ตอนที่ 4
“งั้นฉันขอวางบ้านหลังที่สองตรงนี้ละกัน” แม้วพูดขึ้นหลังจากหยิบหมู่บ้านสีขาวของเขาวางลงไปตรงจุดตัดระหว่างข้าวหมายเลข 9 หินหมายเลข 10 และแกะหมายเลข 11 ซึ่งกลายเป็นทรัพยากรเริ่มต้นทั้งสามใบของเขาด้วย
“ท่าทางแกะเกมนี้จะหายากนะคะ..” หนิงเจ้าของหมู่บ้านสีส้มพูดพลางจับคางของเธอ
ด้วยการที่หมายเลขที่กำกับพื้นที่ทรัพยากรแกะนั้นได้แก่หมายเลข 3 , 11 จำนวนสองพื้นที่และหมายเลข 12 ทำให้โอกาสที่แกะจะออกมาบนหน้าลูกเต๋าค่อนข้างน้อยเมื่อเทียบกับทรัพยากรอื่นๆบนกระดาน
“ก็ยังจะอุตส่าห์มาวางบ้านขัดฉันอีกนะ ไอ้แม้ว!” เก่งผู้ซึ่งเป็นเจ้าของตัวหมากสีน้ำเงินแสดงท่าทางไม่พอใจ
“ช่วยไม่ได้นี่หว่า พอเห็นแกเล่นผูกขาดข้าวเมื่อเกมที่แล้วไปหมดมันก็เลยต้องหาข้าวมาประดับตัวหน่อย”
“เริ่มเกมได้เลยค่ะ” เจ้าของหมู่บ้านสีแดงอย่างเมเร่ง
“ถ้างั้นฉันเริ่มทอยเลยละกัน คอยดูเถอะรอบนี้ฉันเล่นเป็นแล้ว ฉันจะต้องชนะให้ได้” แม้วตอบก่อนที่เขาจะเริ่มทำการทอยลูกเต๋า
-----------
ช่วงแรกๆของเกมก็เป็นช่วงทอยลูกเต๋าเพื่อเก็บทรัพยากรไปเรื่อยๆ มีการต่อรองเพื่อแลกเปลี่ยนทรัพยากรกันเล็กน้อย จนกระทั่งเมื่อผ่านไปได้ 3 รอบ..
“ได้ 11 ค่ะ” เมพูดขึ้นหลังจากมองหน้าลูกเต๋า
“ได้ของหายากมาล่ะ!” แม้วแสดงความดีใจหลังจากที่เขาได้รับการ์ดทรัพยากรแกะมา เช่นเดียวกันกับเมย์แต่เธอมีท่าทางที่สงบนิ่ง
“ได้มาพอดีเลยนะคะ แต่ขอโทษที”
“ฉันสร้างหมู่บ้านตรงนี้”
เมหยิบหมู่บ้านสีแดงลงไปตรงจุดตัดระหว่างไม้หมายเลข 6 แกะหมายเลข 3 และแกะหมายเลข 11 หลังจากที่เธอสร้างถนนต่อออกมาจากหมู่บ้านเริ่มต้นทั้งสองของเธอแล้ว ทำให้สภาพหมู่บ้านทั้งสามหลังของเธอมีสภาพเป็นเหมือนสามแยก แต่ที่น่าสนใจกว่าคืออากัปกิริยาของแม้ว เนื่องจากเขาได้สร้างถนนเพื่อจะขยายหมู่บ้านของเขาไปจุดดังกล่าวเช่นเดียวกัน แต่เป็นเมย์ที่สามารถแย่งจุดนั้นไปได้ก่อน
“บ้าเอ๊ยยยย! โดนแย่งจนได้! แกะแม่งมาช้าไป 1 เทิร์น!”
“ป้อคิงหยังงงงงง!”
