Golden Goal : Episode 6

และในตอนนี้ก็ถึงวันสุดท้ายของการคัดตัวเพื่อเป็นตัวจริงให้กับทีมโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยโตเกียว.. ทุกคนยังตั้งหน้าตั้งตาซ้อมกันอย่างตั้งใจ ก่อนที่ทางคุณครูโอรุกิจะเป่านกหวีดยาว เพื่อให้นักเรียนทุกคนในชมรมมารวมตัวกัน ก่อนที่ทางคุณครูโอรุกิจะเริ่มกล่าว

“เอาหละ.. และตอนนี้ถึงเวลาที่เหมาะสมแล้ว ที่ผมจะประกาศรายชื่อนักเรียนที่ติดทีมตัวจริงทั้ง 18 คน… โดยมีรายชื่อดังต่อไปนี้!”

“ผู้รักษาประตู ซาโอโตเมะ โยชิดะ ปีสอง มัตซึไดระ จิคาโอะ ปีสาม!” เมื่อโอรุกิประกาศทั้งสองคนต่างขานครับพร้อมกัน!
“เอาหละ มาถึงแผงหลังกันบ้าง… ซานาดะ เซย์อิจิ ปี3, อากิโตะ เซย์อิจิ ปี3, อัตซึโตะ ทาคุ ปี3, ซูซูกิ ทากาซาว่า ปี3, คุราตะ มาคิโอะ ปี 2, ยาคุโมะ โคจิ ปี 2 และ ชินจิ โคบายาชิ! ปี 1”

“เห้ย! ชินจิ นายติดทีมด้วยเว้ยยยย!” ยูไดพูดพร้อมกอดคอของชินจิ ที่อยู่ข้างๆเขา โดยทางชินจินั้นไม่ได้แสดงท่าทีอะไรดีใจออกมา เขาเพียงแต่ยิ้มอ่อนๆ

“มาที่กองกลางกันนะครับ.. คนแรก ทาคุมะ ไคโตะ ปี 2 , อาระกิ บุนตะ ปี 2 , ทาคาโอะ ฮิโรชิ ปี 2 , อากิยามะ อากิระ ปี 2 , อุเอโนะ โยชิฮิโตะ ปี 2 และ อิชิมารุ ยูได ปี 1!”

“เหยยย! เท็นมะ! ชินจิ! ฉันก็ติดทีมนะเวว้ยยยยย! เหลือแกแล้วนะเท็นมะ กับตำแหน่งของนายไง” ยูไดพูดออกมา ทางเท็นมะไม่พูดอะไร ตัวเขานิ่งและสั่นไปหมด เหมือนกับเขากำลังตื่นเต้นยังไง ยังงั้น

“มาที่ตำแหน่งสุดท้าย กองหน้า คนแรก ไอซาวะ เท็นมะ ปี 1” เมื่อคุณครูโอรุกิ พูดออกมา ทุกคนต่างส่งสายตามองไปหาเท็นมะ สีหน้าของเท็นมะเขาเริ่มจะฉากปากของตัวเองยิ้มออกมา เพราะชื่อของเขานั้น โดยประกาศเป็นคนแรกด้วย ทางยูไดหันไปยิ้มแบบดีใจสุด ๆ ทางซาโอริ ที่ยืนอยู่ก็มองเท็นมะก่อนจะยิ้มให้เช่นกัน

“คามิโอะ ริวอิจะ ปี 2 และ อาคาโอะ ทาเคชิ ปี 3”

“หลังจากนี้! ก็ประกาศรายชื่อทั้ง 17 คนที่จะได้เข้าไปเล่นในรายการชิงแชมป์ระดับจังหวัดกันแล้ว… คนที่ไม่ติดทีมก็อย่าพึ่งเสียใจไป ผมไม่อยากพวกคุณท้อและจงสู้ต่อไป! เอาหละวันนี้ ก็ขอให้ทุกคนแยกย้ายกลับบ้านกันได้!”

“ขอบคุณครับ!”

