“ยินดีต้อนรับ เหล่านักกีฬา E-Sport ที่กำลังเดินอยู่บนเส้นทางแห่งความฝัน”
"ข้าชื่อ ทานากะ เทบิ"
เสียงที่ฟังดูแล้วทุ่มๆห้าวๆและแตกเล็กน้อย บ่งบอกได้ชัดถึงอายุอานามของเจ้าของประโยคข้างต้นนี้ ดังขึ้นอยู่ในห้องโถงที่กว้างขวาง แต่บริเวณสำหรับนั่งเป็นแบบอัฒจันทร์ 3 ชั้นด้วยกัน ล้อมรอบตัวผู้ส่งสารเอาไว้ ส่วนตัวผู้พูดนั้นยืนอยู่บนแท่นโพเดียมที่ถูกประดับประดาด้วยดอกไม้เป็นอย่างดี โดยชั้นล่างสุดของอัฒจันทร์นั้นเสมอกับพื้นที่บริเวณของผู้ส่งสารข้างต้น
ผม คุจิคาว่า เซย์ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายชั้นปีที่ 1 ได้นั่งอยู่บนอัฒจันทร์ชั้นบนสุดเนื่องจากว่าที่นั่งชั้นล่างนั้นได้ถูกจับจองไปหมดแล้ว ในเวลาที่ผมมาถึงที่นี่ ทำไงได้ล่ะ ก็ไม่คิดว่าคนมันจะมาเร็วขนาดนี้นี่หว่า.. มันก็แค่พิธีเปิดการศึกษาเองนะ
แล้วถ้าถามว่าใครกันที่เป็นคนพูดอยู่ในตอนนี้ แหม.. ในพิธีเปิดการศึกษา เสียงแก่ๆแตกๆแบบนี้ก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากท่านผู้อำนวยการของโรงเรียนนากะโตเกียวคนนั้นแหละ เขาเป็นชายที่น่าจะอยู่ในช่วงวัยประมาณ 60 ปีแล้ว ผมสั้นและดวงตาสีน้ำตาลทั่วไป มีจงอยผมโผล่มาบริเวณหน้าผากนิดนึง แต่ทำไมยังจะใส่ชุดสูทเต็มยศอีกนะ.. เสื้อนอกสีดำ เนกไทก็สีดำ กางเกงก็สีดำ ที่สำคัญเลยคือทำไมถึงมีแว่นกันแดดเหน็บไว้อยู่ตรงกระเป๋าเสื้อกันวะ!! คิดว่าตัวเองหลุดมาจากหนังเรื่อง MIB หรือไง..
พูดถึงชุดแล้วนักเรียนทุกๆคนล้วนอยู่ในชุดยูนิฟอร์มแบบเป็นทางการของโรงเรียน กล่าวคือมีทั้งเสื้อนอกสีเทาพร้อมกับเสื้อเชิ้ตด้านในสีขาว ซึ่งผูกเน็กไทสีแดงซ่อนเอาไว้อยู่ข้างใต้ กางเกงก็เป็นสีเทาเช่นเดียวกันแต่มีขริบบริเวณด้านข้างเป็นสีแดงทั้งสองด้าน
“นักเรียนทุกคนที่อยู่ในที่นี้ทุกคนคงจะทราบดีอยู่แล้วว่า โรงเรียนของเราคือโรงเรียนเฉพาะทาง E-Sport.. และที่สำคัญคือเป็น E-Sport เฉพาะทางเกมๆเดียว นั่นก็คือ Warzone”
“ข้าเชื่อว่าทุกๆคนที่ย่างกายเข้ามาในพื้นที่อันศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้แล้ว นั่นหมายความว่าพวกเจ้าพร้อมแล้วที่จะเดินทางไปสู่ Warzone World Championship ระดับมัธยมปลาย อันเป็นความฝันสูงสุดของใครหลายๆคน”
“ถึงตรงนี้แล้ว……”
ถึงตรงนี้แล้วก็เป็นช่วงการพล่ามยาวในพิธีเปิดอันไม่อาจจะหลีกเลี่ยงได้ ถึงแม้ว่าในระหว่างนั้นจะมีสื่อการสอนที่เปิดให้ดูเป็นระยะๆเกี่ยวกับตัวเกม Warzone แต่มันก็ยังช่วยมาพยุงแบกความน่าเบื่อนี้ไว้ไม่ไหวจริงๆ แทบจะหลับเลยก็ยังว่าได้.. แต่นักเรียนที่ดีก็ไม่ควรจะหลับในช่วงที่ครูสอนนะ ผมพยายามที่จะตั้งใจฟังสิ่งที่ผอ.เทบิ พูดอยู่เรื่อยๆจนกระทั่ง..
