Golden Goal : Episode 7

และเวลาก็ผ่านไป 1 อาทิตย์

มหกรรมฟุตบอลประจำจังหวัดก็ได้เริ่มขึ้น นักกีฬาฟุตบอลของแต่ละโรงเรียน ได้มาเข้าร่วมแข่งขันทั้ง 16 ทีม ที่ผ่านการคัดเลือกเข้ามาในการแข่งขันครั้งนี้ ได้มากันที่สนามกีฬาประจำจังหวัดโตเกียว เพื่อรับฟังโอวาทของ ผู้เป็นประธานในพิธี ก่อนจะเริ่มทำการเปิดการแข่งขันของการแข่งขันฟุตบอลระดับจังหวัดของโตเกียว หลังจากที่เสร็จพิธี ทุกทีมได้เดินออกจากสนามไป ทางโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยโตเกียว ที่ไม่ได้แข่งขันการแข่งขันระดับเขต เพราะว่า ได้โควต้าแชมป์ระดับจังหวัดเมื่อปีก่อน จึงทำให้ไม่ต้องแข่งในการแข่งขันระดับเขต

“เห้ ไคโตะ เราเตะวันไหนนะ?” บุนตะ หันหน้าไปถามกับไคโตะ ที่เดินมากับเพื่อนร่วมทีมทั้งหมด
“นายไม่เคยคิดจะดูเองหรือไงเนี่ยย?” ไคโตะหันไปถามคืน
“ไม่เอาอะ เสียเวลากินโดนัท ของฉันหมด อะ อ้ำ!” บุนตะพูดก่อนจะคว้าโดนัทเข้าไปในปากของตัวเอง ก่อนจะหันหน้าไปหายูไดที่กำลังเดินอยู่

“นี่เจ้าหัวแดง ไม่พูดอะไรหน่อยหรอออ ?”
“รุ่นพี่บุนตะ ก็หัวแดงไม่ใช่หรอครับ?” ยูไดตอบบุนตะไป ทำให้เพื่อนในทีมหัวเราะกันเลย บุนตะทำแก้มป่องก่อนจะหันหน้าไป
“ชิ!”
“ก็นายหัวแดงจริง ๆ ไม่ใช่หรอ บุนตะคุง” ซาโอโตเมะ เข้าไปกอดคอของบุนตะ แต่ว่าทางบุนตะหันหน้าหนี เหมือนว่าตอนนี้เขากำลังเสียหน้าอยู่
“เฮ่! คามิโอะ แกจะเดินเก๊กไปถึงไหนหนะ ?” ซาโอโตเมะ หันหน้าไปถาม คามิโอะที่ยังเดินนิ่ง ๆ อยู่
“ช่างฉันเถอะน่า” คามิโอะ ตอบกลับไป ทางซาโอโตะ หันหน้าหนีก่อนจะไปแอบหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเข้าไปกระซิบหูของบุนตะ

“มันเก๊กหล่อโชว์สาวอีกแล้วหวะ” บุนตะได้ยิน ก่อนที่ทั้งสองจะหัวเราะคิก ๆ กันใหญ่ อากิระ มองก่อนจะยิ้มเล็ก ๆ ที่เห็นสองคนนี้มันแซวคามิโอะกัน ก่อนจะส่ายหน้า อารมณ์ประมาณไอ้พวกนี้หนิ

“เอ้อ ว่าแต่ไคโตะ! ฉันได้ข่าวว่า โรงเรียนสาธิตริคไค ของคานางาวะหนะ เอาเด็กปี 1 เป็นกัปตันทีมหรอ ?” บุนตะหันหน้าไปถามกับไคโตะ ก่อนที่ทางไคโตะจะตอบ
“ฉันก็ไม่แน่ใจหรอกนะ… เจ้านั่นน่าจะชื่อว่า มิโดริ มัตจิ อะไรนี่หละนะ ว่าแต่ เท็นมะคุง ยูไดคุง พวกนายรู้จักเจ้านั่นไหม ?” ไคโตะหันไปถามเท็นมะ กับ ยูได ที่กำลังอึ้งกับสิ่งที่รุ่นพี่กำลังพูดกัน

