Away Land - Ep.17 : Good Bye My Love

"จิมินนนน!!!!!!!!!!"

เสียงร้องโหยหวนจากริวดังไปทั่งทั้งบริเวณคละเคล้าไปกับเสียงหัวเราะของฟาเบียน แะใบหน้าอันเงียบเฉยของไฮด์ ริวค่อยๆลงไปทรุดกับพื้น ตัวเกร็งไปหมด ฟาเบียนเดินกลับออกไปนอกบริเวณอย่างสบายใจ ก่อนจะมีเสียงค็อปเตอร์ดังจากด้านหลัง ผมค่อยๆหันไปดู ฟาเบียนกับไฮด์เดินค่ิยๆขึ้นไปบนเฮลิคอปเตอร์ ก่อนที่เฮลิค็อปเตอร์จะค่อยๆขึ้นไปอย่างช้าๆ.... มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก... คนของผมที่ยังรอดวิ่งมาหาผม ผมบอกให้ไปปล้นของเหมือนเดิม ก่อนจะวิ่งไปหาริวที่ยังคงนั่งกองอยู่ตรงนั้น...... เจฟ บรูโน่ และเพียร์สวิ่งเข้ามาหาผม ก่อนจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น ผมไม่ตอบ แต่มองไปที่หน้าผา.... เจฟประคองริวที่นั่งทุบพื้นดังตึงๆๆๆให้ลุกขึ้นมา ก่อนจะพาอ้อมลงไปยังด้านล่างของหน้าผานั่น... แน่นอน ร่างที่เต็มไปด้วยเลือด และไร้วิญญานของจิมินนอนอยู่บนโขดหิน เลือดไหลเป็นทางไปรอบๆ เมื่อริวเห็น เขาก็ลงไปกอดศพของจิมินทันที....

"จิมิน..... อย่าเพิ่งทิ้งชั้นไปสิ จิมินน..!!!!!" ริวพยายามเรียก
"เธอ....เธอไม่หายใจแล้ว.....เสียใจด้วย....." เพียร์สเข้ามาตรวจอาการ
"จิมิน ไม่นะจิมิน ไม่ ไม่ ไม่!!!!!!!!! จิมินนนนน อยู่กับชั้นก่อนนนน" ริวฟูมฟาย
"เกิดอะไรขึ้น..?" เจฟกระซิบถามผม
"ฟาเบียนกับไฮด์ พวกบ้านั่น มันปล่อมจิมินตกเหวลงมา...." ผมตอบไป
"ไอพวกบ้าเอ้ย..." เจฟกระซิบกลับ ก่อนจะหันไปดูริวที่กอดร่างจิมินอยู่...
"จิมิน... ชั้นขอโทษ เธอตายเพราะชั้นแท้ๆ...." ริวฟูมฟายต่อ
"ริว.... มาเถอะ....." ผมตบไหล่ริว
"......พาเธอ.....ไปด้วย.....นะ....." ริวหันมาขอร้อง
"เราจะจัดพิธีให้..... ไม่ต้องเป็นห่วง...." ผมพยุงริวขึ้นมา
"บรูโน่ ช่วยขนร่างเธอไปที...." ผมขอแรงจากบรูโน่
"ไม่ต้อง.... ชั้นเอง....."

ริวอุ้มร่างของจิมินขึ้นมา ก่อนจะเดินกลับฐาน โดยพวกเราขับรถตามท้ายอยู่ ริวเดินไปตามทางเอง โดยแบกร่างจิมินไปเรื่อยๆ จนอยู่ๆ เขาก็ทรุด แล้วก็ล้มลงไปนอนกองกับพื้น.... แผลที่ถูกยิง แม้ว่าจะไม่เข้า แต่ก็บวมจนอักเสบ ทุกคนช่วยกันประคองทั้งคู่ขึ้นมาบนรถ ก่อนจะขับรถกลับไปยังฐาน ทุกคนบนรถเงียบ นิ่ง ไม่มีใครพูดอะไร ผมเองก็ได้แต่มองจิมิน... เธอต้องมาตายอีกแล้ว.... กี่คนแล้วที่ต้องมาตายเพราะเรา...... เจมส์ จิมิน และอีก 4 คน ไหนจะพวกที่ถูกจับมาอีก.... ผมคิดไปคิดมาก็คิดถึงอลิซ เธอจะปลอดภัยมั้ยนะ.... ยังไง เธอต้องรอด..... ชั้นจะไม่ให้ใครต้องมาตายเพราะชั้นอีก......

