“ยินดีรับใช้ค่ะ มาสเตอร์ ♡”
นั่นคือคำทักทายแรกของเด็กสาวที่ปัจจุบันถูกมาคิโนะใช้ผ้าก็อซปิดร่องรอยความเสียหายที่ตาข้างซ้ายของเธอ เพราะสายตาที่มองทะลุจนเห็นสายไฟระโยงระยางนั้นดูสยองขวัญชอบกล
มาคิโนะมองไปที่เด็กสาวที่ยืนยิ้มหวานให้เขาตั้งแต่หัวจรดเท้า จริงๆตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำเธอคืออะไร หรือเรียกว่าอะไร แต่ที่แน่ๆ ต่อไปนี้เธอมีชื่อว่า ‘ริน’ และเขาคือ ‘มาสเตอร์’ ของเธอ
นอกจากหน้าตาที่น่ารักแล้ว รูปร่างทรวดทรงของเธอก็ดูดีไร้ที่ติ หน้าอกที่ดูไม่ใหญ่และไม่เล็กเกินไปเข้ากันได้ดีกับร่างกายทรงเฮาร์กลาส*ของเธอ คงจะมีแต่ส่วนสูงของเธอที่อาจจะดูต่ำกว่ามาตรฐานสาวน้อยทั่วไปนิดหน่อย
แต่โดยรวมแล้วยังไงเธอก็ดูมีสเน่ห์มิใช่น้อย
ดูเหมือนสาวน้อยไร้เดียงสาหรืออะไรแบบนั้น
“อย่าจ้องเยอะสิคะมาสเตอร์ เดี๋ยวฉันก็ท้องหรอก”
รินพูดขึ้นเมื่อเขาเอาแต่จดๆจ้องๆไปตามร่างกายของเธอ ถ้าไม่นับคำทักทายนี่ก็จะเป็นบทสนทนาครั้งแรกระหว่างเขากับเธอ ซึ่งเล่นเอาสะอึกไปเลย
สงสัยอาจจะไม่ไร้เดียงสาอย่างที่คิด
“พูดอะไรของเธอน่ะ? จะไปท้องได้ยังไงกันเล่า?”
“เอ๊ะ?? ไม่ท้องหรอคะ?”
รินเอียงคอสงสัย ราวกับนั่นเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยรู้มาก่อนในชีวิต มาคิโนะถึงกับถอนหายใจเบาๆ พลางคิดว่าหรือนี่เขาจะต้องสอนเธอเหมือนกับเด็กอนุบาลกันแน่
“อีกอย่าง เธอไม่ใช่มนุษย์ไม่ใช่หรอ? เธอจะไปท้องได้ยังไง? แล้วเธอเป็นอะไรน่ะ? หุ่นยนต์หรอ?”
“ฉันก็เป็นผู้ที่คอยรับใช้มาสเตอร์ยังไงล่ะคะ”
“แล้วเป็นอะไรกันแน่ล่ะ?”
“ฉันทำได้ทุกอย่างที่มาสเตอร์สั่งนะคะ อย่างเช่น เอาดุ้xหนีบขาพับของฉันแล้วซอยเข้าซอยออก...”
“พะ... พูดบ้าอะไรของเธอฟะ!!”
นอกจากมาคิโนะจะไม่ได้คำตอบยังจะมาเจอคำพูดสัปดนจากรินซะอีก ถ้าเทียบกับคำพูดแรกล่ะก็ความปวดตับเรียกได้ว่าต่างกันราวฟ้ากับเหว ดีที่เขาไม่ใช่พวกแบบนั้นไม่งั้นคงได้เอาดุ้xหนีบขาพับตามที่บอกแหงๆ
“งั้นเธอก็ช่วยเงียบสักพักนึงละกันนะ”
“ค่ะ มาสเตอร์”
เมื่อรู้ว่าถ้าไปถามอะไรออกไปเดี๋ยวคงจะเจอคำพูดรับมือยากพวกนั้นอีก เขาจึงสั่งให้รินทำแบบนั้นไปก่อน ในเมื่อเธอบอกเองว่าจะทำตามทุกอย่างที่สั่ง เขาก็อยากจะขอให้เธออยู่เงียบๆสักพัก
มาคิโนะตัดสินใจที่จะเปิดโทรทัศน์ขึ้นมาแล้วหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟา รินเองก็ยืนอยู่ข้างๆ แม้เขาจะไม่ได้อยากจะดูรายการอะไรเป็นพิเศษตอนนี้ แต่ปกติเขาจะชอบเปิดโทรทัศน์ค้างไว้เสมอเพื่อไม่ให้ภายในบ้านมันเงียบเกินไป
ระหว่างนั้นเขาก็หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเพื่อหวังจะหาข้อมูลของเด็กสาวที่เขาเก็บมาได้ ว่าเธอคืออะไรกันแน่ แน่นอนว่าสมัยนี้อินเตอร์เนทมันครอบคลุมทุกอย่าง อยากรู้อะไรก็แค่คลิกสองคลิกเท่านั้น อย่างน้อยๆที่เขาพอเดาออกคือเธอน่าจะเป็นหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมให้ฉลาดถึงขนาดมีท่าทางและการพูดจาเหมือนมนุษย์
และเขาก็คิดว่าคนสร้างคงไม่ได้ตั้งใจให้หื่นกามขนาดนี้แน่ๆ
“นี่คือ AG Battle!!! การประลองที่ทุกคนเฝ้าคอย!!!”