“ระ รู้จักครับ .. ได้ข่าวว่าเขาไป เป็นเยาวชนของชาลเก้ 04 ในเยอรมันไม่ใช่แล้วหรอครับ ?” เท็นมะบอก
“นั่นสิ! เจ้านั่นมันกองกลางตัวทำเกมส์ของ โชนันเลยนะ ไม่มีมันทีมก็คงไม่ได้แชมป์ ม.ต้น หรอก” ยูไดเสริม

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ เห็นเขาว่ากันว่า จะมาเล่นฟุตบอล ม.ปลาย ก่อนปีนึง ก่อนจะไปหละนะ” ไคโตะบอกก่อนจะพูดต่อ
“นายกลัวหรือไงเล่าพ่ออัจฉริยะลูกหนังของญี่ปุ่น” บุนตะเอาเข้าไปเอาแขนค้ำไหล่ของไคโตะ ก่อนจะแซวพร้อมทำหน้ากวน ๆ

“ป่าว แล้วมีเรื่องอะไรที่ฉันต้องกลัวหนะสินะ ฮะฮ่า” ไคโตะพูดพร้อมหัวเราะ
“แต่ก็ดีนะ ที่แกมาเล่นกับเราอีกปี ทั้งที่มีต้นสังกัดอย่าง โยโกฮาม่า แล้วนะเนี่ยยยย” บุนตะพูดเสริม
“ก็ฉันเลือกมาเล่น ฟุตบอล ม.ปลาย ก็เพราะ พวกที่มีต้นสังกัดแล้วก็มาเตะกันหมดเลยนะ ถ้าฉันไม่มาเตะมันจะยังไงอยู่นะซี่!” ไคโตะบอก

“แต่ไอ้ วิคเตอร์ เนี่ย! ฉันว่าอยากรู้มันจริงๆ ว่ามันจะเก่งสักแค่ไหน แชมป์โลก U -15 แชมป์ยูโร U-16 แต่มาอยู่ในญี่ปุ่น ฉันเคยเห็นคลิปมันนะ… ทั้งแข็งแกร่ง เฉียบคม จมูกไว! ได้มันมาเตะในรายการนี้นี่สนุกแน่!” ฮิโรชิพูดขึ้นมา
“ต่อให้มันเก่งสักแค่ไหน… ฉันก็จะเซฟลูกยิงของมันได้อยู่แล้ว… หึหึ” ซาโอโตเมะ พูดพร้อมเสยผมของตัวเอง
“ขี้โม้เอ้ย…” คามิโอะพูดสวนขึ้นมา ก่อนทางบุนตะจะหลุดขำมา
“หน็อย เจ้าคามิโอะ ฝากไว้ก่อนเถอะ!” ซาโอโตเมะพูดพร้อมหันหน้ากลับไป… ก่อนที่ ซานาดะ ผู้เป็นกัปตันทีมจะหันหน้ามายืนหน้าทุกคนในสนาม..

“ทุกคน! ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะเป็นใคร เราก็ต้องไม่ประมาท ในวันนี้ทีมของเราได้รับเป็นคู่เปิดสนาม… ฉันอยากให้พวกนายทุกคนไม่ประมาท ทีมที่เราเจอทีมโรงเรียน ฮาชิโอจิ ถึงเขาจะเป็นทีมที่เป็นม้านอกสายตา แต่เราจะต้องไม่ประมาท! เข้าใจนะทุกคน!” ซานาดะพูดกระตุ้นลูกทีม ก่อนที่ทุกคนจะเงียบ เพราะว่ากำลัง งง กัปตันไปกินอะไรมาเนี่ยย

