ตอนที่ 2
“ดังนั้น หนิงจะเล่นคนแรกแล้ววนไปทางซ้ายตามเข็มนาฬิกานะคะ คนสุดท้ายก็จะเป็น..เก่งค่ะ” หนิงอธิบาย
หลังจากที่จัดแจงอธิบายกฎการเล่นอย่างคร่าวๆเสร็จเรียบร้อยแล้ว พวกเขาทั้งสี่คน หนิง ณัฐชา เก่ง และแม้ว ได้ทำการทอยลูกเต๋าสองลูกเพื่อกำหนดผู้เล่นคนแรก โดยหนิงทอยได้เลข 11 เป็นเลขสูงสุดจึงทำให้เธอได้รับสิทธิ์ในการเล่นคนแรกพร้อมกับเลือกสีประจำตัวของแต่ละคน
“งั้นหนิงวางบ้านแรก..ตรงนี้ค่ะ”
หนิงวางหมู่บ้านสีส้มของเธอลงไปตรงจุดตัดระหว่างอิฐ ขนแกะ และหิน ซึ่งมีเลข 10 เลข 5 และเลข 8 กำกับไว้ตามลำดับ จุดที่เธอวางนั้นเป็นหนึ่งในจุดที่ดีที่สุดของกระดานรอบนี้ ด้วยโอกาสที่หมู่บ้านหลังนั้นจะให้ทรัพยากรในเทิร์นๆหนึ่งมีถึง 1 ใน 3 หนิงวางถนนอีก 1 เส้นที่จะได้วางคู่กับหมู่บ้านของเธอลงด้านซ้ายของเธอ
“นั่นมันจุดที่ดีที่สุดในเกมเลยนะ ไม่เบาเลยหนิง” ณัฐชาพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มแต่แฝงไปด้วยความเจ็บใจเล็กน้อยที่พลาดโอกาสไป
จากนั้นอีก 3 คนที่เหลือก็ได้วางหมู่บ้านหลังแรกของพวกเขาตามตำแหน่งที่นั่งตามเข็มนาฬิกา ณัฐชาวางหมู่บ้านพร้อมถนนสีน้ำเงินของเธอตรงจุดตัดระหว่างไม้หมายเลข 6 ข้าวหมายเลข 11 และอิฐหมายเลข 3 ถนนไปทางด้านบน ถัดมาแม้ววางหมู่บ้านสีขาวเขาตรงจุดตัดระหว่างไม้หมายเลข 9 ไม้หมายเลข 6 และข้าวหมายเลข 3 ส่วนถนนมุ่งตรงไปทางท่าเรือไม้ 2:1 ดูเหมือนแผนการของเขาจะต้องการใช้ท่าเรือไม้ดังกล่าวให้เกิดประโยชน์สูงสุด ในส่วนของเก่งนั้น..
ก็ต้องขอบใจไอ้แม้วอยู่หรอกที่มันเลือกจะวางที่เสี่ยงตายแบบนั้น.. เก่งคิดหลังจากที่วางหมู่บ้านสีแดงของเขาตรงจุดระหว่างข้าวหมายเลข 10 ข้าวหมายเลข 4 และแร่หมายเลข 5 ส่วนถนนอยู่ด้านบน และเนื่องจากเก่งเป็นผู้เล่นคนสุดท้าย เขาจะได้วางหมู่บ้านหลังที่ 2 ต่อทันที ซึ่งเขาก็เลือกวางตรงจุดระหว่างข้าวหมายเลข 11 ไม้หมายเลข 9 และอิฐหมายเลข 10 วางถนนด้านบน จากนั้นเขาจึงได้รับทรัพยากรเริ่มต้นตามจุดของหมู่บ้านหลังที่ 2 นั่นคือ ข้าว อิฐ และไม้อย่างละ 1 ใบ
“งั้นฉันขอวาง.. ตรงนี้!” แม้วหยิบหมู่บ้านสีขาวมาตรงจุดข้าวหมายเลข 11 อิฐหมายเลข 3 และอิฐหมายเลข 10 แต่ทว่า..
