“กริ๊งๆ” เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น
ชายผมดำงัวเงีย ลืมตาขึ้นมาก่อนจะใช้มือของเขากดลงไปบนปุ่ม มันทำให้เสียงนาฬิกานั้นเงียบลง ชายผมดำลุกขึ้นมาชุดนอนของเขา ดวงตาของเขานั้นยังไม่เปิดดีนัก เขายกแขนของเขา เพื่อเป็นการยืดเส้นยืดสาย เขามองกลับไปยังปฏิทินที่แขวนอยู่บนนาฬิกาปลุกของเขา เขาเห็นกากบาทอยู่บนช่องของวันที่ 15 หรือก็คือวันนี้ บนช่องนั้นมีข้อความเขียนไว้เล็กๆว่า “วันรับโปเกม่อน” มันทำให้เขาสะดุ้งขึ้นมาจากเตียงนอนอันแสนจะนุ่มนวล ดวงตาของเขาเบิกโพลนด้วยความกระตือรือร้น เขารีบคว้าเสื้อสีน้ำเงินของเขา พร้อมกับหมวกสีแดง ชายผมดำในหมวกสีแดงสะพายกระเป๋าสีขาวก่อนจะวิ่งลงไปข้างล่าง
“คาเด็น ข้าวเช้า” เสียงของแม่เขาพูด
“ไว้ที่หลังครับ” ชายผมดำนามคาเด็นตอบกลับ
ไม่ทันที่แม่ของเขาจะได้ตอบอะไร ชายผมดำก็วิ่งออกไปจากบ้าน เขาวิ่งด้วยรอยยิ้มพร้อมกับทักทายคนในหมู่บ้านของตัวเอง มันเป็นวันที่เขามีความสุข เพราะวันนี้จะเป็นวันที่เขาได้โปเกม่อนตัวแรกของเขา ชายผมดำผู้นี้ทุ่มเทให้กับการเรียนอย่างหนัก เด็กหนุ่มผู้นี้อดหลับอดนอนเพื่อนั่งอ่านตำราจากโรงเรียนฝึกสอน Trainer เขาจำได้ว่าเกือบทุกตัวมีท่าอะไรบ้างในตอนไหนบ้าง และด้วยความทุ่มเททำให้เขาเป็นท็อปคลาสของห้อง และตาทำเนียมทุกๆปี คนที่จบเป็นท็อปของห้องจะได้โปเกม่อนจากศาตราจารย์ไอริส
“เราจะได้ตัวอะไรนะ...ชาร์แมนเดอร์รึเปล่า? หรือจะเป็นโทโทไดล์ กันนะ” ชายผมดำรำพึงรำพันกับตัวเอง
ในขณะที่เขาวิ่งอยู่นั้นเขาก็เปิดมือถือของเขาเพื่อดูข้อความที่ศาตราจารย์เขียนมาหาเขา เขากวาดสายตาอ่านอีกรอบว่าเขาไม่ได้จำวันผิดและเช็คว่าเขาไม่ได้จำที่หมายผิด มันเป็นลานกว้างของเมืองที่อยู่ถัดจากถนนสายหนึ่ง เขายังคงวิ่งไป ระหว่างทางนั้นเขาก็เห็นเทรนเนอร์มากมายที่กำลังเล่นกับโปเกม่อนตัวเอง บางคนก็กำลังฝึกฝนให้มันแข็งแกร่งขึ้นด้วยการให้มันสู้กับโปเกม่อนป่า แม้เขาจะไม่เคยทำอะไรแบบนั้น แต่ในอีกไม่นานเขาก็จะทำเรื่องแบบนี้เหมือนกัน
“เอาล่ะ มาถึงแล้ว” คาเด็นพูดพลางยืนอยู่กลางลานกว้าง