“เห้ย ๆ กัปตันบอกก็ต้องยังไงกันน” อากิโตะบอกกับทุกคนก่อนทุกคนจะตะโกน “โอส!” ซานาดะหันหน้าไปด้วยอาการที่อายแบบสุด ๆ

“เห้ยยย กัปตัน แกเล่นอย่างงั้น ใครมันจะไม่งงบ้างเว่า ครั้งหลังเดี๋ยวฉันให้ซิกนะ ฮิฮี่ๆ” อากิโตะพูดพร้อมตบหัวของซานาดะดังผัวะ!

“อากิโตะแก!” ซานาดะวิ่งไล่อากิโตะ ก่อนที่ทุกคนจะหัวเราะ เพราะไม่คิดว่ากัปตันซานาดะจะขึ้นมาได้ แต่ก็เป็นความอบอุ่นภายในทีมของสาธิตมหาวิทยาโตเกียว

“เห้! โยชิ ทำไมแกเงียบจังวะ!” ซาโอโตเมะ หันหน้าไปถามโยชิฮิโตะที่กำลังดื่มนมอยู่
“ฉันไม่ได้ชื่อโยชิ… ถ้านายไม่อยากให้ปากของนายมีสี ก็อยู่เงียบ ๆ ไปซะ” โยชิฮิโตะบอกกับ ซาโอโตเมะ ถึงกับหงอยเลย ก่อนจะขยับอย่างช้า ๆ ไปยืนข้างคามิโอะเลย ก่อนที่บุนตะ กับ ไคโตะ จะหันหน้าแบบไม่รู้ไม่ชี้

“พี่เข้มแกโหดหวะ!” ซาโอโตเมะเข้าไปกระซิบหู
“ก็แกไปปลุกต่อมเขาเองนี่หว่า” คามิโอะบอก


“ว้ายยยยยยย! คุณ คามิโอะ คุณ ซาโอโตเมะ ขา” เสียงตะโกนของกลุ่มผู้หญิงกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาหาทั้งสอง ก่อนที่จะพากันขอลายเซ็น เพราะว่า ในโรงเรียน ทาง คามิโอะ กับ ซาโอโตเมะ ถือเป็นขวัญใจของสาว ๆ แล้วไม่ใช่แค่ในโรงเรียนของตัวเองด้วย ต่างโรงเรียนในโตเกียว ต่างรู้จักสองคนนี้ ก่อนที่คนอื่นจะรีบเดินออกมา ปล่อยให้สองคนนั้นอยู่ในฝูงของกลุ่มสาว ๆ

“รอผมด้วยซี่!” ซาโอโตะเมะพยายาม กล้มหลบไปมา ก่อนจะวิ่งหนีฝูงผู้หญิงออกมาได้ ปล่อยให้เป็นความซวยของ คามิโอะ ที่ออกมาจากกลุ่มผู้หญิงไม่ได้ ทำให้เขาต้องไล่ให้ลายเซ็นเรียงคนเลยก็ว่าได้ ก่อนที่ทางบุนตะจะตะโกน

“นี่! พวกเราจะรอที่หลังสนามนะคามิโอะคุง อย่ามาช้าหละ” บุนตะพูดก่อนที่เพื่อนภายในทีมจะหัวเราะชอบใจ แล้วรีบเดินออกจากวงนั้นให้ไกลที่สุด คามิโอะที่จะพยายามออกจากฝูงชน ทำอะไรไม่ได้ จึงต้องอยู่ทนเซ็นลายเซ็นให้ครบทุกคน ..

