“จงลุกโชน!”
ลูกไฟได้ลุกขึ้นในกำมือทั้งสองข้างของเซย์ ในขณะเดียวกันจิยุก็หันปลายดาบไปที่ตัวของชายหนุ่มเปลวเพลิงคนนี้ ก่อนที่จะพุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว เซย์เห็นดังนั้นจึงถอยเท้าขวาไปก่อนที่จะปาบอลไฟใส่จิยุที่พุ่งมาเป็นเส้นตรงด้วยมือทั้งสองข้าง แต่ทว่าถึงแม้ว่าจิยุจะพุ่งเข้ามาหาตัวของเขาเป็นเส้นตรงก็ตาม และเซย์ก็เล็งไปที่ตัวของจิยุพร้อมกับกะเผื่อเล็กน้อย แต่ฉไนกลับไม่โดนเลยสักลูก
“อะไรกันน่ะ!?”
เซย์ยังช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า เลยทำให้เขาไม่ทันรู้สึกตัวว่า จิยุได้มาประชิดอยู่ตรงหน้าของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ซึ่งเธอก็ไม่รอช้า ใช้ดาบเรเปียร์สีเงินของเธอฟันผ่านไปที่หน้าอกของเซย์ จนทำให้เกิดเป็นรอยบากบริเวณชุดยูนิฟอร์ม จนเห็นแผลตรงหน้าอกพร้อมกับมีเลือดไหลซิบๆออกมา ยังพอมีความโชคดีอยู่บ้างที่เซย์ยังไหวตัวทัน จึงขยับถอยออกมาได้ทันท่วงที
“หนอยแน่! งั้นเจอนี่หน่อยเป็นไง!!”
เซย์กระโดดถอยหลังออกไปอีกช่วงหนึ่งเพื่อเป็นการสร้างระยะห่างระหว่างตัวเขากับจิยุ เนื่องจากพลังของเขาเป็นการปล่อยและควบคุมไฟได้ในทุกรูปแบบ ทำให้ถ้าต้องสู้ระยะประชิดแล้วอาจจะเสียเปรียบความเร็วและทักษะอาวุธดาบของจิยุ แต่ปัญหาคือการหลบหลีกของจิยุที่เขายังไม่สามารถหาเหตุผลมารองรับได้
เซย์ปลุกบอลไฟขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่คราวนี้จะตัดสินใจปล่อยรัวๆไปตรงตัวจิยุ บอลไฟจำนวนหลายลูกต่างพากันพุ่งไปหาจิยุอย่างรวดเร็ว การกระทำแบบนี้ถือว่าเป็นการโจมตีที่ดี แต่มันต้องแลกมากับความเหนื่อยล้าในการใช้พลังไป
“ชิ..”
เสียงสบถไม่พอใจดังขึ้นจากหญิงสาว ก่อนที่เธอพยายามจะวิ่งไปทางด้านซ้ายของเธอ เพื่อพยายามหลบบอลไฟจำนวนมหาศาลดังกล่าว แต่ทว่าการโจมตีแบบนี้ยังไงก็ต้องมีบอลไฟบางลูกที่ต้องโดนตัวเธอบ้าง ทำให้ความเสียหายต่อตัวของเธอและชุดของเธอบางส่วน
“ร้อน..!!”
“โดนจนได้สินะ.. แล้วทำไมคราวนั้นถึงหลบได้กันล่ะ..”
