ตอนที่ 1
ช่วงพักกลางวันของโรงเรียนนั้นเต็มไปด้วยเสียงเอะอะโวยวายที่ดังขึ้นจากเสียงของนักเรียน เป็นช่วงที่พวกเขาจะได้พักผ่อนและตอบสนองความต้องการอันหิวโหยเสียทีหลังจากผ่านการเรียนช่วงเช้ามาอย่างหนัก หลายๆคนต่างรีบวิ่งกันลงไปที่โรงอาหารเพื่อจะจับจองที่นั่งที่มีจำกัด ส่วนบางคนก็นำข้าวกล่องมาจากบ้านแล้วรับประทานกันในห้องเรียนของตัวเอง
ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงมุมซ้ายหลังห้องติดหน้าต่างบานใหญ่ซึ่งเป็นโต๊ะแถวสุดท้ายของห้องเรียน เขาไว้ผมสีน้ำตาลยาวปิดหน้าผากพร้อมกับนัยน์ตาสีเดียวกัน มีคิ้วเล็กๆแต่เข้มตั้งขึ้นจากการขมวดคิ้วเข้าหากันในขณะที่จ้องมองไปยังสมาร์ทโฟนซึ่งถือโดยมือขวาของเขา ตัวโทรศัพท์ตั้งในแนวนอนพร้อมกับนิ้วโป้งที่กดไปมาบนหน้าจอ มือซ้ายถือขนมปังฝรั่งเศสยาวอยู่เต็มมือ ดูๆแล้วเขาน่าจะเล่นเกมในโทรศัพท์กับรับประทานอาหารกลางวันไปพร้อมๆกัน
“ไอ้เก่ง ทำไรอยู่วะ ?” ชายอีกคนเดินมาเรียก
“กินข้าวอยู่ไง” ชายที่นั่งอยู่ซึ่งโดนเรียกว่า ‘เก่ง’ ตอบกลับ
“นั่นข้าวกลางวันแกเรอะ.. ก็เพิ่งเคยเห็นแกคนแรกนี่แหละที่กินข้าวกลางวันเป็นขนมปังฝรั่งเศส” ชายคนเดิมที่ยืนอยู่นั่งลงตรงโต๊ะข้างๆของเก่ง
“ไม่อยากให้คนที่กินแคบหมูเป็นประจำมาพูดหรอกนะ ไอ้แม้ว” เก่งตอบ แต่ก็ยังไม่ละสายตาจากหน้าจออยู่ดี
ผู้ที่นั่งโต๊ะข้างๆเก่งชื่อว่าแม้ว เป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 เฉกเช่นเดียวกับเก่ง ไว้ผมสั้นสีดำแสกขวาเป็นทรง ด้วยตาที่ตี่และผิวที่ค่อนข้างจะขาว ทำให้เขามักโดนเข้าใจผิดบ่อยๆว่าเป็นคนจีนหรือคนเกาหลี แต่ด้วยชื่อแม้วทำให้รู้ว่าจริงๆแล้วเขาเป็นคนเชียงใหม่ที่ต้องการหาประสบการณ์ใหม่ๆเลยข้ามมาเรียนที่โรงเรียนมัธยมกรุงชโลทรซึ่งตั้งอยู่ทางภาคใต้ ช่วงแรกๆของการเรียนนั้นค่อนข้างลำบากสำหรับเขา เพราะว่าภาษาถิ่นเหนือกับภาษาถิ่นใต้มันตีกัน จนทำให้เขาฟังภาษาใต้ไม่ค่อยรู้เรื่อง
และด้วยเหตุผลที่ฟังภาษาใต้ไม่ออกนั่นเอง จึงทำให้เขาค่อนข้างจะคลุกคลีอยู่กับพวกที่ไม่ใช่คนท้องถิ่น อย่างเช่น เก่ง เป็นต้น เพราะเก่งเป็นคนภาคกลางจากกรุงเทพ ซึ่งเขากับแม้วเข้ามาศึกษาที่โรงเรียนมัธยมกรุงชโลทรพร้อมๆกันในระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 จึงทำให้พวกเขาสองคนถูกจัดอยู่ในห้องเดียวกันและนั่งใกล้ๆกัน จนกลายเป็นเพื่อนสนิทในระยะเวลาการเปิดภาคเรียนเพียงแค่ 1 สัปดาห์เศษๆเท่านั้น
“เอาเถอะน่า ว่าแต่แกเล่นอะไรอยู่วะ ฉันเห็นแกเล่นแบบนี้มาตั้งแต่เปิดเทอมแล้ว” แม้วถาม
“…”
ไม่มีเสียงตอบรับจากเก่ง ดวงตาทั้งสองของเขายังคงจดจ้องอยู่ที่หน้าจออย่างไม่ลดละ นิ้วโป้งของเขาก็มีการเคลื่อนไหวในการกดหน้าจออย่างรวดเร็ว
“ไหนเอามาดูซิ!” ว่าแล้วแม้วก็ดึงโทรศัพท์ในมือของเก่งมาดูด้วยตาตัวเอง
“แกนี่นะ..”