----------------------------------

“เจ้าคามิโอะ มันยังไม่มาอีกหรอเนี่ย?” บุนตะที่ใส่ชุดของทีม ยื่นตัวหาคามิโอะ ที่ไม่มีวี่แววจะมาเลยสักนิด
“นี่ นายคิดว่าเจ้านั่นจะออกมาได้ง่าย ๆ หรอ?” ซาโอโตเมะพูดพร้อมใส่ร้องเท้าสตั๊ดของตัวเอง
“นั่นสินะ…..” บุนตะพูดก่อนจะหันหน้ามานั่งยืดแข้งยืดขาของตัวเอง

“นี่เท็นมะ ดูวันนี้นายจะพร้อมมากเลยนะเนี่ย!” ยูไดที่ส่งบอลเล่นกับเท็นมะอยู่ บอกกับเท็นมะ
“ฉันต้องการจะชนะคนคนนึงหนะสิ!” เท็นมะบอกกับยูได
“โอดะ จูจีโร่ สินะ…”
“คงงั้นหละนะ…”
“เมื่อไหร่ ซาโอริจังจะมาน้า” ยูไดพูดพร้อมส่งบอลให้เท็นมะ แต่ว่าเท็นมะไม่ได้รับลูกบอล ดูเหมือนสายตาของเขาจะมองไปที่ไหนสักแห่ง

“เห้!”
“….”

ยูไดเรียกเท็นมะแต่ว่าตัวเท็นมะก็ไม่ได้ตอบอะไร เพราะตอนนี้สายตาของเขาจ้องไปที่ไหนสักแห่ง ก่อนที่ทางยูไดจะเดินมาดูใกล้ ๆ ปรากฏว่า เท็นมะกำลังมองผู้หญิงคนหนึ่ง เธอผมยาวปะบ่าของเธอ

“แกมองผู้หญิงคนนั้นหรอวะ?” ยูไดถาม
“หรือจะให้ฉันมองแมว”

“คนนี้ฉันเหมือนเคยเห็นนะ น่าจะอยู่ห้องเจ้าชินจิ แกชอบหรอ ?”
“ก็คงจะงั้นหละ…”
“ทำไมบอกง่ายอย่างงี้วะ”
“ต่อไม่บอกแกตอนนี้ แต่เดี๋ยวแกก็รู้อยู่ดีนั่นหละน่า”
“นั่นหนะสินะ ฮ่าๆๆ” ยูไดพูดพรางหัวเราะไปด้วย
“ว่าแกแต่จะเข้าไปจีบเลยป่าว ?” ยูไดพูดพร้อมผลักหลังของเท็นมะ ไปข้างหน้า.. เท็นมะตัวเซไปข้างหน้า เขาเกือบจะล้มหน้าขมำแล้ว แต่ว่าเขาก็ยังรั้งตัวเองไว้ได้อยู่ ก่อนที่เท็นมะจะเงยหน้าขึ้นมา เห็นผู้หญิงคนนั้นมันมาที่เขาพอดี ทั้งสองมองหน้ากัน ตาต่อตา เท็นมะในตอนนี้เขาแทบจะทำอะไรไม่ถูกเลย

“เห้ย! แกหนะ! มองหน้าน้องสาวชั้นหรอว่ะ!?!” เสียงห้วน ๆ ที่คุ้นเคยของเท็นมะดังมาจากข้างหลังของเขา ก่อนทางเท็นมะจะหันหน้าไป ปรากฏว่าเป็นรุ่นพี่ อาคาโอะ ทาเคชิ ที่มองเท็นมะอยู่ ทางเท็นมะตกใจถึงกับสะดุ้งตัวลุกขึ้นมายืน

“นะ นะ น้องสาวหรอครับ ?” เท็นมะถามอาคาโอะด้วยเสียงสั่น ๆ
“ทำไม น้องสาวฉันแล้วจะทำไม?” อาคาโอะถามแบบหาเรื่อง ยูไดเห็นท่าไม่ดีก่อนจะเข้าไปกอดคอของเท็นมะก่อนจะเข้าไปกระซิบหูของเท็นมะ