ทั้งๆที่ตอนแรกเธอพุ่งตรงมาเลยแท้ๆ แต่ทำไมกลับถึงหลบได้ ก็จริงอยู่ที่คราวนี้เขาปล่อยบอลไฟไปจำนวนมาก ถ้าจะโดนบ้างก็คงไม่แปลก แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี อีกประเด็นหนึ่งที่สำคัญคือพลังพิเศษของเธอคืออะไรกันแน่ ถ้าเขายังไม่สามารถไขปริศนานี้ได้ โอกาสชนะของเขาก็จะค่อยๆลดลงไปเรื่อยๆ
ด้านจิยุก็ไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า ถึงแม้จะเพิ่งโดนโจมตีมาแต่ก็ไม่สน จิยุพุ่งปรี่เข้าประชิดตัวของเซย์อีกครั้งอย่างไม่ลดละ ก่อนที่จะฟันไปโดยเล็งที่แขน แต่เซย์ไหวตัวทันจึงตัดสินใจกระโดดข้ามหัวของเธอไป ซึ่งในขณะนั้นเอง เซย์ตัดสินใจปล่อยไฟจากมือขวาของเขาเป็นทรงกรวยบนหัวของจิยุ ซึ่งไม่ว่ายังไงก็ตาม ระยะเผาขนแบบนี้ ร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ต้องโดนแน่ๆ แต่ทว่า..
“อะไรกัน!!”
ก็จริงอยู่ว่าที่มันโดนตัวของจิยุจริง แต่ว่ากลับไม่เกิดอะไรขึ้นกับเธอเลย เหมือนกับว่าไฟทรงกรวยของเขานั้นไม่โดนตัวของจิยุตั้งแต่แรก ทันใดนั้นเองจิยุก็หันกลับมาพร้อมกับดาบเรเปียร์ที่ฟันไปพร้อมๆกัน จนโดนบริเวณขาขวาของเซย์ เกิดเป็นรอยบากเช่นเดียวกันกับบริเวณตรงหน้าอก
“โอ๊ย!”
เซย์เสียหลักในขณะที่อยู่กลางอากศ แต่ก็ยังสามารถใช้มือดันพื้นเอาไว้เพื่อกันไม่ให้ตัวเองล้มลงไปได้ เขาเงยหน้าขึ้นมามองตัวของจิยุที่ถือดาบเรเปียร์อยู่ด้วยความมั่นใจ เธอสังเกตได้เห็นถึงสายตาของเซย์ที่มองมา ก่อนที่จะเผยยิ้มออกมา กรอด.. เสียงกัดฟันของเซย์ดังขึ้น
“เธอทำอะไรน่ะ!!”
“เปล่านิ ชั้นไม่ได้ทำอะไรเลย เกมต่างหากที่ทำ”
“หมายความว่าไง!?”
จิยุพุ่งเข้ามาอีกครั้ง ก่อนที่จะต่อยไปที่ท้องของเซย์ เสียงกระอักของเซย์นั้นได้ยินไปทั่วสนาม จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามองเซย์ที่กำลังจุกอยู่
“ไหนๆนายก็เจอตรงๆแล้ว ชั้นจะบอกพลังของชั้นให้ละกัน”
“อย่าบอก..นะว่า…”
“ชั้นมีโอกาสที่จะหลบหลีกการโจมตีทุกรูปแบบ 72 เปอร์เซนต์ นั่นหมายความว่า เมื่อกี๊เป็น 1 ใน 72 เปอร์เซ็นต์นั้นไงล่ะ”
“เอาจริงดิ..”
ถ้าเป็นแบบนี้ก็สามารถอธิบายทุกอย่างได้ ทำไมการที่จิยุไม่ได้หลบหลีกบอลไฟของเขาเลยซักนิด แต่เธอก็สามารถหลบได้ โดยเฉพาะเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ที่ทุกคนต่างช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นตัวเซย์ ครูโคโนกะ รวมถึงนักเรียนคนอื่นๆที่กำลังนั่งดูอยู่ด้วย
“แต่ชั้นคิดว่า มันได้เวลาจบเกมแล้วล่ะ”
“ขอบคุณสำหรับแมทช์สนุกๆนะ”
จิยุเผยยิ้มออกมาอย่างน่ารักน่าชัง แต่หลังจากนั้นก็จัดการกระโดดเตะเซย์ จนกระเด็นออกไปแล้วล้มหน้าคว่ำ จิยุพุ่งเข้ามาอีกครั้งและเธอหวังว่ามันคงจะเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเงื้อดาบขึ้นมาก่อนที่แทงลงไปที่บริเวณหน้าอกด้านซ้ายหรือหัวใจของเซย์ เพื่อจบเกม เพราะว่านี่เป็นแค่เกมต่อให้ตายหรือสลบในนี้ไป หลังจากที่ฟิลด์ล้างออก เขาก็จะตื่นขึ้นมาเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่ดี แต่..