“เห.. นี่มันเกมอะไรวะ ? ไม่เคยเห็นเลยแฮะ” แม้วมองบนหน้าจอด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจ
บนหน้าจอนั้นเต็มไปด้วยรูปทรงหกเหลี่ยมที่ถูกตกแต่งด้วยพื้นที่ตามธรรมชาติต่างๆตามสีที่เหมาะสม วางเรียงติดๆกันจนเสมือนเกาะ รอบๆพื้นที่รูปเกาะมีน้ำทะเลล้อมรอบอยู่ ในช่องหกเหลี่ยมแต่ละช่องก็มีหมายเลขกำกับอยู่ตั้งแต่เลข 2 จนถึงเลข 12
“เดี๋ยวเกมจะจบละ คืนมาก่อนเดี๋ยวฉันอธิบายให้” เก่งยื่นมือมาจะคว้าโทรศัพท์ของเขาคืน
“ดูน่าสนุกดีนี่! ไหนๆ ฉันต้องทำอะไรบ้าง” แต่ดูเหมือนแม้วจะสนอกสนใจในเกมดังกล่าวจนลุกขึ้นยืนหนีเงื้อมมือของเก่งเพื่อเล่นเกมต่อ
“เออน่ะ คืนฉันมาก่อนเดี๋ยวจะอธิบายให้ฟัง” เก่งลุกขึ้นตาม
“อะไรเนี่ย.. มีคนอยากจะเทรดของกับแกด้วยว่ะ ตกลงๆ..” แม้วเริ่มจดจ่ออยู่กับเกม
“อ้าว แพ้เฉย” แต่ไม่ทันไรเกมก็จบลงเสียแล้ว
เก่งที่ยืนมองอยู่เฉยๆถึงกับเบิกตาโพลงพร้อมกับรีบเข้ามาแย่งโทรศัพท์ในมือของแม้วมาทันที ก่อนที่จะกวาดตามองและใช้นิ้วของเขากดลงบนหน้าจออย่างรวดเร็ว จนกระทั่งเขาถอนหายใจออกมา
“ก็แกไปแลกของกับคนที่มันกำลังจะชนะอยู่แล้วมันจะแพ้ก็ไม่แปลกหรอก” เก่งบ่น
“อ้าวเหรอ.. โทษทีๆ เห็นว่ามันน่าสนุกดีก็เลยอยากจะลองเล่นดูหน่อยน่ะ” แม้วกล่าวขอโทษขอโพย
“ช่างมันเถอะ เกมนี้เนี่ยมันชื่อว่าคาท..”