แม้วสบถออกมาเป็นภาษาถิ่นเหนือของเขาก่อนที่จะโดนตบหัวโดยเก่งที่นั่งอยู่ข้างขวาและณัฐชาผู้ทำหน้าที่เป็นนางธนาคารนั่งอยู่ข้างซ้ายของเขา
“ไอ้แม้ว หยาบคาย” เก่งพูด
“ใช่ หยาบคายจริงๆ” ณัฐชาเสริมตาม
“เดี๋ยวนะ นี่รู้กันด้วยเหรอว่า เอ่อ..ที่ฉันพูดเมื่อกี๊นี้แปลว่าอะไร ?” แม้วถามกลับด้วยความประหลาดใจ
“แกไม่รู้จักคลิปวิดิโอสอนภาษาเหนือในตำนานบนยูทูปเหรอ” เก่งตอบกลับ
“คลิป..คลิปไหนวะ ?”
“ตอนนี้วงแตกไปแล้วเลยไม่ค่อยอยากพูดถึงเท่าไหร่น่ะ”
อ๋อ.. ทั้ง 4 คนที่เหลือรวมถึงแม้วต่างส่งเสียงแสดงความเข้าใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนที่พวกเขาจะกลับไปเล่นเกมกันต่อ
“ผะ ผ่านเทิร์นค่ะ” เมย์ดันแว่นของเธอพร้อมกับกล่าวจบตา
“งั้นหนิงทอยเลยนะคะ.. ได้ 12 ค่ะ แย่จริงๆเลยค่ะ!”
“ไม่ได้อะไรเลยแฮะ” เก่งบ่น
“หนิงขอซื้อการ์ดพิเศษแล้วจบเทิร์นค่ะ”
หนิงยื่นการ์ดทรัพยากรทั้งสามใบคืนให้ณัฐชาแลกกับการ์ดพิเศษ ก่อนที่เธอจะยื่นลูกเต๋าทั้งสองลูกไปให้เก่ง เขาไม่รอช้า จัดการทอยลูกเต๋านั้นทันที
“ไหนดูซิ.. ฉันทอยได้เท่าไหร่เอ่ย..”
“ไอ้เก่ง! ทอยได้ 7 อีกแล้วเหรอวะ!” แม้วบ่นต่อ
“งั้นฉันขอย้ายโจรมาช่องข้าวหมายเลข 8 ของแกละกัน”
เก่งหยิบตัวหมากโจรสีดำวางลงไปทันทีอย่างไม่มีความลังใดๆทั้งสิ้น
“มันโดนหนิงด้วยนะคะ!” หนิงพูดด้วยความไม่พอใจ
“เอาน่าๆ แต่ฉันขอเลือกขโมยการ์ดในมือไอ้แม้ว”
“แล้วเดี๋ยวดูนะ แกก็จะหยิบแกะหายากที่ฉันเพิ่งได้มาเมื่อ...กี๊..นี้..”
เสียงของแม้วขาดๆหายๆตอนจะจบประโยค ซึ่งเกิดขึ้นหลังจากที่เก่งหยิบการ์ดทรัพยากรบนมือแม้ว จากอากัปกิริยาของแม้วน่าจะสามารถคาดเดาได้ว่า..
“ไอ้เก่งงงง สักกำบ๋อ!?” แม้วสบถขึ้นอีกครั้ง
“แล้วการ์ดที่แกซื้อไว้ตั้งแต่เทิร์นแรกเนี่ย โอกาสที่มันจะเป็นการ์ดอัศวินมีสูงมากเพราะฉะนั้นฉันไม่เก็บแกะหายากเอาไว้คืนให้แกหรอก”
“ขอสร้างหมู่บ้านหลังที่ 3”
เก่งส่งการ์ดทรัพยากร ไม้ อิฐ ข้าว และแกะอันหายากที่เขาเพิ่งหยิบจากมือของแม้วคืนให้ณัฐชา ก่อนที่เขาจะวางหมู่บ้านสีน้ำเงินไปตรงจุดข้าวหมายเลข 9 และข้าวหมายเลข 2 แต่น่าเสียดายที่พื้นที่ดังกล่าวติดกับทะเลทรายซึ่งเป็นพื้นที่ที่ไร้ซึ่งทรัพยากร
“จบกัน.. ฉันไปไหนไม่ได้แล้ว”
หมู่บ้านสีขาวของแม้วตรงกลางกระดานแทบจะโดนล้อมโดยสมบูรณ์แบบจากฝีมือของเมย์และเก่งที่กำลังเดิมพันกันอยู่นั่นเอง
“จบเทิร์น” เก่งพูดขึ้น
“เออ ใช่การ์ดที่ฉันหมอบไว้ตั้งแต่ตาแรกมันก็คือการ์ดอัศวินนั่นแหละ แล้วฉันก็ใช้มันกับแก!”