“เอาล่ะ สิ่งที่ข้าจะพูดก็คงมีเท่านี้แหละ ต่อไปก็จะถึงคราวของ… ฮัลโหล ว่าไงนะ ?.. งั้นเหรอ.. ก็คงช่วยไม่ได้ล่ะนะ”
“ขออภัยเมื่อสักครู่ จริงๆแล้วลำดับถัดไปจะเป็นการกล่าวต้อนรับของประธานนักเรียน แต่เผอิญว่ามีสายเร่งด่วนเมื่อสักครู่นี้มาบอกว่าประธานนักเรียนตอนนี้ติดธุระที่สำคัญมากๆ ก็เลยจะไม่ได้มาต้อนรับนักเรียนทุกคนในวันนี้”
เสียงโห่ เสียงฮือฮาปะปนกันดังเต็มห้องไป ตัวผมเองก็คงจะปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวตนของประธานนักเรียนจะเป็นอย่างไรบ้าง ก็อยากจะทำความรู้จักอยู่เหมือนกัน แต่ในเมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมันก็คงช่วยไม่ได้ล่ะนะ..
พิธีการจึงถูกตัดจบลงโดยทันที นักเรียนทุกๆคนก็ค่อยๆทยอยแยกย้ายกันออกไปจากห้องประชุมใหญ่นี้ ช่วงเวลาต่อไปก็จะเป็นการโฮมรูมของครูประจำชั้นแต่ล่ะห้อง ซึ่งตอนนี้ผมก็ได้รีบลุกออกไปจากห้องประชุมนี้ด้วยความตื่นเต้นที่กำลังจะได้เล่นเกม Warzone ภายในไม่ช้านี้ อีกแค่ไม่กี่อึดใจเท่านั้น สิ่งที่เขารอคอยมานานก็จะเป็นความจริง
ผมรีบเดินออกมาจากหอประชุม พร้อมกับก้าวเท้าเดินไปตามทางที่เคยได้มาสำรวจเมื่อวันรายงานตัวเข้ารับการศึกษาไปแล้ว พูดถึงพื้นที่ภายในโรงเรียนแล้ว โรงเรียนนากะโตเกียวแห่งนี้มีพื้นที่ค่อนข้างกว้างใหญ่อยู่พอสมควร หอประชุมใหญ่เป็นศูนย์กลางของโรงเรียนนี้ ที่เหลือจะแบ่งออกเป็น 4 โซน โซนแรกคือโซนอาคารเรียน เป็นบริเวณที่จะมีตึ สิ่งก่อสร้าง และสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ ที่ใช้สำหรับการเรียนการสอนในเกม Warzone โซนต่อมาคือโซนของหอพัก เต็มไปด้วยร้านอาหารและสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ พร้อมกับหอพักของนักเรียนที่มาศึกษาในโรงเรียนแห่งนี้ โซนต่อมาเป็นโซนสวนสาธารณะ เป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจของนักเรียนรวมไปถึงคุณครูทุกคน เป็นส่วนที่ค่อนข้างกว้างขวาง บางคนก็ต่างมานอนหลับพักผ่อน หรือมาทานข้างกลางวันที่ตรงนี้กัน หรือแม้กระทั่งมาออกเดท สุดท้ายได้แก่โซนผู้บริหาร เป็นโซนที่เป็นที่พักของคุณครูทุกคน รวมไปถึงผู้บริหารของโรงเรียนนี้เช่นเดียวกัน
แต่ปัญหาคือผมก็ไม่ใช่คนที่มีความจำดีขนาดนั้น ก็เลย..