“เกมนี้ชื่อว่าคาทานน่ะ”
ในขณะที่เก่งกำลังจะอธิบาย ก็มีเสียงของผู้หญิงพูดแทรกขึ้นมาก่อน เมื่อพวกเขาทั้งสองคนหันไปมองทางต้นเสียงที่อยู่ตรงหน้าของพวกเขา เป็นผู้หญิงในผมสีน้ำตาลอ่อนออกส้มในทรงหางม้ายาวด้านซ้าย มีโบว์สีฟ้าผูกอยู่บนหัวซึ่งเป็นสีเดียวกันกับดวงตากลมโตของเธอ เธออยู่ในชุดนักเรียนม.ปลายหญิงแต่ที่แปลกไปจากปกติคือเธอไม่ได้สวมกระโปรง แต่สวมกางเกงวอร์มสีน้ำเงินเข้มแทน
“เอ๊ะ ? ณัฐชาก็รู้จักเกมนี้ด้วยเหรอ ?” เก่งถามด้วยความประหลาดใจ
“อื้ม! ก็เพราะว่าฉันเป็นหนึ่งในสมาชิกชมรมเกมคาทานน่ะสิ!” ณัฐชายิ้มก่อนที่จะชูสองนิ้วขึ้นมา
“มันมีชมรมแบบนั้นอยู่ในโรงเรียนนี้ด้วยเรอะ!?” เก่งตะโกนขึ้นมา
“แหม ก็ทั้งสองคนเพิ่งเข้ามาเรียนได้ไม่กี่สัปดาห์เอง จะไม่รู้ก็ไม่แปลกหรอก”
“แต่จริงๆนะ ฉันก็ไม่คิดว่าเก่งจะเล่นคาทานเหมือนกัน” ณัฐชาพูด
ณัฐชาเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 เช่นเดียวกัน แถมอยู่ในห้องเดียวกันกับเก่งและแม้วซึ่งก็คือห้อง ม.4/6 เธอเป็นคนแก่นแก้วและค่อนข้างห้าว แต่ด้วยเหตุนี้เลยทำให้เธอเป็นมิตรและสามารถเข้าหากับทุกคนได้โดยง่าย ทั้งที่ก่อนหน้านี้เก่งกับณัฐชาก็แทบไม่ได้คุยกันเลย แต่ตอนนี้เธอก็สามารถเข้าหาเก่งได้อย่างไม่เคอะเขิน
“เอ่อ.. คาทาน ? ชื่อเกมที่ไอ้เก่งมันเล่นเมื่อกี๊น่ะเหรอ ?” แม้วที่อยู่นอกบทสนทนาเมื่อสักครู่นี้ก็เริ่มเอ่ยปาก
“ใช่! คาทาน! เป็นหนึ่งในบอร์ดเกมที่มีแข่งชิงแชมป์โลกด้วย!” ณัฐชาตอบด้วยความร่าเริง
“แบบนี้ยิ่งน่าสนใจยิ่งกว่าเดิมอีก! ว่าไหมไอ้เก่ง!” แม้วพูดด้วยความตื่นเต้น
“มันก็น่าสนใจจริงๆอยู่หรอก แต่ช่วยอย่าพูดเหมือนฉันไม่รู้อะไรเหมือนกับแกสิวะ” เก่งตอบกลับ
“หนอยแก..”
ภาพที่ทั้งสามคนกำลังยืนคุยเสียงดังท่ามกลางเพื่อนร่วมห้องคนอื่นๆที่นั่งคุยเรื่อยเปื่อยกันอยู่จึงเป็นจุดที่น่าสนอกสนใจของคนอื่นๆไม่น้อย ดูเหมือนณัฐชาจะรู้ถึงจุดนี้ เธอจึงเอ่ยปากออกมา
“งั้นถ้าไม่รังเกียจ สนใจจะไปลองเล่นเกมที่ชมรมดูไหมล่ะ ?”
