“กลับมาแล้วครับ!” เสียงของเท็นมะ ที่เดินเปิดประตูเข้ามาในบ้านของเขาเอง เขาถอดรองเท้าก่อนจะเดินขึ้นบรรไดเพื่อขึ้นห้องของตนเอง
“เท็นมะจะกินข้าวตอนนี้เลยไหมลูก?” เสียงแม่ของเขาบอกกับเท็นมะที่กำลังวิ่งเข้าไปในห้องก่อนที่ทางเท็นมะจะตอบกลับมา “ยังครับ อีกสักพัก” เท็นมะวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง เขาวางกระเป๋าลงก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มๆ ของเขา ก่อนจะถอนหายใจด้วยความเหนื่อย เขามองไปที่เพดานของเขา คิดถึงเรื่องที่ซ้อมวันนี้ เขามองดูที่นาฬิกาซึ่งเป็นเวลาเกือบหนึ่งทุ่มแล้ว เพราะ กว่าจะซ้อมเสร็จก็ห้าโมงเย็น แถมต้องมาที่สถานีรถไฟอีก รวมค่าเสียเวลาอื่นๆ
เท็นมะลุกขึ้นมาถอดเสื้อของตัวเอง ก่อนจะถือผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปห้องน้ำ เขาเดินไปที่ฝักบัวก่อนจะเปิดน้ำ เพื่อชะโลมล้างร่างกายของตัวเอง ในเวลานี้ทำให้เท็นมะคิดอะไรหลาย ๆ อย่าง ในวันนี้ ไม่ว่าจะเป็น การยิงของเขาที่ถูกสกัดได้ทุกครั้ง รวมถึงเรื่องของรุ่นพี่ทาเคซิ … และเมื่อเขาอาบน้ำล้างตัวเสร็จ ทางเท็นมะเดินออกมาเอาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดที่ตัวของตัวเอง ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง เพื่อไปเปลี่ยนเสื้อ เขาเดินลงมาที่ห้องรับประทานอาหาร ที่มีแม่ของเขา และ ชิโอริ น้องสาวของเท็นมะ เขาเดินมาที่โต๊ะกินข้าวของเขา ซึ่งมีพ่อของเขานั่งดูฟุตบอลอยู่ แม่ของเขาเริ่มถามกับเท็นมะ
“กิจกรรมชมรมวันนี้เป็นไงบ้างเท็นมะ?” แม่ของเท็นมะถามกับเท็นมะ
“ก็ดีครับ สนุกดี” เท็นมะตอบกลับ
“นี่ๆ! พี่เท็นมะจะกลับไปเตะฟุตบอลอีกครั้งแล้วหรอๆๆ?” ชิโอริที่กำลังกินอาหารรีบวางอาหารลงเพื่อไปถามกับเท็นมะ
“ก็อย่างที่แม่ว่านั่นหละ เท็นมะเองคงหนีจากสิ่งที่ตัวเองรักไม่ได้หรอก” แม่ของเท็นมะหันไปบอกกับชิโอริ ก่อนที่พ่อของเขาที่นั่งดูทีวีอยู่พูดขึ้นมา
“นักฟุตบอลหนะ แม้มันจะล้มสักกี่ครั้ง จะพยายามทิ้งมัน แต่มันก็ทำไม่ได้หรอก เพราะกีฬานี้ ถ้ามันรักไปแล้วมันยากที่จะทิ้งมันไปได้ แกก็เป็นอารมณ์แบบนั้นสินะเท็นมะ” พ่อของเขายกขวดเหล้าขึ้นมาดื่ม น้ำเสียงดูเมาก่อนจะหันหน้าไปยิ้มแบบสลึมสลือให้กับเท็นมะ ทางเท็นมะยิ้ม ก่อนจะรับประทานอาหารต่อไป
หลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จแล้วทางเท็นมะก็ขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง เขามองไปรอบ ๆ ผนังของเขาเต็มไปด้วยรูปนักฟุตบอล ไม่ว่าจะเป็น โล้นทองคำ อย่างโรนัลโด้ สุดยอดเพชรฆาตจากบราซิล แพทริค ไคร์ทเวริท จากฮอลแลนด์ ฯลฯ และ ยังมีรูปที่เขาอยู่กับฟุตบอลตั้งแต่เด็ก… เขาเปิดตู้เสื้อผ้าของตัวเองออกมา ก่อนจะเห็นเสื้อของเขาตอนที่เตะให้กับเซงาคุ ตอนมัธยมต้น มันทำให้เขาพบกับอดีตที่เลวร้ายของเขา… ที่ทำให้ทีมพลาดแชมป์ทั่วประเทศ หน้าของโอดะ จูจีโร่ มันยังฝังลึกในใจของเขา! เขาปิดมันลงไป… ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง…