“เอ่อ.. ตรงนี้มันส่วนไหนของโรงเรียนกันแน่วะ ?”
ผมหันซ้ายหันขวาไป แต่ก็ไม่เจอตึกอาคารเรียนที่ผมตามหา สิ่งที่ผมเจอกลับเป็นสวนที่เต็มไปด้วยต้นไม้นานาชนิดพร้อมกับบรรยากาศที่ดูร่มรื่นย์ ถ้าเป็นเวลาพักกลางหรือเลิกเรียนวันนี่คงจะเป็นสถานที่ที่เราจะถวิลหามิใช่น้อย แต่นี้มันจะเข้าคาบโฮมรูมอยู่แล้ว! เขาพยายามจะหาตัวช่วย แล้วสายตาของเขาก็ดันไปเจอกับชายหนุ่มที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มเช่นเดียวกัน ผมสั้นและดวงตาสีเทา กำลังก้มๆเงยๆกับโทรศัพท์บนมือของเขาด้วยสีหน้าที่ดูมึนงง จะยังไงก็เถอะ ตอนนี้ผมต้องการความช่วยเหลือมาก ผมจึงตัดสินใจเข้าไปหาชายหนุ่มคนดังกล่าวทันที
“ขอโทษนะครับ.. พอดีจะรู้ทางไปอาคารเรียนบ้างไหมครับ พอดีว่า.. หลงทางอ่ะครับ”
ชายคนดังกล่าวเงยหน้าขึ้นมาก่อนที่จะมองหน้าผมด้วยความมึนงง ก่อนที่จะเอ่ยยิ้มออกมาแหยๆว่า
“เอ่อ พอดี.. ผมก็หลงทางเหมือนกันครับ แหะๆ,,”
“อ๋อ ครับ ขอบคุณมากครับ… เห้ย เดี๋ยว!!”
--------
“ชื่อ คุจิคาว่า เซย์ ปี 1 ฝากตัวด้วยครับ”
“ผมชื่อ ชิมูระ ซาดาฮารุ ปี 2 ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ห๊ะ รุ่นพี่อยู่ปี 2 แล้วเหรอครับ แล้วทำไมถึงยัง…”
“เอ่อ ไม่ต้องแปลกใจไปหรอก เมื่อ 1 ปีที่แล้ว ชั้นประสบอุบติเหตุทางรถยนต์ทำให้แขนและขาของชั้นหักไปอย่างล่ะข้าง ทำให้ต้องใช้เวลาพักฟื้นเกือบ 1 ปีเต็มๆ แล้วทางโรงเรียนก็ให้สิทธิ์กลับมาเรียนต่อปี 2 ได้เป็นกรณีพิเศษน่ะ”
ชิมูระเปิดเผยให้เห็นถึงรอยแผลเป็นและการทำผ่าตัดที่เกิดจากอุบัติเหตุรถยนต์ดังกล่าว ที่แขนและขาขวาของเขา ถึงแม้ว่าเทคโนโลยีของโลกจะก้าวไกลขนาดไหนแล้ว รอยแผลเป็นและแผลการทำผ่าตัดก็ยังคงต้องมีอยู่ดี ถึงแม้ว่ามันจะเล็กกว่าในอดีตที่ผ่านมาก็ตาม
“โห.. ลำบากน่าดูเลยนะครับ”
“ก็นั่นแหละ แล้วพอกลับมาที่นี่ ชั้นก็เลยจำอะไรไม่ค่อยจะได้ด้วย ก็เลยหลงทางมาคุยกับแกอยู่เนี่ย..”
“แล้ว พวกเราจะเอายังไงกันต่อดีครับ..”
“ชั้นคิดว่าเราควรกลับไปที่หอประชุมใหญ่ก่อน น่าจะพอเจอคนสองคนที่ยังเหลือบ้างแหละ หรือถ้าโชคดีก็อาจจะเจอคุณครูซักคนก็ได้”
“หวังว่ารุ่นพี่ชิมูระคงจะไม่หลงทางนะ แค่กลับไปที่หอประชุมใหญ่..”