เสียงจากโทรทัศน์ดึงความสนใจมาคิโนะจากหน้าจอโทรศัพท์
โทรทัศน์ฉายภาพของลานกว้างๆแห่งหนึ่ง โดยรอบถูกครอบคลุมด้วยม่านพลังงานอะไรซักอย่างสีออกฟ้าๆ บนลานกว้างทั้งสองฝั่งนั้นมีหญิงสาวสองคนเผชิญหน้ากันอยู่ ข้างหลังของหญิงสาวทั้งสองฝั่งมีชายหนุ่มยืนอยู่ฝั่งละคน ชายหนุ่มทั้งสองนั้นยืนอยู่หลังม่านพลังงานสีฟ้า พวกเขาสวมแว่นตาลักษณะดูคล้ายๆกับแว่นตาในภาพยนตร์แนวไซไฟล้ำยุค
จากนั้นหญิงสาวทั้งสองฝั่งก็ต่างพุ่งเข้าปะทะกันทันที ก่อนที่ภาพจะตัดไปเป็นหญิงสาวหลากหลายรูปร่างและหน้าตายืนเรียงกันเป็นแถวหน้ากระดาน สลับกับภาพการปะทะกันของหญิงสาวในตอนแรก อีกทั้งยังมีเสียงดนตรีประกอบเพิ่มความตื่นเต้นเร้าใจ
“พวกนั้น ดูคล้ายๆกับเธอเลยนะริน”
“แน่นอนสิคะ พวกนั้นก็คือพวกเดียวกับฉันแหละค่ะ”
“งั้นหรือ?”
มาคิโนะแอบโล่งใจเล็กน้อยที่รินตอบคำถามแบบดีๆก็เป็นด้วย
“AG Battle การประลองเพื่อเฟ้นหาผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในประเทศ!!! ผู้ชนะจะได้รับเงินรางวัลสูงถึง... ร้อยล้านเยน!!!”
“ร้อยล้าน?”
มาคิโนะทวนคำพูดในโทรทัศน์
“เรามาสัมภาษณ์ผู้ที่เป็นตัวเต็งของ AG Battle ครั้งนี้กันครับ!! เขาก็คือ... เท็ตสึยะ อายาโตะนั่นเอง!!”
จากนั้นภาพก็ตัดไปที่เด็กหนุ่มผมแดงหน้าตาหล่อเหลาเอาเรื่อง เขายิ้มด้วยรอยยิ้มที่เรียกได้ว่าทำให้สาวโสดทั้งหลายเห็นครั้งแรกอาจถึงกับต้องใจละลาย ข้างหลังของเขาเป็นหญิงสาวผมสีม่วงอยู่ในชุดคล้ายแม่มดหรือจอมเวทย์อะไรแบบนั้น
“อายาโตะผู้เป็นมาสเตอร์ของเอริกะที่ได้ขึ้นชื่อว่าสามารถทำให้คู่ต่อสู้ยอมแพ้ได้โดยที่แทบไม่ต้องทำอะไร!! มีดีกรีเป็นถึงแชมป์ระดับเขต!! จึงปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาเป็นตัวเต็งของการแข่งขันครั้งนี้อย่างแน่นอนครับ!! ไม่ทราบว่าคุณรู้สึกอย่างไรกับการเข้าร่วม AG Battle ครั้งนี้ครับ?”