---------------------------
ในบ้านแห่งหนึ่งในโตเกียว เป็นบ้านของอิชิมารุ ยูได… นั่งเล่นเกมส์ฟุตบอลอยู่… ไม่นานนักก็มีคนเปิดประตูออกมา ดูเหมือนจะเป็นพ่อของ ยูได… พ่อของยูไดเข้ามานั่งใกล้ ๆ ดูลูกของตนเล่นเกมส์อยู่ ทางยูไดดูเหมือนจะไม่ค่อยสนอะไรมาก เพราะตอนนี้สมาธิของเขาอยู่ที่เกมส์ พ่อของยูไดเริ่มพูดขึ้นมา
“เป็นยังไงบ้าง? ซ้อมชมรมฟุตบอลวันแรก!” พ่อของยูไดถาม
“ก็ดีครับ… แต่ว่าเจอคนหิน ๆ ทั้งนั้นเลย” ยูไดตอบกลับไป
“มันก็เป็นธรรมดานั่นหละ เพราะตอนนี้ลูกก็ยังเป็นแค่เด็กปีหนึ่งเอง”
“ก็คงจะอย่างนั้นหละครับ….”
หลังจากที่ยูไดพูด.. ทางตัว AI ที่ทางยูไดเจอ จะใช้สกิลหลบกองหลังแล้วยิงเข้าไป…. ยูไดทำท่าเสียดายสุด ๆ ก่อนที่พ่อยูไดจะยิ้ม ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นมา
“งั้นพ่อไปก่อนหละนะ… รีบนอนด้วยอย่านอนดึกหละยูได…”พ่อของยูไดพูดพร้อมเดินออกไปที่ประตูก่อนจะปิดประตู ทางยูไดไม่พูดอะไร ก่อนจะเล่นเกมส์ต่อ ก่อนที่เกมส์นั้นเขาจะแพ้ไป… ทางยูไดทำหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ ก่อนจะไปปิดเครื่องเกมส์ แล้วกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียงของตัวเอง ก่อนจะคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย… ดูเหมือนว่าตอนนี้ยูไดจะไม่ค่อยชอบพ่อของเขาเองเสียเท่าไหร่! ทางยูไดถอนหายใจ เหมือนเขารู้สึกผิดที่ไม่ค่อยได้พูดอะไรกับพ่อ ทำตัวหมางเมินพ่อของตนเอง.. ยูไดส่ายหัวของตัวเอง ก่อนจะหลับตาลงไป…
-----------------------------
ณ โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยโตเกียว
ในตอนนี้ก็เป็นตอนที่นักกีฬาในชมรมฟุตบอลสาธิตมหาวิทยาลัยโตเกียว ซ้อมเสร็จแล้ว.. ทุกคนอยู่ในอาการเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า บางคนกำลังดื่มน้ำหรือทำอะไรอยู่.. บางทีนั่งพัก แต่ว่าทางยูไดตอนนี้กำลังเดาะบอลเล่นอยู่ โดยมีทางยูได นั่งแผ่กับพื้นเช็ดเหงื่อของตัวเองอยู่ ก่อนทางยูไดจะเริ่มพูดขึ้นมา
“ฟุตบอล ม.ปลาย นี่มันแข็งเป็นบ้าเลยวุ้ยยยยยยยย!” ยูไดพูดออกมา ทางเท็นมะที่กำลังเดาะบอลอยู่ก็ยังไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น
“เห้ย! แกคิดอะไรอยู่วะเท็นมะ ทำไมถึงมายืนเดาะบอลเล่นเนี่ย!?!” ยูไดหันหน้าไปถามเท็นมะ
“ฟุตบอล….” เท็นมะบอกกับยูไดสั้น
“แหม ไอ้พ่อรักฟุตบอล ทำตัวยังกับว่าเด็กพึ่งเล่นฟุตบอลเป็นครั้งแรก ทีตอนแรกฉันขอร้องแทบตายไม่อยากกลับมาเล่น อะโด่ววว” ยูไดบ่นให้เท็นมะ ก่อนที่ทางเท็นมะจะเดาะบอลใส่หัวของยูได
“เห้ย! อะไรของแกว่ะ ? ยูได” ยูไดหันหน้าไปถามเท็นมะ “แกหนะหัดพูดน้อยๆหน่อยก็ดีนะยูได” เท็นมะบอกกับยูได ทางยูไดทำหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ก่อนที่ทางเท็นมะจะตบหัวของยูได
“ทำหน้าอะไรของแกหนะ? ยูได”
“ชิ! ช่างฉันเถอะน่า…!” ยูไดบอกกับเท็นมะ
ปรี๊ดดดดดด!