“ถ้าแค่นั้นชั้นยังหลงทางอีกล่ะก็คงไม่ไหวแล้วมั้ง.. อีกอย่าง เรียกชั้นว่าซาดาฮารุเถอะ ไม่ค่อยชอบให้เรียกนามสกุลเท่าไหร่”
“ได้เลยครับ งั้นรุ่นพี่ซาดาฮารุก็เรียกผมว่า เซย์ ละกัน”
-----------
“ไหนรุ่นพี่บอกว่าจะไม่หลงทางไง!!”
“เอ่อ.. ขอโทษทีว่ะ เซย์ ชั้นไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้”
“ฟังดูไร้ความรับผิดชอบยังไงชอบกล”
สรุปแล้วพวกเราสองคนก็หลงทางกันอีกครั้ง แต่คราวนี้อาจจะเป็นการหลงทางที่ดีก็ได้เนื่องจากว่า มาหยุดอยู่ตรงหน้าตึกใหญ่ที่ค่อนข้างยาวพอสมควร แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่า ถ้ามันคืออาคารเรียนจริงๆ ทำไมมันถึงเงียบเชียบขนาดนี้..
“รุ่นพี่ซาดาฮารุคิดว่านี่เป็นอาคารเรียนบ้างไหมครับ”
“มันก็เงียบเกินไปที่จะเป็นอาคารเรียน อย่างน้อยยังเหลือเวลาอีกนิดนึงก่อนจะเข้าคาบโฮมรูม ก็น่าจะมีนักเรียนให้เห็นบ้างสิ แต่นี่มันไม่มีเลย”
“นั่นสิ.. แล้วเอาไงดีครับ”
“อย่างน้อยมันก็เป็นอาคารเหมือนกัน จะเข้าไปดูไหมล่ะ”
“เราอาจจะเข้าไปแล้วไม่ได้กลับออกมาอีกเลยนะรุ่นพี่”
“พูดเหมือนมันเป็นประตู่สู่นรกไปได้! รอไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกน่า ไปๆ!”
“อย่าดึงผมเซ่!! อ๊ะ นั่น คน!!”
“เห็นเป็นมอนิเตอร์ลิซาร์ดหรือไง.. อ๊ะ ถ้าชั้นจำไม่ผิด.. คุณครูโคโนกะ!!”
ในขณะที่รุ่นพี่ซาดาฮารุกำลังจะดึงตัวของผมให้เข้าไปในอาคารด้วยกัน ก็เจอกับผู้หญิงที่เดินสวนออกมา ในเสื้อเชิ้ตสีขาวลายสีน้ำเงินเล็กๆแนวขวางกับกระโปรงดินสอสั้นสีเทาที่ดูแล้วเข้ากัน ผมยาวประบ่าสีออกแนวเลือดหมู ดวงตาก็สีเดียวกัน เมื่อเห็นหน้าของรุ่นพี่ซาดาฮารุ คุณครูโคโนกะก็ทำหน้าแปลกใจก่อนที่จะเอ่ยออกมา
“อ้าว ซาดาฮารุซัง ไม่ได้เจอกันนานเลย อาการเป็นยังไงบ้าง หายดีแล้วหรือยัง ?”
“ก็พอไหวอยู่นะครับ ถ้าไม่หายดีก็คงไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอกครับ”
“แหม ยอกย้อนจริงนะ.. เอ้า ว่าแต่เจ้าเด็กที่อยู่ข้างหลังนี่มันใครกันล่ะ ?”
