“ขออนุญาตครับ”
เด็กหนุ่มผมไฮไลท์สีดำทองดูแปลกตาเคาะประตูห้องๆหนึ่งก่อนที่จะเปิดเข้าไปช้าๆ เขากวาดสายตาเข้าไปข้างในห้องด้วยท่าทีประหม่าเล็กน้อย ก่อนที่จะก้าวเท้าเข้าไปพร้อมเด็กสาวผมทรงทวินเทลสีเขียวที่อยู่ด้วยกัน
ภายในห้องมีหญิงสาวผมสีบลอนด์รวบเป็นหางม้า ดวงตาของเธอสีฟ้า แม้จะดูเหมือนชาวต่างชาติแต่เธอกลับมีโครงหน้าแบบชาวญี่ปุ่น บ่งบอกว่าเธอน่าจะมีเชื้อสายทางเอเชียและยุโรป
เมื่อเห็นว่ามีคนเข้ามาภายในห้อง เธอซึ่งนั่งอยู่บนโต๊ะก็ลุกขึ้นพร้อมส่งยิ้มเล็กๆให้กับผู้มาเยือน เธอดูสวยราวกับนางแบบในนิตยสารแฟชั่นเลยทีเดียว
“สวัสดีจ้ะ อ้าว ชิโร่คุงที่อยู่ห้องเดียวกันใช่ไหม?”
“อะ... เอ่อ คุณไอซาวะสินะครับ”
เหมือนทั้งสองจะรู้จักกันนิดหน่อย
“อื้ม ขอแนะนำตัวแบบเป็นทางการแล้วกันนะ ยินดีตอนรับสู่ ‘ชมรมวิจัย AG’ ฉันไอซาวะ ซายูริ ประธานชมรมจ้ะ จะทานข้าวก่อน หรือจะอาบน้ำก่อน หรือว่า จะ-เป็น-ฉัน”
“ครับ?”
ทั้งน้ำเสียงและท่าทางของซายูริดูยั่วยวนราวกับแมวยั่วสวาท แต่เด็กหนุ่มกลับยืนงงเป็นไก่ตาแตก
“อะแฮ่ม! ฉันล้อเล่นน่ะ”
เมื่อปฏิกิริยาของเด็กหนุ่มดูแข็งทื่อกว่าที่คิด ซายูริก็เปลี่ยนท่าทีกลับเป็นเงียบขรึมแก้เขิน
“ว่าแต่มีอะไรจะให้ช่วยไหม?”
“อ่อครับ คืออยากให้ช่วยดู AG ของผมให้หน่อยน่ะครับ เธอชื่อนาโอกิน่ะครับ”
“สวัสดีค่ะ”
เด็กสาวผมสีเขียวนามนาโอกิก้าวเท้ามาข้างหน้าแล้วกล่าวสวัสดีพร้อมโค้งตัวให้อย่างนอบน้อม
“ยังไงก็ช่วยตรวจสอบความสามารถของเธอให้หน่อยนะครับคุณไอซาวะ ผมเห็นการต่อสู้ระหว่าง AG แล้วน่าสนใจดี ผมว่าจะลองให้เธอต่อสู้ดู”
“เรียกฉันว่า ‘ซายูริน’ ก็ได้นะ”
“หา?”
“ชื่อต้นของนายคือคาซามิใช่ไหม? งั้นขอเรียกว่าคาซามินแล้วกันนะ”
“เอ่อ...”
เด็กหนุ่มยืนงงเป็นไก่ตาแตกอีกครั้ง เล่นเอาซายูริถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ไม่รับมุกเอาซะเลย งั้นเรียกคาซามิคุงแล้วกัน ส่วนนายจะเรียกฉันว่ายังไงก็แล้วแต่”
“เอางั้นก็ได้ครับ”
“ถ้างั้นรอแปปนึงนะ ขอยืมตัวนาโอกิสักครู่”
ว่าแล้วซายูริก็จูงมือของนาโอกิเข้าไปในห้องเล็กๆที่ถูกกั้นไว้เพียงผ้าม่าน ดูลักษณะคล้ายกับม่านกั้นของแต่ละเตียงในห้องพยาบาลยังไงยังงั้น คาซามิเองก็ไม่รู้นักว่าซายูริพาเธอเข้าไปที่นั่นทำไม เขาจึงเลื่อนเก้าอี้แล้วนั่งลงรอ สักพักใหญ่ๆทั้งสองก็ออกมาจากม่านกั้นนั้น ท่าทางซายูริดูเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าของเธอแสดงถึงความตื่นเต้นเหมือนได้เจออะไรที่น่าสนใจเอามากๆเข้าให้แล้ว
“นี่มันสุดยอดชัดๆ”
“เอ๋?”