เสียงนกหวีดดังขึ้น! มันเป็นเสียงนกหวีดของอาจารย์โอรุกิ ที่เรียกนักกีฬาทุกคนมารวมตัวกัน… เมื่อทุกคนได้ยินแบบเสียงนกหวัดที่คุณครูโอรุกิเป่าเรียกแล้ว.. ทุกคนต่างรีบเข้ามาหาครูโอรุกิ ที่อยู่ข้างหน้าของทุกคนก่อนที่ทางคุณครูโอรุกิจะพูดขึ้นมา
“เอาหละ… ทุกคนทำผลงานกันดีมาก แบบนี้หละการแข่งขันในชมรมของเราจะได้สนุกกว่าเดิมหน่อย!” ครูโอรุกิพูดขึ้นมา
“ในเดือนข้างหน้าการแข่งขันระดับจังหวัดกำลังจะเริ่มขึ้นในเดือนข้างหน้า… ผมเองเลยอยากให้ทุกคนรีบทำผลงานให้ดีที่สุดเท่าที่พวกนายจะทำได้ เพราะสุดสัปดาห์นี้ ตัวผมจึงต้องการเรียกนักเตะ 18 คน! เพื่อทำศึกการชิงแชมป์ระดับจังหวัด! อย่าลืมว่า ตัวเต็งของจังหวัดเราในตอนนี้คือ โรงเรียนของเรา แต่อย่าประมาทเพราะว่า ยังมีโรงเรียน โคคุบุนจิ ที่เป็นม้ามืดที่พร้อมจะมาล้มเราได้ตลอดเวลาเหมือนกัน! เป้าหมายของเรา คือแชมป์ของรายการนี้… เพราะว่า ต้องการสองทีมที่ดีที่สุดในจังหวัดเพื่อไปแข่งระดับภาค… แต่นี่ไม่ใช่เป้าหมายสูงสุดของพวกเรา… ทุกคนบอกสิ! ว่าตอนนี้เป้าหมายของพวกเราคืออะไร!”
“แชมป์อินเตอร์ไฮท์ครับ!!!” เสียงนักเรียนทุกคนพูดพร้อมกัน มันทำให้อาจารย์โอรุกิเมื่อได้ยินแล้ว รู้สึกพอใจกับเป้าหมายของนักเรียนทุกคน ก่อนที่คุณครูจะพูดขึ้นมาอีก…
“แต่เอาหละ… ในตอนนี้เกณฑ์การคัดเลือกของพวกเราจะแบ่งเป็นดังนี้…
-ผู้รักษาประตู 2 คน
-แบ็ค 4 คน
-เซ็นเตอร์แบ็ค 3 คน
-กองกลาง 6 คน
-กองหน้า 3 คน
เอาหละ ในตอนนี้นักกีฬาในชมรมเรามี 35 คน… ดังนั้นแปลว่า 17 คนที่เหลือจะไม่ได้เข้าร่วมรายการนี้.. แต่อย่าพึ่งท้อแท้นะ เพราะว่า ถ้าพวกนายซ้อมหนัก พวกนายอาจจะติดในรายการต่อๆไปได้ แต่ถ้าพวกนายท้อเพราะไม่ได้ติดการคัดตัว งั้นก็แปลว่า ฟุตบอลไม่ใช่ทางพวกนาย…! เอาหละ! เสร็จแล้วทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านได้! คุณครูโอรุกิบอกกับทุกคนก่อนที่ทาง ทาคุมะ จะให้นักเรียนทุกคนทำความเคารพ… ก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน
-------------------------
ทางเท็นมะกับไคโตะเดินไปล้างหน้าข้างนอกชมรม ก่อนที่พวกเขาจะหันไปเจอกับ รุ่นพี่อาคาโอะ ที่ยืนรอพวกเขาอยู่… ทางเท็นมะมองก่อนจะเดินผ่านทางอาคาโอะไป แต่ว่าทางอาคาโอะพูดขึ้นมา