“คุจิคาว่า เซย์ครับ เป็นนักเรียนปี 1 ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ครูชื่อ โคโนกะ เอริ จ้า เป็นครูประจำชั้นของปี 1 ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน”
“พอดีว่าครูโคโนกะเคยประจำชั้นห้องของชั้นน่ะ ก็เลยรู้จักกัน”
“ว่าแต่..พวกเธอสองคนมาทำอะไรกันตรงนี้ล่ะ ? มันจะเข้าคาบโฮมรูมอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ครูเองก็กำลังจะไปโฮมรูมแล้วเนี่ย”
“เอ่อ.. ครูโคโนกะครับ พอดีว่าพวกผมสองคน… หลงทางครับ”
ครูโคโนกะได้ยินดังนั้นแล้วจึงเอามือกุมหน้าผากก่อนที่จะส่ายหน้า
“ไม่ไหวจริงๆเล้ย ทำไมถึงไม่ศึกษามาให้ดีก่อน ?”
“คือว่า.. เอ่อ..”
“ไม่ต้องหาข้อแก้ตัวแล้ว ตอนนี้จะได้เวลาอยู่แล้ว งั้นพวกเธอตามครูมาละกัน เดี๋ยวครูจะพาไปอาคารเรียนเองไหนๆก็จะไปที่เดียวกันอยู่แล้ว”
“จะว่าไปแล้ว คุจิคาว่าซัง เธอเรียนอยู่ห้องอะไรงั้นหรือ ?”
นั่นสิ ห้องอะไรนะ ผมทำท่าครุ่นคิดก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่า ในบัตรประจำตัวนักเรียนจะมีชั้นปีและห้องบอกเอาไว้อยู่ ผมจึงไม่รีรอ หยิบบัตรประจำตัวนักเรียนขึ้นมาดู พร้อมกับได้คำตอบ
“เอ่อ ปี 1 ห้อง B ครับ”
“ตายจริง บังเอิญจริงๆนะเนี่ย ปีนี้ครูเองก็ประจำชั้นห้อง 1-B เหมือนกัน เขาเรียกกันว่าโชคชะตารึเปล่านะ”
“จริงหรือครับ งั้นก็ขอฝากตัวด้วยนะครับ คุณครูโคโนกะ”
------------
“เอาล่ะ นักเรียนทุกคนพร้อมแล้วใช่มั้ยเอ่ย ครูจะเริ่มทำการสุ่มจับสลากแล้วนะ”
หลังจากที่ผ่านคาบโฮมรูมมาแล้ว ก็จะเข้าสู่การเรียนการสอนทันที ซึ่งระบบของโรงเรียนนี้ก็คือคุณครูประจำชั้นจะเป็นผู้รับผิดชอบในห้องนั้นๆไปเลย ครูประจำชั้นจะเป็นผู้ดำเนินการสอนในแต่ล่ะห้องที่รับผิดชอบในตั้งแต่แรกในเกือบทุกรายวิชา ยกเว้นบางวิชาที่จำเป็นจะต้องใช้ครูชำนาญการพิเศษเท่านั้นในการสอน
คาบโฮมรูมก็ผ่านไปได้ด้วยดี ในคาบแรกของการโฮมรูมก็เหมือนเป็นแค่การปฐมนิเทศคร่าวๆ มีการแนะนำตัวทั้งด้านครูและนักเรียน แนะนำการเรียนการสอน และแนะนำสถานที่ ส่วนถัดมาเป็นการเข้าสู่การเรียนการสอน ซึ่งคุณครูโคโนกะบอกเลยว่าให้เริ่มจากการปฏิบัติจริงก่อนเลย เพราะรู้ว่าทุกคนรอคอยเวลานี้มานานแล้ว เวลาที่จะได้เล่น Warzone เสียที
โดยคาบนี้จะเป็นการฝึกซ้อมการเล่นเกมแบบโหมด 1 v 1 โดยการจับสลากคู่แข่งทั้งสองฝั่ง ซึ่งครูโคโนกะจะเป็นผู้จับสลาก
“เอาล่ะนะ.. คู่แรกได้แก่…”
“คาวาคามิ จิยุ! และ..”