“แน่นอนว่าต้องดีใจครับที่ได้เข้าร่วมการประลองที่ยิ่งใหญ่ที่สุด อีกทั้งยังได้รับคำยกย่องว่าเป็นตัวเต็งแบบนี้ ผมดีใจมากๆ และผมจะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง โดยเฉพาะสาวๆที่คอยตามเชียร์ผมนะครับ ผมรักทุกคนครับ”
เด็กหนุ่มผมแดงนามอายาโตะขยิบตา ชูมือเป็นสัญลักษณ์ไอเลิฟยู ถ้ามีสาวๆนั่งดูอยู่ล่ะก็คงกรี๊ดสลบกันเป็นแถบ ส่วนหนุ่มๆคงจะจ้องแต่หญิงสาวผมม่วงทีอยู่ข้างหลังอายาโตะ ซึ่งอยู่ในชุดล่อเสือล่อตะเข้อย่างรุนแรง
“และนั่นก็คือความรู้สึกของผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นตัวเต็งของการประลองครั้งนี้!! การประลองจะเริ่มขึ้นในอีก 5 เดือนข้างหน้า!! ผู้ชมที่อยู่ทางบ้านหากสนใจที่จะเข้าร่วมประลองฝีมือ!! สามารถติดต่อมาได้ที่...”
มาคิโนะจัดการจดชื่อสถานที่บนจอโทรทัศน์ลงมือถือสมาร์ทโฟนทันที ก่อนที่ภาพบนโทรทัศน์จะถูกตัดไปเป็นโฆษณาตัวอื่น
“ร้อยล้านงั้นหรือ?”
เหมือนมาคิโนะจะสนใจแต่เงินรางวัลจำนวนมหาศาลนั้นเพียงอย่างเดียว เพราะเขาที่ติดหนี้บานตะไทอยู่สิบล้านหากได้เงินรางวัลนั้นมาล่ะก็เขาจะปลดหนี้ได้อย่างสบายๆ แถมยังมีเงินเหลือไว้ใช้อีกต่างหาก
ถ้าจะรีบใช้หนี้ล่ะก็วิธีนี้ก็ไม่เลวนัก
แต่จะว่าไปมันก็เป็นความคิดที่ตื้นไปหน่อย
“ริน เธอทำอย่างนั้นเป็นไหม?”
“เป็นค่ะ!! ไม่ว่าจะท่า Doggy, Woman on Top, Reverse Cowgirl...”
“ฉันหมายถึงในทีวีเฟ้ย!!”
“อ๋อ เป็นแน่นอนค่ะ”
รินตอบแถมยิ้มแบบใสซื่อ ราวกับไม่รู้สึกรู้สาว่าตอนแรกพูดอะไรออกไป เล่นเอามาคิโนะถอนหายใจอีกครั้ง
และเขาคิดว่าคงได้ถอนหายใจอีกหลายๆครั้งแน่
“เอาล่ะ ฟังนะ ฉันต้องการจะให้เธอเข้าร่วมการประลอง AG Battle อะไรนั่น เพราะฉันต้องการที่จะชิงเงินร้อยล้านนั้นมาให้ได้ ฉันจำเป็นต้องใช้เงิน เข้าใจนะ?”
“เข้าใจค่ะ มาสเตอร์”
“ดีล่ะ... งั้นเราไปที่นั่นกัน”
“ไปโรงแรมม่านรูดหรอคะ?”
“ไม่ใช่โว้ย...”
เหมือนมาคิโนะจะดูชินๆบ้างแล้ว เสียงของเขาเลยดูแผ่วๆไปหน่อย
“ฉันก็คิดว่ามาสเตอร์แข็งแล้วซะอีก”
“อะไรแข็งฟะ!!”
แต่แล้วเสียงของมาคิโนะก็กลับมาเป็นโทนเดิม สงสัยคงทำใจให้ชินยากจริงๆ
“แล้วนี่เธอจำเป็นต้องอาบน้ำอะไรแบบนี้หรือเปล่า? ตัวเธอสกปรกไปหมดแล้ว”
เพราะรินถูกมาคิโนะเก็บมาจากข้างๆกองขยะเนื้อตัวเธอเลยสกปรกมอมแมมพอสมควร แม้จะไม่ถึงขนาดสกปรกจนดูไม่ได้ แต่ถ้าอาบน้ำซักหน่อยก็ดี
“ค่ะ ฉันก็ต้องอาบน้ำเหมือนมนุษย์ปกติ ส่วนเสื้อผ้าก็ซักตามปกติค่ะ”
“งั้นหรอ? ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอไปอาบน้ำก่อนออกไปข้างนอกเถอะ ห้องน้ำอยู่ตรงนั้นนะ เดี๋ยวฉันเตรียมผ้าขนหนูไว้ให้ ส่วนเสื้อผ้า... เอ... ฉันก็ไม่มีเสื้อผ้าผู้หญิงซะด้วยสิ ถ้างั้น...”