“ไม่ได้เว้ย!” เก่งพูด
“มันได้ซะที่ไหนล่ะ!” ณัฐชาเสริม
“ไม่ได้ค่ะ!” หนิงก็พูดตาม
“แบบนี้..ตั้งไม่ได้ค่ะ” เมก็พูดเช่นเดียวกัน
“ตามกฎของเกมคาทาน หมู่บ้านหรือเมืองทุกๆหลังจะไม่สามารถตั้งติดกันได้ จำเป็นจะต้องตั้งห่างออกไปอย่างน้อย 1 จุดเสียก่อนจึงจะสามารถตั้งได้ ในกรณีนี้หมู่บ้านของแม้วจะติดกับหมู่บ้านของณัฐชาทางด้านซ้ายและหมู่บ้านของเก่งทางด้านขวาจึงไม่สามารถตั้งตรงที่ดังกล่าวได้
“ชิชะ.. งั้นเปลี่ยนมาตรงนี้ก็ได้ เอาของมาให้ฉันด้วย”
แม้วจำใจไปวางหมู่บ้านตรงมุมซ้ายล่างของกระดานในจุดอิฐหมายเลข 3 อิฐหมายเลข 11 และแร่หมายเลข 4 พร้อมกับได้รับทรัพยากรเริ่มต้นเป็น อิฐ 2 ใบและแร่ 1 ใบ ส่วนถนนวางทางด้านขวาของหมู่บ้านหลังนั้น
ต่อมาณัฐชาวางหมู่บ้านหลังที่ 2 ถัดไปข้างๆจากหมู่บ้านแรกของเธอตรงจุดแกะหมายเลข 12 แร่หมายเลข 5 และไม้หมายเลข 6 ส่วนถนนถูกวางเชื่อมกับถนนแรกของเธอ และได้รับทรัพยากรเริ่มต้นไปได้แก่ ขนแกะ แร่ และไม้อย่างละ 1 ใบ
สุดท้ายเป็นหนิงที่ไม่มีทางเลือกเพราะในตอนนี้เธอยังไม่มีหมู่บ้านที่ติดกับแหล่งไม้ ซึ่งจุดที่ดีที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้ที่สามารถวางได้มีเพียงแค่ไม่กี่จุด เธอจึงต้องจำใจวางหมู่บ้านหลังที่สองของเธอตรงมุมซ้ายบนของกระดานในจุดไม้หมายเลข 9 และข้าวหมายเลข 10 ถนนไปทางด้านขวาของหมู่บ้าน และรับทรัพยากรเริ่มต้นเพียงแค่ 2 ใบ
เนื่องจากหมู่บ้านแต่ละหลังมีมูลค่าเท่ากับ 1 แต้ม ดังนั้นในทุกๆเกมทุกคนจะมีคะแนนเริ่มต้นอยู่ติดตัวคนละ 2 แต้มอยู่ก่อนแล้ว เหลือเพียงแค่การหาคะแนนเพิ่มจากส่วนอื่นไม่ว่าจะเป็นการสร้างหมู่บ้านเพิ่ม การยกระดับจากหมู่บ้านเป็นเมือง การสร้างถนนให้ยาวที่สุด หรือการมีกองทัพอัศวินมากที่สุด
“งั้นหนิงทอยลูกเต๋าเลยนะคะ”
เมื่อทุกคนสิ้นสุดการวางหมู่บ้านเริ่มต้นก็จะเข้าสู่ช่วงการเล่นเกมจริงๆเสียที โดยหนิงเป็นผู้เล่นคนแรก เธอจะได้ทอยเต๋าซึ่งออกมาเป็น...
“ได้ 9 ค่ะ”
“เลข 9.. คนที่ได้ทรัพยากรก็จะมี.. หนิง เก่ง และแม้ว ได้ไม้คนละ 1 ใบ” เมขยับแว่นของเธอมองกระดาน ก่อนที่จะหยิบการ์ดทรัพยากรไม้จากกองตรงหน้าเธอแล้วแจกจ่ายให้แก่แต่ละคน
“เห้ย ได้ของว่ะ!!” แม้วรับการ์ดด้วยความตื่นเต้น
“ทำไมฉันเป็นคนเดียวที่ไม่ได้อะไรเลยล่ะ!” ณัฐชาบ่นอุบอิบ
ทรัพยากรในเกมคาทานมีทั้งหมด 5 ชนิดด้วยกัน ได้แก่ ข้าว ไม้ อิฐ ขนแกะ และ แร่ ซึ่งทรัพยากรในช่วงต้นของเกมที่สำคัญที่สุดคือไม้กับอิฐ เพราะทั้งสองจำเป็นในการสร้างถนนเพื่อขยายอาณาเขตออกไป ดังนั้น..