ทุกคนต่างพากันแยกย้ายกันกลับบ้านของตนเอง เมื่อจบการประกาศรายชื่อแล้ว.. ทางเท็นมะ กับ ยูได ตอนนี้กำลังเดินออกจากโรงเรียนกลับบ้านตามปกติ ก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มคุยกัน โดยเป็นทางยูไดที่เริ่มเอ่ยปากขึ้นมาก่อน

“เฮ่! เท็นมะ วันนี้นายไปกินข้าวบ้านฉันม้า ? วันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านด้วยแฮะ ! ฉันอยู่คนเดียวคงเหงาตายแย่…”
“ก็เอาสิ…” เท็นมะหันไปบอกกับยูได

“ขอแสดงความยินดีกับพวกนายทั้งสองคนนะที่ได้ติดทีม” เสียงไล่หลังพวกเขาทั้งสองคน คงไม่ใช่ใครที่ไหน เธอก็คือซาโอริ มิชิม่า เธอเดินเข้ามาหาทางยูได กับ เท็นมะ ก่อนที่จะเริ่มพูดต่อ
“ฉันไปคุยกับคุณครูโอรุกิมานะ เรื่องแผนการเล่นหนะ คุณครูบอกที่วางไว้คือ 4-1-4-1 มันจะคล้าย ๆ 4-3-3 นั่นหละนะ แต่ว่า จะเป็นปีกสองข้างจะต้องทำงานหนักกว่าเดิมหน่อย และมีกลางรุกสองคน ฉันคิดว่า ก็คงจะเป็นรุ่นพี่ ไคโตะ กับ รุ่นพี่ บุนตะ นั่นหละนะ ที่ฉันเดา ๆ ไว้ … แต่ ตำแหน่งกลางรับธรรมชาติที่ติดทีมชุดนี้มีแค่ คุณ ฮิโรชิ แล้วก็แก เจ้าหัวแดง!” ซาโอริพูดพร้อมชี้นิ้วไปทาง ยูได .. ก่อนยูไดจะชี้ไปที่ตัวเองก่อนที่ทางยูไดจะกำหมัดแน่นแล้วชูขึ้นมา

“ตำแหน่งนี้ มันต้องเป็นของฉันอยู่แล้ว! ฉันพร้อมจะสู้เพื่อตำแหน่งตัวจริงแล้วหละ!” ยูไดพูดด้วยเร่าร้อนสุด ๆ

“และ ฉันคิดว่า คุณคามิโอะ คงโดนจับไปทางขวาแหง เพราะว่าเขาต้องทำหน้าที่เป็น อินไซด์ ฟอร์เวริด นั่นหมายความว่าตำแหน่งกองหน้า ก็น่าจะเป็น รุ่นพี่ อาคาโอะ หรือ นายนั่นหละ เท็นมะ…”
“นี่ได้ยินมั้ย! เท็นมะ ตำแหน่งนาย ก็มีแค่ไอ้รุ่นพี่ตัวยักษ์จอมวางมาด นายได้ลงตัวจริงๆแน่ๆ! เชื่อฉันสิ” ยูไดหันหน้าไปบอกเท็นมะ
“แบบนั้นก็ดีสินะ ฮะฮะ” เท็นมะพูดพร้อมหัวเราะแห้งๆ ก่อนเขาจะหันหน้าไปถามซาโอริ

“นี่ซาโอริจัง เดี๋ยวนี้เธอกลับบ้านคนเดียวหรอ ?”
“ก็คงจะอย่างงั้นหละนะ… ก็นายมาอยู่ในโตเกียวแล้วนี่ ฉันก็ต้องกลับบ้านคนเดียวทุกวันนั่นหละนะ”

