“ฉันทอยได้ 4.. ฉันกับหนิงได้แร่ส่วนแกเก่ง..ได้ข้าวสินะ” แม้วพูดในขณะเดียวกันกับกางการ์ดในมือของเขาเพื่อดูทรัพยากร เขาครุ่นติดอยู่ซักพักก่อนจะตัดสินใจได้
“ใช้ไม้กับอิฐเพื่อสร้างถนนตรง..นี้!” แม้วหยิบถนนสีขาวมาวางต่อออกไปทางริมเกาะเพื่อจะไปหายังแกะสองจุด
(ในมือมีหิน 3 ใบเลยงั้นเหรอ.. ต้องหาข้าวมาแล้วล่ะ) แม้วคิดในใจ
“มีใครมีข้าวบ้าง ?”
ทุกคนนิ่งเฉยยกเว้นเพียงแต่ผู้ชายที่นั่งข้างๆเขาเท่านั้น เก่งมองไปรอบๆโต๊ะเพื่อดูอากัปกิริยาของคนอื่นๆ ใบหน้าของณัฐชานั้นเหมือนเธอกำลังรู้สึกลำบากใจอยู่ ส่วนหนิงกลับมาคงสีหน้านิ่งไว้เหมือนปกติได้ แต่พวกเธอทั้งสองคนก็ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมา
“ฉันมี” เก่งพูดขึ้น
“จริงดิ.. มีกี่ใบวะ” แม้วถามด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปจากเดิม
“แกอยากได้กี่ใบล่ะ” เก่งชูการ์ดทรัพยากรในมือของเขาขึ้นมาให้ทุกคนบนโต๊ะได้เห็นหลังการ์ดของเขา ก่อนจะกรีดมันออกมาเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขามีการ์ดทรัพยากรในมือเยอะแค่ไหน
“เอ.. ใบเดียวก็พอ” แม้วตอบพลางมองการ์ดในมือ
“งั้นแกจะให้อะไรฉันล่ะ”
“เอาไม้ไหม ? แลกกัน 1 ต่อ 1” แม้วหยิบการ์ดทรัพยากรไม้ออกมาแสดง
“แม้ว แกรู้ไหมว่าข้าวมันหายาก ฉันขอใบเดียวไม่ได้หรอก อย่างต่ำมันต้องสอง” เก่งตอบ
“2 เลยเหรอวะ.. ไม่มีใครมีข้าวอีกแล้วจริงๆเหรอ ?”
ทั้งหนิงและณัฐชาต่างส่ายหน้า แม้วจึงถอนหายใจออกมาอย่างไม่มีทางเลือก
“เฮ้อ.. มีไม้แค่ใบเดียวด้วยในมือไม่งั้นก็ไปแลกกับท่าเรือไม้ 2:1 แล้ว..”
“งั้นฉันให้ไม้กับอิฐอย่างละ 1 ใบ” แม้วยื่นข้อเสนอ
“ตกลง” เก่งยิ้ม
ทั้งสองแลกการ์ดทรัพยากรในมือซึ่งกันและกัน จากนั้นแม้วจึงจ่ายทรัพยากรทั้งหมด 5 ใบ ได้แก่ ข้าวจำนวน 2 ใบและแร่จำนวน 3 ใบเพื่อยกระดับหมู่บ้านของเขาให้กลายเป็นเมืองตรงจุดตั้งต้นของเขาที่อยู่ระหว่างข้าวหมายเลข 3 ไม้หมายเลข 9 และไม้หมายเลข 6 และทำให้คะแนนของเขาขึ้นมาเป็น 5 แต้ม
“จากนั้นใช้การ์ดพิเศษ รุ่นอรุณแห่งการค้นพบ!”
