Away Land : Amnesia - Prologue

"อืมมมมม......"


ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างมึนงง ตาของผมทั้งสองข้างเบลอไปหมด เสียงลมแผ่วๆดังก้องเข้ามาในหูของผม ผมนอนบนเตียงไม้แข็งๆ ผมแทบจะขยับไม่ได้ พอผมพลิกคอไปมองด้านซ้าย ผมเห็นชายคนนึง ยืนพิงกำแพงอยู่ ในมือถือสิ่งของขนาดเล็กสีน้ำตาล ก่อนที่เสียงของเขาจะดังขึ้น....


"...เสียงเฮลิคอปเตอร์ที่กำลังบินเข้าหาหุบเขาดังจนกลบเสียงของคนที่นั่งตรงข้ามผมหมดทุกคน เรากำลังไปที่หมู่บ้านแห่งนึงกลางหุบเขาซึ่งล้อมรอบไปด้วยภูเขาหิมะ คนส่วนใหญ่ไม่รู้จักหมูบ้านนี้ เช่นเดียวกันกับผม.... ผมเองก็ไม่รู้ว่าผมต้องมาที่นี่ทำไม ถ้าถามผม ผมเองก็ไม่อยากมาที่นี่ด้วยซ้ำ แต่ทำไงได้หล่ะ ผมปฏืเสธได้ซะเมื่อไหร่... คนที่นั่งตรงข้ามผมทุกคนดูเครัยดกว่าผมเป็นหลายเท่า ทุกคนนั่งอ่านแผนที่อย่างเคร่งเครียด ในขณะที่ผมมานั่งบันทึกการเดินทางบ้าบอนี่.... แต่ให้ทำไงได้หล่ะ นี่ก็คือภารกิจของผม มันคือสิ่งที่ผมต้องทำ...."


สายตาที่ยังเบลอๆเล็กน้อยมองหน้าชายคนนึงที่กำลังอ่านออกเสียงสมุดสีน้ำตาลเล่มเล็กๆเล่มนั้น รอบๆตัวผมเป็นบ้านไม้หลังเล็กๆ ที่มีแสงสว่างจากเทียนไขและตะเกียง ชายคนนั้นเดินแล้วนำสมุดสีน้ำตาลนั่นวางไว้บนโต๊ะ ผมมองไปรอบๆตัวผม ก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่ง ผมเจ็บไปทั้งตัว แทบจะลุกไม่ขึ้น..... แต่ผมเจ็บเพราะอะไรนะ..... ทำไมตัวผมถึงมีแผลเต็มไปหมด......


......แล้วผมคือใคร?


"เอ้า? ฟื้นแลัวเรอะ...." ชายผิวขาว หน้าตาเข้มผมดำ หันมาหาผม
".....ที่นี่..... ที่ไหน?" ผมถามออกไป
"นายอยู่ในบ้านชั้นไง ที่นี่คือหุบเขาที่ไม่มีใครรู้จัก....ส่วนใหญ่นะ" ชายคนนั้นหัวเราะเจื่อนๆ
"แล้ว....ทำไม......ฉันอะไรไม่ได้เลย....." ผมหายใจแรง ในหัวเต็มไปด้วยความกลัว
"......จริงเรอะ" ชายคนนั้นหุบยิ้ม ก่อนจะเข้ามาหาผม
"ชั้น......ชั้นจำอะไรไม่ได้เลย......." ผมมองเลิกลัก พยายามคิดให้ออกว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่....
"นายใจเย็นๆก่อนนะ....." ชายคนนั้นลุกขึ้น แล้วไปหยิบสมุดสีน้ำตาลเล่มนั้นมา
"นายอาจจะจำอะไรได้มากขึ้นจากสมุดเล่มนี้...."