“นี่ ซาโอริจัง! ให้ อิชิมารุ ยูไดคนนี้ ไปส่งหรือเปล่า?” ยูไดรีบเสนอตัวพูดขึ้นมาก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปหาซาโอริ
“ไม่อะ ขอบคุณ” คำพูดของซาโอริ ทำให้ทางยูไดถึงกับหยุดนิ่งเขายังคงช็อคอยู่.. ก่อนที่เขาแทบจะทรุดลงไปใส่ตัวของเท็นมะ โดยทางซาโอริ ก็ไม่ได้สนใจเลยว่ายูได กำลังช็อคกับคำพูดของเธอ

“นี่เจ้าหัวแดง! ไหนว่าจะเดินไปส่ง แล้วมายืนแข็งทื่อตรงนั้นหละ” ซาโอริพูดพร้อมหันมาหายูไดที่กำลังช็อค อารมณ์ของเขาเหมือนเปลี่ยนไปในทันที เท็นมะผลักหลังของยูไดเข้าไปหาซาโอริ ก่อนที่ยูไดจะมีอาการเขินอายขึ้นมา

“ไหนซาโอริจังบอกว่าไม่หละ” ยูไดพูดเบาๆ สีหน้าของเขายังดูเหงาหงอยอยู่
“ฉันล้อเล่นต่างหากหละเจ้าบ้า!” ซาโอริหันหน้าไปหายูไดก่อนจะแลบลิ้นใส่ยูได..

“นี่ฉันไปรอหน้าบ้านนายก่อนนะยูได” เท็นมะตะโกนไล่หลังเขาทั้งสองคนก่อนจะเดินเลี้ยวไปทางบ้านของยูได ปล่อยให้ทางยูไดกับซาโอริเดินไปกันสองต่อสอง

---------------------------

ณ บ้านของยูได

หลังจากที่เท็นมะได้ไปส่งซาโอริ กลับบ้านเขาก็เดินกลับมาที่บ้านของเขา โดยมีทางเท็นมะที่รอหน้าบ้านของเขาอยู่ … ก่อนที่ทั้งสองจะเข้าไปในบ้านของยูได โดยที่ทางยูไดพาเท็นมะเข้ามาในห้องของเขาเอง เขาโยนของว่างไปให้เท็นมะ ก่อนที่ทางเท็นมะจะรับมันไว้ โดยมันเป็นซองขนม ก่อนที่ยูไดจะมานั่งที่พื้นกับเท็นมะ ก่อนที่ทางเท็นมะจะเปิดทีวีขึ้นมา มันเป็นช่วงข่าวกีฬาพอดี

“และวันนี้เราจะมาสัมภาษณ์กับสุดยอดดาวรุ่ง ที่ปฏิเสธข้อเสนอจาก อคาเดมี่ดังๆมากมาย ไม่ว่าจะเป็น บาเยริน มิวนิค , หรือ**คันเตล่า ของ บาเซโลน่า และ เรียล มารดริด มาที่ญี่ปุ่น โดยตอนนี้เขาได้ยังโรงเรียน นานาชาติชูคิว.. ชื่อของเขาคือ วิคเตอร์ ไฮเนอร์ ค่ะ!” เสียงของโฆษกข่าวในทีวีพูดขึ้นมา เธอกล่าวถึงวิคเตอร์ ไฮเนอร์ ก่อนที่เธอจะเริ่มสัมภาษณ์ตัวไฮเนอร์

“คุณวิคเตอร์ ค่ะ ? ไม่ทราบว่าทำไมคุณถึงปฏิเสธ ข้อเสนอของหลายสโมสรดังของโลก มาที่โรงเรียน นานาชาติคิวชู ค่ะ ?”
“ผมก็แค่อยากรู้เฉยๆ ว่าที่เขาว่าญี่ปุ่นพัฒนาเรื่องฟุตบอล ผมแค่พวกเขาจะพัฒนาไปแค่ไหนกัน รวมถึงตัวเอเย่นต์ก็บอกผมเองว่า มันเป็นข้อเสนอที่ปฏิเสธไม่ได้เช่นกัน .. ผมเลยได้มาอยู่ในที่แห่งนี้…”