“เพราะยังไงในช่วงเดือนพฤษภาคมก็เป็นช่วงสำหรับรับสมาชิกใหม่อยู่แล้ว” ณัฐชาชักชวน
“สนใจครับ! มีผู้หญิงมาชวนกันไปเดทแบบนี้ใครจะไปปฏิเสธลง” แม้วตอบรับด้วยท่าทางยียวน
“เดทบ้าบอะไรล่ะ! ก็แค่พาไปเล่นเกมด้วยกันเฉยๆหรอกย่ะ!” ณัฐชาตอบ
“ไปกันแค่สองคนเถอะ ฉันไม่สนใจที่จะเข้าชมรมหรอก” เก่งตอบด้วยท่าทางที่ไม่สนใจ
ทั้งแม้วและณัฐชาต่างหันมามองหน้าเก่ง ถึงแม้ว่าแม้วจะไม่รู้ว่าเกมคาทานที่ว่านั้นมีวิธีการเล่นยังไง แต่ถ้าถึงขนาดเล่นในโทรศัพท์ตลอดเวลา แล้วพูดว่าไม่สนใจจะเข้าชมรมในเกมที่เล่นประจำแบบนี้มันฟังดูแปลกๆชอบกล เช่นเดียวกันกับณัฐชา ถึงแม้ว่าจะไม่ได้คุยกับเก่งเท่าไหร่ แต่เธอก็เห็นเก่งเล่นอะไรบางอย่างในโทรศัพท์ตลอดเวลา เธอจึงรู้สึกว่าเก่งพยายามหลีกเลี่ยงมากกว่า
“เก่ง..แกไม่สนใจจะเข้าชมรมในเกมที่แกชอบจริงๆน่ะเหรอ ? ฉันเห็นแกเล่นมันทั้งวันทั้งคืนเลยนะ” แม้วถาม
“จริงด้วย ฉันก็เห็นเธอเล่นในมือถือเป็นประจำเลยนะ” ณัฐชาช่วยเสริม
“ไม่ล่ะ นี่ก็ใกล้จะเข้าคาบบ่ายแล้ว ไปเตรียมตัวเรียนเถอะ”
เก่งส่ายหัวแล้วเดินกลับไปนั่งประจำที่เดิมของเขาปล่อยไว้ให้แม้วกับณัฐชามองหน้ากัน ก่อนที่ทั้งสองจะกระซิบกระซาบ พยักหน้าให้กัน แล้วแยกย้ายกลับไปประจำที่นั่งเหมือนเดิมหลังจากที่ออดให้สัญญาณว่าถึงเวลาเรียนคาบบ่ายแล้ว
------------
“นี่คิดจะแบกฉันทั้งๆแบบนี้ไปชมรมจริงดิ ?”
เก่งพูดขึ้นในสภาพนอนหงายโดยหัวและขาของเขาถูกแบกโดยเพื่อนทั้งสองคน ณัฐชาแบกส่วนหัวส่วนแม้วแบกส่วนขา นักเรียนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็มีการซุบซิบพร้อมกับหันมามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าพวกเขา
“อยู่เงียบๆให้ฉันแบกง่ายๆเถอะน่า!” ณัฐชาพูดขึ้น
“โอ๊ย! อย่าขยับขาสิวะ! จะถีบหน้าฉันรึไง!!” แม้วบ่นพร้อมกับพยายามกดขาของเก่งไว้
ไม่น่าจะหนีไปไหนได้ เก่งคิดในใจ เขาจึงหลับตายอมรับชะตากรรมและใช้โอกาสนี้พักผ่อนเสีย ทั้งสองคนต้องเดินเท้าโดยแบกคนอยู่หนึ่งคนจึงค่อนข้างใช้เวลาพอสมควร
“ถึงแล้วล่ะ” ณัฐชาบอกพร้อมกับหยุดเดิน
“เฮ้อ..ถึงซักที แกนี่ก็ตัวหนักใช้ได้เลยว่ะ” แม้วปล่อยตัวเก่งลงก่อนจะถอนหายใจ
“ว่าแต่.. ทำไมห้องชมรมมันถึงมาอยู่ตรงนี้ล่ะ ?” เก่งถามด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย
พวกเขาทั้งสามคนยืนอยู่ตรงหน้าห้องๆหนึ่งซึ่งถูกปิดด้วยประตูบานเลื่อนสีเทา ด้านข้างของประตูมีไม้สลักบนผนังสีขาวไว้เป็นตัวอักษรว่า “ห้องพักครูหมวดภาษาต่างประเทศ”
“ไม่ใช่ห้องนั้นย่ะ ห้องนี้ต่างหาก” ณัฐชาเรียก
เธอยืนอยู่ตรงหน้าห้องที่อยู่ด้านข้างของห้องพักครูหมวดภาษาต่างประเทศ เป็นห้องที่เช่นเดียวกันถูกกั้นด้วยประตูบานเลื่อนแต่มีกระจกรูปทรงสี่เหลี่ยมอยู่ติดอยู่ตรงประตูทำให้สามารถมองเห็นด้านในห้องได้
“นี่มันห้องติดแอร์เลยนะ ชมรมเล็กๆแบบนี้ทำไมถึงได้ใช้ห้องแบบนี้ได้ล่ะ ?” เก่งถาม
“พอดีว่าครูที่ปรึกษาชมรมของเราเป็นหนึ่งในครูหมวดภาษาต่างประเทศและห้องนี้คือห้องเรียนสื่อการสอนภาษาต่างประเทศ”
“จึงสามารถขอมาใช้ได้เป็นกรณีพิเศษน่ะ” ณัฐชาอธิบายพร้อมกับรอยยิ้ม
“มะ..ไม่เบา! สมแล้วที่เป็นเกมระดับโลก!” แม้วยังคงตื่นเต้นไม่หาย
ณัฐชาไม่ได้ตอบอะไรแต่หันไปเคาะประตู ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“ณัฐชาเองค่ะ!!”
