“แฮ่กๆ” เสียงของชายคนหนึ่งในชุดสูทสีขาวกำลังวิ่ง
เขาวิ่งผ่านตรอกเล็กๆที่ทั้งชื้นและอับ บนกำแพงนั้นเต็มไปด้วยรอยพ่นสีต่างๆ รอยสีนั้นเป็นทั้งภาพวาดและเป็นทั้งคำพูดที่มีความหมายหยาบคลาย ท้องฟ้านั้นมืดสนิท ไร้ซึ่งดวงจันทร์ ชายคนนี้นั้นยังคงวิ่งในตรอกเล็กๆที่มืดสนิทนี่ เขาเหลือบหันไปมองพักนึง เขายังคงเห็นเงาอะไรบางอย่างวิ่งตามเขามา มันยิ่งทำให้ฝีเท้าของเขาเร่งขึ้น ข้างหน้าเขานั้นมีลูกกรงตั้งอยู่ ด้วยความที่เขาวิ่งไม่คิดชีวิต เขากระโดดเกาะตาข่ายก่อนจะปีนขึ้นไปด้วยความรวดเร็ว ไม่นานนักเขาก็ข้ามลูกกรงเหล็กนี่มาได้ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าการวิ่งของเขาจะหยุดลง เขายังคงวิ่งผ่านตรอกอีกครั้ง เบื้องหน้าของเขานั้นเห็นเป็นแสงสว่าง มันทำให้ใบหน้าของชายคนนี้ยิ้ม แต่รอยยิ้มของเขาก็หุบลง เมื่อเงาสีดำนั้นปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา เมื่อมองใกล้นั้นก็ปรากฏเป็นชายในชุดเกราะหนักสีดำ เขาสวมหมวกคล้ายๆกับมังกร ดวงตาของเขาเป็นสีแดงก่ำ ชายผู้วิ่งหนีอยู่นั้น ตัวสั่นก่อนจะพยายามหันตัวและหนีไปทางเก่า แต่ชายคนนี้ดึงข้อเสื้อไว้ก่อนจะหันร่างของชายคนนี้มาก่อนจะออกหมัดชก
“อั๊ก...” ชายคนชุดสูทสีขาวนี้ทรุดลงไปเพราะแรงกระแทก
ชายในชุดเกราะสีดำกระชากคอเสื้อขึ้นมาก่อนจะชกอีกครั้ง มันทำให้ชายคนนี้ลงไปนอน เลือดนั้นไหลออกจากปากก่อนจะหยดลงพื้นคอนกรีตที่เย็นเฉียบ เขาแหงนหน้ามามอง แต่นั่นก็ทำให้เขากินกำปั้นของชายดวงตาสีแดงเป็นหมัดที่สาม ชายในชุดสูทสีขาวลงไปนอนกับพื้น เขาใช้มือของเขาพยายามจะลุกขึ้นมาจากพื้น แต่ก็โดนเหยียบไว้และด้วยน้ำหนักของชุดเกราะมันทำเลยกดทับไว้ไม่ให้ชายในชุดสีขาวได้ลุกขึ้นมา
“กะ...แกเป็นใคร แกต้องการอะไรเงินรึเปล่า ถ้าเงิน ชั้นให้แกได้สบายๆเลยนะ”
ชายในชุดเกราะสีดำเงียบ มันยิ่งทำให้ชายในสีขาวนี่กลัวกว่าเดิม
“ยะ ยะ อย่าทำชั้นเลย ชั้นกลัวแล้ว ไหว้ล่ะ” ชายในชุดสีขาวเงยหน้ามาพูดด้วยความสั่นกลัว น้ำใสๆนั้นไหลออกมาจากดวงตาเขา
“ชั้นชื่อ ดีม่อน...และสิ่งที่ชั้นต้องการคือ ความยุติธรรม”
=====