“แกได้ยินแล้วใช่ไหม? เจ้าเปี๊ยก! ว่ากองหน้าจะมีได้แค่ 3 คน ซึ่งฉันมั่นใจว่า อาจารย์โอรุกิต้องใช้แผนหน้าเป้าตัวเดียวเป็นแน่แท้! ฉันอยากจะขอออกตัวไว้ก่อนเลย… ว่าฉันหนะคือกองหน้าอันดับ 1 ของโรงเรียนแห่งนี้… ไม่ใช่แก! ไอ้เปี๊ยก!” รุ่นพี่อาคาโอะบอกกับเท็นมะ
“เห้ยยยย รุ่นพี่อย่าพูดมากเลยดีกว่าน่า รอวัดกันในสะ….” ทางยูไดจะพูดสวนขึ้นมาแต่ว่าทางเท็นมะพูดขึ้นมาก่อน
“ผมพร้อมแล้วกับการแย่งตำแหน่งตัวจริงแล้วครับ รุ่นพี่อาคาโอะ แต่รุ่นพี่หนะพร้อมรึยัง?” ทางเท็นมะหันหน้าไปบอกกับอาคาโอะ สีหน้าของเขาดูจริงจังกว่าครั้งไหนๆมา… ทางอาคาโอะได้ยินนี่ก็ทำหน้าไม่สบอารมณ์เลย…! แต่ว่าทางเท็นมะก็ไม่สนก่อนจะเดินไป ทางยูไดนี่รีบวิ่งตามเลย…
ยูไดกับเท็นมะ ตอนนี้เดินออกไปจากโรงเรียนแล้ว… ก่อนที่ทั้งสองจะเดินคุยกันไปคุยกันมา… ก่อนที่ทางยูไดจะเปิดประเด็นของอาคาโอะขึ้นมา
“นี่แกว่ามั้ย? ไอ้รุ่นพี่อาคาโอะเนี่ย… มันโคตรวางมาดเลยหวะ! ฉันอยากจะตบมันเลยจริงๆ…!” ยูไดบอกกับเท็นมะ
“เอาน่า ปล่อยเขาไปเถอะ…” ยูไดบอกกับเท็นมะ
“แกนี่ก็อย่างนี้ตลอดเลยนะ… ยอมได้ทุกเรื่องเป็นฉันบอกเลย มันไม่จบแค่ตอนนั้นแน่! หึยยยย! หมันไส้!” ยูไดพูดเสริมทางเท็นมะขำหน่อยนิดนึง “ขำอะไรของกว่ะ?!”
“ว่าแต่ฉัน นายหละยูได คู่ต่อสู้ของนายก็มีอยู่ไม่ใช่หรอ?” เท็นมะถามยูไดกลับ
“เออมันก็มีหละ รุ่นพี่ฮิโรชิ นี่หละตัวเต็งของตำแหน่งนี้….! แต่ว่าฉันไม่ยอมหรอกนะ! ฉันนี่หละจะเอาเป็นตัวจริงของตำแหน่งนี้ให้ได้เลย!” ยูไดบอกกับเท็นมะ
“นี่พวกนายสองคนหนะ!” มีเสียงเรียกทางเท็นมะกับยูไดก่อนที่ทางเท็นมะจะหันหน้าไป ปรากฏว่าไม่ใช่ใครที่ไหน… เธอก็ซาโอริ มิชิมะ เธอเดินมาทั้งสองคนที่หยุดรอเธอเดินเข้ามาหา
“วันนี้พวกนายสองคนทำได้ดีมากเลยนะ แต่ว่าเท็นมะเธอยังตัดสินใจช้าเกินไป… นักฟุตบอลควรคิดตลอดเวลา ว่าก่อนที่บอลจะมาเราควรจะทำยังไง… แต่นายหนะคิดตอนที่บอลมาถึงเท้า… เธออาจจะทำอะไรช้ากว่าเดิม… คุณครูโอรุกิ บอกกับฉันเรื่องนี้เหมือนกัน.. ฉันเลยอยากมาเตือนเธอ ไม่งั้นเธออาจจะหลุดจากทีมตัวจริงก็ได้นะ..” ซาโอริบอกกับเท็นมะ ทางเท็นมะยิ้มแต่ไม่พูดอะไร
“แล้วฉันหละ ซาโอริจางงงงงงงง” ทางยูไดถามกับซาโอริ
“เรื่องอะไรจะบอกหละ! เจ้าบ้า!” ซาโอริพูดก่อนจะหันหน้ากลับไป ทางเท็นมะกับยูได งงเลย…
“เห้ย! มาแค่นี่เนี่ยนะ?” ยูไดถามกับเท็นมะ
“เออ นั่นสิ…..”