“โดยทางวิคเตอร์ ไฮเนอร์ เคยพาเยอรมันได้แชมป์โลก ในรุ่น U-15 และ ยูโร U-16 ไปแล้วด้วยกัน .. และตอนนี้ตัวของวิคเตอร์เองนั้นก็ได้อยู่โรงเรียนนานาชาติ คิวชู โดยเขาจะลงเล่นในฟุตบอลโรงเรียนอินเตอร์ไฮท์ ด้วยเช่นกัน …

ยูไดเปลี่ยนช่องไปช่องอื่นก่อน สีหน้าของยูไดไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก ก่อนที่ทางยูไดจะเอ่ยปากขึ้นมา

“นี่ ฉันหมั่นไส้เจ้าหมอนั่นหนะ แกว่ามั้ยเท็นมะ?!”
“เอาน่า ยังไงเขาก็ระดับโลกหละนะ จะพูดอย่างงั้นก็ไม่แปลกหรอกหนะ…”
“ระดับโลก… กองหน้าระดับโลก.. มันจะสู้เพื่อนฉันได้ไงวะ จริงไหมเท็นมะ ฮี่ๆ” เมื่อยูไดพูดเสร็จเขาก็ลุกออกไปหาของกินข้างนอกห้องของเขา ก่อนที่เท็นมะจะยิ้มอ่อน “เจ้าบ้าเอ้ย” เขาบ่นพึมพำสักพัก ก่อนจะนั่งดูโทรทัศน์ต่อไป

“กริ้ง!”

เสียงโทรศัพท์ของเท็นมะดังขึ้นมา ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเสียงข้อความโทรศัพท์ของเขา ทางเท็นมะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้น ก่อนจะเปิดหน้าจอ ปรากฏว่าเป็นข้อความของ ซาโอริ มิชิม่า ที่ส่งข้อความมาหาตัวของเท็นมะเอง

“พรุ่งนี้อาจารย์โอรุกิ ให้มาซ้อมที่โรงเรียน พรุ่งนี้บ่ายสามโฒงครึ่ง บอกเจ้าหัวแดงมันด้วย”

เท็นมะอ่านข้อความที่ทางซาโอริส่งมาให้กับเขา ในขณะนั้นยูไดเปิดประตูเข้ามาพอดี ก่อนที่ทางเท็นมะ จะหันหน้าไปบอกกับยูได

“นี่ยูได ซาโอริจัง ให้ฉันมาบอกนายว่าพรุ่งนี้มีซ้อมที่โรงเรียนตอนเช้า”
“เอาหละใกล้เวลาแล้วสินะ! ฉันรอไม่ไหวแล้วเว้ยยยยยยยเท็นมะ! ฉันจะโชว์ให้ทุกคนดูเลยว่า อิชิมารุ ยูได คือกองกลางตัวรับที่ดีที่สุดในฐี่ปุ่นยังไงหละ!” ยูไดพูดพร้อมท่าทางที่ดูตื่นเต้นแบบสุด

“แกนี่มันขี้โม้ไม่เปลี่ยนจริงๆเลยนะ” เท็นมะถอนหายใจก่อนจะหัวเราะแห้ง

--------------------------------------------

เวลา 17.00 ณ โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยโตเกียว


“เหนื่อยเป็นบ้าเลยโว้ยยยยยยย!” ยูไดพูดพร้อมกับนั่งลงกับพื้นพร้อมกับถอนหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อย
“ดื่มมั้ยเจ้าหัวแดง” มีเสียงจากข้างหลังของยูไดเป็นเสียงที่เขาคุ้นเคย มันคือเสียงของผู้หญิงในฝันของเขา ซาโอริ มิซิมะ ผู้ช่วยโค้ชของทีมโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยโตเกียว ทางยูไดถึงกับอ้ำอึ้งก่อนจะรับขวดน้ำจากมือของซาโอริ