หนังสือหน้าถัดไปถูกพลิกด้วยมือสีม่วง ภาพช่องต่อไปนั้นเป็นภาพของดีม่อนง้างหมัดก่อนจะชก หมัดนั้นทำให้ชายในชุดสีขาวสลบ ถัดมาอีกช่องดีม่อนแหงนหน้าขึ้นฟ้า พร้อมกับกล่องข้อความสีขาวที่มีข้อความข้างในว่า “เพื่อความยุติธรรม ชั้นจะไม่หยุดแค่นี้” ก่อนที่จะเขียนว่า “จบเล่ม” อยู่ข้างล่าง ว่าแล้วเจ้าของหนังสือก็ปิด ก่อนจะวางไว้ข้างซ้ายของเขา และด้านข้างขวาก็มีหนังสือการ์ตูนอีกมากตั้งอยู่ หนังสือการ์ตูนพวกนั้นมีทั้งหนังสือการ์ตูนของทางฝรั่งและทางฝั่งของญี่ปุ่น มันกองสูงกันเป็นภูเขาเลากา
“ให้ตายซิ ดีม่อนนี่มันเท่จริงๆ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีฮีโร่ตัวไหนเท่เท่าตัวนี้มาก่อน” ชายผิวสีม่วงพูดขึ้น
เขาเป็นชายผิวสีม่วงและรูปร่างใหญ่โต เขานั่งอยู่บนบัลลังค์สีแดง ที่รอบๆเขานั้นมีแต่ร่างไร้ชีวิตของผู้คนนอนอยู่ เลือดนั้นเปื้อนไปทุกหนทุกแห่ง ไม่ว่าจะเป็นพื้น บนกำแพง หรือแม้แต่บนตัวของชายคนนี้ ไม่ว่าจะเป็นทั้งทหาร ทั้งนักสู้ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ชายร่างยักษ์คนนี้เหมือนจะไม่รู้สึกตื่นกลัวกับสภาพรอบๆเขาที่นองไปด้วยเลือด เขาหยิบจอยขึ้นมาในอากาศก่อนจะกดปุ่ม “Start” มันทำให้จอภาพนั้นฉายมาในอากาศ ดูเหมือนจะเป็นเกมต่อสู้ อย่างที่เรารู้ๆกันเกมต่อสู้ต้องมีการเลือกตัวละครและตัวละครที่ชายคนนี้เลือกคือตัวที่ชื่อ “เลวี่” เขานั่งรอให้เกมหาคู่ต่อสู้ให้กับเขาบนอินเตอร์เน็ต ไม่นานนักระบบก็หาห้องเจอ
“มันไม่มีใครใช้เลวี่จริงเลยเรอะ เป็นตัวที่เก่งออก” ชายผิวม่วงบ่น
การต่อสู้ในโลกอีกมิติเริ่มขึ้น และมันก็ดำเนินได้อย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะเป็นผู้ใช้ “เลวี่” เป็นฝ่ายชนะไป
“น่าเบื่อ ไม่ว่าจะโลกของเกม หรือโลกของความเป็นจริง ก็ไม่มีใครสู้ข้าได้” ชายร่างยักษ์คนนี้บ่นอุบอิบด้วยความเซ็ง
“เดี๋ยวซิ...ถ้าอย่างงั้นทำไม เราไม่เรียกตัวละครพวกนี้มาสู้กับเราล่ะ”
“แบบนี้น่าจะทำให้ชั้นหายเบื่อได้เยอะเลย ถ้าอย่างงั้น...” ชายผิวสีม่วงคนนี้ดีดนิ้ว
เสียงดีดนิ้วเขานั้นทำให้เกิดแผ่นดินไหว รวมถึงสายฟ้าจำนวนมากฟาดผ่าลงไปบนพื้น มันทำให้เกิดเป็นควันมากมายลอยฟุ้งไปทั่วของห้องของชายผิวสีม่วง เมื่อควันจากหายไปนั้นก็มีผู้คนมากมายยืนขึ้นมาในห้อง ไม่ว่าจะเป็นทั้งชาย ทั้งหญิง ต่างอยู่ในห้องนี้ทุกคนนั้นต่างทำหน้าฉงนและไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น
“สวัสดีฮีโร่และวายร้ายทุกคน ยินดีต้อนรับสู่เกมของชั้น”