แม้วตะโกนออกมา การ์ดพิเศษในสายพัฒนาจะมีอยู่ 3 ใบด้วยกัน ในส่วนนี้ รุ่งอรุณแห่งการค้นพบ จะทำให้เขาสามารถหยิบการ์ดทรัพยากรทั้งหมด 2 ใบได้ตามอิสระ สามารถหยิบแบบเหมือนกันหรือแตกต่างกันก็ได้ แล้วแต่ความต้องการ
ซึ่งแม้วหยิบการ์ดไม้กับการ์ดอิฐที่เขาเพิ่งแลกไปให้เก่งกลับคืนมาจากกองกลาง และเขาก็ใช้การ์ดทรัพยากรทั้งสองนั้นทันที ทำให้เขาสามารถสร้างถนนได้ซึ่งแยกออกมาจากท่าเรือไม้ 2:1 ของเขา มุ่งหน้าไปยังแกะทั้งสองช่อง
“ผ่านเทิร์น” แม้วประกาศจบเทิร์น
“หรือว่า.. นี่เป็นแผนของเธอมาตลอดเลยงั้นเหรอ ?” ณัฐชาที่นั่งครุ่นคิดอยู่ตั้งนานถามเก่งที่กำลังจะทอยลูกเต๋า
“หืม ? แผนอะไรเหรอ ?” เก่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วทอยลูกเต๋า
“เราสัมผัสความรู้สึกจากเก่งได้.. ความรู้สึกที่เหมือนกับความสำเร็จผสมกับความสนุกจนคลั่งใคล้..” ณัฐชาพึมพำกับตัวเอง
“รู้สึกแบบนี้แสดงว่าเขาต้องเดินเกมได้ตามแผนของเขา ซึ่งตอนนี้เก่งคือคนที่มีข้าวคนเดียว..”
“สรุปว่ามันคือ..!”
“ได้ 10 น่ะ ฉันได้อิฐ ส่วนหนิงก็ได้อิฐเช่นเดียวกัน” เก่งพูดตัดบทณัฐชาที่กำลังครุ่นคิดอยู่กับตัวเอง
“อ๊ะ.. จริงด้วยสินะคะ เพราะว่าโจรยืนอยู่ในช่องข้าวหมายเลข 10 ทำให้ทรัพยากรไม่ออก..” หนิงพูดขึ้น
“จากนั้นขอใช้ท่าเรือ 3:1 โดยการเอาข้าวทั้งหมด 3 ใบ..” เก่งพูดขึ้นพร้อมกับขยับการ์ดในมือของเขาไปด้วย
“ยะ อย่าเพิ่ง!” ณัฐชาตะโกนขึ้นมาขวางเก่งไว้
“อะไรเหรอณัฐชา อยากจะแลกของเหรอ ?” เก่งถาม
“ใช่ เธอต้องการไม้ใช่ไหมล่ะ ?” ณัฐชาถาม
“รู้ดีนี่.. แล้วจะให้เท่าไหร่ล่ะ ? ให้ข้าวแค่ใบเดียวนะ”
“เอ๋.. ขอสองใบไม่ได้เหรอ เดี๋ยวให้ไม้กับแร่อย่างละใบเลยนะ” ณัฐชายื่นข้อเสนอ
“หืม.. ถ้าอย่างงั้นก็ได้นะ ตกลง”
ทั้งสองคนแลกการ์ดทรัพยากรคนละ 2 ใบ ซึ่งณัฐชาได้ข้าวไป 2 ใบ ส่วนเก่งได้ไม้กับแร่ไปอย่างละ 1 ใบ จากนั้น..
“จ่ายไม้กับอิฐ 1 ใบ เพื่อสร้างถนนเพิ่มตรงนี้”
เก่งวางถนนสีแดงลงไปต่อจากหมู่บ้านที่ตั้งอยู่ตรงท่าเรือ 3:1 บนสุดของกระดานซึ่งถึงแม้ว่าถนนเส้นนั้นจะไม่ได้พาเก่งไปที่ไหนเป็นพิเศษ แต่สาเหตุหลักๆที่เขาทำแบบนั้นคือทำให้ความยาวของถนนของเก่งตอนนี้มีทั้งหมด 5 เส้น ซึ่งเท่ากับณัฐชาที่ครองคะแนนมหาวิถีอยู่ แต่การจะแย่ง 2 คะแนนชั่วคราวนั้นออกมาได้ เขาจำเป็นที่จะต้องสร้างถนนเส้นที่ 6 เพื่อแซงณัฐชาออกไปก่อน คะแนนมหาวิถีจึงจะย้ายมาที่เขา
“จากนั้นขอเปิดการ์ดที่หมอบไว้เช่นเดียวกัน..”