แต่ว่าทางอารากิ บุนตะเข้ามาคว้าน้ำจากมือของยูได โดยที่ยูไดยังไม่ทันได้ตั้งตัว

“นี่เจ้าหัวแดงฉันขอน้ำหน่อยน้า อิอิ” บุนตะพูดพร้อมทำหน้าตายียวนกวนประสาท ก่อนที่ไคโตะจะมาแย่งจากข้างหลังของบุนตะ

“นี่นายก็หัวแดงเหมือนกันไม่ใช่หรอ ??” ไคโตะพูดก่อนจะโยนขวดน้ำให้กับยูได ก่อนที่ยูไดจะพยักหน้าขอบคุณ ทางบุนตะหันหน้ามาทำหน้าไม่พอใจก่อนจะเริ่มพูดขึ้น

“นายอีกแล้วหรอไคโตะ โถ่วววว! ฉันแค่แกล้งเจ้าหัวแดงนั่นเองนะ” บุนตะพูดพร้อมทำแก้มป่องใส่ไคโตะ ก่อนจะหันหน้าเดินกลับไปอีกทาง…



“เห้! นายไม่ได้กินฉันหรอกคามิโอะ!”

อีกฝั่งของสนาม ทางซาโอโตเมะ โยชิดะ ในมือของเขาถือลูกบอลอยู่ เขาทำท่ากางมือท้าทาย คามิโอะ ริวอิจิ ที่บรรจังปั่นด้วยซ้าย แต่ว่า ซาโอโตเมะ ก็กระโดดปัดได้อย่างเหลือเชื่อ

“ครั้งนี้นายก็แค่ฟลุคเท่านั้นหละน่า……” คามิโอะ พูดพร้อมทำหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เสียเท่าไหร่

“เอาใหม่ดิพวกกกกก!” ซาโอโตะพูดพร้อมทำท่ากวนโอ๊ยใส่คามิโอะ .. ทางคามิโอะหยิบลูกบอลมาวางไว้ก่อนจะถอยหลังออกห่างไปประมาณสี่ก้าว ก่อนที่จะเข้ามายิงปั่นด้วยซ้าย! บอลนั้นพุ่งปั่นชนคานก่อนจะเข้าประตูไปอย่างสวยงาม

“ไงละ! ไหนว่าฉันกินนายไม่ได้ไงหละ โยชิดะ” คามิโอะพูดพร้อมทำท่ายียวนเป็นท่าเดียวกับที่ซาโอโตะเมะเคยทำเมื่อสักครู่นี้
“โถ่วว ก็นายเอาเทคนิคการยิงฟรีคิกของฉันมายิงนี่หว่า นี่หนะมันสุดยอดการยิงเลยนะเว้ยยยย!” ซาโอโตะเมะ ที่เดินไปกลับบอลหันหน้ามาชี้หน้าว่าคามิโอะ แต่ว่าทางคามิโอะ ก็ไม่ได้สนใจอะไร


“เจ้าสองคนนี้ยังเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย ใช้ไม่ได้จริงๆ” ซานาดะ เซย์อิจิ กัปตันทีม ที่กำลังยืดแข้งขามองไปเห็นสองคนนั้นเถียงกัน เขาบ่นให้กับ อากิโตะ คู่แฝดของเขา
“ช่างพวกมันเถอะน่า ยังไงซะ ฉันคิดว่าความทะเยอทะยานที่จะไม่ใครของพวกมันนี่หละที่จะพาทีมเราชนะได้” อากิโตะบอกกับซานาดะ
“อืม… ถ้าเป็นอย่างนี้ก็คงดีละนะ ฮึบบบ!” ซานาดะพูดก่อนจะเอามือไปแตะขาของเขา

โดยในตอนนี้พวกตัวจริงของชมรมฟุตบอลสาธิตมหาวิทยาลัยโตเกียว กำลังยืดเส้นยืดสายหลังจากการซ้อมอันแสน หฤโหด ของพวกเขา ได้จบกันลงไป ตอนนี้ทาง อากิยาม่า อากิระ กำลังจะฝึกใช้เท้าซ้ายให้ได้ เพราะตอนนี้ปัญหาของเขาคือขาซ้าย ที่ไม่สามาถส่งบอลได้ดีเหมือนเท้าขวา