มันเป็นลานกว้างที่ถูกรายล้อมด้วยอาคารต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น Pokemon Center ที่ใช้รักษาโปเกม่อนเวลาพวกมันได้รับบาดเจ็บ บ้านเรือนของผู้คนประมาณ 7-8 หลังได้ มันเป็นเมืองเล็กๆที่ดูอบอุ่นเพราะผู้คนนั้นรู้จักซึ่งกันและกัน คาเด็นนั่งลงไปบนม้าและรอคอยหญิงผมน้ำตาลคนนั้นด้วยความใจจดใจจ่อ เขาแทบจะรอคอยไม่ไหวแล้วที่เขาจะได้โปเกม่อนตัวแรกของเขา และเขาก็จะเริ่มต้นชีวิตของเขาในฐานะ Pokemon Trainer มันเป็นความฝันของเขาอยู่ตลอดอยู่แล้ว ฝันที่เขาจะได้ยืนอยู่บนเวทีและต่อสู้กับคู่ต่อสู้อย่างดุเดือด
คาเด็นยังจำได้ดี จำวันที่ความฝันของเขาถูกจุดประกายขึ้น รายละเอียดทุกอย่างในวันนั้นยังคงตราตึงอยู่ในหัวความทรงจำของเขา วันนั้นเขานั่งอยู่หน้าจอโทรทัศน์ มันเป็นการถ่ายทอดสดรอบชิงแชมป์ โดยคนชนะจะถูกเรียกว่าเป็นแชมป์เปี้ยนแห่งทวีปนี้ ภาพของชายสองคนที่ตะโกนสั่งโปเกม่อนของตัวเองแบบช็อตต่อช็อต เฉือนคมกันทุกจังหวะ ทุกครั้งที่คาเด็นคิดถึงการต่อสู้ครั้งนี้มันก็ทำให้หัวใจของเขาเต้นด้วยความตื่นเต้นทุกที
เวลานั้นผ่านไปเรื่อยๆ คาเด็นเห็นคนมากมายเดินผ่านเขา ตำแหน่งของดวงตะวันนั้นเริ่มเคลื่อนไปตามกาลเวลา อากาศที่เย็นๆเริ่มนั้นเริ่มอุ่นขึ้นเรื่อยๆ เหงื่อของเขาเริ่มไหลออกมาจากผิวหนังของเขา ชายผมดำหยิบมือถือของเขาก่อนจะมองหน้าจอของตัวเอง ซึ่งก็มีเวลาปรากฏอยู่ นี่ก็สองชั่วโมงแล้วจากเวลานัดหมาย เด็กน้อยที่รอคอยกดเข้าไปเช็คกล่องจดหมายของอีกครั้ง เผื่ออาจจะมีการเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่างเกิดขึ้น
“ช้าจังนะ ศาตราจารย์ไอริส” ชายผมสีดำพูดพลางแหงนมองท้องฟ้า
ไม่รู้อะไรดลใจ มันทำให้เขาลุกจากม้านั่งของเขา เขาตัดสินใจเดินขึ้นไปบนถนนเส้นที่สอง มันเป็นถนนที่ไม่เคยเดินผ่าน เพราะปกติโรงเรียนสอนโปเกม่อนที่เขาไปทุกวันนั้นไม่ได้ใช้เส้นทางเส้นนี้ มันเป็นถนนที่มีต้นไม้จำนวนมาก ต้นไม้เป็นสิ่งมีชีวิตชนิดเดียวที่เขาเห็นได้ตอนนี้ นอกจากนั้นแล้วเขาไม่เห็นเลย ไม่ว่าจะเป็นทั้งโปเกม่อนหรือผู้คนก็ตาม คาเด็นยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ เขาไม่รู้ว่าถนนเส้นนี้จะพาเขาไปไหน อาจจะเพราะความอยากรู้อยากเห็นหรืออะไรบางอย่างที่พาเขามายังถนนเส้นนี้