“……………..”
“แล้ววันนี้เธอไม่กลับบ้านกับแกหรอเท็นมะ?!” ทางยูไดหันไปถาม
“เออนั่นสิ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน….” เท็นมะก็หันหน้าไปบอกยูได…
ก่อนที่ทางเท็นมะจะเดินกลับไปส่งยูได… ก่อนที่ทางเท็นมะจะเดินไปที่สถานีรถไฟเพื่อกลับบ้าน แต่วันนี้เขามาคนเดียว แต่ว่าทางเท็นมะก็ไม่ได้เป็นอะไร เขาเดินขึ้นรถไฟกลับบ้านไป… ก่อนจะเข้ามาในบ้านของเขา ทางเท็นมะเดินเข้ามาในบ้าน ก่อนที่เขาจะหันหน้าไปทักทายครอบครัวของเขา..
“นี่เท็นมะคุง เก็บของด้วยนะ” แม่ของเท็นมะบอกกับเท็นมะ
“ห๊ะ อะไรนะแม่… ยังไงหนะครับ?” เท็นมะถามด้วยสีหน้า งง
“ก็แม่จะให้พี่เท็นมะไปอยู่หอพักในโตเกียวหนะสิ!” น้องสาวของเท็นมะวิ่งเข้ามาบอกกับเท็นมะ มันทำให้เท็นมะทำสีหน้า งง ไปอีก!
“ตะ แต่ แม่!”
“ลูกต้องกลับบ้านทุกวัน มันลำบากหนะ… แม่เลยอยากให้ลูกไปอยู่หอพัก เผื่อจะได้ฝึกชีวิตตัวเองบ้าง แล้วก็เรื่องเงินแม่จะส่งให้เป็นสัปดาห์ จะมาเยี่ยมเท็นมะทุกอาทิตย์หละไม่ต้องห่วง!” แม่ของเท็นมะพูดพร้อมยิ้มให้ ทางเท็นมะในใจเขาก็คิดจะปฏิเสธแต่ที่แม่ของเขาพูดมันก็จริง เวียนไปเวียนกลับแถมต้องทำกิจกรรมชมรม มันทำให้เสียเวลาไปเยอะเหมือนกัน
“ครับแม่” เท็นมะบอกก่อนจะขึ้นไปบนห้องเพื่อเก็บของ
“นี่ๆ ถ้าพี่เท็นมะไม่อยู่แล้ว หนูก็เหงาแย่เลยสิ” น้องสาวของเท็นมะบอกกับแม่
“ก็ว่างั้นหละ ไม่มีเท็นมะแล้ว รู้สึกบ้านจะเหงาๆ ยังไงชอบกลเนาะ” แม่ของเท็นมะบอก
ตอนนี้ทางเท็นมะขึ้นไปเก็บของ เพราะว่าพรุ่งนี้เขาต้องย้ายไปหอพักที่โตเกียว ตอนนี้เขากำลังเก็บของ ก่อนจะหันไป แม่กับน้อง ขึ้นมาด้วย ก่อนที่พวกเธอจะเข้ามาช่วยเก็บของด้วย
“ให้แม่ช่วยนะ” แม่ของเท็นมะบอก
“ไม่ต้องก็ได้ครับแม่ ผมคนเดียวสบาย”
“เอาน่า พี่เท็นมะ พี่ซ้อมฟุตบอลเหนื่อยๆ พวกเราก็ต้องมาช่วยใช่ไหมคุณแม่!”