“ต่อมาหนิงอยากได้อิฐค่ะ หนิงรู้ว่าแม้วมีอิฐถึง 2 ใบ ถ้าหนิงจะขอแลกซัก 1 ใบจะได้ไหมคะ ?” หนิงถาม
“เห.. ถ้าหนิงตกลงยอมไปเดทกับพี่พรุ่งนี้ล่ะก็พี่ให้อิฐเลยฟรีๆ!!” แม้วหยิบการ์ดอิฐในมือของเขาโชว์ขึ้นมา
“ไอ้แม้ว..” ณัฐชามองด้วยสายตารังเกียจ
“…” เมก็มองไปทางแม้วเช่นเดียวกันถึงแม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาของเธอก็สามารถสื่ออารมณ์เอือมระอาของเธอได้
“ล้อเล่นครับ ล้อเล่น!! งั้นถ้าสมมติว่าฉันตกลงแล้วเธอจะให้อะไรฉันล่ะ ?” แม้วขอโทษขอโพยก่อนจะถามกลับไปยังหนิง
“หนิงมีข้าวค่ะ แลกกันในอัตราหนึ่งต่อหนึ่งค่ะ”
“ข้าวเหรอ.. น่าจะได้ใช้ในอนาคตงั้นตกลงครับ”
ทั้งสองฝ่ายตกลง แม้วจึงนำการ์ดอิฐส่งให้หนิง ส่วนหนิงจึงนำการ์ดข้าวส่งให้แม้ว เป็นการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม
“จากนั้นหนิงขอสร้างถนนโดยใช้ไม้ 1 ใบและอิฐที่เพิ่งแลกมาเมื่อสักครู่นี้ค่ะ”
หนิงส่งการ์ดทั้ง 2 ใบคืนให้เมที่ทำหน้าที่เป็นนางธนาคารก่อนจะนำถนนสีส้มของเธอวางต่อไปกับถนนที่ติดกับข้าวหมายเลข 10 แล้วจบตา
“จะสร้างตรงนั้นเหรอ ?” เก่งถามด้วยรอยยิ้มเล็กๆ
“เป็นทางเดียวที่หนิงจะกลับมาในเกมนี้ได้ค่ะ” หนิงตอบแบบตรงๆ
จุดมุ่งหมายของเธอคือเธอต้องการจะสร้างหมู่บ้านตรงจุดที่มีแกะหมายเลข 8 และข้าวหมายเลข 10 ซึ่งอาจจะต้องไปแข่งกับเก่งผู้ที่น่าจะเล็งที่นั้นไว้เหมือนกัน
“ตาฉันล่ะ! ทอย!!” ณัฐชาพูดขึ้นพร้อมทอยลูกเต๋า
ลูกเต๋าทั้งสองกลิ้งลงออกจากฝ่ามือของเธอ จนกระทั่งมันหยุดออกมาแสดงให้เห็นถึงจุดเพียงแค่ 4 จุดเท่านั้น
“4 เหรอ.. ฉันก็ไม่ได้อะไรอีกแล้ว!!” ณัฐชาโอดครวญ
“เห้ยยย ได้อีกแล้วว่ะ!!”
แม้วพูดขึ้นพร้อมรับการ์ดแร่มาจากเม ส่วนเก่งที่มีบ้านอยู่ตรงหมายเลข 4 เหมือนกันก็ได้รับข้าวมา 1 ใบ ณัฐชามองกระดานด้วยความกระสับกระส่าย ก่อนที่เธอจะเอ่ยปากขึ้น
“แม้ว! ฉันรู้ว่าแกมีอิฐอยู่อีกใบในมือ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะไปเดทกับแกก็ได้นะ!”
“ไม่ให้ครับ!!”
“ใจร้ายยยยยที่สุด! ผ่านเทิร์นค่ะ!”
“ตาของฉันแล้วสินะ! 11 หรือ 3 ก็ได้! ออกมาหน่อยลูกพ่อ!!”