“อย่างน้อยขอทรัพยากรคืนหน่อยก็ได้!”
แม้วรีบเปิดการ์ดพิเศษของเขา จากนั้นจึงหยิบตัวหมากโจรกลับไปในช่องข้าวหมายเลข 9 ของเก่งทันที ซึ่งสามารถสร้างความเสียหายได้หนักพอสมควร เนื่องจากหมู่บ้านของเก่งมีถึงสองหลังที่ติดกับช่องข้าวหมายเลข 9
“แต่เสียใจด้วยนะแม้ว ฉันไม่เหลือการ์ดอะไรเลย ทั้งการ์ดทรัพยากรแล้วก็การ์ดพิเศษด้วย” เก่งแบมือทั้งสองข้างให้ทุกคนเห็น
“เดี๋ยวจบเกมได้มีต่อยกันแหงๆ” ณัฐชาพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะแห้งๆ
------------
“หนิงขอไม้ 1 ใบค่ะ เดี๋ยวหนิงให้แร่ 2 ใบเลย”
“แร่ 2 ใบเลยเหรอหนิง.. ตกลงค่ะ” เมตอบกลับข้อเสนอของหนิง
“จากนั้นหนิงขอสร้างหมู่บ้านหลังที่ 4 ตรงท่าเรือหิน 2 ต่อ 1 ค่ะ”
หลังจากที่แม้วโดนรุมกระหน่ำจากเมย์และเก่งไปได้อีกประมาณ 5 รอบ หนิงถึงแม้ว่าหมู่บ้านเริ่มต้นทั้งสองของเธอจะเริ่มต้น แต่ด้วยการทอยลูกเต๋าที่เริ่มกลับมาดีของเธอ ทำให้เธอได้ทรัพยากรค่อนข้างเยอะและขยายออกมาเป็นหมู่บ้านหลังที่ 4 ได้อย่างรวดเร็ว
ในขณะเดียวกันแม้วก็ได้หมู่บ้านปลอบใจตรงพื้นที่ที่ไม่มีใครสามารถแย่งได้ตรงสุดริมซ้ายของกระดาน หมู่บ้านหลังที่ 3 ตรงจุดไม้หมายเลข 10 และข้าวหมายเลข 9 ทำให้เขาได้ท่าเรือแกะ 2 ต่อ 1 ไปครอบครอง
ส่วนเมก็กำลังพยายามสร้างถนนเพื่อขยายอาณขาเขตของเธอ แต่นอกจากหมู่บ้านหลังที่ 3 แล้ว ก็ยังทำอะไรไม่ได้มากนัก เช่นเดียวกันกับเก่ง
“ฉันทอยได้ 10 ล่ะ ฉันได้..แร่” เก่งพูดขึ้น
“มันต้องแบบนี้สิวะเพื่อนยาก! ไม้ 2 แร่ 1 ใบ! วู้ว!” แม้วตะโกนด้วยความดีใจ
“ตอนสร้างหมู่บ้านเริ่มต้นก็ลืมไปเลยแฮะว่าไม่มีที่ไหนติดกับแกะเลย..” เก่งพึมพำกับตัวเอง
“มีใครมีแกะไหมครับ ?” เก่งถาม
สิ่งที่เก่งได้รับกลับมาคือความเงียบ ด้วยการที่ในกระดานรอบนี้ถูกสร้างออกมาทำให้แกะมีโอกาสออกค่อนข้างน้อยมาก ต่อให้บางคนมีแกะอยู่ในมือก็จริง ก็อาจจะไม่แสดงตัวออกมาว่ามีแกะอยู่ในมือก็ได้เพราะไม่อยากให้ใครทั้งสิ้น รวมถึงมีโอกาสที่จะโดนโจรขโมยก็เป็นได้