ชายคนนั้น เอาสมุดมาให้ผมอ่าน ผมรีบคว้ามาอ่าน หน้าปกเล่มนั้นเขียนชื่อว่า "Pete" ผมเปิดอ่านหน้าแต่ละหน้า สมุดเล่มนี้แทบไม่มีการจดบันทึกอะไรเลย มีเพียงข้อความที่ชายคนนั้นได้อ่านไว้แล้ว กับแผนที่ของหมู่บ้านนี้ ผมเองก็ได้แต่พลิกไปมาอย่างลุกลี้ลุกลน หวังจะพยายามจำอะไรได้บ้าง ภาพในหัวตอนนี้มันว่างเปล่าว ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมมาที่นี่ทำไม ผมไม่รู้ว่าผมเป็นใคร ผมไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน และ ผมไม่รู้....ว่าผมต้องเจออะไรต่อไป ภาพเดียวที่แล่นเข้ามาในหัวผม คือภาพของผมที่นั่งอยู่บนเฮลิคอปเตอร์ ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดไปหมด ผมจำได้แค่นั้น.....


"จำอะไรได้บ้างมั้ย? สมุดเล่มนี้ติดตัวนายมาตอนที่ชั้นไปเจอนายเข้า..." ชายคนนั้นถามขึ้น
"ที่ชั้นจำได้..... คือชั้นนั่งบนเฮลิคอปเตอร์ แค่นั้น...." ผมตอบ
"อืม..... ชั้นไมืรู้นะว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาย..... ชั้นเดินไปล่าสัตว์ในป่า จู่ๆ ชั้นก็ได้ยินเสียงระเบิด พอชั้นเดินไปตามเขม่าควัน ชั้นก็เจอนาย กับเพื่อนนายอีกสองสามคน ทุกคนแน่นิ่งไปหมด มีแต่นาย ที่คลานออกมา ก่อนจะหมดสติไป ชั้นเลยช่วยนายไว้ แล้วก็เป็นอย่างงี้แหละ พีท...." ชายคนนั้นเล่าอย่างละเอียด
"....พีท?" ผมสงสัย
"ชื่อนายไง.... มันอยู่บนสมุดของนาย ปักบนแจ๊คเก็ตนายด้วย แถมบัตรของนายที่ติดมา ก็ชื่อ Peter Danholf ชั้นเลยมั่นใจว่า พีท คือชื่อนาย...."
".....แล้วต่อจากนี้ ยังไงต่อ...." ผมหมดหนทาง ผมไม่รู้จะทำยังไง
"นายอยู่ที่นี่ไปก่อน..... รอความทรงจำนายคืนมา แล้วนายค่อยหาทางกลับละกัน..." ชายคนนั้นลุกแล้วเดินออกไปจากห้อง ก่อนที่จะกลับเข้ามา....
"อ้อ แต่ถ้านายจะอยู่ที่นี่ นายคงลำบากหน่อยนะ....."
"ทำไม?...." ผมถามพลางพยุงตัวเองลุกมานั่งขอบเตียง


"ก็ ที่นี่.....



......กำลังมีสงครามไงหล่ะ"



คำตอบที่ผมได้ มันทำให้ผมตกใจและกลัวหนักกว่าเดิม ชายคนนั้นเดินออกจากห้องไป ก่อนที่จะปิดประตู ผมพยุงร่างของผม ลุกขึ้นมายืน แล้วพยายามเดินตามชายคนนั้นออกจากห้องไป เมื่อเปิดประตู ผมเห็นห้องที่ขนาดพอๆกัน มีเก้าอี้ไม้และโต๊ะไม้วางกลางห้อง เทียนและตะเกียงที่ถูกจุดรอบๆห้องให้แสงสว่างกว่าห้องที่ผมอยู่ ชายคนนั้นยืนมองแผนที่ที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างเคร่งเครียด ก่อนที่จะหันมามองทางผม ผมพยายามประคองตัวเองให้ยืนได้ตามปกติ ก่อนที่จะค่อยๆกระเพลกไปพิงกับโต๊ะ


"นายควรกลับไปพักผ่อนนะ...." ชายคนนั้นมองผมก่อนจะกลับไปมองแผนที่ต่อ
"นายพูดว่าสงคราม..... สงครามอะไร?" ผมถามเขาเสียงดัง
"พีท.... นายใจเย็นๆก่อน นายยังบาดเจ็บอยู่.... อย่าเพิ่งรู้เลย...." ชายคนนั้นถอนหายใจเบาๆ
"ไม่เย็นแล้ว!!!!! นายต้องบอกชั้น!!!! มันคือความเป็นความตายชั้นเลยนะเว้ย!!!!" ผมตะโกนดังขึ้น
".......ถ้านายต้องการจะรู้ ชั้นก็จะเล่า....." ชายคนนั้นหันมา ก่อนจะให้ผมไปนั่งบนเก้าอี้ไม้เก่าๆ