สิ่งที่แม้วพูดออกมาเหมือนกับการร่ายคาถาอะไรซักอย่าง ลูกเต๋ากลิ้งลงมาจากฝ่ามือของเขาและปรากฏเลข 11 ตามที่เขาขอไว้จริงๆ
“เยี่ยม! ได้รับอิฐ 1 อีเอ!”
“ฉันได้ข้าว..ณัฐชาดีใจด้วยเธอก็ได้ข้าวเหมือนกัน” เก่งพูดขึ้นพร้อมแบ่งการ์ดข้าวที่เขาได้รับมาจากเมอีกที
“นะ..ในที่สุด!”
“จากนั้นขอสร้างถนน ใช้ไม้กับอิฐอย่างละใบ!”
แม้วคืนการ์ดทั้งสองให้เม จากนั้นจึงนำถนนสีขาวของเขามาวางต่อตรงเส้นทางจากหมู่บ้านแรกของเขา ตรงไปสู่แผนการท่าเรือไม้ของเขา
“ตาฉันแล้วสินะ ไหนดูซิ” เก่งทอย
“9 อีกแล้วเหรอ! งี้ฉันก็อดได้คนเดียวอีกแล้วสิ!” ณัฐชาบ่นเหมือนเคย
“ไม้ทุกคนยกเว้นณัฐชาค่ะ” เมทำหน้าที่นางธนาคารได้อย่างดี
“ขอสร้างถนนเหมือนกันครับ” เก่งจ่ายทรัพยากรและวางถนนสีแดงตรงไปยังจุดหมายเดียวกันกับที่หนิงเล็งเอาไว้
“..!!” หนิงไม่ได้พูดอะไรแต่สีหน้าของเธอเริ่มตื่นตระหนก
“จากนั้น.. ณัฐชาฉันจำได้ว่าเธอมีขนแกะเป็นของเริ่มต้น ฉันอยากจะแลกมันหน่อย” เก่งเงยหน้าถามณัฐชาที่อยู่ตรงกันข้าม
“แกะเหรอ.. ก็ให้ได้อยู่หรอก เธอจะให้อะไรฉันล่ะ”
“ให้ข้าว 1 ใบกับไม้อีก 1 ใบเลย” เก่งตอบพร้อมรอยยิ้ม
สีหน้าของหนิงเริ่มตึงขึ้นกว่าเดิม เพราะสิ่งที่เก่งกำลังทำอยู่คือการรวบรวมทรัพยากรที่จำเป็นในการสร้างหมู่บ้าน ได้แก่ ไม้ ข้าว ขนแกะ และอิฐ อย่างละ 1 ใบ ถ้าเก่งสามารถรวบรวมทรัพยากรได้ครบแล้วล่ะก็..
“โคตรป๋า!” แม้วแซว
“ถ้าให้แค่ใบเดียวจะไม่ยอมนะ.. แต่ถ้าเป็นแบบนี้แล้วล่ะก็ตกลง!”
การแลกเปลี่ยนสำเร็จไปหนึ่งขั้น เก่งรับการ์ดขนแกะมาก่อนที่จะหันไปทางแม้วอย่างรวดเร็ว
“อิฐในมือของแกน่ะ ฉันขอได้ไหม ?”
“หืม.. ฉันจำได้แค่ว่าบนมือของแกจะมีแต่ข้าวนะ ซึ่งฉันก็ไม่ต้องการข้าวขนาดนั้น ฉันไม่ขายว่ะเสียใจด้วย” แม้วปฏิเสธ
“งั้นขอผ่านครับ” เก่งประกาศ
หนิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ หมายความว่าเธอยังพอมีเวลาอยู่บ้างที่จะสามารถสร้างหมู่บ้านตรงนั้นได้ก่อนเก่ง ใช่ เธอยังมีโอกาส..