“คาซามิคุง นายเจอของดีเข้าให้แล้วล่ะ”
“ของดีหรอครับ?”
“ใช่แล้ว นาโอกิเป็น AG ที่ความสามารถอยู่ในระดับสูงพอสมควรเลยล่ะ เก่งทั้งรุกและรับ สามารถแปลงกายเป็นเครื่องบินรบและอาวุธสงครามได้ คลังอาวุธเคลื่อนที่โดยแท้เลยล่ะ”
“ขนาดนั้นเลยหรอครับ?”
“ใช่แล้ว แบบนี้รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้งแน่”
“แสดงว่านาโอกิสามารถต่อสู้ได้สบายเลยใช่ไหมครับ”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
คาซามิทำตาโตด้วยความตื่นเต้น
“เรื่อง AG ถ้ามีอะไรให้ช่วยเหลือบอกได้เสมอนะ หรือสนใจอยากจะมาเข้าร่วมชมรมไหม?”
“เอ๋? เอ่อ... จะดีหรอครับ?”
“ดีสิ! สมาชิกชมรมของฉันจริงๆมีเยอะแต่ไม่ค่อยเข้ามาเท่าไหร่ ฉันก็อยากได้คนที่สนใจใน AG มาอยู่ชมรมเยอะๆ”
เมื่อได้ยินคำเชิญชวนจากซายูริ คาซามิก็ยืนคิดอยู่สักพัก ดูจากท่าทีแล้วเขาค่อนข้างจะสนใจในชมรมนี้พอสมควรเหมือนกัน ก่อนที่เขาจะตอบประธานชมรมออกไปอย่างมั่นใจ
“งั้นก็ฝากตัวด้วยนะครับ ประธาน”
----------------------------------------------------
ณ ห้องชมรมวิจัย AG ยังคงมีเพียงประธานชมรมอย่างซายูริอยู่เพียงคนเดียวในห้อง เธอนั่งอ่านหนังสืออย่างเงียบๆ เงียบซะจนได้ยินเสียงหน้ากระดาษที่ถูกพลิกอย่างช้าๆ ก่อนที่เสียงเปิดประตูจะทำให้เธอหันควับ พบว่าเป็นคาซามิสมาชิกชมรมของเธอนั่นเอง
“ไง เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเข้ามาที่ชมรมเลยนะ”
“โทษที ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยว่างน่ะ”
“แล้วมานี่ทำไมล่ะ? ที่มาแบบนี้ต้องมีอะไรให้ช่วยแน่ๆใช่ไหม?”
คาซามิหัวเราะชอบใจเมื่อประธานชมรมของเขารู้ดีไปซะหมด
“รู้ไปหมดจริงๆเลยนะ ใช่แล้วล่ะ ฉันอยากให้เธอช่วยดูให้หน่อยว่าช่วงนี้มีจัดการประลอง AG Battle ที่ไหนบ้าง”
“หืม? นี่นายคิดจะเข้าร่วมการประลองแบบนั้นแล้วหรอ?”
“แน่นอน เพราะฝีมือของนาโอกิก้าวสู่ระดับแชมป์สบายๆอยู่แล้ว”
“ฮ่ะๆ อย่าพูดเป็นเล่นสิ อืม... เท่าที่ฉันรู้ เดี๋ยวก็จะมีจัดการแข่งขันระดับเขตน่ะนะ...”
“โอเค ขอบใจมาก ฉันไปล่ะ”
“เดี๋ยว!”