"ที่นี่กำลังถูกคุกคามโดยกลุ่มผู้บุกรุก พวกมันมีอาวุธพร้อมมือ มันเข้ามาบุกในหมู่บ้านรอบๆ เพื่อทำลายล้างหมู่บ้านเหล่านั้น ทุกหมู่บ้านในหุบเขานี้เป็นพันธมิตรกัน และตอนนี้ เหลือเพียงหมู่บ้านนี้ ที่เป็นผมู่บ้านที่ใหญ่ที่สุด ที่พวกมันกำลังพยายามทำลายทิ้ง..... ชั้นเอง ไม่ใข่คนในหมู่บ้านนี้หรอก แต่ก่อนหน้านี้หลายปี ไอำวกบ้านัน มันมาทำลายบ้านของชั้น มันฆ่าผู้บริสุทธิ์ไปหลายคน...... ชั้นเองก็เกือบไม่รอด...... แต่ชั้นก็หนีมาได้....."

"ผู้บุกรุก? เพื่ออะไร พวกนั้นคือใคร?" ผมเซ้าซี้
"ชั้นไม่รู้ ชั้นไม่รู้ด้วยซ้ำมมันมาเพื่ออะไร สิ่งที่ชั้นรู้ คือมันทำลายบ้านชั้น..... มันทำลายทุกอย่าง..... และชั้นจะล้างแค้นพวกมัน จัดการพวกมันให้หาย ให้สาสมกับสิ่งที่พวกมันทำไว้!!!!!" ชายคนนั้นพูดพลางกัดฟัน....
".....แล้วชั้นทำอะไรได้บ้าง" ผมถาม
"นาย.... นายต้องฝึกอาวุธ ชั้นเอง ยิงธนูได้ดีพอควรเลยหล่ะ ปืนก็พอได้ แต่ไม่ค่อยเก่งหรอก นายมาฝึกกับชั้นก่อนก็ได้ พวกมันไม่ได้เข้ามาตีบ่อยๆหรอก แต่พวกมันตั้งค่ายในหมู่บ้านเก่าๆที่ตีนเขาที่สูงที่สุด ตอนนี้ เราเหมือนทำสงครามกัน นายก็ต้องช่วยปกป้องหมู่บ้าน และจัดการพวกผู้บุกรุกซะ...."
"ชั้นยินดีช่วย.... ถ้ามันจะทำให้ชั้นจำอะไรได้มากขึ้น...." ผมพยักหน้า
"นายไปรักษาตัวให้ดีกว่านี้ก่อนเถอะ...." ชายคนนั้นยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"อ้อ ใช่ นายชื่ออะไร?" ผมถาม
"กาเร็น.... ชั้นชื่อกาเร็น" ชายคนนั้นหันมาตอบ


กาเร็นพยุงผมแล้วพาไปส่งที่ห้องเดิม ผมค่อยๆนอนลงไป ก่อนจะครุ่นคิดถึงสิ่งที่กาเร็นเล่าไปเมื่อกี้ ผมต้องมาเริ่มชีวิตใหม่ที่นี่ เหตุการณ์แบบนี้? นี่มันเกิดใหม่ในนรกชัดๆ แต่ผมคงทำอะไรไม่ได้แล้ว สิ่งที่ผมต้องทำตอนนี้ คือช่วยกาเร็น ที่ช่วยผมไว้ และรอเวลา รอให้ความทรงจำมันคืนกลับมา มำยังไงก็ได้ ให้รู้ว่าเราต้องกลับยังไง เราคือใคร และเรามาที่นี่ทำไม... สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนี้ มันอาจจะอันตราย เสี่ยงตาย หรืออะไรก็ช่าง... ผมต้องเผชิญกลับมัน ผมต้องรอด และผมต้องได้กลับบ้าน.....



.....จะหนีจากที่ที่ไกลแบบนี้




.....หนีจาก....




....."Away Land"

==========

//Prologue End//

==========