-----------
“หนิงใช้ไม้ ข้าว อิฐ และขนแกะเพื่อสร้างหมู่บ้านตรงนี้ค่ะ”
หนิงวางหมู่บ้านสีขาวลงไปได้ก่อนที่เก่งจะวางหมู่บ้านของเขาลงไป ในช่วงประมาณ 2-3 รอบที่ผ่านมาหน้าลูกเต๋าที่ออกค่อนข้างเป็นใจให้ทางฝั่งของหนิงเสียมากกว่า ถึงแม้ว่าเก่งจะขาดแค่อิฐเพียง 1 ใบก็สามารถตั้งหมู่บ้านตรงนั้นได้แล้ว แต่เขาก็ไม่สามารถทำได้ จึงเป็นหนิงที่สุดท้ายรวบรวมทรัพยากรได้ครบแล้วชิงตั้งหมู่บ้านไปก่อนได้
ในขณะเดียวกัน แม้วก็สามารถตั้งหมู่บ้านตรงท่าเรือไม้ 2:1 ได้สำเร็จ ต่อจากนี้คงจะทำให้เขาสามารถเดินเกมได้ง่ายขึ้นกว่าเดิม ส่วนทางฝั่งของณัฐชาก็ขยายอาณาเขตของเธอได้อีกนิดหน่อยจากการสร้างถนนเพิ่มอีกแค่เส้นเดียวไปทางฝั่งซ้ายของเธอ ดูเหมือนว่าวันนี้จะไม่ใช่วันที่เทพีแห่งลูกเต๋าจะช่วยเธอเท่าไรนัก
จากสถานการณ์ดังกล่าวทำให้คะแนนเป็นดังนี้ หนิง แม้ว และณัฐชามีคนละ 3 แต้ม ส่วนเก่งยังคงรั้งท้ายมีเพียงแค่ 2 แต้ม จนกระทั่งวนกลับมาถึงตาของเก่งอีกครั้งซึ่งในรอบนี้เขาทอยได้ 10
“10 ครับ.. ผมได้ข้าวกับอิฐอย่างละ 1 ใบ” ในที่สุดเก่งก็ได้อิฐเสียที
“หนิงได้ข้าว 2 ใบกับอิฐ 1 ใบเหมือนกันค่ะ”
“ดีจังน้า.. ฉันไม่ค่อยได้อะไรกับเขาบ้างเลย ได้มาแต่แร่แล้วก็แร่เนี่ย แต่ไม่มีข้าวก็ยกระดับเป็นเมืองไม่ได้อยู่ดี!” ณัฐชาบ่นอุบอิบตามเคย
พื้นที่ข้าวหมายเลข 10 นั้นมีหมู่บ้านของหนิงติดอยู่ถึง 2 หลังด้วยกัน เนื่องจากหมู่บ้านแต่ละหลังสามารถผลิตทรัพยากรได้ 1 ใบ จึงทำให้หนิงผลิตทรัพยากรในช่องนั้นถึง 2 ใบด้วยกัน
“ฉันใช้ไม้กับอิฐสร้างถนนออกไปทางนี้” เก่งวางถนนสีแดงของเขาหนีออกมาจากทางที่เขาแพ้ให้แก่หนิง
“จากนั้นขอเปิดการ์ดที่หมอบไว้ การ์ดอัศวินทำงาน!” เก่งพูดขึ้นเสียงดังพร้อมกับพลิกการ์ดที่เขาคว่ำหน้าเอาไว้
“เห้ย แกไม่ได้เพิ่งซื้อมาในเทิร์นนี้เหรอวะ ?” แม้วทักท้วง
การ์ดพิเศษจะเป็นการ์ดที่สามารถซื้อได้จากกองกลางโดยการจ่ายข้าว ขนแกะ และแร่อย่างละ 1 ใบแลกกับการจั่วการ์ดพัฒนา ซึ่งการ์ดพัฒนาจะมีอยู่ 3 ประเภทได้แก่ การ์ดอัศวิน การ์ดพัฒนา และการ์ดคะแนน ล้วนมีผลแตกต่างกันออกไป การ์ดพัฒนาจะไม่สามารถใช้ในเทิร์นเดียวกับตอนที่ซื้อมาได้ และยังใช้ได้แค่ 1 ใบต่อ 1 เทิร์นเท่านั้น ในกรณีนี้คือการ์ดอัศวิน
“แกมัวแต่ไปเหม่อเหล่สาวที่ไหนมา.. พี่เมครับ ช่วยยืนยันให้หน่อยว่าผมซื้อมาตั้งแต่ตาที่แล้ว” เก่งโอดครวญ
“ใช่ค่ะ เก่งซื้อมาตั้งแต่ตาที่แล้ว” เมยืนยันให้
“ชิ.. โทษๆ”
“และด้วยผลของการ์ดอัศวิน.. เหมือนกับทอยได้ 7 ทำให้ต้องย้ายโจรจากช่องไหนไปช่องไหนก็ได้.. ช่องนี้ละกัน”
เก่งหยิบตัวหมากโจรสีดำซึ่งปัจจุบันยังคงยืนอยู่ตรงที่เดิมคือตรงทะเลทราย (พื้นที่ที่ไม่มีทรัพยากรใดๆอยู่เลย) ย้ายมาช่องข้าวหมายเลข 10 ซึ่งมีหมู่บ้านของหนิง 2 หลังติดอยู่ และ..