“ฉันแก้ผ้าก็ได้ค่ะ”
“ได้ซะที่ไหนล่ะโว้ย!!”
แม้แต่ละคำที่รินพูดมามันจะติดเรตแต่ใบหน้าเธอก็เปื้อนยิ้มแทบตลอดเวลา ให้ความรู้สึกเหมือนเด็กน้อยที่ถามพ่อแม่อย่างไร้เดียงสาว่า ‘เซ็xส์คืออะไรหรอคะ?’
“เฮ้อ... ก็ตามนั้นละนะ...”
“สรุปให้ฉันแก้ผ้าใช่ไหมคะ?”
“ก็บอกว่าไม่ใช่!!”
นี่เขาจะต้องรับมือกับบทสนทนาพวกนี้ไปถึงเมื่อไหร่กันนะ
“ฉันจะเตรียมเสื้อผ้ากับผ้าขนหนูไว้ให้ เสื้อผ้าเป็นเสื้อของผู้ชายทนใส่หน่อยละกัน เธอไปอาบน้ำแล้วก็เอาเสื้อผ้าโยนลงเครื่องซักผ้าได้เลย เข้าใจนะ?”
“ค่ะ มาสเตอร์”
เมื่อรินตอบเช่นนั้น เธอก็เดินไปที่หน้าประตูห้องน้ำก่อนที่จะค่อยๆเปิดเข้าไป เมื่อมาคิโนะเห็นดังนั้นก็เดินไปที่บันไดซึ่งก็อยู่ใกล้ๆกับประตูห้องน้ำ เพื่อที่จะขึ้นไปยังห้องนอนและนำของที่จำเป็นมาให้กับริน
ระหว่างที่มาคิโนะเดินผ่านหน้าประตูห้องน้ำ รินซึ่งเข้าไปข้างในแง้มประตูแล้วชะโงกหน้าออกมา
“สนใจจะมาถ้ำมองไหมคะ? มาสเตอร์ ♡”
“ขอปฏิเสธ”
ก่อนที่มาคิโนะจะปิดประตูห้องน้ำดังปัง
----------------------------------------------------
หลังเสร็จธุระหมดแล้ว มาคิโนะกับรินก็เดินออกจากบ้าน เป้าหมายคือสถานที่ที่เขาบันทึกลงโทรศัพท์มือถือสมาร์ทโฟน
มาคิโนะตัดสินใจให้รินใส่เสื้อยืดที่ไซส์เล็กที่สุดที่เขามีอยู่ แต่มันก็ใหญ่ไปสำหรับเธออยู่ดี มันใหญ่จนเกือบจะคลุมถึงต้นขา ง่ายๆคือแทบจะดูเหมือนชุดกะโปรง ส่วนท่อนล่างก็เป็นกางเกงวอร์มที่ไซส์เล็กที่สุดเช่นกัน แม้มันจะหลวมไปหน่อยแต่ก็มีเชือกที่ผูกให้เอวมันแน่นขึ้น
“อ้าว? มาคิโนะ”
เสียงนั้นที่คุ้นเคยอีกครั้ง เสียงของริคาโกะเพื่อนสมัยเด็กเรียกเขา ซึ่งนี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เขาและเธอมาเจอกันในเวลานี้
เพราะเวลานี้ปกติแล้วมาคิโนะมักจะอยู่แต่ในบ้านนั่นแหละ
เพียงแต่การมาของรินทำให้มาคิโนะเจออีเวนท์แปลกๆนอกเหนือจากปกติไปมากมายหลายอย่าง
แถมยังทำให้เขากลายเป็นคนตบมุขสัปดนของรินอีกต่างหาก
“นายจะไปไหน? แล้วนั่น...”
ริคาโกะพูดค้างไว้แค่นั้น แม้รูปประโยคจะยังไม่สมบูรณ์ แต่มาคิโนะก็พอเข้าใจว่าริคาโกะถามถึงเด็กสาวผมแกละสีเขียวมะกอกที่เดินข้างๆเขา
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันชื่อรินค่ะ”
รินกล่าวทักทายริคาโกะด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พร้อมโค้งคำนับให้อย่างนอบน้อม
“ฉันกำลังรีบ ขอตัวก่อน”
“เดี๋ยว!! นายจะไปไหน?”