“ช่วยไม่ได้แฮะ.. จบเทิร์นๆ” เก่งพูดขึ้น
“ชัดเจนแล้ว..” เมอยู่ดีๆก็พูดพึมพำกับตัวเอง
“อะไรเหรอครับ พี่เมย์ ?” เก่งถาม
“ปะ เปล่าๆ ไม่มีอะไรๆ” เมตอบแบบปัดๆ
----------
“ขอใช้การ์ดอัศวินค่ะ ย้ายไปช่องข้าวเลข 9 ของเก่งหน่อยค่ะ”
หนิงใช้การ์ดพิเศษของเธอเพื่อย้ายโจรไปขัดขวางการเกิดของทรัพยากรข้าวของเก่งที่นำอยู่ที่ 8 แต้มก่อนที่จะหยิบการ์ดทรัพยากรในมือของเก่งไป 1 ใบจากการขโมย
“แต่มันโดนฉันด้วยนะหนิง.. เรามี 6 แต้มเท่ากันนะ ช่วยเหลือกันบ้างสิ” แม้วบ่นอุบอิบ
“ช่วยไม่ได้ค่ะ และตอนนี้หนิงก็ไม่ได้มีแค่ 6 แต้มแล้วด้วย”
หลังจากที่หนิงพูด เธอก็ยื่นการ์ดทรัพยากรทั้ง 5 ใบคืนให้ณัฐชาได้แก่ข้าวจำนวน 2 ใบและแร่จำนวน 3 ใบ ทำให้เธอสามารถยกระดับหมู่บ้านของเธอเป็นเมืองจนขยับแซงแม้วมาอยู่ที่ 7 แต้มซึ่งเท่ากับเมที่เป็นที่สองอยู่ก่อนหน้านี้
“ไม่นะหนิงอย่าทิ้งฉันไป! โน้ววววว”
“จบเทิร์นค่ะ”
ต่อไปเป็นตาของเก่งที่มีอยู่ 8 แต้มจากการเป็นผู้ครอบครองคะแนนมหาวิถีและเป็นอันดับหนึ่งในตอนนี้ อีกเพียงแค่ 2 แต้มเขาก็จะสามารถจบเกมได้ในทันที เขาทอยลูกเต๋าทั้งสองลูก เลขที่ออกมาเป็นเลข 8
“เก่งได้แร่ 2 ใบ หนิงได้ข้าว 2 ใบ ส่วนแม้วได้ข้าวแค่ 1 ใบ” ณัฐชาพูดพร้อมแจกแจงทรัพยากร
“เพิ่งโดนขโมยข้าวไปเมื่อกี๊เอง.. และคงไม่มีใครยอมแลกการ์ดกับผู้นำอย่างฉันหรอก”
“ทำได้แค่ผ่านเทิร์นครับ”
วนกลับมาถึงตาของแม้ว ในความเป็นจริงแล้วหมู่บ้านเริ่มต้นทั้งสองหลังของแม้วไม่ใช่จุดที่แย่เลย เพียงแต่ว่าเขาไม่สามารถตั้งตัวได้รวดเร็วเท่ากับเมและเก่งที่อยู่ข้างๆจึงทำให้พื้นที่ในการเล่นของเขาถูกจำกัดเป็นอย่างมากจนทำให้เขาไม่สามารถขยายอาณาเขตได้เท่าที่ควร เป็นสาเหตุที่เขาครองตำแหน่งบ๊วยอีกครั้ง
“มันต้องมีหนทางสิน่า!.. การ์ดกองทัพอัศวินยังไม่มีใครได้ไป ตอนนี้ฉันก็มี 2 ใบแล้วด้วย”
“ตอนนี้ยังไม่มีใครอยู่ในตำแหน่งแมทช์พอยท์..น่าจะเล่นต่อไปได้อีกซักพัก”
“จนถึงตอนนั้นแหละ แม้วจะกลับมาครองเมืองอีกที!”
“ทอย! 11 จงออกมา!”