“เอาจริงเหรอเก่ง ?” ณัฐชาถามเพื่อความแน่ใจ
“ถึงขนาดวางในช่องที่มีบ้านของตัวเองด้วย.. ไม่เบาเลยนะคะเก่ง” หนิงถึงกับเบิกตาของเธอ
โจรจะทำงานได้ก็ต่อเมื่อมี 1 ใน 2 เหตุการณ์นี้เกิดขึ้น เมื่อมีคนทอยได้ 7 หรือเมื่อมีคนใช้การ์ดอัศวิน ในกรณีที่ทอยได้เลข 7 ก่อนอื่นจะต้องนับการ์ดทรัพยากร (ไม่รวมการ์ดพิเศษ) ในมือของทุกคนว่ามีมากกว่า 7 ขึ้นไปหรือไม่ ถ้ามีต้องทิ้งครึ่งหนึ่งแต่ปัดลง ต่อมาจะต้องย้ายโจรไปอีกช่อง ซึ่งช่องไหนก็ตามที่โจรเหยียบอยู่ ช่องๆนั้นจะไม่สามารถผลิตทรัพยากรได้อีกต่อไปจนกว่าโจรจะย้ายไปจากช่องดังกล่าว และสุดท้ายผู้เล่นที่ย้ายโจรมาวางสามารถเลือกหยิบการ์ดทรัพยากรในมือของคนที่มีหมู่บ้านหรือเมืองติดอยู่กับช่องดังกล่าว แต่ถ้าใช้การ์ดอัศวินจะมีผลเหมือนกับทอยได้ 7 ทุกอย่าง ยกเว้นการนับการ์ดในมือเท่านั้น
“แปลกๆ..” เมบ่นพึมพำกับตัวเองหลังจากที่เห็นการวางหมากโจรของเก่ง
“มีอะไรเหรอครับ พี่เม ?” เก่งถามด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก
“อ๊ะ มะ ไม่มีอะไรค่ะ...”
ใช่ แปลกจริงๆด้วยค่ะ.. หนิงก็คิดในใจเช่นเดียวกัน การที่วางโจรปิดช่องตัวเองไปด้วยนั้นค่อนข้างหาได้ยากในเกมคาทาน เพราะหมายความว่าถ้าเลขนั้นออกขึ้นมาเมื่อไรเขาก็ไม่สามารถรับทรัพยากรนั้นไปได้เหมือนกัน แทนที่เขาจะขัดขวางคนอื่นเพียงอย่างเดียวแต่จะขัดขาตัวเองด้วยงั้นหรือ ?
“เอาล่ะหนิง ยื่นมาให้หยิบหน่อยสิ” เก่งยื่นมือไปเพื่อขโมยการ์ดในมือหนิง 1 ใบ
“อ๊ะ ค่ะ เอ่อ.. นี่ค่ะ”
หนิงหลุดจากภวังค์ สับการ์ดในมือแล้วยื่นแบบคว่ำหน้าให้เก่ง เขาหยิบการ์ดไป 1 ใบแบบสุ่มแล้วการ์ดที่เขาได้มา
“ดวงดีจริงๆเลยแฮะ ได้อิฐที่เธอเพิ่งได้เมื่อกี๊มาล่ะ” เก่งยิ้มแป้นแล้น
“ดะ ดวงแย่จริงๆเลยค่ะ..” หนิงบ่นอุบอิบ
“จากนั้นจึงใช้อิฐที่เพิ่งได้มา ข้าว ไม้ และขนแกะอย่างละ 1 ใบเพื่อสร้างหมู่บ้านหลังที่ 3 ตรงนี้!”