“ใช่แล้วจ่ะ”
ทางเท็นมะยิ้ม ก่อนที่พวกเขาจะเก็บของช่วยเท็นมะต่อไป
---------------------------
เช้าวันใหม่รถขนของมาเก็บของเท็นมะย้ายไปที่หอพัก… ส่วนทางเท็นมะก็ไปโรงเรียนตามปกติ… ทางเท็นมะตอนนี้กำลังนั่งเรียนหนังสืออยู่ก่อนที่ยูไดจะชวนคุย
“เห้ย เท็นมะ… ทำไมแกเงียบๆเหงาๆวะ” ยูไดถามกับเท็นมะ
“จะจากบ้านแล้ว รู้สึกยังไงแปลกๆหนะ” เท็นมะบอกกับยูได
“แปลว่าอะไรของนายหนะ…”
“ฉันจะย้ายมาหอพักอยู่โตเกียวหนะสิ”
“เหยยยย! งั้นฉันกับแกก็อยู่ใกล้ๆกันหนะสิ…” ยูไดพูดพร้อมกอดคอเท็นมะ
“เออ ก็ประมาณนั้นหละนะ” เท็นมะบอกมันทำให้ยูไดดีใจสุดขีดเลย! ก่อนที่ทางยูไดจะถามกับเท็นมะ
“เห้ยยยย! แบบนี้ก็แปลว่า…. นายจะไม่ได้เดินไปส่งซาโอริจังแล้วนะสิ” ยูไดถามต่อ เท็นมะพยักหน้า
“เสร็จฉันหละ! ฮึฮึ” ทางยูไดพูดพร้อมลูบมือตามันเป็นประกาย ทางเท็นมะหันไปถามกับยูได
“แกคิดอะไรของแกอยู่หนะ…!” ทางยูไดไม่ได้ตอบกับเท็นมะ แต่หน้าตาตอนนี้ของเขานี่แทบจะเคลิ้มไปแล้ว… ก่อนทีทางคุณครูจะเดินเข้ามา ทางเท็นมะเขย่าเรียกยูได แต่ว่าทางยูไดเหมือนจะยังติดอยู่ในภวังค์ของตัวเองไม่รู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น
“ซาโอริจังง หึยยยยยย” ยูไดตกบ่นออกมาโดยไม่รู้ว่าตอนนี้ทุกคนทำความเคารพคุณครู
“นี่! ยูไดคุง! ยูได!” เสียงของครูโอรุกิเรียกยูได แต่ยูไดก็ยังเฉยเหมือนเขาไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น.. ก่อนที่เท็นมะจะตบหัวของยูไดเข้าไปเต็มแรง! หัวของยูไดกระแทกลงไปกับโต๊ะ เพื่อนๆที่เห็นถึงกับหัวเราะ มีแต่ทางซาโอริที่ทำหน้าเหมือนจะไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ทางยูไดนี่ถึงกับอายกันเลยทีเดียว นี่ตัวเขาเองทำอะไร ลงไปเนี่ย
“ตอนซ้อมหวังว่ายูไดคุงจะไม่เหม่อแบบนี้นะ แต่ว่าคุณครูต้องเชิญเธอออกไปยืนหน้าห้องนะครับ” คุณครูโอรุกิพูดแล้วยิ้ม ก่อนที่ทางยูไดจะถอนหายใจ ก่อนจะลุกขึ้นมาตบบ่าของเท็นมะ ก่อนจะเดินออกไปยืนหน้าห้องเรียน..
----------------------------------
เสียงกริ่งของโรงเรียนก็ดังขึ้น!
ทางเท็นมะกับยูไดที่ออกมาจากห้องเรียนของตัวเองแล้วนั้น พวกเขาจะเดินไปที่ชมรมฟุตบอลก่อนจะเปลี่ยนเป็นชุดซ้อม… เขาทั้งสองคนเดินมาที่ข้างสนาม มองไปรอบๆ เห็นทุกๆคน ซ้อมอย่างใจจดใจจ่อ เพราะอีก 3 วัน ก็จะประกาศ 18 คนชุดแข่งระดับจังหวัดแล้ว! ทางยูไดฟุตเวริค เครื่องเขากำลังร้อนเต็มที่ ก่อนจะหันไปมองซาโอริเห็นซาโอริ มองมาหาเขาพอดี แต่เธอเห็นอย่างนั้นจึงรีบหลบตายูได ก่อนยูไดจะหันไปหาเท็นมะ
“หึยยยย! นี่เท็นมะ! เธอมองฉันด้วยวะ!”
“เออ! ตอนนี้นายพร้อมรึยังยูได” เท็นมะพูดพร้อมเอามือจับอกข้างซ้ายของตัวเอง “ตอนนี้ฉันโคตรพร้อมเลยหวะ!”
“ก็เออสิวะ!” ทางยูไดพูดก่อนที่ทั้งสองจะชนหมัดกัน! ก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปซ้อมเพื่อติดชุดทีมรอบระดับจังหวัด!
![[Head] Deadzone](https://2img.net/i/itest/ranks/stars/stars1.gif "[Head] Deadzone")