มาคิโนะรีบบอกลาริคาโกะแล้วกลับหลังหัน แต่ริคาโกะก็ตะโกนถามอีกครั้งทำให้เขาหยุด
“ไม่มีอะไรหรอกน่า”
“หา? บอกมาเถอะน่าว่านายจะไปไหน ทำไมต้องมาปิดบังกันด้วย อ๊ะ... ระ... ระ... หรือว่านายกับสาวน้อยข้างๆนั่นกำลังจะปะ... ปะ... ไป...”
จู่ๆริคาโกะก็หน้าแดงขึ้นมา เหมือนเธอกำลังจะคิดว่ามาคิโนะกับรินกำลังจะ...
“ช่ายแล้วค่า!! ฉันกับมาสเตอร์กำลังจะไปมีเซ็...”
“เงียบเลยโว้ย!!!”
มาคิโนะตะโกนเสียงดังลั่น ก่อนที่จะถอนหายใจอีกครั้งเป็นรอบที่ร้อย
“โอเคๆ ฉันกำลังจะไปสมัครเข้าร่วมการประลอง AG Battle”
“เอ๋??”
“ตามนั้นนะ ฉันไปก่อนล่ะ”
“เดี๋ยวสิ!! นายมั่นใจแล้วหรอว่า AG ของนายเก่งพอแล้วน่ะ? ถึงจะไปเข้าร่วมการประลอง AG Battle”
“หืม? AG คืออะไร?”
มาคิโนะถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อ บ่งบอกว่าเขาไม่รู้จริงๆ
“หา?? นี่นายจะไปเข้าร่วม AG Battle แต่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำเนี่ยนะว่า AG คืออะไร?”
“งั้นเธอก็บอกมาสิ”
“AG หรือ Artificial Girl ก็คือปัญญาประดิษฐ์ที่ถูกสร้างให้มีหน้าตาเหมือนหญิงสาวยังไงล่ะ AG สามารถทำอะไรได้หลายๆอย่าง รวมทั้งการต่อสู้ด้วย แต่ถ้าให้ฉันอธิบายตอนนี้ก็ไม่จบหรอกนะ”
“งั้นหรอ? อืม... ถ้างั้นรินก็คือ AG สินะ”
“นี่นายล้อฉันเล่นหรือเปล่าเนี่ย? ถามจริงเถอะนายน่ะไปได้ AG มาจากไหนกันแน่? ดูนายไม่รู้เรื่องอะไรสักนิดเลยนะ”
“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ”
มาคิโนะหันไปทางริน
“ทำไมเธอไม่บอกฉันว่าเธอคือ AG”
“ก็มาสเตอร์ไม่ได้ถามนี่คะ”
“ถามแล้วโว้ย!! แต่เธอเอาแต่เล่นมุขใต้สะดืออยู่นั่นแหละ!!”
สกิลตบมุขของมาคิโนะทำงานอีกครั้ง
“คุณหนูขอรับ”
เสียงนั้นทำให้บทสนทนาถูกหยุดลง
เสียงดังกล่าวฟังดูเหมือนผู้หญิงก็ไม่ใช่ ผู้ชายก็ไม่เชิง เป็นเสียงของเด็กหนุ่มหรือเด็กสาวก็ไม่แน่ใจ เพราะหน้าตาของเขาหรือเธอดูน่ารัก ผมยาวสีออกส้มถูกมัดเป็นหางม้า แต่ชุดที่เขาหรือเธอใส่นั้นเป็นชุดสูทสีดำแบบผู้ชาย ทำให้ดูไม่แน่ใจในเพศของเขาหรือเธอเท่าไหร่
“มาเรีย?”
ดูท่าทางจะเป็นคนที่ริคาโกะรู้จัก ฟังจากชื่อแล้วดูเหมือนว่าเธอคนนี้จะเป็นผู้หญิง
“คุณพ่อกับคุณแม่ท่านสั่งให้กระผมตามคุณหนูกลับไปทานข้าวเย็นที่บ้านน่ะขอรับ”
เด็กสาวที่ชื่อมาเรียใช้คำพูดที่ค่อนข้างดูเหมือนผู้ชาย และจากคำพูดของเธอนั้นเธอน่าจะเป็นคนรับใช้ของริคาโกะหรืออะไรทำนองนั้น
“ขอบใจนะมาเรีย แต่ฉันขอเคลียร์ตรงนี้ซักนิด”
เมื่อริคาโกะพูดจบ เธอก็หันไปทางมาคิโนะอีกครั้ง
“ไม่ต้องเคลียร์หรอก เธอกลับบ้านไปเถอะฉันจะไปล่ะ”
มาคิโนะบอกลาริคาโกะเป็นครั้งที่สอง และทำท่าจะเดินไปอีกครั้ง
“ไม่มีทางเด็ดขาด!! ฉันไม่ยอมให้นายที่ไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับ AG ไปสมัครการประลองสุ่มสี่สุ่มห้าหรอก!!”