เก่งจ่ายทรัพยากรทั้ง 4 ใบให้กับเมก่อนที่เขาจะวางหมู่บ้านหลังที่ 3 ลงไปตรงจุดระหว่างแกะหมายเลข 8 ข้าวหมายเลข 4 และข้าวหมายเลข 3
“ทีนี้ฉันก็ตามทันที่ 3 แต้มแล้วนะ” เก่งพูดขึ้น
“แล้วไงล่ะ เดี๋ยวอีกไม่นานฉันก็จะนำไป 4 แต้มแล้วในไม่ช้านี้!” แม้วพยายามยกตนข่มท่าน
“จ้าๆ แล้ว ? ผ่านตารึยัง ?” ณัฐชาที่นั่งรออยู่ถาม
“อืม ผ่านเทิร์นครับ”
เก่งตอบด้วยสีหน้าที่สดใสเหมือนกับเขากำลัง..สนุกอยู่กับมัน
------------
เวลาผ่านไปชั่วครู่หนึ่ง ต่างคนต่างผลัดกันขยายอาณาเขตของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นการสร้างถนนแล้วสร้างหมู่บ้านตาม หรือจะเป็นการยกระดับจากหมู่บ้านเป็นเมือง หรือการซื้อไพ่พิเศษแล้วใช้ความสามารถของมันก็ตาม
จนตอนนี้หนิงมีทั้งหมด 5 แต้มจากการสร้างหมู่บ้านเพิ่มอีก 1 หลังตรงจุดระหว่างแร่หมายเลข 4 และแร่หมายเลข 8 ติดกับทะเลและท่าเรือข้าว 2:1 รวมกับการที่เธอยกระดับหมู่บ้านของเธอเป็นเมืองตรงเมืองท่า 3:1 ของเธอที่ติดอยู่กับไม้หมายเลข 9 และข้าวหมายเลข 10
ในขณะเดียวกันณัฐชาก็มี 5 แต้มเท่ากัน ถึงแม้ว่าเธอยังคงมีหมู่บ้านแค่ 3 หลังเท่าเดิม แต่สิ่งที่เธอได้มาคือคะแนนมหาวิถี คะแนนที่ได้จากการสร้างถนนติดต่อกันตั้งแต่ 5 เส้นเป็นต้นไปได้เป็นคนแรกอีก 2 คะแนนชั่วคราวเธอจึงได้มา 5 แต้ม
ต่อมาคือเก่งที่มี 4 แต้มหลังจากที่เขาขยายหมู่บ้านหลังที่ 4 ตรงท่าเรือ 3:1 บนสุดของกระดานติดเพียงแค่ขนแกะหมายเลข 8 เท่านั้น แต่นั่นก็ทำให้เขาพึงพอใจแล้วจากสีหน้าของเขา
สุดท้ายคือแม้ว มี 4 แต้มในครอบครองเช่นเดียวกับเก่ง สิ่งที่เขาทำคือสร้างหมู่บ้านอีก 1 หลังบริเวณเดียวกันกับตอนแรกๆ นั่นคือติดกับช่องไม้หมายเลข 6 จึงทำให้ตอนนี้เขามีหมู่บ้านล้อมรอบช่องดังกล่าวถึง 3 หลังด้วยกัน กลายเป็นพ่อค้าไม้อย่างเต็มอัตรา
“ตาของผมนะครับ” เก่งเอ่ยปากพร้อมกับทอยลูกเต๋าลงไป
“7 ว่ะ..”
“ไม่นะ! ทรัพยากรของฉันนนนนนน!”