“นั่นมันอะไรน่ะ!”
จิยุไม่เชื่อสายตาตัวเองว่ามีอะไรบางอย่างที่มากั้นไว้ไม่ให้เธอแทงทะลุหัวใจได้ สิ่งนั้นก็คือเปลวไฟที่รูปร่างเหมือนกับดาบอยู่ในกำมือของเซย์ที่ยกขึ้นมากันเอาไว้ ก่อนที่จะดันตัวเองออกมาแล้วยืนขึ้น
“ถ้าคิดว่าเธอมีแต่ดาบล่ะก็ คิดผิดแล้วล่ะ”
“น่าสนุกดีนี่..!!”
จิยุกระโดดเข้าไปหาเซย์อีก ก่อนที่จะฟันไปบริเวณหัวไหล่ขวา แต่เซย์ใช้ดาบไฟของเขามารับไว้ได้ทัน จิยุผลักออกแล้วแทงเข้าไปท้อง เซย์กระโดดถอยออกมา ก่อนที่จะปล่อยบอลไฟจากมือของเขาพุ่งตรงไปยังหน้าทองของจิยุ แน่นอนด้วยพลังของเธออยู่ใน 72 เปอร์เซ็นต์อีกครั้ง ทำให้ไม่จำเป็นต้องหลบแล้วกระโดดหมุนตัวไปเล็งที่บริเวณคอ แต่เซย์ก็ยังไหวตัวทันยกดาบไฟขึ้นมากันได้ จิยุพยายามจะใช้ดาบเรเปียร์ของเธอผ่าดาบไฟของเซย์ แล้วฟันไปที่คอให้ได้ ส่วนเซย์ก็พยายามตั้งรับเต็มที่ รั้งเอาไว้ให้ได้นานที่สุด เพราะว่ามือข้างซ้ายของเซย์ก็กำลังชาร์จเปลวเพลิงที่บริเวณมือซ้ายของเขา ก่อนที่จะซัดไปที่หน้าท้องของจิยุด้วยแรงทั้งหมดที่เขามี
“คิดว่าของแบบนั้นจะทำ..อะ… ชิ.. อั่ก..”
จิยุลอยขึ้นบนฟ้า ก่อนที่จะร่วงลงมากระแทกลงกับพื้น เซย์เดินไปดูจิยุในขณะที่เขาก็หายใจเหนื่อยหอบอยู่เหมือนกัน เพราะเขาได้ใช้พลังไปค่อนข้างเยอะแล้ว แต่โชคดีที่จิยุตอนนี้สลบไปเป็นที่เรียบร้อบแล้ว เซย์ถึงกับแขนขาอ่อนแรงร่วงลงไปนั่งพับกับพื้น ทุกอย่างต่างเงียบสลบ ฟิลด์ถูกสลาย จนเสียงของครูโคโนกะเข้ามาทำลายความเงียบนี้
“เหมือนเราจะได้ผู้ชนะแล้ว ผู้ชนะก็คือคุจิคาว่า เซย์!!”