คาซามิวิ่งพรวดออกไปโดยไม่รอให้ซายูริพูดอะไรต่อ ประธานชมรมส่ายหน้าพร้อมขำนิดๆ พลางคิดว่าสิ่งที่เขาพูดคงจะเป็นเรื่องล้อเล่นไปเรื่อย เพราะการแข่งขัน AG Battle ระดับเขตถือว่าเป็นรายการที่ค่อนข้างใหญ่ในระดับหนึ่ง ผู้เข้าร่วมต่างเป็นเทรนเนอร์ที่ฝึกซ้อมมาเป็นอย่างดี อย่างคาซามิซึ่งเอาจริงๆแล้วเขาเพิ่งมาสนใจในเรื่อง AG เพียงแค่ไม่ถึงเดือนเท่านั้น เขายังไม่พร้อมในการประลองระดับนี้
แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าสิ่งที่เขาพูดนั้น เขากำลังจะทำจริงๆ
----------------------------------------------------
ทางเข้าโรงเรียนมินาโนะต่างเต็มไปด้วยเสียงจ้อกแจ้กจอแจของเหล่านักเรียนที่มายืนมุงหน้ากระดานสีขาว เป็นปกติที่ทุกครั้งของการเริ่มต้นเทอมใหม่ เหล่านักเรียนก็ต่างเข้ามาตรวจเช็คและมองหาว่าตนเองนั้นจะได้อยู่ห้องไหน บางคนพอรู้ว่าได้อยู่ห้องเดียวกับกลุ่มเพื่อนก็ตะโกนร้องดีใจโดยไม่อายใคร มีบางคนที่โชคร้ายอยู่ในห้องคนเดียวอย่างโดดเดี่ยวก็ถูกกลุ่มเพื่อนเข้ามาปลอบใจบ้างพอเป็นพิธี
ซายูริเองก็ต้องมองหาว่าตนจะได้อยู่ห้องไหนเช่นกัน ตอนนี้เธอขึ้นปีสามซึ่งเป็นชั้นปีสูงสุดของโรงเรียนแห่งนี้แล้ว เมื่อเห็นชื่อตัวเองเธอก็ยิ้มนิดๆ ระหว่างนั้นเธอเห็นคาซามิยืนดูกระดานอีกฝั่งหนึ่ง เธอจึงเดินเข้าไปทักทาย
“ไงคาซามิคุง นายมาทำอะไรตรงนี้น่ะ นี่มันไวท์บอร์ดของปีสองนะ”
“....”
คาซามิกลับเงียบไม่ตอบอะไร ซายูริมองด้วยท่าทางฉงน ก่อนที่จะมองไปยังกระดานที่คาซามิกำลังมองดูอยู่ อะไรบางอย่างบนนั้นทำให้เธอไม่เชื่อสายตาตนเองจนต้องหันกลับไปดูใหม่อีกรอบ แต่ก็พบว่าสิ่งที่เธอเห็นนั้นไม่ได้ตาฝาดไป
“คาซามิคุง... ทำไมชื่อของนายอยู่ในรายชื่อนักเรียนปีสองล่ะ?”
“....”
“ตอบสิ!”
“ไม่ได้เกี่ยวกับเธอสักหน่อย”
การคาดคั้นคำตอบของซายูริทำให้เด็กหนุ่มพูดตัดบทแล้วเดินจากไปเงียบๆ ซายูริทำอะไรไม่ได้นอกจากมองเขาที่ค่อยๆเดินขึ้นอาคารเรียนไป เมื่อปีที่แล้วเธอกับเขาเรียนอยู่ชั้นเดียวกันและห้องเดียวกัน แล้วทำไมคาซามิถึงยังเรียนอยู่ปีสอง แน่นอนว่าเป็นเพราะเขาซ้ำชั้น แต่เพราะอะไรล่ะ? เหตุผลนั้นไม่มีใครรู้นอกจากตัวเขาเองเท่านั้น
----------------------------------------------------
“การต่อสู้จบลงแล้วครับ! ผู้ชนะและได้เข้ารอบชิงชนะเลิศของการแข่งขันระดับเขตก็คือ นาโอกิครับ!!”