แต่เขาก็ยังไม่ลดละความพยายามในการเอาชนะเกมนี้ให้ได้ เป็นหนึ่งในคติของเขาที่ว่าถ้าเกมยังไม่จบเขาก็ไม่มีวันยอมแพ้ แม้วตะโกนเพื่อทอยลูกเต๋าพร้อมกับภาวนาให้เลข 11 ออกมา เพราะจะทำให้เขาได้แกะถึง 2 ใบซึ่งจำเป็นในการซื้อการ์ดพิเศษ
“ได้จริงๆด้วย!” ณัฐชาที่นั่งอยู่ร้องด้วยความประหลาดใจ
“เสร็จฉันล่ะเจ้าแกะ 2 ตัว!”
“อย่าลืมสิว่าคนอื่นก็ได้ด้วย น่ะหนิงก็ได้ใบนึงเหมือนกัน” ณัฐชายื่นการ์ดทรัพยากรให้แม้วและหนิง
“ไอ้แม้ว.. แกทำอะไรลงไปรู้ตัวไหม ?” เก่งกุมหน้าผาก
“ใช่ค่ะ แม้วทำอะไรลงไปคะ ?” หนิงถามด้วยความเหนื่อยใจเช่นเดียวกันกับเก่ง
แม้วตีหน้าซื่อเสมือนกับไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่เขาทำลงไปก็มีเพียงแค่ทอยลูกเต๋าแล้วได้ 11 เขาได้ทรัพยากรแกะตามที่เขาต้องการ ถึงแม้จะมีคนอื่นได้การ์ดทรัพยากรเหมือนกับเขาบ้างก็จริง ในขณะที่แม้วคิดเช่นนั้น เก่งก็ชี้ไปยังช่องที่มีหมายเลข 11 ทั้งสองช่องบนกระดาน ทำให้แม้วพบกับความเป็นจริงอันโหดร้ายที่สามารถดับฝันของเขาได้ทุกเมื่อ
“ฉันได้แกะ 4 ใบค่ะ” เมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
เนื่องจากเมมีอยู่ 7 แต้มโดยไม่ได้ครอบครองคะแนนกองทัพอัศวินและคะแนนมหาวิถี จึงทำให้เธอมีหมู่บ้านอยู่ 3 หลังและเมืองอยู่ 2 เมือง ด้วยอาณาเขตที่ใหญ่ของเธอ ทำให้เธอขยายออกไปครอบครองแกะได้ทุกช่อง ยิ่งเลข 11 เป็นเลขที่แกะออกทั้งสองพื้นที่ เธอจึงมีหมู่บ้านที่ติดอยู่กับช่องแกะหมายเลข 11 อยู่ 2 หลังและเมืองอีก 1 เมือง ทำให้เธอได้แกะไปเน้นๆถึง 4 ใบ
รวมไปถึงการ์ดพิเศษที่หมอบอยู่ตรงหน้าของเธอถึง 2 ใบด้วยกัน ไม่มีใครรู้ว่าการ์ดพิเศษเหล่านั้นคืออะไรบ้างตั้งแต่เทิร์นที่เธอซื้อมาซึ่งก็ผ่านมาเป็นเวลาพอสมควรแล้ว
“ละ แล้วไง! ถ้าพี่เมทอยได้ 7 ขึ้นมาก็ต้องทิ้งการ์ดครึ่งหนึ่งอยู่ดี!” แม้วหาข้อแก้ตัว
เนื่องจากช่วงท้ายเกมจะมีโอกาสทรัพยากรได้ครั้งหนึ่งทีละมากๆ เหมือนกับเมย์เมื่อสักครู่นี้ จะมีโอกาสทำให้การ์ดทรัพยากรในมือเกิน 7 ใบค่อนข้างสูงและเสี่ยงต่อการโดนโจรปล้นไปได้
“แล้วแต่จะคิดเลยค่ะ”
“งั้นฉันขอซื้อการ์ดพิเศษ 2 ใบแล้วเป็นอันจบเทิร์น”
จนกระทั่งมาถึงตาของเม เธอรับลูกเต๋ามาจากแม้วก่อนที่จะทอยมันออกไปอย่างรวดเร็ว และเลขที่ออกก็คือ..