การ์ดวิถีแห่งการพัฒนาทำให้ผู้เล่นสามารถสร้างถนนสองเส้นได้โดยไม่เสียทรัพยากรใดๆทั้งสิ้น ถนนสองเส้นที่เก่งสร้างเป็นจุดที่ว่างอยู่ระหว่างหมู่บ้านเริ่มต้นของเขาทั้งสอง จึงทำให้หมู่บ้านทั้งสองนั้นถูกเชื่อมและกลายเป็นว่าถนนที่ยาวที่สุดของเก่ง มีความยาวทั้งหมด 8 เส้นแล้ว ดังนั้น..
“คะแนนมหาวิถี ขอล่ะนะ” เก่งยิ้มก่อนแบมือไปหาณัฐชาที่มองกระดานด้วยความตกใจ
“ฝะ ฝากไว้ก่อนเถอะ” ณัฐชายื่นแผ่นกระดานคะแนนให้อย่างไม่เต็มใจ
“ตอนนี้ผมมี 7 แต้มแล้ว..”
ในทางกลับกันณัฐชาที่โดนแย่งคะแนนมหาวิถีไป เธอจึงกลับมาเหลือคะแนนแค่ 3 แต้มเท่านั้น กลายเป็นที่สุดท้ายทันทีในตอนนี้
“ต้องรีบหยุดมันก่อนที่มันจะชนะ! มันใกล้จะชนะแล้ว!” แม้วเริ่มตื่นตระหนก
“เรื่องนั้นหนิงรู้แล้วค่ะ!”
“คิดว่าไม่มีข้าวแล้วจะทำอะไรกันได้เหรอ ? ทรัพยากรข้าวของพวกแกน่ะมีแค่ไม่กี่ช่องหรอก”
“ต่อจากนี้ไปต่างหาก.. จะเป็นของจริง”
-----------
“เดี๋ยวตานี้เกมก็จบแล้วล่ะ.. ได้ 12 ว่ะ” เก่งพูดขึ้นหลังจากเห็นแต้มบนลูกเต๋า
“เห้ย อย่าเพิ่งรีบจบเกมดิ ยังไม่ทันได้ยกระดับเป็นเมืองเลยเห้ย!”
“เพิ่งได้แกะจากเลข 12 ครั้งแรกเอง..”
ณัฐชาเป็นเพียงคนเดียวที่มีหมู่บ้านอยู่บนช่องแกะหมายเลข 12 จึงทำให้เธอได้แกะไป 1 ใบ เลข 2 กับ 12 เป็นเลขที่มีความน่าจะเป็นที่ลูกเต๋าสองลูกจะทอยออกมาได้ต่ำที่สุดนั่นคือ 1 ใน 36 จึงทำให้มีเพียงแค่อย่างละหนึ่งช่องเท่านั้น ต่างจากเลขอื่นๆที่จะมีอย่างน้อยเลขละ 2 ช่อง
“ขอเปิดการ์ดพิเศษใบสุดท้าย เอกสิทธิ์แห่งการผูกขาด"
“นี่อยู่ในมือแกเองเหรอวะ! ฉันก็พยายามหามันตั้งนาน!!” แม้วบ่น
“ไม่คิดเลยค่ะว่าจะอยู่ที่เก่งจริงๆ” หนิงเสริม
การ์ดเอกสิทธิ์แห่งการผูกขาดเป็นการ์ดที่ถือเป็นการ์ดพิเศษที่ดีที่สุดในเกม ความสามารถของมันคือผู้ใช้งานจะประกาศชื่อทรัพยากรมา 1 อย่าง จากนั้นคนอื่นทุกคนจะต้องนำการ์ดทรัพยากรดังกล่าวทุกใบ ทุกใบให้ผู้ใช้งานทันทีโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆทั้งสิ้น
การ์ดพิเศษทั้งหมดมี 25 ใบ เป็นการ์ดอัศวิน 16 ใบ การ์ดประเภทพัฒนา 6 ใบ และการ์ดคะแนนจำนวน 5 ใบ ในการ์ดพัฒนา 6 ใบนั้น ถูกแบ่งออกเป็นการ์ดรุ่งอรุณแห่งการค้นพบ 2 ใบ การ์ด... 2 ใบ และการ์ด.. 2 ใบ
“ผมอยากได้แร่จากทุกคนหน่อยครับ”
สิ่งที่เก่งต้องการคือแร่ ในช่วงท้ายของเกมคาทานผู้เล่นเกือบทุกคนจะจับจองขยายอาณาเขตของตัวเองจนไม่เหลือพื้นที่ให้ตั้งหมู่บ้านอีกแล้ว จึงทำให้คะแนนที่จะสามารถหาได้ในช่วงท้ายเกมจะถูกจำกัดลงอยู่เพียงไม่กี่อย่าง โดยเฉพาะการยกระดับจากหมู่บ้านเป็นเมืองเพื่อเพิ่ม 1 แต้มโดยการใช้ข้าว 2 ใบและแร่ 3 ใบ ทำให้แร่เป็นทรัพยากรที่มีมูลค่าสูงในช่วงท้ายเกม แตกต่างจากอิฐที่เป็นทรัพยากรที่มีมูลค่าสูงในช่วงต้นเกม แต่จะไม่ค่อยมีมูลค่าในช่วงท้ายเกม
“เอาไปเลย เอาไป เอาไป เอาไปได้เลย” แม้วร้องเพลงก่อนจะยื่นการ์ดให้พร้อมกับหนิงและณัฐชา
“3 ใบพอดีเลยนะครับ งั้นขอใช้ข้าว 2 ใบกับแร่ทั้งหมด 3 ใบที่เพิ่งได้มาเพื่อยกระดับจากหมู่บ้านเป็นเมือง!”