“ช่วยด้วย!! มีใครได้ยินไหม!! ช่วยด้วย!!” เสียงของใครบางคนตะโกนขึ้นมา
เสียงนั้นค่อนข้างไกล แต่มันก็ไม่ไกลเกินไป คาเด็นตัดสินใจวิ่งไปตามเสียงนั้น เขาวิ่งด้วยความเร็วสุดชีวิต เสียงตะโกนนั้นก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดเขาก็ได้มาถึงยังจุดหมาย เขาเห็นหญิงผมสีน้ำตาลผมหยักศกนั่งอยู่บนต้นไม้ ข้างล่างนั้นมีหมาสีดำรออยู่ ท่าทางนั้นดูไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ มันส่งเสียงขู่กับหญิงผมสีน้ำตาลที่ยังนั่งอยู่บนกิ่งไม้ขนาดใหญ่ โชคดีที่กิ่งไม้จากต้นไม้ต้นนั้นมันใหญ่พอที่จะรองรับน้ำหนักหญิงผมคนนี้ได้
“ศาสตราจารย์ไอริส?” คาเด็นเอ่ยปากถามด้วยความตกใจ
“เธอคือ?” เสียงพูดของคาเด็นนั้นทำให้เธอหันไปยังเสียง ซึ่งนั่นก็ทำให้เธอเห็นชายผมดำที่ยืนอยู่
“ผมคือคาเด็นครับ” ชายผมดำตอบ
“คาเด็น...อ้อ!! คนที่วันนี้ชั้นนัดเจอนี่นา แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน ชั้นทิ้งกระเป๋าไว้ตรงนั้น ข้างในมีโปเกบอลอยู่ เธอช่วยจัดการเจ้าปูชิเอน่าตัวนี้ได้ไหม” ไอริสเอ่ยปากสั่งพร้อมชี้บอกคาเด็นที่อยู่ข้างล่าง
คาเด็นหันกลับไปมองเห็นกระเป๋าสีขาววางอยู่ คาเด็นรีบวิ่งไปก่อนจะเปิดขุ้ยกระเป๋า ข้างในนั้นมีสมุดโน้ตมากมาย รวมถึงเครื่องใช้ส่วนตัวของผู้หญิง ไม่นานนักเขาก็เจอโปเกบอล มันมีอยู่แค่ลูกเดียวเท่านั้น คาเด็นคว้ามันขึ้นมา ข้างในมันคือตัวอะไร? ชายผมดำตอบไม่ได้
“เฮ้ เจ้าหมา!!” คาเด็นตะโกนเรียกหมาสีดำตัวนั้น
มันหันมามองก่อนจะเริ่มส่งเสียงคำรามเช่นเดิม คาเด็นสูดหายใจลึกๆก่อนจะเขวี้ยงบอลออกไป เขาไม่รู้ว่ามันคือตัวอะไร เมื่อบอลตกถึงพื้นนั้น โปเกบอลก็แตกออกมาก่อนจะปรากฏเป็นนกตัวนึง มันยืนสองข้าง ขนของมันนั้นสีน้ำตาล ดวงตาของมันนั้นเป็นสีดำ ตัวของมันนั้นเหมือนมีโบว์สีเขียวติดอยู่ด้วย เมื่อมันออกจากโปเกบอลมันก็ส่งเสียงออกมา
“คู้!!”
คาเด็นยืนมองด้วยความฉงน เขาไม่เคยเห็นโปเกม่อนตัวนี้มาก่อนเลย เขาหันกลับไปมองหญิงผมสีน้ำตาลที่นั่งอยู่บนกิ่งไม้
“เจ้านั่นคือโรวเล็ตน่ะ เป็นโปเกม่อนจากทวีปอโลล่า แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อนจัดการปูชิเอน่าตัวนั้นซักทีซิ”
“อ่าครับ อ่า เอ่อ...”