“7 จริงๆด้วยสินะคะ”
“นี่ไง เห็นไหมฉันบอกแล้ว! รู้จักไหมประการศิตแม้ว!!” แม้วพยายามโอ้อวด
“นี่ค่ะ ครึ่งหนึ่งของ 10 เท่ากับ 5 ใบ” เมยื่นการ์ดทรัพยากรคืน
“พี่เมย์ย้ายโจรด้วยค่ะ” หนิงพูดขึ้น
“เรื่องนั้นฉันไม่สนละ เพราะทุกอย่างมันเป็นไปตามที่ฉันคาดเดาเอาไว้หมดแล้ว”
“ชัยชนะเป็นของฉัน”
เมย์หยิบการ์ดพิเศษของเธอออกมา 1 ใบก่อนที่เธอจะพลิกให้ทุกคนที่เล่นอยู่ได้เห็น มันคือการ์ดวิถีแห่งการพัฒนาซึ่งทำให้เธอสามารถสร้างถนนสองเส้นได้โดยไม่เสียทรัพยากรใดๆทั้งสิ้น
“ทำให้ตอนนี้ฉันมีถนนที่ยาวติดต่อกันถึง 9 เส้น ซึ่งแซงถนนของเก่งที่ 8 เส้น”
“ทำให้คะแนนมหาวิถีย้ายมาอยู่กับฉัน เท่ากับว่าตอนนี้ฉันมีคะแนนอยู่ 9 แต้ม”
ใบหน้าของเก่งเริ่มซีดลงเช่นเดียวกับคนอื่นๆที่นั่งอยู่รวมถึงคนอื่นๆที่ยืนมุงดูอยู่ด้วย เนื่องจากก่อนหน้านี้มีเกมคาทานอีก 1 เกมที่เล่นอยู่ก่อนแล้ว พอพวกเขาเล่นเสร็จจึงมาดูเกมที่กำลังเล่นอยู่ ณ ตอนนี้
“อย่าบอกนะว่า.. การ์ดที่หมอบไว้อีก 1 ใบมันคือ..!” เก่งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
“ตามกฎของคาทานแล้ว เราจะสามารถใช้การ์ดพิเศษได้เพียง 1 ใบใน 1 เทิร์น”
“แต่จะมีการ์ดพิเศษอยู่ 1 ประเภทที่สามารถใช้ได้ในเทิร์นที่เพิ่งซื้อมาและสามารถใช้กี่ใบก็ได้ในเทิร์นของตัวเอง”
“มันคือการ์ด 1 คะแนนไงล่ะ”
เมย์พูดขึ้นพร้อมกับเปิดการ์ดที่เธอหมอบไว้มานานนมให้ทุกคนได้เห็น เสียงโห่ร้องออกมาจากคนที่มุงดูอยู่เป็นสัญญาณที่แสดงถึงจุดจบของเกมกระดานนี้
“10 แต้ม พี่เมเป็นผู้ชนะในเกมนี้!” ณัฐชาที่กลับมาตั้งสติได้ก่อนประกาศขึ้น
“ที่โหล่อีกแล้วเหรอ.. ไม่ยอม! ขอเล่นอีกเกม!” แม้วยังไม่ยอมแพ้ เขาอยากที่จะเอาชนะให้ได้ในวันนี้
“นี่มันก็เย็นแล้วนะคะ เกือบจะ 6 โมงอยู่แล้ว รีบๆกลับบ้านในเกาะกันเถอะค่ะ” หนิงตอบ
ในส่วนของเขตที่พักอาศัยบนเกาะธีรเมธนั้นจะถูกจัดให้แก่นักเรียนและบุคลากรของโรงเรียนอาศัยอยู่ในพื้นที่ดังกล่าว ถึงแม้ว่าทางโรงเรียนจะไม่ได้มีหอพักเหมือนโรงเรียนประจำทั่วไป แต่ในความเป็นจริงแล้วคือมีบ้านเป็นหลังๆจัดให้กับนักเรียนและบุคลากรทุกคน
“เก่ง ตามข้อสรุปแล้ว เธอจะต้องเข้าชมรมคาทานนะ”
“เพราะฉะนั้นช่วยเซ็นชื่อในกระดาษนั่นด้วย”
“ช่วยไม่ได้สินะครับ.. แพ้ก็คือแพ้”
เมยื่นกระดาษพร้อมกับปากกาให้เก่ง ถึงแม้ว่าเก่งจะไม่ได้เต็มใจที่จะเซ็นชื่อเท่าไหร่นัก แต่เขาก็ไม่ได้เอะอะโวยวายอะไรออกมา เหมือนกับเขาเตรียมตัวรับชะตากรรมนี้ไว้แล้ว