เก่งประกาศก่อนจะยกระดับหมู่บ้านตรงแกะหมายเลข 8 ที่อยู่บนสุดของกระดานให้กลายเป็นเมือง ทำให้เขามีคะแนนทั้งหมด..
“โอเค ผมชนะเกมนี้แล้วครับ” เก่งยิ้ม
“หา ? แกยังมีแค่ 9 แต้มเองไม่ใช่เหรอ จะอยากชนะอะไรขนาดนั้นวะ ให้มันเพลาๆหน่อยสิ” แม้วแย้งสวนขึ้นมา
“แกนั่นแหละที่จะต้องเพลาๆหน่อย ไม่เห็นนั่นเหรอน่ะ นั่นน่ะ” ณัฐชาชี้ไปที่พื้นที่ทางฝั่งของเก่ง
“ชี้อะไรของเธ... โอเค ฉันแพ้ละ ยอมแพ้เลยครับ” แม้วเพิ่งรู้สึกตัว
สิ่งที่ณัฐชาชี้ไปบนทางฝั่งของเก่งคือการ์ดพิเศษที่หงายหน้าอยู่ ดูท่าจะเป็นการ์ดที่หงายหน้ามาตั้งนานแล้ว การ์ดดังกล่าวคือการ์ดพิเศษที่ชื่อว่าการ์ดห้องสมุดซึ่งเป็น 1 ใน 5 ของการ์ดประเภทคะแนน ทำให้จากคะแนนรวม 9 คะแนนที่เห็นในกระดาน กลายเป็น 10 คะแนนต่างหาก
“อย่างน้อยฉันก็ไม่ที่โหล่นะ” ณัฐชายืดอกของเธอด้วยความภูมิใจ
“ชิ! ฉันซวยต่างหากล่ะ! โดนโจรยืนดักช่องไม้ 6 ของฉันตั้งนานทำอะไรแทบไม่ได้เลย!” แม้วหาข้อแก้ตัว
“ก็ใครใช้ให้เธอเล่นแบบนั้นเองล่ะ”
สรุปคะแนนนอกจากเก่งที่ได้ที่ 1 แล้ว ในตำแหน่งอันดับ 2 ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนได้แก่หนิงนั่นเอง เธอมีคะแนนทั้งหมด 8 แต้ม จากเมืองทั้งหมด 2 เมือง หมู่บ้านอีก 2 หลัง และคะแนนกองทัพอัศวินจำนวน 2 แต้ม ที่เธอใช้การ์ดอัศวินได้ครบ 3 ใบเป็นคนแรกและไม่มีใครสามารถแซงเธอได้ อันเป็นผลจากการขาดแคลนข้าวนั่นเอง
อันดับ 3 ได้แก่ณัฐชา ถึงแม้ว่าเธอจะโดนเก่งแย่งคะแนนมหาวิถีไป แต่เธอก็ยังสามารถตามเกมกลับมาจาก 3 แต้มของเธอขยับกลับมาเป็น 6 แต้มได้ อย่างน้อยเธอยังสามารถขยายหมู่บ้านได้อีก 1 หลัง ก่อนที่จะยกระดับหมู่บ้าน 2 หลังให้กลายเป็นเมืองได้
สุดท้ายได้แก่แม้วที่มีอยู่ 5 คะแนนจากการสร้างหมู่บ้านทั้งหมด 5 หลังเท่านั้น ในช่วงท้ายของเกมเขามักจะโดนเก่งและคนอื่นๆที่มักจะทอยได้ 7 แล้วขยับโจรมาลงในช่องไม้หมายเลข 6 ที่มีหมู่บ้านของเขาล้อมรอบอยู่ 3 หลัง ทำให้แผนการพ่อค้าไม้ของเขาไปไม่ค่อยสวยเท่าไรนัก
“จริงๆเกมนี้ตกอยู่ในกำมือของเก่งตั้งนานแล้วค่ะ” เมที่นั่งดูอยู่ตลอดทั้งเกมพูดขึ้น
“ตั้งแต่แผนการของเขาสำเร็จ”
“แผนที่ว่านั่นคือ.. การครอบครองทรัพยากรข้าวแต่เพียงผู้เดียวเหรอคะ ?” หนิงถาม