เพียงไม่กี่วินาทีประตูบานเลื่อนของห้องก็ถูกเปิดออก เป็นผู้หญิงผมสั้นสีน้ำตาลเข้มปิดหน้าม้า มีผมด้านข้างเล็กๆประดับใบหน้าของเธอทั้งสองข้าง ใบหน้าของเธอถูกตกแต่งด้วยแว่นทรงสี่เหลี่ยมซึ่งปิดบังดวงตาสีเขียวเข้มของเธอไว้ ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นเด็กที่มีผลการเรียนดี
“อ๊ะ พี่เม! สวัสดีค่ะ!” ณัฐชากล่าวทักทาย
“ดีค่ะ เอ่อ สองคนนี้คือ..?” รุ่นพี่ที่ชื่อเมหันมามองผู้ชายสองคนยืนอยู่ด้านหลังณัฐชาด้วยความสงสัย
“เป็นเพื่อนร่วมห้องของฉันเองค่ะ! คนที่ตาตี่ชื่อแม้ว ส่วนคนที่ดูธรรมดาๆหน่อยก็คือเก่งค่ะ”
“พวกเขาสองคนจะมาลองเล่นเกมคาทานดูค่ะ ถ้าติดใจก็จะเข้าชมรมเลย” ณัฐชาอธิบาย
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ งั้น..เข้ามาเลย” เมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะผายมือเข้าไปในตัวห้อง
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ” แม้วกับเก่งกล่าว
ด้านในห้องมีอากาศที่เย็นผิดกับข้างนอก เป็นผลจากการเปิดเครื่องปรับอากาศ พื้นถูกปูด้วยกระเบื้องสีฟ้าอ่อนๆ ด้านหน้าของห้องเป็นกระดานไวท์บอร์ด และมีโต๊ะด้านหน้าอยู่หนึ่งตัวสำหรับครูผู้สอน ส่วนตรงกลางห้องเป็นโต๊ะเรียนขนาดใหญ่กว่าปกติเล็กน้อย ด้านหลังห้องเป็นตู้กระจกที่เต็มไปด้วยสื่อการเรียนการสอนภาษาต่างประเทศ เช่น ดีวีดี หนังสือภาษาต่างประเทศ เป็นต้น แต่ด้านข้างของห้องก็มีตู้กระจกเช่นเดียวกัน แต่ด้านในกลับถูกเติมเต็มด้วยกล่องสีแดงขนาดใหญ่ทีถูกตกแต่งด้วยพระอาทิตย์กำลังจะขึ้นพร้อมกับหมู่บ้านที่ปลูกข้าว ด้านบนของกล่องเขียนด้วยตัวอักษรสีเหลืองขนาดใหญ่ว่า “นักบุกเบิกแห่งคาทาน” ซึ่งมีอยู่ประมาณ 2-3 กล่อง
“คนน้อยจริงๆด้วยแฮะ” แม้วพูดขึ้น
“ช่วยไม่ได้ล่ะนะ เกมนี้ในประเทศไทยก็ไม่ค่อยมีใครรู้จักเท่าไหร่” เมตอบกลับ
นอกจากทั้งสี่คนที่ยืนอยู่หน้าห้องแล้ว มีนักเรียนอีกเพียงแค่ 5 คนที่กำลังนั่งเล่นเกมคาทานอยู่อย่างใจจดใจจ่อ ที่เหลือเป็นเพียงความว่างเปล่า ยิ่งทำให้อากาศในห้องที่เย็นอยู่แล้วกลับเย็นยิ่งขึ้นไปอีก
“ช่างมันเถอะครับเรื่องนั้น ผมอยากลองเล่นเกมแล้ว!” แม้วยังคงไม่เลิกตื่นเต้นจนถึงตอนนี้
“จ้า จ้า งั้นขอเปิดโต๊ะ 2 นะคะ รองประธาน” ณัฐชายกมือขึ้นก่อนจะหันไปทางเมเพื่อขอคำอนุญาต
“เชิญค่ะ” รองประธานเมตอบกลับ
“จะว่าไป วันนี้ประธานไม่อยู่เหรอคะ ?”