“เฮ่ นี่แกหนะ! อย่าหวังว่าตัวจริงจะเป็นแกเลยหนะเจ้าหนู! ฮึ!” รุ่นพี่ อาคาโอะ จอมแสบเดินเข้ามาหาเท็นมะที่กำลังเดาะบอลเล่นอยู่ ก่อนที่เขาจะเริ่มพูดต่อ
“ฉันจะไม่ยอมเสียตำแหน่งตัวจริงให้ปี 1 อย่างแกแน่! ฉันจะพยายามฝึกเพื่อตำแหน่งตัวจริง! แกระวังตัวไว้ดี ๆ!” อาคาโอะพูดก่อนพร้อมจะเดินไปซ้อมต่อ ทางเท็นมะยิ้มเพราะตอนนี้เขามีคู่แข่งที่ต้องสู้ด้วย เขาเตะบอลออกไปก่อนที่ซาโอริจะเดินเข้ามาหาเขา

“นี่นายหนะ.. วันนี้รู้ข้อเสียของตัวเองแล้วหรือยัง?” ซาโอริกล่าว
“อะไรเหรอ ?” เท็นมะถามกลับ
“นายหนะ ยังครองบอลไว้กับตัวนานเกินไป ถ้าเจอคู่ต่อสู้หิน บางทีนายไปไม่เป็นแน่ ฉันมาบอกด้วยความหวังดีเฉยๆ ไม่งั้นนายจะหลุดตำแหน่งตัวจริงนา!” ซาโอริบอกกับเท็นมะ
“ฮะฮะ เข้าใจแล้วซาโอริจัง ฉันจะพยายามนะ แต่ว่าเธอหนะ ไม่ไปหายูไดมันหรอ ?”
“ฉันไปหามันแล้วหย่ะ!” ซาโอริบอกกับเท็นมะ
“ยังแข็งทื่อเป็นหินเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ไม่เห็นซ่าเหมือนตอนอยู่กับนายเลย โถ่วนึกว่าจะแน่” ซาโอริพูดหันหน้าไปมองยูไดที่นั่งเช็ดเหงื่อของตัวเองอยู่
“เอาน่า เดี๋ยวก็ชิน” เท็นมะบอกกับซาโอริ

ก่อนที่คุณครูโอรุกิจะปล่อยนักเรียนทุกคนให้กลับบ้านได้ตามปกติ โดยเขาติดกระดาษแผ่นหนึ่งไว้บนผนังบอร์ด โดยมันเป็นรายชื่อของนักเตะชุดนี้พร้อมเบอร์เสื้อของทุกคน ก่อนที่คุณครูโอรุกิจะพูดขึ้นมา

“เอาหละ ทุกคนวันนี้พอแค่นี้ก่อน ขอให้ทุกคนแยกย้ายกันนะครับ แล้วมาซ้อมกันใหม่!”

“เห้ยยย! เท็นมะได้เบอร์ 9 เลยนี่หว่า ไม่ธรรมดาเลยนะเนี่ยยยย!  นี่มัน เฟอร์นานโด ตอเรสนี่หว่า!” ยูไดหันไปพูดกับเท็นมะ
“นายก็ไม่น้อยหน้าหนิได้เบอร์ 18 ของไอดอลนายเหมือนกันนี่นา ไม่ต้องมาอวยฉันมากหรอก พ่อ พอล สโคล์” เท็นมะแซวคืน ทำให้ยูไดถึงกับมีเขิลเล็กน้อย…

“แต่ยังไงก็ช่างเถอะ ยังไงเราก็จะเป็นแชมป์ระดับประเทศด้วยกัน!” ยูไดหันหน้าไปบอกกับเท็นมะก่อนจะยื่นหมัดมาหาเท็นมะ
“เออ!” เท็นมะหันหน้าไปยิ้มก่อนจะชนหมัดกัน