“ใช่ ฉันก็สงสัยเหมือนเธอนั่นแหละ ตั้งแต่การวางหมู่บ้านเริ่มต้นทั้ง 2 หลังของเขาแล้ว จนมาถึงการวางโจรเพื่อขัดขาตัวเองด้วย”
ในช่วงแรก เก่งเลือกที่จะวางหมู่บ้านในจุดที่มีข้าวอยู่รวมกันมากๆ แทนที่จะไปวางหมู่บ้านในจุดอื่นที่มีมูลค่าดีกว่าจุดที่มีแต่ข้าวเสียด้วยซ้ำ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็มัวยุ่งอยู่แต่กับการวางโจรที่เขาทอยได้หรือใช้การ์ดอัศวินก็ตาม ไปวางในช่องข้าวหมายเลข 10 ซึ่งถึงแม้จะขัดขวางหนิงได้ก็จริงแต่นั่นก็ทำให้เขาไม่ได้รับทรัพยากรจากช่องนั้นด้วย โดยจุดประสงค์ของเขาคือต้องการไม่ให้มีใครนอกจากเขาได้ข้าวไปง่ายๆนั่นเอง เพราะถึงแม้ว่าณัฐชากับแม้วจะมีพื้นที่ที่สามารถผลิตทรัพยากรข้าวได้ก็จริง แต่ทว่าเป็นเลข 3 กับ 11 ซึ่งทั้งสองต่างมีโอกาสออกได้น้อยกว่าเลข 10
“พอดีสภาพของกระดานมันออกแบบมาแบบนี้น่ะครับ” เก่งเสริมขณะที่จับหลังหัวของตัวเองไปด้วย
“แต่ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ..สุดยอดไปเลยนะที่สามารถมองกระดานได้ขาดขนาดนั้น” เมกล่าวชม
“ทั้งๆที่กระดานนี้ก็ถูกสุ่มขึ้นมาโดยฉันกับแม้วแท้ๆ” ณัฐชาพูด
ในตัวกระดานของเกมคาทานจะถูกสร้างขึ้นมาจากการสุ่ม โดยการนำแผ่นพื้นที่ทั้งหมด 19 แผ่นมาสับแล้ววางลงไปแบบมั่วๆ นั่นหมายความว่ากระดานในแต่ละเกมนั้นจะไม่มีทางเหมือนกันโดยเด็ดขาดหรือโอกาสที่กระดานจะเหมือนกันน้อยมาก แต่สำหรับผู้เล่นหน้าใหม่จะมีกระดานแนะนำไว้ให้เล่นเพื่อปรับความเข้าใจก่อนได้
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ก็แค่โชคดีเท่านั้นแหละ” เก่งแก้ตัว
“โชคดีเท่านั้น..งั้นเหรอ..” เมพึมพำ
“นี่เก่ง..เธอจะไม่เข้าชมรมของเราจริงๆเหรอ ?” ก่อนที่เธอจะถามขึ้นมา
“ไม่ล่ะครับ พอดีผมมีงานเสริมที่ต้องกลับไปทำที่บ้านครับ แล้วก็ไม่ได้ชอบเล่นอะไรขนาดนั้นด้วย” เก่งปฏิเสธ
“แต่ผมเข้าชมรมนะครับ แหะๆ” แม้วที่นั่งอยู่พูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับยิ้มแห้งๆ