เสียงเชียร์ส่วนหนึ่งดังขึ้นเมื่อได้ยินเสียงประกาศของผู้บรรยายประจำสนาม นาโอกิที่กลายเป็นเครื่องบินรบล่องลอยอยู่บนอากาศค่อยๆลดระดับลงแล้วเปลี่ยนร่างกายตัวเองเป็นดังเดิม ก่อนที่จะเดินไปหาคาซามิซึ่งเป็นเทรนเนอร์ของเธอ
คาซามิแสยะยิ้มให้กับผลงานของตัวเองพร้อมส่งสายตาดูถูกดูแคลนให้กับคู่ต่อสู้ สักพักเจ้าหน้าที่สาวที่ทำหน้าที่ประจำสนามประลองของทางคาซามิก็เดินเข้ามาหาเพื่อที่จะแจ้งอะไรบางอย่าง
“คุณชิโร่ ตอนนี้อีกสายยังแข่งขันไม่เสร็จ ไว้ได้ผู้ชนะจากอีกสายเมื่อไหร่จะมาแจ้งนะคะ ตอนนี้เชิญพักผ่อนก่อนได้นะคะ”
“งั้นหรอครับ? มันแน่อยู่แล้วล่ะ ระดับผมใช้เวลาแค่แปปเดียวก็รุกฆาตได้แล้ว ไม่แปลกหรอกที่พวกกระจอกอีกสายจะยังแข่งไม่เสร็จ”
แม้เจ้าหน้าที่สาวจะไม่ค่อยชอบใจกับคำพูดอวดเก่งของคาซามิ แต่เธอก็เดินจากไปเงียบๆอย่างมืออาชีพโดยไม่แสดงท่าทีไม่พอใจใดๆ
คาซามิเดินล้วงกระเป๋ามองไปรอบๆโดมที่ถูกจัดให้เป็นการประลอง AG Battle ระดับเขต สนามประลองส่วนใหญ่ว่างเปล่ารวมทั้งสนามที่เขาเพิ่งแข่งเสร็จด้วย ระหว่างที่เดินไปมาเพลินๆเหล่าผู้ชมในงานก็ต่างเหลียวมองคาซามิในฐานะผู้ที่เข้าสู่รอบชิงชนะเลิศได้เป็นคนแรก
ปฏิกิริยาของผู้ชมในงานต่อเขานั้นแบ่งออกเป็นสองฝ่ายอย่างชัดเจน คือถ้าไม่ชื่นชมก็เกลียดไปเลย เพราะตั้งแต่การประลองครั้งแรกจนถึงตอนนี้เขาวางมาดเป็นเทรนเนอร์ที่เก่งไปซะทุกอย่าง แถมยังคอยพูดจาดูถูกคู่ต่อสู้อยู่ตลอดเวลา จึงไม่แปลกอะไรที่จะมีคนเกลียด แม้สุดท้ายเขาจะทำได้ตามที่อวดสรรพคุณไว้ตลอดก็ตาม
“หืม?”
คาซามิหยุดเดินแล้วมองไปยังสนามประลองที่มีการแข่งขันอยู่เพียงสนามเดียวในตอนนี้ เขามองเทรนเนอร์ฝั่งหนึ่งซึ่งเป็นชายหนุ่มผมสีแดงสดอย่างสนใจ ชายหนุ่มผู้นั้นมี AG สาวผมสีม่วงที่สวมชุดเหมือนคอสเพลย์แม่มดที่เปิดเผยสัดส่วนดูล่อตาล่อใจ การต่อสู้ดูจะเพิ่งเริ่มเลยไม่มีใครเริ่มเข้าไปโจมตีก่อน
“คุณเทรนเนอร์ฝั่งตรงข้ามคะ”
AG ของทางฝ่ายชายผมแดงเริ่มพูดขึ้นมาก่อน ฝ่ายตรงข้ามที่พยายามจะเข้ามาโจมตีจึงหยุดชะงัก
“คงเหนื่อยแย่สินะคะที่ต้องมาทนกับ AG หน้าปลวกอย่างยัยคนนี้”
“หา! หล่อนว่าใครหน้าปลวกกันยะ!!”
AG สาวของอีกฝั่งมองหน้าอย่างเอาเรื่องทันที แต่แม่มดสาวผมม่วงก็ไม่สนใจแล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงยั่วยวน
“ถ้ายอมแพ้ล่ะก็...”