แม้คาเด็นจะตอบรับสิ่งที่หญิงผมน้ำตาลคนนั้นส่งเขา แต่เขาก็ยังคงตะกุกตะกักและสับสนอยู่ว่าโปเกม่อนที่อยู่ข้างหน้าเขาทำอะไรได้บ้าง แต่ในขณะที่ชายผมดำกำลังสับสนอยู่นั้น หมาสีดำตัวนั้นก็วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว มันพุ่งมาเอาตัวกระแทกโรวเล็ตที่ยังคงยืนรอคำสั่ง แรงกระแทกนั้นทำให้นกตัวนั้นเซออกไป แต่มันยังคงใช้เท้าทั้งสองข้างของมันเกาะพื้นไว้ได้
“สั่งอะไรซักอย่างซิ!!” หญิงผมน้ำตาลตะโกนกดดันคาเด็น
“อะ เอ่อ เอ่อ...โรวเล็ตใช้ Tackle!!” คาเด็นสั่งโปเกม่อนของตัวเอง
มันส่งเสียงตอบรับก่อนจะวิ่งชนหมาสีดำตัวนั้น แรงกระแทกนั้นทำให้มันเสียสมดุลเหมือนกัน หมาสีดำสะบัดศีรษะของตัวเอง ปูชิเอน่าเห่าใส่โรวเล็ต เสียงเห่านั้นทำให้นกน้อยตัวนี้ตื่นตระหนกด้วยความกลัว โรวเล็ตเดินไปเดินมาเป็นวงกลม เมื่อปูชิเอน่าเห็นแบบนี้มันพุ่งมาอย่างรวดเร็วก่อนจะกระโจนมายังเหยื่อของมัน
“โรวเล็ต หลบ!!” คาเด็นรีบตะโกนสั่ง
เสียงตะโกนของชายผมดำนั้นทำให้นกตัวนี้ตั้งสติกลับมาได้ มันหันกลับมายังคู่ต่อสู้ของมัน ก่อนจะรีบตีปีกและบินออกมา มันบินได้ไม่สูงนักแต่ก็สูงพอที่จะหลบแรงกระแทกได้
“โรวเล็ต Tackle!!” ชายผมดำสั่ง
นกตัวนี้เมื่อได้ยินคำสั่งจากปากเจ้านายแล้ว มันก็พุ่งตรงไปยังหมาสีดำ แต่การพุ่งไปครั้งนี้นั้น มันเหมือนกับเป็นอะไรที่หมาสีดำตัวนี้คาดการณ์ไว้แล้ว มันพุ่งสวนกลับมา ศีรษะของทั้งสองตัวกระแทกเข้าด้วยกัน แรงกระแทกนั้นผลักทั้งคู่ออกไป โรวเล็ตกลับมายืนหน้าคาเด็น มันเริ่มแสดงท่าทีที่เหนื่อยล้า เช่นเดียวกันกับสุนัขสีดำ ทั้งสองตัวมองหน้ากัน หมาสีดำตัวนี้หอนอีกครั้ง เสียงหอนนั้นก้องกังวานไปทั่วพงไพร เสียงหอนนั้นทำให้นกตัวนี้ตื่นกลัวอีกครั้ง ร่างกายของมันสั่นด้วยความกลัว
“โรวเล็ต!!” ชายผมดำตะโกนสั่งมัน
เสียงตะโกนนั้นทำให้มันได้สติขึ้นมา
“Leafage!!”