เรากลับมาถึงฐานของเราแล้ว เพียร์สกับบรูโน่พาริวไปที่ห้องพยาบาล ก่อนจะทำแผลให้ เพียร์สบอกว่าต้องผ่าตัดทำแผล ก่อนจะเข้าไปเริ่มรักษาริว เจฟกับร็อบพาร่างของจิมินไปไว้บนกองไม้ ที่เร็ดทำไว้ ร็อบทำท่าจะจุดไฟแต่ผมห้ามไว้ ก่อนจะบอกให้รอริวฟื้นขึ้นมาก่อนดีกว่า เขาคงอยากอยู่ด้วยกันตอนวินาทีสุดท้าย...... เพียร์สเดินออกมาหลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง.. มาเรียกผมเข้าไปในห้องพยาบาล บอกว่าริวฟื้นแล้ว ผมเดินเข้ามา เจอริวนอนน้ำตาไหลอยู่บนเตียง...

"ริว ฟื้นแล้วหรอ..." ผมถาม
"......เจค.... เธอตายเพราะชั้น เธอตายเพราะชั้นเจค!!!!!" ริวเริ่มโวยวาย
"จริงอยู่ มันต้อฆ่าหรือถูกฆ่า แต่จิมินไม่ควรต้องมาโดนฆ่าเพราะชั้น!!!!"
"ชั้นไม่มีแม้โอกาสจะขอโทษเธอ แม้ว่าเธอจะไม่ผิด แต่ชั้น......" ริวลงไปฟุบด้วยความเศร้าและแค้น
"ริว..... ยังไม่หมดโอกาส....." ผมพยายามปลอบ
"เรายังไม่เผาร่างขอวจิมิน พวกผู้หญิงกำลังทำความสะอาดร่างของเธอ เรารอนายอยู่...."
"ไม่มีโอกาสแล้ว......." ริวค่อยๆพูด
"มีสิ ทำไมจะไม่มี นายจำตอนที่เจมส์ตายได้มั้ย นายพูดกับกระดูก ลมก็พัดมาจากไหนไม่รู้!!!" ผมพยายามยกตัวอย่าง
"เจค.... พาชั้นไปหาเธอ ครั้งสุดท้าย...." ริวขอ

==========

ริวค่ิยๆเดินออกมาที่ที่ทำพิธี ทุกคนยืนรอรอบๆกองศพ ริวเดินเข้าไปกอดจิมินเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะกระซิบข้างๆหูของเธอ ริวเดินออกมา เร็ดยื่นไฟให้กับริว ให้ริวเป็นคนจุดเอง ริวจุดไฟบนกองไม้ ก่อนไฟจะลามไปเรื่อยๆจนเผาร่างของจิมิน.... ทุกคนได้แต่มองเปลวเพิลงตรงนั้น และยืนนิ่งไว้อาลัยให้กับจิมิน น้ำตาของริวยังไหลไม่หยุด ไฟค่ิยๆเผยจนเหลือแต่เถ้ากระดูกของเธอ เจฟนำเถ้ากระดูกของเธอ เก็บไว้ในกระติกน้ำของเธอเหมือนกับเจมส์ ก่อนจะเขียนบนกระติกนั่นอีกครั้ง

"In Memory of Kim Ji Min : The Girl who try her best to survive..."

ริวนำเถ้ากระดูกของจิมินไปที่ริมทะเล ก่อนจะโปรยลงไปในทะเล พวกเรามองเห็นจึงรีบวิ่งไปห้าม ริวเทจนหมด ก่อนจะเดินกลับขึ้นมาที่ฐานเงียบๆ แล้วเดินกลับเข้าไปในบ้านของตัวเอง ผมเดินตามเข้าไป ก่อนจะเรียกริวมาคุย

"นายทำอย่างนั้นเพื่ออะไร...?" ผมถาม
"จิมินเคยบอกชั้นไว้ เธออยากไปเที่ยวรอบโลก แต่เธอกลัวเครื่องบิน..." ริวก้มหน้าเล่าให้ฟัง
"เธอบอกว่า ที่เธอมาด้วย เพราะเธออยากจะเดินทางไปตามมหาสมุทร..."
"แต่เธอ ไม่มีโอกาสแล้ว ชั้นเลยอยากให้เธอ ได้เดินทางตามมหาสมุทรตามที่เธอต้องการ" ริวยิ้มทั้งน้ำตา
"ชั้นเข้าใจนายนะเว้ย แต่นายจะไม่คิดถึงเธอหรอ?" ผมถาม
"เธอกับชัเน มีสร้อยที่คู่กันอยู่... ชั้นใส่มันตลอดเวลา เธอด้วย นี่ไง...." ริวยื่นให้ผมดู
".....ชั้นซึ้งมาก.......จิมินได้ยินอย่างนี้ งสบายใจแล้ว...."