ว่าแล้วแม่มดสาวก็จัดการดึงเสื้อที่เป็นเกาะอกลงมาเล็กน้อย แม้จะไม่ดึงลงมาจนหมดแต่แค่นี้ก็ทำให้ผู้ชมที่เป็นชายหนุ่มมองตาค้าง แน่นอนรวมทั้งเทรนเนอร์ของฝ่ายตรงข้ามที่นิ่งจนอ้าปากค้างไปแล้ว
“จะ-ให้-จับ-นะ-คะ”
พรวด!!เลือดกำเดาของเทรนเนอร์ฝ่ายตรงข้ามพุ่งเป็นน้ำพุทันที พร้อมกดปุ่มที่อยู่บน AG Vision สองครั้งติดเป็นสัญญาณยอมแพ้อย่างรวดเร็ว
“ยะ... ยอมแล้วก๊าบ ขอจับ ขยำ ขยี้ สักทีด้วยเถอะก๊าบ แผล่บๆ”
“เฮ้ย! ทำบ้าอะไรของนาย!!”
พอ AG อีกฝ่ายเห็นเทรนเนอร์ตัวเองยอมแพ้เพราะหน้าอกก็ยิ่งหงุดหงิดไปใหญ่ เธอเลยวิ่งเข้าไปดึงหูของเขาแล้วลากกลับไปทันที โดยที่เทรนเนอร์จอมหื่นยังไม่วายพยายามที่จะเอื้อมมือแถมยังทำมือขยุกขยิกเพื่อหวังที่จะขยำลูกซาลาเปาขาวเนียนของแม่มดสาวให้จงได้
“เอริกะชนะแบบไม่ต้องทำอะไรอีกแล้วครับ! และแล้วเอริกะกับเทรนเนอร์ของเธอ เท็ตซึยะ อายาโตะ ก็ได้เข้าสู่รอบชิงไปแล้ว! แมตช์ชิงชนะเลิศกำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเท่านั้น ต้องคอยติดตามครับ!”
ผู้บรรยายปาดน้ำลายเล็กน้อยก่อนที่จะประกาศออกไป เสียงโห่ร้องที่ตามมานั้นก็ไม่รู้ว่าเชียร์ให้กับชัยชนะของอายาโตะหรือหน้าอกของเอริกะกันแน่
“ไร้สาระจริงๆ”
คาซามิที่มองดูการประลองนั้นตั้งแต่ต้นส่ายหัวแล้วพึมพำเบาๆ
“เจ้านี่น่ะหรอที่จะมาเจอกับเรา เหอะ เอาแชมป์มาให้ฉันเลยง่ายกว่ามั้ง”
คาซามิพูดเย้ยหยัน อายาโตะนั้นหันควับมาทางคาซามิจากระยะไกล คาซามิมีผงะเล็กๆเพราะคิดว่าได้ยิน แต่ระยะห่างขนาดนั้นคงไม่น่าจะได้ยิน อาจจะแค่บังเอิญหันมาเฉยๆ คาซามิไม่สนใจเพียงแค่ยิ้มกวนประสาทให้กับคู่ต่อสู้ที่กำลังจะเจอแล้วเดินจากไปเพื่อเตรียมพร้อมในรอบชิงชนะเลิศ
----------------------------------------------------
“และแล้วก็มาถึงการประลองระดับเขตรอบชิงชนะเลิศ ระหว่าง เอริกะ แม่มดสาวหุ่นกระชากใจหนุ่มที่เอาชนะมาได้ทุกรอบโดยเกิดจากฝ่ายตรงข้ามต่างยอมแพ้ กับนาโอกิ สาวเครื่องบินรบพิฆาตที่ทำลายล้างศัตรูอย่างโหดเหี้ยม เราจะได้รู้กันแล้วว่าใครกันที่จะเป็นแชมป์ระดับเขต!”