“ทำไมน้องสาว กับ พี่ชายมันผิดกันขนาดนี้ว่ะเท็นมะ?” ยูไดกระซิบข้างหูของเท็นมะ
“นั่นสิ ไม่นึกเลยว่า เธอจะเป็นน้องของไอ้รุ่นพี่ทาเคชินั่น” เท็นมะกระซิบตอบ
“ฉันว่ายากแน่ ๆ เลยหวะเพื่อน” ยูไดกระซิบต่อ

“เห้! พวกแกสองซุบซิบอะไรกันวะ!” อาคาโอะพูดจากข้างหลังทั้งสองคนก่อนจะสดุ้ง หันกลับมาตัวสั่น ๆ ก่อนจะโบกมือบอกปฎิเสธ

“มะ ไม่มีอะไรครับรุ่นพี่ แหะๆ” เท็นมะพูดพร้อมหัวเราะแห้ง ๆ

“คิดจะแอ้มน้องสาวฉันหรอ ? บอกไว้เลยข้ามศพของฉันคนนี้ไปก่อนเว้ย!” อาคาโอะพูดพร้อมเอานิ้วโป้งชี้ไปที่ตัวของเขาเอง ก่อนทางเท็นมะ กับ ยูไดจะหัวเราะแห้ง ๆ ก่อนจะเดินคอตกกลับไป

“เฮ่! ดูสิ! เจ้าคามิโอะ กลับมาแล้ว!!!” บุนตะตะโกนให้ทุกคนในทีมได้ยิน ก่อนจะพวกเขาจะหันหน้าไปเห็นคามิโอะ เดินมาแบบไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าไหร่ ก่อนจะเดินผ่านทุกคนไปเลย

“ดูท่าว่าเจ้านั่นมันจะโกรธเรานะ นายว่าไหมโยชิฮิโตะ” ซาโอโตะเมะหันไปถามกับโยชิฮิโตะ
“ฉันไม่รู้” โยชิฮิโตะตอบด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ ก่อนทางซาโอโตเมะจะทำหน้าไม่สบอารมณ์หันหน้าไปหาบุนตะ ก่อนที่ทั้งสองจะส่ายหน้า..

“ทุกคน! คุณครูโอรุกิมากันแล้ว! ลุกขึ้น” ซานาดะตะโกนเรียกทุกคนให้ลุกขึ้นมา ก่อนที่ทางคุณครูโอรุกิ จะเดินมาหาพวกเขา

“เอาหละทุกคนมากันพร้อมหน้าแล้วใช่มั้ยย ?”
“ครับ!” ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน

“เอาหละวันนี้ เราต้องเจอกับทีมโรงเรียน ฮาชิโอจิ ถึงพวกเขาจะเป็นม้านอกสายตา แต่พวกเราต้องไม่ประมาทเด็ดขาดเข้าใจมั้ย!?! ถ้าเราประมาทพวกเขา จะเป็นเราเองที่ต้องเสียใจ เข้าใจมั้ยทุกคน!” คุณครูโอรุกิพูดเพื่อกระตุ้นลูกทีมของเขาเอง
“ครับ!”

“เอาหละดีมาก ผมจะประกาศรายชื่อ 11 ตัวจริงที่จะได้ลงวันนี้กันนะครับ… ใครเป็นตัวจริงให้มาข้างหลังของผม เราจะมากันในระบบ 4-5-1 นะครับ!”

“ผู้รักษาประตู ซาโอโตเมะ โยชิดะ”
“ครับ” ซาโอโตเมะขานรับ

“แบ็คทั้งสองฝั่ง แบ็คซ้าย ซูซูกิ ทากาซาว่า! แบ็คขวา อัตสึโตะ ทาคุ”
“โอสสสส!” ทั้งสองตอบพร้อมกัน

“เซ็นเตอร์แบ็ค … ทางซ้าย อากิโตะ เซย์อิจิ แล้วก็ ซานาดะ เซย์อิจิ!”
“ครับผม!” ทั้งสองพูดก่อนจะเดินออกมาข้างหน้า