ณัฐชาเดินกลับมาจากตู้พร้อมกับเกมคาทานในมือ ก่อนที่เธอจะวางลงบนโต๊ะแล้วจัดแจงแยกอุปกรณ์ภายในกล่องออกมาจัดเตรียมเอาไว้ แม้วก็ไม่รอช้ารีบลงไปนั่งรออย่างใจจดใจจ่อ ส่วนเก่งยังคงยืนอยู่เฉยๆ
“อืม ตอนนี้ประธานไม่ว่างน่ะ” เมนั่งลงก่อนจะช่วยณัฐชาจัดอุปกรณ์
“งั้นเหรอคะ.. เก่ง! มานั่งเร็วๆสิ เกมจะเริ่มแล้วนะ” ณัฐชาตะโกนเรียก
“ก็ได้ๆ.. แต่เกมเดียวเท่านั้นนะ ถือว่ามาเป็นเพื่อนเล่นไอ้แม้วละกัน แต่ยังไงฉันก็ไม่เข้าชมรมหรอกนะ” เก่งถอนหายใจแล้วเดินมานั่งลงเก้าอี้ตัวสุดท้ายที่ว่างอยู่
“แต่ฉันไม่เล่นนะ.. หนิง! ขาดอีกหนึ่งขา มาเล่นหน่อย!” เมตะโกนเรียกอีกคนหนึ่ง
“ค่ะ!”
ผ่านไปซักพักก็มีผู้หญิงเดินมาที่โต๊ะนี้ เธอชื่อหนิง ผมสีน้ำตาลของเธอยาวจนถึงแผ่นหลังพร้อมกับดวงตาสีน้ำตาล ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเรียบร้อยและความสุภาพ เธอนั่งลงบนเก้าอี้ที่เธอนำมาด้วย รองประธานเมขยับที่นั่งเพื่อให้พื้นที่เธอเล่น
“สวัสดีค่ะ หนิงจากม.4/2 ค่ะ” หนิงแนะนำตัว
“ชื่อเก่ง ม.4/6”
“แม้วจากห้อง 6 เหมือนกัน.. หนิงนี่เป็นคนเรียบร้อยจริงๆเลยนะ”
“ความสวยงามนี่ก็เก็บเรียบผู้ชายเป็นร้อยยยยย!” แม้วที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ยกนี้วชี้ให้กับหนิง
“ขะ..ขอบคุณค่ะ..” หนิงก้มหน้าหลบด้วยความเขิน
“นี่ตกลงจะมาแซวสาวหรือจะมาเล่นเกม หืมมม ?” ณัฐชามองไปหาแม้วที่อยู่ด้านซ้ายมือของเธอด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์
“ล้อเล่นน่ะ ล้อเล่น.. งั้นช่วยสอนคนโง่ๆอย่างผมเล่นเกมหน่อยนะครับ!!” แม้วยกมือขอโทษขอโพยก่อนจะทำเป็นพนมมือ
“ค่ะ.. วิธีการเล่นของเกมนี้ก็ง่ายๆค่ะ..” หนิงเริ่มอธิบายกฎเกม