“คุจิคาว่า เซย์!! ขอให้ทั้งสองก้าวออกมาด้วยจ้า”
เห ได้คู่แรกเลยเหรอวะเนี่ย กับคาวาคามิ จิยุงั้นเหรอ.. ผมลุกออกไปพร้อมกับสังเกตเห็นหญิงสาวทรงผมทวินเทลสีน้ำเงินเข้มพร้อมกับโบว์ใหญ่สีฟ้า ด้วยดวงตาสีแดงออกเลือดหมูเรียกได้ว่าเป็นหน้าตาที่ดูน่ารักเลยทีเดียว เธอเดินออกมาจากกลุ่มนักเรียนที่นั่งรวมกันอยู่ในบริเวณลานสนาม ก็เรียกเสียงฮือฮาได้ไม่น้อยเลยทีเดียว
เธอมาหยุดยืนอยู่ที่ตรงหน้าผม ก่อนที่จะสบตากัน แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนครูโคโนกะเห็นดังนั้นแล้วเลยตัดสินใจที่จะพูดขึ้นออกมา
“พวกเธอทั้งสองคนพร้อมแล้วใช่ไหม ?”
“ครับ”
ผมตอบกลับไป แต่ส่วนทางคาวาคามิซังเพียงแต่พยักหน้าเป็นการให้สัญญาณ
“เอาล่ะ ต่อไปขอให้ทั้งสองชูกำไลข้อมือขึ้นมา แล้วสร้างฟิลด์ขึ้นมาได้เลย”
ทั้งผมและคาวาคามิซังชูกำไลขึ้นมาก่อนที่จะเกิดแสงสะท้อนเข้าตาของทุกๆคนที่อยู่ในบริเวณ พอรู้สึกตัวอีกที ทั้งสองคนก็อยู่ในฟิลด์ที่สร้างขึ้น สังเกตได้จากสภาพแวดล้อมที่สีผิดเพี้ยนไปจากโลกแห่งความเป็นจริง แต่ยังคงยึดสถานที่ตามโลกแห่งความเป็นจริงอยู่ มีเสียงฮือฮาจากกลุ่มนักเรียนที่นั่งอยู่ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็น “โลกของ Warzone”
ตัวของผมก็ยังคงอยู่ในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนเช่นเดิม แต่ทางด้านตัวของคาวาคุจิซังนั้นกลายเป็นชุดเกราะที่เปิดเผยให้เห็นถึงหน้าท้องสีขาวอันแบนเรียบพร้อมกับช่วงหัวไหล่ เกราะป้องกันเหล่านี้ต่างมีสีเดียวกันกับสีผมของเธอเอง จุดเด่นอีกอย่างคือเธอมีโบว์สีน้ำเงินขนาดใหญ่ติดอยู่บริเวณแถวหน้าอก ชุดแบบนี้คงจะช่วยให้เธอเคลื่อนที่ได้อย่างคล่องแคล่วมากกว่าในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนแน่นอน ที่สำคัญคือตอนนี้เธอกำลังถือดาบเรเปียร์ในมือข้างขวา คงจะเป็นอาวุธของเธอเป็นแน่แท้
“เห็นเลขที่กำลังนับถอยหลังอยู่บนฟ้านั่นไหม ? จากสิบลดลงมาเรื่อยๆ..”
“เมือถึงศูนย์.. การต่อสู้จะเริ่มขึ้น”
ครูโคโนกะพูดขึ้นพร้อมกับค่อยๆลดระดับสายตาลงมาที่ทั้งสองคน ก่อนที่จะเดินผละออกไปเข้าร่วมกับกลุ่มนักเรียนที่นั่งชมอยู่ เลขกำลังลดหลั่นลงมาเรื่อยๆ ทุกคนต่างหยุดหายใจ แล้วมุ่งไปกับการจดจ้องนักกีฬา E-Sport ทั้งสองคน ที่บัดนี้ได้เข้าสู่สังเวียนครั้งแรกแล้ว
ผมมองตัวเลขที่กำลังลดลงไปอย่างไม่ลดละ ในขณะเดียวกันผมก็แอบมองไปที่สายตาของคาวาคามิซัง ผมก็เจอแต่ความมุ่งมั่นและสมาธิที่สูงของเธอ ยังไงผมก็ไม่มีทางยอมแพ้ให้ผู้หญิงแน่ จนกระทั่งตัวเลขลดงมาถึง..
สาม
สอง
หนึ่ง
ศูนย์!!