“โทษทีนะ ฉันมีเหตุจำเป็นต้องไป อีกอย่างเรื่องนี้มันก็ไม่เกี่ยวกับเธอนี่?”
“ทำไมจะไม่เกี่ยวเล่า!! ในฐานะที่ฉันก็เป็นเจ้าของ AG เหมือนกัน!! ละ... แล้วฉันก็เป็นเพื่อนของนาย ฉันจะอยู่เฉยได้ไงเล่า!!”
ริคาโกะกล่าวเสียงดังลั่น
“ฉันเข้าใจเธอนะ แต่ยังไงฉันก็จะไป”
มาคิโนะยืนกราน
“นี่นายดึงดันที่จะไปให้ได้เลยใช่ไหม? โอเค!! งั้นฉันมีข้อเสนอให้นาย นี่จะทำให้นายรู้ว่านายน่ะยังไม่พร้อมที่จะเข้าร่วมการประลอง”
ริคาโกะพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจเต็มร้อย
“ลืมแนะนำไป นี่มาเรีย เธอเป็น AG ของฉัน และจะเป็นคู่ต่อสู้คนแรกของนาย”
“คู่ต่อสู้?”
มาคิโนะย้อนถาม
“มาเรีย ฉันขอให้เธอต่อสู้นิดหน่อยไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“ไม่เป็นไรขอรับคุณหนู”
มาเรียพยักหน้า ริคาโกะยิ้มมุมปาก
“ก็ตามที่ฉันพูดล่ะนะมาคิโนะ ฉันจะขอท้าสู้กับ AG ของนาย ถ้านายชนะฉันจะปล่อยให้นายไปสมัคร AG Battle ตามที่นายต้องการ!! แต่ถ้านายแพ้นายจะต้องล้มเลิกความตั้งใจซะ!!”
ริคาโกะประกาศกร้าว น้ำเสียงของเธอจริงจัง มาคิโนะมองไปทางริคาโกะและมาเรียที่ยืนอยู่ เหมือนทั้งคู่พร้อมที่จะต่อสู้เต็มที่ ก่อนที่มาคิโนะจะหันไปถามความสมัครใจของริน
“ริน เธอไหวไหม?”
“ไหวค่ะ!! ถ้าเป็นมาสเตอร์แล้วล่ะก็กี่ยกก็ได้ค่ะ!!”
“อืม ฉันจะคิดซะว่าเธอพูดถึงเรื่องการต่อสู้แล้วกันนะ... โอเค มาซามุเนะ ฉันรับคำท้าเธอ”
มาคิโนะตอบรับคำท้าของริคาโกะ เธอพยักหน้าอย่างพอใจ พร้อมชี้นิ้วไปทางมาคิโนะ
“ฉันจะพิสูจน์ให้เห็นว่านายน่ะคิดผิด!!”
ริคาโกะกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ดูเหมือนเธอจะมั่นใจมากว่าเธอจะต้องเป็นผู้ชนะ
ทางด้านมาคิโนะก็ตอบตกลงไปแบบไม่รู้สี่รู้แปด แต่เพราะปัญหาส่วนตัวของเขาทำให้เขามีความจำเป็นจะต้องไปเข้าร่วม AG Battle ให้ได้
เขาเองก็ไม่รู้หรอกว่า AG ที่เขาเก็บมาจากกองขยะจะมีความสามารถมากขนาดไหน
จริงๆต้องบอกว่าไม่รู้แม้กระทั่ง AG คืออะไร
แต่ที่แน่ๆการต่อสู้ครั้งแรกของมาคิโนะกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว
----------------------------------------------------
*ทรงเฮาร์กลาส (Hourglass Shape) คือทรวดทรงแบบหนึ่งของร่างกายผู้หญิง ซึ่งจะเป็นทรวดทรงที่มีลักษณะคล้ายกับนาฬิกาทราย