เสียงเฮจึงตามมาทีหลัง เซย์ดันตัวเองให้ยืนขึ้น เนื่องจากว่าฟิลด์ถูกสลายไปแล้ว นั่นหมายความว่าความรู้สึกทุกอย่างที่เกิดขึ้นในนั้น ก็จะหายไปในพริบตา เซย์เงยหน้าขึ้นมาก็เจอกับจิยุที่เดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับรอยยิ้ม
“ไม่คิดเลยว่า 28 เปอร์เซ็นต์ที่เหลือจะมาทำงานในจังหวะนั้น พลาดท่าจริงๆ แต่เป็นแมทช์ที่สนุกมากเลยล่ะ”
“อา ทางนี้ก็สนุกเหมือนกัน”
“คาวาคามิ จิยุ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
“คุจิคาว่า เซย์ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน”
เซย์ยื่นมือมาเพื่อจะขอจับมือทั้งเป็นการแสดงมิตรภาพหลังจบเกม บวกไปกับการที่เป็นการทำความรู้จักด้วย จิยุทำหน้าแปลกใจนิดนึง ก่อนที่จะเผยยิ้มออกมาอีกที แล้วยื่นมือสีขาวเล็กๆของเธอไปจับกับมือของเซย์ท่ามกลางเสียงเฮและโหวกเหวกโวยวายของนักเรียนบางกลุ่ม
“เป็นแมทช์ที่สนุกมากเลยจ้า ทั้งสองคนไปนั่งรวมกันกับเพื่อนๆได้เลย”
“ต่อไปก็เป็นคู่ที่สองแล้ว…”
-------------
4 วันต่อมา
“ฟู่ว…”
เซย์ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าผืนเล็กๆสีขาวที่คล้องคออยู่ เขาอยู่ในชุดเสื้อยื้ดทีเชิร์ตสีขาวธรรมดาๆไม่มีลายอะไรทั้งสิ้นกับกางเกงขายาวสีเทา ดูเหมือนว่าจะเป็นชุดนอนของเขา ภายในห้องพักพื้นถูกปูด้วยพรมแดงดูหรูหรา แสงไฟในห้องนี้ได้มาจากโคมไฟระย้าเพียงหนึ่งเดียวด้วยดวงไฟสีส้มสาดส่องไปทั่วห้องทำให้เพิ่มบรรยากาศเข้าไปอีก บวกกับโต๊ะไม้ที่มีลิ้นชักทั้งสองข้างเพิ่มกลิ่นอายความหรูหรามากขึ้นกว่าเดิม
“ก๊อกๆ”
“ครับ รอสักครู่นะครับ”
ในขณะที่เซย์กำลังใช้ผ้าผืนเล็กดังกล่าวเช็ดผมสีน้ำตาลของเขาอยู่นั้น ก็มีเสียงเคาะประตูจากภายนอกมา นั่นหมายความว่ามีคนได้มาหาเขาที่ห้อง
“ครับ.. อ้าว รุ่นพี่ซาดาฮารุ นี่ก็สองทุ่มกว่าแล้วนะครับ มาหาผมทำไม ?”
“พอดีมีเรื่องอยากจะพูดหน่อยน่ะ ขอเข้าไปได้มั้ย ?”
“อ๊ะ เชิญเลยครับ”
ซาดาฮารุก้าวเท้าเข้ามาในห้อง ก่อนที่จะปิดประตูที่อยู่ข้างหลังไป ทั้งสองเดินเข้ามาในส่วนบริเวณห้องที่มีเตียง โต๊ะไม้ ตู้เสื้อผ้า และโทรทัศน์ เจ้าของห้องอย่างเซย์นั่งบนเตียง ส่วนซาดาฮารุก็ดึงเก้าอี้ที่อยู่หน้าโต๊ะออกมานั่งลง
“แล้ว รุ่นพี่ซาดาฮารุจะมีอะไรจะพูดกับผมงั้นหรือครับ ?”
“คืองี้.. ก่อนอื่น เป็นไงบ้าง 3 วันแรกของการได้มาอยู่ในโรงเรียนนี้ รู้สึกยังไง ?”
“สนุกดีครับ ได้เจอคนใหม่ๆแล้วก็ที่สำคัญเลยได้เล่นเกมด้วยนี่แหละ”
“อืม.. แล้วถ้าเกิดว่าถ้าแกได้เล่นเกมก็จริง แต่ว่ามันผิดกฎของโรงเรียนขึ้นมาล่ะ ?”
