่หรือคนฉลาด เป็นคนดีหรือคนร้าย เป็นฝ่ายลบหรือฝ่ายบวก ด้วยคำถามเชิงล้อเลียนที่ว่า "คุณเชื่อในกวิลเฮิร์มหรือเปล่า" เขากลายเป็นสัญลักษณ์ของวีรบุรุษและคนโกหกในเวลาเดียวกัน ในสังคม เราจะเจอพ่อแม่สอนลูกว่า "ลูกจะได้โตไปเหมือนกวิลเฮิร์ม" และ "อย่าเอาอย่างกวิลเฮิร์ม" นะลูกในเวลาเดียวกัน ทุกวันนี้ยังพบหนังสือนิทาน "การเดินทางของกวิลเฮิร์ม" และหนังสือแฉ "กวิลเฮิร์มคนลวงโลก" ประจำอยู่แต่ละบ้าน
ในขณะเดียวกันชีวิตของกวิลเฮิร์มหลังจากได้รับรางวัล เขาไม่มีกลุมโจรสลัดอีกต่อไปแล้ว เขาไม่มีทักษะอาชีพ แทบไม่รู้เรื่องราวความเป็นไปของโลกบนบก ไม่นานนักเมื่อรางวัลของเขาหมดลง
ปัจจุบันกวิลเฮิร์มในวัย 34 ปี ชีวิตของเขากลายเป็นนักผจญภัยตกอับ เขาทำตัวเป็นทหารรับจ้าง เอาชื่อเสียงไปแลกความน่าเชื่อถือ เรียกค่าภารกิจสูงๆ ในการทำงาน และคอยเล่าเรื่องราวการผจญภัยของเขาให้ผู้คน คนอื่นๆ ฟังต่อไป ทั้งการปราบปีศาจ และไปจนถึงเรื่องที่เขาเอาดวงตาของมังกรทะเลมาใส่แทนตาของเขาที่บอดไป เพื่อเก็บพลังของมังกรไว้กับตัวเขา แม้จะมีกระแสทั้งด้านบวกและด้านลบ แต่กวิลเฮิร์มยังคงเล่าเรื่องราวของเขาต่อไป เพื่อเป็นการเชิดชูเกียรติของเหล่าวีรบุรุษเอโตกัสที่สละชีพในสงครามเพื่อปกป้องท้องทะเล

อุปนิสัย :เจ้าเล่ห์ เ้จ้าชู้ ชอบพูดเสียงดังโวยวาย หยาบคาย ไม่ค่อยมีมารยาท ขี้โม้ อ่านใจยาก ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นจริงหรือไม่ เป็นพวกเชื่อถือไม่ได้และไม่ใช่ว่าเขาจะโกหกในเวลาเดียวกัน ดูเผินๆ อาจเหมือนพวกเลอะเลือนนิสัยแย่ๆ ที่ไม่สนใจโลก แต่ข้อดีของเขาคือมีความเป็นผู้นำ เข้มแข็ง มีความเป็นผู้นำสูง เด็ดขาด ยืนหยัดและยึดมั่นในความคิดและคำพูดของตัวเอง

พลัง / ความสามารถพิเศษ : ความสามารถการใช้ดาบและปืนโจรสลัดที่พริ้วไหวดุจสายน้ำ เหมือนคลื่นในท้องทะเล
ปล. พลังของมังกรที่เขาอ้างว่าถูกผนึกอยู่ที่ดวงตาข้างซ้ายที่เป็นเนตรของมังกรทะเล เขาอ้างว่ามันคือพลัง แต่เขาไม่เคยเล่าว่ามันคืออะไร