ทั้งสองฝ่ายดูจะเตรียมตัวพร้อมแล้วกับการประลองรอบชิงชนะเลิศ ฟังจากเสียงเชียร์แล้วฝั่งอายาโตะจะได้รับเสียงเชียร์มากกว่าไม่ว่าจะจากชายหรือหญิง เพราะอายาโตะนั้นก็เป็นชายหนุ่มที่หน้าตาดีพอตัว แถมเอริกะก็ยังเป็นสาวสุดเอ็กซ์จึงสามารถครองใจได้ทั้งชายและหญิง ต่างจากคาซามิที่มีผู้ชมบางส่วนเกลียดและหมั่นไส้กับท่าทีของเขา แต่คาซามิก็ดูไม่ค่อนสนใจนัก
“ฉันเห็น AG ของนายยั่วฝ่ายตรงข้ามจนยอมแพ้ บอกไว้เลยว่าใช้กับฉันไม่ได้ผล”
คาซามิพูดขึ้นพร้อมชี้ไปที่คู่ต่อสู้
“อย่าหวังว่าฉันจะยอมแพ้ให้กับลูกไม้โง่ๆแบบนั้น แกเองคงต่อสู้ไม่ได้เรื่องสินะถึงต้องเล่นแบบนี้ งั้นก็เตรียมตัวแพ้ได้เลย แชมป์จะเป็นของฉันคนนี้เท่านั้น”
อายาโตะเองก็ไม่ตอบอะไร หลังจากที่ผู้ควบคุมการประลองให้สัญญาณ การต่อสู้ก็เริ่มขึ้นทันที
การต่อสู้เริ่มขึ้นเพียงไม่ถึงวินาที ก็เกิดหลุมดำจำนวนมากขึ้นกลางอากาศของทางฝั่งเอริกะ พร้อมทั้งการปรากฏตัวของแมวน้อยน่ารักสีดำจากหลุมดำเหล่านั้น น่ารักเสียจนอยากจะเอากลับไปเลี้ยงที่บ้านเลยทีเดียว
“ฮ่ะๆ ฮ่าๆๆ นี่ลูกน้องของเธองั้นหรอ? หน้าตาแบบนี้จะทำอะไรได้ คอยดูนะนาโอกิก็จะ-”
“น่ารักจังเลย~♡”
“เฮ้ย!”
ภาพที่เห็นคือนาโอกินั่งเล่นกับเหล่าลูกแมวน้อยอย่างสนุกสนาน เหล่าแมวน้อยต่างกระโดดเข้ามาคลอเคลีย ขนนุ่มๆของมันทำให้นาโอกิรู้สึกเคลิบเคลิ้ม จนไม่รู้สึกตัวเลยว่าเอริกะค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ แล้วจัดการดึงเส้นผมของเธอออกไปหนึ่งเส้น
เอริกะไม่ได้พูดอะไรนอกจากทำท่าเหมือนร่ายคาถาบางอย่างทำให้เส้นผมที่ดึงมาจากนาโอกิสลายไปในอากาศ ก่อนที่รอบๆตัวนาโอกิจะปรากฏนาโอกิขึ้นมาอีกหลายคน และยังออกมาเรื่อยๆจนเกือบจะเต็มสนาม จนนับไม่ไหวว่ามีกี่ตัวกันแน่ แม้ว่าร่างกายของตัวเองจะปรากฏออกมามากมายจนน่าตกใจ แต่นาโอกิก็ยังเล่นกับลูกแมวจนลืมโลกอยู่ตรงนั้น
จนกระทั่งเหล่านาโอกิเหล่านั้นต่างแปลงกายเป็นเครื่องบินรบ แล้วพุ่งเข้าใส่นาโอกิที่ยังจมอยู่ในโลกของแมวพร้อมๆกัน ถึงจะมีนาโอกิบางตัวไม่ได้พุ่งเข้าไปด้วยแต่แค่นี้ก็ทำให้ค่าพลังชีวิตของนาโอกิลดเหลือศูนย์ในพริบตาเดียว โดยที่นาโอกิยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย
เสียงเชียร์ดังกึกก้องไปทั่วสนามเมื่อได้ผู้ชนะ และดูท่าเสียงนั้นจะดังขึ้นกว่าเดิมสองเท่าเพราะมีเสียงจากผู้ชมบางส่วนที่ไม่ชอบหน้าคาซามิอยู่ด้วย ถ้าฟังดีๆอาจจะได้ยินเสียงหัวเราะเยาะให้กับความพ่ายแพ้ของเขา แต่อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนประสาทหูของคาซามิจะหยุดทำงานชั่วขณะ เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น แม้กระทั่งเสียงที่เขาพึมพำออกมา
“นะ... นี่ฉันแพ้หรอ?”