“กองกลางสองตัว ทาคาโอะ ฮิโรชิ เป็นตัวยืนต่ำลงมาหน่อยนะ ส่วนอีกคน อิชิมารุ ยูได วันนี้นายต้องขึ้นสูงกว่าฮิโรชิคุง คอยเชื่อมเกมส์รุกนะ” เมื่อทางโอรุกิบอก ทางยูไดถึงกับหลุดดีใจออกมา ทางเท็นมะ กับ ชินจิที่มองอยู่ ก่อนจะเข้าไปตบไหล่ของยูได
“นายสมควรได้รับมันแล้วนะยูได”

“ครับ!” ฮิโรชิขานรับ ก่อนจะเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับพวกตัวจริง
“ครับผม!” ยูไดที่ดูดีใจมาก ถึงกับยิ้มไม่หุบกันเลย

“ปีกทั้งสองฝั่ง ทางซ้าย อุเอโนะ โยชิฮิโตะ! ทางขวา คามิโอะ ริวอิจิ”
“ครับ!”

“กองหน้าของเราในวันนี้! ทาคุมะ ไคโตะ ถึงนายจะเป็นกองกลางตัวรุก แต่ครูอยากให้นายทำหน้าที่ในการเป็นกองหน้าในวันนี้ เพราะว่าแผนของเราในวันนี้ ต้องใช้กองหน้าสไตล์ *False Nine แบบเธอ!”
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา..”

“เอาหละ นี่คือรายชื่อทั้ง 11 คนที่จะได้ลงสนามในวันนี้ ขอให้ทุกคนไปวอร์มร่างกายให้พร้อม เพราะอีก 1 ชั่วโมงต่อจากนี้การแข่งขันจะเริ่มขึ้นแล้วว!”

------------------------------------

“เอาเว้ยยยย! เท็นมะฉันได้เป็นตัวจริงกับเขาแล้วเหวยยยยย!” ยูไดที่กำลังวิ่งวอร์มกับเท็นมะอยู่เข้าไปกอดคอเท็นมะ แต่สีหน้าของเท็นมะ บ่งบอกได้ชัดเจนว่าในตอนนี้เขาไม่ได้รู้สึกดีอะไรเลย
“เห้ย แกเป็นอะไรของแกเนี่ย?” ยูไดถามเท็นมะต่อ

“ก็แค่เสียดายนิด ๆ หน่อย ๆ นั่นหละนะ แต่มันก็จริงหละ อยู่กับทีมที่สุดยอดแบบนี้ก็คงยากหน่อยหละนะ” เท็นมะพูดพร้อมวิ่งต่อไป ทางยูไดมองสีหน้าเพื่อนของเขา สายตาของเท็นมะดูมุ่งมั่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่ทั้งสองจะวอร์มกันต่อไป..

“เอาหละ ทุกคนมารวมตัวกันได้แล้ว!” เสียงของคุณครูโอรุกิเรียกทุกคนมารวมตัวกัน

“นี่ ยูไดคุงดีใจกับนายด้วยนะ เป็นปี 1 ของคนเดียวที่ติดตัวจริงนี่นา..”ชินจิ เข้ามาทักยูได ทำให้ยูไดถึงกับเขินกับคำพูดของชินจิกันเลย
“แหม่ นายก็ว่าไปนั่นน่า ไม่ขนาดน้านหรอกม้างง” ยูไดพูดพร้อมเกาหลังหัวของเขา ด้วยความเขินอาย

“นี่เจ้าหัวแดง! วันนี้นายส่งบอลให้ฉันเยอะ ๆ หน่อยนะ!” บุนตะเข้าไปกอดคอของยูได
“ได้เลยครับ รุ่นพี่บุนตะ… แหะๆ”

“เอาหละทุกคนฟังให้ดี เราจะประมาทไม่ได้ ทุกทีมที่เข้ามามีความสามารถหมด เราคือแชป์เก่าของรายการนี้ เราจะทำให้เสียชื่อไม่ได้ ! เอาหละวันนี้ทุกคนต้องเต็มที่ ใส่ให้ถึงที่สุดไปเลย เข้าใจมั้ยครับทุกคน!”
“ครับ!”