นกฮูกได้ยินก็บินถอยออกไปก่อนจะกระพือปีกของมัน มันเกิดเป็นสายลมอ่อนๆ สายลมนั้นเด็ดใบไม้ออกมาจากกิ่งก้านของบางต้น ใบไม้พวกนั้นบินตรงมายังหมาสีดำ มันหยุดด้วยความตกใจ มันพยายามวิ่งหนี แต่มันไม่สามารถหนีได้ ใบไม้พวกนั้นเฉือนเข้าใส่ร่างของปูชิเอน่า มันทำให้หมาสีดำนี้ลงไปนอนหมดสติบนพื้น เคเด็นยืนมอง มันไม่ลุกขึ้นมา นั่นก็หมายความว่าเขาชนะแล้ว
“สำเร็จแล้ว!!” เคเด็นตะโกนด้วยความดีใจ
คาเด็นเดินตรงไปยังหมาสีดำที่นอนหมดสติอยู่ เขาคุกเข่าลงหมาสีดำที่นอนหมดสติอยู่บนพื้น เขาเอามือลูบศีรษะของมัน ก่อนจะพูดกับมันเบาๆ
“โทษทีนะ”
เขายกมือของเขาขึ้น ในขณะเดียวกันเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนตรงมายังเขา เขาหันไปก่อนจะเห็นศาตราจารย์ที่ลงมาจากต้นไม้แล้ว
“ขอบใจ...ถ้าชั้นไม่ได้นาย ชั้นคงแย่แน่ๆ”
“อ่าครับ ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่มันเกิดอะไรขึ้นหรอครับ ทำไมถึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นได้” คาเด็นเอ่ยปากถาม
หญิงผมน้ำตาลเอามือจับหลังศีรษะของเธอ ก่อนจะพูดขึ้น
“ชั้นหิวน่ะ พอดีชั้นยังไม่ได้กินข้าวเช้า และชั้นเห็นเบอร์รี่ก็เลยจะปีนขึ้นไปเก็บ ตอนที่ชั้นขึ้นไปเก็บ ชั้นก็เจอว่ามีปูชิเอน่าดักรอชั้นอยู่ ชั้นเลยลงไม่ได้” เธออธิบายเหตุการณ์ให้ฟัง
“จะว่าไป นายรู้ได้ยังไงว่า โรวเล็ตใช้ Leafage ได้” หญิงผมน้ำตาลถามต่อ
“ผมแค่เดาน่ะครับ ผมเห็นโรวเล็ตมีปีกก็เลยคิดว่าน่าจะใช้ได้” ชายผมดำตอบ
เมื่อเขาตอบเสร็จเขาก็เหมือนนึกอะไรบางอย่างได้ เขาหยิบเจ้าโรวเล็ตมาจากพื้นก่อนจะยื่นไปยังศาตราจารย์
“ผมคงต้องคืนเจ้านี่ด้วยใช่ไหมครับ?”
“อ่อ โรวเล็ตอะนะ...ชั้นตั้งใจจะให้นายอยู่แล้ว และดูจากเมื่อกี้แล้ว ชั้นคิดว่าพวกนายสองคนน่าจะเข้ากันได้”
“ดังนั้นก็เอาไปเถอะ”
โรวเล็ตหันคอของตัวเองก่อนจะมองหน้าคาเด็น คาเด็นยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมสุข
“ถ้างั้นฝากตัวด้วยนะ โรวเล็ต”
“คู้!!” มันส่งเสียงกลับมาด้วยใบหน้ายิ้มของมัน
และนี่คือจุดเริ่มต้นของพวกเขา
=====
PokeDex
โรวเล็ต (Rowlet)
สูง 1 ฟุต หนัก 3.3 ปอนด์
ธาตุ : (พืช) (บิน)
โปเกม่อนตัวนี้ใช้ระบบสังเคราะห์แสงในการเก็บพลังงานช่วงตอนกลางวัน เพื่อนำไปใช้ไปในตอนกลางคืน
ปูชิเอน่า (Poochyena)
สูง 1 ฟุต 8 หนัก 30 ปอนด์
ธาตุ : (มืด)
ปูชิเอน่าเป็นโปเกม่อนที่จะไล่กัดทุกอย่างที่เคลื่อนไหว และหลายครั้งมันก็จะไล่เหยื่อของมันจนกว่าจะเหนื่อย แต่ถึงแบบนั้นบางทีมันก็อาจจะเป็นฝ่ายหนี หากเหยื่อเริ่มโจมตีกลับ