อายาโตะและเอริกะต่างโบกไม้โบกมือให้กับแฟนๆที่ส่งเสียงเชียร์ให้กับเขา หนุ่มผมแดงเหลือบตาไปมองคาซามิที่ยืนนิ่งอยู่เล็กน้อย ก่อนที่จะพูดออกมาเบาๆ
“นาโอกิเป็น AG ที่ยอดเยี่ยมนะ แต่เสียดายเทรนเนอร์โง่ไปหน่อย”
นาโอกิผู้แพ้ลุกขึ้นมาหลังจากการต่อสู้จบลง เธอเดินกลับไปหาคาซามิที่ยังยืนนิ่งอยู่ แม้จะเพิ่งแพ้แต่นาโอกิก็ยังยิ้มแย้ม สงสัยจะยังอารมณ์ค้างจากที่เล่นกับแมว
“คาซามิ ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยเราก็ได้ที่สองนะ”
“นาโอกิ...”
“อื้ม มีอะไรหรอ?”
“เราสองคนไม่เคยแพ้”
“เอ๋?”
คาซามิจ้องมองนาโอกิด้วยสายตาว่างเปล่าพร้อมคำพูดที่ฟังไม่เข้าใจ
“เราสองคนไม่เคยแพ้”
“เอ๋? ก็เมื่อกี้ฉันเพิ่ง-”
“ก็บอกว่าไม่เคยแพ้ยังไงเล่า!!”
คาซามิขึ้นเสียงจนนาโอกิตกใจ เมื่อเห็นสีหน้าของคาซามิด้วยแล้วทำให้เธอพูดอะไรต่อไม่ออก ทันใดนั้นเองซายูริประธานชมรมของเขาที่ดูเหมือนว่าเธอก็รับชมการประลองอยู่ก็เดินเข้ามาอีกคน
“ไง ฉันเตือนแล้วว่านายยังไม่พร้อม แต่ไม่เป็นไรหรอกนะ แพ้ครั้งนี้-”
“ถ้าเธอพูดคำนั้นอีกครั้งล่ะก็ฉันจะเชือดคอเธอ...”
แม้ซายูริจะไม่ได้ถูกขึ้นเสียงใส่แบบนาโอกิ แต่ทั้งน้ำเสียงที่เยือกเย็นและสีหน้าของเขาก็เล่นเอาพูดอะไรไม่ออกเช่นเดียวกัน
“เธอบอกเองไม่ใช่หรอ นาโอกิของฉันน่ะสุดยอด ดังนั้นจะไปแพ้ได้ยังไงล่ะ เมื่อกี้ก็แค่ฝันร้ายเท่านั้นแหละ ฉันน่ะไม่เคยแพ้ใครหน้าไหนทั้งนั้น จำเอาไว้”
คาซามิพูดเพ้อจนดูเหมือนคนสติไม่สมประกอบ เขาพึมพำอะไรบางอย่างจนฟังไม่ได้ศัพท์ซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนที่จะเดินจากไปเงียบๆท่ามกลางสายตาเป็นห่วงของทั้งนาโอกิและซายูริที่เห็นเขาสติหลุดจนอาจจะกู่ไม่กลับเสียแล้ว
----------------------------------------------------
เพียงบทสนทนาสั้นๆฝ่ายเดียวของอายาโตะทำให้อดีตนั้นย้อนคืนกลับมา ท่าทางว่าอดีตนั้นจะทำให้ความเคียดแค้นของคาซามิกลับคืนมาด้วย สายตาที่มองไปยังอายาโตะเริ่มรู้สึกได้ถึงเพลิงแค้นที่เริ่มปะทุขึ้นมาเล็กน้อยจนอายาโตะเองก็รู้สึกได้
“ใช่... ฉันต้องการเจอกับนายอีกครั้ง”
“งั้นหรอครับ? ถ้างั้น-”
“แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
“หืม?”
“เจอกันที่ AG Battle”
คาซามิพูดเพียงแค่นั้นก็เดินจากไป ออดบอกเวลาเข้าเรียนดังขึ้นพอดี อายาโตะมองตามคาซามิแบบงงๆก่อนที่จะพึมพำออกมาเบาๆ
“หึ... ทำเป็นเข้ม”
ก่อนที่เขาจะเดินขึ้นตึกเรียนไปอย่างเงียบๆ