หลังจากที่คุณครูโอรุกิ พูดทุกคนก็ไปเตรียมตัวกับการแข่งที่กำลังจะมาถึง นักกีฬาทุกคนเดินเข้าไปหาอาจารย์โอรุกิ ก่อนที่ทุกคนจะมารวมตัวข้างหน้า ก่อนที่อาจารย์โอรุกิจะพูดขึ้นมา…

“เอาหละ… นี่คือแมทต์อย่างเป็นทางการ แมทต์แรกของพวกเราทุกคน ฉันไม่อยากจะบอกอะไรมาก ถึงคู่ต่อสู้จะเป็นทีมรองบ่อน เราก็ไม่ควรประมาทเด็ดขาด… ผิดพลาดนัดนี้ก็จะไม่มีโอกาศได้แก้ไข… ฉันอยากให้พวกนายทุกคนตั้งใจให้เต็มที่ เต็มที่ทุกนาที…! ทุกคนเข้าใจมั้ย!?!”


“โอสสสสสสสสส!’’ เสียงของทุกคนตะโกนพร้อมกัน ก่อนทุกคนจะเดินไปทางที่เปิดตัวของนักกีฬาในสนามกีฬาประจำจังหวัด…
-----------------------------------------------------------

ณ สนามกีฬาประจำจังหวัดโตเกียว

“เอาหละครับ… มาที่คู่เปิดสนามของมหกรรมฟุตบอลชิงแชมป์ประจำจังหวัด โดยวันนี้เป็นคู่เปิดสนามระหว่างทีมสาธิตมหาวิทยาลัยโตเกียว พบกับ โคคุบุนจิ ที่เป็นม้ามืดของรายการนี้เลยก็ว่าได้ พวกเขาได้แชมป์ในระดับเขตมาแล้ว พวกเขาอาจจะไม่มีนักเตะที่เด่นเหมือนสาธิตโตเกียว แต่พวกเขามาพร้อมทีมเวริค โดยมีผู้จัดการทีม ฮิเดโอะ ที่คอยให้กำลังใจทีม นั่นหละครับคือสิ่งที่น่ากลัวของ โคคุบุนจิ” โฆษกคนแรกพูด

“ใช่ครับ แถมโคคุบุนจิยังมีเกมส์สวนกลับที่น่ากลัวด้วย ถ้าทางทีมสาธิตโตเกียว เผลอ ๆ แล้วอาจจะมีหนาวเลยก็ได้ใช่ไหมครับ! คุณ ยาโตะ!”

“ครับ… เอาหละครับ แมทต์ที่ทุกคนต่างรอคอย แชมป์เก่า สาธิตมหาวิทยาลัยโตเกียว กับ ม้ามืดโคคุบุนจิ โดยทาง สาธิตมหาวิทยาลัยโตเกียว จะเป็นฝ่ายเขี่ยลูกเริ่มเล่นก่อน แล้วต่อไปนี้ เกมส์ที่ทุกคนรอคอยกำลังจะเริ่มขึ้น ณ บัดนี้….”


ในสนามทาง ไคโตะ กับ บุนตะจับเอาบอลไปวางไว้กลางสนามก่อนที่ทางไคโตะจะเอาเท้าเหยียบบอล รอสัญญาณผู้ตัดสิน ทุกคนในสนาม ต่างมีความพร้อมเต็มที่ ทางกรรมการมองนาฬิกาก่อนที่เขาจะเริ่มเป่านกหวีดเป็นสัญญาณเริ่มเล่น

“ปี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!”