ทันใดนั้นเอง ฝนก็ตกลงมาปรอยๆ ริวรีบเดินออกมา ก่อนจะมองขึ้นไปบนฟ้า.... จิมินคงกำลังร้องไห้อยู่ อย่าร้องไห้นะ ชั้นจะเอาคืนให้เธอเอง.... ริวพูดกับฟ้า ผมเข้าใจเขาและรู้ด้วยว่านี่ไม่ใช่ธรรมดาแน่นอน นี่คือฝนของจิมิน
.....

"ตู๊ดๆ มีใครอยู่มั้ยเอ่ยยยยยยย" เสียงดังมาจากวิทยุ
"ไตร!!!!!!! แกคงรู้แล้วสินะ...." ผมกัดฟันพูด
"ใช่แลิวววว มันสวยงามมาก ความรักแท้ หรือจะสู้แรงโน้มถ่วง โอ้ย ลั่นนน" ไตรหัวเราะ
"แกคงสะใจแล้วใช่มั้ย ฮะ?!? ผมตวาดใส่วิทยุ
"ยังๆๆๆๆ ชั้นไม่ได้ทำอะๆรเลยด้วยซ้ำ!!!!!" ไตรหัวเราะ
"ชั้นจะมายินดีกับแกนิดหน่อย......." ไตรเปลี่ยนโทนเสียงทันที
"ยินดีบ้าบออะไร?!?" ผมถาม
"ก็แกช่วยเพื่อนแกทันไง!!!! แม้ว่าจิมินจะร่วงไป แต่นั่นมันนอกเกมเว้ย ในเกมตานี้ แกชนะ...."
"ตามสัญญา ชั้นจะปล่อยอลิซไป...." ไตรพูด
"จะให้ชั้นไปรับเธอที่ไหน?" ผมถาม
".......ในนรก" ไตรพูดเสัยงน่ากลัว

"ปั้งงงงงงง!!!!!!!!"

"ไอ้บ้าเอ้ย!!!!!!!!!!"

==========

"อลิซซซ!!!!!!!" ผมตะโกนกลับเข้าไปในวิทยุ
"อะไรๆๆๆ ชั้นแค่ยิงใส่ไอคนที่ทรยศชั้นวันนี้ ที่มันปล่อยให้แกเข้าไปได้แค่นั้นเอง!!!"
"อลิซอยู่ที่ไหน ขอชั้นคุยหน่อย!!!" ผมตกใจ
"ไม่ได้อยู่แล้ว!!!!! ฟาดบียนพาเธอไปที่ค่ายทางเหนือแล้ว ค่ายที่แกช่วยบรูโน่หนะ...."
"เอ.... ไม่สิ หรือว่าค่ายทางใต้น้าาาาาา จำไม่ได้แฮะ ช่วงนี้หลงทิศ..." ไตรพูดติดตลก
"ไอ้ไตร ไอ้บ้าเอ้ย!!!!!!!!!" สายถูกตัดไป ก่อนจะพูดจบ

ผมโมโหมันเองเหมือนกัน ริวที่เปียกฝนไปทั้งตัวเดินมาหาผม ก่อนจะพาผมไปที่ห้องประชุม ทุกคนตกมใจมากว่าริวพลิกกลับมาหายเศร้าได้ไวกว่าที่คิด ผมเล่าเรื่อให้ทุกคนฟัง ก่อนจะเริ่มมาวิเคราะห์กัน....

"... ทั้งสองค่ายมีคุกขังทั้งคู่.... เราเองก็ไม่ได้เผาค่ายทางเหนือด้วย...." เร็ดนั่งคิด
"ชั้นว่า เราควรไปทางใต้ เพราะว่ามันไม่ไปซ้ำแน่ๆ" เจฟบอก
"ทำไมเราไม่แบ่วออกเป็นสองฝั่งหล่ะ?" บรูโน่เสนอ
"กำลังคนไม่พอ ตายคู่แน่นอน....." เร็ดส่ายหัว
"เฮีย เฮียต้องเลือกแล้วหล่ะ...." ร็อบลุกมาหาผม
"เลือกอีกแล้ว?!? ชั้นตัดสินใจเองอีกแล้วงั้นเรอะ?!?" ผมหันไปหาทุกคน
"แฟนแกเอง....." ริวพูดสั้นๆ แต่เจ็บแสบยิ่งนัก....

"ก็ได้ๆๆๆ ชั้นไป....."