“เก่ง.. ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่”
“เพราะเกมนี้กับเกมแรกที่เธอเล่น เกมนี้เธอเล่นได้แย่กว่าเกมแรกมากๆ”
“เธอไม่มีพื้นที่ที่สามารถผลิตแกะให้เธอได้ ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่สร้างหมู่บ้านตรงติดกับท่าเรือ ทำให้ช่วงท้ายเกมของเธอเล่นลำบาก”
“ทุกๆอย่างเป็นไปตามที่ฉันเห็น-- เอ่อ คาดเดาเอาไว้หมดเลย ยิ่งถ้าตอนสุดท้ายเธอสร้างถนนเพิ่มมาอีกเพียงแค่เส้นเดียว เกมก็ยังจะไม่จบแท้ๆ”
เมร่ายยาวถึงข้อผิดพลาดของเก่งทั้งหมดในเกมนี้ ราวกับว่าเธอรู้อยู่ก่อนแล้วว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น แต่เก่งก็ไม่ได้ตอบอะไรก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืน
“ก็บอกแล้วไงครับว่าเกมแรกมันแค่ฟลุ๊ค.. ไว้เจอกันวันหลังครับ”
“ดะ เดี๋ยวสิเก่ง!” เมพยายามเรียกรั้งเอาไว้
เก่งเดินออกจากห้องไป เหลือไว้เพียงแต่ความเงียบที่เข้ามาปกคลุมห้องของชมรมเกมคาทานนี้ ก่อนที่พวกเขาทั้งหมดจะช่วยกันเก็บกวาดห้องของชมรมตามคำสั่งของรองประธานเม สมาชิกเริ่มทยอยกันออกจากห้องไป
“งั้นพี่เมไว้เจอกันใหม่นะครับ ผมจะมาเล่นเกมพร้อมกับดูใบหน้าน่ารักๆของพี่ทุกๆวันเลย” แม้วกล่าวลา
“บายค่ะพี่เม” ณัฐชาพูดตาม
“ไว้เจอกันใหม่ค่ะ!” หนิงพูดขึ้น
ทั้ง 3 คนเป็นสมาชิกชุดสุดท้ายที่ออกจากห้องชมรมนี้ไป เหลือไว้เพียงแต่เมที่โบกมือลาสมาชิกในชมรมของเธอ หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาก่อนที่เธอจะถอดแว่นตามาวางไว้บนโต๊ะไม้ที่ใช้เล่นเกมเมื่อสักครู่นี้ จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์สมาร์ทโฟนออกมาจากกระเป๋ากระโปรงแล้วกดโทรออก
“นี่เมเองนะ”
“จากการสำรวจนักเรียนชั้นม.4 ในวันนี้ ฉันคิดว่าเราได้สมาชิกที่น่าสนใจมามากๆเลยค่ะ”
“ประธานอยากได้รายชื่อเหรอ ? งั้นเดี๋ยวฉันส่งในแชทไปให้ละกัน”
หลังจากที่เมอยู่ในสายโทรศัพท์ซักพัก เธอก็วางสายลง หญิงสาวที่ถอดแว่นวางทิ้งเอาไว้เดินไปยังโต๊ะตัวหน้าสุดของห้องพร้อมกับหยิบกระดาษที่เต็มไปด้วยรายชื่อของสมาชิกหน้าใหม่ในชมรมคาทานอย่างไม่ยากลำบากใดๆเลยถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ใส่แว่นก็ตาม
“เก่ง เจตพล เป็นเลิศ..” เมพึมพำ
“เหมือนจะเคยเห็นชื่อนี้ที่ไหนซักแห่งตอนที่ฉันกำลังศึกษาเกี่ยวกับเกมนี้..”