“รุ่นพี่หมายความว่าไงครับ ?”
เซย์ทำสีหน้าสงสัย ซาดาฮารุหลับตาก่อนที่จะยิ้มเพียงเล็กน้อยเป็นการเว้นจังหวะ จึงลืมตาแล้วพูดขึ้นต่อ
“แกก็รู้ว่ากฎของโรงเรียนก็คือ ทุกคนจะต้องอยู่ภายในห้องของตัวเองหลังจากเวลาห้าทุ่ม”
“แต่ถ้าสมมติว่ามีคนอยู่ภายนอกห้องและดันเล่นเกม Warzone ด้วยในเวลาเที่ยงคืน แกคิดว่าเขาจะได้รับบทลงโทษยังไง ?”
“ก็คงหนักอยู่อ่ะครับ แต่คงไม่ถึงขั้นไล่ออกหรอก…”
“แล้วถ้าสมมติว่าสองคนที่เล่นเกม Warzone นั้น คนที่พ่ายแพ้จะโดนแย่งกำไลข้อมือไป จะเป็นยังไง ?”
“เอ่อ.. ถ้ามันคือเรื่องจริงก็ไม่ต้องทำเป็นเรื่องสมมติก็ได้นะครับ..”
เซย์ทำหน้ามุ่ยเพราะไม่เข้าใจว่าซาดาฮารุต้องการจะทำอะไรกันแน่ ส่วนซาดาฮารุก็ทำหน้าจริงจังแล้วพูดตอบกลับไป
“เฟี้ยว”
“ครับ..”
“ช่วงสองสามวันที่ผ่านมา มีข่าวลือว่านักเรียนกำลังไล่ท้านักเรียนอื่นๆเล่นเกม Warzone แล้วพอแพ้ ก็ยึดกำไลข้อมือของคนนั้นมา”
“แถมนักเรียนคนที่ไล่ท้าก็ยังมีข่าวว่าเป็นนักเรียนปี 1 ด้วย”
“ชั้นจึงมาเตือนให้แกระวังตัวไว้ด้วย และจะมาถามว่าพอรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้บ้างไหม ?”
เซย์ทำหน้าครุ่นคิด เขาไม่เคยได้ยินเรื่องพรรค์นี้เลยจนกระทั่งซาดาฮารุนำมาบอกกับเขา ช่วง 2-3 วันที่ผ่านมา สิ่งที่เขาทำก็คือเข้าเรียนตามปกติ ถึงแม้จะมีบทสนทนากับเพื่อนๆในห้อง 1-B บ้าง แต่ก็ไม่เคยมีเรื่องราวแบบนี้หลุดเข้ามาในวงสนทนาของพวกเขาเลย
“ก็ไม่แปลกหรอก เพราะว่าทางสภานักเรียนกับครูพยายามปิดข่าวเงียบอยู่”
“อ้าว… แล้วจะถามผมทำไม.. งั้นทำไมรุ่นพี่ถึงรู้เรื่องแบบนี้ได้ล่ะ”
“ไปได้ยินมาจากครูโคโนกะน่ะ.. แน่นอนว่าทางสภานักเรียนกับครูไม่นิ่งนอนใจหรอก โดยเฉพาะประธานนักเรียน”
“จะว่าไปแล้ว ประธานนักเรียนนี่เป็นคนยังไงเหรอครับ ตอนพิธีเปิดการศึกษาก็ไม่ได้มากล่าว เห็นว่าติดธุระด่วนนี่แหละ”
“เดี๋ยวก็คงได้เจอแหละ อีกไม่นานหรอก”
“งั้นเหรอครับ.. แล้วได้เรื่องว่าไงบ้างครับ”
“ตอนนี้เห็นว่าระบุชื่อตัวนักเรียนได้แล้วนะ แต่ยังไม่ชัวร์.. รู้สึกว่าจะชื่อ…
อุชิดะ มาโมรุ นักเรียนปี 1 ห้อง A”