ณัฐชาต้องโอดครวญอีกครั้งเพราะในรอบนี้เธอมีการ์ดทรัพยากรในมือถึง 8 ใบ ทำให้เธอต้องจำใจทิ้งการ์ดทรัพยากรในมือคืนไป 4 ใบ ส่วนที่เหลือรอดปลอดภัยดี
“ผมขอย้ายกลับมาไว้ที่เดิมครับ” เก่งวางตัวหมากโจรกลับมาไว้ในช่องที่เขาเคยวางก่อนหน้านี้ ช่องข้าวหมายเลข 10 ที่มีทั้งเมืองและหมู่บ้านของหนิงติดอยู่ รวมไปถึงหมู่บ้านของเขาเองด้วย
“รบกวนเหมือนเดิมนะหนิง”
“เฮ้อ... ได้ค่ะ”
หนิงก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยกับการที่โดนเก่งจ้องเล่นงานอยู่ตลอดเวลาเหมือนกัน เธอยื่นการ์ดทรัพยากรในมือของเธอไปเช่นเคยก่อนที่เก่งจะยื่นมือมาหยิบไป 1 ใบ
“หืมม.. น่าสนใจดีนี่” เก่งแอบยิ้มเล็กน้อย
“…” หนิงเงียบไม่ได้พูดอะไรแต่สีหน้าของเธอสั่นเล็กน้อย
“จะว่าไป ช่วงหลังๆมานี่ไม่ค่อยมีข้าวให้ใช้เลยแฮะ” แม้วเริ่มบ่น
“ก็พื้นที่ข้าวของแกก็มีแค่เลข 3 ที่ไม่ได้จะออกบ่อยขนาดนั้นนี่ ก็ใช้ไม้ที่มีเยอะๆไปแลกกับท่าเรือก็หมดเรื่องแล้ว”
ณัฐชาตอบกลับในขณะที่ยังไม่สบอารมณ์กับการที่ต้องทิ้งการ์ดทรัพยากรไป 4 ใบ
“ก็มัวแต่ไปเปลี่ยนเป็นอิฐมาสร้างถนนเนี่ยแหละ อิฐต้นเกมมันสำคัญมากเลยนะเฟ้ย!”
“จ้าๆ ฉันก็รู้เหมือนกันแหละน่า ข้าวฉันก็ยังพอมีบ้างแต่คิดว่าไม่ค่อยจำเป็นเท่าไรก็เลยทิ้งไปเมื่อกี๊นี้แล้วแหละ”
“รู้แล้ว!!”
อยู่ดีๆรองประธานชมรมอย่างเมที่นั่งดูเกมมาตลอดอย่างไม่ละสายตาก็ตะโกนพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ของเธอ ทำให้ทุกสายตาจับจ้องมายังตัวของเม (ถึงแม้จะมีไม่ถึง 10 คนก็ตาม) แก้มของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงจากความเขินอายก่อนจะกระแอมเล็กน้อยแล้วกลับมานั่งลง
“รู้อะไรเหรอคะพี่เม” ณัฐชาถามด้วยความสงสัย
“มะ ไม่มีอะไรหรอก ระ รู้ว่าวันนี้จะกินข้าวเย็นกับอะไรดีไง!” เมตอบคำถามด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน
ในขณะเดียวกันหนิงที่มองกระดานอย่างไม่คลาดสายตาก็เหมือนจะมีปฏิกิริยาอะไรบางอย่าง เพียงแต่ไม่แสดงออกมาเหมือนกับเมเมื่อสักครู่นี้ แต่ที่เห็นได้ชัดคือสีหน้าของเธอเริ่มสั่นคลอนออกมาจนผิดปกติ
“ผ่านเทิร์นครับ”
กลับกันสีหน้าของเก่งที่ประกาศผ่านตาของเขาไปกลับตรงกันข้ามกับหนิงโดยสิ้นเชิง รอยยิ้มที่มุมปากของเขาเพียงเล็กน้อยผุดออกมาแต่ไม่มีใครสังเกตเห็นเลยซักคนเดียว ยกเว้น..ณัฐชา ผู้ที่สามารถสัมผัสความรู้สึกของคนได้
(นี่มัน!.. เรา..สัมผัสความรู้สึกได้อีกแล้ว!.. ความรู้สึกตกตะลึงจากหนิงกับพี่เม.. ตกใจอะไรกันนะ ?)
(ความรู้สึกของแม้วที่ยังคงเต็มไปด้วยความตื่นเต้นอยู่)
(แล้วก็ความรู้สึกของเก่ง.. ความสนุกงั้นเหรอ ? ไม่.. ไม่ใช่! ระดับนี้มันไม่ใช่แค่ความสนุกธรรมดาๆแล้ว!)
(นี่มัน..!!)