ณัฐชาสะดุดกับคำพูดของเก่ง เธอหันไปมองหน้าคนอื่นๆที่นั่งอยู่ในโต๊ะเดียวกันซึ่งเธอ หนิง และเมต่างก็รู้สึกเหมือนกัน เมนั่งครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ซักพักนึงก่อนที่เธอจะเดินไปหยิบแผ่นรองกระดาษที่มีกระดาษติดอยู่ในนั้น เธอเดินกลับมายังที่โต๊ะพร้อมกับปากกาแล้วยื่นให้แม้ว
“กรอกชื่อจริงนามสกุลจริง ห้อง แล้วก็เบอร์โทรศัพท์ไว้ด้วย” เมบอก
“ได้เลยครับ!” แม้วรับมาด้วยความเต็มใจ
“ส่วนเธอเก่ง.. ฉันมีข้อเสนอ”
เมหันหน้าไปทางเก่ง เธอจ้องไปยังนัยน์ตาของเขาอย่างไม่ลดละ จนกระทั่งทำให้เก่งเริ่มรู้สึกไม่สบายใจจนต้องเอ่ยปากถาม
“ข้อเสนอ..อะไรเหรอครับ ? ยังไงผมก็ไม่เข้าชมรมของพี่อยู่แล้ว”
“งั้นเหรอ.. แต่ฉันขอท้าเธอเล่นอีกเกมนึงกับฉันอีก 2 คนใครจะเล่นก็ได้ฉันไม่สน ถ้าเธอชนะฉันจะไม่เอ่ยปากถามเรื่องชมรมกับเธออีก แต่ถ้าเธอแพ้..”
“ผมก็ต้องเข้าชมรมสินะ ? แล้วผมจะได้อะไรจากข้อเสนอนี้ด้วยจริงๆงั้นเหรอครับ ? แค่ผมตอบปฏิเสธผมก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเข้าชมรมเหมือนกัน”
“เธอกำลังหนีอะไรอยู่รึเปล่า ?”
เก่งเงียบไปซักพัก สภาพบรรยากาศในห้องนั้นเต็มไปด้วยความเงียบสงบ อีกโต๊ะที่เล่นเกมคาทานอยู่ต่างก็เงียบเพื่อจะฟังบทสนทนานี้เช่นเดียวกัน จนทำให้ในห้องมีแต่เสียงเครื่องปรับอากาศที่ดังอยู่เท่านั้น
“เพราะว่าที่ฉันรู้สึกได้ เธอสนุกกับการเล่นเกมคาทานมาก” เมพูดต่อ
“ใช่ๆ ไม่ใช่แค่สนุกธรรมดาหรอกนะ ฉันคงต้องใช้คำว่าเธอคลั่งใคล้มันเลยมากกว่า” ณัฐชาแทรก
“นะ หนิงก็คิดเหมือนกันค่ะ!”
“จะอะไรไม่รู้หรอก แต่แกจะไม่เข้าชมรมจริงเหรอ ?”
เก่งยังคงนั่งก้มหน้าและนิ่งเงียบอยู่เช่นเคย เขาเริ่มกัดฟัน มือของเขากำแน่นขึ้น ตัวของเขาเริ่มสั่นเทิ้ม
“ไม่ได้หนีซักหน่อย.. มันจำเป็นต่างหาก” เก่งพึมพำอะไรบางอย่าง
“เธอพูดว่าอะไรนะ ?” เมถาม
“ได้ ผมตอบรับคำท้าของพี่”
จากนั้นกระดานก็ถูกจัดแจงโดยการสุ่มอีกครั้ง ในคราวนี้ณัฐชาจะทำหน้าที่เป็นนางธนาคารและเป็นคนสุ่มกระดานที่จะเล่นในครั้งนี้ โดยเมลงมาเล่นแทนณัฐชาและมีสีส้มเป็นสีประจำตัว นอกนั้นคนอื่นๆยังคงมีสีเหมือนเดิมกับตาก่อนหน้านี้ ทั้งสี่คนต่างเลือกวางหมู่บ้านทั้งหมด 2 หลังเพื่อเริ่มต้นเกมใหม่เป็นที่เรียบร้อย และเป็นเมที่ได้เป็นผู้เล่นคนแรก เธอยิ้มออกมาพร้อมกับทอยลูกเต๋า
“ฉันเดาตอนจบของเกมนี้ได้แล้ว”