รูป : Edmond Dante



ชื่อ : Lord Harkon Volkihar

ประวัติ : ลูกชายของลอร์ดผู้ครอบครองปราสาทที่อยู่บนเกาะแห่งหนึ่งโดยรอบๆเขานั้นเป็นทะเลดำและยังมีหมู่เกาะอื่นอยู่รอบๆเขาด้วย ซึ่งเกาะอื่นๆก็จะมีลอร์ดคอยปกครองและลอร์ดเหล่านั้นก็อยู่ภายใต้การบัญชาของพ่อเขา ให้พูดก็คือพ่อของเขานั้นคือลอร์ดเหนือหัวผู้ปกครองหมู่เกาะในแถบนี้นี่เอง แต่ถึงแม้ว่าตระกูลของเขาจะดูมีอำนาจแต่ในช่วงวัยเด็กเขาใช้ชีวิตไม่ต่างอะไรสามัญชนธรรมดาเท่าไหร่นักเนื่องมาจากเศรษฐกิจที่ไม่ดีประชากรน้อยทำให้เก็บภาษีได้น้อยและเกาะของเขาที่ไม่เหมาะกับการเพาะปลูกสักเท่าไหร่ เขาจึงต้องใช้จ่ายอย่างประหยัด เกาะและปราสาทของเขามักจะถูกกล่าวว่าเป็นปราสาทต้องสาปเนื่องมาจากบรรยากาศอันมืดมนและหมอกที่ปกคลุมบริเวณรอบๆเกาะและเกาะนี้ยังมีภูเขาไฟอีกด้วย นั่นทำให้ไม่ค่อยมีคนกล้ามาอาศัยหรือมาค้าขายที่เกาะแห่งนี้ นั่นทำไมแม่ของเขาต้องไปซื้ออาหารจากเกาะอื่นเป็นประจำ

เนื่องมาจากความยากแค้นในวัยเด็กเขาก็เลยต้องการที่จะก้าวข้ามสถานะทางสังคม เมื่อพ่อของตายเขาก็ไดเป็นลอร์ดต่อจากพ่อเขาและเขาก็เริ่มแผนการขุดเมืองแร่ในเกาะจนเกาะของเขามีควันสีดำคลุ้งและยังเริ่มการค้าขายมากขึ้น เขาได้เอาสมบัติอันมากมายของพ่อเขาไปขายในตลาดมืดเหลือไว้เพียงไม่กี่อย่างที่เขาถูกใจ เมื่อเขาเริ่มมีเงินมีทองแล้วเขาก็ได้สร้างกองทัพรวบรวมไพล่พลรวมถึงสั่งให้ลอร์ดผู้ปกครองเกาะอื่นรวบรวมกำลังพลไว้ด้วย ด้วยความที่เกาะเขามีประชากรน้อยทำให้รวบรวมได้สูงสุดแค่หนึ่งพันห้าร้อยคนแต่ถ้านำไปรวมกับกองกำลังทหารของเกาะอื่นๆและทหารรับจ้างที่เขาจ้างมาก็จะได้ราวๆห้าพันคน ซึ่งเรียกว่าไม่มากไม่น้อยแต่ก็ไม่เพียงพอที่จะบุกยึดอาณาจักรอื่นๆเขาเลยตัดสินใจที่จะยึดอาณาจักรโดยที่ให้เสียกำลังพลน้อยที่สุด โดยในตอนนี้มีสองอาณาจักรกำลังทำศึกกันอยู่ในตอนแรกเขาอาจจะยังไม่เคลื่อนไหวแต่เมื่อใดทั้งสองอาณาจักรนั้นอ่อนแอลงกองทัพของเขาก็จะเริ่มเคลื่อนไหวเมื่อนั้น....

อุปนิสัย : ชายผู้มีความทะเยอะทะยานสูงหวังสิ่งใดจะต้องเอามาเป็นของเขาให้ได้ เขามักจะจดรายชื่อสิ่งที่เขาอยากได้และเขาต้องครอบครองสิ่งนั้นให้ได้ในสักวันหนึ่ง เขาเป็นคนเจ้าเล่หํจอมวางแผน เขามัปจะวางแผนก่อความวุ่นวายขึ้นในที่ต่างๆเพื่อหาผลประโยชน์จากความวุ่นวาย พูดง่ายๆคือเขาใช้ความวุ่นวายเป็นบันไดในการก้าวข้ามผ่านสถานะทางสังคม เขาเป็นคนที่คาดเดาไม่ได้เขาชอบทำตัวเป็นมิตรเพื่อให้คนเชื่อใจเขา ในขณะเดียวกันเขาก็มีรอยยิ้มที่น่ากลัวและเขามักจะชอบหัวเราะออกมาเบาๆเวลาที่เขาคิดแผนดีๆออก เคยมีแม่บ้านที่ดูแลปราสาทกว่าไว้ว่าในช่วงเวลาเที่ยงคืนอันเงียบสงบนั้นเขาได้ยินเสียงหัวเราะของฮาร์ค่อนดังมาจากอีกฝากนึงของปราสาท

พลัง / ความสามารถพิเศษ : เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวมีความเป็นผู้นำสูง มีความสามารถในการนำทัพ และเป็นพวกมีหูมีตาอยู่ทุกที่ รู้ทุกเรื่องโดยเฉพาะเรื่องความลับของคนอื่น และเป็นพวกมีซิกเซ้นต์มองเห็นในสิ่งที่คนอื่นไม่เห็นอีกด้วย